ห้องเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #56 : Shadow Asylum บทละครของผู้ถูกเงากลืนกิน

Application

“พวกเราลองมาเล่นกันดูดีไหมและต่อให้ตอบว่าไม่ พวกนายก็คงต้องเล่นอยู่ดี”

ชื่อ : Richard Ace Gwrtheyrn | ริชาร์ท เอซ กวอเทเอิร์น

ชื่อเรียก : Rich/Ace/Prince | ริช/เอซ/เจ้าชาย

เผ่า : แวมไพร์ [Vampire] 

เพศ : ชาย

อายุ : 3,500 ปี

ลักษณะภายนอก : ริชาร์ทขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในหนุ่มหล่อที่หาตัวจับได้ยาก ด้วยโครงหน้าที่สามารถไปได้ทั้งหวานและหล่อ อีกทั้งจมูกโด่งได้รูปที่รับกับโครงหน้า คิ้วโค้งยาวสวย นัยน์ตาสีแดงสดราวกับโลหิตที่แค่ได้จับต้องก็รู้สึกคือแรงกดดันจากเลือดของเขา แววตามักจะฉายเพียงแค่ความขี้เล่นของตัวเขาแต่ถ้ามองลึกลงไปอีกจะพบซึ่งความเจ้าเล่ห์เพทุบาย แพตายาวสวย เส้นผมสีทองเหลืองที่มักจะสะท้อนกับแสงของดวงอาทิตย์อยู่ย่อยๆยาวระต้นคอ รูปร่างสมส่วนไม่ได้ผอมหรืออ้วนจนเกินไป รูปร่างที่ไม่ค่อยปรากฏทัดกล้ามสักเท้าไรด้วยเพราะไม่ค่อยจะออกกำลังกาย แต่ร่างกายก็ยังมีความแข็งแรงอยู่ดี ผิวสีขาวซีดจากการไม่ค่อยออกไปเดินเล่นสักเท่าไร มีรอยปานเป็นรูปดอกไม้สี่แชกสีม่วงที่ต้นแขนซ้าย สูงประมาณ 171 ซม. ด้วยเพราะเหตุผลอะไรไม่ทราบแต่ส่วนสูงของเขาขึ้นได้ช้าไม่ต่่างกับส่วนสูงของราบิเกล หนักประมาณ 50 กก. 

รสนิยม : -

ตระกูล : -

คำสาปประจำตระกูล : -

ชนชั้นทางสังคม : สามัญชน

ดาบประดับเกียรติยศ : -

รูน : -

สายสัมพันธ์ : -

หัตถ์คำสาป : -

เลือด : เลือดของริชคือเลือดแห่งจักรพรรดิ ทุกสรรพสิ่งต่างเคารพเขาและถ้าเขาออกคำสั่งมันก็พร้อมจะทำตาม สั่งได้แม้แต่คนที่ตายไปแล้วและยังสั่งได้แม้กระทั่งเงา

นิสัย : ตัวริชเป็นหนุ่มไฮเปอร์สุดร่าเริงและยังเฟรนลี่มากอีกด้วย สุดจะเข้ากับคนง่ายนอกจากจะเข้ากับคนได้ง่ายแล้วยังสนิทด้วยเร็วอีกด้วย เพราะตัวเขานั้นชั่งพูดชั่งจา ชั่งแตกต่างจากนิสัยของเผ่าตัวเองอย่างสิ้นเชิง แต่ตัวเองเขาเองก็เป็นคนที่ถือในศักศรีื ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ 

      ริชเป็นคนขี้เล่นขี้แกล้ง ถ้ามีโอกาสเขาก็จะชอบแกล้งคนอื่นไปทั่ว แต่ก็ไม่มีคนโกรธหรอก เพราะต่อให้โกรธก็ทำอะไรตัวเขาไม่ได้อยู่ดี เป็นคนซนๆดูเหมือนพวกสมาธิสั้น แต่จริงๆตัวเขากับเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงไม่ต่างกัน เป็นคนที่พูดตรงไม่ชอบการที่ต้องพูดอ้อมค้อมจนในบางครั้งก็ดูแทบจะอ้อมโลกไปแล้ว แต่เขาจะชอบพูดตรงแต่ใช้ว่าตัวเขาจะโกหกไม่เป็น ตัวเขาโกหกเก่งมากๆเลยต่างหาก 

