คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Problems - 2/4
PART 2
"ฉันบอกให้รอไง!!"
"ก็นายมาสายนี่~!! เจ็บนะ! แจบอม!"
เสียงเล็กตะโกนโวยวายลั่น พลางพยายามดันตัวเองออกจากมือหนาที่กำลังบีบต้นแขนยองแจอยู่ สายตาแข็งงกร้าวของคนตัวสูงมันทำให้รู้ว่าแจบอมกำลังโมโหมากกว่าทุกครั้ง
"แต่ฉันบอกให้รอไม่ใช่รึไง!"
"แล้วให้ทำยังไงเล่า! ฉันรอนายจนมันเลยเวลาเข้าเรียนไปแล้วด้วยซ้ำ!"
ปากบางพยายามเอ่ยหาทางหลบหนีความผิด ก็มันถึงเวลาเรียนแล้วนี่หนา จะต้องรอไปถึงไหนกัน
"ก็เลยแจ้นตามผู้ชายที่เป็นใครก็ไม่รู้งั้นหรอ! ใจง่ายไปหน่อยมั้ง"
"แจบอม!!!"
นั้นก็เพื่อนนายไม่ใช่รึไง ทำไมต้องพูดแบบนั้น
ดวงตาเรียวจ้องร่างสูงเขม็งไม่ต่างจากสายตาคมที่จ้องหน้าหวานคาดโทษไม่แพ้กัน มือหนาลากยองแจออกไปนอกคณะ เที่ยงๆแบบนี้มายืนทะเลาะกลางใต้คณะก็คงไม่สะดวก ที่สำคัญคนเริ่มจะเบนสายตามาที่พวกเขากันบ้างแล้ว
มันน่าโมโหนะอุส่าบอกให้รอ.. แต่กลับไม่รอ ไม่มีโทรหา ไม่มีการบอกล่วงหน้าซักนิด แถมยังไปกับใครก็ไม่รู้ที่ตัวเองยังไม่รู้จักดีซะอีก จริงอยู่ที่มาร์คเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่สนิทกันขนาดที่ไว้ใจจะไปไหนมาไหนด้วย
"รู้จักมาร์คดีแล้วสิ?"
"ก็เพื่อนายไม่ใช่รึไง!"
ยองแจฮึดฮัดเพราะไม่เข้าใจอาการของคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะโมโหอะไรหนักหนา พูดมาได้ยังไงว่าตามแจ้นผู้ชายที่ไหนไม่รู้ เกินไปหน่อยรึป่าว แถมยังเสียงดังใส่อีกต่างหาก ไม่ชอบเลย.. น่ากลัว..
ปากบางเม้นเข้าหากัน ใบหน้าที่มักจะมีแต่รอยยิ้มเริ่มบึงพร้อมจะหลั่งน้ำได้ตลอด ถึงแม้จะออกออกปากเถียงไม่หยุดก็เถอะ เจ้าบ้าคนนี้ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว
เบื่อคนไร้เหตุผล คิดเองเออเองตลอด นายมันบ้าแจบอม…
"ถ้านายยอมรอฉันอีกซักนิด"
"นายจะแกล้งฉันให้ไปเรียนสายอีกรึไง"
ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดน เคยโดนบอกให้รอ.. รอนานจนต้องหาทางกลับบ้านเอง เคยโดนบอกให้รอ.. รอนานจนไปเรียนไม่ทัน เคยโดนบอกให้รอ.. รอจนไม่กล้ารอ..
"ฉันพยายามรีบแล้ว.."
“….?”
เสียงทุ้มที่อ้อมแอ้มอยู่ในลำคอทำให้ยองแจต้องหันกลับมามองคนตรงหน้า พร้อมกับแรงบีบที่ต้นแขนก็อ่อนลง เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากคนตัวโต ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำตัดบทออกมา
"ช่างมันเถอะ เที่ยงนี้นายต้องไปกับฉัน"
"ไม่เอา"แทบทุกครั้งที่ยองแจปฏิเสธ
"นายขัดฉันได้ด้วยหรอ”
“ใช่สิ.. ไอ่คนเผด็จการ..”
