คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : My Boss 5 || มินเจรายปักษ์ 10th THEME : BEAUTIFUL NIGHT
My
Boss 5
มินเรายปัษ์ || 10th THEME : BEAUTIFUL NIGHT
My Boss 1 || 2 || 3 || 4 || 5 ||
เวลาเลื่อนผ่านไปอย่ารวเร็วนถึวันสุท้ายอารทำาน ลออาทิย์ที่ผ่านมาฮยอนอท่านประธานลับไปนอนห้อทุวัน แม้มินฮยอนะไม่เ็มใเท่าไรนัแ่ในเมื่อเาำลัร้ออวามรัาอีน็วรอทนและทำทุทาเพื่อพิสูน์ว่าัวเอนั้นริใแ่ไหน
“วันนี้ไปิน้าวเย็น้วยันนะ” เ้าอวาเรียวมว่าพลาเยหน้าาอเอสารที่เลาัวเล็นำมาให้เารวทาน่อนะลลายมือื่อเพื่ออนุมัิ
ฮยอนเป็นนเ่และรอบอบับทุเรื่อ ั้แ่ไ้นัวบาเ้ามาเป็นเลาส่วนัว านอมินฮยอน็เป็นไปอย่าราบรื่น
ทว่าสิ่เียวที่เ้าอบริษัทึ่มีทุอย่าเพียบพร้อมอย่าเาลับไม่อาไว่ว้าไ้นั้นือหัวใอนรหน้าที่ำลัเอ่ยปาปิเสธำวน
“แ่ว่า…”
“ันามในายมาทั้อาทิย์แล้วนะ ฮยอนนา…” นัวโล่าว้วยน้ำเสียแผ่วเบาล้ายับร้ออ
วาสีน้ำาลู่นั้นทอมอมาอย่าริใ หาฮยอนเลือที่ะปิเสธออไปะูใร้ายไม่เบา
อย่าน้อยท่านประธาน็อทนับำออเามานเวลาล่วเลยถึปลายสัปาห์
“็ไ้รับ”
“ีใั” มินฮยอนเอื้อมว้ามือบา
ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้วนไปมาอย่าที่อบทำ ให้วามอุ่นอวลแผ่่านไปถึหัวใวน้อย
ฮยอนเห็นวาู่นั้นปิลนลายเป็นพระันทร์รึ่เสี้ยวในอนที่อีนส่ยิ้มว้าลับมา
.
.
ฮยอนำลันั่อยู่ริมหน้า่าระใสที่มอเห็นแสไฟส่อสว่าทั่วเมือหลว
เสียนรีสบรรเลเบา ๆ ับล่อมผู้นึ่ำลัื่ม่ำับรสาิและบรรยาาศั้นเลิศภายในห้ออาหารอโรแรมสุหรูที่ราา้าวอทุอย่าแพระยับามระับารให้บริาร
“ุะสั่อะไรมาเยอะแยะผมินไม่หมหรอ” นัวเล็บ่นออมาเมื่อทอมอานอาหารหน้าาประีที่ถูยมาให้เรื่อย
ๆ ั้แ่หัว่ำโยไม่มีทีท่าว่าะหมลเสียที ไหนะ้อน ส้อม มี แ้วน้ำ
ที่วาเรียรายมามายอยู่หน้าโ๊ะนี่อี
นเาเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าะินทุอย่าเ้าไปหมไ้อย่าไรัน
“นายน่ะัวนิเียว ินให้มันเยอะ ๆ หน่อย” ิ้นเนื้อนาพอีำถูหั่นและส่มาเพิ่มให้้วยฝีมืออนพู
“แ่นี่มัน็เยอะเินไปนะรับ ใระไปินหมัน”
“็่อย ๆ ิน ไม่เห็น้อรีบเลย”
“ุนี่มันเผ็ารริ ๆ นะรับ” ถึะพูบ่นออไปแบบนั้นแ่ฮยอนลับยอมส่ิ้นเนื้อที่อีนบรรหั่นให้นั้นเ้าปาแ่โยี
เาไม่ไ้เห็นแ่ินหรอนะ แ่้อยอมรับว่ามันรสาิีมาริ ๆ นละเรื่อับร้านุป้าใ้อนโเลย
“ันเผ็ารไ้มาว่านี้อีนะ” มินฮยอนว่า่อนะยิ้มออมา
เมื่อไ้มอนัวเล็ที่ำลัเี้ยวอินนแ้มยุ้ยอย่าน่าเอ็นู
“ผมเื่อรับ”
.
