คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER3 : วุ่นวาย(กันอีกแล้ว) update100%
Taotao’s story
"ต๋าววววววววว! ไม่เอาอันนั้นเอาอันนี้ดิ"
"ชาอย่าเรื่องมากดิฟีฟ่ายังไม่งอแงเลยนะ"
"เฮ้ยยย!ชาไม่ได้งอแงเว่ย!แต่ชาจะกินอันนี้-3-"
"อันนี้มันไม่ดีกับสุขภาพ ไม่เอาเดี๋ยวฟีฟ่ากินแล้วไม่สบาย"
"ก็อย่าให้ฟีฟ่ากินไง ชาจะเอาไปกินคนเดียว"
งงล่ะสิๆว่าผมกับคชากำลังเถียงอะไรกัน...ตอนนี้ผมกับทอมคชามาอยู่ในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในใจกลางเมืองกรุงเทพฯครับ พาเด็กน้อยฟีฟ่ามาซื้อของใช้ของกินกันครับ แต่ตอนนี้เรากำลังอยู่ในระหว่างการตบตีกันครับ โหดป่ะล่ะ?ฮ่าฮ่า ก็คชาน่ะสิครับจะซื้อแต่ขนมอะไรก็ไม่รู้ไม่มีประโยชน์ พอผมหยิบออกชาก็หยิบเข้า แล้วก็เถียงไม่ได้ให้ฟีฟ่ากินซะหน่อยผมล่ะเพลียกับเด็กน้อยในร่างของทอมคชาจริงๆ
"หม่าม๊าาาาาา ฟีฟ่ากินนมๆ"
ฟีฟ่านั่งอยู่ตรงที่นั่งในรถเข็น เรียกคชาพร้อมกับชี้นิ้วเล็กๆไปยังชั้นวางของที่มีนมหลากหลายยี่ห้อวางเรียงรายอยู่ด้วยความสนใจ ดวงตาใสๆมองไปยังเบื้องหน้า และขยับขาไปมาบนรถเข็น ผมมองตามมือนั้นไปพร้อมกับคชาที่เอ่ยคำพูดที่ทำให้ผมถึงกับอดขำไม่อยู่และอยากจะโดนประทุษร้ายซะให้ได้...
"ฟีฟ่าพี่เป็นผู้ชายลูก พี่ไม่มีนม โอ้ยยยย! TT'ต๋าวววว!ตีชาทำไม"
"ทะลึ่งแล้วชาพูดไรกับฟีฟ่าเนี่ยเดี๋ยวเหอะๆ ป่ะฟีฟ่าอยากกินอันไหนชี้เลยๆ"
ผมเอื้อมมือไปตีหน้าผากของคนข้างๆด้วยความหมั่นเขี้ยว คชาก็ได้แต่คลำหน้าผากตัวเองป้อยๆ ผมหันกลับไปสนใจฟีฟ่าแล้วก็เข็นรถพาเด็กเห็ดตัวน้อยไปเลือกซื้อนมต่อ เสียงโวยวายของคชาที่มีแต่แรกหายไปผมหยุดรถเข็นแล้วหันกลับไปมอง ก็เจอเจ้าตัวกำลังทำหน้ามู่เดินตามหลังผมต้อยๆ สงสัยจะไม่พอใจที่โดนตี
"ชา"
"..."
"ชาเอ้ย!"
"..."
อ่าวเฮ้ย!ไม่พอใจจริงหรอเนี่ย? ไร้สัญญาณตอบรับจากคชา คนตัวเล็กเอาแต่เดินตามผมแล้วก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทำไงดีวะเต๋าเอ้ย!-_______-'
ผมค่อยๆชะลอรถเข็นให้ช้าลงเพื่อหยุดรอให้คชาเดินตามผมทัน ใบหน้าหวานช้อนสายตามองผมด้วยท่าทีที่ดูเหมือนเด็กน้อยกำลังงอน ฮ่าฮ่าฮ่า! จะต้องง้อใช่ไม๊เนี่ย? ผมง้อใครไม่เป็นด้วยน่ะสิ ที่ทำได้ตอนนี้ก็คง...
"นี่!ชา..ไม่พอใจอะไรเต๋าเปล่าเนี่ย?"
"..."
"ไม่พอใจไรเนี่ย?"
"-3- ชิ!"
