คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Story 4
“สวัสดีครับท่าน”คยูฮยอนมารายงานตัวให้กลับเจ้านายตัวเองแต่เช้า เพราะนี่คือการเริ่มงานการเป็นบอดี้การ์ดให้กับลูกสาวของเจ้านายตัวเอง ซึ่งขึ้นชื่อว่า งี่เง่า และเอาแต่ใจที่สุด จนบอดี้การ์ดหลายต่อหลายรายทนไม่ไหว
“อื้ม มาแต่เช้าเลยน่ะ คยูฮยอน”เจ้านายเอ่ยทักก่อนจะ ตบบ่าลูกน้องเบาๆ “ฉันฝากด้วยน่ะ คยูฮยอน”เจ้านายกล่าวฝากฝังก่อนจะเข้าไปที่รถทำงาน เหลือเพียงคยูฮยอนเท่านั้นที่ยืนยิ้มน่าเจื่อน อยู่หน้าบ้าน
“มันจะ สักแค่ไหนเชียว ทีคนร้ายเป็นร้อยเป็นพัน ฉันยังปราบได้กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมฉันจะดูแลไม่ได้”ชายหนุ่มกล่าว เบา ก่อนจะชะเง้อ มองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
“นี่ มันอะไรกันฮ่ะ ใครทำเสื้อตัวโปรดของฉันเป็นแบบนี้”คุณหนูซอฮยอน ปรี๊ดแตกทันที เมื่อหยิบเสื้อตัวโปรด ที่เธอชอบใส่ประจำขึ้นมา เพราะมันมีแต่รอยด่างเต็มไปหมด
“คุณแม่บ้าน บอกมาเดี้ยวนี้ ใครเป็นคนซักเสื้อผ้า”ซอฮยอนคาดคั้นแม่บ้านของตน
“คือ คุณหนูค่ะ ดิฉันต้องขอโทษด้วย ที่ไม่ได้เป็นคนจัดการเอง มัวแต่ยุ่งไปหน่อยเลยให้เด็กที่รับมาใหม่เป็นคนซักเสื้อผ้า ของคุณหนู”แม่บ้านกล่าวรายงาน ด้วยความกลัว หากเธอโกรธแล้วอยากที่ใครจะห้ามเธอได้
“งั้นหรอค่ะ คุณก็รู้นี่ค่ะ ว่าฉันชอบเสื้อตัวนี้มากแค่ไหน ทำไมถึงทำงานสะเพร่าอย่างนี้ เด็กคนนั้นอยู่ไหน ฉันขอไล่มันออก เดี้ยวนี้”ซอฮยอนกล่าวเด็ดขาด ก่อนจะ ปาเสื้อตัวนั้นลงกับพื้น “จะเอามันไปทิ้งที่ไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็น”เธอกล่าวกับแม่บ้านก่อนจะ เลือกเสื้อผ้าตัวใหม่ของเธอ
“ออกรถ”หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ หลังจากที่เข้ามานั่งในรถของตน “คุณอยากจะไปที่ไหนหรอครับ คือผมอยากจะแนะนำตัวผมคือ……”ชายหนุ่มกล่าวอย่าง เป็นมิตร พร้อมกับแนะนำตัวอย่างสุภาพแต่ไม่ทันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ก็ถูกขัดด้วยเสียงของหญิงสาวเสียก่อน
“ไปที่ไหนก็ได้ และนายช่วยขับรถไปเงียบๆด้วย”หญิงสาวกล่าว ก่อนจะหยิบแว่นสีชาขึ้นมาปกปิด ดวงตาของเธอไว้
“เฮ้อ เวรกรรมอะไรของแกว้า ไอ้คยู”ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะขับรถออกไป สายตาก็พลางแอบดูหญิงสาวเล็กน้อย “ผู้หญิงคนนี้ ดูไปก็น่ารักดี ถ้าไม่ติดนิสัยที่เอาแต่ใจและเจ้ายศเจ้าอย่างคงจะดีกว่านี้”ชายหนุ่มนึกในใจ
