คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5 น้องชายของคิมฮิมชาน
คิมฮิมชานยืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากกำลังแย้มยิ้มขยับพูด”หนีไม่พ้นหรอกน่า”
ร่างบางขยับเดินเข้ามาหายงกุก ร่างสูงเหมือนถูกสาบ อยากจะวิ่งหนีอีกแต่ไม่อาจจะก้าวขาออกไปได้ มองไปด้านหลังของฮิมชานเห็นรถสปอร์ตคันหรูจอดอยู่..
คงใช้รถคันนี้มาดักหน้าเขา เพราะมีทางขนานกับเส้นทางนี้อยู่
ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น สาวเท้ามาใกล้มากขึ้น
หนีสิบังยงกุก!
ผลัวะ!!
ของแข็งบางอย่างฟาดเข้าที่ท้าทอยอย่างจัง ภาพที่มองเห็นครั้งสุดท้ายก่อนสติจะเลือนรางหายไปคือรอยยิ้มของผู้ชายคนนั้น
G O I N G C R A Z Y
เปลือกตาขยับย่นก่อนจะกะพริบ แต่ก็ต้องหยีตาด้วยความแสบจากไฟที่กลังส่องเข้าที่หน้า บังยงกุกรวบรวมสติที่หายกระเจิงจาการพบกับคิมฮิมชานและการถูกฟาดท้ายทอย ค่อยๆมองไปรอบกาย
ห้องนอนใครสักคน คุ้นๆตาเหมือนเคยเห็นที่ไหน แล้วก็ต้องใจวายวาบเมื่อนึกขึ้นได้...ห้องนอนห้องนี้เขาเคยเข้ามาแล้วหนึ่งครั้ง
...ห้องของคิมฮิมชาน...
อารามตกใจทำให้จะลุกพรวดขึ้นมาแต่ข้อมมือทั้งสองข้างกลับถูกมัดไว้เสาเตียง ยงกุกสบถ พยายามทึ้งข้อมือออกให้ได้แต่ไม่เป็นผล
“อย่าพยายามเลยครับ”เสียงใครบางคนทำให้ต้องหันไปมอง ร่างของผ๔ชายตัวเล็กถือถาดอะไรสักอย่างเข้ามา เมื่อเข้าใกล้จึงเห็นว่าเป็นอาหารกับน้ำดื่ม
“นายเป็นใคร เป็นพวกเดียวกับไอ้โรคจิตนั่นใช่ไหม”เสียงทุ้มตะคอกถาม แววตาดูสั่นริกเมื่อนึกถึงคิมฮิมชาน..อีกคนถอนหายใจก่อนวางถาดข้าวลงบนโต๊ะใกล้หัวเตียง เขาแก้มัดที่มือข้างขวาให้ แต่ไม่ทันจะหลุดดีมือใหญ่ก็สบัดหลุดแล้วหมัดหนักๆก็กระแทกใบหน้าขาวใสอย่างจังเบ้อเร่อ
ร่างเล็กเซไปกองกับพื้น ลิ้นเลียแตะที่มุมปากก็พบกับคาวเลือด เขาไม่ว่าอะไรลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ทานข้าวเถอะครับ...ผมบอกด้วยความหวังดีนะ ใครที่พี่อยากได้...เขาก็ต้องได้”
“หมายความว่ายังไง พูดมาให้ชัด!!”
“ถ้าคุณยอมอยู่นิ่งๆ เชื่อฟังพี่...คุณจะปลอดภัย ไม่มีสภาพเหมือนเขาคนนั้น”พูดจบร่างเล็กก็เดินออกจากห้องไปทันที ยงกุกทุบเตียงแล้วสบถไม่หยุดปาก มืองมืออีกข้างที่ถูกตรึงไว้กับหัวเตียงอีกฝั่ง...มันไม่ได้ถูกมัดด้วยเชือกแต่เป็นโซ่เส้นไม่ใหญ่มาก เนื้อเหล็กเย็นเฉียบนาบกับเนื้อของเขา
อารมณ์โมโหพาลปัดถาดอาหารนั้นทิ้งจนข้าวและน้ำซุปหล่นกระจายเต็มพื้น
ไอ้โรคจิตฮิมชานนั่นจับเขามาทำไม? มันคงจะปิดปากเขาใช่ไหมที่รู้ความลับของมัน..แล้วจองแดฮยอนที่เคยนอนอยู่ในห้องนี้หายไปไหน เตียงดูสะอ้านสะอาดไม่มีร่องรอยของเลือดที่เปรอะเปื้อนเลยสักนิด
...ราวกับมันถูกเตรียมการไว้รอเขา...
G O I N G C R A Z Y
ร่างบางสะพายเป้นักศึกษาเข้ามาในบ้าน ก่อนจะตรงดิ่งขึ้นชั้นสองปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง
เมื่อวาน...เขาไปล่าหนูมา หนูตัวโตที่ดันมารู้ความลับของเขา หนูตัวโตที่เป็นที่ต้องการ...
