ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Garden of roses :: - -3- -
__3__
ร่างบางของหญิงสาวถูกผลักด้วยมือหน้า หยาบกร้านของนายทหารให้นั่งทรุดกายลงเบื้องหน้าองค์ราชันย์ หญิงสาววัยสิบแปดปีล้มลงพร้อมกับร่างที่ถูกมัด และ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง กระแทกเสียงดังลั่นเข้ากับพื้นไม้แข็งๆ ที่ตรงนี้นั้นเคยมีเหล่านักโทษที่ต้องมาตายอย่างทุกข์ทรมานนับครั้งไม่ท้วน หญิงสาวพยายามยันตัวเองเองขึ้นบนเวทีประหาร หลังพระราชวังหลวงที่ติดกับผืนป่ากว้าง มีไว้ประหารนักโทษอย่างลับๆของราชวงศ์ที่ไม่อยากให้มีใครรู้ว่าผู้ที่ต้องตายนั้นคือใคร
“ข้าต้องมาตายวันนี้แล้วหรือ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากที่สั่นเทาและเส้นผมที่ปล่อยสยายรกปรกใบหน้าขาวเนียน แผนหลังที่สวมเพียงเสื้อที่ทำจากผ้าลินินบางๆ ราวกับชุดนอนที่เปรียบได้กันแค่เอาผ้าบางมาปิดเรือนร่างแค่นั้น ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดสิ่งต่อไป ชายร่างสูงใหญ่ก็เทน้ำเหนียวๆสีใสก็ถูกลงมาใส่ร่างของเธอทันที
“อย่าทำข้า ฮึก อย่าทำข้านะ” เสียงของหญิงสาวร้องสะอึกสะอื้นเมื่อร่างของเธอถูกกดหัวลง
ชายผู้เป็นราชันย์มองหญิงสาวที่กำลังถูกราดด้วยน้ำจากลำธาร ดวงเนตรสีดำ จ้องหญิงสาวอย่างไม่วางตา
พระหัตถ์ยังคงยก แก้วไวน์รสเลิศขึ้นดื่มด่ำกับรสชาตินุ่มลิ้น ในขณะที่ยังคงได้ยินเสียงของหญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นราวปานจะขาดใจ
“ข้าไม่ได้ตั้งใจๆ” เธอกล่าวพร้อมทั้งร่างที่สั่นเทิ่ม
ภาพเหตุการณ์ตรงหน้ายังคงถูกจ้องมองผ่านดวงตาสีมรกตที่ไร้ซึ่งความรู้สึก เธอมองร่างหญิงสาวนางกำนัลที่ทำร้ายร่างกายของ เจ้าชายรัชทายาทแห่งเรวาเลีย วัยเพียงเจ็ดปี ด้วยสาเหตุที่ว่านางเกิดรำคาญที่องค์ชายรัชทายาทตัวน้อยได้ไปรบกวนการสารภาพรักของนางกับ เสนาบดีคนหนึ่งเข้าจนทำให้นางต้องโดนหัวเราะเยาะด้วยความโกรธจึงตีองค์รัชทายาท จนพระพี่เลี้ยงมาเห็นเหตุนี้เองโทษของนางคือประหาร
เลเรียจ้องมองการขอร้องอ้อนวอนของชีวิตแทบทุกทางของนางกำนัลเจ้าอารมณ์ที่ได้เผลอทำอะไรไปโดยพละการ เธอไม่ได้สนใจ หรือสงสารในตัวของนางกำนัลคนนั้นแต่อย่างใดเธอสนใจเพียงแค่ว่าหากคนๆนั้นคนที่อยู่เบื้องหน้า นางกำนัลที่กำลังจะถูกประหารคนนั้นเป็นเธอ เลเรียจ้องมองหยิงสาวด้วยความรู้สึกที่กังวลหากเป็นเธอ จริงๆวันนั้นเธอจะไม่ร้องขอชีวิตอย่างเสียศักดิ์ศรีเป็นอันขาด หญิงสาวนึกพลางลูบบริเวณที่เคยสวมสร้อยอยู่ แต่บัดนี้เธอได้ถอดมันออกไปแล้ว เธอเชื่อใจในตัวเขาคนนั้น
“น่าสงสารนางจริงๆเลยนะ คลอเดียร์”
“ข้าก็คือเช่นนั้น...แต่นางก็ทำมันขึ้นมาเอวความน่าสมเพชในตัวของนาง”
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมและดวงตาที่เหมือนกับ เลเรีย หากแต่ผมที่ยาวจรดกลางหลังและถูกมัดเป็นเปียยาว