“นี่งานทั้งหมดที่เธอต้องเรียนรู้”คิบอมกล่าวก่อนจะวางแฟ้มงานต่างๆ ที่โต๊ะทำงานของแทยอน
“หมดนี่เลยหรอ มันไม่เยอะไปหน่อยหรือไง”แทยอนมองแฟ้มงานที่ถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ
“นี่ เธอเป็นเด็กใหม่น่ะ ก็ต้องเรียนรู้กันหน่อยสิ จะให้เอางานมาทำสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง บริษัทผมเสียหายหมด”คิบอมกล่าว ด้วยความเหนือกว่า
“เออ ทำก็ได้ ฉันจะต่อกรกับนายได้ไงล่ะฉันมันลูกน้องนี่”แทยอนกล่าว ก่อนจะดึงแฟ้มมาเปิดอ่านอย่างเซ็งๆ
“นี่ เธอไม่ต้องมาประชดประชันกันเลย ถ้าวันนี้ทำไม่เสร็จน่ะไม่ต้องกลับบ้าน”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะยักคิ้วให้เพื่อกวนประสาทหญิงสาว
“คุณหมอซีวอน ออกเวรแล้วหรอค่ะ”พยาบาลสาวกล่าวกับชายหนุ่ม ที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน
“ครับ ผมไปก่อนน่ะ”ชายหนุ่มตอบแบบสุภาพ ตามมารยาทของสุภาพบุรุษก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาลไป หลังจากขับรถไปสักพักชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอกับหญิงที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
“ช่วยรับไว้ด้วยน่ะค่ะ ช่วยรับไว้ด้วยน่ะค่ะ”หญิงสาวกล่าวกับคนที่เดินไปเดินมา ก่อนจะส่งใบปลิวให้ แต่ดูเหมือนไม่มีใครจะสนใจมันแม้แต่น้อย เธอยืนแบบนี้มาแต่เช้าแล้ว
“ถ้าผมรับ คุณจะไปทานข้าวกับผมไหม”ซีวอนแกล้งถามหญิงสาว
“คุณ…..ถ้าคิดจะมาล้อเล่น ก็เชิญไปที่อื่น ฉันกำลังทำงาน”หญิงสาวกล่าวก่อนจะหันหนีไปอีกทาง
“55555 นี่ ผมซีวอนเอง คุณจำได้ไหม เรื่อง แหวนวันไหนไง”ชายหนุ่มหลุดขำกับสีหน้าที่จริงจังของหญิงสาว ก่อนจะเฉลยออกไป
“คุณนั่นเอง…..ฉันนึกว่าเป็นพวกนักเลงที่ไหนซะอีก”ยูริยิ้มกลับ ก่อนจะตอบออกไป
“ให้ผมช่วยไหม ผมว่าถ้าผมช่วยน่ะ ใบปลิวพวกนี้ต้องหมดแน่ๆ”ซีวอนกล่าวก่อนจะคว้าใบปลิวทั้งหมดจากยูริมาแจก เรียกความสนใจให้กับสาวๆได้ไม่น้อย เพราะบุคลิกที่ดูดีของเขา
“ฮันเดี้ยวเราไปกินข้าวกันน่ะ แล้วก็ต่อด้วยดูหนัง และไปช๊อปปิ้งกันต่อ”เจสสิก้ากล่าว
“เจส คุณเลิกกอด ผมสักทีได้ไหม ผมขับรถอยู่มันอันตราย”ฮันคยองกล่าว
“ก็ได้ ทำไมคุณถึงต้องดุเจสทุกทีเลยน่ะ”เจสสิก้ากล่าวอย่างงอนๆก่อนจะมองออกไปข้างทาง
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮัดเช้ยยยยย คุณหนูครับนี่คุณลองน้ำหอมเกือบจะหมดทุกกลิ่นแล้วน่ะครับ ผมเวียนหัวไปหมดแล้ว”คยูฮยอนกล่าวปรามหญิงสาว ที่ยังไม่เลิกลองฉีดน้ำหอมที่สูทของเขา
