คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : ชิบุย่านองเลือด (5)
ถ้าพูดถึงราชินีหิมะ ยูกิฮิเมะ ความคิดแรกที่เด้งเข้ามาในหัวคืออะไร
‘วิญญาณคำสาปที่ทำตัวไม่เหมือนคำสาป’
‘อาจารย์สุดโหดที่นิสัยเหมือนแม่คน แต่จริงๆแม่ก็ไม่ได้แย่นะเพราะถ้าไม่ได้แม่ช่วย ข้าก็ตายก่อนอายุ 20 ตามเรียวมะไปแล้ว’
‘ดูเผินๆเหมือนเข้าถึงยาก แต่จริงๆมีมุมน่ารักๆอยู่แถมผมได้เห็นคนเดียวด้วย~’
ได้ยินมาว่าสมัยก่อนยูกิฮิเมะเคยถูกศรัทธาให้เป็นเทพโดยเหล่าชาวบ้านที่อยู่แถวๆนั้น คิดว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกแบบนั้น
‘โห…ขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ถ้าให้คิดนี่อาจจะเป็นเพราะมีออร่าความน่าเกรงขาม ความเป็นผู้นำอะไรแบบนี้รึเปล่า’
‘อ้อใช่ๆ แม่เคยบอกว่าที่โดนเรียกแบบนี้เพราะตอนนั้นมีวิญญาณคำสาปมาป้วนเปี้ยนถิ่นแม่แล้วบังเอิญมันมีชาวบ้านอยู่แถวนั้นพอดี แม่เลยออกไปจัดการคำสาปเพราะมันเกะกะลูกตา พอชาวบ้านเห็นปุ๊บก็เลยเข้าใจว่าแม่เป็นเทพผู้ช่วยชีวิตแล้วก็เล่าต่อๆกันจนหยุดไม่อยู่ แม่ก็พยายามบอกแล้วว่าไม่ใช่แต่ก็ไม่มีใครฟังเลยสุดท้ายก็ปลง อยากเรียกอะไรก็เรียกเลย แต่เวลามีคำสาปมาบุกแถวหมู่บ้านนี่แม่ก็แอบไปช่วยจัดการให้อยู่นะ’
‘จริงเหรอ ข้อมูลใหม่เลยนะเนี่ย~! ถ้าถามผมล่ะก็ ขอตอบว่าเพราะเป็นตัวของตัวเองล่ะมั้ง’
แล้วระหว่างยูกิฮิเมะกับสุคุนะ ถ้าต้องสู้กันใครจะชนะ
‘…ตอบยากนะ เพราะถ้าเกิดสู้กันในยุคนี้ยูกิฮิเมะต้องใช้ร่างฉันด้วยไง แต่ถ้าต้องตอบ…ขอเชียร์ยูกิฮิเมะได้มั้ย’
‘ไอ้ราชาคำสาปนั่นอะนะ?! แต่ถ้ามันมีวันนั้นจริงๆให้ตายยังไงข้าก็จะอยู่ข้างแม่แล้วก็จะช่วยสนับสนุนเต็มที่ด้วย อันนี้พูดจากใจเลยข้าอยากเห็นแม่ชนะไอ้เวรนั่น’
‘ยูกิฮิเมะกับสุคุนะเหรอ? ถ้ามีช้อยส์ผมผมเลือกตัวเองนะ ฮะๆ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างสองคนนี้นี่…อาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อแต่ผมเลือกยูกิฮิเมะ’
เหตุผลล่ะ?
‘…รู้สึกว่ายูกิฮิเมะเหมือนมีอะไรอีกแต่ไม่ยอมเอาออกมาใช้’
‘ก็เท่าที่รู้จักกันมา ข้าไม่เคยเห็นแม่ใช้พลังเต็มที่แบบ 100%เลยซักครั้ง เผลอๆที่ผ่านมาทั้งหมดใช้ไม่ถึงครึ่งเลย’
‘ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเบื้องบนบันทึกไว้ว่ายูกิฮิเมะอยู่มานานเกินร้อยปีแล้วแถมเป็นระดับพิเศษอีก แปลว่าเธอคนนั้นมีของแต่แค่ไม่อยากแสดงออกมาด้วยเหตุผลส่วนตัวก็ได้’
.
.
.
21:58 น.
