คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Unreliable ....
เปิดเพลงไว้นะคะได้อรรถรสนะเออ
คำว่ารักแปลว่าฉันมีแต่…เหงา
หากคำว่ารัก หมายถึงการต้องอยู่คนเดียวทุกวัน
ต้องใช้ชีวิต…ลำพัง…ในคืนที่มันว่างเปล่า
……ก็ควรมาเอาคำนั้นของเธอคืนไป
ปี๊บ!
‘ รายงานสภาพอากาศวันนี้นะครับทุกคนวันนี้จะฝนตกลมระ …….. ’
ปี๊บ!
‘ สวัสดีครับท่านผู้ชม พบกับผมและรายกา…….. ’
ปี๊บ!
‘ ฮ่าๆๆๆ เป็นไงครับท่านผู้ชมอันดับเพลงที่ 2 ของระ …… ’
ปี๊บ!! ซ่าาาาาาาาาาาา!! ซ่าาาาาา ~
เสียงซ่าของทีวีแอลซีดีจอใหญ่ดังก้องไปทั่วบริเวณเป็นสิ่งเดียวที่ทำลายความเงียบภายในห้องสีเหลี่ยมกว้างและให้แสงสว่างเมื่อไม่มีสัญญาณจากช่องที่เพิ่งกดมือเล็กวางรีโมตที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องไหนที่จะเรียกความสนใจจากร่างบางที่กำลังโอบกอดขาเรียวของตัวเองที่ชันขึ้นมาวางไว้ชิดอกที่โซฟาสีขาวพอวางรีโมตลงบนโต๊ะไม้หน้าทีวีมือเล็กก็กลับมากอดกระชับเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง ใบหน้าหวานก้มลงไปพักไว้ที่เข่าของตัวเองด้วยสีหน้าที่ยากจะเดาอารมณ์ได้
เงียบ…ห้องมันเงียบเกินไป นานแค่ไหนแล้วที่ต้องทนอยู่กับตัวเองคนเดียวแบบนี้ จำไม่ได้แฮะ …
กึก~ ปรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!
เฮือกก!!
ร่างบางต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีเพราะเสียงของกาต้มน้ำที่เมื่อถึงจุดเดือดจะส่งเสียงเตือน ขาเรียวยาวค่อยๆลุกเต็มความสูงและเดินไปยังที่อยู่ของกาต้มน้ำก่อนจะหันไปหยิบเอาชามที่ใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เตรียมเอาไว้เมื่อกี้มาเติมน้ำร้อน มือเล็กค่อยๆรินน้ำร้อนจากกาต้มน้ำสีแดงซึ่งมันเป็นสีที่ใครบางคนชอบและหลงใหล
ใครบางคนที่ปล่อยเขาไว้คนเดียว….
มือบางจัดแจงหยิบตะเกียบในลิ้นชักห้องครัวออกมาวางไว้บนชามบะหมี่และพามาวางเอาไว้ที่โต๊ะหน้าทีวีที่เดิมและทรุดตัวตามลงไปนั่งที่โซฟาที่ๆเขาเพิ่งจะลุกออกไปเมื่อกี้
อ๊ะ!!
ใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรกับใครค่อยๆบิดเบี้ยวขึ้นมาเล็กน้อย มือก็ยกขึ้นมาแตะที่ท้องตัวเองและบีบเอาไว้เมื่อความปวดบริเวณนั้นเริ่มเพิ่มขึ้นทีละนิดๆ เป็นอีกแล้ว ปวดจัง …
‘ ชา กินข้าวให้ตรงเวลาได้ไหมเดี๋ยวก็ปวดท้อง ยาน่ะก็กินด้วยเป็นโรคกระเพาะใช่ว่ากินข้าวทุกมื้อแล้วจะหายนะต้องกินยาด้วย นะครับ เต๋าขอนะ ’
เสียงเตือนที่ยังอยู่ในความทรงจำของเขาค่อยๆดังขึ้นมาเรื่อยๆ ริมฝีปากสีซีดค่อยๆเม้มเข้าหากันระบายความปวดตรงท้องก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงเคาน์เตอร์วางของไม่ใกล้จากโซฟามากนักหยิบถุงที่พอเปิดออกก็จะเต็มไปด้วยเม็ดยาที่เขาต้องกิน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเพียงแค่ได้คิดถึงเสียงเตือนนั่นทำไมเขาต้องทำตามด้วย ทั้งที่คนพูดก็ไม่เห็นว่าจะมาอยู่ดู
เมื่อได้ยาแล้วร่างบางค่อยๆถอดหายใจก่อนจะหลับตาปี๋แล้วกลั้นใจกลืนยาเข้าไปในลำคอด้วยความยากลำบาก
ที่ไม่ชอบกินยาเพราะมันกลืนลำบาก
กว่าจะค่อยๆกินยาทีละเม็ดจนหมดก็ต้องใช้เวลาพอสมควร และเดินกลับมานั่งที่หน้าทีวีเหมือนเดิม เสียงซ่าๆของช่องที่เขาเปิดค้างไว้ก็ยังคงดังต่อไปโดยที่เขาเองก็ไม่ได้คิดจะไปยุ่งหรือปิดแต่อย่างใด ร่างบางค่อยๆหยิบตะเกียบจิ้มๆลงไปในชามที่มีบะหมี่ลอยอืดเต็มชามแล้วคีบมันเข้าปากช้าๆ
บะหมี่ที่ไม่ได้ปรุงรสอะไรเลย ก็แค่บะหมี่ใส่น้ำร้อนแค่นั้นเอง
ครืดดด!! ~ ครืดดดด!!~ ครืดดดด!!