      เขาเจ้าเล่ห์เอามากๆเห็นร่าเริงน่าเชื่อถือแบบนี้ใครจะรู้ละว่าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นกับแฝงไปด้วยยาพิษที่ร้ายแรง ฉลาดเป็นกรดการคิดวิเคราะห์ในแต่ละครั้งของเขาดูจะทะลุบุโบล่งจนน่ากลัวในความฉลาดนั้น อีกทั้งยังเจ้่าแผน แผนแต่ละแผนของเขาชั่งแยบยลเกินกว่าจะแก้ได้ ตัวเขาชั่งเอาแต่ใจและด้วยเพราะพลังของเลือดของเขาเองการเอาแต่ใจของเขาก็ดูจะมากกว่าคนอื่นอยู่มากเลยทีเดียว แต่เขาก็เป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เก่งและยังใจเย็นมากๆอีกด้วย การจะทำสงครามเย็นกับตัวเขาดูจะเป็นเรื่องที่คิดผิดเอามากๆ นอกจากจะทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว อาจจะถูกริชตอกหน้ากับไปด้วยก็ได้ เพราะตัวริชในบางเวลาก็ปากร้่ายเอามากๆ อีกทั้งยังเป็นคนชอบกวนประสาทและวอนเท้าคนอื่น และยังเก่งเรื่องการยั่วโมโหคนมากอีกด้วย ระวังจะโดนเขาคนนี้กวนประสาทเอาไว้ล่ะกันน่ะ 

      เขาเป็นคนที่โกรธยากหายง่าย แต่ถ้าเขาโกรธมันก็น่ากลัวมากทีเดียวล่ะน่ะ เขาเป็นคนที่รักอิสระและยังชอบทำอะไรนอกกรอบอยู่บ่อยๆ ทั้งการกระทำและความคิดที่มักจะนอกกรอบอยู่ตลอด เป็นคนไม่ชอบโดนสั่งแต่ถ้าสั่งคนอื่นละก็เขาจะเต็มใจในการทำมากๆ ริชเป็นคนอยู่กินง่าย เพราะตัวเขาในบางครั้งเป็นคนที่ไม่ชอบคิดอะไรเยอะ และยังชอบทำตัวชิวๆ ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้นถ้าตัวเขาในตอนนั้นขี้เกียจอยู่ก็อย่าหวังว่าเขาจะลุกขึ้นไปเล่นด้วย เขาเป็นคนที่ชอบเรื่องท้าทายและเรื่องสนุกร่วมทั้งเรื่องเสี่ยงๆมาก

      ริชในบางครั้งก็ดูเยือกเย็นและยังมีความเป็นผู้นำสูง และยังมีความเด็ดขาด ถ้าตัวเขาเริ่มเป็นแบบนี้แปลว่าในตอนนั้นมันเกิดเหตุจำเป็นจริงๆทำให้ตัวเขาต้องเริ่มที่จะต้องเอาจริงเอาจัง ริชมีความเป็นผู้ดีอยู่บ้าง ถึงน้อยครั้งนักก็ตามที่เขาจะแสดงด้านนี้ออกมา

      ชอบ : การได้แกล้งคนอื่นๆ | ชาดอกไม้ | ของหวานๆ ท้องฟ้า | ป่า | เรื่องน่าสนุกๆ 

      ไม่ชอบ : เสียงกรี้ดที่น่าแสบหูของพวกผู้หญิง | การโดนตามวอแว | ของที่มีรสขมๆ | การไม่มีอิสระ

      สไตล์การแต่งตัว : เขาชอบแต่งตัวแบบสบายๆ ไม่รกรุงรังจนเกินไป สะดวกในการต่อสู้และการเดินเล่นไปมา เช่น กางเกงขายาวหรือกางเกงขาสั้น เสื้อเชิ้ตแขนยาวแขนสั้น รองเท้าจะใส่แบบไหนก็ได้ 

ความสามารถ : ริชมีความคร่องตัวค่อนข้างที่จะสูง ความรวดเร็วของตัวเขาก็ไม่น้อยหน้าใคร แรงของตัวเขาก็เยอะมากๆอีกด้วยหากให้เขาหักกระดูกสัตว์ตัวใหญ่ๆสักตัวเขาคงจะปดกระดูกของมันเลนด้วยซ้ำไป ประสาทสัมผัสที่มากกว่าเผ่าพันธ์ด้วยกันเอง  

