.: ลานกว้างกิจกรรม :.

ลำดับตอนที่ #6 : ----------------- ร่วมโหวต

ขอเชิญชาวไมเนส ช่วยกันร่วมกันโหวต

'เรื่องผีที่น่ากลัวที่สุด' และ 'สลับวิญญาณได้แนบเนียนที่สุด'

เรื่องผีที่ 1 : วีราโอ วาร์ฟอร์ตัน

เรื่องนั้นเกิดมาสักสี่ห้าปีแล้ว ตอนนั้นผมยังใช้คอมโต๊ะอยู่ ซึ่งคอมตัวนี้มันจะตั้งอยู่นอกห้อง สรุปคือตั้งไว้กลางบ้านนี้ละครับ  แล้วกำแพงด้านหนึ่งมันจะกั้นบ้านผมกับนอกบ้านพอดี ตอนนั้นประมาณสี่ห้าทุ่ม บ้านต่างจังหวัดเวลาประมาณนี้จะนอนหลับกันหมดแล้ว ตอนนั้นผมก็นั่งเล่นแชทตามปกติ เพราะเวลานอนคือตีหนึ่ง ขณะที่นั่งเล่นอยู่เงียบๆ นั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงเด็กวิ่งเล่นไล่จับกันหลังบ้าน แต่หลังบ้านผมมันเป็นคลองครับ บ้านที่อยู่ถัดจากบ้านผมไปมันก็ไกลมาก ผมเลยหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน ทางที่ได้ยินมีตุ๊กตากุมารทองตั้งอยู่ ผมเลยคิดในใจว่าผีก็อยู่ส่วนผีเถอะครับ คนจะเล่นเกม

เรื่องผีที่ 2 : คิมมี่ เมเรท เมอร์เรย์

ผมได้ไปเข้าค่ายที่โรงเรียน ซึ่งที่โรงเรียนเป็นป่าช้าเก่าของหมู่บ้าน พวกรุ่นพี่พารุ่นน้องทำกิจกรรมตอนกลางคืน ให้เอาผ้าปิดตาเดินจับเชือกในความมืด เมื่อกิจกรรมผ่านไปด้วยดี ตึกที่ผมนอนพักนั้น มีผีสิงอยู่ที่ชั้นบน (ตึกมี4ชั้น) ชั้นที่3 เป็นที่ๆ มีผีสิงอยู่ พวกผมเข้าไปในห้องเรียนเพื่อที่จะเข้านอน แต่มีกลุ่ม1 ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันออกไปพิสูจน์เรื่องผี ปรากฏว่าพวกนั้นร้องด้วยความหวาดกลัว และวิ่งหนีลงมาจนตัวเองบาดเจ็บ พวกผมเปิดประตูออกมาดู พวกนั้นหัวตั้ง สั่นกันเป็นแถวๆ

เรื่องผีที่ 3 : เทรนอล เซอร์การ์

เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมไปเข้าค่ายลูกเสือเมื่อตอนประมาณปีที่แล้วมั้ง? ไม่แน่ใจ แต่ช่วงนั้นฝนตกหนักมาก พื้นเป็นโคลนเฉอะแฉะไปหมด วันนั้นเป็นวันที่ต้องทำกิจกรรมเข้าฐาน ต้องเดินไปทั่วทั้งขึ้นเขาลงห้วย ตอนเดินอยู่ตรงทางเปลี่ยวๆ ผมก็หันไปเห็นคนแวบๆ ตรงทางลงเขา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร รู้สึกจะดูเป็นผู้ชายแบบชาวบ้าน พาดผ้าขาวม้าบนไหล่ พอตกดึกผมก็เข้านอนตรงริมประตูที่มีหน้าต่าง ผมได้ยินเสียงคนเดินบนพื้นแฉะๆ ก็สงสัยว่าครูหรือใครจะมาบ้าเดินตอนน้ำค้างลงแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอเสียงเงียบลง ผมที่นอนไม่หลับเลยแกล้งหลับแล้วหันพลิกไปอีกด้านแบบเหลือบๆ ตาดู เท่านั้นละ ผมเห็นคนที่ผมเห็นลิบๆ ตรงทางลงเขาเมื่อตอนกลางวันยืนอยู่ พอเขาทำท่าจะหันมา ผมก็รีบตะปบแขนเพื่อนข้างๆ แล้วแกล้งหลับ สักพักหนึ่งผมก็เหลือบไปมองดูอีกรอบ เขาไม่อยู่แล้วครับ ขนาดผมไปแอบดูที่หน้าต่างก็ไม่มี เสียงเดินแบบตอนแรกก็ไม่มี ผมเลยลงไปนอนคลุมโปงหลับยันเช้า เพื่อนยังหาว่าหน้าซีดเหมือนสีตกเลย

