คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER IV :; Relation
CHAPTER IV :: relazione
ประตูห้องถูกเปิดออก ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่เดินกระง่อนกระแง่นเข้ามาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ห้องทั้งห้องปิดไฟมืด เหลือเพียงแสงจากโคมไฟที่ถูกเปิดทิ้งไว้เหมือนรอใครบางคนกลับมา
เชวซีวอนเอี้ยวตัวเล็กน้อยเพื่อมองใครบางคนซึ่งยังคงนอนนิ่งไม่รับรู้ถึงการกลับมาของเขา นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำก็คงเบื่อจนหลับไปสินะ เสี้ยวหน้าที่โผล่พ้นผืนผ้าห่มขึ้นมายังคงหลับพริ้มดูไร้พิษภัย ซีวอนไม่รู้ตัวว่าเขาเผลออมยิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ซีวอนค่อยๆยกผ้าห่มขึ้นก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนอนหาความอบอุ่น เสียงทงเฮครางขึ้นเบาๆเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนมาแย่งผ้าห่ม มือหนาพาดกอดร่างอีกคนไว้หวังจะนอนพักให้สบายก่อนจะต้องตื่นไปเจอเรื่องน่าปวดหัวในวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายนักเมื่อร่างโปร่งที่เขากวนใจไปเมื่อครู่ลืมตาตื่นแล้วเอี้ยวตัวมามอง
“ซีวอน.. !?” ทงเฮอุทานออกมาเบาๆท่ามกลางแสงสลัวๆ แต่กลับโดนอีกคนส่งเสียงปรามอย่างรำคาญ
“ฮื่อออ เงียบน่า จะนอน”
“แล้วเอามือมาพาดทำไมเล่า ร้อนเว้ย” ทงเฮโกหกออกไปทั้งที่อากาศเย็นสบาย มือเรียวผลักๆดันๆอีกฝ่ายออกไปอย่างไม่ชอบใจนัก
“โอ๊ย!”
ซีวอนร้องออกมาเมื่อมือของอีกฝ่ายเลื่อนเขย่าแขนเขา และแน่นอนว่ามันกดลงตรงต้นแขนพอดี ร่างสูงยกมืออีกข้างขึ้นกุมแผลไว้ด้วยความเจ็บ ทงเฮผงะไปเมื่อเห็นเลือดที่ซึมพ้นผ้าพันแผลออกมา “โดนยิงมาเหรอ?”
“ช่างมันเถอะ” ซีวอนบอกปัดๆ แล้วหลับตาลงทำท่าจะนอนต่อแบบไม่สนใจแผลนัก ทงเฮยังคงนั่งมองแผลของอีกฝ่ายด้วยท่าทางเงอะๆงะๆ ดูเหมือนร่างสูงจะรู้ตัวว่าถูกจ้อง ซีวอนเผยอเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วดึงอีกคนลงมานอนกอดไว้ “บอกให้นอนได้แล้วไง”
“อะ...เฮ้..” ทงเฮไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านั้นเมื่อจมูกเขาชนอยู่กับจมูกของซีวอนโดยบังเอิญ แต่อีกฝ่ายกลับหลับตานิ่งไม่รู้สึกรู้สาเหมือนหลับไปแล้ว ต่างจากเขาที่ยังคงลืมตาโพลงหลับไม่ลง
บ้าเอ๊ย... แบบนี้ใครมันจะไปหลับได้กันเล่า !
ร่างโปร่งแทบจะผงะถอยเมื่อคนตรงหน้าลืมตาขึ้นมองเขา “ไม่นอนหรือไง”
ทงเฮแทบอยากจะต่อยไอ้บ้าตรงหน้านี่ นอนกอดเขาไว้แน่นแถมปากก็แทบจะชนกันแบบนี้ยังมาพูดหน้าตาเฉยอีกว่าจะให้นอน “นอนไม่หลับ”
ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอคล้ายจะรู้ทันว่าเขาคิดอะไรอยู่ นัยน์ตาคมปลาบจับจ้องมองจนทงเฮต้องกลอกตาขึ้นหนี มันน่าตลกสิ้นดีถ้าเขาจะบอกว่าไอ้หัวใจบ้านี่มันกำลังเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ จะตื่นเต้นอะไรนักหนากับอีแค่คนที่มีเซ็กส์ด้วยกันทุกคืน
“อะ..?”