.
ใ้เวลานานพอสมวรว่ามื้อ่ำสุหรูะเสร็สิ้นเพราะพวเาให้เวลาแ่ารื่ม่ำบรรยาาศยาม่ำืนึ่สามารถทอมอไ้ามุมสูเป็นอาหารา้วย
นาฬิาบน้อมือบอเวลาใล้สี่ทุ่ม ทั้สอน้าวเินเ้ามาอยู่ในลิฟท์แ้วที่สามารถมอเห็นทิวทัศน์ไ้โยรอบ
มัน่าูื่นาสำหรับนัวเล็ที่เยใ้ีวิแสนเรียบ่ายมาลอ แม้ที่พัอฮยอนะอยู่ั้นบนแ่เ้าัวลับไม่เยิออมามแสไฟหลัห้อเลยสัรั้
วาลมโทอมอไปยัเบื้อล่าที่เ็มไป้วยวไฟหลาสี มัน่อย ๆ มีนาเล็ลเมื่อัวลิฟท์ทะยานสูึ้น
เี๋ยวนะ…มัน้อไม่ใ่แบบนี้สิ
“ุ…มัน้อลไปั้นล่าไม่ใ่เหรอ ?” ฮยอนละสายาาวามสวยามรหน้าแล้วหันมามอัวเลึ่ปราำนวนั้นที่มาึ้นเรื่อย
ๆ ามวามสูสลับับใบหน้าไ้รูปอน้าาย
“ันี้เียับรถแล้ว นอนนี่แล้วัน” มินฮยอนอบพลาเอนแผ่นหลัพิับระแ้ว้วยท่าทีผ่อนลาย
ผิับนัวเล็ที่ำลัหัวร้อนนแสทุอย่าออมาทาสีหน้าและน้ำเสีย “แ่ผมไม่โอเนะรับ”
“็นายบอว่าไม่อยาไปบ้านัน ัน็ามในายแล้วไ”
“แ่ไม่ไ้หมายวามว่าะ้าที่นี่ับุรับ”
“แ่นอน้าืนเียวเอ”
“ืนเียวทีุ่ะทบ้นทบอเอาืนที่ผมเลี่ยไม่ยอมไปบ้านหรือใหุ้เ้าห้อสินะ”
ฮยอน้อหน้าอีนอย่าเอาเรื่อ
ทำไมเาะไม่ล่วรู้วามิในหัวอท่านประธาน ที่เพิ่บอว่าบอสเป็นนเผ็ารมัน่าเป็นริามำล่าวไม่มีผิ
“รู้ใั” เ้าอไหล่ว้าอบพร้อมรอยยิ้ม
ร่าสูโปร่สมส่วนับยับเ้าหานัวเล็ึุ่ัวอยู่้ามุมระ
“ุมันเ้าเล่ห์เหมือนิ้อไม่มีผิ” แ้วาสีท้อฟ้ายามรัิาล้อมอลับมาล้ายำลัู่วั
แ่แววาลูแมวแบบนั้นมันไม่ไ้น่าลัวเลยสันิสำหรับมินฮยอน
“แ่็เป็นนเ้าเล่ห์ที่รันายที่สุนะฮยอน” ใบหน้านั้นเลื่อนเ้ามาใล้นลมหายใรินรพวแ้ม
ฮยอนเบิาโเมื่อวามนุ่มหยุ่นบลึลมาเบา ๆ
บนริมฝีปาพร้อมับัวเลบนหน้าอที่สูึ้นนเือบสุปลายทา
มินฮยอนผละัวออ่อนที่บานประูลิฟท์ะเปิว้าพอิบพอี มือหนาับูนัวเล็ให้เินามออมา้วยัน
.
.