—————-
หนัก… หนักเป็นบ้า…
ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย… ตัวเองเดินออดอ้อนอยู่กับผู้หญิง แล้วทิ้งของบ้าบออะไรก็ไม่รู้ที่คุณเธอชอปปิ้งแล้วมาโยนให้ถืองั้นหรอ! คิดว่าเป็นคนรับใช้รึไง แล้วทำไมนายไม่ถือเอง แจบอม!!
ยองแจได้แต่บ่นอุบอิบคนเดียวในใจ ในขณะที่ได้เดินตามคนตัวสูงกับแม่สาวหุ่นอึ๋มต้อยๆ เสียเวลาชะมัด! แทนที่จะได้กลับไปนอนพักที่บ้าน วันนี้อุส่าไม่มีเรียนตอนบ่ายแล้วเชียว มันน่านัก…
แจบอมที่เดินล้วงกระเป๋าชิวๆปล่อยให้สาวเจ้ากรีดนิ้วเลือกของตามใจชอบไปเรื่อย เพียงแค่เอ่ยปากชม ของหรูราคาแพงก็แทบจะบินเข้ามาหา รวยมากสินะ..
แล้วเมื่อไรจะอ้อยอิ่งกันเสร็จ เมื่อจะตายอยู่แล้ว! ร่วมสามชั่วโมงที่ต้องเดินหิ้วของตามมันไม่สนุกซักนิด จะจีบกันก็ไม่เห็นต้องพามาด้วยเลย
ซักพักมือขาวก็รั้งแขนแกร่งข้างตัวให้แวะร้านนาฬิการาคาแพง คนตัวเล็กเลยหยุดเดินไปดูของที่ร้านข้างๆฆ่าเวลาดีกว่ายืนรอเฉยๆ
เขาเข้าร้านขายตุ๊กตาทั่วไป แต่มันจะต่างตรงที่เป็นร้านตุ๊กตาลิขสิทธิ์ มีโมเดลเหล่าฮีโรจากค่ายมาเวล ทำเอาคนตัวเล็กยกยิ้มออกมา ก็นานๆที่จะได้เจอของชอบเยอะขนาดนี้ เห็นหุ่นบางๆหน้าหวานยองแจเองก็ติดใจหนังประเภทนี้ไม่น้อย กี่เรื่องๆก็ติดตามไม่เคยขาด มีบ้างที่จะแอบซื้อของลิขสิทธิ์พวกนี้ไปติดบ้านไว้
"หว่า.. นี่อยากได้พอดีเลย~"
ร่างบางพัมพึมออกมาเบาๆ โมเดลของขนาดใหญ่ตรงหน้า ชนิดที่ว่าสูงประมานเอวได้เลย แต่ราคามันก็เกินกว่าจะจ่ายไหว ที่สำคัญคงไม่กล้าหิ้วกลับบ้านแน่นอน ใหญ่เกินไป
คนตัวเล็กจำใจละสายตาออกจากโมเดลมนุษย์เกราะเหล็ก แล้วหันไปอีกฝังพลางรีบปรี่เข้าไปหาโมเดลกัปตันที่มียูนิฟอร์มเป็นธงชาติประจำบ้านเกิด ขนาดพอเหมาะพลางคิดถึงหุ่นโมเดลตัวอื่นๆที่อยู่ในห้อง แน่นอนว่ามีเกือบครบทุกตัว ขาดก็แต่โมเดลของฮีโร่ตัวนี้แหละ
"ยองแจ"
เสียงทุ้มที่ดังมาจากหน้าร้านทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ หันไปก็เจอกับสายตาคมที่กำลังสั่งให้เขาเดินออกมา และใส่มือหนาก็มีถุงนาฬิกาแบรนด์ดังอยู่ในมือ
"ดูอะไรของนาย ไร้สาระชะมัด"
เสียงติดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของสาวข้างตัว ต้องซื้อของแบบแม่อกบึ้มแบบนั้นรึไงกัน มือบางเลือกที่จะคว้าถุงในมือแจบอมมาถือไว้ ไม่ตอบโตอะไร
แล้วมายุ่งอะไรด้วย.. ไม่ได้ให้มาเสียตังด้วยซะหน่อย…
"เบื่อไหม อยากกลับรึยัง หื้ม? “
เสียงทุ้มฟังดูลื่นหูทำยองแจกรอกตาไปมา การที่ต้องเดินอยู่ข้างหลังเงียบๆคนเดียวมันน่าเบื่อแถมยังต้องมาเห็นคนสองคนสวีทกันต่อหน้าอีก ทำได้แค่เสยมองไปทางอื่น เกลียดนายชะมัดแจบอม… ยิ่งอยู่ก็ยิ่งอึดอัด ไม่อยากเห็น ไม่อยากมอง…
“ยังไม่อยากกลับเลย..”