เอ้า!!ไอนี่ถามดีๆแล้วยังไม่ตอบ ผมถามย้ำอีกครั้ง ก็มีแต่เสียงที่คล้ายกับอาการประชดออกมา
"คชาาาาาาาา"
"ฮึ่ยยยยย! ( -3-)(-3- )( -3-)(-3- )"
"ถามดีแล้วไม่ตอบก็ไม่ต้องคุยกันแล้วนะ!"
ดูมันดิน่าตีไม๊ล่ะครับ? ผมถามก็ไม่ตอบแถมยังทำหน้ามู่ปากจู๋ใส่ มันน่าตีอีกซักทีนะเนี่ย ไอผมก็ง้อไม่เป็นพอเจอแบบนี้ก็ไม่คุยด้วยดีกว่าเดี๋ยวชาก็คงหายเอง
ผมเร่งฝีเท้าอีกครั้งให้เร็วขึ้น ดันรถเข็นให้เร็วขึ้น ถ้ายังคุยกันต่อสงสัยผมได้ตีไอคนตัวเล็กจริงๆแน่ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้เดินห่างออกไป ก็มีแรงดึงจากใกล้ๆตัว พร้อมกับเสียงพูดงึมงัมในลำคอของ...
"ไอ้เอย&×$€>±$@$€>±$@(_+@:#/!?5+*"
อะไรของมันวะทอมเอ้ยยย!ภาษาอะไรกัน? -______- ผมหันกลับไปมองเจ้าของเสียงถามด้วยความสงสัยและคำตอบที่ได้ก็มาพร้อมกับหน้ามู่(เหมือนเดิม)ของคชาที่เงยขึ้นเหมือนจะหาเรื่อง
"ฮะ?? อะไรนะคชา?"
"โหยยย!เต๋าแค่นี้ฟังไม่ออก คชาบอกว่า ไม่เคยมีใครตีหรือขัดใจคชาเลยนะแม้แต่หม่าม๊า"
นี่ครับคำพูดของคชา คำพูดที่มาพร้อมใบหน้าที่เชิดรั้น เพราะงี้เองโดนตามใจแต่เด็กล่ะสิเลยขี้โวยวายเอาแต่ใจแบบนี้ ฮ่าฮ่าคชาเอ้ย!ไม่โตจริงๆนะ ผมฟังจบแล้วแทบจะหลุดยิ้มออกมาไม่ได้แต่ต้องเก๊กขรึมเอาไว้แล้วถามยียวนกลับไป
"แล้วไงอะ?"
"ก็ขอโทษกันหน่อยเด้ะ! ชิ!"
ดูดูไอทอมน้อยพูดสิครับ -______- เดี๋ยวตีตายเลยตัวเองผิดแท้ๆมาให้เต๋าขอโทษ คิดหรอว่าเต๋าจะขอโทษ...
"หึ! ไม่มีทางนะจ้ะที่รัก :p"
เจอไม้นี้เข้าไปคชาก็ได้แต่ทำหน้าเหวอเลยครับ ฮ่าฮ่า! 'ที่รัก' ผมใช้จังหวะที่ไอตัวดีกำลังยืนเอ๋อเข็นรถพาฟีฟ่าไปคิดเงินตรงแคชเชียร์และปล่อยให้คชาได้แต่...
"เอ้ยยยยย!ใครที่รักเต๋ากัน บ้าเอ้ย~"
ยืนโวยวายอยู่คนเดียวต่อไป >_______<
.
.
.
---------------------------------------------------------TOMBOYMAMA---------------------------------------------------
.
.
.
.
.
"เฮ้ยต๋าวววววว! เอามานี่!"
"ชา! ไม่เอาเอาชุดนี้ให้ฟีฟ่า"
"ฟีฟ่าจะเอา...เอาชุดนี้ฮะ"
"เอาชุดนี้น่าฟีฟ่า มาๆหม่าม๊าไปจ่ายเงินแล้ว"
"มานี่เลยชา! เอาชุดนี้ไปแทน"
"ปะป๊า หม่าม๊า"
เปิดมาแทบทุกตอนทุกคนยังคงไม่เคยได้เห็นความสงบของครอบครัวของผมใช่ไหมครับ? แหะๆตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น บทสนทนาที่แสดงถึงความวุ่นวาย -______-เพราะผมกับคชากำลังซื้อเสื้อผ้าให้ฟีฟ่านะสิครับ แต่พอดีมันไม่ลงตัวนิดหน่อยเลยเกิดการตีกันนิดนึง(หรอ?)
