คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : C H A P T E R 2 : Operation
C H A P T E R 2 : Operation
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!”
“แม่ ง เอ้ย!! อร่อยมั้ยยัยมีอา?!!”โชคดีที่ไคสามารถช่วยคยองซูไว้ได้ทัน ด้วยการตวัดมีดคัตเตอร์กรีดผ่านปากของรองประธานซอมบี้ตัวนั้นไปจนปากของมันฉีกไปจนเกือบถึงใบหูพร้อมกับกระโดดถีบหน้ามันอีกซักทีตามด้วยฝ่าเท้าอรหันต์ที่กระโหลกมันซักทีสองทีจนกะโหลกหัวรองประธานเละ แต่เจ้าเพื่อนตัวเล็กก็ยังกรี๊ดไม่หาย ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรซักนิด-*-
“เฮ้ยยย!! หยุดร้องได้แล้ว!”ไคหันไปตวาดใส่เพื่อนตัวเล็กที่ยืนสติแตกเป็นกระต่ายตื่นตูม ดีนะที่เขาสามารถปิดประตูโรงเรียนได้ทัน มีตัวเดียวที่ลอดผ่านประตูมาได้ แต่เขาก็จัดการมันไปเรียบร้อยแล้ว
“แฮ่ห์!!! ฮ่าห์!!!”ซอมบี้นับสิบต่างส่งเสียงขู่คำราม มือยาวซีดพยายามปัดป่ายจับเหยื่ออันโอชะตรงหน้าให้แต่ก็ไม่เป็นผล
“แงๆๆๆๆๆ ออมม่า คยองซูโดนกัดแล้วอ่าๆ ฮือๆๆ คยองซูกำลังจะตาย ม่ายยยยยยยยย!!”
“=_____________________________________________________=”<<<<< สีหน้าของไค
“TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTOTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT”<<<<<< สีหน้าของคยองซู
“โด้โว้ยยยยยยยยยย!! นายไม่ได้โดนกัด หยุดร้องได้แล้ววววว”ไคตัดสินใจกรอกเสียงทุ้มๆของตัวเองเข้าหูเพื่อนข้างๆจังๆให้ได้ยินชัดๆ อะไรมันจะแอ็คติ้งโอเวอร์ขนาดน้านนนนนนนนนนนนนน
“ O___o ห้ะ? ฉันยังไม่ตายเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเอามีคัตเตอร์ปาดปากยัยมีอาตายแล้ว”คยองซูหันไปมองตามนิ้วยาวที่ชี้ไปยังศพอดีตรองประธานนักเรียนนอนอ้าปากฉีกถึงหู- -*
“ตกใจหมดเลย นึกว่าโดนกัด”
“มีฉันอยู่ทั้งคน นายไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”สารวัตรไคกอดอกด้วยท่าทางสุดเท่ที่ตนแสนจะภูมิใจนักหนาว่ามันเท่เหลือเกิน
“เมื่อกี้ฉันยังจะโดนกัดอยู่เลย-*-“คยองซูโวยเสียงอ่อย จากผลของการสติแตกเมื่อกี้ทำให้เขาสูญเสียพลังงานไปหลายแคลลอรี่
“แค่เกือบแต่ยังไม่โดนซักหน่อย”
“๐(-3-)๐”
“แล้ว...เราจะไปไหนกันต่อ”คยองซูหันมองซ้ายมองขวา เขายังไม่เห็นใครซักคนที่ยังเป็นมนุษย์ครบ 32 นอกจากเขาและคู่หู สภาพสิ่งแวดล้อมรอบๆดูไม่ต่างอะไรกับหนังซอมบี้สยองขวัญที่เขาเคยดูซักนิด
“เดี๋ยวไปบ้านฉัน ฉันจะไปเอาลูกรักของฉันซะหน่อย”
“?????”