จับได้เสียที..คราวนี้จะไม่ปล่อยไปหรอก
“พี่”เสียงเรียกของน้องชายดังเรียกไว้ “พี่แน่ใจเหรอว่าจะทำ”คำถามนี้มุนจงออบถามเขามาได้กว่าสอบรอบแล้ว ทั้งที่รู้คำตอบมันก็เป็นเหมือนเดิม
“ใช่...ทำไม”สีหน้าของคนเป็นน้องชายอึดอัดใจ มือบีบเข้าหากันแน่น รู้สึกผิดกับเรื่องที่พี่ชายกำลังจะทำ และเรื่องที่พี่ชายได้ทำไปแล้ว
“จองแดฮยอน...พี่จะทำยังไง”เขาถาม นึกถึงผู้ชายอีกคนที่สภาพย่ำแย่คล้ายกับศพ ดวงตาเลื่อนลอย บางครั้งก็ร้องไห้ออกมา พี่ย้ายคนๆนั้นไปอยู่อีกห้องหนึ่ง สั่งทำความสะอาดห้องนอนตัวเองที่มีเต่คราบคาวเลือด เลือดที่มาจากตัวพี่เอง เลือดที่เกิดจากการร่วมรักอย่างบ้าคลั่งรุนแรง ...เปลี่ยนห้องให้สะอาดเพื่อต้อนรับคนที่นอนอยู่ในนั้น ณ ตอนนี้
เขเป็นคนขับรถพาพี่ไปดักผู้ชายคนนั้น เป็นคนตีหัวเขาจนสลบเหมือด เป็นคนช่วยพี่ชายพาเขามานอนในห้อง เป็นคนมัดเขาไว้กับเตียง เป็นคนทำทุกอย่าง
“ก็เรื่องของแกสิ ชอบมันไม่ใช่หรือไง ยกให้”เสียงทุ้มแหบดูไม่พอใจเมื่อเอ่ยชื่อของอีกคนออกมา บอกผลักไสให้น้องชายรับผิดชอบไป
จงออบอึ้งกับคำพูดของพี่ กัดริมฝีปากแน่น...
จริงอยู่ที่เขารักผู้ชายคนนั้น รักจองแดฮยอน...แล้วะให้เขาทำยังไง ขังเขาไว้เหมือนที่พี่ทำงั้นเหรอ...
จองแดฮยอนไม่ใช่คนงั้นเหรอ
“ปล่อยเขาไปได้ไหมครับ”
“...”
“ให้เขากลับบ้านไปเถอะ”
มุนจงออบเปิดประตูห้องที่อยู่ใกล้กับห้องนอนเขา จองแดฮยอนนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด เนื้อตัวที่เคยไม่สวมใส่เสื้อผ้ามาเป็นเวลานานถูกสวมทับด้วยเสื้อเสื้อกับกางเกงขาสั้น เขามองใบหน้าคมเข้มหลับด้วยความสำนึกผิด
วันแรกที่เห็นผู้ชายคนนี้คือเมื่อสองปีที่แล้ว...พี่ชายพาเขามาบ้าน จากนั้นก็มากระซิบบอกให้เขาใช้ไม้ฟาดที่ท้ายทอยของแดฮยอน...เหมือนกับที่เขาฟาดลงไปที่ท้ายทอยยงกุก
และเป็นเขาอีกนั่นล่ะที่ขึงแดฮยอนไว้กับเตียง เพื่อให้พี่ชายของเขา”ร่วมรัก”กับอีกคนได้สะดวก ไร้การขัดขืน
แต่มีหรือที่คนคนหนึ่งจะมายอมให้อีกคนเสพสุขกับร่างกายอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความรุนแรงและเหมือนโรคจิต
จองแดฮยอนขัดขืนทุกอย่าง...ผลที่ได้รับคือโดนมัดมือมัดเท้าให้ทรมาณมากกว่าเดิม สั่งให้อดอาหาร หรือมากๆเข้าก็โดนทำร้ายร่างกาย ทั้งตบตี หรือกระทั่งใช้ความรุนแรงในการร่วมรัก อย่างพวกแซ่ เทียนไข และเซ็กส์ทอย
ผ่านไปปีกว่า ร่างกายที่เคยดูดี หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มก็ดูซูบซีด...
พี่เขาไม่ได้มัดแดฮยอนทุกเวลาหรอก แค่เฉพาะตอนจะทำรักด้วยเท่านั้น เวลาอื่น จองแดฮยอนมีสิทธิ์ที่จะเป็นอิสระ แต่ต้องเป็นอิสระแค่ในบ้านหลังนี้เท่านั้น ..เหมือนนกที่บินได้แค่ในกรง หากกล้าที่จะออกจากกรงไป...
แมวตัวร้ายที่ชื่อคิมฮิมชานก็คงไปตะปบเจ้านกนั้นให้ตายคาอุ้งมือ
“พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปส่งบ้าน...”
ทีบีซี .
เออ งงดีแท้หลา เรื่องดูวุ่นวายนะ ผ่านมาห้าตอนไม่เห็นจะคืบหน้าไปไหน วนเวียนอยู่ที่เดิมๆ (ด่าตัวเอง - -*)
จะมีใครสงสัยไหมว่าอิแด้มันมานอนอยู่บนเตียงถึง2ปีเลยเหรอวะ ? มันกินยังไง มันนอนยังไง ไม่อาบน้ำ? ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า?
ขอตอบเหมือนที่เขียนไว้ในตอนนี้เค่อะ! แด้มีอิสระทุกอย่าง แค่ถูกมัดตอนอีอะไรอะไรกับชานนี่เท่านั้นเอง...สมามรถลงไปกินข้าว(กับจงออบ) อาบน้ำ(มีจงออบคอยคุม) หรือทำอะไรก็ตามได้(จงออบก็ยังไปคุม)
จงออบเรื่องนี้ก็มีหน้าที่เหมือน”ทาส”ของชานนี่แหล่ะค่ะ ทำทุกอย่างที่พี่สั่ง ...ทำไปทำไมไม่รู้เหมือนกัน (อ้าว)
ติดตามต่อกันด้วยนะคะ *ฉีกยิ้มโรคจิต*
อ้อ...อ่านแล้วเม้นบ้างก็ดีค่ะ มันแสดงถึงความมีน้ำใจแก่ไรต์เตอร์สมองตัน อยากจะรู้ฟีดแบ็กตัวเอง ใครไม่ม้นจะจ้วงให้พรุน *ถือมีด*
ความคิดเห็น