คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Marry Me
“ไอ้รุ๊งงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงร้องเรียกดังลั่น เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหันมาพร้อมรอยยิ้ม เธอสวมชุดครุยอันทรงเกียรติ ในมือถือช่อดอกไม้มากมายที่ได้รับจากผองเพื่อนและญาติพี่น้อง สำหรับเธอวันนี้กลายเป็นวันสำคัญครั้งหนึ่งในชีวิต ที่จะได้เข้าพิธีอันทรงเกียรติให้สมกับความพยายามที่เล่าเรียนมา
“อยู่ตรงนี้ไม่เห็นต้องตะโกนเลยก็ได้”เธอกล่าวพร้อมกับเดินหอบช่อดอกไม้ไปหากลุ่มเพื่อนๆ
“ยินดีด้วยนะมึง หมดเวรหมดกรรมไปแล้ว”ฟรุคว่าก่อนจะส่งช่อดอกไม้ดอกเล็กๆให้
“กูจบทั้งทีขอใหญ่กว่านี้ไม่ได้เหรอ?”
“มึงเห็นวัดกูรวยมากหรืออย่างไร -_- หาให้ได้แค่นี้ก็บุญแล้วเว้ย!”
“เออน่า - - ”หยินพูดอย่างหน่ายๆก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ “มารอดูกันดีกว่า ไอ้ฟรุคจะโดนกันไม่ให้รับปริญญารึเปล่า”
“เหลือฟรุคคนเดียวแล้วสินะ ^^”ซีเอลคนสวยพูดยิ้มๆ ในมือเธอกำลังอุ้มทารกน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน
“ช่างมึงสิ =w=~ รับแล้วก็รีบแต่งเมียซะ”พลอยรุ้งว่าก่อนจะหัวเราะ ทุกคนรับปริญญาหมดแล้ว เหลือฟรุคโตสคนเดียวที่จะไม่ถึงคิว ที่จริงเขาก็จบแล้วล่ะ เพียงแต่ยังไม่ได้เข้าพิธีรับปริญญาเท่านั้นเอง
“อยู่กันครบเลยนะ ^^ ถ่ายรูปกันดีกว่านะครับเด็กๆ ^^”แก้วหยก พี่ชายคนเดียวของพลอยรุ้งพูดก่อนจะถอยไปตั้งหลักเตรียมส่ายรูป หนุ่มสาวทั้งสี่เก๊กท่าประจำตัวกันอย่างสวยงาม คงจะไม่แปลกนักถ้าหากอัดรูปออกมาแล้วจะมีเงาคนที่ 5 ติดอยู่ในรูป แตงกวาเองก็คงอยากจะมีส่วนร่วมในพิธีสำคัญของเพื่อนสนิทคนนี้ด้วยล่ะมั้ง
“เจ๊รุ้งงงงงง เอกซื้อน้ำมาให้แล้ว ^-^”เด็กผู้ชายอีกคนวิ่งมาพร้อมแก้วน้ำในมือ ใบหน้าทีมีรอยยิ้มแบบแมวหรือจุดเด่นของเขา
“ค่อยๆวิ่งก็ได้เอก -*- เดี๋ยวน้ำหกใส่แล้วเจ้หมดสวยขึ้นมาทำไง -*-”
“มึงไม่ขี้เหร่ไปมากกว่านี้แล้วล่ะรุ้ง =_= แต่งหน้าออกมาแล้วอย่างกะแม่นาค”
“มึงหุบปากอยูเงียบๆได้มั้ย - -+++”ว่าแล้วเจ้าแม่ก็จัดการลงไม้ลงมือบนศีรษะของเพื่อนรักลงไปเสียหนึ่งฉาด
“เอาน่าๆ ทั้งหยินทั้งฟรุคเลิกทะเลาะกันเถอะ ^^”นางฟ้าคนสวยประจำกลุ่มรีบห้ามปรามก่อนที่เรื่องราวมันจะใหญ่โตไปมากกว่านี้ “ว่าแต่อินเทรนล่ะพลอย? ไม่มาเหรอ? ยังไม่เห็นเลย”
พลันสีหน้าของพลอยที่ยิ้มอยู่ก็หุบลงทันที “ไม่รู้สิ... ยังไม่เห็นเลย แต่เห็นบอกว่าจะมานะ”
“เทรนมันลืมรึเปล่าพลอย - - ”
“นั่นสิ แฟนมึงยิ่งเอ๋อๆอยู่ - -”
“มึงว่าแฟนใครเอ๋อไอ้ฟัก - - ++++++”
“แฟนมึงนั่นแหละ - - แล้วก็กูชื่อฟรุค ไม่ใช่ฟัก - -++++++”
“พวกมึงสองตัวจะกัดกันอีกนานไหม - -”
“เถอะน่า... อินเทรนมาโน่นแล้วไงพลอย ^^”ซีเอลรีบสงบศึก ก่อนชี้ไปหาคนที่พลอยรอมานานแสนนาน
เขาใส่สูทผูกไทด์เต็มยศ ทรงผมถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย รองเท้าขัดมันวาวและดอกไม้ดอกเล็กๆอยู่บนอกเสื้อ รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนใบหน้าของใครหลายคนโดยเฉพาะกับพลอยรุ้ง เธอรีบก้าวเดินไปหาเขาอย่างไม่รีรอ
“ทำไมมาช้าจังล่ะเทรน ยังไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันเลยนะ ^^”
“มีธุระนิดหน่อยน่ะ ^^”
“แล้วทำไมแต่งตัวซะเรียบร้อยแบบนี้น่ะ? ฉันเป็นคนรับนะไม่ใช่นายรับ”
“คือ... พลอย... ฉันมีเรื่องจะบอก...”
