[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #50 : บทที่ 2 : คำสาปกรีดแทง

บทที่ 2 : คำสาปกรีดแทง

ท้องฟ้ายามค่ำถูกปกคุลมไปด้วยหมู่เมฆสีครึ้มและหมอกหนาลงจัด ใจกลางสวนด้านหน้าคฤหาสน์หลังโตตั้งตระหง่านมีร่างบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มสลวยยาวตรงจรตกลางหลังนั่งอยู่บนม้าหินอ่อนหรูหราของตระกูล มัลฟอย ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตเหม่อมองร่างของเจ้านกยูงสีขาวเดินแผ่หางอยู่ในสวนด้วยท่าทางองอาจ

พวกผู้เสพความตายทั้งหลายเพิ่งจะออกเดินทางไปได้เพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้นแต่มันกลับทำให้หญิงสาวไม่อาจทนนั่งอยู่ในห้องนอนของเดรโกได้อีกต่อไป ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่เฮเลนนั่งมองเจ้านกยูงนั้นอยู่ตรงนี้ เธอหวังให้พวกผู้เสพความตายลิ่วกลับมาพร้อมข่าวร้ายที่ว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์และภาคีนกฟินิกซ์หนีไปได้พร้อมกับลอร์ดมืดได้รับบาดเจ็บกลับมาและผู้เสพความตายหลายคนเสียชีวิต

แต่เรื่องแบบนั้นคงจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน ไม่มีทางเลยที่ลอร์ดมืดจะกลับมาหากไม่สามารถจัดการแฮร์รี่ได้ ภาพที่เธอเห็นเมื่อตอนที่นั่งร่วมประชุมกับพวกผู้เสพความตายอยู่นั้นคือมีใครบางคนหงายหลังตกจากไม้กวาดและเฮเลนสัมผัสได้ว่าเขาคนนั้นจะต้องตาย ซึ่งเธอไม่รู้ว่าใครที่จะเป็นผู้เสียสละชีวิตตัวเองใครครั้งนี้

เฮเลนได้แต่หวังว่าอย่าให้เป็นเฟร็ด จอร์จหรือใครก็ตามที่เธอรู้จักและผูกพัน ถึงอย่างนั้นทุกคนในภาคีล้วนเคยปกป้องเธอมาทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นใครคนไหน เฮเลนไม่อยากยอมรับเสียด้วยซ้ำว่าจะต้องมีใครตาย เหตุการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าหากว่าเธอไม่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่ เดรโกจะไม่ได้อยู่กับพวกภาคีและเป็นสายลับ 

แต่สิ่งที่แปลกไปมากที่สุดนั่นก็คือ ทำไมเธอถึงไม่อาจจำเรื่องราวอะไรต่อจากนี้ได้เลย หรืออาจเป็นเพราะความจริงแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และต่างจากเรื่องหลักอย่างช่วยไม่ได้ทำให้เธอไม่สามารถนึกถึงเรื่องราวในหนังสือนั่นได้อย่างนั้นเหรอ นั่นเป็นเพราะอย่างนี้ถึงทำให้เธอไม่อาจจำได้ว่าตัวเองไม่ใช่คนของที่นี่อย่างนั้นใช่หรือเปล่านะ

ลมเย็นๆ พัดผ่านทำให้ร่างเล็กรู้สึกหนาวขึ้นมาเล็กน้อย ชุดสีดำพร้อมผ้าคลุมไหล่ไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเท่าไรนัก เธอคิดถึงช่วงเวลาที่ได้นั่งทำการบ้านในห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์ หน้าเตาผิงอุ่นๆ โซฟาสีแดงนุ่มๆ และครุกแชงก์ที่ชอบกระโดดขึ้นมานอนบนตักทุกครั้งที่เธอนั่งลงบนโซฟา เสียงหัวเราะของเชมัสตอนที่ชนะเกมไพ่หรือเสียงของเนวิลล์ตอนสะดุดพรมล้มก็ตาม

"ลาเมีย"

เสียงกระพือปีกดังแว่วเข้ามาทำให้เฮเลนละสายตาออกจากนกยูงแสนสง่าของตระกูลมัลฟอยเพื่อหันไปมองยังต้นเสียง ลาเมียร่อนลงมาเกาะบนไหล่บางอย่างนุ่มนวลพลางใช้หัวไถไปมาที่เรือนผมนุ่มราวกับกำลังพยายามปลอบใจเธอ เมื่อเห็นมันเฮเลนก็นึกขึ้นมาได้ว่าป่านนี้เดรโกคงวิ่งวุ่นตามหาเธอในคฤหาสน์จนหัวหมุนแล้วแน่นอน เขาไม่เคยปล่อยให้เธอเดินไปไหนมาไหนได้ตามลำพังโดยปราศจากเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวเพราะเกรงว่าเธอจะเป็นอันตราย