เฮือกกก!!
“ บ้าเอ้ยยยย! ” เสียงสถบออกมาจากริมฝีปากบางทันทีที่สะดุ้งตัวขึ้นจนเกือบจะปล่อยตะเกียบลงพื้น ทำไมเขาถึงไม่ชินกับเสียงพวกนี้ซักทีนะ เสียงที่เขาได้ยินก็ไม่ใช่เสียงอะไรนอกจากเสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องสีขาวของเขาเองที่ตั้งสั่นเอาไว้สั่นรัวเพราะมีคนโทรเข้ามา…
คุณมีสายเข้า..... ‘ ใครบางคน ’
กึก!
“……….” นิ้วเรียวกดรับสายก่อนจะยกขึ้นแนบหูแต่ก็ไม่ได้พูดตอบรับแต่อย่างใดจนคนปลายสายต้องส่งเสียงเรียก
“ ชา ” เสียงคุ้นเคยที่เรียกน้ำใสๆให้เอ่ออยู่ตรงขอบตาจนเกือบจะข่มไม่ไหว “ อื้ม ” ที่ตอบกลับก็มีแค่นี้ ประโยคที่ไม่น่าจะใช่ที่เวลาคนรักเขาคุยกันเลยสักนิด
“ ทำอะไรอยู่ จะทุ่มนึงแล้วกินข้าวรึยังครับ ? ”
“ กินแล้ว เต๋าล่ะ ” โกหก เขาโกหก บะหมี่นั้นยังไม่ได้เข้าปากเลยแม้แต่คำเดียวแต่ที่พูดตอบออกไปแบบนั้นก็แค่ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงก็เท่านั้น
“ เรียบร้อยแล้วครับ ”
“ อื้ม ”
“…….”
“…….”
บทสนทนาที่นิ่งเงียบเหมือนกับไม่มีอะไรจะคุยนั้นสร้างความอึดอัดจนเขาแทบทนไม่ไหวใจจริงอยากจะพูดอะไรตั้งมากมายอยากจะบอกว่าคิดถึงมากแค่ไหน แต่กลับทำได้แค่เงียบ นี้แหละนิสัยของเขา
ทั้งๆที่ตอนนี้ขามันอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น
“ เต๋าไปหาไม่ได้ ชา ….อยู่คนเดียวได้นะ ”
“ อืม … ตอนนี้ก็อยู่คนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว ” เสียงที่ตอบกลับไปไม่ใช่สิ่งที่ภายในใจตอนนี้มันเรียกร้องเลยซักนิด แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อสิ่งที่พูดออกไปมันเป็นเรื่องจริง
ชินหรอที่อยู่คนเดียว? เปล่าเลยเขาไม่ได้อยากจะชินกับมันเลยสักนิด…..