“อ..อื้อ” เหมือนับวามอทนว่าสัปาห์อมินฮยอนะหมไปั้แ่้าวเท้าเ้ามาในห้อพัราาแพ
นัวสูไม่ไ้สนใะรวราวามเรียบร้อยอทุอย่าเลย้วย้ำ เพราะสิ่ที่ึูเาในอนนี้ือวามหอมหวานาริมฝีปาอนึ่ำลัราอื้ออึอยู่รหน้า
แผ่นหลัเล็ถูันนรึับผนัห้อโยมีวแนแ็แราั้นัันไว้ไม่ให้หลีหนี
ใบหน้าอนัวสู้มลฝั้าออในอนที่ละริมฝีปาออาวามนุ่มนิ่มอ่อนบาทว่าหวานล้ำยามไ้เยม
“ไปอาบน้ำ่อนรับ”
นัวเล็เอ่ยห้ามในอนที่อีนพยายามเบียายเ้ามาหมายุอารม์อเาให้เลิาม
มือบาันลอนท้ออนัวโไว้่อนอะไร ๆ อพวเาะไ้สัมผัสัน
“เี๋ยว่อยอาบทีหลัไม่ไ้หรือไ” อบพลาละปลายมูาออระห
เรียวลิ้นื้นลาไล้ไปามเส้นีพรแล้วหยุหยอเย้า้าใบหูเล็ที่ำลัึ้นสีเียวับใบหน้า
“อื้อ…อ อย่าื้อสิรับ…” เสียแหบพร่าเอ่ยออมาอย่ายาลำบาเมื่ออีนใแะทุสัมผัสลมา้วยรู้ีว่าส่วนไหนที่ะทำให้ร่าายอฮยอนยอมล้อยามโยไม่้อออแร
“ั้นมาอาบ้วยันเลย ะไ้ไม่เสียเวลา”
“มาถึนานี้แล้ว…ผมไม่หนีไปไหนหรอรับ” นัวเล็้อนาึ้นสบสานับเ้าอวาสีน้ำาลที่ยััันเาไว้ในอ้อมแน
แม้าู่นั้นะ่ำวาวไป้วยหยน้ำหล่อเลี้ยแ่ลับมุ่มั่นเสียนนถูมอ้อยอมใอ่อนให้
“นายอาบ่อนแล้วัน”
“็ไ้รับ”
มินฮยอนยอมละทิ้วามั้ใแรแล้วปล่อยให้นัวบาเินเลี่ยไปหา้าวอำเป็น
เา้อมอนระทั่ร่าเล็ ๆ นั่นลับสายา สอายาว้าวไปยับานระใสึ่ถูปปิไว้้วยม่านผืนหนา
มือให่่อย ๆ แ้มผืนผ้านสามารถมอเห็นภาพทิวทัศน์ที่สวยามอยาม่ำืน
.
.
บานระที่ไร้ผ้าม่านบบัทำให้ร่าบอบบาึ่สวมทับเพียุลุมสีาวสามารถมอเห็นึสูและแสไฟ่า ๆ อแห่นี้ไ้อย่าัเน ที่นี่่าาห้ออท่านประธานเพราะทำเล่อน้าีว่า ภาพรหน้าือหออยสูึ่มีภูเาั้ะห่านเป็นาหลั ทุอย่านั้นูสวยามนไม่อาละสายา
“นายอบแสไฟแบบนี้เหรอ ?” น้ำเสียวนฟันั้นเอ่ยถามึ้นในอนที่ำลัพาร่าอัวเอเ้ามาใล้หลัาอาบน้ำเสร็แล้ว ฮยอนไม่ไ้หันหน้าลับไป วาู่นั้นยัทอมอไฟหลาสีาึรามบ้าน่อราวับื่นอบหนัหนา
“ในเมือที่มอไม่เห็นาว็้อพึ่แสไฟอมปลอมพวนี้แหละ” สาเหุที่ฮยอนไม่เยิะออมายืนูแสไฟยาม่ำืนที่ห้อัวเอ เพราะเานั้นอบฟ้าว้าึ่ประับไป้วยวาวมาว่า
ทว่าเมือหลวที่ไม่เยหลับใหล…ทุอย่าสว่า้าเินไปนไม่อามอเห็นวาว
“แ่ันน่ะมีวาวที่สามารถมอเห็นไ้ลอเวลานะ” ำล่าวอมินฮยอนทำให้นัวเล็้อหันหน้าลับมามอ
แล้วเอ่ยถามในสิ่ที่ัวเอสสัย “ที่ไหนรับ ?”