"เดี๋ยวมีเรียนต่อตอนบ่ายนี่ค่ะ?"
ท่าทีของสาวเจ้าดูเหมือนจะไม่ยอมเลิกรากับการเดินห้างหรูเอาง่ายๆ
"ก็.. ใช่ แต่แจบอม~ เราเดินต่ออีกหน่อยนะ”
ใบหน้าที่ผ่านการเมคอัพมานับไม่ถ้วนหันไปออดอ้อนชายตัวสูงข้างตัว
แอวะ.. ยัยป้าหน้าด้าน…
"รีบกลับดีกว่านะ เดี๋ยวผมไปส่ง “
.
.
.
"เอาของขึ้นรถสิ.."
สายตาคมตะหวัดหันมามองทางยองแจที่ถือของเต็มมือ มันแดงไปหมดแล้วด้วยซ้ำ มือหนาเท้าประตูหลังรถ พลางจ้องคนตัวเล็กนิ่ง สื่อเป็นนัยๆว่า เอาของขึ้นรถซักที่สิเจ้าคนใช้…
ไม่ต่างจากผู้หญิงของแจบอมที่ยืนจิกเร่งให้เขารีบเอาของแพงๆพวกนี้เข้ารถซักที
ยองแจก้มหน้านิ่ง ก่อนจะยอมเดินเข้าไปวางของที่ละชิ้นจนเต็ม สายตาพวกนี้คืออะไร ทำไมต้องมองมาแบบนั้น แกล้งกันแรงไปรึเปล่า..
"ขึ้นรถ"
เสียงคำสั่งนิ่งๆเอ่ยหลังจากที่ของทุกชิ้นอยู่บนรถแล้ว เขาเดินเข้าไปนั่งเบาะหลังตามเคยก่อนจะเอาหัวอิงเข้ากับเบาะ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง…
.
.
.
"ขึ้นมานั่งข้างหน้า"
แจบอมออกปากสั่งให้คนที่นั่งอิงประตูด้านหลังย้ายขึ้นมานั่งข้างหน้า เพราะสาวสวยประจำวันออกไปแล้ว
พ่อคุณเล่นเปลี่ยนสาวคนละอาทิคย์หนักหน่อยก็คนละวัน ใช่สิ.. หล่อ รวย เฟอร์เฟค… แต่นิสัยแย่เกินกว่าจะรับได้ ใครได้เป็นแฟนคงจะโชคร้ายสุดๆ
"……"
ยองแจไม่ตอบ ดวงตาเรียวจดจ้องอยู่กับวิวข้างทาง
นับวันจะแกล้งหนักขึ้นเรื่อยๆ มันน่าโมโห ต้องขัดใจซะบ้าง แต่..
“ ยองแจ! อย่าให้ต้องพูดครั้งที่สอง!!”
