คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เขาเรียกว่าซื่อบื้อว่ะเจ๋ง
ตอนที่ 6 : เขาเรียกว่าซื่อบื้อว่ะเจ๋ง
ไอ้เชนตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ตอนนี้บ่ายกว่าๆแล้ว ข้าวเที่ยงผมยังไม่ได้กินเลย ไอ้เชนก็เอาแต่นอน ผมหิวจนแสบท้อง ว่าจะไปหาอะไรกินก็ลืมไปว่าไม่มีเงินติดตัวเลย จะเอ่ยปากขอยืมเงินไอ้เชนก็ไม่กล้า ก็ได้แต่รอมันจะออกไปกินข้าวแล้วค่อยติดสอยห้อยตามมันไปกินด้วย แต่ดูเหมือนไอ้เชนมันจะไม่หิวเท่าไร มันกลับไปนอนอีกรอบ นี่มึงจะนอนให้ถึงชาติหน้าเลยหรือไง
“นี่....” ผมเรียกเชน แต่มันก็ไม่ขยับ
“เชน...” เงียบเว้ย นี่มึงหลับ หรือว่ามึงแกล้งไม่ได้ยินวะ
ผมเลยลุกเข้าไปดูมันใกล้ๆ เหมือนมันจะหลับสนิทจริงๆ
“โกรกกก กรากกก” เสียงท้องผมร้องดัง ผมหิวจนแสบท้อง สงสัยต้องปลุกไอ้เชนซะแล้ว
“เชน...” ผมเรียกเสียงดังขึ้น แต่มันก็ไม่ไหวติง
“มึง..ไม่หิวข้าวเหรอวะ” ผมเขย่าตัวมันไปด้วย ทำไมตัวมึงร้อนจังวะ หรือจะไม่สบาย ไอ้เชนมันคงรำคาญผม เลยพยายามลืมตามาคุยกับผม
“ไม่หิวอะ ถ้าคุณหิว มีข้าวกล่องแช่แข็งในตู้ เอามาเวฟกินได้เลย” บอกเสร็จมันก็ล้มตัวลงนอนไม่สนใจผมอีก เออ ก็ได้วะ กินข้าวกล่องก็ได้
ผมเดินไปเปิดตู้เย็น ก็เจอข้าวกล่องในช่องแช่แข็งอยู่หลายกล่อง งั้น ผมเอานี่ละกัน ข้าวพะแนง พอเลือกได้แล้วผมก็จับโยนใส่ตู้ไมโครเวฟ เวฟเสร็จกลิ่นหอมฉุย ได้เวลากินแล้ว ผมซัดข้าวกล่องหมดอย่างรวดเร็ว ถึงจะไม่อิ่มมากแต่ก็ถือว่าช่วยให้หายหิวไปได้ ชีวิตไอ้เจ๋งทำไมลำบากยากเข็ญขนาดนี้นะ สมเพชตัวเองจริงๆ อยู่บ้านกินอิ่มนอนอุ่นแท้ๆ ต้องมาตกระกำลำบากอยู่คอนโด เพียงเพราะกลัวเตี่ยจะยึดรถ หรือว่าผมควรจะยอมแพ้ กลับบ้านให้เตี่ยยึดรถไป ไม่ได้ๆๆๆ อุดมการณ์มึงต้องมั่นคงดิไอ้เจ๋ง อย่าเพิ่งถอดใจเพราะแค่ชีวิตลำบาก Audi ลูกรักคงยังไม่อยากห่างจากพ่อไปใช่ไหม พ่อจะอดทนเพื่อลูกนะ
ผมกลับมานอนเล่นที่โซฟาสบายใจ อิ่มท้องละ ขอนอนซักงีบละกัน แต่เดี๋ยว เมื่อกี้ตอนจับตัวไอ้เชน เหมือนมันจะตัวร้อนนะ สงสัยจะไม่สบาย แต่ช่างแม่ง เรื่องของมึงเองไม่เกี่ยวกับกู
ผมเลยพยายามหลับตานอน แต่เดี๋ยว มันจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ตัวร้อนขนาดนั้น น่าจะตื่นมากินยาสักหน่อย ไม่ได้ๆ เรื่องอะไรต้องไปใส่ใจมัน ช่างเหอะ
