คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :EP: 4 Drag [100%]
:EP4: drag
“อื้อ”
เสียงครางน้อยๆของใครคนหนึ่งดังขึ้น ยงฮวาปรือตาขึ้นช้าๆ หลังจากที่แสงแดดค่อยแยงลอกผ่านผ้าม่านเข้ามา
ชายหนุ่มขยับกายเล็กน้อยก่อนที่จะใช้สายตามองไปมองไปรอบๆ
...จนสายตาสะดุดลงที่คนข้างตัว
ไม่รู้ทำไม แต่ยงฮวากำลังเอื้อมมือไปเล่นกับเส้นผมสีทองที่กำลังนอนซุกอยู่ในผ้าห่ม
มือเขี่ยเส้นผมไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้สึกเบื่อ แล้วยิ้มออกมาน้อยๆอย่างคนอารมณ์ดี จนกระทั่งเจ้าของเส้นผมรู้สึกตัว
“ทำอะไรน่ะ”
จียงถามเบาๆและเอามือมาแตะๆที่มือข้างที่กำลังเล่นผมของเขาอยู่
“ผมพี่สวยดี ผมชอบ”
ร่างบางยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วถามเสียงเบา
“แล้วนาย...ชอบผมหรือคนมากกว่ากัน...?”
“...ถามแปลกๆ” สิ้นคำตอบ เหมือนจียงจะรู้ทันว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร เขารีบยันตัวยงฮวาไว้อย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาแล้ว ยังเช้าอยู่เลยนะ”
“...” คนโดนห้ามทำหน้าเสียดายให้เห็นเต็มๆเลยล่ะ
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของจียงดัง เขารีบยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แล้วคว้ามันมาทันที
“ฮัลโหล”
//พี่จียง ผมตายแน่!!//
“ทำไม...อ๊ะ!!”
ยังไม่ทันจะถามจบ ร่างบางร้องตกใจออกมา ในขณะที่เขารับโทรศัพท์ ยงฮวากลับลุกขึ้นมานั่งซ้อนหลังเค้า แล้วยกตัวจียงขึ้นนั่งบนตัก
//พี่ พี่เป็นไรรึเปล่า//
“ปะ เปล่า...มีอะไร”
//พี่ซึงฮยอนเค้าโทรมาหาผม เค้าถามว่าพี่ไปไหน//
“แล้วนายว่าไง”
จียงยังถามต่อ ในขณะที่พยายามดันหัวยงฮวาออกไปห่างๆ
//ผมบอกเค้าว่าผมไม่รู้// เจ๋งมากไอ้น้อง - -*
“อือ…อ๊ะ”
//พี่ ...พีร้องมัยอ่ะ เป็นไรรึเปล่าเนี่ย// แดซองถามอีกครั้งอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร เอ่อ ...”
จียงหันไปมองยงฮวาอย่างขัดใจ
ตอนนี้เขากำลังใช้มือลูบหน้าท้องจียงไปมาแล้วเลื่อนมือขึ้นมาเรื่อยๆ
“ดะ แดซอง แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับ” จียงตัดบทแค่นั้นแล้ววางสายไปในทันที
“จะรีบวางทำไมล่ะครับ พี่คุยต่อก็ได้” ยงฮวาถามยิ้มๆ
“อ๊ะ ยงฮวา นั่นมัน...”
จียงครางออกมา หลังจากที่มือเคลื่อนต่ำลงมาแล้วคว้าอะไรบางอย่างเอาไว้
ตอนนี้ซึงฮยอนกำลังเบื่อ
เขาทำหน้าบึ้งแล้วก็นั่งเบื่อๆอยู่นาน แล้วจ้องโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนโต๊ะอย่างไม่วางตา
...หายไปไหนวะ...
เมื่อวานก็ไม่รู้จะรีบไปไหน หายไปดื้อๆ วันนี้โทรหาก็ดันโอนสายไปหาแดซองซะงั้น
มันจะเกินไปแล้ว ควอนจียง...
