ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #56 : Promise in Neverland สัญญาอันนิรันดร์

Application 

" หากสัญญาแล้วผมจะไม่คืนคำตราบใดที่ผมยังมีชีวิต "

✬  บทที่ต้องการ ::     อัศวินแห่งเนเวอร์แลนด์

✬ ชื่อ -นามสกุล ::     โดมินิค     โบนาดุชิ     /     Dominic     Bonaducci 

     ชื่อเล่น ::     โลเวล     /     Lowell

     อาชีพ ::     อาจารย์สอนศิลปะป้องกันตัว

     สัญชาติ ::     อิตาลี

✬ รูปร่างภายนอก ::     ปัจจุบัน     ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยสั้นออกฟูนิดหน่อย ไว้ผมปรกหน้าผากเล็กน้อย ดวงตาเรียวสวยสีฟ้าอ่อนขนตาหนาเล็กน้อยให้ดูสวยรับกับคิ้วเรียวได้รูป จมูกโด่งนิดๆ รับกับริมฝีปากสีชมพูเรียวสวยได้รูป ผมสีขาวเรียบเนียนราวกับหิมะ รูปร่างสมส่วนราวกับนายแบบพอดี

ตอนเด็ก     ผมสีน้ำตาลนั้นจะยาวประมาณต้นคอแต่จะถูกมัดรวบไว้เสมอ ดวงตาจะออกกลมมากกว่าจะเรียวสวยตอนนี้ นอกนั้นจะเหมือนกับปัจจุบันทุกอย่าง

     ส่วนสูง/น้ำหนัก ::     179     /     74

✬ อุปนิสัย ::     เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าตัวเอง มักทำอะไรเพื่อคนอื่นมากกว่าเสมอ จนลืมเรื่องของตัวตลอด เช่น ช่วยงานจนลืมไปว่าวันนี้วันเกิดตัวเอง หรือ ทำงานจนลืมเวลากลายเป็นว่าไม่ได้นอนเลย เป็นต้น ไม่เคยบ่นหรือเกี่ยงโยนงานให้คนอื่น แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเป็นพิเศษเพียงแค่ใครมีท่าทีเปลี่ยนไปก็เดาได้ว่าต้องมีอะไรเป็นแน่ๆ จึงไม่แปลกที่จะจับทางความรู้สึกของคนอื่นได้

เป็นคนยิ้มง่าย แต่จะแค่ยิ้มนิ่งๆ ไม่ได้หัวเราะมากมายเสียงดัง เหมือนเอ็นดูสะมากกว่า แต่หากเวลาโกรธจะนิ่งเงียบทันทีและจะพูดตรงๆ ว่าไม่ชอบเพราะอะไร และจะเดินหนีไปทันที ไม่เคยโกรธใครแรงๆ เพราะหากไม่ชอบจริงจะไม่สนใจเขาทันทีราวกับไม่มีตัวตนอยู่บนโลกของตัวเอง

มองโลกในแง่ดีตลอดเวลา ถึงคนอื่นจะบอกว่าไม่ดีแต่ตัวเองก็มองให้ดีได้โดยไม่สนใจรอบข้าง แต่กลับไม่เชื่อสิ่งที่คนอื่นพูดเวลาเล่าอะไรให้ฟัง โดยเฉพาะเรื่องคนอื่นว่าจะเป็นอย่างงั้นอย่างนี้ เพราะจะไม่เชื่อจนกว่าจะพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าเป็นจริง

เป็นคนที่ทำอะไรตรงไปตรงมา มักจะพูดตรงๆ ด้วยความซื่อ และทำอะไรที่ตรงกับความคิดเสมอ ไม่สนใจว่าใครจะว่าอะไรเพราะตัวเองไม่ชอบการแสแสร้งแกล้งทำ ชอบคือชอบ ไม่ชอบคือไม่ชอบ