“ ขอโทษ…. เหงาไหม ”
“………” มือบางยกขึ้นปิดปากบังคับไม่ให้เสียงสะอื้นที่มีดังไปถึงคนในสาย น้ำใสเอ่อล้นขอบตาคู่สวยก่อนจะค่อยๆไหลแอบแก้มทั้งสองข้าง ความรู้สึกที่มีในตอนนี้มันตีกันมัวไปหมด ความคิดถึง ความน้อยใจ ความห่วงใย ได้แค่คิดฟุ้งซ่านเป็นบ้าอยู่คนเดียวทั้งๆที่คนปลายสายไม่เคยได้รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
เหงาสิ เหงาจะตายอยู่แล้ว การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยอยากชินที่จะอยู่กับมันเลยสักนิด แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อมีใครบางคนทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว สำหรับเขาขอแค่มีใครบางคนอยู่ด้วยคอยรับฟังคอยดูแล กอดกันเวลาลมหนาวมาพอให้รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวก็พอ แต่นี้อะไร ไม่มีเลยแม้แต่ …เงา
อยากจะตะโกนบอกให้คนปลายสายได้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาว่ามันทรมาณขนาดไหน!
“ ไม่เหงา … ไม่เลยสักนิด ”
แต่คงจะพูดยาก เพราะคชาเป็นคน…ไม่ชอบขอให้ใครสนใจ
คำว่าคิดถึง มีแค่เพียงคนหนึ่งที่ยังซึ้งอยู่
เธอไม่รู้ เศษความหมายมันด้วยซ้ำ
………………………
เป็นคนรักเธอ…ที่ได้แต่รักเธอ
ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ไหน
เป็นคนที่เธอ จะคิดถึงเป็น….คนสุดท้าย
มือเล็กจับแน่นอยู่ที่รถเข็นดันมันไปข้างหน้าเพื่อเลือกดูผักผลไม้และอาหารเย็นที่จะต้องทำในวันนี้ รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าที่หลายๆคนบอกว่าหน้าเดียวบางหล่ะเย็นชาบางหล่ะ แต่จะมีสักกี่เรื่องกันที่ทำให้คชายิ้มและมีความสุขได้ถ้าไม่ใช่ …..
‘ ชา วันนี้ตอนเย็นเต๋าขอฝากท้องไว้กับชาเลยทำของโปรดเต๋าไว้รอเลยนะ ’
นึกไปถึงข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่เขาเม้มไว้ว่า ‘ใครบางคน’ ที่ส่งมาให้เมื่อตอนบ่ายแล้วก็อดที่จะดีใจไม่ได้ นานแล้วที่เต๋าไม่ได้มาหาและมากินฝีมือทำอาหารของเขา
นานจนเกือบจะลืมและตื่นเต้น…..ในการที่จะไม่ต้องอยู่คนเดียว
พอได้วัตถุดิบในการทำอาหารเย็นครบหมดแล้ว ร่างบางก็หิ้วถุงสองสามใบที่ไม่หนักเกินกว่าที่จะถือไหวไว้ทั้งสองมือก่อนขายาวจะเดินเข้าไปในร้านหนังสือเพื่อที่จะหาหนังสือมาอ่านเล่นซักหน่อย นานๆได้ออกมาซักที ก็ขอคชาดูอะไรเพื่อคลายเหงา…
อ้า ~ เล่มนี้รึเปล่าที่เต๋าบอกอยากได้
มือเล็กค่อยๆวางถุงที่อยู่ในมือข้างนึงลงบนพื้นก่อนจะเอื้อมไปหยิบหนังสือที่เขาจำได้ว่าคนรักของเขาบ่นว่าอยากจะได้เพราะมันเป็นหนังสือเล่มที่ขายดีและนานกว่าจะตีพิมพ์ทีหนึ่ง ร่างบางพลิกดูอยู่สองสามรอบด้วยรอยยิ้มที่หลายๆคนที่แอบมองได้แต่หน้าแดงกันเป็นแถบ ถ้าคนที่กำลังสนใจอยู่แต่กับหนังสือหันมาสนใจซักนิดก็จะได้ยินเสียงซุบซิบของผู้คนที่แอบมองมา
‘ ยิ้มน่ารักจัง ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอาย! ’
‘ มีแฟนรึยังน่ารักโคตร ยิ้มทีละลายอ่ะ! ’
ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าเกิดซื้อเล่มนี้ไปให้เต๋า แล้วเต๋าซื้อมาแล้วมันก็ดูจะเปลืองเงินซะเปล่าๆ โทรถามก็หมดเรื่อง...