ก็จะไม่ให้ตีกันได้ไง ไอผมก็จะซื้อตัวนี้ให้คชาก็ไม่เอาพอคชาเลือกอีกตัวให้ผมก็ไม่ชอบพอจะให้ลองชุดนี้ฟีฟ่าก็จะเอาชุดนั้น และชุดที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบในครั้งนี้คืออะไรรู้ไหมครับ? มา!ผมจะเฉลยให้ มันก็คือชุด...
ผม >> ชุดทีมแมนยู
คชา >> ชุดทีมเชลซี
ฟีฟ่า >> ชุดเบ็นเท็น
=__________=' เพลียเลยสิครับ ผมว่าทีมแมนยูเนี่ยใส่แล้วเจ๋งจะตาย ดีกว่าเชลซีเป็นไหนๆเนอะ ไม่เหมือนเชลซีของคชา ผมล่ะไม่อยากจะพูดว่าเพลียเหลือเกิน พวกเรา3คน(ไรเตอร์ : ความจริงน่าจะแค่เต๋าคชานะฟีฟ่าไม่เกี่ยว อิอิ)ต่างก็กำลังวุ่นวายกับชุดจนพนักงานถึงกับยืนส่ายหัว
"ชา!เอาแมนยูดิ"
"ต๋าวววววว!เชลซีๆๆ"
"เอาแมนยูกับเบ็นเท็น"
"โนวเวย์เต๋า -3-"
ผมกับคชาก็ยังคงเถียงกันต่อไปจนกระทั่งเสียงใสๆเรียกเราทั้งคู่ แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจจนกระทั่ง...
"ปะป๊า -0-"
"ชา! อย่าเถียงเต๋า"
"หม่าม๊า -0-"
"เต๋า!เต๋าอ่ะอย่ามาเถียงชา"
“ปะป๊า!!”
“^%$#@!@#%$&*(&*)”
"ปะป๊าหม่าม๊าาาาาาาา แงแงแงแงT0T"
"ฟีฟ่า!! / ฟี่ฟ่า!!"
ทันทีทีเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังลั่นขึ้นในบริเวณนั้น การเถียงของผมกับคชาก็หยุดลง เราทั้งคู่ต่างหันกลับมามองยังเด็กตัวน้อยที่ยืนเบะปาก หยดน้ำตาไหลลงมาจากตาคู่ใส ตายล่ะหว่า!ทำไงดีวะ คชาหันมามองผมด้วยสายตาเลิ่กลั่กว่าจะทำอย่างไรต่อไป
"โอ๋ๆ ฟีฟ่าไม่เอานะครับไม่ร้องนะ มามาปะป๊าอุ้มมา"
ผมก้มลงไปช้อนตัวเด็กน้อยฟีฟ่ามาอุ้มไว้ และเอ่ยคำปลอบให้ฟีฟ่าหยุดร้อง และหันไปหาพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
"พี่ครับเอาทุกชุดนี่แหละครับ :)"
ผมบอกกับพนักงานพร้อมกับหันกลับมายังคนตัวเล็กข้างๆอีกครั้ง ใบหน้าของคชาดูตกใจกับการร้องไห้ของเด็กน้อยในอ้อมกอดผมที่ยังคงมีเสียงร้องเบาๆ
"ไม่เป็นไรแล้วชา ฟีฟ่าแค่ตกใจน่ะ"
ผมพูดออกไปเพื่อคลายความตกใจและงุนงงของคชา ใบหน้าหวานพยักหน้าลงเล็กน้อยมือเรียวเอื้อมมาสัมผัสกับกลุ่มผมเส้นเล็กของฟีฟ่าแล้วลูบเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะครับฟีฟ่า หม่าม๊าอยู่นี่นะ"
เพียงแค่นั้นเด็กตัวน้อยที่กำลังสะอึกก็หยุดร้องไห้ ลงทันที รอยยิ้มเล็กๆที่ไรเดียงสาผุดขึ้น หัวกลมๆซุกลงตรงไหล่ของผมโดยที่มือเรียวของคชาก็ยังคงทำหน้าที่ลูบผมลูบหัวเด็กน้อยต่อไป ผมและคชาหันมามองหน้ากันและยิ้มบางๆให้กันอีกครั้ง