      เวทย์ : ตัวเขาใช่เวทย์คำประกาศิต ไม่ว่าเขาจะพูดหรือสั่งอะไรทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมที่จะทำตามที่เขาพูด โดยไม่มีคำปฏิเสธอะไรทั้งสิ้น และบวกกับเลือดของเขาเองด้วยแล้วเวทย์นี้ก็ยิ่งมีพลังรุนแรงขึ้นไปอีก

      เวทย์ธาตุความมืดและการสร้าง ความมืดของเขาไม่ใช้การกลืนกินแต่เป็นการทำลาย ทำลายทุกสิ่งที่ขว้างหน้่าเขา ทำลายทุกสิ่งที่เขาจ้องการให้มันหายไปซะ ส่วนการสร้างคือ การสร้างอาวุธต่างๆตามที่เขาต้องการ

อุปกรณ์ : -จี้สร้อยคอ ตัวเขามักจะเอาสร้อยคอเส้นนี้ติดตัวไปด้วยตลอด เพราะมันเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่ตัวเขาพบในตอนที่อยู่ในคฤหาสน์

-พัดแห่งโบรีอัส(Boreas) มันคือพัดของเทพเจ้าแห่งสายลมที่ตัวเขาเคยได้มาตอนที่ไปกวาดล้างเมืองๆหนึ่ง จนได้พบกับเทพเจ้าแห่งสายลมและตัวเขาได้ช่วงชิงพัดนั้นมา พัดที่มีคุณสมบัติในการสร้างพายุลูกใหญ่และสายลมโหมใหญ่

-เคียวแห่งกลาเซีย(Glasya) มันคือหนึ่งในเคียวที่มีความร้ายกาจมากที่สุดในโลก เคียวที่เคยกวาดล้างทั้งอาณาจักรมากแล้วครั้งหนึ่งด้วยฝีมือของ กลาเซีย หนึ่งในปีศาจรับใช่ของโซโลมอน เคียวนี้มาคุณสมบัติของธาตุมืด ที่มีพลังทำลายที่สูงเอามากๆ ริชได้มันมาตอนไปกลาดล้างเมืองแห่งหนึ่งและบังเอิญได้พบ

-ลูกแก้วแห่งเฮอร์มีส(Hermes) ลูกแก้วนำทางแห่งเฮอร์มีส มันจะปรากฎสถานที่ที่เราต้อวการจะไป และลูกแก้วนี้ยัวเอาไว้สอดส้องผู้คนได้อีกด้วย ริชได้มาจากการรับปากจะช่วยกวาดล้างเมืองคู่อริ และแลกด้วยลูกแก้วนำทางลูกนี้

ประวัติ : ตัวเขาที่ลืมตาขึ้นมาสิ่งมี่เขาเห็นคนลืมตาขึ้นมาคือ เพดาน เพดานของคฤหาสน์แห่งหนึ่งในป่ารกร้างซึ่งไร้วี่แววของผู้คนมีเพียงแค่สัตว์อสูรที่อยู่รอบๆคฤหาสน์ ในคฤหาสน์แห่งนี้คือคฤหาสน์ที่ดูเก่าแก่ดูไม่ได้ผ่านจากใข้งานมาเป็นเวลานาน แต่ข้างในกลับยังคงซึ่งความงดงามอยู่ ตัวเขาอยู่เพียงตัวคนเดียวภายในคฤหาสน์้เพราะนอกจากตัวเขาแล้วเขาไม่เห็นวี่แววของสิ่งมีชีวิตอื่นในคฤหาสน์แห่งนี้เลย จะมีก็คงเป็นนอกคฤหาสน์เท่านั้นแหละที่มีสิ่งมีชีวิต