ริมฝีปากหนาบดเบียดกลีบปากอีกฝ่ายอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ลิ้นร้อนแทรกเข้าวนไล้ทั่วโพรงปาก เนิ่นนาน... จนแทบขาดลมหายใจ มือแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นเข้ามามากขึ้น เช่นเดียวกับมือเรียวของทงเฮที่เผลอขยุ้มเสื้อของคนตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ร่างโปร่งหายใจหนักๆสองสามทีเมื่อซีวอนละริมฝีปากออก นัยน์ตาหวานถลึงมองคนที่ยังตีหน้าเฉยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ก็คิดว่าไม่โดนปล้ำแล้วจะนอนไม่หลับ”
“ไม่มีใครโรคจิตเหมือนนายหรอกน่า บ้าเอ๊ย” ทงเฮสบถตอบพึมพำๆจนหายลงในลำคอ คล้ายเสียงกระซิบของคนสองคนที่ต่อล้อต่อเถียงท่ามกลางความมืดมิด
“หุบปากได้แล้ว จะนอน” ซีวอนกดริมฝีปากลงบนปากของเขาอีกครั้ง หากแต่ไม่ได้รุกล้ำหรือดูดดื่มเช่นครั้งที่แล้ว เป็นเพียงการปิดปาก เพื่อเข้าสู่ห้วงราตรีอันสงบเท่านั้นเอง
แต่ใจของทงเฮตอนนี้ ไม่ได้สงบเหมือนดังเช่นเวลาค่ำคืนเลย...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ... ที่เขาลืมคนที่ชื่ออีซองมินไปซะสนิทใจ...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ฟ้ายามค่ำคืนนั้นมืดสนิท มีเพียงดวงจันทร์ที่ยังคงส่องแสงพอให้มองเห็นอะไรบ้าง คิบอมไม่รู้ตัวว่าเขาคุยกับฮยอกแจไปนานเท่าไหร่ มีแค่เรื่องไร้สาระ ที่ทั้งเขาและฮยอกแจซึ่งไม่ใช่คนคุยเก่งพอจะคิดขึ้นมาได้
เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้คุยกับใครนานๆแบบนี้
โทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างเงียบเพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อเพิ่งจะถูกปิดไปเมื่อครู่ คิบอมก้มลงมองร่างที่หลับพิงไหล่เขามาได้สักครู่ด้วยรอยยิ้มบาง พักใหญ่ๆที่เขานั่งนิ่งๆเป็นหุ่นให้ฮยอกแจนอนพิง แล้วก็เป็นพักใหญ่ๆที่คิบอมจ้องมองคนข้างๆแทบไม่ละสายตา
ฮยอกแจดูอ่อนแอ แต่ก็กลับเข้มแข็งอย่างน่าเหลือเชื่อในการพยายามที่จะทำให้คนอื่นสบายใจ
ร่างสูงใช้มือประคองอีกฝ่ายไว้ในขณะที่ค่อยๆลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง คิบอมช้อนร่างฮยอกแจขึ้นอุ้มไว้แล้วเดินไปยังห้องนอน ไฟในห้องถูกปิดสนิท แต่คิบอมก็ไม่ได้คิดจะเปิดมัน อาศัยเพียงประโยชน์จากแสงจันทร์ที่ทอดผ่านหน้าต่างเข้ามา
ร่างของฮยอกแจถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ตามด้วยผ้าห่มซึ่งถูกดึงขึ้นห่มจนมิดไหล่ มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าเบาๆเพื่อให้คนในห้วงนิทราหลับสบายขึ้น คิบอมเพิ่งรู้ตัวว่าเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในค่ำคืนนี้ไปกับการจ้องมองอีฮยอกแจ
ริมฝีปากของคิบอมคงจะจรดลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย หากถ้าเขาจะรู้สึกตัวช้ากว่านั้น คิบอมรีบผละตัวเองออกมาทันทีเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรเกินเลยลงไป
อย่างไรแล้วของๆซีวอนก็ไม่ใช่ของๆเขา...
และไม่มีทางจะเป็นอย่างแน่นอน
ความรู้สึกของคิบอมนั้นคือความเสียดาย เสียดายที่ไม่ได้สัมผัสอีฮยอกแจ... หากแต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกผิด ผิดที่เขากำลังจะล่วงเกินคนของเชวซีวอน เพียงแต่ถ้าเขาปล่อยให้ร่างกายทำไปตามอารมณ์ ก็คงไม่พ้นการช่วงชิงมาเป็นของตัว
นี่มันแค่เริ่มต้น... เขาไม่ควรจะหวั่นไหวไปกับอีฮยอกแจตั้งแต่แรก
ซีวอนแค่ฝากเขาไว้... อีกไม่นานก็มาเอาคืน
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าซะ”
นัยน์ตาเรียวหวานมองคนที่กำลังง่วนกับการติดกระดุมเสื้อโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปเสียงใส “จะปล่อยผมกลับแล้วเหรอ ?”