เฮเลนเลื่อนมือไปลูบขนแผงคอของลาเมียเบาๆ ดวงตาสีเหลืองของมันหลับลงเหมือนจะตอบสนองต่อสัมผัสนั้น เธอยิ้มและพยายามลูบขนของมันไปโดยไม่คิดถึงเรื่องของแฮร์รี่ โชคดีมากที่ตลอดช่วงที่อยู่ในคฤหาสน์มัลฟอยเฮเลนไม่ได้ยินเสียงของลาเมียร้องโหยหวนเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยากได้ยินหรือเปล่า ใจหนึ่งเธอก็อยากให้มันร้องโหยหวนออกมาสักครั้งเพื่อบอกกับเธอว่าจะต้องมีใครสักคนในคฤหาสน์นี้ตาย แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่อยากได้ยินเสียงมันเพราะกลัวว่าคนที่จะตายคือเดรโก

สายลมเย็นๆ ยังคงพัดผ่านร่างบางไปเอื่อยๆ เฮเลนไม่รู้ว่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว ลาเมียเหมือนจะมีความสุขที่มีคนปรนนิบัติมัน แต่อยู่ๆ มันก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับกางปีกและส่งเสียงขู่ออกมาพร้อมกับพองขนชูชันเมื่อเสียงสวบสาบดังขึ้นในพุ่มไม้ด้านหน้า

งูใหญ่เลื้อยออกมาจากพุ่มไม้นั้นพร้อมเสียงขู่ฟ่อและแยกเขี้ยวขาวใส่เฮเลน มันแสดงท่าทางดุร้ายและเหมือนอยากจะรัดเธอให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น

"แกมานั่งทำอะไรที่นี่! -- ไม่มีใครอนุญาตให้แกออกมาที่นี่สักหน่อย"

นากินีส่งเสียงฟ่อๆ พลางเลื้อยเข้ามาใกล้ร่างบางอย่างเชื่องช้า ดวงตาโตของมันจ้องมองเธอราวกับจะกลืนหญิงสาวลงไปได้ทั้งตัว เฮเลนยกขาทั้งสองข้างขึ้นจากพื้นมานั่งพับเพียบบนม้าหินแทนเพื่อกันไม่ให้นากินีเลื้อยพันรอบขาของเธอเสียก่อนที่จะได้ลุกหนี

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ นากินี" เฮเลนตอบกลับ "ฉันควรมีเวลาส่วนตัว"

"แต่ไม่ใช่ตอนที่เขาไม่อยู่!" มันแยกเขี้ยว "แกควรอยู่ในคฤหาสน์ ไม่ใช่ข้างนอกนี่ นังหนู!"

เฮเลนถอนหายใจออกมาเมื่องูใหญ่ชูคอขึ้นแยกเขี้ยวขาว ในใจลึกๆ เธอยอมรับว่ารู้สึกกลัวมันอยู่มากแต่ว่ายังไงนากินีไม่มีวันฆ่าเธอเพราะยังไงเฮเลนยังมีประโยชน์สำหรับโวลเดอมอร์อยู่ในตอนนี้

"ฉันจะหนีไปไหนได้" เธอพูด เสียงฟ่อๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ลาเมียบินขึ้นมาอยู่ด้านหลังของเฮเลนแทน ดูเหมือนมันจะสับสนอยู่นิดหน่อยว่าควรจะทำตัวยังไงกับเสียงที่ได้ยิน แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่ไว้ใจนากินีเสียเท่าไหร่จึงหันหน้าไปหางูใหญ่พร้อมจ้องมองนากินีอย่างไม่ละสายตา

"เธอไม่รูหรอกเหรอว่าโวเดอมอร์ร่ายคาถาอะไรเอาไว้บ้าง" เฮเลนพูด "ทั้งคาถาต่อต้านการหายตัว คาถาคุ้มกันแถมด้วยคาถาสาปแช่งเยอะแยะถ้าเกิดว่าฉันคิดจะหนีออกไปจากที่นี่ เธออยู่ใกล้เขามากที่สุดน่าจะรู้ดีนี่ นากินี"

งูใหญ่ขู่ฟ่อขึ้นมาอีกครั้ง เฮเลนผงะถอยหลังไปนิดหน่อย ลาเมียบินถลาเข้าไปหามันเพื่อกันไม่ให้นากินีพุ่งเข้าใส่เธอ

"อย่ามาบังอาจดูถูกฉันนังเด็กครึ่งพันธุ์โสโครก!" นากินีแยกเขี้ยว "ฉันได้รับคำสั่งให้จัดการแกได้ทุกเมื่อที่แกคิดจะตุกติก..."