      ตัวเขาไม่รู้ว่ามันเวลามันผ่านมานานเท่าไรแล้วรู้เพียงแค่ว่าตัวเขานั้นยังคงอยู่ที่เดิม อยู่ภายในคฤหาสน์แห่งนี้โดยไม่คิดที่จะออกไปไหน นอกจากในเวลาที่ตัวเขาต้อวการจะดื่มเลือดเขายึงจะเดินออกไป ในตอนที่เขาได้เดินสำรวจคฤหาสน์ตัวเขาได้พบกับผลึกขิ้นหนึ่งที่มีสีม่วงน้ำเงิน มันดูประหลาดและไม่น่าจับต้อง แต่ในทางกับกันมันก็น่าหลงไหลตัวเขาจึงเอามันมาร้อยเป็นสร้อยคอและใส่ไว้ตลอด และตัวเขามารู้อีกทีก็ตอนที่ตัวเขานั้นไม่รู้สึกอยากดื่มเลือดเพราะปรกติตัวเขาจะดื่มเบือดสองเดือนละครั้ง แต่ในครั้งนี้ตัวเขาไม่จำเป็นต้องดื่มเลยด้วยซ้ำ มันเป็นเพราะสร้อยคอที่เขาใส่มันจะช่วยเปลี่ยนเลือดของเขาไปทีจะนิดๆ เปลี่ยนโดนการที่เขาสามารถนำเลือดของตนส่วนนึงมาใช้เป็นสิ่งให้เขาดื่มกินได้ ดชะเมื่อเวลาผ่านไปนานต่อให้ถอดสร้อยนี้ออกตัวเขาก็ไม่รู้สึกอยากดื่มเลือดอยู่ดี

      ‘เงา’นั้นคือสิ่งที่สิ่งมีชีวิตตรงหน้าได้บอกเขา มันคือเงาของเขา เขาที่เกิดขึ้นมาจากความรู้สึกที่ต้องการจะแข็งแกร่งของเขาและความรู้สึกที่โดดเดี่ยว ตัวเขานั้นต้องการจะแข็งแกร่งเพื่อที่จะข่วยให้เขาทำอะไรได้ง่ายขึ้น เพราะตัวเขานั้นถ้าจะออกจากคฤหาสน์ชั่งเป็นเรื่องยากด้วยเพราะข้างยอกมีแต่สัตว์อสูรระดับสูงทั้งนั้น และความรู้สึกโดดเดี่ยวจากการที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด เงานั้นเกิดขึ้นมาครั้งจากที่ความรู้สึกทั้งสองรู้สึกจะปนเปกันไปหมด ครั้งจากความรู้สึกปนเปกันไปหมดมันก็เกิดขึ้น 

      ตัวเขาในช่วงเวลาที่อายุได้ 1,600 ปี เริ่มที่จะใช้พลังของเลือดตัวเองได้คร่อง การออกไปข้างนอกของเขาก็เริ่มเป็นเรื่องที่ง่าย เขาสามารถสั่งการได้ทุกสิ่ง แต่กระทั่งเงา และทุกสิ่งต่างเคารพในตัวเขา บวกกับเวลาคำประกาศิตด้วยแล้วมันยิ่งทำให้คำพูดของเขาเริ่มมีอำนาจมากขึ้น ในครั้งนี้ตัวเขาเริ่มออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆโดยมีเจ้่าเงาเจ้าปัญหาตามไปด้วย จนเขาได้ไปหยุดพักที่เมืองแห่งหนึ่งและดูเหมือนเมืองนี้จะไม่ต้อนรับเขาสักเท่าไร ด้วยความเอาแต่ใจของตัวเขาจึงทำลายเมืองนั้นทิ้งไปซะ และอยู่ก็มีเคียวเล่มหนึ่งปรากฎขึ้นต่อหน้าเขา

“เคียวอย่างงั้นเหรอ?”

      เขาพูดออกมาด้วยความสึกแปลกใจที่เคียวตรงหน้ามาปรากฏต่อหน้าเขา แต่แปลกใจได้ไม่นานก็มีเทพแห่งสายลมมาปรากฎอยู่ต่อหน้าเขา ใบหน้าของเทพตรงหน้าดูจะโกรธเอามากๆ แต่สิ่งที่เขาสนใจคือพัดที่อยู่ในมือของเทพตรงหน้าซะมากกว่า

“เห้~พัดนั้นสวยดีน่ะ ให้ข้าดีกว่าเนอะ”

“ข้าคงไม่ตอบตกลงแล้วส่งให้้เจ้าหรอกปีศาจน้อย”

“แต่เจ้าปฎิเสธองค์ชายคนนั้นไม่ได้ไงละเทพแห่งสายลมเอ่ย~”