“ก็ยังไม่มี อันไหนที่ถูกใจฉันนี่ นายจะทำไม”หญิงสาวกล่าวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะฉีดกลิ่นใหม่อีกครั้ง ความจริงแล้วเธอไม่ได้ตั้งใจจะซื้อหรอก หากแต่ว่า อยากแกล้งชายหนุ่มก็เท่านั้น
“หมดแล้วครับคุณยูริ จะไปทานข้าวกับผมได้หรือยัง”.วอนหันมากล่าวกลับหญิงสาวเมื่อเขาแจกใบปลิวเสร็จ
“เกรงใจคุณจัง ช่วยงานฉันยังจะเลี้ยงข้าวฉันอีก”ยูริกล่าว
“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ ไปกันเถอะครับ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะคว้าขอมมือของหญิงสาวไป “บะหมี่ร้านนี้อร่อยมากเลย คุณทานเยอะๆน่ะครับ”ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ”ยูริยิ้มขอบคุณก่อนจะเริ่มทานอาหาร
“ฮัน นั่นมันซีวอนเพื่อนของคุณหรือเปล่า”เจสสิก้ากล่าวก่อนจะชี้เข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันที่เจสสิก้าจะกล่าวจบ ฮันคยองก็ตรงไปที่ร้านนั้นทันที
“อ้าวไอ้ฮันเป็นไง มาไงเนี่ยะ”ซีวอนกล่าวทักเมื่อเจอเพื่อนของตัวเองก่อนจะตามมาด้วยเจสสิก้า
“นายมากับใคร”ฮันคยองเอ่ยถาม แต่เขากก็รู้ว่าหญิงสาวเป็นใคร
“อ่อ นี่คุณยูริ เธอเป็นเพื่อนฉันเองซีวอนกล่าวแนะนำ”
“ฮันคุณจะทานร้านนี้ หรอค่ะ ไม่เอาน่ะ เจสอยากทานอาหารอิตาเลี่ยน”เจสสิก้ากล่าว พลางทำหน้าแหยๆ
“แล้ว แต่คุณ ผมจะทานที่นี่กับไอ้วอน”ฮันคยองกล่าวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะนั่งที่โต๊ะอาหาร
“เอ่อ คุณซีวอนค่ะ ฉันว่าฉันคงไม่สะดวกที่จะอยู่ต่อ ฉันขอตัวก่อนน่ะค่ะ”ยูริกล่าวพลางทำท่าจะลุกขึ้น ก่อนจะหยิบไม้เท้าออกมา
“เดี้ยวสิ ครับ ผมไปส่ง”ซีวอนกล่าวรั้ง ก่อนจะเดินตามยูริออกไป จนลืมฮันคยองกับเจสสิก้าที่นั่งอยู่
“หน้าตาก็ดีน่ะ ที่แท้ตาบอดหรอเนี่ยะ เพื่อนคุณคบไม่เลือกเลยน่ะค่ะ”เจสสิก้ากล่าวอย่างดูถูก หลังจากสองคนนั้นอออก ไปสร้างความไม่พอใจให้กับฮันคยอง
“ถึงเขาจะตาบอด ก็ยังดีกว่าคนปกติแบบคุณ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะเดิน ออกจากร้านไปทิ้งเจสสิก้าไว้เพียงคนเดียว
“ทำไมคุณ พูดกับเจสแบบนี้ แล้วคุณจะต้องเสียใจ”เจสสิก้ากล่าว
“หิวน้ำ”หญิงสาวกล่าวนิ่งๆก่อนจะนั่ง ลงที่ม้านั่งข้างๆ
“คุณหนูหิวน้ำหรอครับ ทางด้านนู้นมีร้านน้ำ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะชี้ไปทางด้านนั้น
“นายไปซื้อ ฉันจะรอที่นี่”หญิงสาวกล่าวพลางนั่งเอนหลังอย่างสบาย