เป็นคนห่วงเรื่องสุขภาพ ไม่ว่าจะเป็นการทานอาหารให้ครบห้าหมู่ การพักผ่อนให้เพียงพอ ถึงจะทำงานลืมเวลาแต่ก็หาเวลาพักผ่อนให้เต็มอิ่มได้เสมอ ขีดจำกัดคืออดนอนสี่วันติดกัน และต้องดื่มกาแฟด้วยเท่านั้น มักชอบพูดดุเมื่อเห็นคนอื่นทานอาหารไม่ดีหรือไม่เหมาะสม

เห็นสัญญาสำคัญที่สุด ไม่ว่าจะเป็นสัญญาที่เล็กน้อยแค่ตัวเองก็จะเอาใจใส่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นแค่สัญญาให้รอก็จะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน ต่อให้ถูกแกล้งก็จะยังคงทำตามที่สัญญาไว้โดยไม่สนใจว่าใครจะให้ตัวเองเลิกทำก็ตาม

     ลักษณะการพูดจา ::     โลเวลจะแทนตัวเองว่าผมตลอดเวลาและกับทุกคน จะแทนคนอื่นว่าคุณขึ้นต้นนำหน้าเสมอ ไม่ว่าจะกับใครแต่หากเป็นเด็กจะแทนว่าเธอตลอดเวลา มักจะใช้น้ำเสียงสุภาพปกติของตัวเอง ต่อให้เป็นคนที่สนิทกันก็จะเปลี่ยนเป็นแค่เรียกชื่อเฉยๆ

ตัวอย่าง

เวลาปกติ     "ขอบคุณสำหรับวันนี้นะทุกคน เหนื่อยกันหน่อยนะ" เมื่อถึงเวลาปิดก็เอ่ยกับทุกคนด้วยรอยยิ้มบาง พลางพูดคุยเรื่องเทคนิคในการต่อสู้ต่างๆ นาๆ เพื่อสะสมประสบการณ์เพิ่ม โดยไม่มีทีท่าของความเหนื่อยเลย

เวลาดีใจ     "ขอบคุณนะครับ..." ถึงจะเอ่ยสั้นๆ หากแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุขชัดเจนใบหน้ายิ้มแย้มกว้างอย่างดีใจ 

เวลาไม่ชอบ     "...ผมไม่ชอบเลยนะครับ ทำอะไรแบบนั้นลงไปหากคุณทำไปด้วยความสนุก ก็ขอให้เลิกเถอะครับ คุณสนุกแต่เขาไม่ หากคุณยังมีความเป็นคนดีก็เลิกทำให้คนอื่นเสียใจนะครับ" พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบต่างจากปกติที่จะก้องใสไม่มีความขุ่นมัว แต่ตอนนี้กลับมีแต่ความไม่พอใจในน้ำเสียงชัดเจน และแววตาที่ฉายชัดว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากก่อนจะลุกออกไป

เวลาเขิน     "! มะ ไม่ใช่นะครับ! ผมไม่ได้ชอบเขาสักนิด!" เมื่อโดนล้อทำให้ใบหน้าที่ขาวกลับแดงเห่อไปทั้งหน้า พูดติดๆ ขัดๆ ด้วยความเขินอายรีบส่ายมือปฏิเสธอย่างเร็ว ก่อนจะรีบลุกหนีไปทำอย่างอื่นแทน

เวลาจริงจัง     "สัญญาต้องเป็นสัญญาสิครับ ผมจะทำให้ได้ เชื่อมั่นในตัวผมนะครับ" น้ำเสียงดูจริงจังขึ้นมาพร้อมกับแววตาที่ดูเปลี่ยนไปจากดูอ่อนโยนกลับมีความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวทันที

เวลาเสียใจ     "ครับ.. หากคุณต้องการแบบนั้น ผมก็ห้ามไม่ได้หรอกครับ" น้ำเสียงและแววตาฉายชัดว่ามีความเสียใจอยู่ในนั้น ทั้งแววตาสีฟ้าที่กำลังวูบไหวนั้น และน้ำเสียงที่สั่นระริกสั่นเจน ก่อนจะถอยกลับไปทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     ประวัติคร่าวๆ ::     ครอบครัวมีเพียงตัวเองคนเดียวเพราะเป็นลูกบุญธรรมทำให้ไม่ค่อยเป็นที่พอใจเท่าไรของน้องชายที่เห็นพ่อแม่สนใจตัวเองมากกว่าด้วยความที่การเรียนอยู่ในระดับดีและด้านกีฬาอยู่ในระดับท็อปตั้งแต่เด็ก จึงมักถูกแกล้งเสมอจากน้องชายตัวป่วน แต่ตัวเองหาได้สนใจไม่เพราะพ่อแม่สั่งสอนเสมอว่าต้องดูแลน้องและต้องรักสัญญากับพ่อแม่ให้ได้ ตัวเองเรียนด้านกีฬามาเกือบทุกอย่าง ทั้งกีฬายูโด มวย เทควันโด คาราเต้ เค็นโด ด้วยความที่พ่อมีเชื้อญี่ปุ่นจึงได้เรียนสายนี้มาโดยเฉพาะ และคุณปู่เปิดกิจการเปิดฝึกสอนการต่อสู้จึงได้เรียนอย่างหนัก

เมื่ออายุได้พอควรหลังจากที่ฝึกฝนเรียนอย่างหนักเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ จนทำให้ตัวเองได้ครองแชมป์มากมาย หากแต่มีคนดีย่อมมีคนร้ายก็คือไม่พ้นน้องชายตัวเองที่แกล้งทำร้ายตัวเอง แต่หากใส่ร้ายว่าตัวเขาเป็นคนทำจึงถูกทำโทษกักขังบริเวณ และพ่อแม่ก็ไม่รับฟังเหตุผลอะไรเลยจึงทำให้เสียใจมาก แต่ทว่ากลับมีบางอย่างแปลกไป เมื่อตัวเองเงยหน้ากลับพอคนที่ลอยอยู่และคนตัวเล็กกว่ามากราวกับภูติจึงทำให้ตกใจอย่างมาก แต่ด้วยความเป็นเด็กและสนใจอยากไปกับพวกเขา บวกกับความรู้สึกด้านลบที่พ่อแม่ไม่รับฟังตัวเองจึงทำให้ตามไปด้วย

เมื่อไปถึงดินแดนนี้ตัวเองก็รู้สึกสนุกไปกับมันอย่างบอกไม่ถูก หรือด้วยความที่เพราะเป็นเด็กจึงทำให้ปฏิเสธได้ยากว่าจะไม่สนใจ ถึงแม้จะมีทั้งความสุข ความเศร้า แต่ก็ทำให้ไม่เหงาหรือไม่เสียใจที่จากมาสักนิด ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่งเมื่อเวลาผ่านไปความคำนึงคิดถึงพ่อแม่และน้องชาย ต่อให้พยายามไม่ชอบแต่ก็ทำไม่ลง จึงได้สัญญากับทุกคนไว้ด้วยว่าหากทำความฝันเป็นจริงแล้วจะกลับมา

แต่เมื่อความเป็นจริงก็คือ การที่ตัวเองได้แชมป์โลกของคาราเต้ แต่แล้วหากกลับไปไม่ได้ด้วยเพราะอายุที่มาก และกลายเป็นผู้ใหญ่จึงทำให้ทุกวันเสียใจไม่น้อยที่รักษาสัญญาไม่ได้

✬ งานอดิเรก ::     ฝึกฝนการต่อสู้ทั้งระยะประชิด และฝึกการใช้ดาบ 

     ชอบ ::     การต่อสู้เพื่อฝึกฝน     /     การออกผจนภัยหรือการเล่นกีฬากลางแจ้ง(โดยผิวไม่เคยดำสักนิด...)     /     น้ำผลไม้ทุกอย่าง