"งั้นตอนนี้เธอก็จะฆ่าฉันแล้วก็บอกเขาไปว่าฉันคิดหนีใช่ไหมล่ะ" เฮเลนยิ้มเยาะพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับงูใหญ่ด้วยท่าทางที่ปราศจากความกลัวทั้งที่ความจริงเธอกลัวจับใจ "ฉันไม่รู้นะว่าโวลเดอมอร์เคยบอกเธอหรือเปล่า แต่เขาเองก็เป็นลูกครึ่งพันธุ์ที่มีพ่อเป็นมักเกิ้ล! ฉันไม่คิดว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาจะ ลืมกำพืด ของตัวเอง"

ว่าแล้วเฮเลนก็สาวเท้าออกจากม้าหินอ่อนออกไปยังทางเดินกลับเข้าคฤหาสน์ในทันทีโดยมีลาเมียช่วยกันนากินีเอาไว้ไม่ให้เข้ามาทำร้ายเธอ เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วว่าสัตว์เลื้อยคลานอย่างนากินีจะต้องพ่ายให้แก่สัตว์ปีกอย่างลาเมีย เพราะไม่นานนักเจ้าฟินิกซ์ออเกรย์ก็บินกลับมาหาเฮเลนแทบจะในทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์

ห้องโถงกว้างเงียบสงัดกว่าทุกทีเนื่องจากไม่มีใครอยู่ที่นี่เหมือนตอนแรก เฮเลนเคยเห็นเดรโกกับสเนปยืนคุยอะไรบางอย่างกันที่นี่ก่อนที่เดรโกจะมาพาตัวเธอขึ้นไปยังห้องนอนแถมยังไม่เล่าให้ฟังด้วยว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เฮเลนคิดว่าบางทีเดรโกอาจะกำลังหลอกถามเรื่องแผนการต่างๆ ของโวลเดอมอร์กับสเนปอยู่ก็เป็นได้

แต่ยังไงก็ตาม การที่เฮเลนจะต้องอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ได้รับรู้อะไรเลยเป็นสิ่งที่ทำให้เธออึดอัดมาก โวลเดอมอร์ต้องการข้อแลกเปลี่ยนถ้าหากเธออยากล่วงรู้แผนการของพวกเขาคือเธอจะต้องกลายเป็นผู้เสพความตายเท่านั้น การถูกชักชวนในทุกๆ ครั้งที่ได้ลงมาทานอาหารทำให้เดรโกเลือกจะขังเธอให้อยู่ในห้องนอนทุกครั้งที่มีการทานอาหารร่วมกับโวลเดอมอร์หรือผู้เสพความตายและพาเธอลงมาทานอาหารหลังจากนั้นแทน

"เฮเลน!"

เสียงทุ้มๆ พร้อมกับเสียงหอบกดังขึ้นทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกปิดลง ร่างสูงเดินพรวดพราดลงมาจากบันไดก่อนจะคว้าร่างของเธอเข้าไปกอดในทันที ดวงตาคมสีฟ้าซีดเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เหงื่อที่ซึมออกมาตามผิวและใบหน้าทำให้เฮเลนรู้ได้ในทันทีว่าเขาคงเดินวุ่นวายไปรอบคฤหาสน์ไม่ต่ำกว่าสามรอบเพื่อหาตัวเธอแน่ๆ

"หายไปไหนมา" เดรโกพูดเสียงดุ "ฉันหาตัวเธอแทบแย่ นึกว่าโดนพาตัวไปด้วยแล้ว"

"ฉันแค่ไปนั่งที่สวนมาน่ะ" เธอตอบ "ให้อยู่แต่ในนี้ตลอดมันก็น่าเบื่อนี่"

"บอกฉันก่อนไม่ได้รึไง" เขาว่า "อย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

"แล้วฉันก็จะได้ไปนั่งคุมเธอด้วย" เฮเลนพูดเลียนเสียงเดรโก "ใช่ไหมล่ะ"

เดรโกใช้หน้าผากโขกหัวเธอเบาๆ

"ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ยัยบื้อ" เขาพูดพร้อมกับปล่อยร่างของเธอให้เป็นอิสระพลางชำเลืองมองนาเมียที่บินอยู่ทางด้านหลังของเฮเลน "ไปหาอะไรกินเถอะ ฉันคิดว่าวันนี้แม่ทำอาหารเอาไว้ในให้ครัว"

"ฉันไม่ค่อยหิวเลย" เฮเลนตอบ "อยากขึ้นไปนอนพักมากกว่า"

"ไม่ได้" เดรโกพูดเสียงเข้ม "แค่นี้เธอก็ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว แขนนี่ก็ยังไม่หาย"

มือเรียวชี้มายังแขนซ้ายของเธอ ถึงจะใช้เวทมนตร์ต่อกระดูกแล้วแต่ก็ยังจำเป็นที่จะต้องทำให้ร่างกายได้รับสารอาหารเพื่อช่วยให้มันเข้าที่เข้าทางเสียก่อน เฮเลนมองตามที่มือของเขาชี้ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอแค่ไม่ต้องการพบนาร์ซิสซาเท่านั้นเอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหล่อนไม่ชื่นชอบเธอเอาเสียเลย

"ก็ได้" เฮเลนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามเดรโกเข้าไปในห้องรับประทานอาหารเพื่อผ่านไปยังห้องครัว แต่ว่าในระหว่างนั้นทั้งสองก็พบกับใครคนหนึ่งถือจานอาหารสองจานออกมายังโต๊ะตัวยาว ควันสีขาวลอยกรุ่นออกมาจากจานสองใบนั้นราวกับว่าเขาเพิ่งจะทำมันเสร็จเมื่อสักครู่ เมื่อลาเมียเห็นแท็คมันก็บินหนีออกจากห้องทานอาหารในทันที เฮเลนคิดว่ามันคงจะหนีไปเพราะไม่คุ้นเคยกับแท็ค