"ปะ! กลับบ้านเรากันเถอะ" ยามเย็นของกรุงเทพฯ ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเดินในสถานที่ที่เป็นแหล่งช้อปปิ้งย่านใจกลางเมือง ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลากำลังอุ้มเด็กตัวเล็กที่หลับปุ๋ย พร้อมกับคนตัวเล็กที่เดินอยู่ด้านข้าง ผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างขวักไขว่ทำให้ทั้งคู่ต่างต้องคอยเหลือมองกันตลอด เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหลงไปไหน….. เสียงโวยวายของทอมเจ้าเก่าดังขึ้น เงียบไปได้แค่แป๊บเดียวก็กลับมาบ่นผมอีกแล้วล่ะครับ = =’ บ่นไม่พอยังหยุดขาที่กำลังก้าวพร้อมกับหยุดรถเข็นที่ตัวเองเข็นไว้ซะดื้อๆอย่างงั้นอะ คิดบ้างม้ายยยย~ว่าผมหนักT_____T “ไม่หลงหรอกน่าเดินตามมาๆ” ผมบอกกับคชาพร้อมกับเร่งให้อีกฝ่ายเดินตามแต่ก็นะครับ ไอดื้ออย่างคชาพูดครั้งเดียวไม่ยอมฟัง ไอดื้อก็ยังคงยืนทำหน้ามุ่ยต่อไป "ไม่เอาอ่ะเต๋าพาหลงแน่นอนนนนน!!" นั่นไงครับ!มันไม่เชื่อผมจริงๆด้วย= =' ใบหน้าที่กำลังเชิดรั้นขึ้นก็ค่อยๆมองมาทางผม พร้อมกับก้าวขาเดิน เย่ส!ในที่สุดคชาก็เชื่อฟังผมซะที อย่าได้ช้าผมก้าวขานำร่างบางที่อยู่ใกล้ตัวออกไปเสียงฝีเท้าของคชาที่เดินใกล้ตัวผมก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว... "คชา!!ไปไหนเนี่ย? เฮ้ยยย!รอก่อนดิ" "ไปไหนก็ได้ ที่ไม่หลงเว่ย -3-" "เฮ้ยยยยยย!กลับมาก่อนรถอยู่ทางออกตรงโน้น!" "ม่ายยย! เต๋าอ่ะพาหลงแน่ๆ" ดูมันสิครับนอกจากจะไม่เชื่อแล้วยังชอบเถียง...แล้วคือถามว่าผมอายไม๊?ที่ต้องตะโกนคุยกันไปมาระหว่างเดินตามไอดื้อคชาไป ตอบได้เลยว่า 'อายมากT////T' หากใครไม่รู้ว่าอายเป็นยังไงผมขอแนะนำเลยตะโกนคุยกันกลางห้างเนี่ยแหละคือคำตอบที่คุณคู่ควร "โอ้ยยยย!ต๋าวววววว" "ชู่ววววววววว!! หยุดโวยวายได้ไม๊ชา เดี๋ยวฟีฟ่าตื่น...แล้วตามเต๋ามาเหอะน่าคราวนี้ไม่หลงแน่นอน" ได้ผลครับคราวนี้ คชาหยุดทุกการเคลื่อนไหวแล้วกลับมาเดินตามผมไปยังทางแรกที่เราเดินมาด้วยกัน ต้องขอบคุณเด็กตัวน้อยที่หลับบนบ่าผมนะเนี่ยที่ทำท่าจะตื่น ผมเลยเอามาเป็นข้ออ้างดึงคนหน้ามู่ที่เดินอยู่ใกล้ๆไว้ได้ "ชาอย่าไปเดินไหนไกลดิ...เดี๋ยวก็หาไม่เจออ่ะ" แต่ก็แปลก...