คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Memory ;; 5
“ ฉันหล่ะโครตเบื่อเลยหล่ะ...ที่ต้องให้ไอ้หน้าไก่ไปส่ง...-3-....” จุนซูบ่นพลางทำปากเบ้อย่างไม่พอใจ
“ เอาเถอะน่า..ดีกว่าเราไปเอง...เสียตั้งหลายวอนเชียวนะ....” จางพูดพลางปลอบใจเพื่อน
“ ไม่พอใจก็ลงไปซะ...น่ารำคาญชะมัด..” คนขับรถหันมาบ่นเหมือนกัน จุนซูจะเถียงกลับก็โดนปิดปากไปซะแล้ว
“ เอาเป็นว่าหนุ่มๆหุบปากด้วย...^^;;; รำคาญว้อย...” เมื่อจางออกปาก สองหนุ่มก็ถึงคราวต้องเงียบ แต่ก็ยังแอบส่งกระแสจิตด่ากันเนืองๆ (นี่วันฟิควิทยายุธรึงัยฟะ..- -)
“ ถึงแล้ว...ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันนะ..ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมาฉันแล้วกัน..”
“ ไม่เอาหล่ะ....นายต้องอยู่เป็นเพื่อน...ไปเดินรอก่อนก็ได้...ฉันขี้เกียจโทร...”
“ ขี้เกียจหรือว่าเปลืองค่าโทรศัพท์ห๊ะยัยบ๊อง!” ยูชอนเคาะหัวจางเบาๆ
“ ชิ~! หวานกันเข้าไป...เราไปซ้อมร้องเพลงดีกว่า...” จุนซูหยิบเลคเชอร์เล่มโปรดของเค้าขึ้นมา ก่อนจะสอดส่องหาเพลง...
“ อืม~ timeless อยู่ไหนนะ....อ๊ะ...เจอแล้ว~!” จุนซูวางสมุดลงก่อนจะตั้งเก้าอี้สำหรับร้องเพลง ต่อไมค์ตัวเล็กๆเข้าเครื่องขยายเสียง
“ เฮ้!! จาง...มาร้องกันเหอะ....” จุนซูตะโกนเรียกจางที่มัวแต่เล่นเพลินอยู่กับยูชอน จากโบกมือลายูชอนก่อนจะรีบวิ่งไปหาจุนซู
“ timeless ใช่ไหม..เอาหล่ะ..วัน..ทรู..ทรี..โฟร์..” เสียงดนตรีแนวคลาสสิกดังขึ้น เรียกสายตาจากคนรอบข้างได้มาก เสียงเพลงออกแนวเศร้าทำให้ใครหลายคนต้องตกอยู่ในพวังของบทเพลง...รวมทั้งยูชอนด้วย...
อัน ดเว โย นัล โน วา บอ รี มยอน....
ฮิม ดือ รอ โด ยอ กี ทอ มอ มุล รอ โย.....
เสียงหวานๆของจุนซูทำให้ยูชอนไม่อาจละสายตาไปไหนได้ จางวางกระเป๋าใส่เงินไว้ข้างหน้า ก่อนจะหยิบไมค์ของตัวเองให้พร้อม
โช กึม มัน ทอ บล ซุ อิท ตา มยอน
นา มึน ซา รัง มัน คึม อู ซอ บล เทน เด........
หญิงชราคนหนึ่งเดินแทรกกลางวงล้อมฝูงชนเข้ามา ก่อนจะหยิบแบงค์ร้อยวอนใส่ในกระเป๋าด้านหน้าที่วางเอาไว้ หมู่ชนหลายคนเมื่อเห็นดังนั้น ก็ควักกระเป๋าควานหาเศษเหรียญกันบ้าง ด้วยน้ำเสียงที่หวานนุ่มและทุ้มของจุนซู เรียกลูกค้าเข้ามาได้หลายรายทีเดียว.....
Timeless อี บยอ รึน อา นี จโย
ฮัน บอ เน ซัล มี รา มยอน ชี กึม ปู นิน เด Hold tight baby
คราวนี้ไม่ใช่จุนซูแต่เพียงคนเดียว แต่เสียงที่มีพลังของจางเข้ามาร่วมด้วย เสียงที่มีพลังและดูลึกล้ำจนขนลุก ประสานกันทำเอาคนแถบนั้นทั้งแถบดูตัวสั่นไป ยูชอนเองก็มองจุนซูแบบทึ่งๆ เค้าไม่เคยนึกว่าคนอย่างจุนซูจะมีความสามารถอะไรเช่นนี้....
Timeless อี คา ซือ เม มู ดอ โย
ซุน กา เน ยอล บยอง ชอ รอม
ชัม ชี มัน อา พึล ปู นี นี
We both agree. ..... This is timeless love....
แต่เราทั้งคู่เห็นด้วย...รักจะไม่มีวันสิ้นสุด...ยูชอนคิดในใจและมองไปที่จุนซู ที่ยังร้องเพลงด้วยความสุข น้ำเสียงหนักแน่น...ความหมายลึกซึ้ง...ทำอาจจะทำให้ยูชอน...หลงรัก.......