“ได้ครับ แต่ผมขออนุญาตคุณหนูช่วยถือ ถุงพวกนนี้สักแปปน่ะครับ”คยูฮยอนกล่าวก่อนเอาของทั้งหมดยัดใส่มือของหญิงสาวโดยที่เธอไม่เต็มใจสักนิด แล้วรีบเดินออกไปทันที
“ไอ้บ้า กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ คอยดูน่ะจะฟ้องคุณพ่อให้ไล่ออก”ซอฮยอนกล่าวอย่างไม่พอใจพลางดูข้าวของในมือ
“ไอบ้านี่มันน้ำอะไรของนาย ฮ่ะ”ทันที ที่เธอกินเข้าไปก็ต้องคายออกมา พลางวางแก้วน้ำทันที
“น้ำส้มไงครับ คุณหนูไม่ชอบหรอครับ”คยูกล่าวยิ้มๆ
“ฉันเกลียดน้ำส้ม ไปซื้อให้ฉันใหม่เดี้ยวนี้ เอาน้ำกีวี่ อ่อ หวานน้อยๆน่ะ”
“ยัยคุณหนูตัวร้ายสั่งเอาๆ บอดี้การ์ดน่ะเฟ้ย ไม่ใช่คนรับใช้”คยูบ่นเบาๆก่อนจะไปซื้อน้ำมาให้ไหม่อีกครั้ง
“นี่ครับ น้ำกีวี่หวานน้อยได้แล้วขอรับ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะส่งแก้วน้ำให้หญิงสาวอีกครั้ง พลางมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“จำให้ขึ้นใจเลยน่ะว่าฉันเกลียดน้ำส้ม”หญิงสาวกล่าวก่อนจะดูดน้ำ อย่างสบายใจแต่เธอก็รู้สึกว่าเหมือนน้ำ มันดูดไม่ขึ้ยังไงชอบกล
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดของหญิงสาวดังลั่นห้าง จนคยูนั้นต้องเอามืออุดหู
“ไอ้บ้า นาย นายเอาแมลงสาปใส่แก้วน้ำฉันใช่ไหมฮ่ะ”ซอฮยอนกล่าวด้วยความโมโห ก่อนจะชี้หน้าด่าชายหนุ่ม จนคนทั่วไปหันมามอง
“คุณหนู ครับ ใจเยนก่อนน่ะครับ เดี้ยวคนอื่นจะหาว่าคุณหนูเป็นบ้าได้น่ะครับ”คยูฮยอนกล่าว ก่อนจะเอามือปิดปากของหญิงสาวแล้วพาขึ้นรถกลับไป
“ แอ ไอ้ อ้า อั้น ไอ้ แอ ออก (แกไอ้บ้าฉันไล่แกออก)”ซอฮยอนพยายามกล่าวกับชายหนุ่ม
“ห้าโมงเย็นแล้วหรอเนี่ย ยังเคลียงานไม่เสร็จเลย หิวก็หิว เจ้านายบ้านี่โหดชะมัด”แทยอนกล่าวหงุดหงิด เมื่อมองนาฬิกา
“หงุดหงิดอะไรหรือครับคุณแทยอน”คิบอมที่ออกมาจากห้องทำงาน เอ่ยทักหญิสาว
“จะให้หงุดหงิดอะไรได้อีกล่ะ คุณเจ้านายยยยย”ประโยคหลังแทยอนลากเสียงยาวเป็นการประชด
“ผมให้คุณพักได้ ไปทานข้าวกัน”คิบอมกล่าว
“หมายความว่าไง ไปทานข้าวกัน”
“เอาเหอะน่า จะหมายความว่าไง เดินตามผมมาก็แล้วกัน”คิบอมกล่าวก่อนจะเดินนำหน้าหญิงสาวไป
“คุณ ยูริ เดี้ยวก่อนสิครับ ให้ผมไปส่งคุณน่ะครับ”ซีวอนคว้าข้อมือหญิงสาวไว้ โดยมีฮันคยองดูอยู่ห่างๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี้ยวเพื่อฉันก็มารับแล้ว คุณไปเถอะ วันนี้ฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้ว”ยูริกล่าว