เรื่องผีที่ 4 : พิวร่า เฟอร์ตูน่า

คือมันเป็นเรื่องตอนอยู่หอพักนักศึกษา เป็นหอหญิงล้วน มีกฏว่าผู้ชายห้ามเข้าหอเด็ดขาด ห้องค่อนข้างกว้างแบบเตียงห้าฟุตวางได้แล้วมีพื้นที่เหลือทำงานกับพื้นที่เยอะมากด้วย ที่อยู่ห้องนั่นคือไม่มีรูมเมตอยู่ด้วย อยู่คนเดียวตลอด ช่วงแรกๆ ที่อยู่ก็จะซื้อพวงมาลัยมาไหว้พระทุกวันเพราะไม่ชินสถานที่ จนเริ่มชินแล้วก็เลิกไหว้ ไม่ซื้อมาลัยดอกไม้แค่เปลี่ยนน้ำ คืนนึง เพื่อนร่วมสาขาสองคนมาขอยืมของที่ห้อง มาแบบยืนหน้าห้องแล้วเราเปิดประตูแง้มไว้ ตอนที่หยิบของ เพื่อนหนึ่งในสองคนพูดขึ้นว่า ห้องหอมนะ เป็นกลิ่นดอกไม้ ชอบอ่ะ ส่วนเพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันก็เห็นด้วย แต่เรางงเพราะส่วนตัวไม่ได้ใช้แป้งและน้ำหอม ทีนี้ก็ไม่คิดอะไรอยู่ห้องเดิมต่อ จนช่วงนึงนอนดึกมาก แล้วนอนบนเตียง ส่วนตัวเป็นคนโดนผีอำบ่อยมาก จนรู้ตัวว่าถ้าโดนอำจะตั้งสติยังไงแล้วพูดอะไรบ้าง แต่คราวนี้โดนผีอำแบบชาทั้ั้งตัว มีเสียงผู้ชายมาตะโกนข้างหูแบบดังมาก ฟังไม่ออกหรอกว่าเขาพูดว่าอะไร สวดมนต์ก็แล้วอะไรก็แล้วก็ไม่หยุด ซึ่งเราเพลียมาก เพิ่งผ่านการโหมงานหนัก ไม่ค่อยได้นอน ตอนที่คิดๆ อยู่ว่าจะทำยังไงก็ได้ยินเสียงคนแก่พูดขึ้นว่า "ให้เขาพักเถอะ ไปได้แล้ว" พูดจบ หาย ไม่มีอาการชา เสียงตะโกนเงียบหายไป ส่วนอีกคืนฝันว่าเห็นผู้หญิงมานั่งอยู่บนพื้นบันไดบ้านเรา คือเรามองแหละว่าคุ้นผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ พยายามเดินเลี่ยง แต่พอเลี่ยงไปกลายเป็นว่ามีมือค่อยๆ ยื่นขึ้นมาจากด้านข้าง พยายามจะจับคอเรา นั้นคือในฝัน คือเรารู้ตัวว่าควรจะตื่น ก็กลั้นใจแล้วลืมตาเลย ตอนนั้นลืมตาได้แป๊บเดียวก็ต้องหลับตาต่อ เพราะข้างเตียงเรามีผู้หญิงเป็นเงาดำๆ ผมยาวมายืนข้างซอกเตียง ซึ่งซอกเตียงถ้าจะยืนมันต้องยืนหันข้างเอาหลังแนบกำแพงถึงจะยืนได้ ผู้หญิงคนนั้นยืนแบบนั้นแล้วหักตัวลงมา (ช่วงเอวหักไปด้านข้าง) แล้วยื่นมือมาจะจับคอเรา นั้นคือแค่ที่ลืมตาแวบเดียวนะ ติดตามา เราหลับตาแน่นเลย ตอนนั้นตื่นแบบตื่นเลย แต่ไม่กล้าลืมตา พยายามหลับต่อจนหลับไปเอง ตื่นมาอีกทีตอนสาย แต่ถึงจะเจออะไรแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่เคยย้ายนะ ถือว่ามาเรียก มากวน ไม่ได้มาบ่อยๆ ปล่อยๆ ไปแล้วก็ชิน
 