ผมพยายามจะข่มตานอน (อีกครั้ง) อะไรวะเนี่ย ทำไมผมต้องมาคิดมากเรื่องมันไม่สบายด้วย ปล่อยๆมันตายไปยิ่งไม่ดีกว่าเหรอ หนังจะได้ไม่ต้องถ่าย
นอนได้แล้วไอ้เจ๋ง เอาวะ หลับตานะเจ๋ง แล้วก็ไม่คิดอะไร ทำหัวให้ว่าง เดี๋ยวมันก็หลับเอง
เชี่ยเอ๊ยยยยย ไปดูมันสักหน่อยก็ได้วะ
ผมลุกจากโซฟา แล้วเดินไปดูไอ้เชนในห้อง ตอนนี้มันนอนขดอยู่บนเตียง ทำไมไม่ดึงผ้าห่มมาห่มวะ เรื่องง่ายๆแค่นี้เสือกโง่นะ ผมมองที่แผลไอ้เชน เหมือนเลือดจะซึมๆเล็กน้อย แถมรอบแผลยังเริ่มบวมแดง
“เชน...” ผมเขย่าตัวมัน มันก็ได้แต่ อือๆ พอเอามือจับที่หน้าผาก ก็ต้องตกใจ เพราะว่าตัวไอ้เชนร้อนมาก แล้วต้องทำไงวะ ไม่เคยดูแลคนป่วยเลยว่ะ
โอเคนึกออกละ หาในเน็ตเอาละกัน ผมหยิบมือถือไอ้เชนขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเสิร์ชหาวิธีดูแลคนเป็นไข้ แต่ไม่เจอ มีแต่วิธีดูแลเวลาลูกเป็นไข้ มันก็คงเหมือนๆกันละนะ ไหนดูหน่อยซิว่าต้องทำไงบ้าง
เมื่อลูกน้อยของท่านมีอาการไข้ตัวร้อน ควรให้การดูแลดังต่อไปนี้
1. เช็ดตัว เพื่อลดไข้
เช็ดตัวเหรอ ไม่เคยทำอะ แต่ม๊าเคยทำให้เวลาที่ป่วย ก็เอาผ้าไปชุบน้ำมาแล้วเช็ดตัวให้คนเป็นไข้ โอเค ผมเลยหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กของไอ้เชนแล้วเข้าห้องน้ำไปชุบน้ำมา สงสัยผมจะลืมบิด น้ำก็เลยชุ่มผ้าหยดเป็นทาง แบบนี้แหละดี จะได้ลดไข้ได้เยอะๆ
ผมปลุกไอ้เชนให้ตื่น แต่มันไม่ยอมตื่นไอ้แต่ อือๆ อาๆ แล้วนี่ต้องเช็ดยังไงวะ โอเค ถอดเสื้อก่อนละกัน ผมเลยพยายามถอดเสื้อไอ้เชนออก มันไม่ยอมอยู่ตอนแรก แต่พอผมบังคับไปเรื่อยๆ มันก็ยอมให้ถอด ต้องถอดกางเกงด้วยดิ ดีนะที่มันใส่กางเกงไม่ฟิตมากเลยถอดง่ายหน่อย มาถึงตรงนี้แล้วเหมือนผมกำลังจะปล้ำมันเลย ไอ้เชน มึงอย่าตื่นมาโวยวายว่ากูทำจะมิดีมิร้ายมึงละกัน
“เห้ย!!! ทำไร” คิดไม่ทันเสร็จก็ตื่นเลยนะมึง
“จะเช็ดตัวให้ เป็นไข้ตัวร้อนขนาดนี้” ผมเห็นไอ้เชนมันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวมัน ทำเหมือนมึงกำลังกลัวกูจะข่มขืนมึงซะงั้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมเช็ดเอง” โอเคมึงเก่ง อะเอาไป เอาผ้าไป ผมยื่นผ้าให้มัน