"อ้าว! สวัสดีครับทั้งสองคน" แท็คเอ่ยทักทายเสียงสดใส "เข้ามาทำอะไรที่นี่เหรอครับ"

รอยยิ้มที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนอยู่เสมอ ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ แท็คเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงเอาไว้ด้วยความน่ากลัวเหมือนกับโวลเดอมอร์ในวัยเยาว์เสียเหลือเกิน มีปริศนาอีกหลายข้อที่เฮเลนยังไม่รู้ในตัวเขา ทั้งที่เขาเป็นลูกชายของโวลเดอมอร์แต่ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงยังรับเขาเข้ามาศึกษาที่ฮอกวอตส์หรือความจริงไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นลูกของโวลเดอมอร์กันแน่ อีกอย่างโวลเดอมอร์สามารถมีลูกในช่วงที่เขาสูญสิ้นอำนาจและกลายเป็นแค่สิ่งที่น่าสมเพชแบบนั้นได้ยังไง!

"ฉันพาเฮเลนเข้ามาทานอาหารเย็น" เดรโกตอบ "แล้วแกเข้ามาทำอะไรที่นี่"

"ยังมีท่าทางเหมือนเดิมเลยนะครับคุณมัลฟอย" แท็คยิ้ม "ผมมาทดลองทำอาหารทานเองน่ะครับ พวกคุณจะลองทานสเต็กที่ผมเพิ่งทำเสร็จหน่อยไหมครับ"

ดวงตาสีเข้มเลื่อนมามองเฮเลนอย่างรวดเร็วจนร่างบางขนลุกซู่ ทำให้เธอรู้สึกอยากจะออกไปจากห้องนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือเล็กกำแขนเสื้อของเดรโกและออกแรงดึงเบาๆ เพื่อให้เขารู้สึกตัวและพาเธอออกไป ในขณะเดียวกันรอยแผลเป็นบนหน้าผากก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา

"รับรองได้ว่าไม่มียาพิษผสมอยู่แน่นอน" แท็คพูดอีกครั้ง "อย่างนั้นจะให้ท๊อฟฟี่ เอลฟ์ของผมทดลองทานให้ก่อนก็ได้นะครับ"

เขาว่าพลางผายมือไปยังร่างเล็กๆ ของเอลฟ์ประจำบ้านที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ข้างๆ เฮเลนมองมันด้วยสายตาหวาดหวั่น ท่าทางของท๊อฟฟี่ดูเหมือนจะโดนทดลองอะไรมาสารพัด ถึงจะไม่รู้ว่ามันจะเจออะไรมาบ้างก็ตาม

"ไม่ไว้ใจผมสักหน่อยเหรอครับเฮเลน" แท็คยิ้มหวาน แต่มันกลับเหมือนรอยยิ้มที่เคลือบเอาไว้ด้วยพิษร้าย "จะให้ผมทำยังไงพวกคุณถึงจะยอมทานล่ะครับ"

"ไม่" เฮเลนส่ายหน้า อยากจะยกมือขึ้นมาถูแผลเป็นที่เจ็บจี๊ดนี้แรงๆ เสียจริง "ไม่ล่ะ ฉันอยากพักผ่อน"

"งั้น -- " แท็คยืดเสียง "ก็เชิญตามสบายครับ"

"ดี" เดรโกพูด "เราไปกันเถอะ"

เดรโกไม่รอช้าดึงแขนเธออกจากห้องทานอาหารในทันที เมื่อก้าวพ้นห้องออกมาเฮเลนก็ไม่รอช้าที่จะเลื่อนมือขึ้นไปจับรอยแผลเป็นบนหน้าผากของตัวเองในทันที รอยแผลเป็นทั้งร้อนและแสบมากทั้งที่ไม่ได้รู้สึกมากว่าหนึ่งปีมาแล้ว

"เป็นอะไรรึเปล่าเฮเลน" เดรโกหันกลับมาประคองร่างของเฮเลนเอาไว้ทันที "ไหวไหม"

"ไหว" เฮเลนว่า "พาฉันขึ้นไปเถอะ"

เขาพาเธอเดินขึ้นบันไดไปยังห้องอย่างรวดเร็ว เฮเลนล้มตัวลงนอนบนฟูกหนาทันทีที่ถึงห้อง ขณะเดียวกันเดรโกก็เดินไปลงคาถาที่กลอนประตูห้องเหมือนอย่างเคย

ภาพของมือสีขาวซีดจับไม้กายสิทธิ์ของลูเซียส มัลฟอยแน่น ร่างของเธอลอยอยู่เหนือเมฆมีขาว ภาพด้านล่างเป็นเมืองที่เฮเลนเองไม่รู้จักถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาตา เหล่าผู้เสพความตายหลายคนขี่ไม้กวาดอยู่รอบกายของเธอ พวกเขามุ่งหน้าตรงไปยังคนสองคนที่ขี่ไม้กวาดลอยอยู่ไม่ไกลนัก