ไม่เคยขัดใจได้ซักที..
เสียงตะคอกทำให้คนตัวเล็กหลุดออกจากภวังค์ เจ้าบ้า.. ตะคอกทำไม มันตกใจนะ!
"ทำไมเล่า ก็ออกรถสิ"
อารมณ์โมโหทำให้ปากบางพูดออกไปแบบนั้น มันน่าน้อยใจไหมละกับการที่ต้องมาเดินถือของตามดูแฟนหมอนี่หน่ะ
"ฉันไม่ใช่คนขับรถนะยองแจ! ขึ้นมานั่งข้างหน้า!"
"แต่.."
"ขึ้นมา อย่าให้ต้องใช้กำลัง"
ปากบางที่กำลังจะเอ่ยปากขัดต้องเงียบลง เพราะสายตาคมน่ากลัวแบบนั้น
ยองแจยอมเดินออกจากรถไปนั่งข้างหน้าตาคำสั่ง และนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างตามเดิม
แจบอมถอนหายใจ พลางมองไปที่มือเล็กที่มีรอยแดงเป็นเครื่องหมายบอกว่าแฟนใหม่ของเขาชอปปิ้งไปเยอะขนาดไหนก่อนจะออกรถ
ตาเรียวยาวลอบมองคนตัวเล็กเป็นระยะๆ หัวทุยที่คอยทำท่าจะไหลมาซบไหลเขาเรื่อยๆทำให้ต้องดันออกอยู่ตลอดเวลา คงจะเป็นเพราะวันนี้น่าจะเหนื่อยเกินไป ขึ้นรถมาไม่ถึงนาทีก็หลับซะแล้ว แรงกระแทกเบาๆจากคนข้างตัวก็ทำให้เขาส่ยหัวไปมา
ยองแจเอนตัวเข้ามาหาแจบอมแทบจะทั้งตัว รถสปอตที่มีขนาดเล็กพอตัวมันจึงไม่แปลกที่คนสองคนจะนั่งอิงไหล่กันได้
ลมหายใจสม่ำเสมอ พวงแก้มเนียนที่ซุกอยู่กับไหล่หนา เรียวปากอิ่มสีชมพู ขนตายาวเป็นแพ…
"ขี้เซา.."
แจบอมขับรถไปเรื่อยๆพลางออกไปนอกเส้นทางที่ควรจะไป และไม่ลืมที่จะคอยสังเกตุคนที่ซบไหล่หลับปุ๋ย กลิ่นหอมอ่อนๆที่เขามักจะได้กลิ่นมันทำให้ร่างสูงอารมณ์ดีขึ้น… ไม่ใช่แค่กลิ่นหอมกรุ่นนี่หรอกที่ทำให้เขาอารมณ์ดี แต่เป็นทุกอย่าง สายตา ท่าทางฮึดฮัดที่มักจะทำใส่เวลาโดนแกล้ง เสียงเล็กที่คอยแต่จะเถียงเอาเถียงเอา ไม่รู้ทำไมมันน่าฟัง
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่คอยแกล้งจนมันติดเป็นนิสัย วันไหนไม่ได้ยุอารมณ์เจ้าตัวเล็กแล้ววันนั้นทั้งวันจะดูแย่ไปทันที
จนบางวัน แค่ไม่เห็นหน้าก็จะตายเอาง่ายๆ…
จนบางวันเขาก็เกลียดรอยยิ้มสดใสนั้น ที่คอยแต่จะแจกยิ้มให้คนอื่น เสียงหวานที่เขาไม่เคยได้รับ…
แต่แค่ยองแจเห็นหน้าแจบอมก็เดินหนีแล้ว…