ผมรู้สึกดีกับคนตัวเล็กที่เดินด๊อกแด๊กทำหน้ารั้นๆคนนี้ ผมชอบนะเวลาที่คชายิ้มหรือไม่ก็ทำหน้าในหลายๆอารมณ์ มันชวนให้หมั่นเขี้ยวทุกทีเลย เฮ้ยยยยยยยยยยย! คชาหายไปไหนวะเนี่ย? ผมกวาดสายตาไปมองจนทั่วก็ยังไม่เจอแม้กระทั่งเงาของไอทอมดื้อ ขาของผมก้าวเดินไปยังที่ต่างๆของแผนกก็ยังไม่เห็น ไปอยู่ไหนวะ เอ้ย!!!!!! ตะกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย ไม่ว่าจะมุมไหนของแผนกก็ยังไม่มีแม้แต่คชา... "พี่ครับ พี่เห็นผู้ชายตัวเล็กกว่าผมที่เดินเข็นรถเข็นผ่านมาแถวๆนี้ไม๊ครับ?" "เอ่ออออ...ผู้ชายตัวเล็กๆหรอคะไม่เห็นนะคะ" "พี่ครับ...." "พี่ครับ...." . . . "จ๊ะเอ๋ ><" "ไม่ขำนะชา! ไปไหนมาเนี่ย?ตามหาแทบแย่" "ฮ่าฮ่าฮ่า~ ไม่ได้ไปไหนนะก็แค่ซ่อนแอบนิดเดียวเอง" "หึ!! คนเค้าตามหาเนี่ยตกใจหมดเลยนะเว่ย นึกว่าโดนใครฉุดไปอีกยิ่งเหมือนๆทอมอยู่" "โห!เต๋าอย่าทำหน้างั้นเด้ะ! แค่แกล้งเล่นนิดเดียว" "........." "ต๋าววววว~" "......." "._______. เต๋าโกรธหรอเนี่ย?" "อื้อออออ~ ปะป๊า" "โอ๋ๆฟีฟ่าตื่นแล้วหรอ? เดี๋ยวกลับบ้านกันนะครับ" เด็กน้อยฟีฟ่าที่อยู่ในอ้อมกอดผมขยับตัว พร้อมกับขยี้ๆดวงตาใสๆ "เต๋า! เต๋า! ต๋าววววว" "นอนต่อนะครับคนดี นอนต่อนะฟีฟ่า "ต๋าวววว~ตอบกันหน่อยดิ-3-" "เต๋า" ผมที่กำลังเดินโอ๋ให้ฟีฟ่าหลับไปอีกครั้งก็ไม่ได้สนใจด้านหลังเท่าไหร่ จนผมว่ามันแปลกๆไปปกติต้องมีเสียงบ้างสิถึงจะหมดแรงแต่คชาไม่น่าจะเงียบขนาดนี้ หรือว่าจะไปเล่นซนไหนอีก .
---------------------------------------------------------TOMBOYMAMA---------------------------------------------------
“เต๋า!! หลงป่ะเนี่ย? จำได้ว่าเดินผ่านมาตรงนี้3รอบแล้วนะ”
"คชาเชื่อหน่อยดิ เดินมาได้แล้วๆเต๋าเมื่อยนะเว่ยเฮ้ย"
แต่!!!มันไม่ได้เคลื่อนไหวไปทางเดียวกับผมนี่สิ - -' ผมหันกลับไปมองด้านหลังก็พบแต่หลังของไอดื้อที่เดินลากรถเข็นไปอีกฝั่งอยู่ไวไว
คช๊า!!!มันไม่เชื่อกันจริงๆด้วยครับ ไอผมก็นึกว่าคชาจะเดินตามมาที่ไหนได้...โอ้!เดินไปอีกทางด้วย ผมรีบสาวเท้าเดินไปให้ใกล้คนตัวเล็กให้ไวที่ที่สุด
ผมเร่งฝีเท้าจนตามไอคนตัวเล็กตรงหน้าทัน แล้วเอามือข้างที่ไม่ได้รองตัวของฟีฟ่าไว้ คว้าคอเสื้อคชาไว้ทันที และทันทีที่คว้าคอเสื้อเอาไว้ได้ก็เป็นอย่างที่คาดไว้น่ะครับ โวยวายทันที...แต่คราวนี้ผมคงต้องดุคชาซะหน่อยเพราะว่า....
"ไม่ไปไหนไกลหรอกน่าเต๋า แค่เดินมาดูของเล่นนิดเดียว-3-"
"อย่าดื้อได้ไม๊ชา? จะกลับบ้านป่ะเนี่ย?"