ด้านหลังของชายหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงนั้นเฮเลนคุ้นตาเป็นอย่างดี แว่นตาทรงกลมและดวงตาสีเขียวแสนคุ้นเคย เฮเลนรู้สึกได้ว่าเธอกำลังยิ้ม ยิ้มกว้างและเต็มไปด้วยความรู้สึกดีอกดีใจเมื่อได้เจอเป้าหมายที่ตามหาอยู่เสียที แฮร์รี่ พอตเตอร์อยู่ตรงหน้าเธอ ขี่ไม้กวาดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วพร้อมกับร่างของใครอีกคนที่เฮเลนจำได้เป็นอย่างดีว่าเขาคือ อลาสเตอร์ แม้ด-อาย มู้ดดี้

แต่เมื่อไปถึงร่างของชายหนุ่มสวมแว่นตาก็กรีดร้องออกมาเสียงดังสนั่นราวกับว่าเขานั้นไม่ใช่คนที่กำลังตามหา ความโกรธพุ่งปรี๊ดขึ้นมาแทบจะในทันที แฮร์รี่ตัวปลอมหายตัวหนีไปทิ้งให้ แม้ด-อาย เผชิญหน้ากับเหล่าผู้เสพความตายเพียงลำพัง แสงสีเขียวและแดงพุ่งแฉลบผ่านร่างของเธอไปมาและในที่สุดมือสีขาวซีดก็ไม่รอช้าส่งคำสาปพิฆาตพุ่งตรงใส่ร่างของแม้ด-อายในทันที

ร่างของอลาสเตอร์ แม้ด-อาย มู้ดดี้หงายหลังตกจากไม้กวาดร่วงลงไปยังพื้นเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว เฮเลนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เหลือเกินถ้าเกิดไม่ติดว่าตอนนี้เธอกำลังหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งและหันเหไปยังเป้าหมายถัดไปในทันที เธอเหลือบไปเห็นสเนปแล่นไปยังร่างสองร่างที่อยู่ไม่ไกลในขณะที่เธอแล่นไปอีกทางเมื่อผู้เสพความตายอีกคนตะโกนเสียงดังว่าพบเขาแล้ว

"เจอแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้ว!" ร่างนั้นตะโกน "แฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวจริง ชันไพก์ยืนยันแล้ว"

เธอแล่นไปทางด้านนั้นทันที เสียงของสเนปตะโกนเรียกหาทางด้านหลังแต่เธอไม่สนใจเขาเพราะสิ่งที่ได้ยินจากโดโลฮอฟทำให้เธอไม่อาจละสายตาไปจากร่างที่อยู่บนรถพ่วงข้างที่ห่างออกไปไกลๆ นั้นได้เลย เจ้าของมือสีขาวซีดพุ่งตรงไปยังสองร่างนั้นในทันทีพร้อมกับโดโลฮอฟและรุกวู้ด โดยมีแสตน ชันไพก์ขี่ไม้กวาดขนาบข้างทั้งคู่อยู่

แสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นทุกหนแห่งรอบกาย เฮเลนไม่ได้สังเกตว่ามันโดนร่างของใครไปบ้าง ร่างของชายหนุ่มสวมแว่นตาทรงกลมดูเหมือนจะตกใจมากที่เห็นเจ้าของมือสีขาวซีดนั่น เขาเผลอทำไม้กวาดตกลงไปพร้อมกับกรงของเฮ็ดวิกและเฮนรี่แต่โชคยังดีที่เขาคว้ากรงของนกสองตัวเอาไว้ได้ทัน ประตูกรงนกเลื่อนเปิดออก นกฮูกสองตัวบินออกมาจากกรงในทันที

"เฮ็ดวิก! เฮนรี่!!"

แฮร์รี่ตะโกน เขามองนกทั้งสองตัวบินออกไปจากกรงและพุ่งเข้าก่อกวนผู้เสพความตาย ทั้งโดโลฮอฟและรุกวู้ดปัดป่ายนกทั้งสองตัวทั้งที่ยังขี่ไม้กวาด

"นั่นแหละตัวจริง!" แสตนตะโกน "นี่แหละตัวจริง แฮร์รี่ พอตเตอร์"

พวกเขาเหาะตามไปอย่างรวดเร็ว ร่างนั้นไม่มีทีท่ากลัวเลยแม้แต่น้อย แฮร์รี่ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นยิงคาถาเข้าใส่เธอ เฮเลนอยากตะโกนไล่ให้เขาหนีไปแต่ทำไม่ได้ เธอตะโกนแต่เสียงไม่ออกจากปากไปให้เขาได้ยิน สิ่งที่เธอรู้ตอนนี้คือเธอกำลังแสยะยิ้มออกมากว้างๆ อย่างพออกพอใจ

"สตูเปฟาย!" แฮร์รี่ตะโกน เสียงหัวเราะของโวลเดอมอร์ดังลั่น มือสีขาวซีดยิงคำสาปสีเขียวออกไป มันลอยเฉี่ยวแฮกริดไปมา นกฮูกสองตัวที่บินวกวนทำให้เริ่มรู้สึกรำคาญใจขึ้นมา โดโลฮอฟพยายามสาปใส่เฮ็ดวิกแต่มันหลบได้รวมไปถึงเฮนรี่ด้วยเช่นกัน