“…” ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน ยูกิฮิเมะได้จัดการทั้งวิญญาณคำสาปที่แอบซ่อนอยู่แถวตึกอาคารและจากที่อื่นไปสองพันกว่าตัวจากการที่เธอปล่อยฝูงผีเสื้ออาบพลังไสยเวทของเธอเพื่อล่อให้พวกมันพุ่งเป้ามาที่เธอคนเดียว คำสาปสาวหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยจนควันไอออกจากปากท่ามกลางกองซากศพคำสาปมากมายตายเกลื่อนตามพื้นถนน
สาเหตุที่ทำแบบนี้นอกจากจะเพื่อความปลอดภัยของคนธรรมดาแล้ว
เธอแค่อยากหาที่ระบายเพราะเรื่องโกะโจ แค่นี้เลย
“…จะออกมาดีๆหรือจะให้เอาดาบไปเสียบหัวเจ้า?” ระหว่างนั้นเองเธอก็พูดขู่ออกมาเสียงเย็นราวกับว่ามีใครบางคนแอบจ้องเธออยู่หลังจากที่เธอจัดการพวกคำสาปเสร็จแล้ว ไม่นานก็มีร่างของชายหนุ่มสูงโปร่งเดินออกมาจากซอยข้างๆ
“ล่อพวกคำสาปทั้งใกล้และไกลให้มาหาแกและฆ่าพวกมันได้หมดด้วยตัวคนเดียวภายในเวลาประมาณ 5 นาที แถมรอบตัวแกก็มีแต่น้ำแข็งแบบนี้…แกคือยูกิฮิเมะสินะ?”
“…แล้ว?” คำสาปสาวปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจนัก
“กล้าดียังไงถึงได้ฆ่าท่านจิโยะ…” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวและกำหมัดแน่น ทำให้ยูกิฮิเมะต้องกลับมามองอีกฝ่ายใหม่เพื่อนึกให้ออกว่าเป็นใคร
“…คนรับใช้ของจิโยะ?” คำสาปสาวเลิกคิ้ว พอมาดูดีๆแล้วเขาคือคำสาปที่เคยรับใช้คำสาปจิ้งจอกจิโยะสมัยก่อนนั่นเอง
“ยังจำฉันได้อยู่เหรอ สงสัยหน้าตาของฉันมันเด่นสะดุดตา-”
“เปล่า จำได้เพราะเสียงร้องห่มร้องไห้ของเจ้าตอนเจอศพยัยนั่นมันโหยหวนน่ารำคาญเกินเยียวยาน่ะสิ” ยูกิฮิเมะตอบเสียงเนือยและทำหน้าเบื่อโลกใส่กับความมั่นหน้าของอีกฝ่าย “ตอนแรกจะฆ่าเจ้าตามไปด้วยแล้ว แต่ข้าขี้เกียจแล้วก็ต้องกลับไปฝึกให้ไอ้ลูกศิษย์สมองปลาทองก็เลยไม่ทำ”
“นี่แก-!!?”
ผัวะ!!
ตู้ม!!
“…?” ยังไม่ทันที่คำสาปหนุ่มจะแย้ง ยูกิฮิเมะก็เอาเท้าไปวางบนหน้าของอีกฝ่ายและถีบกดลงพื้นจนถนนแตกเป็นวงกว้าง แต่ทว่าพอเธอยกเท้าออกมาร่างของคนที่เธอเหยียบหน้านั้นมันกลับกลายเป็นกองกลีบดอกซากุระแทน
“แกนะแก…กล้าดียังไงถึงได้เอาเท้ามาเหยียบหน้าฉันกันห๊ะ!!” น้ำเสียงเดือดดาลของทาสรับใช้คนนั้นดังจากด้านหลัง พอเธอหันไปก็พบว่าบนหัวของเขามีหูจิ้งจอกสีดำงอกออกมาและมีหางงอกออกมาจากด้านหลังอีก 3 หางและในมือถือพัดคลี่เอาไว้
“ก็หน้าเจ้ามันเหมาะที่จะเป็นที่วางเท้าเองนี่ ข้าผิดตรงไหน” ยูกิฮิเมะพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายโมโหกว่าเดิม
“อีสารเลว?!! วายุบุปผา!!” คำสาปหนุ่มโบกพัดตัวเองไปทางคำสาปสาว จากนั้นก็มีกลีบดอกไม้มากมายที่ก่อตัวเป็นพายุลูกยักษ์วิ่งตรงมาหาเธอ ทำให้ยูกิฮิเมะต้องเอาดาบฟันไปทางพายุลูกยักษ์ให้ขาดออกเป็นสองส่วนทันที และเธอก็อาศัยจังหวะก่อนที่จะพายุดอกไม้จะกลับไปรวมตัวอีกครั้งด้วยวิ่งตรงมาที่คำสาปจิ้งจอกด้วยความรวดเร็วและใช้ดาบโจมตีใส่แต่เขาก็เอาพัดมารับไว้ได้ทันและต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร แถมในระหว่างที่สู้กันก็มีคำสาปตัวอื่นๆเข้ามาร่วมวงด้วยทำให้ยูกิฮิเมะที่จดจ่อกับศัตรูคนเดียวต้องมาสนใจศัตรูตัวอื่นๆอีก
“ฉันว่าที่แกล่อเจ้าคำสาปพวกนั้นให้มาหาแกนี่เป็นวิธีที่โง่มากนะ” คำสาปจิ้งจอกเยาะเย้ย “อ้อจริงสิ มีวงในลือกันว่าเธอมีความรู้สึกให้มนุษย์นี่คือยังไงกันเนี่ย”
“วงในบ้านไหนของเจ้ากัน ไร้สาระทั้งเพ” ยูกิฮิเมะโกหกเสียงเรียบเพื่อปกปิดความจริงปนสงสัยว่าพวกมันไปรู้มาจากไหน
“เหรออออ ไม่ใช่ว่าตอนนี้แกกำลังโกหกอยู่รึไง!?”