“อะไรเหรอ? หวังว่าคงไม่ใช่บอกเลิกวันฉันรับปริญญาหรอกนะ - -”
“จะบ้าเหรอ!! ฉันจะแต่งหล่อมาเพื่อบอกเลิกเธอทำไม -*-”
“เอ้า... ก็ใครจะไม่รู้เล่า -*-”
“เธอนี่น้า... -*-”อินเทรนหน้าเบ้นิดหน่อย ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ทุกสายตาในสนามหญ้าหันมามองเป็นตาเดียวกัน เขาล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆออก ภายในที่แหวนวงน้อยตั้งอยู่ข้างใน ก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยคำสุดท้ายออกมาจากปาก
“พลอยรุ้ง... แต่งงานกับผมนะครับ... ^^”
ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อ เหมือนคนรอบข้างแลดูจะเขินอายแทนเธอเต็มสตรีม บางก็ส่งเสียงเชียร์เบาๆ บ้างก็ยืนลุ้นกันตัวโก่ง ส่วนเพื่อนตัวแสบทั้งสามคนยืนยิ้มเฉยๆ เพราะยังไงก็คงรู้คำตอบที่จะตอบออกมาอยู่แล้ว
“แต่ง....ค่ะ ^^”
เสียงดีใจโห่ร้องขึ้นพร้อมกับช่อดอกไม้ต่างๆที่ถูกโยนขึ้นสูงเสียดฟ้า ชายหนุ่มค่อยๆบรรจงสวมแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้ายก่อนจะอุ้มเธอขึ้น ริมผีปากน้อยๆจรดลงบนแก้มสวยๆสร้างเสียงโห่ห่าของใครหลายคนได้เป็นอย่างดี
“เฮ้ยๆ ยังไม่ทันแต่งเลยนะเว้ย อย่าเพิ่งเข้าหอก่อนนะ”
“ไอ้ฟรุค!!”
“เถอะน่า... พลอยอย่าไปว่าฟรุคมันเลย”อินเทรนพูดยิ้มๆ แม้ว่าสิ่งที่คิดอยู่ในใจจะตรงข้ามที่พูดออกไปก็ตาม “เดี๋ยวเราไปกันเถอะ ^^” “”
“เอ๋?? ไปไหน?”
“ก็ไปเข้าหอไง! ^-^”
“ฮะ!! =[]=!!”