เรื่องผีที่ 5 : ฟรานเซียส อาร์ ฟาราเวล

ผมจะเล่าแล้วนะครับ เรื่องเกิดขึ้นตอนคุณผปค. อายุสิบห้าครับ วันนั้นเป็นวันเปิดเรียนช่วงแรกๆ ผมจำได้แม่นเลย คุณผปค. เป็นเด็กดีครับ ชอบไปโรงเรียนแต่เช้า แต่วันนั้นรถติดมากทำให้คุณผปค. ไปสายเป็นครั้งแรก ตอนแรกก็ไม่ทราบว่าทำไมรถถึงติด แต่เพื่อนคุณผปค. มาเล่าให้ฟังครับว่ามีเหตุการณ์รถชน คนโดนชนเป็นรุ่นน้องผู้หญิงครับ เขาบอกว่าตายคาที่เลย สภาพศพ คนที่ไปดูบอกว่าน้องเขาคอหักจนหมุนได้ครบรอบ เจ้าหน้าที่คาดว่ากระดูกต้นคอคงแตกละเอียด ตอนที่แม่ประคองศพขึ้นมา เห็นว่าศพคอพับหงายหลังเลยครับ ทีนี้เรื่องมันเกิดหลังจากนั้นครับ หลังจากวันนั้นทุกคนมาเรียนตามปกติ ห้องน้องเขามี 48 คนไม่นับคนตาย แต่เวลาเช็คชื่อ นับจำนวนเด็กในห้องจะมี 49 คน อาจารย์บางท่านที่ไม่ทราบข่าวว่าเด็กในห้องเรียนตาย เวลาเรียกชื่อก็จะเรียกชื่อน้องเขาด้วเพื่อนๆ ค้าน อาจารย์กลับพูดขึ้นว่า "อ้าว...(ชื่อคนตาย)...ก็นั่งอยู่หลังห้องไง" เพื่อนๆ พากันขนลุกเกรียว แต่พอหันไปมองก็ไม่มีใคร แต่บางวันเพื่อนสนิทของเขาก็ได้ยินเสียงน้องเขาเรียกเวลานั่งเรียน อย่างอยู่ๆ ได้ยินว่าขอยืมยางลบหน่อย ส่วนแม่ของเขา ก่อนวันเผาเธอได้รับข้อความว่า "หนูรักแม่นะ หนูเจ็บ ช่วยหนูด้วย" จากเบอร์ของลูกสาวครับ

