[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น

ลำดับตอนที่ #5 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 5

Chepter 5

 

“ ยะ...อย่าสิคยู อื้มมมม.... ”

 

ยังไม่ทันได้ร้องห้าม ปากนุ่มก็ถูกปิด ซองมินพยายามดิ้นหนี ถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะก็แย่แน่ๆ แต่จนแล้วจนรอดก็ดิ้นไม่หลุดจากกรงเล็บหมาป่า ลิ้นเล็กถูกสัมผัสแผ่วเบาแต่ร้อนแรง ดูดรัดจนแข้งขาอ่อนแรงแทบยืนไม่อยู่ ดีที่แขนแกร่งโอบประคองเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเค้าต้องล้มพับไปแน่ๆ

 

มือหนาที่ซุกซนอยู่แถวสะโพก เลื่อนขึ้นมาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบขวัญ ก่อนจะสอดมือเข้าไปสัมผัสเนื้อนุ่มข้างใน ความนุ่มมือที่ได้รับทำให้ยากที่จะอดใจหยุดมือไว้กับที่ มือหนาลูบไล้แผ่นหลังเนียนอย่างสนุกมือ ลูบส่วนหลังได้สักพักก็เปลี่ยนมาลูบด้านหน้าบ้าง มือซนไล้ไปมาที่หน้าท้องเนียนก่อนจะลูบขึ้นเรื่อยๆจนมันสัมผัสกับตุ่มไตนุ่ม แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น มือบางเจ้าของร่างที่ตนกำลังเล่นซนอยู่ก็หยุดมือไว้ซะก่อน

 

“ พอเถอะคยู ด...เดี๋ยวเราจะไปดูหนังไม่ทันนะ ”

พี่ซองมินบอกให้ผมหยุดแต่ท่าทางของพี่มันไม่ได้ทำให้ผมอยากหยุดเลย ก็ดูสิครับ ปากเล็กอวบอิ่มที่กำลังเจ่อได้ที่เพราะโดนจูบ ใบหน้าสีชมพูเพราะเขินอายดูน่ารักน่าหยิก แถมอาการหอบน้อยๆ มันกระตุ้นให้บางส่วนกำลังตื่นขึ้นนะครับ แต่ยังไงผมก็ต้องระงับความหื่นไว้ก่อน ไว้ค่อยกลับไปต่อที่บ้านก็ยังไม่สาย คิคิ

 

“ ครับ งั้นเรารีบไปกันเถอะ ”

ร่างสูงคว้ามือบางมากอบกุมก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รกยนต์สีดำคันงามที่จะเป็นของใครได้นอกจากของเค้าเอง เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าโรงหนัง คยูฮยอนก็รับหน้าที่ไปซื้อตั๋วหนัง ส่วนซองมินก็ไปซื้อของขบเคี้ยวและเครื่องดื่มเล็กน้อย พอซื้อเสร็จ ร่างเล็กมายืนรอคนรักอยู่หน้าที่ขายตั๋ว ฉับพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นบุคคลคนหนึ่งที่ดูค้นตา ซองมินจ้องมองจนแน่ใจว่าเป็นใคร เค้าคือคนที่ซองมินไม่อยากจะเจอในตอนนี้เลยจริงๆ

 

“ นั่น...พี่คังอินนี่ แย่แล้ว ”

ไม่ใช่ใคร แต่เป็นพี่ชายสุดที่รักของซองมินนั่นเอง แถมยังเป็นพี่ชายที่หวงน้องชายสุดน่ารักอย่างซองมินมากๆๆๆๆๆอีกด้วย นี่ถ้าพี่คังอินเห็นว่าเค้ามาดูหนังกับผู้ชาย(?)ต้องแย่แน่ๆเลย ทำไงดีๆๆ หนีดีกว่า

 

“ อ๊ะ คยู มานี่เร็ว ”

 

“ จะไปไหนครับพี่ซองมิน หนังจะฉายแล้วนะ ”

รีบฉุดมือคยูฮยอนที่ซื้อตั๋วเสร็จพอดี คยูฮยอนที่ยังไม่เข้าใจก็รั้งร่างเล็กเอาไว้

 

“ จะไปไหนครับ ”

 

“ เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง ตอนนี้เรารีบไปตรงนี้ก่อนเถอะนะ อ๊ะ!!! แย่แล้ว ”

กระต่ายน้อยรีบหันหลังทันทีเมื่อเห็นว่าสายตาของคังอินจับจ้องมาทางเค้าอย่างสงสัย หรือว่าพี่หมีจะเห็นเค้าแล้ว แถมทำท่าจะเดินมาทางนี้อีกด้วย ตายแน่ๆเลย