แต่เปล่าเลย นี้ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงที่จะโทรหามันก็แค่ข้ออ้างที่จะได้โทรไปหา ถามว่าอยู่ไหน เหตุผลเดียวที่อยากโทรไปหาคือ …… คิดถึง
คชาเอื้อมล้วงเอามือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกเพื่อจะโทรไปหาคนรัก กดเบอร์แล้วโทรออกอย่างรวดเร็วและยกขึ้นแนบหูด้วยท่าทางประหม่า กลัว กลัวว่าเต๋าจะไม่รับสาย กลัวไปซะทุกอย่าง
ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~
เสียงรอสายทำให้ริมฝีปากเล็กเผลอขบเม้มเข้าหากันอย่างลืมตัว ในแววตาตอนนี้มีแต่ความกังวลที่ปิดบังยังไงก็ปิดไม่มิด
เต๋าทำอะไรอยู่ แล้วอยู่กับใคร ทำไมไม่รับสาย
พอคนเราเมื่อเริ่มกังวลก็จะเริ่มมองโน่นมองนี้ไปทุกทิศทุกทางคล้ายกับปฎิกิริยาที่ควบคู่กับอาการ เหมือนผลข้างเคียงของยาที่กินแล้วอาจจะทำให้นอนไม่หลับ ซึ่งนั้นก็กำลังเกิดกับร่างบาง ตอนนี้นัยต์ตาใสเริ่มสอดส่ายมองไปทุกทิศเพื่อบรรเทาความคิดที่ฟุ้งซ่านไปคนเดียวเมื่อสัญญาณโทรศัพท์ของคนที่โทรหาไม่มีวี่แว่วว่าจะรับเลยซักนิด
“ ฮ่าๆ บ้าน่าเต๋า! เล่นไรเนี่ยอายเขาบ้างไหมคะ คิคิ ”
!!!!!!!!
ร่างบางหันขวับไปทางต้นเสียงทันทีที่ได้ยินเสียงของหญิงสาวร่างสาวเอ่ยหยอกล้อกับชายหนุ่มร่างสูงที่ดูคุ้นตาเขามากเหลือเกิน ไหนจะชื่อที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวคนนั้นอีก
ไม่น่า! ชื่อคนรักของเขาโหลจะตายมันซ้ำกันได้
มือบางวางหนังสือเอาไว้ที่เดิมก่อนจะเร่งหยิบถุงข้าวของที่วางไว้ที่พื้นขึ้นมา มืออีกข้างก็ถือโทรศัพท์แนบหูไม่ได้เอาลงแต่อย่างใด ขาเรียวรีบเดินออกจากร้านหนังสือเพื่อตามไปดูให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด
ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~
ยังดีหน่อยที่ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นไม่มีวี่แววว่าจะรับโทรศัพท์ ขาเรียวก้าวตามคู่หนุ่มสาวที่กำลังหยอกล้อกันอย่างห่างๆ มือข้างที่ถือเครื่องมือสื่อสารก็กำแน่นขึ้น ริมฝีปากสีแดงสดที่ขบลงประทบกันเริ่มได้กลิ่นคาวเลือดขึ้นมานิดๆ แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจ ตอนนี้ที่คชาสนใจมีเพียงคู่รักที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า
ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~
นัยน์ตากลมใสเบิกกว้างจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงด้วยใจลุ้นระทึก มองข้างหลังว่าคุ้นแล้วยิ่งหันข้างยิ่งใช่ สิ่งที่เขาพยายามหลอกตัวเองเมื่อกี้นี้คงเป็นความจริงสินะ คนที่กำลังเดินหยอกล้อกับผู้หญิงคนนั้น คือ…… เต๋า จริงๆสินะ
“ อ๊ะเต๋า!! หอมแก้มแพรอีกแล้วนะคะ!! ”
ภาพที่เต๋ากำลังก้มตัวลงไปหอมแก้มหญิงสาวแล้วรีบเดินออกห่างเพื่อที่จะเดินมารับมือถือที่เมื่อกี้เพิ่งล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนต์ ทำให้เขาต้องรีบหันหน้าหนีจากภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ปวดร้าว แต่ก็ยังคงถือสายรอต่อไปโดยที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่ตัดสายแล้วเดินไปกระชากทั้งสองคนให้ออกจากกันอย่างที่คนรักกันเวลาหึงหวงควรจะทำ
ตู้ดดดดด ~ ตู้ดดดดด ~ กึก!!