“เดี๋ยวก็รู้ หึหึ”ไคหัวเราะในลำคอพร้อมกับทำหน้าเหมือนกับตัวร้ายในหนัง คยองซูคิดในใจบางทีถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนี้ เรียนจบไปเขากับเจ้าเพื่อนคนนี้อาจไปแคสติ้งเป็นดารา-*-
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ปัง! ปัง! ปัง!
“เจ้าหน้าที่ทิฟฟานี่ หนีไป!! ผมจะยิงสกัดให้เอง!”นายตำรวจที่รอดชีวิตสองคนโผล่ออกมาจากห้องด้านข้างและช่วยกันยิงช่วย ทิฟฟานี่ที่เสียหลักโดนผลักล้มลงไป
“โออออออออ!!”ซอมบี้หลายตัวเบนความสนใจจากทิฟฟานี่มายังนายตำรวจสองคนที่กำลังยิงอยู่
“แล้วพวกคุณ.....”ทิฟฟานี่สปริงตัวขึ้นมาและตะโกนถามนายตำรวจสองคนที่ช่วยเธอเอาไว้ทันเวลา
“ไม่ต้องห่วงพวกเราครับ! เดี๋ยวเราจะล่อมันไปอีกทางเอง! รีบหนีไปเถอะครับ!”ตำรวจหนุ่มคนหนึ่งตะโกนบอกทิฟฟานี่เมื่อเห็นเธอมีท่าทีลังเลว่าจะไปหรือไม่ไปดี
“ค่ะ! โชคดีนะคะ”หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งออกไปขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของเธอออกไปทันที
บรื้น บรื้นนนน
“นี่คือเจ้าหน้าตำรวจสืบสวนสอบสวนทิฟฟานี่ รหัสอินทรี เปลี่ยน”เสียงหวานกรอกลงวิทยุสื่อสารขนาดพกพาแต่สิ่งที่ได้รับคือความเงียบไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบกลับมา
“ย้ำ อินทรีเรียกเหยี่ยว นี่คือเจ้าหน้าที่ทิฟฟานี่ เปลี่ยน”
“.............”
“ให้ตายสิ! เรื่องบ้าอะไรกัน!”ทิฟฟานี่สบถอย่างหัวเสีย มือบางโยนวิทยุสื่อสารลงบนเบาะข้างคนขับ
ปึง!
“เหอะ! พวกเศษสวะที่ไม่ชีวิตหรือไงกัน?”ร่างบางเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะเร่งคันเร่งรถเพิ่มขึ้นจนร่างใต้รถถูกบดละเอียด ได้ยินถึงเสียงกระดูกที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
บรื้นนนนน
ถนนบริเวณข้างทางเต็มไปด้วยรถชนกันระเกะระกะมากมาย ข้าวของต่างกระจัดกระจายตามข้างทาง ค่อนข้างจะเป็นอุปสรรคต่อทิฟฟานี่ แต่หญิงสาวหาได้แคร์ ขวางก็บดอย่างเดียว!!!
“นั่นอะไร”ทิฟฟานี่ค่อยๆชะลอรถลง ซอมบี้มากมายประมาณ 10 กว่าตัวได้ พากันป่ายปีนเสาไฟฟ้าเหมือนพยายามจะเอาอะไรบางอย่าง
“คุณณณณณณณณณณณณณ!!! ช่วยผมด้วย!!!”เสียงทุ้มตะโกนมาจากไกล ทิฟฟานี่หันมองซ้ายมองขวาก็ไม่มี ใครเรียกกัน?
“ผมอยู่นี่!! บนเสาไฟฟ้า!!”ร่างบางชะโงกดูข้างบนเสาไฟฟ้าก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกโบกมือไม่หยุด
“- -* ให้ตายสิ แล้วจะขึ้นไปหนีบนนั้นทำไมเนี่ย?”ทิฟฟานี่ถอนหายใจก่อนจะหยิบมีดคู่กายออกมาแล้วเดินออกจากรถมุ่งตรงไปยังกลุ่มที่มีซอมบี้รุมล้อมอย่างไม่มีความหวาดกลัว ดวงตากลมฉายแววตั้งมั่นก่อนจะกระชับมีดในมืออีกครั้ง
“แฮ่ห์!!!! โอออออออออออ!!”ซอมบี้หลายตัวเริ่มวิ่งเข้าหาทิฟฟานี่ด้วยความรวดเร็ว
ฉั่วะ!! ฉั่วะ!!! ฉั่วะ!!
