[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #53 : บทที่ 5 : ของขวัญวันเกิด

บทที่ 5 : ของขวัญวันเกิด 

 "ขอโทษที่ฉันกลับมาช้า"

เดรโกพูดมองหน้าแท็คอย่างเอาเรื่อง มือขวาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่แท็คแววตาวาวโรจน์ราวกับเสือตัวใหญ่พร้อมจะย้ำเหยื่อได้ทุกเวลา แท็คผงะเล็กน้อยรีบปล่อยร่างของเฮเลนให้เป็นอิสระในทันที เขารีบชักไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมของเขาในขณะที่ร่างบางกระเสือกกระสนคลานออกไปจากระหว่างเสือและงูใหญ่ที่กำลังจ้องหน้ากันเตรียมพร้อมขย้ำอีกฝ่ายได้ตลอดเวลาที่พลั้งเผลอ

"ไม่คิดเลยนะครับว่าจะกลับมาเร็วกว่าที่คิดเอาไว้" แท็คพูด ท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างรวดเร็ว "ผมคิดว่าอย่างน้อยจะต้องกลับสักวันพรุ่งนี้ -- คุณพาร์กินสันทำงานไม่ได้เรื่องเลยสินะ"

"การที่แกส่งแพนซี่ไปก่อกวนฉันไม่ทำให้ฉันเสียสมาธิได้หรอก รู้ไว้!" เดรโกตอบท่าทางเหลืออด "ยัยนั่นเป็นเพื่อนฉัน แล้วฉันก็ไม่มีวันผันให้เป็นอย่างอื่นไปได้ เข้าใจไหมไอ้ไก่อ่อน!"

"ไก่อ่อน" แท็คทวนคำดูไม่พอใจ "คิดว่าผมเป็นใครครับ คุณถึงได้กล้าพูดแบบนี้"

"แกมันก็แค่งูเจ้าเล่ห์" เดรโกพูด "ไสหัวไปซะ ไปให้พ้นจากคนของฉัน!"

"ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ" แท็คแสยะยิ้ม ลุกขึ้นยืนจ้องใบหน้ากราดเกรี้ยวของเดรโก

"แก!" เขาคำราม เหมือนจะหมดความอดทนแล้ว ทั้งสองไม่รอช้าที่จะเสกคำสาปใส่กันไปมาในห้องแคบๆ เฮเลนกวาดตามองหาไม้กายสิทธิ์ของตัวเองในทันที ก่อนจะพบว่ามันตกอยู่ไม่ไกลจากตรงที่เธออยู่เท่าไรนัก ท่ามกลางแสงสีเขียวและแดงที่สาดใส่กันไปมาอย่างดุเดือด ร่างบางใช้แรงอันน้อยนิดคลานเข้าไปคว้ามันเอาไว้ได้ทันพลางปัดคำสาปของใครบางคนที่พุ่งเข้าใส่เธอออกไป

"บ้าที่สุด" หญิงสาวพึมพำ มองเดรโกและแท็คที่ยังสาดคำสาปเข้าใส่กันอย่างดุเดือด "จะทำยังไงดี"

ไม่มีเวลาให้คิดมากนัก เฮเลนพุ่งตัวไปทางเดรโกอย่างรวดเร็วในขณะที่ทางฝ่ายแท็คมีท่าทีตกใจและเปลี่ยนทิศชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางอื่น เฮเลนได้โอกาสเสกคาถาเกราะวิเศษขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

"โพรเทโก้!" เธอร้อง "นายไม่มีวันชนะหรอก"

"เอ็กซ์เปลลิอาร์มัส!"