ยูชอนสะบัดหัวทันทีเมื่อรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่วางตาจากการมองคนตัวเล็กร้องเพลงด้วยน้ำเสียงหวานๆ....ความคิดอคติผุดขึ้นมาป้องกันความรู้สึกอ่อนไหวทันที ยูชอนตีหน้านิ่งเหมือนเดิม ช่วงหนึ่ง เค้ารู้สึกได้ว่าจุนซูมองมาทางเค้าเช่นกัน....เพราะว่าเค้าก็มองจุนซูด้วยเหมือนกัน.....
------------------------------------------------
" ฉัน~อยาก~ออก~ไป~เที่ยว~~" แจจุงบ่นหงุงหงิง เมื่อเห็นยุนโฮล็อกห้องก่อนจะมาล้มทับบนเตียง
" ไม่....ถ้านายไป...ฉันก็ต้องไป..." ตกลงใครดูแลใคร??
" ก็ได้!! นายไม่ให้ออก ฉันก็จะออกด้วยลำแข้งของตัวเอง!!" พูดจบไม่รีรอ แจจุงกระโดดทับยุนโฮทันที ก่นจะแย่งกุญแจจากยุนโฮอย่างรวดเร็ว...แต่ไม่สำเร็จ ...
" หยุดนะ!!! เอากุญแจมา!!!" ยุนโฮโบกกุญแจเพื่อไม่ให้แจจุงเอาไปได้ แต่แจจุงความพยายามเต็มร้อย ไม่ยอมเช่นกัน!!
" นายนั่นแหละ!หยุดซะที บอกไว้เลยนะ!! ฉันไม่ให้นายออกไปไหนเด็ดขาด!!" เมื่อหมีประกาศิต แจจุงก็เดือดปุดขึ้นมาทันที
" หนอยย ไอ้หมี!! เมื่อวานยังทำนอนซมเป็นไข้เลยนะ"
" ถ้านายออกไปฉันก็จะไปด้วย!"
" งั้นนายก็ไปกับฉันสิ!"
" วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาเที่ยวหรอกนะ..." ยุนโฮรวบตัวแจจุงได้ก็เหวี่ยงขึ้นเตียงทันที
" ไอ้หมีบ้า!!ไอ้หมีชอบใช้ความรุนแรง!!!" ยุนโฮเหลือบมองก่อนจะเดินออกไปข้างนอก...แต่ทิ้งกุญแจไว้ให้แจจุง
" อยากออกไปก็เชิญ...ฉันไม่อยากจะห้ามนายแล้ว...' ยุนโฮเดินออกไป แจจุงที่ยังอยู่ในช่วงงงของอารมณ์ที่แปรปรวนง่ายของยุนโฮก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อ
" ฮัลโหล~? มิน~นี่ชางมินป่ะ??" แจจุงกรอกเสีนงใส่โทรศัพท์ทันทีเมื่อปลายสายกดรับ
[ ครับ...มีอะไรหรอ??]
" มิน..มินมารับพี่หน่อยดิ..วันนี้พี่อยากไปผับอ่ะ..." แจจุงออดอ้อนน้องชายสุดฤทธิ์
[ ผับ!?ทำไมจู่ๆถึงอยากไปเนี่ย?!]
" พี่กะจะเอาไอ้หมีบ้านั่นไปด้วย..มันงอนอะไรอีกก็ไม่รู้เนี่ย..."
[ ครับ...เดี๊ยวผมไปรับก็แล้วกัน..แค่นี้นะ...] ชางมินวางสายทันที แจจุงเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเหลียวมองประตูที่ยังเปิดไว้อยู่
" สรุปว่า...ฉันต้องง้อไอ้หมีนั่นใช่ไหมเนี่ย??"........
----------------------------------------------------------------
" สรุปคือ..รายได้ทั้งหมดก็...3000 วอน เย้ๆ เพลงเดียง 3000 พัน~" จางยิ้มอย่างมีความสุข
" เน่ๆ~อย่าลืมเพื่อนร่วมงานด้วย " จุนซูคว้าเงินควับแต่ก็โดนตบกลับพร้อมกับริบเงินคืนอย่างรวดเร็ว...- -^^
" เฮ้ยๆ!!นี่พวกไมค์ฉันเตรียมมานะ =()=..." จุนซูชี้เงินในมือจางอย่างหมายมมั่น
" เลิกไร้สาระกันซักทีเหอะ....เห็นแล้วรำคาญ"
" นี่..ไอ้ไก่ลิ้นห้อย...อารมณืไม่ดีอ่ะดิ...ที่ไม่ได้ตังค์อ่ะ..." จุนซูหยอกล้อแล้วไม่วายส่งเสียงร้องแบบไก่ ยูชอนยังคงตีสีหน้านิ่งๆ แต่ในอกมันระเบิดตูมตามไปหลายนัดเหมือนสายชายแดน = =++
" หุบปาก = =**" สายตาอาฆาตแผ่รังสีจนจางรู้สึกได้ แต่ในขณะจุนซูยังคงหัวเราะร่าเมื่อไดรับชัยชนะ
" พอๆๆ ฉันหล่ะเบื่อกับพวกนายสองคนจริง...แต่งงานกันเลยไหม..จะได้ไม่เดือนร้อนขี้หูชาวบ้านใคร.." หนุ่มร่างเล็กทำหน้าขยะแขยงเต็มที่
" ไอ้พวกรักแบบชายๆอ่ะนะ...ไม่หล่ะ..ฉันนี่เกลียดชิบหอง...ยิ่งถ้าจะมา...กะไอ้นี่หล่ะก็...ฉันได้ขยะแขยงคูณสอง!!" ยูชอนเมื่อโดนพาดพิงก็ไม่ยอมแพ้ จ้องจุนซูแบบกินเลือดกินเนื้อ
" มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันหรอกนะ...ฉันก็เหม็นขี้หน้านายเหมือนกันน่ะแหละ...ไอ้แจมันคิดยังงัยเอาแกเป็นเพื่อน!!!"