มือหนารัวเอวบางเข้ามาหาตัวเอง พลางกดจมูกลงไปกับกลุ่มผมนุ่ม สูบกลิ่นที่เขาโหยหามาตลอด ไม่รู้จะทำยังไงให้ยอมมาอยู่ใกล้ๆด้วยทุกวัน
"อย่าเดินหนีเวลาเห็นฉันได้ไหม ยองแจ…"
ใครก็ได้ หยุดเวลาตอนนี้ให้ผมที…
______
"ไปไหนมาว้ะ"
ใบหน้าหล่อเหลาที่เอ่ยทักน้องชายของตัวเองทันทีที่ย่างกายเข้าบ้านมา มินจุนพี่ชายห่างๆที่มักจะแวะเวียนเข้าออกบ้านแจบอมอยู่บ่อยๆ
"เดินเล่น “
ตอบสั้นๆพลางสาวเท้ายาวๆไปในครัวเพื่อที่จะหาอะไรรองท้อง
“เห็นอยู่… ทำไมทำกับยองแจแบบนั้นหละ”
ชื่อของคนบางคนที่ออกจากบางมินจุนทำร่างสูงชะงัก ทำไมพี่ชายคนนี้จะไม่รู้ว่าน้องชายชอบอะไร แต่ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับการจีบรึป่าวนะ…
"ไปเดินมาเหมือนกันงั้นสิ”
แจบอมตีสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม เขาไม่เคยบอกใคร ว่าแต่พี่ตัวดีคนนี้รู้ตลอดเลยสินะ…
"เขาไม่เกลียดนายแย่หรอ”
"ใคร” ยังคงตีหน้านิ่งพลางหยิบนู้นหยิบนี่จากตู้เย็นออกมา
"เห้ออ.. จะใครอีกละ ยองแจของนายน่ะ"
"….. “
มินจุนมองน้องชายตัวเองด้วยความสงสาร แบบนี้มันไม่เจ็บเกินไปรึไง ผู้หญิงเยอะแยะคอยเสนอตัวให้ไม่ขาด จะจีบใครก็จีบติดง่ายๆแค่เอ่ยปากขอ แต่คนนี้สิ… ท่าจะยากแหะ เล่นทำไว้เยอะซะแบบนั้น เห็นชอบทำหน้าเครียดเวลากลับจากมหาลัยทุกที
"เมื่อเช้าเห็นคุณป้าบอกว่าแกรีบร้อนออกไปไหนไม่รู้ เช้าผิดปกติ ออกไปรับยองแจหรอ” น้ำเสียงกระเช้าเย้าแหย่ยังคงออกมาจากปากมินจุน ก็เล่นป้อดไม่เข้าเรื่อง
"อืม.."
“ ทันไหม"
"ไม่..”
"คิก…"
เสียงหัวเราะน้อยๆดังออกจากมินจุนก่อนจะรีบกลั้นเสียงลงคอเพราะสายตาคมที่หันมามองแบบเคืองๆ เลยต้องรีบพยักหัวหงึกหงักเข้าใจกลบเกลือน
โคตรจะอาภัพเลยน้องชายกู…
"งั้น.."
"พี่ไม่มีงานทำหรือไง"
แจบอมหันมาพูดดักพี่ชายตัวเอง รู้มากไปแล้วนะ
"ได้ข่าวว่ามาร์คจะจีบยองแจนี่"
ไม่วายยังแอบพูดแซะน้องตัวเอง ถึงท่าทีจะดูอารมณ์เสียขึ้นบ้างแล้วก็เถอะ แต่เพราะความเป็นพี่เลยไม่ต้องกลัวว่าจะโดนมันลุกขึ้นมาตีเข้าให้
แจบอมหันมามองพี่ชายคนสนิทนิ่งๆ ไปรู้มาจากไหน ติดกล้องวงจรปิดรึไง..