เรื่องผีที่ 6 : ฟรานเซียส อาร์ ฟาราเวล

เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่นาน ตอนผมอยู่ม.ปลาย คราวนี้คนที่โดนรถชนเป็นสองแม่ลูก ขี่มอเตอร์ไซค์สวนกับสิบล้อ แน่นอนว่าไม่รอด สิบล้อลากรถไปด้วยหลายเมตร สภาพยับเยินจนแทบจำไม่ได้ ผมมีโอกาสได้เห็นสภาพรถกับตา ล้อบี้ เบาะเละละเอียด ส่วนศพตกอยู่ด้านหลังสิบล้อ สภาพศพคาดว่าแม่พยายามดันลูกให้พ้นรัศมีล้อรถ แต่ไม่พ้น ตัวเองถูกล้อหลังทับศีรษะ สภาพกะโหลกแตก สมองทะลักออกมาด้านนอก ส่วนลูกสาวเป็นเด็กประถม ถูกทับกลางตัว ซี่โครงแหลก บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดนองเป็นวงกว้าง เจ้าหน้าที่เอาน้ำมาล้างรอยเลือด เอาทรายมาโรยทับ แต่มันก็ล้างไม่ออก ที่ถนนยังคงเห็นคราบแดงฉายอยู่แบบนั้น ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นเล่าว่า หลังจากเหตุการณ์สองแม่ลูกถูกทับ ตกดึกสักตีสองตีสาม ก็มักได้ยินเสียงผู้หญิงกับเด็กกรีดร้อง บางทีก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ บางครั้งถึงขั้นได้ยินเสียงรถชนกันสนั่นหวั่นไหว แต่พอวิ่งออกมาดูกลับไม่มีอะไร เชิญพระมาสวดก็ไม่หาย เป็นอย่างนั้นอยู่อาทิตย์กว่าถึงสงบลงได้ แต่ทุกวันนี้ วันดีคืนดีใครขับรถผ่านมาจะเห็นผู้หญิงกับเด็กยืนอยู่ริมถนน สภาพเลือดโชก คนแม่ศีรษะด้านหนึ่งบุบ เป็นที่ร่ำลือกันว่า ขับรถผ่านกลางคืนต้องระวัง เพราะวิญญาณทั้งคู่ไปไหนไม่ได้ ถ้าถึงคราวฆาต ก็จะเอาเป็นตัวตายตัวแทน

เรื่องผีที่ 7 : ชิเอล / ซาโลมอน พาชิลิสเก้

ตอนนั้นผมนั่งทำงานอยู่หน้าคอม มีเปิดสไกป์คุยเป็นระยะ ทั้งห้องปิดไฟมืดทึบ มีเพียงแสงจากโคมไฟและโน้ตบุ๊ค บรรยากาศสลัวๆ แอร์เย็นฉ่ำ เวลานั้นผมกำลังมีสมาธิอยู่กับการทำงาน ไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างแม้แต่นิด ผมสวมหูฟังเอาไว้ ตัดขาดกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง... ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ เหลือบมองเวลา... ตี 3 กว่าแล้ว...? ทันใดนั้นเอง น้องชายของผมก็คอลสไกป์มาคุยได้สักระยะ น้องชายผมก็เงียบไป (ปิดไมค์หายเงียบ..) ผมก็ไม่ได้นึกใส่ใจอะไรนัก จึงเปิดเพลงฟัง ทำงานต่อ จู่ๆ ก็มีเสียงเปิดไมค์ ลมโกรกชัดเจน (เป็นปกติเพราะน้องชายผมบอกว่าเปิดหน้าต่างเอาไว้) น้องชายของผมเล่าให้ฟัง (ประมาณ) ว่า "พี่ เมื่อกี้ผมออกไปข้างนอกมา...แต่ตอนเปิดประตูเดินออก ไอ้หมาของผมมันดันจ่อปากเห่าใส่ประตูทั้งๆ ที่ไม่มีใคร... ไม่ดิ หรือว่ามีใครเดินตามหลังผมกันวะพี่?" พูดจบก็หัวเราะ เหมือนคนไม่คิดอะไร ผมก็ตอบไปว่า "จะใช่พวกที่โดนชนตายหน้าบ้าน (ชื่อน้อง) หรือเปล่านะ.." (เดินออกไป หน้าบ้านน้องชายเป็นถนนใหญ่) แล้วทีนี้ผมก็โดนน้องเกรียนใส่เอาคืน... ผมกับน้องคุยไปเรื่อยๆ เอื่อยๆ (เพราะนอนโต้รุ่งเหมือนกัน) จนกระทั่งเวลาตี 4 เกือบตี 5 น้องผมมันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ได้ยินเพียงเสียงลมที่โกรกพัดไมค์ คราวนี้เสียงหมาทางฝั่งนั้นเริ่มหอน... แล้วจู่ๆ น้องชายผมก็ดันละเมอออกมาว่า.. 'เด็กผู้หญิงบนหลังคารถ' ฉับพลันนั้นก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ข้างหลัง หันไปมองไม่มีใคร แล้วสไกป์ก็ถูกตัดไปทันที เด็กผู้หญิงบนหลังคารถคือใคร...? แล้วใครมายืนอยู่ข้างหลังผม...?