“นี่ไม่คิดจะบิดเลยเหรอ” สงสัยผ้าจะเปียกไป เอ้า ผมก็นึกว่าต้องเช็ดเปียกๆ ไข้จะได้ลดไวๆ
ไอ้เชนเลยจะลุกจากเตียงไปบิดผ้า แต่เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“มาๆๆ เดี๋ยวไปบิดให้” ผมเดินเข้าห้องน้ำไปบิดผ้า พอออกมาก็เห็นไอ้เชนทำหน้าทรมาน คิ้วขมวด จะหลับทั้งนั่ง ผมเลยตัดสินใจเช็ดตัวให้มัน ทีแรกมันก็ไม่ยอม แต่ผมก็ไม่สนหรอก ดื้อเช็ดให้มันไป สุดท้ายมันก็ยอม
แล้วขั้นต่อไปทำไงต่อวะ ผมเลยหยิบมือถือไอ้เชนขึ้นมาดู
“นี่คุณ ขโมยมือถือผมไปเล่นเหรอ” ใช่สิวะ กูเอามือถือมึงไปเล่นเฟซด้วย ผมก็กล้าแค่คิดเท่านั้นแหละ ไม่กล้าจะพูดเรื่องนี้หรอก ตอนนี้ก็ยังหวังว่ามันจะจับไม่ได้ว่าผมแอบเล่นเฟซมัน
“ก็เอามาเสิร์ชหาวิธีดูแลคนเป็นไข้อะ” มันมองผมไม่พอใจครู่นึง แต่สุดท้ายมันคงคิดคำด่าไม่ออกเลยปล่อยเลยตามเลย
2. ให้ยาลดไข้
แล้วต้องกินยาอะไรวะถึงจะลดไข้ได้
“ในนี้บอกว่าต้องให้มึงกินยาลดไข้ ยาลดไข้นี่ยาอะไรวะ” ไอ้เชนได้ยินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรก็กูไม่รู้นี่หว่า ปกติพอไม่สบายก็บอกม๊า ม๊าก็หายามาให้กิน ไม่ก็ไปหาหมอ ก็กินตามที่หมอจัดมาให้
“พาราเซตามอล ลดไข้ได้ ยาอยู่บนโต๊ะตรงนั้นน่ะ” ไอ้เชนบอกพลางชี้ไปทางโต๊ะที่อยู่ใกล้หน้าต่าง ผมเดินไป พาราเซตามอลเหรอ เป็นแบบไหนวะ โอเคเจอละ เม็ดขาวๆ เนี่ยเหรอ ผมเคยกิน
ผมหยิบยามาให้มันทั้งกระปุก เออ กินยาต้องกินน้ำด้วย ผมเลยเดินออกจากห้องไปเอาน้ำมาให้มัน ไอ้เชนรับยาไป เห็นมันกินไป 2 เม็ด แล้วก็ดื่มน้ำตามนิดหน่อย จากนั้นมันก็ล้มตัวลงนอนพลางหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มด้วย
3. ดื่มน้ำมากๆ
ผมหยิบมือถือขึ้นมาอ่านอีกรอบ อืม ดื่มน้ำมากๆเหรอ เมื่อกี้ผมเห็นมันกินไปนิดเดียวเอง ไม่ได้ดิเดี๋ยวไม่หายหรอกมึง ผมเลยปลุกมันขึ้นมาให้กินน้ำให้หมดแก้ว เออ คราวนี้มันคงรำคาญผมที่เซ้าซี้หลายรอบ เลยกินน้ำตามที่ผมบอกจนหมดแก้ว
4. ไม่ควรห่มผ้าที่หนาเกินไป
เอ....ผ้าห่มที่มันห่มนี่ ผ้านวมเลย โคตรจะหนา ไม่ได้ดิ เขาบอกอย่าให้ห่มผ้าหนาเกิน ผมเลยปลุกไอ้เชนอีกรอบ
“ผมอยากนอนแล้ว มีอะไรอีกอะ” ไอ้เชนทำเสียงงอแงครับ บุญหูผมจริงๆ ปกตินี่เข้มใส่ตลอด