ผัวะ!!
“อึก!?” แต่ในจังหวะนั้นเองจิ้งจอกหนุ่มก็หาจังหวะทีเผลอถีบเข้าที่ท้องของคำสาปสาวจนตัวปลิวไปไกลทะลุถึงม่านชั้นที่2อยู่ข้างในจากม่านชั้นที่ 3 และไปหยุดอยู่ตึกสูง
‘รู้สึกเหมือนทะลุเข้ามาในม่านอีกชั้นที่อยู่ข้างในชิบุย่า…’ ยูกิฮิเมะเอามือกุมท้องที่โดนถีบพลางใช้พลังสร้างผีเสื้อน้ำแข็ง 20 ตัวเพื่อไปสำรวจและล่อให้คำสาปที่อยู่ภายในม่านชั้นนี้ให้มาหาเธอ
“แปลกจังนะ ท่าถีบแค่นี้ปกติแกป้องกันไว้ได้นี่? ใจลอยอยู่ล่ะสิ?” คำสาปจิ้งจอกพูดเยาะเย้ยอีกครั้ง
“แค่ยอมอ่อนให้เพราะเห็นว่าเจ้ามันกระจอกแค่นี้ก็ได้ใจแล้วเหรอ สงสัยข้าคงประเมินเจ้าสูงไปแฮะ”
“อีเวรนี่!!!? กวนตีนนักนะ!!!!” จิ้งจอกหนุ่มเดือดกว่าแล้วใช้พัดสร้างกลีบดอกไม้ให้ก่อตัวเป็นปีศาจยักษ์สองตัว
“จัดการซะ!!”
“โฮกกกก!!” ปีศาจทั้งสองร้องคำรามแล้วพุ่งเข้าโจมตียูกิฮิเมะทันที แต่เธอก็กระโดดหลบออกมาได้ก่อน
“อสูรน้ำแข็ง”
“กรรรรร!!!” เธอเองก็เรียกอสูรหมาป่าน้ำแข็งสองตัวเช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายแล้วพวกมันก็เข้าไปจัดการปีศาจดอกไม้ทันที ส่วนสองคำสาปก็ยังคงต่อสู้กันต่อไป
“หนังเหนียวจริงนะแก”
“ก็ข้าไม่ได้กระจอกเหมือนกับเจ้านี่” ทั้งสองต่อปากต่อคำกันพักนึงก่อนจะกระโดดถอยออกมาตั้งหลักพร้อมกันเพื่อเตรียมการโจมตีครั้งถัดไป
“ในเมื่อแกจัดการยาก ฉันยอมใช้ไอ้นี่ก็ได้”
“?” ประโยคของจิ้งจอกหนุ่มทำเอายูกิฮิเมะขมวดคิ้วก่อนจะตาโตตกใจเมื่ออีกฝ่ายใช้พัดเรียกหมู่มวลกลีบดอกซากุระมารวมร่างของเขาจนเป็นปีศาจจิ้งจอกสามหางยักษ์สูงพอๆกับตึกสูง 30 ชั้น
“นิทราโลหิต” ทางยูกิฮิเมะเองก็ใช้อาคมนิทราโลหิตของอากาเนะมาป้องกันโดยเอาดาบมากรีดแขนตัวเองเพื่อเปิดใช้งาน ทันทีที่เลือดหยดลงพื้นพื้นที่รอบตัวที่อยู่ก็ถูกทำให้เป็นน้ำแข็งพร้อมทั้งปล่อยไอเพื่อหวังศัตรูสลบและใช้พลังแช่แข็งตรงส่วนเท้าของมัน แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ผลทั้งสองอย่าง
“?!” คำสาปสาวขมวดคิ้วเป็นปมกว่าเดิมและเป็นเวลาเดียวกันกับที่จิ้งจอกซากุระโจมตีใส่แต่เธอก็หลบออกมาได้ทัน
‘แปลกชะมัด…อากาเนะก็ไม่ได้ตั้งเงื่อนไขให้นางใช้อาคมนี้ได้แค่คนเดียวนี่’ ยูกิฮิเมะคิดในใจ สาเหตุที่เธอใช้นิทราโลหิตได้ก็เพราะเธอและอากาเนะแชร์พลังร่วมกันจากการที่มีอาคมน้ำแข็งพันปีเหมือนกัน ‘ตรวจเช็คพลังแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ…แล้วทำไมถึงใช้ไม่ได้ผลล่ะ’