ดูเหมือนว่าที่เจ้าสาวกำลังจะช็อคกับคุณเจ้าบ่าวและคุณเพื่อนรักที่นิสัยเหมือนกันบางส่วนจริงๆ - -
“แหม... หล่อเชียวนะพี่เทรน ^o^”
“ฮ่าๆๆ แน่นอนน้ำเอก วันนี้พี่ต้องหล่อที่สุด!”เจ้าบ่าวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี สูทสีขาวสะอาดตา เสื้อเชิ้ตแอบเพิ่มระบายตรงชายแขนเสื้อที่โผล่ออกมานอกสูทเล็กน้อย กับบริเวณอกเสื้อด้านในที่ทำให้ดูขาดๆออกหน่อย ทรงผมที่เซ็ตอย่างสวยงามกับเรียวตาที่กรีดอายด์ไลน์เนอร์คมกริบ
“พลอยแต่งให้หรือเปล่า?”คุณเพื่อนเจ้าบ่าวที่ผมทองพอกันถาม ว่าจะมาขอหล่อกว่าเจ้าบ่าวซะหน่อย แต่เจอแบบนี้ หล่อกว่าไม่ออกเลย - -
“แน่นอนนนนนน ว่าที่ภรรยาในอนาคตอันใกล้เป็นคนทำให้ทุกอย่าง เสื้อผ้า หน้า ผม ^-^”ภูมิใจพรีเซ้นต์อย่างเต็มที่ เนื่องด้วยแม่นางพลอยไม่ไว้ใจฝีมือช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมที่จะจ้างมา คุณเธอเลยจัดการให้เองตั้งแต่ตัดชุด ทำผม แต่งหน้าให้กับสามีคนนี้ เพราะคนอื่นแต่งให้แล้วหล่อน้อยกว่าแขกหรือแต่งออกมาแล้วขี้เหร่หรืออย่างไรอีกก็ไม่ทราบ - -
“แน่ใจว่าแต่งให้อย่างเดียวไมได้ทำอย่างอื่น?”เพื่อนเจ้าบ่าวตัวดีออกเสียงแซวอีกรอบ แต่เหมือนจะจี้จุดได้ตรงเป๊ะ!
“พูดอะไรของแกน่ะ -*- ไม่เอาละ ไปหาพลอยดีกว่า จะสวยแค่ไหนกันน้า >.<”
เจ้าบ่าวที่กำลังอารมณ์ดีเต็มที่เดินหล่อออกมาพร้อมทักทายแขกอย่างอารมณ์นี้ วันนี้พี่แก้วหยกก็พี่แก้วหยกเถอะ ขอหล่อกว่าสักวันก็คงไม่เป็นไร หึหึ
“พลอยที่รัก~ ผมเข้าไปนะ~”เคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป... เหมือนกับว่าเวลาอยู่ลงชั่วขณะ
นางฟ้า..... นั่นมันนางฟ้าชัดๆ!!
พลอยรุ้งหันมาตามเสียงเปิดประตู เธออยู่ในชุดแต่งงานเกาะอกสีขาวสะอาดตา กระโปรงสั้นๆเป็นระบายฟูฟ่องและชายด้านหลังที่ยาวพร้อยลากพื้น เส้นผมถูกตกแต่งอย่างดีพร้อมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวและดอกไม้สวยๆที่ถูกประดับอยู่บนผม ริมฝีปากน้อยๆเผยรอยยิ้มสวยๆที่ใครเห็นเป็นต้องตะลึง...
“ทำไมจ้องแบบนั้นล่ะ.... ไม่สวยเหรอ?”
“อ่ะ…หาๆ เปล่าๆ เจ้าสาวของฉันสวยมากๆ”สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
“เธอสวยมากๆจนฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็น รู้งี้จัดงานที่มีกันแค่สองคนดีกว่า -..-”
“บ้าสิ! ^^”
“ไม่บ้า พูดจริงๆนะ~ ^^”
“เอ่อ.... ทั้งสองคน ขอโทษนะครับ ^^”พี่แก้วหยกคนดีมาเคาะประตูห้องเบาๆทำเอาบ่าวสาวที่กำลังสวีทกันก่อนเข้าพิธีหันมามอง “ใกล้จะได้เวลาแล้วนะครับ น้องเทรนไปเตรียมตัวได้แล้ว ^^”
“อ๋อ ขอบคุณฮะพี่หยก ^^ เจอกันในพิธีนะจ๊ะภรรยา~”แอบขโมยหอมแก้มไปก่อนเป็นการมัดจำ ส่วนคืนเข้าหอนี้สิของจริง~
แขกเหรื่อต่างนั่งเรียงรายกันอยู่เต็มโบสถ์ เจ้าบ่าวรูปหล่อยืนอยู่ต่อหน้าบาทหลวงพร้อมรอยยิ้มอันเปี่ยมสุข ประตูโบสถ์ถูกเปิดออกก่อนจะปรากฏร่างของเจ้าสาวที่เดินเข้ามาพร้อมกับพี่ชายของเธอ รอยยิ้มอันขวยเขินกับในหน้าที่แดงระเรื่อยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นไปอีก
เจ้าสาวของเขา....สวยจริงๆ....
“เอาล่ะ... ณ บัดนี้เจ้าสาวก็มาถึงที่นี่แล้ว สาบานต่อหน้าพระเจ้าและผู้เข้าร่วมพิธีวันนี้เป็นพยาน คุณจะรับผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยา สาบานว่าจะดูแลทั้งทุกข์ทั้งสุขตลอดไปหรือไม่”
“สาบานครับ”อินเทรนตอบรับอย่างหนักแน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือเครื่องพิสูจน์ ว่าเขายังคงอยู่ข้างๆเธอมาตลอด และจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป... จนกว่าที่จะต้องแยกจากกัน
“แล้วคุณจะรับผู้ชายคนี้เป็นสามี สาบานว่าจะดูแลปรนนิบัติเขาตลอดไปหรือไม่?”