ถ้าจะให้พูดถึงหนุ่มหน้าตาดี การศึกษาดี บ้านรวย แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ
มันก็คงหนีไม่พ้นหนุ่มจากคณะการดนตรีที่สาวๆหลายๆคนหมายปอง ...จองยงฮวา
แต่ถึงแม้สาวๆจะสนใจที่ตัวเขาและพยายามจะเข้าหามากสักแค่ไหน สายตาของเค้ามันก็มองอยู่แค่คนเดียว
...ควอนจียง...
ไม่รู้มันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขารู้จักกับจียงตอนที่เพิ่งเข้าปีหนึ่ง คุยกันไปมาก็รู้ว่าจียงไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครซักเท่าไหร่ นั่นยิ่งทำให้เข้าสนใจในตัวจียงมากขึ้น
จองยงฮวารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับควอนจียง รู้ว่าจียงไม่ชอบฝน ไม่ชอบฟ้าร้อง จียงจะมีความสุขเสมอเมื่อมีคนพาเขาไปช็อปปิ้ง พาไปกินอาหารที่ร้านหรูๆ และแน่นอน ควอนจียง ...ชอบให้จูบ...
ยงฮวาประกบจูบอย่างเร่าร้อนกับจียง ในขณะที่คนข้างล่างเริ่มจะทนไม่ไหว
“อ๊ะ ...!!” ร่างบางร้องลั่น ขณะที่ยงฮวายกสะโพกมนขึ้น
มือเล็กกำผ้าปูเตียงแน่น แต่ยังคงไม่ขัดขืน ปล่อยให้ยงฮวาชักจุงต่อไป
....จะขัดขืนไปทำไม ก็เรื่องแบบนี้ ...มันสนุกนี่นา.....
....................................
จังหวะที่ยังคงสม่ำเสมอ เสียงร้องที่ดังออกมาเป็นระยะ ...ผ้าปูเตียงที่ยับย่น
...และสองร่างที่ยังคงนัวเนียกันอยู่บนเตียงไม่เลิก
สำหรับสองคนนี้ มันจะหยุดก็คงต่อเมื่อ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหมดแรงก่อนก็เท่านั้น....
ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
กาแฟในแก้วที่ถูกสั่งมายังไม่ได้ดื่มเลยซักน้อย ตาคมนั่งจ้องโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่วางสายตา
....เหอะ ไหนเมื่อวานบอกว่าป่วย ...คนป่วยที่ไหนจะออกไปแรดแท่ดแท่ดไปวันๆยังไม่กลับบ้านแบบนี้
ป่านนี้คงไปสนุกรื่นเริงอยู่กับชู้ซักตัวที่ไหนล่ะสิ...
จะเล่นแบบนี้ก็ได้ควอนจียง แล้วเราจะได้เห็นดีกัน
ซึงฮยอนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ ก่อนที่เค้าจะต่อสายไปยังที่หนึ่ง
เสียงรอสายดังขึ้นซักพัก แล้วใครคนหนึ่งก็รับสาย
//ฮัลโหล//
“...พ่อ ขอเบอร์คุณเท็ดดี้หน่อย”
แล้วอย่ามาหาว่าเล่นสกปรกก็แล้วกัน
ในเมื่อนายอยากเหลี่ยมจัดกับฉันก่อนเอง...ช่วยไม่ได้
……………………………..