“ล้าง…แค้น…”
“ห๊ะ?” แต่แล้วปีศาจจิ้งจอกยักษ์กได้พึมพำอะไรแปลกๆออกมา
“ท่าน…จิโยะ…”
“…อ้อ” ประโยคพึมพำเพียงไม่กี่ประโยคเธอก็เข้าใจได้ทันที แต่ไม่นานก็มีความสงสัยใหม่เข้ามาอีก เธอเลยถามอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “เดี๋ยว สติเจ้ายังอยู่ดีรึเปล่าเนี่ย ไม่ใช่ว่าเจ้าใช้ร่างนี้แล้วสติมันหายเหรอ?”
“…ตาย…ตายซะ!!!” ปีศาจเอาแต่พึมพำแล้วโจมตีทุกอย่างที่ขวางหน้า ตึก อาคาร เสาไฟหรืออะไรตามแต่ที่อยู่ตรงหน้าพังไม่เป็นชิ้นเป็นอันจนยูกิฮิเมะต้องถอยออกมาก่อน
“โอเค สติไม่มีแล้วเนอะ” หญิงสาวว่าแล้วกระโดดลอยขึ้นไปบนฟ้าเพื่อโจมตีใส่อีกรอบ
“ตัดพสุธา”
ตู้ม!!
“…กรรร…!!”
‘ฟันโดนแต่ฟื้นฟูกลับมาได้…เพราะร่างกายเป็นกลีบดอกไม้ด้วยรึเปล่านะ?’ คำสาปสาวกลับมายืนบนพื้นอีกครั้งพลางพิจารณาผลของการโจมตีเมื่อครู่ การฟาดฟันของเธอนั้นถือว่าสำเร็จครึ่งนึงคือมันสามารถฟันร่างของปีศาจจิ้งจอกขาดได้แต่มันก็สามารถฟื้นฟูร่างกายกลับมาเป็นดั่งเดิม
‘นิทราโลหิตไม่ได้ผลแต่ตัดพสุธากลับใช้ได้? แปลกๆแล้ว’ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกหัวเสียแต่อย่างใดเพราะเธอแค่ต้องการตรวจเช็คสิ่งที่เธอสงสัยอยู่
เพราะเมื่อเทียบการโจมตีทั้งสองครั้งของเธอ นิทราโลหิตคือการทำพื้นที่รอบตัวเป็นน้ำแข็งและให้เป้าหมายสลบไปทำให้อาคมนี้กินพลังไสยเวทไปมากกว่าอีกอาคม ส่วนตัดพสุธาก็เป็นเพียงแต่การอัดพลังไสยเวทลงไปในดาบและฟันออกไปให้สร้างความเสียหายให้ได้มากที่สุดก็เท่านั้นเองไม่มีการแช่แข็งแต่อย่างใด แต่ทำไมศัตรูถึงสามารถต้านนิทราโลหิตได้ล่ะ
“…งั้นลองแบบธรรมดาไปก่อนก็แล้วกัน” ยูกิฮิเมะตวัดนิ้วสร้างน้ำแข็งเพื่อแช่แข็งมันอีกรอบ แต่ทว่าการโจมตีครั้งนี้กลับไม่ได้ผลเหมือนกับตอนที่เธอใช้นิทราโลหิตไม่มีผิด
“…เอางี้เลยเหรอ” คำสาปสาวกระตุกยิ้มตรงมุมปากเพราะเธอรู้สาเหตุแล้ว
“ถ้าใช้ร่างนี้ก็จะสามารถต้านอาคมน้ำแข็งพันปีได้ทุกรูปแบบแต่ต้องแลกกับการสูญเสียสติสัมปชัญญะไป…ฮึๆ ก็คือกะมาเพื่อฆ่าข้าโดยเฉพาะเลยสินะ” เธอแค่นหัวเราะด้วยความไม่อยากจะเชื่อเพราะตอนนี้เธอไม่สามารถใช้อาคมน้ำแข็งจัดการศัตรูได้แล้วตราบใดที่มันยังมีความสามารถนี้อยู่