“มีผ้าห่มที่บางกว่านี้ไหมอะ” ไอ้เชนได้ยินก็ขมวดคิ้ว แต่มันคงไม่อยากจะเถียงอะไรกับผม เลยชี้ไปที่ตู้ โอเคอยู่ในตู้ ผมเลยเข้าไปหาผ้าห่มมาให้มัน พอเจอเสร็จ ผมก็เดินไปดึงผ้าห่มนวมที่มันห่มออก แล้วก็เอาผ้าห่มบางคลุมไปแทน ผมเห็นไอ้เชนทำท่าไม่พอใจนิดหน่อย แต่ผมไม่สนหรอก ก็ผมทำตามวิธีที่เขาบอก
5. อยู่ในห้องที่อากาศถ่ายเทสะดวกไม่อับหรือร้อนเกินไป
ห้องต้องอากาศถ่ายเทสะดวกเหรอ ตอนนี้เปิดแอร์อยู่ ถือว่าถ่ายเทสะดวกไหมนะ แต่ก็เย็นๆดี ถ่ายเทสะดวกนี่ต้องเปิดลมแรงๆปะ เอาไงดี งั้นเร่งพัดลมแอร์ให้แรงๆละกัน อากาศจะได้ถ่ายเทสะดวก
6. นอนพัก
โอเคข้อนี้ผมไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องสั่งไอ้เชนก็อยากจะนอนพักเต็มแก่ละ งั้นปล่อยมันนอนไปละกัน ผมว่าจะไปงีบซักนิดนึง ผมเลยออกจากห้องไปแล้วล้มตัวนอนลงบนโซฟา ทีนี้ก็หลับได้แล้วใช่ไหมไอ้เจ๋ง
'ถ้ามันเกิดไข้ขึ้นขึ้นมาอีกละจะทำไง' อะไรเนี่ย ทำไมผมต้องมากังวลอะไรกับเรื่องของไอ้เชนเนี่ย ไม่เอาละ พอๆ ผมทำให้มันมามากละ ทั้งที่ผมก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ให้ใครมาก่อนด้วย ไอ้เชน มึงได้แค่นี้ก็ดีจะตายห่าแล้ว กูนอนละ บาย
เชี่ยยยยยย ก็ได้วะ กูเข้าไปนอนเฝ้ามึงในห้องก็ได้ เดี๋ยวแม่งทรุดลงไปอีก
ดีที่เตียงไอ้เชนมันกว้าง ผมเลยนอนอีกฝั่งของเตียง นอนไปได้พักใหญ่ก็ต้องตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหนาวๆ โห ก็เล่นเร่งแอร์ซะขนาดนั้นจะไม่หนาวได้ยัง ผมเลยดึงผ้านวมมาห่ม แล้วก็ถือโอกาสหันกลับไปดูไอ้เชนที่อีกฝั่งของเตียง
“เชี่ยละ!!!” ผมเห็นไอ้เชนนอนสั่นอยู่ นี่กูทำผิดขั้นตอนตรงไหนนะ ใครช่วยบอกที ทำไมไอ้เชนถึงสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้ เอาไงดีวะ ก็ไม่ให้เอาผ้าหนาๆไปคลุมนี่หว่า แถมยังบอกให้อากาศถ่ายเทสะดวกด้วย แล้วกูจะช่วยให้มึงหายหนาวยังไงวะ
ยิ่งเห็นไอ้เชนสั่นมากขึ้น ผมก็ยิ่งสงสาร เอาวะ ห่มผ้าหนาไม่ได้ ลดแอร์ไม่ได้ มึงอย่าว่ากูละกัน
ผมค่อยๆนอนลง แล้วเข้าไปซุกกอดมัน ไอ้เชนพอรู้สึกว่าผมเป็นที่พักพิงความหนาวของมัน มันก็รีบคว้าตัวผมเข้าไปกอดทันที มึงคิดไรกะกูป่าวเนี่ย กอดแน่นเชียว เออเห้ย ดีขึ้นว่ะ ไอ้เชนตัวสั่นน้อยลง ไอ้เจ๋งมึงนี่ฉลาดจริงๆ แก้ปัญหาได้ถูกวิธี โอเค แล้วไงต่อวะ คือต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย จะว่าไปตอนนี้ก็เริ่มง่วง กอดไอ้เชนก็อุ่นดีเหมือนกัน เอาเป็นว่า ขอนอนซัก 5 นาทีละกัน แล้วค่อยตื่นออกจากอ้อมกอดมัน