“สาบานค่ะ”พลอยรุ้งเองก็ตอบรับด้วยเสียงอันดัง เธอรอวันนี้มานาน วันที่จะได้อยู่กับเขาไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ยังอยากที่จะอยู่ข้างๆเขา...
“ในเมื่อยอมรับกันทั้งคู่ จงทำการแลกแหวนและจูบสาบานกันต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าเสีย”
เขาหยิบแหวนออกจากกล่องจะบรรจงสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของภรรยาคนสวย เหมือนจะตื้นตันจนกลั้นไว้ไม่อยู่ หยดน้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาของเจ้าสาว เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาออก
“อย่าร้องไห้สิครับ...”พูดกับเธอเบาๆก่อนจะค่อยๆประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ สร้างความประทับใจให้กับแขกทุกคน โดยเฉพาะพี่ชายเจ้าสาวที่ร้องไห้ที่น้องสาวจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาไปเป็นถังแล้ว
“ด้วยอำนาจของพระผู้เป็นเจ้า พ่อขอประกาศให้สองคนนี้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง!”
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะกอดกันแน่น แขกในพิธีมากมายลุกขึ้นพร้อมปรบมือให้เสียงดัง ทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าทั้งสองรักกันมากแค่ไหน และบัดนี้ก็สมควรแก่เวลาที่ทั้งคู่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเต็มที่
สาบาน.... ว่าดูแลกันตลอดไป
สาบาน.... ว่าจะสุขและทุกข์ไปพร้อมกัน
สาบาน.... ว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
สาบาน.... ว่าจะไม่มีวันทิ้งกันไปไหน
สาบาน.... ว่าจะยังคงความรักนี้ไว้ตลอดไป....
“คุณแม่!”เด็กชายตัวน้อยวิ่งลงมาจากบันได ใบหน้าทะเล้นซุกซนมองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัว หญิงสาวในชุดคลุมท้อง ในมืออุ้มเด็กน้อยอีกคนที่หลับสนิทไว้หันมายิ้มให้จะเดินมาหา
“เพชรคราม... อย่าเสียงดังสิจ๊ะ เดี๋ยวน้องตื่นนะ”
“ขอโทษฮะ แต่... คุณพ่อล่ะฮะ?”
“คุณพ่อออกไปหาคุณลุงหยกไงจ๊ะ ^^ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“ลุงหยก! *0*”เด็กน้อยตาเป็นประกาย “เพชรอยากกินเค้กของลุงหยก! *0*”
“น้องเพชรคราม!!!~”เสียงเรียกหวานดังขึ้นที่หน้าประตู เด็กน้อยหันไปก่อนจะรีบวิ่งไปหาผู้มาเยือนทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
“น้าเอก! อามายด์! ^o^ เพชรอยากกินเค้กจังเลยยย”ทันทีที่คาโมมายด์อุ้มขึ้น เจ้าเด็กน้อยก็ทำการใส่ลูกอ้อนทันที
“งั้นเดี๋ยวไปกินที่ร้านแล้วกันนะ ^-^”น้ำเอกว่าก่อนจะลูบผมหลานชาย เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนพี่เขยของเขามากจริงๆ เหมือนจนเรียกได้ว่า นี่คืออินเทรนตอนเด็กเป๊ะ!
“แต่คุณแม่...”แอบเหล่มามองที่คุณแม่เล็กน้อยด้วยความหวั่นเกรง
“ไปเถอะ ^^ เอามาฝากน้องด้วยนะลูก”
“กำลังจะไปไหนกันเนี่ย? น้าหลาน”ประตูถูกเปิดเข้ามา พร้อมร่างของชายที่พลอยรุ้งคุ้นเคยดีมาตลอดโผล่เข้ามา ใบหน้าที่ดูเหมือนแทบจะไมได้แก่ลงเลยแม้แต่น้อยกับสีผมทองประจำตัวที่ไม่เปลี่ยนแปลง
“คุณพ่อ! *0*”เด็กน้อยร้องเรียก อินเทรนด์หัวเราะก่อนจะอุ้มลูกชายของเขามาจากมายด์ “เพชรจะไปกินเค้กกกกกก!!”