“โออออออออออ!!!” ซอมบี้ทางด้านหลังพุ่งเข้ามาหาทิฟฟานี่ หญิงสาวหันไปเสียบมีดเข้ากับใต้คางจนลึกสุดและกระชากมันออกมาเต็มแรง ขาเรียวเตะเข้าที่หน้าของซอมบี้นักธุรกิจอีกคนหนึ่งจนมันล้มลงไปตามด้วยมีดที่เสียบลงบนหัว
“ฮ่าห์!!!!”ดูเหมือนว่าซอมบี้ตัวนี้จะฉลาดไม่เหมือนตัวอื่นมันสามารถหลบคมมีดของเธอได้อย่างว่องไว หญิงสาวกัดฟันด้วยความโมโห มือบางจับแขนมันมาและบิดจนกระดูกหักดัง กร๊อบ ก่อนจะปาดคอมันจนเปิดอ้าออก เลือดกระฉูดออกมาไม่ขาดสาย
ตุ่บ! ผลั่ก! ผลั่ก! ฉั่วะ!
ซอมบี้ตัวสุดท้ายล้มลงด้วยสภาพศพแขนขาดและกะโหลกที่ถูกบดจนละเอียด ชายหนุ่มที่อยู่ข้างบนมองดูด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนใจกล้าเด็ดเดี่ยว บู๊ล้างผลาญขนาดนี้มาก่อน
“ลงมาได้แล้ว!”
“ครับๆๆ”
ตุ่บ!
ชายหนุ่มค่อยๆปืนลงมาจากเสาไฟฟ้าก่อนจะกระโดดลงเมื่อใกล้ถึง และรีบโค้งคำนับขอบคุณหญิงสาวที่มีพระคุณช่วยชีวิตเขาไว้ ไม่งั้นเขาคงได้กลายเป็นพวกมันแน่
“ขอบคุณ คุณมากเลยนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้”
“ค่ะ ไม่เป็นไร เอ๊ะ คุณเป็นผู้ชายเหรอคะ ฉันนึกว่าคุณเป็นผู้หญิง”
“=________= ผมเป็นผู้ชายครับ ผู้ชาย”เขาอุตส่าห์พูดครับอย่างชัดเจนแล้วนะเนี่ย ยังคิดว่าเป็นผู้หญิงอีก!
“คุณชื่ออะไร”เสียงหวานเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้า
“ลู่หานครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อทิฟฟานี่ เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจสืบสวนสอบสวน”
“โห!! มิน่าล่ะ คุณถึงเก่งมากเลย”ลู่หานตาโต อ๋อ! มิน่าล่ะ ถึงได้เก่งขนาดนี้
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณจะไปกับฉันมั้ยคะ ขืนอยู่อย่างนี้มันจะเป็นจุดเด่นเกินไป”
“ไปครับๆ”ลู่หานกระโดดขึ้นรถด้วยความรวดเร็วไม่รีรอ มีเพื่อนร่วมทางไปค่อยอุ่นใจหน่อย
บรื้น บรื้นนนนน
“คุณเป็นนักธุรกิจเหรอคะ”หลังจากที่เงียบมานาน ร่างบางเปิดฉากคุยก่อน รู้จักกันไว้ก่อนก็ยังดี ยังไงคนข้างๆเธอก็ไม่น่าจะพิษภัยอะไรนัก
“เปล่าครับ ผมกำลังจะบรรจุเป็นแพทย์ครับ”
"อ๋อ งั้นฉันของถามอีกซักข้อนะคะ คุณพอจะรู้มั้ยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นแบบนี้ไปหมด"ใบหน้าหวานฉายแววกังวลและความสงสัยไว้เต็มเปี่ยม
“ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นวิกฤตการณ์ outbreak อาจเกิดการแพร่ระบาดของเชื้อโรค ไวรัส โดยมีพาหะมีเป็นสัตว์น้ำ เพราะล่าสุดผมได้ลองจับปลาตัวเล็กๆในน้ำมาวิเคราะห์ แล้วพบไวรัสสายพันธุ์ใหม่ ซึ่งผมไม่เคยเห็นมาก่อนและน่าจะเป็นสาเหตุของเอาท์เบรกทั้งหมด”
บรื้นนนน เอี๊ยด!! กึก!