แต่นั้นก็ทำให้แจบอมอารมณ์เสียเพิ่มอีกเท่าตัว มือหนาคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะก่อนจะสาวเท้ายาวๆเพื่อเดินหนีขึ้นห้องตัวเองไป ไม่อยากฟัง…
“ อีกสองอาทิตย์จะวาเลนไทน์ ถ้าไม่อยากโดนชิงไปเดตก่อนละก็.. รีบทำคะแนนซะนะ"
มินจุนเอ่ยเสียงเรียบดักน้องตัวเอง แจบอมนิ่งหันมาหาพี่ชายตัวเองช้าๆ
ยังจะอุส่าตอกย้ำนะมินจุน…
"ปกติไม่มีคนมาจีบยองแจนี่ เลยอยู่กับบนายได้ทุกวาเลนไทน์ แต่ปีนี้มี…”
จริงอยู่ที่ไม่ค่อยมีคนมาจีบยองแจ แต่รายนั้นน่ะฮอตชนิทที่ว่าคนทั้งมหาลัยรู้จัก ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แต่เพียงแค่ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบยองแจตรงๆต่างหาก
"พี่คงไม่มีงานต้องทำจริงๆสินะ.."
อารมณ์ฉุน จนอยากหาที่ลงยิ่งได้ฟังยิ่งอารมณ์เสีย… ถ้าวิ่งไปต่อยพี่ชายตัวเองได้คงทำไปแล้ว
"โอเคๆ~ ก็แค่วิเคราะห์ให้ฟัง~ ไปทำงานละ~"
เห็นท่าไม่ดี น้องชายตัวโตกำลังอารมณ์เสียระดับสิบ เลยต้องรีบยกมือยอมแพ้ ทิ้งท้ายไปด้วยคำพูดและรอยยิ้มที่ดูแล้วน่าโมโหสุดๆ
มินจุนเดินออกบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะหันมายิ้มเยาะความไม่เอาไหนของน้องชายก่อนจะขับรถออกไป
แจบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางทิ้งจะลงบนโซฟา
จะให้ทำคะแนนยังไง…
ปลายจมูกยังไม่อยากมองเลยมั้ง… เรื่องบอกรักคงไม่ต้องพูดถึง คงคิดว่าโดนแกล้งอีกแน่ๆ
แต่ถ้ามาร์คมันรุกจีบยองแจจริงๆทำไงว้ะ..
ไม่ยอมแน่…
คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากัน พลางหยิบมือถือออกมาไถไปมาแก้เครียด เปิดไปดูกล่องข้อความในโทรศัพท์ ก็เห็นข้อความจากยองแจตอบกลับมาซ้ำๆเรียงเป็นตับ
‘ อืม ‘
‘ อืม ‘
‘ อืม ‘
‘ อืม ‘
‘ อืม ‘
…
‘ อืม ‘
ทั้งโทรศัพท์ก็มีแต่ของยองแจคนเดียว…
ช่วยส่งประโยคอื่นมาหน่อยได้ไหม แค่ฝันดีก็ยังดี…
“ก็ส่งไปอวยพรก่อนนอนบ้างสิ"
"หือ!! “
แจบอมหันขวับไปมองต้นเสียงทุ้มจนคอแทบเคล็ด
แทคยอน…
"ไม่คิดว่าจะเห็นนายในสภาพนี้นะ ข้อมองข้อความจากยองแจซ้ำๆ ฮ่าๆๆๆ “
ชายหนุ่มตัวโตบึกบึนตรงหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทำเอาแจบอมหัวเสียขึ้นอีกครั้ง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
"พี่มาตั้งแต่ตอนไหน"
ถามพลางเก็บมือถือเข้าใส่กระเป๋า ก่อนจะหยิบแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาเตรียมตัวเดินหนีขึ้นห้องเหมือนเดิม
"เมื่อกี้ มินจุนบอกลืมมือถือ ฉันผ่านมาเลยมาเอาให้ “
อะไรกัน พี่มินจุนออกไปแปปเดียวเองมาเอาเองก็ได้นี่ แต่อะไรก็ไม่น่าโมโหไปกว่าท่าทีของแทคยอนที่ทำเหมือนว่าจะรู้เข้าแล้วว่านางฟ้าในใจเขาเป็นใคร
"หรอ.."