"เฮ็ดวิก! เฮนรี่! อย่า!!" แฮร์รี่ตะโกนอีกครั้ง แต่เจ้าสัตว์ทั้งสองตัวไม่สนใจเลย มันพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะปกป้องเจ้านายของมัน แสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นมา มันออกมาจากไม้กายสิทธิ์ในมือสีขาวซีดพุ่งตรงไปยังเฮ็ดวิกในทันที ร่างสีขาวบริสุทธิ์ดิ่งลงบนพื้นโลกอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่ตะโกนลั่นมองตามร่างของเฮ็ดวิกไปโดยที่เฮนรี่ยังคงวุ่นวายอยู่กับรุกวู้ด

เฮเลนเองก็ไม่ต่างกัน เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกรีดร้องแต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเธอเลยนอกจากเสียงหัวเราะอย่างสะใจ เฮนรี่ทำให้รุกวู้ดเสียการทรงตัวและล่าถอยออกไป เจ้านกฮูกตัวน้อยแล่นตรงมาทางเธอในทันที เจ้าของมือสีขาวซีดยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเล็งไปยังร่างเล็กๆ ที่กำลังบินตรงเข้ามาหาพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น

"อวาดา เคดาฟ - ลา!"

"อย่า!!" ร่างบางลุกพรวดขึ้นจากฟูกหนา "เฮนรี่... เฮนรี่ของฉัน"

"เฮเลน! เฮเลน ใจเย็นๆ นะ" เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับรวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น "ฉันอยู่นี่แล้ว เธอไม่เป็นไร"

มือเรียวลูบหลังของเฮเลนเบาๆ ร่างเล็กชุ่มไปด้วยเหงื่อที่อาบร่างราวกับว่าไปตกน้ำที่ไหนมา เฮเลนหอบจนตัวโยน แผลเป็นบนหน้าผากแสบร้อนเมื่อรับรู้ได้ถึงโทสะของโวลเดอมอร์ที่ส่งผ่านเข้ามา เธอรู้สึกได้ว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นแน่ น้ำตาพาลจะไหลออกมาเสียดื้อๆ เมื่อได้เห็นภาพชัดๆ เต็มตาว่าใครคือคนที่ตาย

"แม้ด-อาย" เฮเลนกระซิบ "ตายแล้ว"

"ว่าไงนะ" เดรโกถามกลับ "แม้ด-อายเหรอ"

"ใช่" เธอตอบเสียงสั่น "เขาตายแล้ว  เฮ็ดวิกกับ... กับ -- กับเฮนรี่ด้วย"

มือเล็กเลื่อนขึ้นมากอดตอบเดรโกในทันที แผลเป็นหน้าผากแสบร้อนยิ่งขึ้นราวกับโวลเดอมอร์กำลังส่งผ่านความโกรธมาให้ผ่านแผลเป็น เฮเลนกอดเดรโกแน่นราวกับต้องการเก็บกดความเจ็บปวดนี้เอาไว้ เธอกลัวว่าแฮร์รี่จะโดนคำสาปของเขาไปด้วยหรือแฮกริดอาจจะพลาดท่าถูกคำสาปเข้า เฮเลนได้แต่หวังว่าคนอื่นๆ คงไม่เป็นไรเท่านั้น

เดรโกไม่ได้ตอบอะไรเธอไปนอกจากกอดตอบและลูบหลังของเธออย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการปลอบใจ เฮเลนสับสนไปหมดแล้วว่าตอนนี้เธอเป็นเธอหรือเธอกำลังเป็นใคร  เธอคือคนที่กำลังกอดเดรโกอยู่นี่ใช่เธอหรือเปล่า หรือกำลังเป็นใครไปแล้ว

สักชั่วโมงหนึ่งเสียงประตูคฤหาสน์เลื่อนเปิดก็ดังขึ้น เดรโกดูเหมือนตัดสินใจว่าจะไม่ลงไปต้อนรับโวลเดอมอร์เพราะว่าเขาดูไม่มีทีท่าจะปล่อยร่างบางออกให้เป็นอิสระเลยแม้แต่น้อย เขายังคงกอดเฮเลนเอาไว้แน่นในขณะที่เธอเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

"ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นเขา" หลังจากเงียบอยู่นาน เฮเลนก็เอ่ยขึ้น "เขากำลังโกรธ"

เดรโกเงียบและตั้งใจฟังในสิ่งที่เธอจะพูดต่อไป

"ตอนนี้เขาก็ยังโกรธ" เฮเลนว่า "ฉันรู้สึกว่าไม่ควรลงไปเจอเขา"

"เราจะไม่ไปเจอเขา" เดรโกบอกพลางกระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่น จนแขนข้างที่เคยหักรู้สึกปวดขึ้นมา เสียงโครมครามทางชั้นล่างบอกพวกเขาว่าโวลเดอมอร์กำลังอาละวาดอย่างหนัก เขาตะโกนโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์แถมยังเหมือนกับกำลังพังข้าวของในคฤหาสน์พร้อมกับเสียงกรีดร้องโวยวายของเบลาทริกซ์