“หยุดทำไมครับ มีอะไรหรือเปล่า”ลู่หานหันมาถามหญิงสาวข้างๆที่จู่ๆรถยนต์ก็ดับกะทันหัน
“สงสัยว่า....เราคงต้องลงเดินแล้วล่ะ ลู่หาน”ขาเรียวก้าวออกจากรถสปอร์ตคันหรูและไม่ลืมที่จะหยิบวิทยุสื่อสารและอาวุธป้องกันตัวมาด้วย
“ละ แล้ว เราจะไปไหนกันครับ คุณทิฟฟานี่”ลู่หานรีบเดินลงจากรถตามร่างบางที่เดินนำหน้าไปพร้อมกับแบกกระเป๋าที่แสนจะพะรุงพะรังมาด้วย
“เราจะไปฐานทัพทหารของกระทรวงกลาโหม ถ้าเราโชคดีอาจมีเฮลิคอปเตอร์เหลือซัก 1 ลำหรือ 2 ลำ”
“แล้วไกลมั้ยครับ”
“เขตควังนัม อีก 96 กิโลเมตร”
“TTATT”ลู่หานนึกในใจ ‘ถ้าเราโชคดี’ แล้วผมจะโชคดีมั้ยคร้าบบบ!! ม่าม๊า!!
ทิฟฟานี่และลู่หานค่อยๆเดินเลาะไปตามริมทางเพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่นจนเกินไป เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง ลู่หานเดินช้าขึ้นเพราะความเหนื่อยอ่อนที่เข้าเล่นงานไปทั่วร่างกาย เขาจำได้ว่าเขายังไม่ได้กินอะไรมาทั้งคืนได้แต่เอาชีวิตรอด ความกลัวทำให้อะดรีนาลินหลั่งไปทั่วร่างกายจนถึงขั้นปีนขึ้นเสาไฟฟ้าทั้งๆที่แบกกระเป๋าหนักๆภายในเวลาไม่ถึงนาที =__=
“คุณทิฟฟานี่ครับ ผมขอพักก่อนได้มั้ย ผมเหนื่อยมากแล้วก็ยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งคืนเลย”
“งั้น....เดี๋ยวฉันจะไปหาของกินในร้านนี้ให้ คุณรออยู่ตรงนี้นะ ส่วนนี่เอาไว้ป้องกันตัว”หญิงสาวยื่นปืนพกขนาดเล็กให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ ลำบากคุณทิฟฟานี่เปล่าๆเดี๋ยวผมไปเอง”ลู่หานปฏิเสธพัลวัน เขาเกรงใจทิฟฟานี่เพราะเธอช่วยเขามาเยอะแล้ว เขาไม่อยากรู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงใคร
“ไม่ต้อง คุณนั่งนี่แหละ เดี๋ยวฉันจะไปเอง”
“แต่ผม....”
“ถ้าคุณยังพูดอีก ฉันจะแล่เนื้อตรงขาคุณแล้วเอาให้คุณกิน”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงเย็นจนน่าขนลุก ทำเอาลู่หานปิดปากแทบไม่ทัน ผู้หญิงอะไรโหดชะมัด!! (=x=)
ลู่หานนั่งรออยู่ซักพัก พลางมองอะไรเล่นไปเรื่อยๆ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า...