" ก็คิดอย่างที่แกไม่ได้คิดไง!! โง่จาง~~ ฮะๆๆๆ ^o^P~"
" พอเถอะ! ทั้งคู่เลย...คนกลางจะบ้าตายอยู่แล้ว...- -;; เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้...." จางลุกขึ้นพร้อมกับถือกระเป๋าก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่ลืมหันมาด่า
" ถ้าพรุ่งนี้พวกนายยังไม่เลิกเถียงกัน...ฉันจะเอาไวโอลินมาเคาะสมองพวกนายคนละทีสองที..." หลังจากจางเดินออกไป จุนซูก็ลุกตามจางไปอีก
" จะไปไหน?" ร่างสูงเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็ฯว่าจุนซูจะก้าวออกจากห้อง
" กลับบ้านดิ.....บ้านก็มีนะ...."
" ฉันไปส่ง...." ยูชอนเดินมาแย่งกระเป๋าถือในมือของจุนซู
" ไม่ต้อง....ฉันกลับเองได้..."
" อย่ามาปฏิเสธ....จะกลับดีๆหรือว่าจะให้กระทืบก่อนแล้วลากกลับ...- -*"
" ก็บอกว่าไม่นี่ว้อย! ฟังภาษคนไม่รู้เรื่องหรือต้องพูดภาษไก่ห๊ะ!!" ยูชอนยิ้มเย็นๆแล้วก็เดินออกไปที่ลิฟต์ทันที
" ไอ้บ้านี่!! สงสัยต้องให้พูดภาษาไก่ ถึงจะฟังรู้เรื่องสินะ!!"
------------------------------------------------------------
' ยุนโฮเอ๊ย~~โบอ มาแล้วคร่า~~ :P' ......มาแล้วหรอ....ยัยสมองกระทบกระเทือน...
' โรคปากหมายังไม่หายอีกเรอะ = =; ฉันหล่ะเบื่อพฤติกรรมปากหมาๆของนายจริงๆ' ....ก็ฉันเป็นของฉันยังนี้นี่หว่า....
' เอาหล่ะ...เรามาคุยเรื่องธรุกิจกันก่อนดีกว่า~~' .....เธอนี่มัน.....เอาเถอะ...ฉันอยากได้ความจำคืนแล้วนะ...
' ฉันก็ไม่อยากมาเจอนายแล้วก็มาเถียงกับสุนัคจ๋าในปากนายด้วยเหมือนกัน...' ....มีอะไรก็รีบพูดมา...
' นายคงไม่ได้ลืมสินะ...ว่าต้องทำยังงัย...เพื่อให้ได้ความจำกลับคืนมา...' ....ไม่ลืม...แต่พอนึกถึง...ฉันก็จะปวดหัว...ไม่รู้เพราะอะไร...
' เฮ้อ...ฉันก็ไม่รู้จะช่วยนายยังไงแล้วเหมือนกันแหละ...โทษนะ..._ _^^' .....ไม่เป็นไรหรอก...แต่ช่วงนี้..มันรู้สึกแปลกๆ...
' แปลก...แปลกอะไร?' ......เหมือนกับว่า....ฉันชอบผู้ชาย....แปลกไหม.....??........
' ..อ๋อ..อืม..ชอบผู้ชาย..อืม..กรี๊ดดดดด~~~ =O=^^!!!!! จริงเรอะ!!!!' ....แต่อย่าพึ่งวางใจไป...ฉันยังไม่แน่ใจ...
' งั้นค้นหาตัวเองให้พบซะนะยะ....โอ้มายก็อด...= =+อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาเสปน...' ......ก็บอกแล้วงัย..วะ..ว่าไม่แน่ใจ..-3-^^
' ไม่แน่ใจแล้วจะทำเสียงสั่นทำไมยะ!! = =*!!!' ....เหอะน่า!!........
' ฉันไปและ...คุยกับนายแล้วมันเซ็ง~...' .......เชิญไปเลยคร้าบ~~
วูบ!....
--------------------------------------------
to BE con...
ความคิดเห็น