“ฮ่ะๆ ก็เอาสิลูก อย่าไปซนที่ร้านลุงหยกนะ เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจฮะ! ^O^”
“ดีมาก ^^ ….. เอก มายด์ ไม่ต้องรีบพากลับนะ”พูดกับลูกชายตัวน้อยก่อนจะพูดประโยคหลังๆกับน้องทั้งสองเบาๆ
“ไม่มีปัญหาพี่! เอ้า! ไปกันเถอะไอ้หลานชาย”ว่าแล้วก็รีบจูงมือหลานชายตัวน้อยออกไปไม่ให้เป็นก้างของสามีภรรยาคู่นี้
อินเทรนยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาภรรยาสุดที่รัก “เอเทรนด์ล่ะ?”
“หลับแล้วค่ะ”พลอยรุ้งยิ้มก่อนจะวางลูกน้อยลงบนเปล “หลับไปตั้งแต่บ่ายสองแล้ว”
“พลอย เธอก็นอนพักด้วยสิ กำลังท้องอยู่นะ....”
“แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก...”เธอนั่งลงที่โซฟาข้างๆอินเทรนก่อนจะซบลงที่อกเขา “ลูกของฉันกับนายออกจะแข็งแรง ดูเพชรครามสิ เหมือนนายเปี๊ยปเลย”
“เอเทรนด์ก็เหมือนเธอ... สวยเหมือนเธอ แต่ไม่เท่าเธอ”เขามองเธอก่อนจะลูบผมเบาๆ
“ไหนตอนแรกบอกอยากมีสักสองคน แล้วไหงตอนนี้มาเป็นสามแล้ว = = ”
“ฮ่าๆๆ ไม่รู้สิ อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้~”
“ฉันว่ามันไม่น่าจะหยุดที่สามด้วย - - ”
“เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ยพลอย - - ”
“เป็นอย่างที่เห็น - -”
“นี่เธอ... -*-”
“เป็นอย่างที่ฉันเห็น... เป็นพ่อของเพชรครามกับเอเทรนด์ เป็นสามีของฉัน เป็นคนที่ฉันรัก....~”
“^^…. นี่พลอย”
“หืม?”
“มีสักโหลนึงเลยดีมั้ย? ^-^”พูดหน้าทะเล้นพลางจินตนาการตาม เขากับลูกๆทั้ง 12 คนตั้งทีมฟุตบอล แล้วมีคุณแม่คนสวยคนนี้เป็นผู้จัดการทีม และมีเขาเป็นโค้ช... คงสนุกดีไม่น้อยเลย
“ถามฉันหรือยังว่าไหวมั้ย? - - ”
“แล้วไหวหรือเปล่าล่ะครับที่รัก~ ^-^”
“ก็ถ้านายอยากได้......ก็...ไหว _ _///”
“ฉันรักเธอจังเลย~ ^^”เขากล่าวก่อนจะใช้มือนึงโอบไหล่พลอยรุ้ง อีกมือถึงเชยคางขึ้นแล้วประทับริมฝีปากลงไป ไม่ว่ากี่ปี กี่คืน กี่วัน กี่นาที เขาจะใช้ทุกเวลาให้คุ้มค่าที่สุด ดูแลคนที่รักในตอนนี้และที่จะเพิ่มขึ้นมาอีกในอนาคตข้างหน้า เหมือนจะคำสาบานที่ให้ไว้ในอดีตที่จะไม่มีลบเลือน
“คุณจะรับผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยา สาบานว่าจะดูแลทั้งทุกข์ทั้งสุขตลอดไปหรือไม่”
“สาบานครับ”
“แล้วคุณจะรับผู้ชายคนี้เป็นสามี สาบานว่าจะดูแลปรนนิบัติเขาตลอดไปหรือไม่?”
“สาบานค่ะ”
จะเป็นแสงสว่างในยามมืดมิด
เป็นผ้าห่มปิดมิดชิดในคืนอันหนาวเหน็บ
จะเป็นยาสมานตอนบาดเจ็บ
จะคอยเก็บความรักไว้ให้เธอ
กี่พันปีก็ยังรักเธอเสมอ
ทุกสิ่งอันที่ฉันคอยปรนเปรอ
มีเอาให้ให้เธอเพียงผู้เดียว....
แหวนสองวงที่อยู่บนนิ้วของคนสองคนที่นอนกอดกันอยู่บนโซฟายังคงอยู่... และไม่มีวันที่มันจะถูกถอดออก แสงไฟตกกระทบลงให้คำที่สลักบนแหวนเด่นชัดยิ่งขึ้น
อินเทรนด์ Love พลอยรุ้ง Forever…
ความคิดเห็น