ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ❝ เศษหนึ่ง:ส่วนเหงา ┃KIMMIN ❞

    ลำดับตอนที่ #6 : KIMMIN ♦ เครื่องช่วยหายใจ ♦

    • อัปเดตล่าสุด 7 มิ.ย. 58





    บรรยากาศเช้าวันใหม่มันเรื่องขึ้นอีกครั้งแต่ภายในใจของคิมยังคงคิดเรื่องเก่าๆอยู่เขาเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนทั้งโลกมักจะดูดเรื่องเครียดๆของคนรอบข้างมาคิดจนเครียดตามไปด้วย ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงของของเขาช้าๆ เฮ้อออ จะทำอะไรต่อดีวะวันนี้ คิมอาบน้ำแต่งตัวและออกไปข้างนอกโดนไม่รู้จุดหมายว่าควรจะไปไหนดี เขาตัดสินใจเข้าไปเดินตากแอร์เปื่อยๆในห้าง บางทีเพื่อสมองของเขามันจะเครียดน้อยลงบ้าง

     

    "เฮ้ยย พี่คิม!"เสียงคุ้นๆตะโกนเรียกเขา

     

    "เอ้า ไอ้นะไอ้มีน มาทำไรกันวะ ไม่ได้เจอนานเลยพวกมึง"คิมเอ่ยทันทีที่หันไปเจอรุ่นน้องของเขา

    "ไอ้มีนมันจะมาดูสายกีต้าร์อ่ะพี่ พี่มาคนเดียวอ่อไปกับพวกผมป่าว"นะเอ่ยชวน

    "เออ..ก็ได้ ดีเหมือนกันไม่ค่อยได้เจอพวกมึงเลย"คิมตอบ

     

    ร่างสูงเดินไปพร้อมรุ่นน้องของเขาจริงๆมันก็ดีเหมือนกันนะ มีคนเดินเป็นเพื่อน มีคนคุย จะได้ไม่ต้องคิดอะไร

     

     

     

     

    ร่างเล็กลืมตาอย่างช้าๆบนเตียงนอนโทรมๆของเขาลมหายใจร้อนๆของร่างหนาที่นอนซุกอยู่ข้างหลังเขามันร้อนจนน่าอึดอัด ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำน้ำเย็นๆมันช่วยดับความร้อนได้เป็นอย่างดี

    ไม่นานร่างของมินก็ถูกกอดจากแขนใหญ่ มันก็ดูอบอุ่นดีหรอกนะแต่มินเองก็รู้ว่าที่บอสทำมันเป็นแค่มาเสแสร่งแกล้งทำทั้นนั้นแหละร่างเล็กเอนตัวไปพิงกับแผ่นอกหนาอย่างเต็มใจ มินไม่ได้ชอบนักหรอกนะที่ต้องอยู่กับความรักลวงๆแบบนี้ แต่ตราบใดที่บอสยังไม่ไปมีคนอื่นมินก็ยังคงรักอยู่แบบนั้น

     (ไรท์เตอร์;มินรับได้ทุกการกระทำเลวๆของบอส แต่ยังไม่รู้เรื่องที่บอสแอบมีคนอื่นอยู่)

     

    "วันนี้พี่ออกไปกินข้าวกับลูกค้านะครับ"

    "จะกลับมากี่โมงครับ"

    "ดึกๆอ่ะ ถ้าหิวก็กินข้าวเลยนะไม่ต้องรอ"

    "โอเคครับ"

     

    ร่างหนาเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแบบไม่สนใจอะไร มินแอบถอนหายใจเบาๆมันคงจะดีกว่านี้นะถ้าเขาได้รักคนที่รักเขากลับบ้างแต่มันคงถูกกำหนดไว้แล้วล่ะ 

     

    เวลาผ่านไปจนถึงช่วงหัวค่ำร่างหนาออกไปข้างนอกตามที่บอกไว้กับมิน ดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อนมากๆ รีบมากจนลืมโทรศัพท์ไว้ในห้อง ร่างเล็กนอนกลิ้งไปกลิ้งอยู่บนเตียงดูรายการที่คิมจัด (ไรท์เตอร์;แถวบ้านเรียกสุ่ม) รายการที่คิมจัดมันดูเฮฮาดีจังคิมดูเป็นคนพูดเก่ง อบอุ่น น่าอยู่ด้วย เอ๊ยย ทำไมมินเพ้องี้เนี่ย

     

     

    ไลน์ ไลน์ ไลน์ ไลน์ ไลน์! 