     ไม่ชอบ ::     ที่สกปรกเป็นอย่างมาก

     กลัว/แพ้ ::     สัตว์หรือของประเภทของเหลวที่มันหนืดๆ เหนียวๆ ยืดๆ คลายเยลลี่หรือพวกสไลม์     /     ของเผ็ด(แค่ส้มตำสองเม็ดก็เผ็ดได้) และแอลกอฮอล์ทุกชนิด(เพราะไม่เคยดื่มถึงจะอายุมากแล้วเพราะห่วงสุขภาพมากกว่า และหากเมาก็แล้วแต่ทางไรต์จะจัดสรรให้สภาพเป็นอย่างไรครับผม^-^)

❧ ความสามารถพิเศษ ::     ศิลปะการต่อสู้ระยะประชิด และการใช้ดาบ

     พลังพิเศษ::     การเพิ่มพลังโจมตีให้กับอาวุธ และการเพิ่มพละกำลังกายมากขึ้น

- การเพิ่มพลังโจมตีให้กับอาวุธจำเป็นต้องใช้สมาธิสูงเมื่อยังเป็นเด็ก แต่เมื่อโตขึ้นก็ยังคงใช้สมาธิอยู่แต่ทำได้ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างมาก

- การเพิ่มพละกำลังกายให้มากขึ้นอยู่กับการใช้ หากใช้ติดต่อกันเป็นเวลานานจะทำให้พละกำลังลดลงเรื่อยๆ เมื่อยังเป็นเด็กใช้ได้ไม่บ่อยด้วยความที่ควบคุมไม่ค่อยได้นัก แต่เมื่อโตขึ้นมากลับต้องแทบไม่ต้องใช้เพราะปกติตัวเองก็มีพละกำลังมากกว่าคนอื่นทั่วไปด้วยความที่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ แต่จะใช้ได้นานสุดราวๆ หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น หลังจากนั้นพละกำลังจะลดลงเรื่อยๆ

     อาวุธ ::     ดาบคาตานะ ที่ด้ามดาบเป็นสีทองมีลายเป็นสีดำ ลายดาบเป็นลายคลื่น ฝักดาบก็เป็นสีทองเช่นกัน (อธิบายไม่ค่อยถูกหรือทางไรต์จะเขียนเองก็ได้นะคับT^T)

❧ เพิ่มเติม ::     นอกจากทักษะการต่อสู้แล้วด้านอื่นก็ทำได้ ทั้งงานบ้านงานเรือน การทำอาหาร ถือว่าอยู่ในระดับดีด้วยความที่อยู่คนเดียวและไม่มีใครในบ้านทำเป็นนอกจากแม่จึงฝึกทำบ้างเมื่อมีเวลาว่าง และทำอาหารเลี้ยงคนที่มาฝึกการต่อสู้ที่ค่ายเกือบทุกวัน

ไม่เคยคบกับใครเป็นแฟนมาก่อนจึงแพ้ทางความรักเต็มๆ เพราะเอาแต่ฝึกฝนร่างกายตลอดเวลา แพ้ทางเด็กและผู้ใหญ่คนแก่กว่า

เคยโดนแกล้งให้สัญญายืนรอหน้าโรงเรียนจนผ่านไปราวห้าชั่วโมงถึงเป็นลมเพราะวันนั้นแดดแรงมากกว่าปกติ และหลังจากนั้นไม่มีใครกล้าให้คำสัญญาหรือแกล้งอะไรอีก

หลังจากเป็นแชมป์โลกก็ไม่เคยแพ้ใครอีกแต่ก็อำลาจากการแข่งเพราะเสียใจที่รักษาสัญญากลับไปดินแดนนั้นไม่ได้ จึงผันตัวมาเป็นอาจารย์สอนศิลปะการป้องกันตัวแทน

{ Winter Dark Theme }