เรื่องผีที่ 8 : โดมินิก คอปเปอร์ฟิลด์

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงนะครับผม บ้านของผมเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวอยู่กลางซอย เมื่อก่อน สมัยที่ผมยังเป็นเด็กน้อยวัยใส สุดแสนจะละอ่อน ฝั่งตรงข้ามบ้านเป็นลานปูนโล่งๆ ถัดไปคือบ้านสองชั้น ด้านล่างเป็นปูนด้านบนเป็นไม้ ผมชอบเข้าไปเล่นที่บ้านไม้สองชั้นบ่อยๆ เค้าว่าบ้านหลังนั้น สร้างทับสุสานครอบครัวคนจีนครอบครัวหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีใครใส่ใจกับคำลือมากเท่าไหร่นัก เค้าว่าครอบครัวคนจีน จะไม่ชอบให้วิ่งขึ้นลงบันได บังเอิญ ผมก็เป็นเด็กซนๆเสียด้วย เลยวิ่งขึ้นลงขึ้นบันไดบ้านหลังนั้นบ่อย แต่แล้ววันนึง ตอนที่ผมกำลังเล่นซ่อนหาในบ้านหลังนั้น ขณะที่กำลังวิ่งขึ้นบันได ซึ่งตามค่านิยมของไทยแล้ว บ้านแบบเก่าจะเป็นบันไดโล่งๆ ไม่มีไม้ปิดระหว่างแต่ละขั้น ก็เหมือนมือมาจับข้อเท้าของผมเอาไว้ขณะที่วกำลังวิ่งขึ้นด้านบน อีกเพียงสองขั้นก็จะถึงชั้นสอง ด้วยความสูงขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมีคนแกล้งแน่นอน หน้าฟาดพื้น ไปตามระเบียบ.. ปากแตกเบาๆ หลังจากนั้น ก็เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปเล่าให้พี่ชายฟัง ก็กลายเป็นว่า รวมตัวกันเล่นผีถ้วยแก้วท้าทายกันเย็นวันนั้นเลย ประจวบเวลา ท้องฟ้าเป็นสีส้ม เวลาโพล้เพล้แบบที่คนโบราณเรียกกันว่าผีตากผ้าอ้อม ผีถ้วยแก้วเล่นเพราะคำบอกเล่าของผมครับ พี่ชายผมชอบลองของ ในวงล้อมเล่นผีถ้วยแก้ว มีผมเป็นคนที่อายุน้อยที่สุด คือ 7ขวบ ที่เหลือก็ไล่ๆขึ้นไป อ้อ ลืมบอกไปครับ ว่านั่งเล่นกันตรงลานปูนข้างบ้านหลังนั้น ตรงข้ามบ้านผมเลยครับ คนที่อายุมากที่สุด เริ่มด้วยการจุดธูปหนึ่งดอก แล้วเอาควันธูปเข้าไปลอยในแก้วที่คว่ำไว้กลางกระดาน จากนั้นก็เริ่มกันท่องคาถาคนละคำ เวียนไปทีละคนจนครบสามรอบ "วิญญาณที่อยู่ใกล้ๆนี้ ขอเชิญท่านเข้ามาสู่แก้ว เพื่อไขข้อข้องใจ" "หากมาแล้ว ให้เลื่อนไปที่ใช่" .... เวลานั้นก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กครับ เพราะแก้วเลื่อนไปที่คำว่าใช่ "วิญญาณของท่าน สิงสถิตอยู่ที่บ้านสองชั้นข้างๆนี้ ใช่หรือไม่" แก้วนั้นวนรอบกระดานหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับไปที่ใช่ อย่างช้าๆ ทีนี้ เรื่องมันเริ่มแย่ลง เพราะพี่ชายผมเป็นคนถามว่า "ท่านเป็นอะไรตาย" ปัญหาที่ตามมาเพราะคำถามนี้ก็คือ แก้วค่อยๆเลื่อนไปทีละตัวอักษร ‘เรื่องของกู’ .... ณ เวลานั้น ทำอะไรกันไม่ถูกแล้วครับ ได้แต่มองหน้ากันแบบหวั่นๆ จนพี่คนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า "ขอเชิญท่านออก" แต่แก้วนั้นกลับวนไปที่คำว่าไม่..ก่อนจะเริ่มวนรอบกระดานแบบเร็วขึ้นเรื่อยๆ และแก้วนั้นเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ทั้งหมดพร้อมใจกันทิ้งแก้วแล้วหันหลังวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ช่วงเวลาที่วิ่งหนีนั้น ก็มีเสียงแก้วแตกดังสนั่นดังเพล้งด้วยความเป็นเด็ก คิดว่าวิ่งเข้าบ้านปลอดภัยที่สุดครับ แต่หลังจากได้ยินเสียงแก้วแตก ซึ่งเป็นตอนที่ผมกำลังเปิดประตูบ้านอยู่นั้น ผมก็หันไปมอง แก้วใบนั้นล้ม ปากแก้วหันมาทางผม ซึ่งมันขัดกับเสียงแก้วแตกที่ได้ยิน โชคดีที่ก้าวขาเข้าบ้านแล้วครับ เลยไม่เป็นอะไร แต่หลังจากนั้นราวๆ 5 นาที ทุกคนค่อยๆออกมา แก้วใบนั้นกลับตั้งคว่ำอยู่กลางกระดาน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เรื่องผีที่ 9 : อัสรัน เลออนฮาร์ท