“ ว่าไงครับที่รัก~ ” ยิ่งเสียงร่าเริงดูไม่มีอะไรของเต๋ามันยิ่งบีบให้ความเจ็บปวดแล่นตรงเข้ามาในหัวใจของเขามากขึ้นไปอีก
“ เต๋า…… ” ไม่ได้ร้องไห้ แต่เสียงหวานที่เปร่งออกมามันสั่นจนเกือบควบคุมไม่ได้ สงสัยที่เขาว่ากันว่า ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลคงจะเป็นเรื่องจริง
“……”
“ …อยู่ไหนหรอ ” นัยน์ตากลมจ้องมองไปที่คนรักที่กำลังยืนหันหลังคุยกับตัวเองด้วยท่าทางสบายอารมณ์โดยที่ไม่ห่างนักหญิงสาวที่มาด้วยก็กำลังเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้า ก็แค่ ….. ถามดู
“ อ้อ เต๋าอยู่บ้านน่ะ! เนี่ยกำลังนั่งนับเวลาเมื่อไหร่จะถึงตอนเย็นซักทีจะได้ไปหาชาไงครับ ” เสียงหัวเราะทิ้งท้ายของเต๋า เหมือนน้ำกรดสาดมาที่หน้าของเขาอย่างแรง ถ้าร่างสูงได้ลองหันหลังมาดูสักนิดก็จะรู้ว่ามีใครบางคนที่บนใบหน้ากำลังเต็มไปด้วยน้ำใสที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาสวย ริมฝีปากเริ่มเห็นเลือดซิบๆด้วยแรงขบเม้มของเจ้าของที่ลงแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างกำแน่นจนแดงไปหมด
ฮึก …. ทรมาณจัง
“ …….. ”
“ ว่าแต่เด็กดีของเต๋าล่ะครับ ทำอะไรอยู่คงไม่นั่งนับเวลาเหมือนเต๋าหรอกใช่ไหม เผื่อเวลาทำอาหารให้เต๋ากินด้วยนะสุดสวย… ”
“ ครับคนสวย ? ” ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เริ่มเดินออกมาจากร้านแล้วร้องเรียก ท่าทีที่ดูรุกรี้รุกรนของเต๋า อยู่ในสายตาของคชาตลอดเวลา กลัว …เขาจับได้สินะ
“ เต๋า ชาคะ… ”
“ เอ่ออชา!! เต๋าต้องออกไปข้างนอกแล้วล่ะ ไปทำธุระให้แม่เเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ ”
กึก!~ ตู้ดด! ตู้ดด! ตู้ดด!
วางไปแล้ว คนรักของเขาว่าสายและเดินไปหาหญิงสาวร่างสวยและเข้าไปคว้าถุงเสื้อผ้าที่คงได้จากการเข้าไปในร้านเมื่อกี้มาถือเอาไว้จนหญิงสาวต้องยิ้มกว้างก่อนจะกอดเข้าที่แขนของร่างสูงและพิงหัวเข้าที่ไหล่กว้างทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนอย่างเขาเฝ้ามองอยู่ห่างๆด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะเก็บเอาไว้
ทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจเลยสักนิด
ปลายสายวางไปนานแล้วแต่มือเล็กก็ยังคงถือโทรศัพท์แนบที่หูของตัวเองอยู่อย่างนั้น ไม่อายถ้าใครจะมองว่าบ้าที่อยู่ๆก็มายืนร้องไห้กับโทรศัพท์ ไม่มีใครที่เขาต้องแคร์ เพราะคนที่เขาแคร์มีแต่คนเดียว คือคนที่เพิ่งวางสายใส่เขาไปเมื่อกี้นี้ ….
ก็แต่อยากจะบอกว่าที่โทรหาเพรา “ ฮึก!! …. ชา คะ คิดถึง เต๋านะ!! ”
รู้มั้ยว่าต้องแลกด้วยความอดทนมากมายเท่าไร
รู้มั้ยว่าไม่ชอบเลยการ..ต้องขอให้ใครสนใจ
หรือต้องบอกว่าเหงาอยู่ หรือต้องบอกว่ารู้สึก
ถึงจะพอให้นึก...ว่าฉันเป็นใคร
เจียดเวลามาอยู่ข้างข้างได้ไหม...ถ้ายังมีใจ
ภายในร้านอาหารกึ่งพับบรรยากาศดีที่ตกแต่งไปด้วยต้นไม้นานาชนิดที่มองแล้วเพลินตาพร้อมแสงสีที่ให้ความสบายใจเมื่อลูกค้ามานั่งดริ๊งหรือจิบกาแฟในยามดึกแบบนี้ และยิ่งเสียงเพลงในสไตล์บอสซ่าที่นักร้องบนเวทีไม้เล็กๆด้านในสุดของร้านขับกล่อมให้ลูกค้าฟังเพื่อให้คลายความเครียดหรือฟังเล่นๆข้ามเวลาก็คงจะต้องรวมไปถึงร่างบางที่กำลังนั่งอยู่ไม่ไกลจากเวทีมากนักที่กำลังไล่นิ้วไปมาอยู่บนขอบแก้วทรงสูงที่บรรจุน้ำเมาสีแดงสวยไปมาด้วยสีหน้าที่ยากจะเดาอารมณ์เพื่อรอ ’ ต้น ’ เพื่อนสนิทที่นัดเขามาวันนี้
“ เอ่อนี้คชาใช่มั้ย ? ” เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้คชาต้องละออกจากแก้วแล้วเงยขึ้นมามองหน้าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
ใครน่ะ ไม่รู้จัก ??