“ไม่เป็นไร หรอกครับ เราเป็นเพื่อนกันนี่ ให้ผมไปส่งคุณ เถอะน่ะครับ พอผมเอา……..ติ้ดดดดดดด”ยังไม่ทันที่ซีวอนจะกล่าวจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน
“ว่าไงน่ะครับ ด่วนหรอครับ ได้ๆเดี๋ยว อีกสิบนาทีผมเข้าไป”ซีวอนรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะหันมาทางหญิงสาว
“ไปเถอะค่ะ ธุระของคุณสำคัญกว่า”หญิงสาวกล่าวเหมือนรู้ทัน ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวอะไรไปมากกว่านั้น จึงได้แต่บอกลา
“เราคงได้เจอกันอีกน่ะ กลับบ้านปลอดภัยน่ะครับ”
“โหยยย นี่นายสั่งมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยะ เยอะแยะไปหมด”แทยอนกล่าว พลางมองอาหารตรงหน้า คิดๆดูแล้ว เธอไม่เคยเรียกคิบอมว่าเจ้านายเลยสักครั้ง
“นี่ ยัยบ้า เธอควรจะเปลี่ยนสรรพนาม เรียกผมซะใหม่น่ะ ตอนนี้เราอยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องน่ะ”คิบอมกล่าวก่อนจะทำคิ้วขมวดใส่ จนหญิงสาวทำหน้ามุ่ย
“ค่ะเจ้านาย เจ้านาย เจ้านาย พอใจรึยัง”แทยอนกล่าว ทำไมเธอถึงต้องมาเป็นลูกจ้างนายนี่ด้วยน่ะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงินเดือนและสวัสดิการที่เยี่ยมน่ะ เธอคงเดินออกจากที่นี่ไปนานแล้ว
“ดี จำไว้ กินได้แหละ ผมได้ยินเสียงท้องของคุณจนลั่นบริษัทแล้ว”คิบอมกล่าว ก่อนจะส่งกล่องอาหารให้
“ยัยแทมาช้าอีกแล้ว กี่โมงกันแล้วน่ะ”ยูริกล่าวเบาๆ เพราะเธอนั่งรอแทยอนมาเกือบชั่วโมงแล้ว ฮันคยองที่ยืนดูอยู่ห่างๆจึงเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“ทำไม ไม่กลับไปกับไอ้วอน มันทิ้งเธอหรือไง”ฮันคยองกล่าว แล้วนั่งลงข้างๆหญิงสาว
“คุณเป็นใคร เพื่อนของคุณซีวอนหรอ”ยูริเอ่ยถามกลับ
“เห้ออออ ไม่ทันไรก็ลืมกันแล้วหรอ ผู้หญิงนี่ลืมง่ายชะมัด”ฮันคยองกล่าวเซงๆ
“แล้วคุณเป็นใคร ฉันขอโทษจริงๆน่ะ ฉันจำคุณไม่ได้หรอก”ยูริกล่าว พลางส่ายหน้า
“ริมแม่น้ำ วันนั้นไง รึเธอความจำเสื่อมกันฮ่ะ เสียงฉันออกจะเป็นเอกลักษณ์จำไม่ได้หรือไง”ฮันคยองกล่าวอีกครั้ง แบบงอนๆ จนทำให้ยูริยิ้มออกมา
“คุณนั่นเอง ยังอารมณ์ร้อนเหมือนเดิมน่ะค่ะ”
“แล้วเธอทำไมยังไม่กลับบ้าน ใกล้ค่ำแล้วน่ะ รอไอ้วอนมันหรอ”
“ฉัน รอเพื่อนฉันมารับ ป่านนี้แล้วยังไม่มาเลย ไม่รู้ว่าติดปัญหาอะไรหรือเปล่า”ยูริกล่าว
“ไปกลับฉัน เดี้ยวฉันไปส่ง”ฮันคยองกล่าวพลางคว้าข้อมือหญิงสาวให้เดินตาม ยูริได้แต่พยายามบอกปฎิเสธเท่านั้น
ปิดเทอมแล้ว ไรเตอร์มาแล้ว นักอ่านทุกคนปิดเทอมกันยัง เม้นๆให้กำลังใจด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น