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เพราะข้าก็ฟังมาจากเจ้าทาสของยัยนั่นอีกที ส่วนถ้าใครอยากรู้เรื่องประสบการณ์หลังความตายของข้า ขอบอกได้เลยว่า... ไม่เห็นจะเจอผีตนอื่นเลย ก็เหมือนเดิม เอาล่ะเข้าเรื่องเลยดีกว่า เหตุการณ์ผ่านมาหลายปีแล้ว น่าจะเป็นสิบปี ตอนนั้นเจ้าทาสของยัยนั่นเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เจ้าทาสจัดกิจกรรมรับน้อง โดยเดินทางไปรับน้องที่ต่างจังหวัด หาใช่การรับน้องโหดแต่ประการใด อืม... เป็นการรับน้องแบบจัดไปกันเองนะ เวลาเย็นๆ โพล้เพล้ๆ คณะนักศึกษาก็ออกจากที่พักไปทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่งที่ได้จองไว้ ก็ไม่มีอะไรทำกิจกรรมได้อย่างลุล่วงดี แต่จุดเริ่มต้นอยู่ตรงที่ เจ้าทาสเรียกน้องที่ไปด้วยกันให้ขึ้นรถ แต่ไม่ได้ระบุชื่อ ประมาณว่า "เฮ้ย ขึ้นรถได้แล้ว" หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้น ปกติเจ้าทาสจะเป็นพวกเซนส์ดีอยู่แล้ว เรื่องผีอำนี่บ่อย ถามว่าชินไหมก็ตอบว่าไม่ แต่ไม่แคร์ ดูเหมือนว่า การเรียกคนแบบไม่ระบุชื่อจะเป็นการเรียกพลังงานบางอย่างให้ตามกลับมาด้วย เริ่มต้นด้วยการผีอำ การฝัน ในฝันเป็นผู้หญิง สภาพโอเค เจ้าทาสว่ามาแบบนั้น มีช่วงหนึ่งที่โดนผีอำบ่อยมาก เจ้าทาสจึงตัดสินใจว่า ไหน ลองมาคุยกันดีๆสิ คืนนั้น เจ้าทาสสวดมนต์ก่อนนอนตามปกติ แต่ก็อฐิษฐานในใจว่า มีอะไร อยากให้ช่วยอะไรก็บอกมา แต่อย่ามาอำ ไม่ไหวแล้วนอนไม่พอ คืนนั้นก็เลยฝันถึง ผู้หญิงคนเดิม เจ้าทาสในฝันก็ถามผีสาวว่า เป็นใคร ชื่ออะไร ประมาณนั้น แต่เจ้าตัวบอกว่าลืม สรุปคร่าวๆคือ เป็นคนจังหวัดที่เจ้าทาสไปรับน้อง และตามมาตอนนั้นล่ะ ผีสาวบอกว่าชอบ ขออยู่ด้วยได้ไหม? เจ้าทาสก็ถามว่า แล้วจะอยู่ด้วยยังไง? ผีสาวในฝันก็มุดเข้าไปในท้องเจ้าทาส แล้วจากนั้นก็ไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็นอีกเลย ส่วนอาการผีอำยังมีอยู่บ้าง แต่เจ้าตัวบอกว่าคนละเคสกัน ทีนี้ หลังจากนั้นสุนัขแถวบ้านก็เริ่มมีอาการแปลกๆกับเจ้าทาส เมื่อก่อนก็จะเฉยๆ แต่ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้มันจะเห่าแต่เจ้าทาส เดินมากับเพื่อนเป็นกลุ่มก็เห่าแต่เจ้าทาส เหมือนรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติอะไรบางอย่างอยู่ในตัว 