“ ไม่ต้องทำหน้าสงสัยขนาดนั้น เราชื่อ อ้น เป็นเพื่อนของต้นน่ะ ” คำพูดที่ทำให้ร่างบางพยักหน้ารับรู้ก่อนจะส่งยิ้มเบาๆไปให้
“ สวัสดี เราคชานะอ้น ยินดีที่ได้รู้จัก ” คนตัวเล็กยิ้มบางๆส่งไปให้
“ ครับผม ” ร่างสูงมองแวบเดียวก็รู้ว่ารอยยิ้มที่ส่งมาให้เขามันเป็นรอยยิ้มที่ฝืนขนาดไหน ยอมรับว่าเขาสนใจในตัวคนตัวเล็กตรงหน้าทันทีที่ได้เจอ ถ้าเขาไม่มาตามคำชวนของต้นว่ามีคนดีๆอยากจะแนะนำให้รู้จัก เขาก็ไม่มีวันได้มาเจอกับร่างบางตรงหน้า
ยิ่งเห็นสีหน้าอมทุกข์ของคชา เขาก็ยิ่งอยากจะปกป้อง …
“ แล้วต้นล่ะ ? ” เมื่อไม่เห็นวี่แววว่าเพื่อนที่นัดไว้จะมาก็เลยต้องถามคนที่เดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเขา
“ อ้อ เมื่อกี้ต้นบอกว่ามาไม่ได้แล้วน่ะ เลยให้เรามาแทน ” คำพูดที่คชาหยักไหล่อย่างไม่สนใจ ต้นเป็นอย่างงี้อีกแล้ว ชอบจับคู่ให้เขาไปทั่ว ทั้งๆที่บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครจะมาแทนที่เต๋าได้
ก็รู้ว่าที่เขาเป็นอย่างงี้เพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอย่างต้นก็ต้องเป็นห่วงเขาเป็นธรรมดา พูดขอร้องไม่ให้เขาไปยุ่งกับเต๋ามั้งหล่ะ หาคนมาแนะนำอยู่ตลอดมั้งหล่ะ จนตอนแรกๆก็มีปากเสียงกันเพราะความเป็นห่วงของต้น แต่พอนานๆไปก็เริ่มชินเพราะไม่ว่ายังไงต้นก็ไม่เลิกทำเรื่องพวกนี้ให้เขาอยู่ดี
ก็ดีเหมือนกัน วันนี้จะได้มีเพื่อนกินเหล้าให้มันเมาไปเลย!!
“ อื้ม งั้นอ้นมาดื่มเป็นเพื่อนเราหน่อยได้รึเปล่า ”
.
.
.
“ เฮ้ยย! เต๋านั่นมันเด็กมึงไม่ใช่หรอว่ะ!? ” เสียงของเพื่อนทำให้เจ้าของชื่อหันหลังไปมองตามมือของเพื่อนที่ชี้ไปที่โต๊ะที่อยู่ไม่ไกลกันมาก มีเพียงกระจกกั้นเท่านั้น เพราะโต๊ะที่เขานั่งอยู่มันอยู่นอกร้าน พอมองไปตามที่เพื่อนบอก เขาก็ต้องเบิกตากว้างกำมือแน่น!
นั่นมันคชาจริงๆ และที่สำคัญกำลังนั่งอยู่กับไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้!!
ความหงุดหงิดเริ่มก่อขึ้นมาในใจของเขาขึ้นเรื่อยๆ ไหนคชาบอกว่าวันนี้จะออกมากินข้าวกับต้นไง ทั้งที่วันนี้เขามีเวลาว่างและโทรไปบอกว่าจะไปหา แล้วนี้อะไรมานั่งอะไรกับไอ้หนุ่มผมยาวนี้!!
คชาโกหกเขางั้นหรอ!!?
.
.
.