 

“ อะไรเหรอครับ ”

คยูฮยอนก็ยังคงงงๆอยู่ดีว่าซองมินหลบอะไรและหลบทำไม สายตาคมมองกวาดหาสิ่งที่ซองมินต้องการหลบ ก็ไม่เห็นมีอะไร นอกจากผู้ชายร่างหนาตัวสูงใหญ่เหมือนหมีที่หน้าตาน่ากลัวและกำลังจ้องมาทางพวกเค้า

 

“ พี่ซองมินหลบผู้ชายคนนั้นเหรอครับ ”

 

“ อย่าเพิ่งถาม หนีก่อนเร็ว ”

 

ไม่ทันให้คยูฮยอนได้ตั้งตัว มือเล็กฉุดมือหนาแล้วลากให้เดินตามตนอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนยังดูงงๆกับการกระทำของอีกฝ่าย ร่างหนาหันกลับไปมองคนที่ตนเองกำลังหนีอยู่พลางคิดสงสัยในใจ ทำไมต้องหนีด้วย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน

 

ทั้งสองคนเดินหนีไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าบันไดหนีไฟ ในใจคิดดีใจที่เจอทางหนีแล้ว ดูเหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งกระต่ายน้อย เมื่อประตูนั้นมันถูกล็อกจากอีกด้าน

 

“ อ้าว มันเปิดไม่ได้นี่นา เราคงต้องกลับทางเดิมแล้วล่ะครับพี่ซองมิน ”

คยูฮยอนหันกลับมาบอกคนร่างเล็ก ซึ่งซองมินก็พยักหน้าเห็นด้วย ในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปทางเดิม ก็เห็นร่างหมีที่ซองมินหนีมายืนหันหลังให้พวกเค้าอยู่ ดูท่าทางเหมือนมองหาใครอยู่ เหอะๆ จะเป็นใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่กระต่ายน้อยน่ารักคนนี้ 

 

“ พี่ซองมิน...เอาไงดี ”

คยูฮยอนชี้มือไปที่ชายร่างหนาที่ยืนอยู่ พลางเหลือบตามองร่างเล็กที่หน้าซีดเป็นกระต่ายต้มสุก ใบหน้าสวยหันซ้ายแลขวาหาทางเอาตัวรอด แต่ความหวังที่มีช่างริบหรี่นัก เมื่อรอบตัวเต็มไปด้วยกำแพงมืดๆ

 

ที่ตรงนี้เป็นที่ที่บรรดาคู่รักทั้งหลายชอบแอบมาจู๋จี๋กันเพราะมันค่อนข้างมืดและลับตาคน เอ๊ะ!! จู๋จี๋เหรอ ตากลมตวัดมองร่างสูงข้างกายที่มองตนอยู่แล้ว สายตาที่ร่างสูงมองมาเหมือนจะตั้งคำถามว่าเอาไงต่อ แล้วคยูฮยอนก็ได้รับคำตอบ เมื่อร่างเล็กพุ่งเข้าตวัดแขนรอบคอตัวเองแล้วโน้มคอลงมา เรียวปากนุ่มประทับเข้ากับปากหนาทันที

 

คยูฮยอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นความเคลื่อนไหวของคนที่ตนกำลังหนีที่หางตา คยูฮยอนก็เข้าใจทันที ฉลาดจริงนะแม่กระต่ายน้อย คิดไม่ถึงว่าซองมินจะใช้วิธีที่เป็นอันตรายกับตัวเองแบบนี้ มาเริ่มก่อนแบบนี้ นี่ถ้าเค้าอดใจไม่ไหว จับกดตรงนี้ก็ว่ากันไม่ได้นะคร้าบ แต่วิธีนี้มันก็ได้ผล เมื่อคนที่กำลังจะเดินเข้าชะงักเท้าทันที ชายคนนั้นมองทั้งคู่อยู่พักหนึ่งก่อนค่อยๆเดินจากไปอย่างเงียบๆ

 

แต่คนทั้งสองที่กำลังเล่นละครตบตาอยู่ยังไม่ยอมผละออกจากกันง่ายๆ คยูฮยอนดันร่างเล็กเข้าหากำแพงแล้วตวัดแขนโอบร่างนุ่มนั้นให้สัมผัสร่างตนแนบแน่นยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนแลกความหวานกันอย่างดุเดือด ลืมทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งวัตถุประสงค์หลักที่ทำให้มาอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ทั้งคู่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคังอินไปหรือยัง สนใจเพียงความวาบหวามที่ได้รับจากอีกฝ่ายจนหูตาแทบมืดบอด มือเล็กสอดเข้าขยุ้มกลุ่มผมดำของคนร่างสูงเพื่อระบายความหวั่นไหวอย่างลืมตัว