“นี่แกฝันกลางวันหรือไง”
ใบหน้าหวานติดจะผิดหวังอยู่สักหน่อย แต่ก็ยังถามขึ้นอีกด้วยความสงสัย “แล้วจะไปไหน ?”
“ทะเล” ซีวอนตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันมาพร้อมกับกระดุมที่ติดเรียบร้อย ทงเฮนั่งกอดหมอนมองเขาจากบนเตียงที่สีหน้าที่งุนงงจนเขาอยากจะด่าว่าโง่
“โดนยิงแล้วสมองกลับหรือไง ถึงคิดจะพาผมไปเที่ยว” สำหรับทงเฮ การได้จิกกัดไอ้บ้านี่เล็กๆน้อยๆในแต่ละวันก็ถือเป็นความสุขที่หาได้ยากอย่างหนึ่ง แน่ล่ะว่าเขาเป็นพวกว่างงานสุดชีวิตตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หนังสืออ่านเล่นกองโตที่วางอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงถูกอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่าสามรอบ
“ฉันไปทำงาน เลยแค่จะพาแกไปเปิดหูเปิดตา” ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มบางๆแบบที่ทงเฮคิดว่ามันกวนประสาทเป็นที่สุด “กลัวจะเน่าตายเป็นผีเฝ้าห้องไปซะก่อน”
“แล้วไปเมื่อไหร่ ?”
“อีกชั่วโมงหนึ่ง”
“หา !?” ทงเฮแทบจะเขวี้ยงหมอนใส่คนที่พูดออกมาหน้าตาเฉย “มาบอกตอนนี้ใครจะไปเตรียมตัวทันวะ !”
“แค่ยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า มันจะอะไรนักหนา” ซีวอนพูดด้วยท่าทีที่ติดจะรำคาญหน่อยๆ แล้วหมุนตัวจะเดินออกจากห้องไปแบบไม่แยแส ทิ้งให้อีกคนรีบกระวีกระวาดรื้อเอาเสื้อผ้าจากในตู้ยัดลงกระเป๋า แต่สัมภาระของทงเฮก็ไม่ได้มีมากมายอย่างที่เจ้าตัวลืมคิดไป
อีทงเฮลืมไปแล้วว่านี่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง
“ดะ...เดี๋ยว ซีวอน !” ทงเฮรีบวิ่งไปดึงประตูไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดลง ซีวอนหรี่ตามองอีกฝ่ายคล้ายรอคำถาม “บ้าน... เอ่อ ห้องของฉันล่ะ ?”
“ยังอยู่ดี เรื่องค่าเช่าที่ค้างไว้ฉันเคลียร์ให้หมดแล้ว” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ ก่อนจะดึงประตูปิดลงจนสนิท
ทงเฮเดินกลับเข้ามาภายในห้องแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนยังคงเด่นชัดในห้วงคิด มือเรียวยกขึ้นทาบอกราวกับจะย้ำว่าจังหวะหัวใจของตนเองยังเป็นปกติดีอยู่ หากแต่สิ่งที่ชัดเจนไม่อพ้กันก็คงจะเป็นใบหน้าของคนที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่ ไอ้มาเฟียบ้าป่าเถื่อนนั่น
“บ้าเอ๊ย... นี่คงไม่เรียกว่าหวั่นไหวหรอกนะ...”