“ช่วยหนูด้วย! ฮึก! ช่วยหนูที! ไม่ๆ! ช่วยด้วยยยยย!”ลู่หานมองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พยามยามจะออกมาจากร้านค้าแต่ก็ถูกซอมบี้ด้านในรั้งเธอเอาไว้ พวกมันติดอยู่ด้านในของร้านแต่มือที่ซีดยาวนั้นจับเด็กหญิงตรงหน้าเอาไว้ เด็กหญิงพยายามหาที่เกาะเพื่อไม่ให้เธอถูกดึงเข้าไปข้างใน ใบหน้ากลมๆเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
ตึก ตึก ตึก ตึก
ผว่ะ! กร๊อบ!!
ลู่หานวิ่งสปีดออกไปไม่รอช้า ขายาวกระโดดถีบมือซีดๆนั่นจนกระดูกของมันหักดังกร๊อบ ร่างสูงรีบอุ้มเด็กหญิงออกมาข้างนอกเพราะดูเหมือนว่าพวกมันจะพังประตูหน้าร้านออกมาได้แล้ว
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่จะช่วยหนูเอง”
ปึง! ปึง! โครม!!
“โออออออออออออออออออออออ!!!”
ในที่สุดพวกมันก็พังประตูหน้าร้านออกมาได้ เด็กหญิงกรี๊ดด้วยความตกใจ ลู่หานกระโดดถีบซอมบี้ที่พุ่งมาด้านหลังอย่างแรงจนมันล้มลงกับพื้น ก่อนจะใช้ปืนยิงเข้าที่หัวของซอมบี้อีกตัวอย่างแม่นยำ ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบมือซีดที่พยายามข่วนเขาได้อย่างหวุดหวิดและเตะเข้าที่หน้าของมันเต็มแรงจนกะโหลกยุบ
“อะไรกัน”ทิฟฟานี่ได้ยินเสียงบางอย่างข้างนอกคล้ายการต่อสู้ ไหนจะเสียงปืนนั่นอีก หญิงสาวรีบวิ่งลงไปข้างล่าง
“ลู่หาน! ให้ตายสิ!!”มือบางหยิบมีดคู่ใจขึ้นมาและรีบวิ่งเข้าไปช่วยลู่หานที่อุ้มเด็กไว้ด้วย ขาเรียวเตะเข้าที่ขาของซอมบี้ตัวหนึ่งจนมันลงไป ร่างบางจับหัวมันเงยหน้าขึ้นก่อนจะใช้มีเชือดคอมันจนเลือดกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนเต็มพื้นไปหมด
“พี่คะ ระวัง!”เด็กหญิงตะโกนบอกลู่หานว่ามีซอมบี้อีกตัวหนึ่งพุ่งเข้าทางด้านหลังของเขา ร่างโปร่งรีบหมุนตัวหลบและถีบมันจนล้มลงไปตามด้วยกระทืบเข้าที่กะโหลกมันเต็มแรงจนแหลกละเอียด
ซอมบี้หลายสิบตัวถูกจัดการภายในพริบตา ทิฟฟานี่มองออกทันที ลู่หานไม่ใช่แค่หมอธรรมดาแน่ๆ ถ้าเป็นหมอธรรมดาคงโดนรุมกินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
“คุณทิฟฟานี่ คุณจะทำอะไร?”ลู่หานตกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวเล็งปืนมาทางเขา และ....
ปัง!