     

    เสียงไลน์ดังขึ้นรัวๆ ร่างเล็กหยิบโทรขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีการแจ้งเตือนอะไร เขาเหลือไปเห็นโทรศัพท์บอสวางลืมเอาไว้บนเตียง แขนเล็กเอื้อมไปหยิบแบบสุดมือ เขาเอาโทรศัพท์นั้นมาเปิดอ่านข้อความ เพื่อนว่าลูกค้าทักมาจะได้บอกว่าบอสลืมโทรศัพท์ไว้

     

    "พี่บอส อยู่ไหนแล้วคะ

     

    เอมมี่รอนานแล้วนะเนี่ย

     

    คืนนี้บอกจะเข้ามาไม่ใช่หรอคะ

     

    รีบมานะคะที่รัก

     

    จุ๊บ"

     

    ข้อความพวกนี้นี่มันอะไรกันมือเล็กกำโทรศัพท์เครื่องนั้นแน่น นัยตาของมินตอนนี้มันคลอไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะไหลออกมามินกดส่งสติ๊กเกอร์ตอบผู้หญิงคนนั้นไปก่อนจะเข้าไปดูรูปดิสเพลของเธอ น้ำตาที่คลออยู่นั้นก็ไหลออกมาอย่างคุมไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นถ่ายรูปกับบอสอย่างสนิทสนมคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันแน่นอน

     

    ร่างเล็กนั่งซมอยู่ข้างเตียงมือเล็กหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมากระดกราวกับกินน้ำเปล่าเขารอจนบอสกลับมา ทันทีที่ประตูเปิดออก มินรีบเดินเข้าไปใกล้ชายร่างหนาคนนั้นก่อนจะปาโทรศัพท์ใส่อย่างแรง

     

    "พี่ทำงี้ได้ไงวะ!"มินตะคอกออกมาด้วยความโมโห

    "ทำอะไร"ร่างหนาพูดแบบงงๆก่อนจะก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา

    จอโทรศัพท์ขึ้นโชว์ช่องสนทนาที่สาวสวยส่งเข้ามาคุยกับเขาตอนนี้แทนที่บอสจะรู้สึกผิด เขากลับรู้สึกโกรธที่มินมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขามากกว่า

    "นี่มินแอบดูโทรศัพท์พี่อ่อ"

    "ถ้าไม่ดูก็คงโง่ไปอีกนานอ่ะ"

    "นี่ก็รู้แล้วไง จะทำไมอ่ะ"คำพูดของบอสมันทำให้มินจุกจนพูดอะไรไม่ออก

    "ไอ้เหี้ ยยยยย"นี่เป็นคำเดียวที่มินพอจะคิดออก

     

    แต่ดูเหมือนคำนั้นมันจะกระตุ้นอารมณ์ของร่างหนาให้พุ่งปรี๊ด ร่างของมินถูกผลักลงกับพื้นอย่างแรงร่างหนาพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาอย่างบ้าคลั่ง จริงๆนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มินโดนคนเลือดเย็นคนนี้ทำร้าย แต่นี่มันจะต้องเป็นครั้งสุดท้าย มือเล็กพยายามปัดป้องไม่ให้ชายคนนั้นทำให้เขาเจ็บไปมากกว่านี้ทันทีที่พอมีจังหวะให้เขาหนีได้

     

    มินรีบคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองและวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที ร่างหนาวิ่งตามเขาไปเรื่อยๆแต่ก็สู้ความไวของมินไม่ได้ ร่างเล็กที่หอบหนักวิ่งเข้าไปหลบอยู่ในร้านเหล้าร้านประจำของเขา ตอนนี้มินกลัวไปหมดทุกอย่าง

     

    เขานึกไม่ออกว่าควรจะทำยังไงต่อ ถ้าบอสมาเจอเขา เขาจะทำไงแล้วเขาหนีออกมาแบบนี้จะไปอยู่ที่ไหนได้ญาติหรือคนสนิทก็ไม่มี มินนั่งคิดอยู่นานก่อนจะกดโทรไปหาคิม ถึงจะไม่ใช่คนที่สนิทกับมาก่อนแต่คิมคงเป็นความหวังสุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ในตอนนี้

     

    "อ้าว ว่าไงมิน"

    "พี่คิม พี่บอสเขามีคนอื่นอ่ะ ผมแม่งโง่มาตั้งนานเลยว่ะพี่ พี่มารับผมหน่อยดิ่ผมไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ"เสียงของมินพูดออกมาปนเสียงสะอื้น

    "มินอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ออกไป ตอนนี้เลย"

    "ร้านเหล้าอ่ะ"