“ในาอนายไ เยมีใรบอหรือเปล่าว่าาอนายสวยเหมือนมีัรวาล่อนอยู่”
ฝ่ามือหนาวาล้าปราแ้ม โอบประอวหน้านวลให้แหนเยสบสานับวาสีน้ำาลอเา
มัน่าเป็นภาพที่ามเสมอสำหรับมินฮยอน
“ไม่เยรับ ิว่ามีแุ่ที่บอผมแบบนี้” นัวเล็านอบโยที่ยัประสานสายาับเ้าอวามอบอุ่นึ่ประออยู่้าแ้ม
ฮยอนิว่าเป็นเพราะฝ่ามือู่นั้นที่ทำให้วามอุ่นอวลแผ่่านไปทั่วใบหน้านไล่ลามมาถึ้าหู
“ีแล้วแหละ
เพราะันะไ้เป็นนเียวที่ไ้้นพบวาวเหล่านั้น”
ฮยอนำเรื่อที่ท่านประธานเยพูว่าอบประายวาวในาอเายามถู้อมอืนนั้นไ้
และทุอย่าำลัแสออมาผ่านทาร่าายเมื่อ่อนเนื้อในอ้า้ายสั่นไหวรุนแรนแทบะหลุออมา “ุ็พูไป…”
“ฮยอนอา…ันอบนายริ ๆ นะ” นัวโยั้อมอวาวอเาไม่วาา
ใบหน้าหล่อเหลายับเลื่อนเ้ามาใล้นบบัแส้า ่อนที่เสียรารือในลำอนั้นะัึ้นเมื่อริมฝีปาทั้สอประบเ้าหาัน
“อ…อื้ม…”
ูบมินฮยอนสามารถทำให้นัวเล็อ่อนยวบภายในอ้อมแนไ้ัเ่นทุรั้
เาพยายามปรับอศาใบหน้าให้พอเหมาะเพื่อะไ้ทำทุอย่าถนัึ้น ึ่ฮยอนนั้น็อบรับลับมาอย่าน่าพอในเิเสียน่าอายั้อภายในห้อ
ม่านผืนหนาถูเลื่อนเ้าหาันอย่าลว ๆ
พร้อมับไฟสีนวลที่ถูปิลนเหลือแ่บาส่วน
ร่าอฮยอนถูันนล้มลบนเียว้า ่อนที่นัวโะามมาทาบทับ้านบน
“้อทำยัไนายถึะเื่อสัที” วาู่นั้นทอมออย่ามีวามหมาย มือ้าหนึ่ัารแ้ปมุลุมสีาวให้ลายออ แล้วสัมผัสลูบไล้ไปามรอยแยอผืนผ้า ปลายนิ้วเรียวแล้ลาผ่านุอ่อนไหวบนแผ่นอ ริมฝีปาหยัสวยไล่ประทับูบ้าไหล่มนราวับำลัปลอบประโลม หาแ่มือึ่เลื่อน่ำลนั้นลับทำในสิ่ที่ฮยอน้อร้อออมา "อ...อ๊า"
“ันไม่เยรู้สึนานี้ับใรมา่อนริ ๆ นะ” ทั้ที่น้ำเสียึ่ล่าวบอนั้นแสนอ่อนโยนวนหลใหล
และเ็มไป้วยถ้อยำร้ออวามรั “แ่นายทำให้ัน้อยอมทุอย่า”
หาแ่ระทำนั้นลับร้าม สัมผัสร้อนแรล้ายะร่าฮยอนให้ายทั้เป็นทั้ที่ทุอย่าเพิ่เริ่ม้นเท่านั้น
“อ…อ…อือ” วาู่นั้นทอประายแสที่่าออไปในยามที่อารม์ปริ่มไป้วยแรปรารถนา ภาพทั้หมปราแ่นเบื้อบนนแทบห้ามัวเอไว้ไม่ไหว
นอาเาะพ่ายแพ้ับรอยยิ้มอฮยอนแล้ว รั้แรที่ไ้ิใล้ มินฮยอน็เหมือนถูประายไหววูบในวาู่นั้นึูไว้และไม่อาัใปล่อยมือ “แ่ัรวาลในวาอนาย็ทำันหลนไปไหนไม่รอแล้วรู้ไหม
?”
ทุถ้อยำึ่ล่าวบออาูเพ้อลั่หาลอพยายามมโนภาพาม แ่มันือวามริสำหรับฮวั
มินฮยอน เาหลรัทั้วา น้ำเสีย รอยยิ้ม
รวมถึร่าายบอบบาที่ล้ายับะแหัไ้ทุเมื่อหาเผลอไผลทำรุนแร
“ฮื้อ…อ” ในอนที่วาู่สวยำลัะปิเพราะทนทุอย่าไม่ไหว
ฮยอนรู้สึถึฝ่ามือให่ที่โอบประอ้าแ้มพร้อมับปลายนิ้วึ่ลาเลี่ยหยาน้ำใสออาอบา
าม้วยริมฝีปาอุ่นที่แะสัมผัส้ำลมาบนปลายหาานั้น
“มอแ่ันนเียว เรียื่อัน…ให้ันเป็นนเียวที่ไ้สัมผัสนายไ้ไหม
?”