เดรโกตะโกน ไม้กายสิทธิ์ของแท็คลอยหวือเข้ามาหาเขาในทันที เจ้าของเรือนผมสีจางดูภูมิใจที่ในที่สุดก็สามารถปลดอาวุธแท็คได้เสียที ลูกชายคนเดียวของโวลเดอมอร์มองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างเคืองๆ เฮเลนไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกที่สายตาเขาส่งมาให้ว่าอย่างไรในวินาทีนี้ มันทั้งเต็มไปด้วยความโกรธ เกลียดและอาฆาต ถึงแม้ในส่วนลึกจะแฝงเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด ทรมานและน่าสงสารก็ตาม

"ได้" แท็คพูด "งั้นผมจะถอยให้คุณก่อนก็ได้ แต่อย่าหวังว่ามันจะจบแค่นี้นะครับ"

เขาพูดแล้วเดินกระแทกไหล่เดรโกออกไปจากห้องและปิดประตูเสียงดังลั่นโดยไม่หันมาทวงไม้กายสิทธิ์ด้วยซ้ำไป เฮเลนทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพรมหนาพลางใช้มือเรียวลูบลำคอที่เต็มไปด้วยรอยช้ำเขียวเป็นจ้ำเต็มไปหมดจนน่ากลัว ความรู้สึกเจ็บปวดบนร่างกายไม่เท่าความรู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลยเมื่ออยู่เพียงลำพัง ร่างกายทั้งบอบบางและอ่อนแอเกินกว่าที่จะช่วยตัวเองจากสิ่งสกปรกโสมมเหล่านี้งั้นเหรอ หรือความเป็นจริงแล้วเธอไม่เคยแข็งแกร่งเลยกันแน่

น้ำตาไม่ยอมไหลออกมาเลยแม้แต่หยดเดียวเมื่อคิดว่าอะไรที่ทำให้เธออ่อนแอ อะไรที่ไม่อาจทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นได้ในเวลานี้ ความกลัวหรือความอ่อนไหวต่อสิ่งเร้ารอบกายกันแน่ เธอกลัวทุกสรรพสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น เธอหวั่นไหวกับทุกข่าวที่ได้ยิน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธออ่อนแอลงทุกวันใช่รึเปล่า

มือเรียวยาวเลื่อนมาสัมผัสไหล่บางก่อนที่เจ้าของมันจะทรุดตัวลงนั่งทางด้านหลังของเฮเลนช้าๆ สองแขนแข็งแรงเลื่อนเข้ามาโอบรอบร่างบางเอาไว้พร้อมกับสวมกอดเธออย่างแผ่วเบา เดรโกไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อยนอกจากกอดเธอเอาไว้อย่างนั้น เฮเลนรู้สึกได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นน้อยๆ ไม่มั่นใจว่ามาจากความโกรธหรือสิ่งใดกันแน่

"ขอโทษ" เขาพึมพำเสียงแผ่ว "ขอโทษที่กลับมาช้า"

เฮเลนไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป ดวงตากลมเหม่อมองไม้กายสิทธิ์ในมือ สิ่งที่อยู่ในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด นับจากนี้เธอคงจะต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิมแล้วใช่ไหม แล้วหลังจากนี้เธอจะสามารถไว้ใจใครได้อีก เดรโกยังปกป้องเธอได้อีกจริงหรือ?

"ไปทำอะไรมา" เธอถาม หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง "วันนี้นายปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน"

"ขอโทษ" เดรโกบอก "ฉันขอโทษ"

"ขอโทษแล้วมันมีอะไรลบล้างได้ไหมเดรโก!"

เธอสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเดรโกลุกหนีไปยืนอยู่ข้างเตียงนอน ดวงตากลมโตมองไปยังใบหน้าของร่างที่นั่งอยู่บนพื้นพรมด้วยสายตาหวาดหวั่น ความรู้สึกตีกันปั่นป่วนไปหมด ดีใจที่เขาเข้ามาช่วย แต่ก็เสียใจที่เขาเกือบจะมาช้าเกินไปจนช่วยเธอเอาไว้ไม่ทัน ในคฤหาสน์น่ากลัวแห่งนี้เต็มไปด้วยความมืดมิดและมันกำลังกัดกินความไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งกันและกันสิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ในตัวพวกเขาให้เหือดหายไป

"เฮเลน" เดรโกร้องเรียก "ใจเย็นก่อนนะ ฉันขอโทษ"

"มันแต่ไปทำอะไรอยู่ล่ะ" เฮเลนว่า "นายก็คงอยู่กับยัยแพนซี่คนสวยของนายไม่ใช่รึไง!"