    "โอเคๆรออยู่ตรงนั้นนะ แล้วไม่ต้องกินเหล้านะเข้าใจมั้ย"

     

     

    ร่างสูงรีบวางสายจากมินก่อนจะหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของเขาหวังว่ามันจะไปถึงตัวมินได้เร็วกว่ารถยนต์ คิมขับรถออกไปตามทางด้วยความเร็วสูงเหมือนนักบิดในสนามแข่งแต่ถนนในกรุงเทพมันอันตรายกว่านั้นเยอะ แต่ตอนนี้เขาไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะปลอดภัยหรือเปล่าเขาหวังแค่ว่าเขาจะไปให้เร็วที่สุดในใจได้แต่ภาวนาว่าจะไม่มีใครทำอันตรายมินอีก

    [ไรท์เตอร์;ไรท์ว่าพี่คิมไม่ใช่แค่อยู่ใกล้แล้วใจสั่นแล้วล่ะมั้ง เป็นเดือดเป็นร้อนซะขนาดนี้ไม่รักก็หลงแล้วล่ะค่ะ]

     

    ทันทีที่ถึงร้านมือหนาเปิดประตูเข้าไปก่อนจะมองหามิน ตาคมกวาดสายตาอยู่นานก่อนจะพบมินนั่งอยู่กับกลุ่มวัยรุ่นผู้ชายที่ดูเมาเรื้อนกันทุกคน ชายที่นั่งข้างๆมินตอนนี้พยายามจะลวนลามร่างเล็กนั่นอย่างเห็นได้ชัด คิมเองเห็นภาพนี้ก็ถึงกับทนไม่ไหว เขาเดินไปกระชากข้อมือชายคนนั้นให้ออกห่างจากร่างของมิน

     

    "เฮ้ยย ใจเย็นเพื่อน อยากได้ก็ต่อคิวดิ่"

    "เมามากก็กลับบ้านไปนอนไป"

    "เมาอารายย นี่แค่กรึ่มๆ"น้ำเสียงเมาๆนี่มันกวนประสาทจริงๆ

     

    คิมคว้าเอาข้อมือเล็กๆของมินขึ้นมาแต่ดูเหมือนว่าชายที่นั่งอยู่นั้นจะไม่ยอมเขาพยายามจะดึงมินลงกลับไปนั่งด้วยอีกครั้งตอนนี้สติของมินก็หลุดไปเพราะฤทธิ์สุราเรียบร้อยแล้ว

    "มึงจะเอามันไปไหน กูบอกแล้วไงอยากได้ให้คิว"

    "นี่คนของกู" คิมพูดออกมาเต็มปากเต็มคำอย่างไม่อาย

     

    ร่างสูงดึงจนมินหลุดพ้นจากคนกลุ่มนั้น คิมพามินมาที่หน้าร้านก่อนจะพาซ้อนมอเตอร์ไซค์อย่างทุลักทุเล ถึงมินจะเมาจนไม่รู้ตัวแต่เขาก็มีสกิลการเกาะที่หนึบมากพอสมควร คิมขับรถออกจากบริเวณนั้นระหว่างทางแสงไฟถนนสีส้มที่ส่องทางให้พวกเขามันช่างดูโรแมนติคซะเหลือเกินคิมจอดรถเลียบไว้กับสะพานก่อนจะออกไปยืนรับลมสักพักตอนนี้มินเมาเกินกว่าที่เขาจะควบคุมที่มินนั่งนิ่งๆได้ขืนขับต่อไปรถคว่ำแน่ๆ

    "ผมแม่งโคตรโง่เลยนะพี่"เสียงมึนๆของมินพูดขึ้นเขาเดินเซไปเซมาก่อนจะเข้ามาเกาะราวสะพานข้างๆคิม

    "โลกนี้ไม่มีคนโง่หรอก มีแค่คนที่รู้กับคนที่ไม่รู้"

    "ผมแม่งหมดแล้วว่ะพี่ไม่อยากจะอยู่แล้ว"มินพูดด้วยอาการเมา ร่างเล็กก้าวออกไปเกาะอยู่นอกราวสะพานนั่นทำให้คิมช็อคเอามากๆ

    "เฮ้ยยย!! เข้ามามันอันตราย"คิมพูดก่อนจะเข้าไปจับข้อมือของมินไว้

    "ผมอยู่ไม่ได้แล้วอ่ะ" เสียงของมินตอนนี้มันแย่มากๆ

    "จะมาฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแค่นี้เองอ่อวะ"คิมตะหวาดออกไปด้วยความหงุดหงิด ทำไมเด็กนี่ถึงไม่เห็นคุณค่าของตัวเองเลย