“อ่อก!”ซอมบี้ตัวสุดท้ายล้มลงกองลงกับพื้น เลือดสีดำคล้ำไหลออกมาจากรูกระสุนที่เจาะเข้าหัวมัน
“คุณเล่นเอาซะผมใจหาย”ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก นึกว่าทิฟฟานี่จะยิงเขากับเด็กซะอีก
“ฉันหาที่ปลอดภัยได้แล้ว เราจะพักที่นั่นซักพักแล้วค่อยเดินทางต่อ”ทิฟฟานี่เดินนำลู่หานไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล
หญิงสาวเดินเข้ามาภายในโกดังเก็บของของร้านสะดวกซื้อ ซึ่งทุกประตูถูกปิดตายไว้อย่างแน่หนากว่าเธอจะพังมันได้ใช้เวลาอยู่เหมือนกัน
“อยู่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะออกไปเอากระเป๋า”ลู่หานวางเด็กน้อยลงบนกล่องสินค้าและเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอก ฉันหยิบมาให้คุณแล้ว”มือบางชูกระเป๋าที่แสนจะพะรุงพะรังและยุ่งให้ร่างสูงดู ลู่หานโค้งขอบคุณและรีบไปหยิบกระเป๋ามา
“ลู่หาน คุณดูเด็กที่คุณช่วยมาสิ”ทิฟฟานี่สังเกตเห็นความผิดปกติ ที่เด็กหญิงเงียบไปนาน เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา
“คงจะตกใจขวัญหายเรื่องเมื่อกี้อยู่มั้งครับ”ลู่หานทำท่าจะเข้าไปคุยกับเด็กหญิงด้วย ความจริงในใจเขาก็แอบตะหงิดๆอยู่นิดๆเหมือนกัน
“เดี๋ยว”ร่างเล็กดันคนข้างหลังถอยหลังไป ก่อนจะหยิบปืนพกคู่ใจมาไว้ในมือ
“เดี๋ยว คุณทิฟฟานี่จะฆ่าเด็กคนนั้นเหรอครับ ไม่ได้นะครับ เธอไม่ได้เป็นอะไร”ลู่หานค้านสุดเสียง เขาไม่อยากให้เด็กผู้หญิงที่เขาช่วยมาต้องมาตายต่อหน้าต่อตา
“อีก 5 วินาที คุณเป็นหมอ คุณคงรู้ ไวรัสพวกนี้คงแพร่เข้าสู่กระแสเลือดได้ไว เมื่อเชื่อคุณก็ดูรอยกัดตรงหลังคอสิ”ลู่หานตาเบิกกว้าง เขาไม่เห็นว่าเด็กคนนี้โดนกัด เวรเอ้ย!!
“1”
“2”
“3”
“4”
“5!!”
“แฮ่ห์!!!!!!”เด็กน้อยคนเดิมที่ไม่ใช่คนเดิมพุ่งเข้าใส่ทั้งสองพร้อมกับส่งเสียงเหมือนพวกข้างนอกไม่มีผิด
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตุ่บ!
ร่างเด็กน้อยล้มลงต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลรอยกระสุนที่ถูกฝังเข้าที่กะโหลก เด็กหญิงนอนตาค้าง ขณะที่ร่างกายบางส่วนยังคงชักกระตุก
“ฉันบอกคุณแล้ว”
“แต่ผมไม่คิดว่า....”
“ช่างเถอะ คราวหลังคุณก็ระวังหน่อยละกัน เพราะคุณอาจไม่ได้โชคดีเสมอไป”ลู่หานพยักหน้ารับ คราวหลังเขาจะระวังตัวให้มากกว่านี้
ปึงปัง! ปึงปัง! ปึงปัง!
เสียงทุบประตูอย่างรุนแรงดังขึ้น ทิฟฟานี่และลู่หานยกปืนขึ้นจ่อไปยังประตูตามสันชาตญาณ ร่างสูงพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ทิฟฟานี่ว่าเขาจะเปิดออกไปดูเอง ขายาวค่อยๆก้าวเข้าใกล้ประตูมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่มือยังคงจ่ออยู่ที่ประตูและเสียงทุบประตูยังคงดังต่อเนื่อง
ปึง!