"ฟังฉันก่อนสิ" เขาพยายามอธิบาย "ฉันไม่ได้ทำอะไรยัยนั่นทั้งนั้น แพนซี่แค่ลงไปทำภารกิจร่วมกับฉัน เหมือนว่าจะได้รับคำสั่งโดยตรงจากแท็ค"

"แล้วมันยังไง" เฮเลนตวาดเสียงดัง ยกไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่เดรโกทันทีที่เขาขยับตัวลุกขึ้นยืนและพยายามเดินเข้ามาหา "ถ้าไม่ได้ทำอะไร แท็คจะรู้เหรอว่าคืนนี้นายจะไม่กลับ! แถมนายยังกลับมาช้าอีก ฉันไม่... อย่าเข้ามานะ!"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!" เดรโกว่าแล้วพยายามเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เขาเก็บไม้กายสิทธิ์แล้วยกมือชูขึ้นทั้งสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ เฮเลนขยับถอยหลังหนีเขา "ฟังฉันหน่อยสิเฮเลน! เธอเป็นอะไรไป"

"ไม่!" เธอพูดและส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนสติจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สิ่งที่อยู่ในหัวตีกันจนฟุ้งซ่าน ไม่รู้จะเชื่ออะไร ไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้ว่าสมควรฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูดต่อไปหรือไม่ คิดไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

ในที่สุดเดรโกก็ปลดไม้กายสิทธิ์ของเธอออกไปได้ เขาโยนไม้กายสิทธิ์ทั้งสามไปกองรวมกันที่หน้ากระจกบานใหญ่และวิ่งเข้าไปรวบร่างเล็กๆ เอาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว เฮเลนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนนั้น

"ปล่อยนะ!" เธอกัดฟันพูด "นายจะทำอะไรฉัน เดรโก"

"ฉันแค่อยากให้เธอฟัง เฮเลน!" เดรโกพูดแล้วจับไหล่บางให้เฮเลนหันหน้าไปประจันหน้ากับเขา ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตจ้องมองใบหน้าของเดรโกอย่างเลี่ยงไม่ได้ เฮเลนจ้องเข้าไปในดวงตาคมสีฟ้าซีดที่เคยหลงใหลมากมายและบัดนี้มันก็ยังคงมีเสน่ห์และน่าหลงใหลดังเช่นก่อน ถึงแม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความอ่อนล้ามากเท่าใดก็ตามแต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกสงบลงได้มากกว่าตอนแรก

"ก็ได้" เฮเลนพึมพำเสียงเบา "ฉันจะฟัง"

"ขอบคุณนะ"

เขาเลื่อนมือมาโอบรอบเอวบางเอาไว้ก่อนจะก้มลงจุมพิตลงบนหน้าผากของเฮเลนอย่างแผ่วเบา บังเกิดความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

"ฉันถูกส่งไปที่ก็อดดริกส์โฮลโล่" เดรโกพูด "เพื่อสำรวจว่าแฮร์รี่ได้กลับไปที่นั่นรึเปล่าหลังจากที่เขาได้ข่าวของดัมเบิลดอร์ แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นในตอนนี้ ฉันเองก็บอกเขาไม่ได้ว่าแฮร์รี่จะไปที่นั่นเมื่อไหร่"

"ข่าวของริต้า สกีตเตอร์ในเดลี่พรอเฟ็ตใช่ไหม" เฮเลนถามเสียงสั่นเครือ ในหัวเริ่มนึกถึงเรื่องที่แฮร์รี่กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่ในความฝันของเธอ "ที่บอกว่าจะทำชีวประวัติของดัมเบิลดอร์"