 

กิจกรรมสลับวิญญาณ

1. เท็นซา เซเลบัส                       <สลับวิญญาณเป็น>  ฟรานเซียส อาร์ ฟาราเวล

2. ชิเอล / ซาโลมอน พาชิลิสเก้     <สลับวิญญาณเป็น>  เท็นซา เซเลบัส

3. ฟรานเซียส อาร์ ฟาราเวล           <สลับวิญญาณเป็น>  เพิร์ซเซ่ เฟอร์เน่ ดิ ลาเวอร์นี่

4. อควาโรเทียร์ เดอ ทไวนิ่ง         <สลับวิญญาณเป็น>  ชิเอล / ซาโลมอน พาชิลิสเก้  

5. คิมมี่ เมเรท เมอร์เรย์                   <สลับวิญญาณเป็น>  อควาโรเทียร์ เดอ ทไวนิ่ง  

6. เพิร์ซเซ่ เฟอร์เน่ ดิ ลาเวอร์นี่     <สลับวิญญาณเป็น>  อัสรัน เลออนฮาร์ท
7. อัสรัน เลออนฮาร์ท                     <สลับวิญญาณเป็น>   คิมมี่ เมเรท เมอร์เรย์ 



 

 

แบบฟอร์มการโหวต

ชื่อ : 
กิจกรรมเล่าเรื่องผี : (หมายเลขเรื่อง)
กิจกรรมสลับวิญญาณ : (หมายเลขคน)

*หมายเหตุ: หมดเขตการโหวตวันที่ 2 พฤศจิกายน 2557 เวลา 23.59 น.
จะแจกรางวัลชนะกิจกรรมในวันที่ 3 พฤศจิกายน 2557

ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