“เห้ย!!! มานอนนี่ได้ไง” เสียงไอ้เชนปลุกผมให้ตื่น มันตกใจแล้วก็ผลักตัวผมออก เออดีเลยมึง ตัวกูฟากนี้ชาไปหมดแล้ว เล่นกอดซะไม่ให้ขยับไปไหนเลย
“ก็เห็นว่าหนาว”
“หนาวก็เอาผ้ามาห่มให้ดิ”
“ก็ในเน็ตเขาบอกว่า ไม่ให้ห่มผ้าหนาๆ กูก็เลยไม่เอาผ้ามาห่มให้มึง กูคิดไรไม่ออก ก็เลยใช้ตัวกูห่มมึงแทน” สายตาไอ้เชนมองผมตอนนี้มีหลากอารมณ์มาก ทั้งงง ตกใจ แล้วก็ขำ
“ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว โอเค ขอบใจละกัน” มันพูดพลางขำ
“ขำอะไรวะ” นี่มึงจะขำกูทำไม กูว่ากูก็ทำตามที่เขาบอกทุกอย่างแล้วนะ
“บางเรื่องคุณก็ดูฉลาดนะ แต่บางเรื่องก็ซื่อบื้อสุดๆ” ดีขึ้นแล้วล่ะสิ ต่อปากต่อคำได้ขนาดนี้
“พูดอะไรวะ ไม่เข้าใจ”
“ช่างมันเหอะ” อะไรวะ ช่างมันเหอะไม่ได้ดิ กูคาใจว่ะ ไอ้เชนมันหยิบมือถือมาดูเวลา
“เดี๋ยวๆ มาเคลียร์กันก่อน กูซื่อบื้อตรงไหน” ผมไม่ยอมครับ ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้
“แอบเข้ามาเล่นเฟซผมเหรอ” สงสัยมันจะรู้แล้วว่าผมแอบเล่นเฟซบุคมัน ไอ้เชนหน้าเครียดขึ้นมาเลยครับ ซวยแล้วไหมล่ะไอ้เจ๋ง
“เอ่อ....พอดี กู...”
“ทำไมคุณไม่มีมารยาทแบบนี้” ด่าแบบนี้ เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า
“แค่ขอยืม ไป...”
“พอละ ผมไว้ใจคุณมากเกินไปเองแหละ” ไอ้เชนมองผมด้วยความไม่พอใจมากๆ ผมล่ะกลัวเลย
“ขอโทษ...”
“ออกไปจากห้องผมได้ละ อย่าทำตัวให้เป็นภาระคนอื่นมากกว่านี้เลย หัดเกรงใจคนอื่นซะบ้างนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าที่บ้านเลี้ยงมาไม่ดี”
“ผัวะ!!” ผมไม่รอให้มันด่าต่อหรอกครับ ผมชกไอ้เชนไปหมัดนึง แล้วก็เดินออกจากห้องมันไป จะด่าจะว่าผมเสียหายแค่ไหนผมไม่ว่า แต่อย่ามาพาดพิงถึงที่บ้านผมเด็ดขาด ใช่ครับ ผมเป็นคนไม่ดี แต่ผมไม่ดีเพราะว่าตัวผมเอง ไม่ใช่ม๊าหรือเตี่ยสอนผมมาไม่ดี การที่ไอ้เชนมันด่าผมแบบนี้ ผมยอมไม่ได้เด็ดขาด แล้วนี่เขาไล่ขนาดนี้ จะไปอยู่ให้เขาสมเพชอีกทำไม ช่างแม่งละ ผมไม่สน ค่อยไปแก้ปัญหาเอา นอนไหนไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ผมไม่ชอบให้ใครมาดูถูกผมขนาดนี้
ความคิดเห็น