"ใช่" เดรโกพยักหน้า "เหมือนว่าริต้าจะไปสัมภาษณ์บาธิลด้า แบ็กช็อตที่ก็อดดริกส์โฮลโล่ เพื่อทำหนังสือชีวประวัตินั่นขึ้นมา"

เฮเลนเงียบเสียงลงไป มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากโวลเดอมอร์เจอตัวแฮร์รี่ที่นั่น เขาจะสามารถหนีรอดไปได้อีกรึเปล่า ทำไมเธอถึงไม่เห็นอะไรที่ชัดเจนแบบนั้นบ้างนะ ทำไมถึงมองไม่ได้ว่าใครจะยังมีชีวิตหรือใครสักคนจะต้องตาย ทำไมกัน

"ครั้งนี้แท็คสั่งให้แพนซี่ไปกับฉันด้วยเพราะครอบครัวพาร์กินสันต้องการให้ฉันได้แต่งงานกับลูกสาวของพวกเขา" เดรโกผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างอ่อนล้า "พวกเขาก็เลยสนับสนุนเต็มที่ แต่อย่างที่บอก ฉันคิดกับยัยนั่นเกินเพื่อนไม่ได้จริงๆ"

"แล้วยังยอมไปทำภารกิจด้วยกันอีกงั้นเหรอ" เฮเลนกระเง้ากระงอด "ปฏิเสธไม่เป็นรึไง ไม่มีปากเหรอ"

"นี่ฉันไม่ไปได้ด้วยเหรอ!" เดรโกขมวดคิ้ว มองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ "ถ้าฉันปฏิเสธแล้วถูกฆ่าขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ยัยบื้อ"

 "ไม่รู้ล่ะ" เธอเบ้หน้า "ไปกับผู้หญิงแถมกลับมาช้าด้วย จะไม่ให้..."

ยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากนุ่มของเดรโก รสหวานเย็นๆ เหมือนน้ำตาลไอซ์ซิ่งที่โรยอยู่บนโดนัทไส้แยมของหวานประจำฮอกวอตส์ละลายอยู่ในปาก ปลายลิ้นละเมียดละไมริมฝีปากอิ่มของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกร้อนวูบวาบเริ่มประทุขึ้นมาภายในทรวงอก เขาดันร่างบางลงไปนอนบนฟูกเตียงหนานุ่มโดยไม่ละริมฝีปากออกจากปากบางแม้แต่วินาทีเดียว

"เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลยแฮะ" ร่างสูงพึมพำเสียงขุ่นเมื่อถอนจูบออก ดวงตาคมกริบหรี่มองรอยช้ำเป็นจ้ำแดงช้ำที่ซอกคอขาว โชคร้ายที่ไม่มีน้ำยาหรือเวทมนตร์ที่สามารถลบรอยเขี้ยวช้ำพวกนี้ออกไปได้ "ไอ้งูพิษนั่นต้องจงใจแน่"

นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามผิวเนียนขาว ถึงจะรู้สึกสะดุดและขัดใจเพราะร่องรอยที่แท็คทำเอาไว้ก็ตาม ร่างบางสั่นน้อยๆ เมื่อปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสไล่ไปตามซอกคอขาว เฮเลนรู้สึกเหมือนว่าถูกรอยสัมผัสนั้นห้ามไม่ให้เปล่งเสียงร้องออกมา ทุกสัมผัสที่ปลายนิ้วนั้นลากผ่าน ทั้งที่มือของเขาเย็นเฉียบแต่มันกลับทำให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"เดรโก" เฮเลนกระซิบ "นายจะทำอะไร"

"ถอนพิษ" เขาตอบและก้มลงจูบเฮเลนอีกครั้งพลางใช้แขนทั้งสองข้างรั้งให้ร่างบางขยับขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างโดยสมบูรณ์ "ฉันจะถอนพิษของไอ้งูสกปรกนั่นให้เธอ"

"เดี๋ยว นี่หมายความว่า..."

เขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดความยาวสาวความยืด ริมฝีปากหยักสวยสีหวานถูกครอบครองอีกครั้งและอีกครั้ง รสหวานสตรอเบอรี่ราวกับแยมในไส้โดนัทแผ่ซ่านไปทั่วปาก ริมฝีปากบางเม้มกลีบปากบางอวบอิ่มซ้ำๆ ในขณะที่สองมือค่อยๆ ลูบไล้เรือนร่างงามภายใต้ชุดเดรสแขนกุดสีดำสนิทขนาดพอดีตัวเหมือนทุกวัน

"ไม่ต้องกลัวนะที่รัก"

เดรโกเลื่อนใบหน้ามากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู เฮเลนขนลุกซู่สั่นสะท้านไปทั้งกาย ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตหรี่มองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่อยู่เหนือร่างของเธอด้วยสายตาอ้อนวอน อยากจะพูดก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดขัดเขาในตอนนี้ ถอนพิษออกจากร่างของเธองั้นเหรอ? เป็นประโยคที่ยากจะต่อกรจริงๆ

ริมฝีปากบางพรมจูบไล่ไปถึงพวงแก้มใสที่มีเลือดฝาดจางๆ ราวกับลูกเชอร์รี่หวานๆ น่ารับประทาน เดรโกก้มลงเม้มริมฝีปากเบาๆ ที่ซอกคอขาวผ่องเนียนละเอียดกลิ่นหอมราวกับดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ติดจมูกจนไม่อยากละใบหน้าออกไปเลย ร่องรอยช้ำที่ถูกแท็คฝากเอาไว้นั้นทำให้เดรโกรู้สึกหัวเสีย ไอ้งูพิษนั่นบังอาจแตะต้องดอกไม้งามเพียงดอกเดียวของเขาได้อย่างไรกัน

"กลิ่นหอมของเธอมันทำให้ฉันอดใจไม่ไหว" ร่างสูงพูดเสียงพร่า "พอแล้วกับความอดทนตลอดเกือบสองเดือน"

"เดี๋ยวสิ" เฮเลนว่าพลางใช้มือเล็กผลักหน้าอกแข็งเบาๆ "สองเดือนนายยังทนได้ จะทนไปนานกว่านี้ก็คง..."

"ก็คงบ้าตายแน่ๆ" เดรโกดึงมือเล็กออกจากอกและพามันกลับไปวางราบบนเตียงเช่นเดิม "บ้าตายเพราะสักวันหนึ่งไอ้งูพิษนั่นอาจจะมาฉกเธอไปจากฉัน พอกันที"

"นายหึง?"

"เออ" เขาส่งเสียงในลำคอและแทรกกายเข้ามาอยู่ระหว่างขาเรียวทั้งสองข้างของหญิงสาว "ฉันหึง"

* ติดต่อเพื่ออ่านฉากนี้ในข้อความลับได้ค่ะ *

มือเล็กเลื่อนขึ้นมาลูบลงบนเรือนผมสสีบลอนด์นุ่มสลวยอย่างเบามือ สัมผัสอ่อนโยนเหมือนจะทำให้เดรโกรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เฮเลนไม่อยากคิดเลยว่าอะไรที่ทำให้เดรโกคิดทำอะไรแบบนี้ขึ้นมาทั้งที่ปกติกลับมาแล้วก็จะล้มตัวลงนอนและหลับไปทันที ความเหนื่อยล้าทำให้ไม่มีอารมณ์มาทำอะไรแบบนี้ หรือว่าบางทีความจริงที่เขาเลือกนอนหลับไปอาจจะหมายถึงเดรโกกำลังอดทนกับเรื่องนี้อยู่ก็เป็นได้

"สุขสันต์วันเกิด" เดรโกพูดเสียงแผ่วปรือตาขึ้นมองเจ้าของมือ "อายุสิบเก้าแล้วสินะ"