ไม่นานหลังจากเสียงอึกทึกครึกโครมจบลงเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เดรโกผละออกจากร่างของเธอก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างเชื่องช้า ผู้ที่มาหาพวกเขาคือนาร์ซิสซา สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก ริมฝีปากบางซีดและเรือนผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิง เฮเลนไม่แน่ใจว่าเพราะโวลเดอมอร์มาเข้าพักที่นี่หรือเปล่าที่ทำให้นาร์ซิสซา มัลฟอยดูโทรมลงไปมากขนาดนี้

"เขาเรียกหาเธอ" นาร์ซิสซาพูด "จอมมารต้องการเจอเธอเดี๋ยวนี้"

"เฮเลนเหรอครับ" เดรโกถาม "ตอนนี้..."

"ใช่" เธอตอบ "พาลงไปเดรโก"

"แต่..."

"แม่บอกให้ลูกพาเขาลงไป"  นาร์ซิสซาย้ำ เธอมองเดรโกสลับกับเฮเลนด้วยสายตาหวาดหวั่น "เดี๋ยวนี้ เดรโก"

"ครับ" เขาพูด "ได้ครับแม่"

เดรโกดันประตูปิดลงเบาๆ หันมาหาเธอที่นั่งกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้น เขากำลังเรียกหาเธอ เขากำลังต้องการตัวเธอ โวลเดอมอร์ต้องการพบเธอตอนนี้ เฮเลนตัวสั่นคราบน้ำตายังไม่จางหายไปจากใบหน้า ความกลัวแล่นเข้ามาในใจ นึกถึงภาพตอนที่โวลเดอมอร์ใช้คำสาปกรีดแทงกับเธอครั้งที่แล้ว มันเจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน

"ไม่ต้องลงไป" เดรโกพูด เขาเม้มริมฝีปากแน่น "ฉันจะลงไปคนเดียว"

"ไม่" เฮเลนปฏิเสธ "ฉันปล่อยให้นายลงไปคนเดียวไม่ได้หรอก"

"แต่ว่าฉันไม่อยากให้เธอลงไป" เขาว่า "เขาจะ..."

"ให้ฉันลงไปเถอะ" เฮเลนบอก "ถ้าฉันไม่ลงไปนายจะแย่"

เฮเลนลุกขึ้นยืนและจัดแจงปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้า ในหัวเริ่มคิดถึงน้ำมันหนวดเมิร์ตแลปเข้มข้นกับหัวน้ำมันสมุนไพรดิตทานีขึ้นมา หวังว่าพวกนั้นคงจะมีเหลือมากพอที่จะใช้หลังจากนี้โดยเฉพาะน้ำมันหนวดเมิร์ตแลปที่ค่อนข้างหายากแล้วในตอนนี้

"เธอไหวแน่นะ" เดรโกถามย้ำอีกครั้งในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง เฮเลนพยักหน้าเบาๆ และพยายามฝืนยิ้มออกมาให้เขาเห็นว่าเธอสบายดี ทั้งสองคนเดินลงบันไดยาวมายังห้องโถงกว้างของบ้าน เฮเลนพบว่าเครื่องประดับที่เคยแขวนเอาไว้อย่างสวยงามบนผนังถูกทำลายเละแทะไปหมด ร่างของผู้เสพความตายหลายคนยืนอยู่ด้านหลังโวลเดอมอร์พร้อมกับเบลาทริกซ์และนาร์ซิสซาที่ยืนขนาบข้างเขาอยู่

โวลเดอมอร์มีท่าทางเกรี้ยวกราด ดวงตาสีแดงจ้องมองมายังร่างของเธอด้วยสายตาไม่ชอบใจ เขาดึงไม้กายสิทธิ์มาจากมือของเบลาทริกซ์และชี้มาที่ร่างของเธอทันทีที่ทั้งคู่เดินลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เฮเลนผงะถอยหลังไปเล็กน้อยเมื่อได้สบตากับเขา มือเล็กกำแขนเสื้อของเดรโกไว้แน่น

"ทำไม" โวลเดอมอร์เอ่ย "ทำไมฉันถึงฆ่ามันไม่ได้!!"

เฮเลนสะดุ้ง เสียงกังวานของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถง ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธออย่างดุดัน มันเต็มไปด้วยความโทสะอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในครั้งไหนๆ

"ฉันไม่รู้" เฮเลนตอบ "ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันบอกไม่ได้ว่าคุณจะ..."

"ฉันไม่ได้ถามว่าใครที่ตาย!" โวลเดอมอร์ตวาด "ฉันถามว่าทำไมฉันถึงฆ่ามันไม่ได้"

เฮเลนผงะไปอีกครั้ง

"ทำไมไม้กายสิทธิ์ของลูเซียสถึงถูกทำลาย!" เขาพูดต่อ "พวกแกทำอะไรกันแน่ บอกฉันมา! พอตเตอร์!!"

"ฉันบอกว่าฉันไม่..."

"ครูซิโอ้!!"