“ถ้างั้น-?” ในตอนนั้นเองก็มีผีเสื้อน้ำแข็งตัวหนึ่งที่เธอสร้างไปตอนที่เข้ามาที่นี่บินมาหาเธอ คนผมฟ้าจึงยกนิ้วขึ้นมาเพื่อให้มันมาเกาะที่นิ้ว
“ตรวจสอบเสร็จแล้วเหรอ”
…
“…” แม้มันจะพูดไม่ได้แต่เธอก็สามารถเข้าใจได้ และเพราะความเข้าใจนี่แหละที่ทำให้จากที่เธอยิ้มอยู่กลับหุบยิ้มและเงียบไปโดยปริยาย ระหว่างนั้นตาของเธอก็เหลือบไปมองดาบที่อยู่ในมือที่ตัวอักษร 勝 ที่มีความหมายว่าชนะสลักไว้ที่ใบดาบทำให้ตาของเธอเบิกกว้างในทันที
“…ต้องใช้จริงๆใช่มั้ย”
“โฮกกกกก!!!!”
“!!?” ในตอนนั้นเอง ปีศาจจิ้งจอกได้พุ่งเข้ามาโจมตีเธอพอดี ทำให้เธอต้องกระโดดหลบออกมาให้ห่างที่สุดก่อนไปออกคำสั่งกับผีเสื้อตัวนั้น
“ไปล่อให้พวกคำสาปที่เหลืออยู่มาหาข้าให้หมด เข้าใจนะ?” เมื่อผีเสื้อตัวนั้นได้รับคำสั่งมันจึงบินออกไปทันที ส่วนยูกิฮิเมะก็เก็บดาบกลับเข้าฝักตัวเองไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
“…เอาล่ะ” เธอพุ่งกระโดดไปหาปีศาจจิ้งจอกด้วยความรวดเร็วและเตะเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างแรงจนมันปลิวลอยขึ้นฟ้า
“!!?” แน่นอนว่าจิ้งจอกยักษ์ที่โดนลูกเตะเมื่อครู่ไปก็ตกใจมากกว่าเธอมีพลังในการเตะมหาศาลขนาดนี้เลยเหรอ แต่ไม่ทันไรมันก็โดนเธอก็กระโดดขึ้นตามมาและใช้ลูกเตะทอร์นาโดเตะใส่จนทะลุอาคารจากชั้นบนสุดไปจนถึงล่างสุด
“กรร…!?”
“จริงๆข้าก็อยากสู้กับเจ้าตอนที่ยังมีสติอยู่ แต่ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะใช้วิธีนี้เอง งั้นข้าขออัดแบบไม่เกรงใจแล้วนะ” ยูกิฮิเมะลงมาหาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เพราะเห็นแบบนี้นะ เรื่องต่อยตีข้าก็ไม่แพ้ใครหรอก”
.
.
.
talkๆdesu: อันนี้สั้นกว่าตอนที่แล้วอีกนะ5555555555555555555 ช่วงตอนต้นจะให้อารมณ์ไปสัมภาษณ์เรื่องยูกิฮิเมะโดยคนตอบก็จะมีอากาเนะ เรียวตะ แล้วก็อาจารย์รวมทั้งหมด 3 คน ตอนหน้าก็ให้แม่โชว์ของต่อ เพราะอย่าลืมนะว่าแม่เป็นคำสาประดับพิเศษถ้าอยู่ในระดับนั้นได้แสดงว่าต้องไม่ธรรมดา //และปากแซ่บมากด้วย
สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นกันมาได้นะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
เจอกันตอนหน้า บ๊ายบายยยยยยยยยยยยยยย
Cr:
ความคิดเห็น