หญิงสาวผู้มีนานว่า ‘องค์หญิงคลอเดียร์ เรลล็อก แห่ง เรวาเลีย’ เจ้าหญิงองค์ที่สาม เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก่งและฉลาดในสายตาของบรรดาราชครูต่างก็ชื่นชมเธอมาก หากแต่ว่าเธอก็มีปัญหาทางด้านสายตาที่ไม่สามารถทำให้อ่านหนังสือได้ถนัดเหมือนกับคนอื่นๆ เธอไม่สามารถมองอะไรไกลๆได้อย่างชัดเจนจึงทำให้เวลาเธออ่านหนังสือหรือพิจารณาอะไรนั้นใครหลายๆคนก็จะมองว่าเธอเป็นคนเสียบุคลิกไป คลอเดียร์หลุบตาต่ำลง
“ข้ารู้สึกกระอักกระอ่วน เมื่อยามเห็นหน้าของนาง”
คลอเดียร์ เอ่ยจากนั้นเธอจึงจากไปเงียบๆเพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกตมากนักของคนอื่นๆที่คงจะต้องตามเธอไปถามไถ่ว่าเธอเป็นอะไรไปกันแน่
ภาพของนางกำนัลเจ้าอารมณ์ที่ตัวนั้นถูกราดด้วยน้ำร้อนเดือด ร่างของเธอถูกพลักให้แขวนคออย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าที่เละจนไม่เหลือเค้าเดิม ร่างของเธอสิ้นใจทันทีที่ถูกพลักออก และเชือที่ห้อยสูงก็แกว่งร่างของเธอไปมาคล้ายกับว่าเพิ่งจะจับเหยื่อได้ ชีวิตของนากำนัลคนหนึ่งจากไปเสียแล้ว บางคนจะร้องไห้ให้กับการกระทำของนาง แต่หลายๆคนจะรุมรังเกียจนาง ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุว่ามารดาของนางเองก็เป็นผู้คุมห้องเครื่องคนโปรดของ พระชนนีในองค์ราชันย์แล้วละก็นางก็ต้องโดนรุมประชาทัณฑ์ ตามประสานางกำนัลที่รังแกได้แม้แต่เด็กชายวัยเพียงแค่เจ็ดปี
“นี้นะผู้ที่ทำร้ายลูกของข้า”
น้ำเสียงนุ่มหวานของผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ผู้เป็นองค์ราชินีองค์ปัจจุบัน ได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วนุ่มละมุนทุกครั้ง แม้ว่าความรู้สึกจคนละอย่างก็ตามที ใบหน้ากลมหม่นดวงตาสีทับทิมกลมโต ใบหน้าที่ดูราวกับเด็กสาวตลอดเวลาและเส้นผมสีฟ้าซีดที่รวบมัดสูงอย่างดีประดับด้วยไข่มุกสีขาวนวล
“องค์ราชินี เนย์นีไมย” เลเรียเอ่ยชื่อของหญิงสาววัยราวแม่ของเธอเบาๆหากแต่ดวงตานั้นกลับจ้องมองมาที่เธอทันที นี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าคนตรงหน้าชัดขนาดนี้
“ห๊ะ” เธออุทานเบาๆพร้อมทั้งเบือนหน้าหนีและเดินจากไป ดวงตาสีทับทิมคู่นั้น กำลังจ้องมองเธอออยู่ความน่าเกรงขามและน่าหวั่นเกรงในตัวของหญิงสาวนั้นมีอยู่มาก รวมไปถึงบางสิ่งที่ทำให้หลายคนครั้งได้ยลโฉมของนางแล้วจะไม่มีวันลืมจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต
“เลเรีย” เสียงของเฮเลนเรียกเธอให้กลับเข้าสู่การควบคุมสติ เลเรียยืนนิ่งงันหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อได้พบใบหน้าของ องค์ราชินีเข้า “กลัวองค์ราชินีหรือ” เฮเลนถามไถ่ผู้เป็นน้องสาวหากทว่า เลเรียไม่ตอบเธอได้แต่ยืนนิ่งงันด้วยความหวาดผวา
นิ้วเรียวบางค่อยๆแตะศีรษะของเธอเบาๆกลิ่นของดอกไม้หอมหวน ลอยเข้าสู่โสตประสาทของเธอ เลเรียมองไปยังผู้ที่เดินจากไป องค์ราชินี เพิ่งจะแตะศีรษะของเธอไปอย่างช้าๆ สิ่งที่นางทำนั้นเธอจะทำให้หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น “เลเรีย องค์ราชินี เอ็นดูน้องมากเลยนะ” เฮเลนว่าหากแต่เจ้าของเส้นผมสีส้มยังคงนิ่งงัน นี้นะหรือคือองค์ราชินีที่ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิที่จะมาแย่งตำแหน่งนี้ไปหากนางยังมีชีวิตอยู่
ความคิดเห็น