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
โรงแรมห้าดาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมชายหาดปรากฎแก่สายตาของอีทงเฮ ร่างโปร่งยืนค้างหลังลงจากรถราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ทำเอาคนที่พามาจำต้องดึงคอเสื้อลากพาเข้ามาในโรงแรมด้วยกัน
“ฉันอยากมีเงินเยอะๆบ้าง โรงแรมนี้สวยชะมัด” ทงเฮพูดด้วยความตื่นเต้นตลอดทางที่พนักงานยกกระเป๋าพาขึ้นไปยังห้องพักหลังเชคอิน จองซูกับยองอุนหันไปหัวเราะให้กันเบาๆกับท่าทีเด็กๆของทงเฮ ต่างจากซีวอนที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ไม่รู้จักโต”
แค่คำบ่นพึมพำเบาๆของซีวอนก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตได้เมื่อทงเฮหูดีกว่าที่คิด ทงเฮแทบจะจิกกัดซีวอนไปตลอดทางเรื่องคำพูดหยาบคาย (สำหรับเขา) เมื่อครู่
กระเป๋าเดินทางใบย่อมสองใบถูกวางลงข้างเตียง ก่อนที่ร่างของอีทงเฮจะทิ้งตัวลงนอนยุบลงไปบนเตียงนุ่มอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ร่างสูงจัดการปลดกระดุมเสื้อและถลกแขนเสื้อขึ้นมาจนแลดูทะมัดทะแมง ผ้าม่านหน้าต่างถูกเปิดออก เผยให้เห็นวิวทะเลสวย
“นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้มาทะเล”
ร่างสูงปรายตามองคนตัวเล็กกว่าที่เดินมายืนเบียดจุดชมวิวของเขาพลางพูดเสียงแจ้ว นัยน์ตาสีเข้มของทงเฮดูเป็นประกายและมีความสุขที่สุดเท่าที่ซีวอนเคยเห็นมา
ทงเฮเหลือบตามองคนข้างๆอย่างระมัดระวังด้วยกลัวเสียฟอร์ม ซีวอนยังคงทอดสายตาไกลออกไปในทะเลคล้ายกำลังคิดถึงใครบางคน ไม่ต้องเดาเลย... คนที่ทงเฮย่ำยีทำลายลงกับมือในชั่วข้ามคืน... คนที่เขาไม่ได้เจอหน้าอีกเลยนับแต่ตอนนั้น...
ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ฮยอกแจ
“เดี๋ยวฉันจะไปจัดการธุระกับยองอุน แกรออยู่ที่นี่ล่ะ มีอะไรก็เรียกจองซูที่อยู่ห้องข้างๆ” เสียงทุ้มเข้มปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ความคิด ก่อนที่จ้าของเสียงจะเดินตัวปลิวออกไปโดยไม่ลืมที่จะหยิบสูทสีเข้มติดมือออกไปด้วย “ไว้ฉันจะกลับมาช่วงหัวค่ำ”
“ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย นึกจะไปก็ไปนึกจะมาก็มา” ทงเฮตีสีหน้าเหยเกล้อเลียนดูน่าขัน แต่ซีวอนกลับไม่ทันได้เห็นมันเมื่อเขาตรงดิ่งออกไปเสียก่อน
ดูเหมือนว่าในตอนนี้เตียงนอนจะน่าสนใจกว่าวิวสวยๆทะเลไม่น้อย เมื่ออีทงเฮค่อยๆเดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอาดื้อๆ เรื่องที่เขาเฝ้าคิดสองสามวันมานี้จนถึงตอนนี้ก็ยังสับสนและหาทางออกไม่เจอ
ตอนนี้เขายังรักซองมินอยู่หรือเปล่า ?
หรือว่าเขากำลังหวั่นไหวกับซีวอนจริงๆ ?
“ไม่น่า... อีทงเฮ นายไม่ได้ชอบหมอนั่นหรอก !”
เดี๋ยวสักวันฮยอกแจก็จะกลับมา... ถึงตอนนั้นซีวอนก็คงจะไล่เขาไปให้ไกลๆ แต่ถึงถ้าซีวอนไม่ไล่ เขาก็คงไม่มีหน้าจะอยู่สู้ฮยอกแจ
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...”
ทงเฮยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองพลางหัวเราะออกมาคล้ายคนบ้า นี่เขากำลังฟุ้งซ่านเรื่องอะไรกันเนี่ย ?
ซีวอนก็ยังทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง... มีแค่นายเท่านั้นแหละที่เปลี่ยนไป อีทงเฮ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
TBC
กราบขอโทษงามๆที่หายหน้าหายตาไปนานมากๆ T^T’ ตอนนี้ไรท์เตอร์กลับมาแล้ว ~ :’))
วันก่อนได้มีโอกาสไปคอมโบรูปวอนเฮที่เอสพานาดมา กำลังใจแต่งวอนเฮเพียบ -////-
ความสัมพันธ์ของซีวอนกับทงเฮเริ่มพัฒนาไปในทางที่สะหวีวี่วีแล้ว 55555555’
เห็นมีคนถามถึงเรื่องฉาก NC ตอนสองเยอะเลย คือจะบอกว่า มันไม่มีอะไรมากหรอกครับ = =;
ตัดออกไปแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง ไรท์เตอร์ไม่ถนัดแต่ง NC น่ะ กิ๊วๆ -////-
no. beer
ความคิดเห็น