มือเล็กปล่อยออกจากชายแขนเสื้อของเดรโกในทันที เฮเลนล้มลงไปนอนที่พื้นปูพรมงามของคฤหาสน์ ความเจ็บปวดแล่นปลาบไปทั่วร่างราวกับกำลังถูกของมีคมกรีดลงบนร่างกายซ้ำไปซ้ำมา เฮเลนรู้สึกว่าแขนข้างที่เคยหักไปครั้งหนึ่งแล้วคงไม่อาจทนพิษคำสาปที่เต็มไปด้วยอารมณ์โทสะของโวลเดอมอร์ได้แน่นอน

"เฮเลน!" เดรโกเบิกตากว้าง ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างบางที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานอยู่บนพื้นพรม เขาพยามจับร่างของเธอเอาไว้ไม่ให้ดิ้นไปมาเพราะผิวบางอาจจะถูกพรมบาดจนเกิดรอยแผลแต่ว่าแขนทั้งสองข้างก็ถูกโรโดลฟัสกระชากขึ้นมาจนออกห่างจากร่างของเธอที่นอนอยู่บนพื้น เฮเลนส่งเสียงกรีดร้องออกมาไม่ขาด ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง

"พวกแกสองคนมันมีดีอะไรกัน พอตเตอร์!" โวลเดอมอร์พูดเสียงเย็น "ทำไมพวกแกถึงรอดไปได้ทุกครั้ง!"

นาร์ซิสซาวิ่งเข้าไปหาเดรโกและช่วยโรโดลฟัสดันลูกชายออกไปอีกทาง ดวงตามองมายังเฮเลนด้วยสายตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด พูดได้เลยว่าเธอคงดีใจที่เฮเลนถูกโวลเดอมอร์สาป รอยแผลเป็นปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับรอยแผลเล็กๆ ที่เกิดขึ้นมาทั่วร่าง

"ฉัน ไม่ ฉันไม่..." เฮเลนพยายามจะพูด "ฉันบอกอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!"

เหมือนยิ่งเธอพูดโวลเดอมอร์จะยิ่งทวีความโกรธ ฤทธิ์ของคำสาปยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นจนเฮเลนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป ร่างทั้งร่างถูกพรมบาดจนเป็นรอยถลอกพร้อมกับรอยแผลจากคำสาปเริ่มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เลือดสีแดงข้นไหลออกมาเปื้อนพรมสีครีมเต็มไปหมด ดวงตากลมโตเหลือบไปมองทางเดรโกที่พยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของโรโดลฟัส เขาตะโกนโวยวายเสียงดังด้วยคำพูดที่เฮเลนฟังไม่รู้เรื่อง

เธอรู้สึกว่าสติของตัวเองเริ่มจางหายไปเรื่อยๆ ในขณะที่ร่างกายเริ่มชาและไร้ความเจ็บปวดขึ้นมา เฮเลนไม่รู้แล้วว่าโวลเดอมอร์ยังชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เธออยู่หรือเปล่า ดวงตาทั้งสองข้างถูกน้ำตาปกคลุมเสียจนทุกอย่างที่มองเห็นนั้นขุ่นมัวไปหมด ร่างกายชาเสียจนขยับไม่ได้ ไม่เหลือแม้กระทั่งแรงจะร้องออกมาเสียด้วยซ้ำไป

"ฉันจะไปหาโอลิแวนเดอร์" เสียงของโวลเดอมอร์ดังขึ้นมา "บางทีมันอาจจะรู้ว่าทำไมไม้ของลูเซียสถึงทำอะไรแฮร์รี่ พอตเตอร์ไม่ได้!"

เฮเลนรู้ว่าเขาจากไปเพราะเสียงผู้เสพความตายหลายคนดังขึ้นมา มันไม่ใช่เสียงที่แสดงถึงความสงสารแต่ทุกเสียงที่พูดออกมานั้นมีแต่ความสะใจและเสียงหัวเราะอย่างสมเพชเท่านั้น ไม่มีสักคนที่จะเหลียวมองร่างที่นอนอยู่บนพื้นของเธอเลยแม้เพียงคนเดียว เสียงฝีเท้าที่ก้าวข้ามร่างของเธอไปนั้นยิ่งทำให้เฮเลนรู้สึกสมเพชตัวเองยิ่งขึ้นไปอีก

"เฮเลน!" เสียงของเดรโกดังอยู่ไกลๆ ตอนนี้เขาคงสะบัดตัวหลุดออกจากการจับกุมของโรโดลฟัส เลสแตรงจ์ได้แล้ว เสียงฝีเท้าวิ่งอย่างเร็วรี่เข้ามาประคองร่างของเธอขึ้นและช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มในขณะที่เสียงหัวเราะหยาบๆ ของแท็คลอยมาเข้าหูเธอ เดรโกรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องและไม่รีรอที่จะวางร่างบางลงบนฟูกนุ่ม เสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์เลยสักนิด

"ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง" เขาพูด "ใช่ ใช่... น้ำมันหนวดเมิร์ตแลป หัวสมุนไพรดิตทานี"

เสียงนั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่เฮเลนได้ยินก่อนจะหมดสติไป

ติดตามตอนต่อไป...