"ไม่ได้ดื้ออออออ! ฮึ้ยยย~"
เชื่อไม๊ครับว่านอกจากเลี้ยงเด็ก1คนแล้วผมว่าการคอยดูคุณชายนนทนันท์ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำเอาผมหมดพลังงานได้เร็วมาก โคตรเหนื่อยเลยครับบอกตรงๆ = =; เหมือนมันจะโตแต่ก็โตแต่ตัวดื้อชะมัดเลยคนอะไร บ่นก็ไม่ได้ งอนอีก เพลียจริงๆครับ
เฮ่ยยยยยย!ไม่ใช่ละ!! ผมว่าผมเพ้อไปไกลแล้วเนี่ย กลับมาๆเศรษฐพงศ์เอ้ย บ้าไปแล้วผมชมผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ -______-'
ผมดึงตัวเองออกจากห้วงความคิดแล้วหันกลับไปมองยังจุดเดิมที่คชายืนดูของเล่นอยู่ก็พบกับความว่างเปล่า...
ผมเดินถามพนักงานในบริเวณนั้นจนทั่วก็ได้คำตอบเดิม...ว่าไม่เจอคนที่ผมกล่าวถึง ผมละสายตาไปรอบๆตัวก็ไม่เจอคชา แต่ว่า.....
เสียงเดิมที่คุ้นเคยเลยครับ มาจากด้านหลังนี่เอง ผมหันกลับไปก็พบกับไอตัวดีที่ยืนยิ้มเผล่แถมยักคิ้วให้ผมซะด้วย
เชื่อกันรึยังครับว่าผมพูดไม่ผิด คชาดื้อจริงๆนะครับแถมให้ด้วยอ่ะว่าซน ต่อปากต่อคำเก่งจริงๆ คอยดูนะผมจะแกล้งโกรธเลยคอยดู
เป็นไงล่ะเจอผมเอาคืนเข้าให้ ผมไม่ตอบหรอกครับให้รู้ซะบ้างว่าโดนเอาคืนน่ะเป็นยังไง อิอิ
"
ผมละความสนใจจากคชาแล้วหันมาสนใจฟีฟ่าแทน แล้วเร่งฝีเท้าให้เดินไกลออกมากขึ้นจากไอดื้อที่กำลังร้องเรียกผมอย่างไม่ลดละ
"เต๋า"
"ไอเต๋าโว้ยยยยย"
"ต๋าววววววววววววววววว"
"งื้ออออออออ"
.
.
.
.
เสียงเรียกค่อยๆลดลง สงสัยคชาคงหมดแรงแล้วล่ะครับ ก็เล่นเรียกไม่หยุดซะขนาดนั้นแล้วผมก็(แกล้ง)ไม่สนใจซะขนาดนี้ ระยะห่างตอนที่เดินมาก็ค่อนข้างห่างกันอยู่เยอะ
พอผมหันหลังกลับไปก็เจอกับความว่างเปล่าอีกครั้ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้กลับมาอีกครั้ง... คชาหายไปอีกแล้ว เมื่อกี้หายไปพร้อมกับรถเข็นแต่คราวนี้ไม่ใช่ ผมว่าคชาไม่ได้แกล้งผมเล่นแล้วล่ะ เพราะ
เบื้องหลังผมมีแต่ความว่างเปล่าคชาหายไปคนเดียวเหลือแค่รถเข็นไว้ และ....วัตถุทรงสี่เหลี่ยมที่ตกอยู่บนพื้น 'กระเป๋าสตางค์' ถ้าจะแกล้งกันจริงใครมันจะบ้าแกล้งกันเล่นแล้วลืมตกไว้.....
.
.
.
'คชา.....หายไปไหน? นี่ตกลงคชาแล้งกันเล่นอีกแล้วหรือว่าหายไปจริงๆ L '
________________________________________________________________________
+เย่เย่!ในที่สุดตอน3ก็ได้ถึงฤกษ์ยามลงซะที >___________<’ รีดเดอร์หลายคนถึงกับไปตามไปทวงกันในทวิตกันเลยทีเดียว T^T ตอนนนี้กลับมาอักอีก40%แล้ว ครบ100%ซะทีหลังจากที่หายไปเป็นเดือนๆ หวังว่าทุกคนคงชอบกันเน้อ55555 แต่ก็แอบแปลกๆจบแปลกๆ
+ตอนนี้ก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม คชาจอมดื้อเหมือนเดิม…,หลายคนสงสัยล่ะสิว่าคชาหายไปไหนกัน ไรเตอร์ก็ยังตอบไม่ได้ต้องติดตามตอนต่อไป>____<
+ปล.เม้นซักนิดเพื่อเป็นกำลังใจและคำติชมไว้ปรับปรุงให้แก่ไรเตอร์คนนี้ด้วยนะคะ ^______^
ความคิดเห็น