     

    ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาแบบน่าสงสารตอนนี้ดูเหมือนว่าชีวิตของเขามันควรจะจบได้แล้ว เขาคิดแค่อย่างเดียวว่าไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ร่างของเขาจะต้องจมอยู่ในแม่น้ำที่มืดดำนั่น แต่แล้วความคิดนั้นก็ชะงักลงเมื่อเขาหันไปเห็นร่างสูงก้าวออกมายืนอยู่ข้างๆเขา

    "จะโดดให้ได้ใช่ป่ะ มา งั้นเอ็งโดดพี่โดดด้วย"

    "พี่จะโดดทำไมพี่ไม่เจอเรื่องร้ายๆมาอย่างผมสักหน่อย"

    "......"

    "ผมจะโดดเพราะผมอยากตาย ยิ่งอยู่ผมยิ่งเจ็บ"

    "ถ้ามินตาย...พี่ก็เจ็บ"

     

    คำพูดของคิมมันทำให้มินถึงสร่างเมาและตาสว่างขึ้นมาทันที เขาไม่รู้หรอกนะว่าคิมคิดยังไงแต่คำพูดเมื่อกี้มันก็ทำให้เห็นได้ว่าเขาน่าจะมีความสำคัญมากพอที่จะให้คิมพูดแบบนั้นออกมา ร่างเล็กลบล้างความคิดที่จะฆ่าตัวตายออกจากหัวจนหมดเขาก้าวขากลับเข้าไปยืนในตัวสะพานเหมือนเดิม ร่างสูงเมื่อเห็นแบบนั้นก็โล่งใจเขารีบก้าวตามมินไปทันที ยืนแบบนี้นานๆมันเสียว 

    "ป่ะ กลับกัน"คิมพูดขึ้น

    "กลับไปไหน"

    "ไปนอนห้องพี่ก่อนก็ได้"

    "ขอบคุณนะครับ"มินพูดก่อนจะเดินมาที่รถ

     

    ร่างสูงขับไปที่ห้องพักของตัวเอง ตอนนี้มันก็ดึกมากๆแล้ว คิมพามินขึ้นไปนอนพักที่ห้อง ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกร่างเล็กก็พุ่งเข้าหาเตียงนิ่มๆของคิมทันที คงจะเมามากสินะเมื่อกี้ก่อนขึ้นห้องดันดื่มไปอีกสองกระป๋อง ไอ้เด็กนี่มันลำยองตัวแม่

     

    "วันนี้พี่นอนข้างบนด้วยนะ นอนพื้นปวดหลัง"

    "อื้อออ เตียงพี่ออกจะกว้างตอนนั้นลงไม่นอนพื้นทำไมล่ะ"

    "ก็กลัวเอ็งจะนอนไม่สบาย"คิมพูดก่อนจะหาเสื้อผ้าให้มิน

     

    เวลาในช่วงค่ำคืนมาถึงทั้งสองคนนอนอยู่ข้างบนเตียงของคิม ร่างหนานั่งเช็คข่าวสารต่างๆในโทรศัพท์ตามปกติของเขา แต่ไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ถูกก็ล็อคจากมือเล็กๆ มินลุกขึ้นมานั่งก่อนจะมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

     

    มือเล็กลูบไปตามแขนยาวๆของคิม ร่างสูงถึงกับขนลุกวาบ ผีเข้าป่ะวะ ร่างเล็กขยับตัวขึ้นมานั่งทับร่างของคิมไว้ตอนนี้ดูเหมือนฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จะหลอนประสาทไอ้เด็กนี่แล้วล่ะ มินก้มลงจูบที่ริมฝีปากของคิมเบาๆกลิ่นเหล้าที่ฟุ่งออกมามันทำให้คิมเองแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่ได้

     

    มือหนาโอบเอวบางนั้นไว้ก่อนจะผลิกตัวขึ้นทับร่างนั้นแทน ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานๆของมินอีกครั้ง เขาอยากครอบครองร่างกายของมินนะแต่ตอนนี้สติของมินไม่เต็มร้อย ขืนทำแบบนั้นก็เท่ากับฉวยโอกาสอ่ะสิ คิมทำได้เพียงก้มลงจูบเบาๆกลางหน้าผากของมินเท่านั้น เขาเอนตัวลงนอนข้างๆร่างเล็กพร้อมกับโอบกอดร่างนั้นไว้อย่างอบอุ่น



    MIN PART

    เครื่องช่วยหายใจ 
     ❥  https://www.youtube.com/watch?v=cVHmMV7lYHI
    (C) ELIZILE
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×