“อ...อือ มิน…ฮยอน”
มือเล็ยึ้นวานว้าลาไหล่ว้าราวับ้อารที่พึ่
เป็นอีรั้ที่ฮยอนยอมปล่อยให้เสียร้อราแห่วามพึใั้อแ่ับเสียระทบันอผิวเนื้อ
เหมือนับราแรในห้ออห้อทำานอท่านประธาน
ยามที่ร่าอเาถูรั้ให้นั่ลหน้าั ใบหน้านั้นลับพลันึ้นสีเพราะสิ่ที่้อสัมผัส
่อนะถูป้อนูบและรุเร้า้วยฝ่ามือนาสิ รู้สึัวอีรั้วามเย็นอสิ่ที่ะ่วยทุอย่า่ายึ้น็สัมผัสเ้าับส่วนหลั
ในอนนั้นเอที่ฮยอนฝัใบหน้าลบนบ่าว้าแน่นแล้วส่เสียร้อออมาอย่าลืมอาย ทว่าลิ่นน้ำหอมบนร่าายอนัวโลับยิ่ทำให้เาปั่นป่วน
ทุอย่าฝัลึแ่ให้วามรู้สึีนเผลอไผลปล่อยร่าายล้อยาม และเ้านายอเาลับไม่เยหยุทุอย่าแ่เพียรั้เียว...
.
.
แสา้านนอปราให้เห็นผ่านรอยแยเล็
ๆ อผ้าม่านึ่ปิไม่สนิท ไฟหลาสีริบหรี่เป็นวลมนเลือนรา่อนที่ภาพทุอย่าะลายเป็นวามมืเมื่อเปลือาบาปิล
ฮยอนฟุบหน้าลับแผ่นอว้าหลัาวามปรารถรอบสุท้ายโรมรันบล
วามเหนื่อยล้าที่สะสมทำให้เาไม่รับรู้ถึสัมผัสาริมฝีปาอุ่นที่แะล้ามับ แม้ในอนที่นัวโอุ้มร่าอ่อนแรเพื่อไปัารทำวามสะอาให้็าม
ร่าอฮยอนถูวาลบนที่นอนนุ่มพร้อมับเสื้อัวให่ึ่สวมทับไว้
มินฮยอนไม่ไ้สนใะเินไปปิผ้าม่านให้เ้าที่ เาทอมอแสเหล่านั้นพลาอร่าเล็ไว้ในอ้อมแน
มินฮยอนอบเวลาลาืนเพราะมันสวยามไป้วยแสไฟ
้วยเหุนี้ห้อทำานอเาึมีาหลัเป็นเมือให่ที่สามารถมอเห็นผ่านบานระว้า
แ่ทุอย่าลับพ่ายแพ้แ่วาทีุ่่อนไป้วยประายวาวู่นั้น
ฮยอนือนที่ทำให้ยาม่ำืนอมินฮยอนามแม้ไร้ึ่วาวหรือแสไฟ
และทุ่ำืนอเายิ่สวยามหามีนัวเล็อยู่้วยันในห้วอารม์เสน่หา
.
.
Fin
ไม่มีอะไระพูนอายอมรับว่านี่ือารไถฟิเ้าปัษ์อีแล้วววววว
พอเห็นีมอเือนนี้แล้วภาพอบอสมันลอยมาในหัวริ ๆ (บอสบออะไร ๆ ็ุเถอะ 555)
แท็ #บอสอเ และ #มินเรายปัษ์
โปรมอ้ามวามวนเวียนไม่ืบหน้าอเนื้อหาไป
ทีแรเรา็ไม่มีพลอ่ออะไรให้บอสหรอ่ะ แ่เียนไปเียนมามันเพลินี แอบอบวามหลุเลาอบอส
และอยาเียนเรื่อที่ฮยอนใแ็ับพระเอบ้า
อยารู้เหมือนันว่าบอสะีบน้อเิไหม 555
อบุที่รับอสนะะ ^^
ปอลอ ไม่มีัทนะ มันเรทอาร์
อ่านแล้วันไหม อาร์มันะแบบแ่พอวูบวาบอะ่ะ ริ ๆ อบเียนแนวนี้มา 555
ปอลอสอ
อนที่มินฮยอนเพ้อเรื่อาุเลาอยู่ในอนสาม ีม EYES ่ะ พอีมนี้มันวนลับมาแบบ ๆ พยายามไปเน้นเรื่อแสไฟยาม่ำืนแล้วนะ
ความคิดเห็น