 

คยูฮยอนถอนปากออกมาจูบที่ใบหูก่อนจะงับเบาๆ เรียกเสียงครางหวานได้อย่างดี มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคนตรงหน้าออกอย่างเบามือ กว่าที่ซองมินจะรู้ตัว เสื้อตัวบางก็ถูกดึงร่นไปอยู่ที่พื้นซะแล้ว คยูฮยอนมองภาพแสนสวยงามตรงหน้า แล้วก้มลงสูดดมความหอมจากผิวเนียนนั่น ลิ้นชื้นไล้เลียทั่วแผ่นอกก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ตุ่มไตสีหวานที่กำลังตั้งชันเพราะแรงอารมณ์ ดูดเม้มสร้างความเสียวซ่านให้กับร่างเล็ก

 

“ อ...อื๊อออออ คยู พอแล้ว พ...พี่คังอิน...ไป...แล้ว ”

ตอนนี้ซองมินแทบบ้ากับความรู้สึกที่ได้รับ รีบทักท้วงขึ้นทันทีก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ทั้งที่ในใจพร่ำบอกตัวเองว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่ร่างกายกลับไม่ฟังเอาเสียเลย มันไปสวามิภักดิ์ให้คยูฮยอนหมดแล้ว ทั้งกายทั้งใจ

 

คยูฮยอนนั่งลงกับพื้นโดยดึงให้ร่างเล็กนั่งลงที่ตักเค้าในสภาพหันหน้าเข้าหากัน แขนแกร่งสอดเข้าที่เอวบางดึงร่างให้แนบชิดยิ่งขึ้น ชิดซะจนซองมินรู้สึกได้ถึงส่วนที่แข็งตึงภายใต้ร่มผ้า ใบหน้านวลขึ้นสีระเรื่อจนคนที่มองอยู่ใจสั่นไหว

 

“ พี่ซองมิน อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวขึ้นมา พี่จะลำบากนะครับ ”

พูดกับคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มๆบวกกับแววตารักใคร่ที่ส่งผ่านมาทำให้ซองมินยิ่งเขินหนักกว่าเดิม คนน่ารักค่อยๆเงยหน้าที่ก้มงุดอยู่กับแผ่นอกหนาแล้วส่งค้อนเล็กๆให้กับคำพูดนั้น ก่อนจะรีบก้มหน้าลงไปเหมือนเดิม

 

“ คนบ้า ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย นายหื่นเองต่างหาก ”

ถึงจะพูดเบาๆแต่คยูฮยอนกลับได้ยินอย่างชัดเจน ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนจะเชยคางมนนั้นให้ขึ้นมาสบตา

 

“ ใครบอกไม่ได้ทำอะไรล่ะ พี่กำลังยั่วผมอยู่นะ ”

ไม่พูดเปล่า มือหนาลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลัง สร้างความหวั่นไหวให้ร่างเล็ก ซองมินดิ้นรนคว้ามือซนมาจับไว้ ส่งสายตาขอร้องร่างสูง

 

“ คยู...พอเถอะ ฉันหนาว ขอเสื้อฉันคืนเถอะนะ ”

 

“ พี่ต้องตอบผมมาก่อนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมพี่ต้องหนีด้วย ”

คยูฮยอนจ้องเข้าไปในตากลมใสนั่น มองหาความผิดปกติในดวงตาคู่สวยแต่ก็ไม่เจออะไรให้ต้องหวั่นใจ

 

“ เค้าเป็นพี่ชายฉันเอง ชื่อพี่คังอิน ”

 

“ พี่ชายแน่เหรอฮะ แล้วทำไมต้องหนีขนาดนั้นด้วย ทำอย่างกับหนีกิ๊กเลยนะ ”

หมาป่าเจ้าเล่ห์ยู่ปากอย่างงอนๆแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ซองมินเห็นอย่างนั้นก็อมยิ้ม ก่อนจะจับหน้าคมนั้นให้หันกลับมาสบตา

 

“ ก็พี่ชายจริงๆน่ะสิ นายน่ะไม่รู้อะไร พี่คังอินน่ะหวงฉันมากๆๆๆ ถ้าเค้ารู้ว่านายเป็นอะไรกับฉันล่ะก็ ตายแน่ๆ ”

 

“ ผมไม่กลัว ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไปฝากตัวกับพี่เมียซะเลย ”

 

“ ตาบ้า ใครเป็นเมียนาย อย่ามาขี้ตู่นะ เอาเสื้อฉันคืนมาได้แล้ว ”