แจบอมมองแทคยอนนิ่ง ก่อนจะหยิบมือถือที่วางอยู่บนโซฟาให้คนตรงหน้า
"ทำตัวไม่สมกับเป็นนายเลยนะ"
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ทำไมวันนี้ต้องมีคนเข้ามาบอกมาพูดนู้นนี่นั้นเกี่ยวกับยองแจด้วย จัดการเองได้น่า
มั้ง..
"พี่รีบเอามือถือไปคืนพี่มินจุนเหอะ"
“จะยังไงก็… ขอให้ได้ยองแจเป็นเมียเร็วๆนะ"
…ฮึ่มม แม่งวันเหี้ยอะไรว้ะเนี่ย…
_______
กรุ้งกริ้ง~ เสียงประตูกระทบกับกระดิ่งสีหวานหน้าร้าน
ร่างสูงก้าวเข้ามาในร้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากชนิด ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะคึกคักเป็นพิเศษ ก็ใกล้วาเลนไทน์แล้วนี่นะ…
อีกอาทิตย์เดียวแล้ว.. ที่ผ่านมาก็ยังแกล้งเจ้าตัวเล็กตลอด ไม่กล้านี่หว่า…
มัวแต่คิดเรื่องคำพูดของพี่ชายตัวแสบสองคนนั้น เหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียว รู้สึกว่าช่วงนี้มาร์คจะทำคะแนนเพิ่มมากขึ้นซะด้วยสิ…
"พี่ครับ"
"เอ๋.. น้องแจบอม"
คำทักทายของชายหนุ่มหน้าตาดี ทำให้เจ้าของร้านทำหน้าแปลกใจ ก็เมื่อหลายเดือนก่อนแจบอมแวะเวียนมาที่นี่เป็นประจำ ตอนนั้นแจบอมมีแฟน เลยแวะมาที่นี่อยู่บ่อยๆ แต่นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนมากๆแล้วที่ไม่ได้เจอ แต่วันนี้ลมอะไรหอบมานะ?
"วันวาเลนไทน์พี่รับสมัครพนักงานช่วยขายไหมครับ"
"หือ.. แล้วน้องแจบอมไม่ไปเดตกับแฟนหรอจ้ะ"
คำถามที่ถูกถามออกมาจากปากชายหนุ่มสร้างความแปลกใจอยู่ไม่น้อย
ตัวสูงสง่า หน้าตาดี มาดเท่แบบนี้ ถ้าเข้ามาอยู่ในยูนิฟอร์มของร้านขายดอกไม้มันจะเข้ากันได้หรอ? ให้แต่งตัวเป็นเจ้าชายยืนเรียกลูกค้ายังจะง่ายกว่า
"… ไม่หรอกฮะ ผมอกหักน่ะ…"
ร่างสูงตอบพลางอุ้มเจ้าเหมียวน้อยประจำร้านขึ้นมากอดเบาๆ
"เอ๋… อกหัก เป็นไปได้ด้วยหรอ?"
นั้นสิ นึกแล้วก็ขำตัวเอง… เปลี่ยนผู้หญิงควงมาไม่รู้ตั้งกี่คน พอเอาเข้าจริงๆ จะจีบยองแจยังไม่กล้า อิมแจบอม เสียชื่อแกจริงๆ
"รับผมเข้าทำงานด้วยหนึ่งวันได้ไหมละครับ.."
____
โถ่ พ่อแจบอมคนเท่ 555555 ติชมได้เลยนะคะ อยากรู้ว่ามีคนอ่านอยู่ไหม ????
*รู้สึกว่าสำนวนตัวเองเมื่อสองปีที่แล้วห้วนมากเลยนะ แต่ก็ไม่มีเวลาว่าพอจะรีไรท์ อ่านแบบออริจินอลไปเนอะ 555
ส่วนแท็กทวิต #got2jae เหมือนเดิมค่า ^^
? cactus
ความคิดเห็น