“ คชาครับ เลิกสั่งเถอะเมาแล้วนะ ” เสียงของอ้นพูดบอกร่างบางที่ตอนนี้เอาแต่กระดกน้ำเมาเหมือนน้ำเปล่า ยิ่งห้ามก็เหมือนจะยิ่งทำให้คนตัวเล็กยิ่งดื้อเข้าไปใหญ่
“ เราคอแข็งจะตาย! อ้นไม่กินก็นั่งอยู่เฉยๆเหอะ!! ” พูดจบก็กระดกน้ำที่อยู่ในแก้วทรงสูงให้ไหลลงคอรวดเดียว
อยากเมา เพราะจะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
“ อ้น!! เอาแก้วเรามานะ!! ฮึก! ” ร่างสูงเจ้าของชื่อหยิบเอาแก้วของคนตัวเล็กออกมาถือไว้เอง จนคนตัวเล็กลุกมาแย่งแก้วที่เป็นของตัวเองคืน
“ คชาเมาแล้วนะครับ กลับบ้านนะเดี๋ยวอ้นไปส่ง ” มือข้างหนึ่งชูแก้วให้สูงขึ้น มืออีกข้างก็โอบเอวเล็กของเด็กดื้อที่ตอนนี้ยังคงพยายามปีนตัวเขาเพื่อเอาแก้วหล้าของตัวเองคืนโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนมองอย่างโกรธจัดเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนใกล้ชิดกันขนาดไหน!!
ปึก!!
“ เฮ้ยอะไรว่ะ!! ” อ้นส่งเสียงร้องขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนดึงมือที่เขากำลังกอดคชาออกก่อนจะโดนผลักลงไปบนพื้นด้วยแรงที่ไม่ใช่น้อย และเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อคนที่ผลักเขากระชากแขนของคชาให้ตามไปอย่างแรง การกระทำที่ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด
“ มึงอย่าตามมา! ถ้าไม่อยากตาย!! ” เสียงตะหวาดด้วยความโกรธของเต๋าดังขึ้นแล้วยกมืออีกข้างที่ไม่ได้จับแขนของคนตัวเล็กชี้หน้าร่างสูงอีกคนที่นอนอยู่บนพื้นก่อนจะหันไปมองคนเมาที่ตอนนี้ส่งเสียงร้องไม่พอใจจนเขาต้องบีบแน่นเข้าที่แขนของคชาแล้วกระชากให้เดินออกไปนอกร้านด้วยความตกใจของแขกคนอื่นๆ
.
.
.
“ ฮึก!! ปล่อยย … เต๋า ฮือออ!! คชาเจ็บบบบบ!! ” เสียงเล็กที่ร้องไห้ไปพูดไปไม่ได้ทำให้ความหึงหวงที่เขามีลดน้อยลงไปเลย ยิ่งเห็นว่าเมื่อกี้ทั้งไอ้นั้นและคนของเขาใกล้ชิดกันมากแค่ไหนมันก็ยิ่งเหมือนจุดไฟความโมโหของเขาเข้าไปอีก
“ นั่นใคร!! ชู้รึไง!!!! ” พอเดินออกมาถึงรถของตัวเองก็เหวี่ยงร่างบางให้ไปกระแทกเข้ากับสีข้างของรถอย่างแรงจนตอนนี้ร่างบางจุกจนแทบจะทนไม่ไหวจึงค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งพร้อมกับน้ำตา ความมึนที่เกิดจากแอลกอฮอล์สร่างทันทีเมื่อมีความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจที่มีเยอะกว่า
“ ฮึกๆ …..ฮืออ!! ” เสียงที่ตอบออกมามีแต่เสียงสะอื้น จนร่างสูงต้องยกมือขยี้หัวจนไม่เป็นทรงก่อนจะเดินไปเตะล้อรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธของตัวเองที่มีมากมายเหลือเกิน
“ ชา!!!!! ตอบเต๋า!!! ” เมื่อเริ่มทนไม่ไหวร่างสูงก็ตรงไปเขย่าลำตัวบางของคชาอย่างแรง เสียงสะอึ้นมันทำให้เขาหงุดหงิด! ถ้าเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างงี้แล้ววันนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหม!! โธ่เว้ย!!
“ เหนื่อย ฮึกกก!! ”
“ อะไรนะ ชาพูดว่าอะไรนะ!?? ”
“ ต๋าววววว! ชาเหนื่อยแล้วน๊า!!!! พอแล้วได้ป่ะ มึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย ” คนตัวเล็กที่นั่งอยู่เมื่อกี้ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามตัวออก ร่างสูงจึงลุกตามทันที ดูดิ๊เนี่ย ร้องไห้จนปวดหัวไปหมดแล้ว!