“อย่าพึ่งยิงฉันนะคะ!! ฉันเป็นคน!”ลู่หานเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว ก็พบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งทำหน้าตาตื่นรีบวิ่งเข้ามาในห้องทันที เขาเกือบจะเหนี่ยวไกแล้วเชียว
ทั้งสองลดปืนลงและไม่ลืมที่จะปิดประตูล็อกด้วย หญิงสาวหอบอยู่สักพักราวกับวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา มือเรียวปาดเหงื่อรอบๆหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ฉันเห็นพวกพี่สองคน ก็เลยตามมา”
“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเธอยังไม่ติดเชื้อ”ทิฟฟานี่เอ่ยอย่างไม่ไว้ใจ ถึงไม่โดนกัด ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ติดเชื้อ
“เดี๋ยวผมตรวจให้เอง”ลู่หานหยิบไฟฉายขนาดเล็กออกมา และส่องตาหญิงสาวที่มาใหม่เพื่อตรวจหาความผิดปกติ พร้อมกับสำรวจในช่องปากและตามผิวหนังอย่างละเอียด เพราะผู้ที่ติดเชื้อ ม่านตาดำนั้นจะขยายกว้างออกกว่าปกติ ช่องปากด้านในจะมีสีซีด และจะมีเลือดซึมออกตามผิวหนังตลอดเวลา
“เธอปกติดี ไม่ได้ติดเชื้อ”
“แล้วเธอชื่ออะไร”ร่างบางถามหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่นั่งตาแป๋วอยู่บนกล่องข้างๆ
“ฉันชื่อ...ซันนี่ค่ะ”
“ฉันทิฟฟานี่ ฉันเป็นตำรวจ ส่วนนี่ลู่หาน เขาเป็นแพทย์”
“พี่สาวคนนี้เป็นแพทย์เหรอคะ”ซันนี่ถามตาแป๋ว เล่นเอาทิฟฟานี่หลุดหัวเราะออกมาหน่อยๆ ผิดกับลู่หานที่ทำหน้าเบื่อโลก ไรฟะ ตรูเหมือนผู้หญิงขนาดนั้นเชียว-*-
“ครับ แต่ผมไม่ได้เป็นผู้หญิงนะ ผมเป็นผู้ชายแท้ล้านเปอร์เซ็นต์”
“ทำไมถึงมีศพเด็กอยู่นี่ล่ะคะ เธอกลายเป็นซอมบี้เหรอ”ซันนี่เหลือบไปเห็นศพเด็กหญิงนอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกล จึงเอ่ยถาม
“ใช่ ลู่หานช่วยเธอไว้ แต่เสียดายเธอโดนกัดซะก่อน”
“อ้อ! มีอีกอย่างค่ะ ตอนที๋ฉันวิ่งตามพี่ๆทั้งสองคนไป ฉันเห็นเครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิสของกองทัพสหรัฐบินมาลำหนึ่งด้วยล่ะค่ะ”ซันนี่นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอวิ่งตามทั้งสองมา เครื่องบินลำใหญ่บินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“กองทัพสหรัฐ....พวกเค้าต้องส่งคนมาช่วยเราแน่ๆ”ทิฟฟานี่เอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง ถ้าหากเป็นอย่างนั้นพวกเธอคงมีโอกาสรอดมากขึ้น
“จริงเหรอครับ? งั้นเราก็รอดแล้วใช่ไหมครับ”ลู่หานตาเป็นประกาย ยังไงเขาก็ยังมีโอกาสรอด
“50 50 น่ะ เพราะเราต้องเดินทางไปยังฐานทัพทหาร ไม่งั้นพวกเขาจะไม่รู้”ร่างบางหยิบแผนที่ขนาดเล็กที่พกไว้กับตัวออกมา และเริ่มวางแผนว่าจะไปทางไหนเพื่อให้ใกล้ที่สุดและปลอดภัยที่สุด
“โอเคตามนี้นะทุกคน ซันนี่เธออยู่ข้างหลังพี่ไว้ตลอดนะ”
“ค่ะ”
“เอาล่ะ ออกเดินทางกันเถอะ”