"ใช่" เธอตอบรับ "ฉันอายุน้อยกว่านายสองเดือนนี่"

"จำได้ด้วยเหรอว่าฉันเกิดวันไหน"

"แน่นอน" เฮเลนยิ้มออกมาบางๆ "นายเป็นคนสำคัญของฉันนี่"

"นานๆ ทีพูดอะไรดีๆ ก็เป็นเหมือนกันนี่นา" เดรโกหัวเราะก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจุมพิตที่กลางหน้าผากของหญิงสาว "ฉันมีของขวัญจะให้ด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะชอบหรือเปล่า"

ว่าแล้วเขาก็ถอนแก่นกายออกจากร่างบางและเดินไปยังเสื้อสูทตัวนอกที่โยนไปไกลเกือบถึงประตูห้อง เดรโกยืดตัวยืนเต็มความสูงหลังจากที่ก้มเก็บเสื้อสูทและผ้าห่มผืนหน้าขึ้นมาถือเอาไว้พลางค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างตั้งอกตั้งใจ เรือนผมสีบลอนด์ดูยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงกับบ่ากว้างและผิวขาวซีดดึงดูดสายตาให้จ้องไปยังร่างของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ รอยแผลเป็นจากคาถาเซ็กตัมเซมปร้ายังมีปรากฏให้เห็นอยู่บ้างประปรายบนเอวที่คอดเสียจนน่าอิจฉา

เฮเลนรีบหันหน้าหนีทันทีที่เดรโกหันกลับมาหาเธอพร้อมกับกล่องกำมะหยี่เล็กๆ ในมือ เขาเดินเข้ามาหาพร้อมกับนำผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอเอาไว้ก่อนจะนั่งลงบนฟูกเตียง เฮเลนยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนฟูกพร้อมกับขยับผ้าห่มผืนหน้าให้เข้าที่เข้าทาง ดวงตามองไปยังกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือของเดรโกเล็กน้อย เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ซีดยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ก่อนจะดึงมือซ้ายของเธอขึ้นมา

"ครั้งที่แล้วฉันให้แหวนเธอไปเป็นของขวัญวันคริสมาสต์" เดรโกบอก "แต่ครั้งนี้มันจะไม่ใช่แค่แหวน"

จี้เส้นเล็กๆ ถูกนำออกมาจากในกล่องนั้น เดรโกบรรจงสวมมันเอาไว้ที่คอบอบบางอย่างระมัดระวัง ประกายสีเขียวเข้มของอัญมณีเล็กๆ ที่ห้อยอยู่ช่างเข้ากันกับดวงตาสีเขียวของเธอเหลือเกิน

"มันคืออัญมณีประจำตระกูลมัลฟอย" เขาบอก "เป็นมรกตสีเขียวที่มีค่ามากจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ -- เหมือนกับเธอ ที่ฉันไม่อาจหาอะไรมาแทนได้"

"พูดได้ดีนี่" เฮเลนยิ้ม "แต่อย่าลืมนะว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องตาย"

"ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอตาย"

แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง เดรโกดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว ผิวกายเย็นเฉียบนั้นกำลังบอกเธอว่าเขากลัวมากมายเพียงใด เฮเลนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดตอบเขาอย่างเบามือ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในอนาคตนั้นไม่เธอก็แฮร์รี่จะกลายมาเป็นคนที่ทำลายโวลเดอมอร์และหนึ่งในทั้งสองคนจะต้องตาย สิ่งที่เธอมั่นใจมากที่สุดคือเธอจะต้องเป็นผู้เสียสละในสงครามครั้งนี้ เธอจำเป็นจะต้องเตรียมใจให้พร้อมสำหรับทุกสิ่ง

พร้อมละทิ้งความสุข พร้อมที่จะบอกลาทุกอย่างไป

พร้อมที่จะตาย

ติดตามตอนต่อไป...

แปะประชดคนอ่าน 55555

เจอกันตอนต่อไปค่าาา