“ โหยย ชา ไม่หนุกเลยกำลังจะไคลแมกซ์เลยนะ ” มือหนาค่อยๆยกขึ้นเช็ดน้ำตาของร่างบางออกอย่างถะนุถนอมก่อนจะได้รับรางวัลเป็นจูบหวานๆของคนรักของตัวเองและพอผละออกจากกันก็หัวเราะออกมาทั้งคู่
“ แค่นี้ก็พอแล้ว! ขี้เกียจเล่นแล้ว มาคิดกันดีกว่าว่าจะเล่นบทไหนต่อดี ”
“ เอาเป็น นักเรียนหนุ่มแอบรักคุณครูหนุ่มสุดเซ็กซี่ดีไหมครับที่รัก ”
โป๊กก!!!
“ โอ้ยยชาาาาา TT ตีหัวเต๋าทำไมครับ ”
“ ทะลึ่งใหญ่แล้ว!! เพิ่งจะเล่นดราม่าผัวทิ้งไปหาหญิงอื่นไปจะให้ชาไปเล่นเป็นครูเลยรึไง ”
“ งั้นยังไม่ต้องเล่น เป็นเต๋าคชาผัวเมียโคตรรักกัน เหมือนเดิมดีกว่า ไม่ต้องเล่นแล้วเน้อะคนดี ป่ะ! กลับไปเล่นเป็นผัวเมียกัน!!! หึหึหึ ”
“ อื้มวันนี้พัก! แต่วันนี้ชาไม่ให้ หมั่นไส้!! มีความสุขเลยสิได้ไปจ๊ะจ๋ากับผู้หญิงหนึ่งวันอ่ะ ใช่ไหม!!! ” โอ้ยยยย ก็ถ้าภรรยาตัวน้อยของผมจะทำหน้าโกรธได้น่ารักขนาดนี้ > <
“ หึงเต๋าอ่ะดิ ใช่ป่ะ ^^ ”
“ ไม่! ใครหึง ไม่มี๊!! ”
“ แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงสูง? เมื่อกี้เอาใครมานั่งด้วยเต๋ายังไม่ได้ถามเลยนะครับ! ”
“ กะ ก็เพื๊อน!! จะใครละ โอ้ย! ต๋าววววววว! ชาง่วงแล้วอ่ะ เรากลับบ้านเรากันเหอะนะ ^^ ”
“ โอเคๆ จะเชื่อ แต่ถ้ามีชู้จริงๆล่ะก็โดนหนักนะครับตัวเล็ก!!! ”
บางคนอาจจะมองว่าคู่ของพวกเราแปลกที่ทำอะไรแบบนี้
แต่ที่พวกเราทำไปก็แค่ละครที่ …… เพิ่มรสชาติให้ชีวิตคู่ก็แค่นั้นเองแหละครับ :)
- END -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ลงได้แล้ววววววว!!!!!!
กว่าแนนจะลงได้ เสียเหงื่อไปหลายหยดมาก TT^TT
SF เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เหนือคู่รักโรคจิตยังมีคู่รักเต๋าคชาที่โรคจิตกว่าาาาา!!!
5555555555555555555555555555555
(แต่ความจริงไอ้คนแต่งอ่ะสิโรคจิตที่สุด กร๊ากกก)
ใครไม่เข้าใจบ้างมีไหมค่ะแนนจะได้อธิบายให้ฟัง
คือ ทั้งหมดนี้เป็นแค่การเล่นละครของเต๋าคชาเท่านั้นค่ะ
ความจริงเค้ารักกันจะตายไป แต่ที่อยากเล่นบทดราม่าก็เพราะอยากเพิ่มความสนุกในชีวิตคู่รักไงคะ
เข้าใจกันแล้วใช่ไหมที่รักทุกคนนนนน ? ><
เอาล่ะ ถึงจะไม่สนุกยังไงก็เม้นบอกบ้างอะไรบ้างนะคะ
แล้วเจอกันตอนต่อไป ใครอยากเห็นพี่ชาหัวเห็ดจีบน้องเต๋าสุดหล่อบ้างยกมือ!!
ได้เห็นแน่คะ หึหึหึ เจอกันตอนหน้าเน้อะ รักทุกคน ^^
25
ความคิดเห็น