“ทีมเดลต้า เราจะลงจอดในอีก 10 นาที”นักบินประจำเครื่องแจ้งให้สมาชิกเดลต้าทีมทราบว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว แต่ละคนต่างเตรียมอุปกรณ์ เครื่องมือ อาวุธทุกอย่างที่จำเป็นในการทำภารกิจ
“รับทราบ ภารกิจในครั้งนี้สำคัญมากและแน่นอนมันก็เสี่ยงมากเช่นกัน การปฏิบัติภารกิจแบบทีมเวิร์คเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ชีวิตของทุกขึ้นจะขึ้นอยู่กับการกระทำของตัวเอง ฉะนั้นไหวพริบและสันชาตญาณเป็นสิ่งที่จำเป็น ในฐานะที่ฉันเป็นหัวหน้าทีม ทุกคนต้องเชื่อฟังฉัน จะไม่มีการขัดคำสั่งไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม ทุกคนรับทราบ!!!!!”ไกสท์เอ่ยด้วยท่าทางอันสง่างาม ร่างเพรียวในชุด Battle suit รัดรูป ใบหน้าหวานสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษชนิดพิเศษ ทำให้เธอยิ่งดูน่าเกรงขามมากขึ้น
“รับทราบ!!!”สมาชิกทุกคนตอบกลับอย่างพร้อมเพรียง
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
เครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิส ถึงที่หมายและลงจอดบนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง ประตูด้านหลังบริเวณท้องเครื่องเปิดออก สมาชิกเดลต้าทั้ง 6 คน วิ่งลงมาจากเครื่องบินโดยมีไกสท์วิ่งนำลงมา
“เมื่อเสร็จภารกิจแล้วเราจะกลับมารับพวกคุณ”นักบินกล่าวลาและนำเครื่องขึ้นบินกลับไปยังสหรัฐอเมริกา
“รับทราบ”
“USS command ตอนนี้เราถึงที่หมายแล้ว”ไกสท์กรอกเสียงลงสัญญาณติดตามตัวที่เชื่อมต่อกับฐานทัพ USS
“ดีมาก ตอนนี้ภารกิจแรกคือการค้นหาตัวนักวิทยาศาสตร์ควอน ยูริ สถานที่เป้าหมายคือ บริษัท Kwon group corperation ระยะทาง 10 กิโลเมตร จากนั้นจึงชิงเอาไวรัสมาจากเธอแล้วกำจัดเธอทิ้งซะ เดลต้าทีม”เสียงจากผู้บัญชาการฐานทัพ USS ตอบกลับเพื่อคอนเฟิร์มภารกิจ
“รับทราบค่ะ ภารกิจคอนเฟิร์ม เริ่มปฏิบัติการได้!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
เสร็จไปแล้วอีกหนึ่งตอน รู้สึกมันวกไปวนมาแหะ-*-
รีดเดอร์ทั้งหลายที่เมน ฮุน คริส เจส แท แบค อย่าพึ่งหายไปกับสายลมนะค้า!!
ทุกคนได้มีบทพูดแบบหนำใจแน่นอน! แต่อาจไม่เท่าฝั่งผู้รอดชีวิต ฝั่งนั้นเขาพูดมาก-*-
USS ต้องขรึมๆหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงทุกคนเด่นหมดค่ะ นานะกำลังปั่นตอนต่อไปอยู่เลย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ รักรีดเดอร์ จุ๊บุ๊ๆ^3^
ปล.ขอฝาก Trailer หน่วย USS Delta team อีกครั้ง รีดเดอร์จะจินตนาการง่ายหน่อย ><
ปล.2 ฮุน(vector) เท่มากอ่ะค่ะ พี่น้องงงงงงง "This is a Vector. I find the targer" แม่เจ้าโว้ยยยยยยย ><
ปล.3 ทหารที่เห็นในคลิปคือ หน่วย Spec ops นะคะ แต่นานะไม่ได้นำมาผสมโรง เดี๋ยวมันเละ= =;
ความคิดเห็น