      น้ำเสียงสุดยียวนของเงาของเขาดังขึ้น พร้อมกับเทพแห่งสายลมทีีเริ่มยื่นพัดของตนมาให้เขาทีละนิดอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนเขาจะหยิบมันมาพร้อมกับทดลองพัดนั้นไปด้วยจนรู้ว่ามันสามารถสร้างพายุและลมโหมใหญ่ได้อีกทั้งยังสามารถหยุดพายุได้อีกด้วย ก่อนที่เขาจะหันไปหาเคียวที่อยู่ข้่างๆตัวเขาก่อนจะหยิบมาและเหวี่ยงทั้งสองอย่างเข้ามิติแห่งการสร้างของเขาไป ก่อนจะออกเดินทางต่อไปโดยไม่สนเทพสายลมตนข้่างหลัง ในช่วง200ปีให้หลัง ตัวเขาโดนจ้่างโดยกษัตริย์จากอาณาจักรหนึ่งให้ไปกลาดล้างเมือวคู่อริโดยแลกกับลูกแก้วนำทาของเฮอร์มีส ตัวเขาจึงตอบตกลงไปแบบปัดๆพร้อมกับบอกไว้ด้วยว่าหากโกหกตัวเขาอาณาจักรของมันก็จะไม่ต่างจากเศษซากของหินธรรมดาที่ไม่มีค่า ทั้งจากคำงานเสร็จตัวเขาก็ได้ลูกแก้วนำทางแห่งเฮอร์มีสมา

      ตัวเขาเลือกที่จะกลับไปปักหลักอยู่ที่คฤหาสน์หลังเดิมหลังจากที่ตัวเขาได้มังกรแห่งความพินาศมา โดยตัวเขาได้มาโดยการไปช่วยนกน้อยตัวหนึ่งจากจะโดนหมาป่าล่าเนื้อจับกินแบะใครจะรู้ละว่านกน้อยตัวนั้นคือมังกรแห่งความพินาศ และตัวเขาหลังจากนั้นก็ยังไม่มีความคิดที่จะเดินทางไกลเลย จะมีก็แค่ออกไปเดินเล่น

สไตล์การต่อสู้ : โดยส่วนใหญ่ตัวเขาจะไม่เน้นสู้แต่จะเป็นเน้นในการทำลายเคยที่เดียวซะมากกว่า แต่ถ้าจำเป็นต้องสู้จริงๆตัวเขาจะใช้พัดแห่งโบรีอัสสู้ซะส่วนใหญ่ แต่ถ้าหากคู่ต่อสู้ตึงมือจริงๆตัวเขาจะเปลี่ยนไปใช้เคียวแห่งกลาเซียในการต่อสู้ แต่ถ้าคู่ต่อสู้ของเขาน่าสนใจมากๆตัวเขาก็ใข้เวทย์ของเขาในการต่อสู้โดยส่วนใหญ้จะใช้เป็นเวทย์แห่งการสร้างซะมากกว่า แต่ถ้าการต่อสู้มันชั่งหน้าเบื่อตัสดจาจะใช้พลังของเลือดของตนหยุดการต่อสู้นี้ซะ

Shade : เงาที่เกิดมาจากความรู้อยากแข็งแกร่งและความโดดเดี่ยวของเขาปนเปกันไปหมดจนเกิดมันขึ้นมา จุดประสงค์ที่แท้จริงไม่แน่ชัดเพราะมันเกิดขึ้นมาจากสองความรู้สึกปนเปกัน 

      เงาของเขาจะมีรูปลักษณ์เป็นคน ที่มีหน้าตาเหมือนตัวเขาจะต่่างก็แค่สีผมที่เป็นสีดำกับตาที่เดียวสีดำ มันมักจะเข้ามาพูดกวนๆกับตัวเขาและตัวเขาก็จะกวนๆมันกับไปเช่นกัน

อื่นๆ : เจ้ามังกรแห่งความพินาศ ชื่อ เคอร์ริแกน

ตอนเป็นนก

ตอนเป็นมังกร

เพิ่มเติม : ก็ขอให้รอดยันตอนจบนะคร้่าบ หรือถ้าตายก็ขอให้ตายดีๆหน่อยละกันครับ

B
E
R
L
I
N
❀