มือเล็กเอื้อมไปคว้าเสื้อจากมือหนามาใส่ ซึ่งคยูฮยอนก็ยอมคืนแต่โดยดี กระต่ายน้อยของเขาคงจะหนาวจริงๆ ตัวสั่นหงึกๆใหญ่เลย

 

“ แล้วอยากเป็นจริงๆมั๊ยล่ะ ”

เอาอีกแล้ว คยูฮยอนเริ่มหื่นอีกแล้ว คราวนี้ซองมินรู้ทัน รีบกระเด้งตัวออกจากตักคนเจ้าเล่ห์ทันที

 

“ หมดเวลาหื่นแล้ว ไปดูหนังดีกว่า ”

 

“ ไม่กลัวเจอพี่ชายอีกเหรอ ”

 

“ จริงด้วย ถ้าพี่คังอินมาดูหนัง ตอนเราเดินเข้าไปพี่คังอินต้องเห็นแน่ๆเลย เอาไงดีล่ะ ”

กระต่ายน้อยมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด แต่หมาป่ากลับมองว่ามันน่ารักซะอย่างนั้น คนเจ้าเล่ห์จึงปลอบคนขี้กังวลด้วยการหอมเบาๆเที่แก้มนิ่มนั้น

 

“ งั้นเราเปลี่ยนไปเที่ยวที่อื่นแทนดีมั๊ยครับ ”

 

“ อืม...ไปไหนดีล่ะ ”

 

“ สวนสนุกดีมั๊ยครับ ”

 

“ เห็นฉันเป็นเด็กหรือไงกัน แต่ก็....ดีเหมือนกันนะ คิกคิก ”

อิอิ สวนสนุกๆๆๆๆ ไม่ได้ไปมาตั้งนานแล้ว เย้ๆๆๆๆ กระต่ายน้อยที่ตอนนี้ตื่นตูม อยากจะไปเที่ยวสวนสนุกแบบสุดขีด รีบฉุดเจ้าของมือหนาให้ลุกขึ้น ขณะที่ซองมินกำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ ร่างหนาที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมาลอยๆ

 

“ แต่จริงๆแล้ว เจอพี่ชายพี่ซองมินอีกหลายๆครั้งก็ดีนะฮะ ”

 

“ หืม?? ทำไมล่ะ ”

มือเล็กที่จัดเสื้อผ้าตัวเองอยู่ชะงัก ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่คนพูดอย่างสงสัย ฉับพลันคนเจ้าเล่ห์ก็เดินเข้ามาหา ก่อนจะก้มกระซิบที่ข้างใบหู

 

“ ก็ผมชอบวิธีเบี่ยงเบนความสนใจแบบนี้น่ะสิ ”

พูดจบก็งับเบาๆให้ร่างเล็กสะดุ้งเล่นๆ มือบางตีเพี๊ยะเข้าที่ไหล่หนาอย่างเขินอาย

 

“ คนบ้า ไม่คุยด้วยแล้ว ไปดีกว่า ”

ซองมินผลักคนร่างหนาออกเบาๆ พยายามจะเดินหนีแต่ก็โดนคว้าต้นแขนไว้

 

“ ทำไมล่ะครับ ไม่เห็นต้องอายเลย อยู่ๆพี่ก็คว้าผมไปจูบแบบนั้น ผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะ หรือพี่กลัวผมโดนพี่ชายพี่กระทืบไส้แตก ”

คยูฮยอนพยายามเชยคางมนขึ้นมาให้สบตาเค้า แต่ก็ไม่สำเร้จ ร่างเล็กดิ้นๆจนหลุดไปได้

 

“ ฉันไม่สงสารนายหรอกคนเจ้าเล่ห์ แต่ฉันสงสารตัวเองต่างหาก ยังไม่อยากเป็นแม่ม่ายผัวตายก่อนวัยอันควรต่างหาก ”

พูดเองก็อายเอง ใบหน้าหวานแดงจนถึงใบหู รีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที ทิ้งหมาป่าเจ้าเล่ห์ไว้ข้างหลังด้วยอาการยิ้มจนปากฉีกถึงใบหู

 

         นั่นแน่ มีแอบขี้ตู่ซะด้วย เมียใครวะ น่ารักจริงว้อยยย  >0<


TBC
..............................................................................................................................

   คิคิ กลับมาแล้วจ้า ดูเหมือนตอนนี้หมาป่ามันกลับมาหื่นอีกแล้ว ชอบแบบนี้กันล่ะสิ เค้ารู้นะ ยังไงก็เม้นท์ๆๆให้กันหน่อยนะจ๊ะ บะบายจ้า