“พี่ฮะ พี่คร๊าบบบบบ ตื่นเถอะ”
ยงฮวาเขย่าๆร่างบางที่ยังนอนพริ้มอยู่ ตอนนี้เค้าอยู่ในสภาพเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้น ในขณะที่คนผมทองใส่แค่เสื้อคลุมอาบนน้ำสีขาวเพียงตัวเดียว
“พี่จียง นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนา~”
คนปลุกยิ่งสะกิดมากเข้า ยิ่งสร้างความรำคาญให้กับคนโดนปลุก จียงส่งเสียงรำคาญในลำคอ ก่อนที่จะหันหนีไปทางอื่นอย่างไม่สนใจเสียงปลุก
“โอเค ไม่ตื่นก็ไม่ตื่น หึ!” ยงฮวายิ้มสนุกสนานทันทีที่เขาพูดจบ
คนตัวสูงเดินไปช้อนร่างจียงขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิง ขณะที่จียงเองรีบเอามือคว้าคอเขาไว้ตามสัญชาตญาณแต่ก็ยังคงไม่ยอมตื่น
คนอุ้มเดินออกมาถึงระเบียง ในขณะที่มองที่ตรงหน้าอย่างยิ้มๆ ...สระว่ายน้ำ
ไม่ต้องอะไรมาก ในเมื่อมันเป็นห้องของลูกเจ้าของคอนโด จะมีสระว่ายน้ำอยู่ในห้องมันก็ไม่แปลก
แค่เอาไว้ว่ายเล่นๆ ถึงมันจะไม่ได้ลึกและก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก แต่มันก็ใช้ได้ผลในสถานการณ์แบบนี้แหละ
“ไม่ตื่นจริงอ่ะ”
“...”
“เอ้านับแล้วนะ หนึ่ง.....สอง...”
“...”
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่จียงจะตื่นแน่ๆยงฮวาตัดสินใจเหวี่ยงร่างบางลงไปในสระทันที
“สาม!!”
ตูม!!!!
“อุ๊บ!!แค่กๆๆ”
จียงตาสว่างทันทีที่ลงน้ำ เขาตกใจมากอยู่แวบหนึ่งก่อนทีจะหันมาชี้หน้าด่ายงฮวา
“นาย...!! ไอ้บ้าเอ๊ย ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็พี่ไม่ตื่นเองอ่ะ ให้ทำไงดีล่ะ”
ยงฮวาถามยิ้มๆในขณะที่เค้านั่งยองๆลงที่ข้างสระ
“ฉันเหนื่อย” จียงตอบเสียงดัง
“หือ? นั่นไม่ใช่เพราะผมใช่มั้ย”
“นายนี่มันน่าเกลียดจริงๆ”
“น่าเกลียดแล้วชอบป่ะล่ะ ฮ่าๆๆๆ” ว่าพลางยักไหล่สองสามที
“บ้าชะมัด ช่วยหน่อย ฉันจะขึ้นแล้ว” จียงว่า พลางยื่นมือไปหายงฮวา
คนตัวสูงรีบเดินมาหาแล้วส่งมือให้จับทันที
จียงเองยิ้มอย่างมีชัย ก่อนที่จะออกแรงดึงตัวคนตรงหน้าลงมา
ตูม!!!
“อุ๊บบบ!!! พี่จียง!!”
“ฮ่าๆๆเสร็จล่ะ ชั้นตกสระนายก็ต้องตกด้วย เข้าใจมั้ยจองยงฮวา”
ร่างบางหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่เริ่มว่ายน้ำหนียงฮวาที่ไล่ตามมา
“มานี่เลยๆ” ยงฮวาคว้าข้อมือของจียงได้แล้วดึงตัวเขากลับมา ร่างเล็กเซหนักจึงรี่เข้ามาชนอกเขาเต็มๆ
จียงเชิดหน้าขึ้นมามองคนดึง แล้วทำหน้าหงุดหงิด
“พี่โดนจับได้แล้วล่ะ”
ยงฮวาพูดแค่นั้น ก่อนจะชิงจูบจียงก่อนที่ร่างบางจะทันขัดขืน
“อื้อ~”
มือใหญ่รั้งท้ายทอยเข้ามาเพื่อกันไม่ให้หนีได้ ในขณะที่จียงจูบตอบอย่างกระตือรือร้น
สองคนใช้เวลาในนั้นอยู่ไม่นาน ก็ผละออกจากกันอย่างช้าๆ
“พอเหอะครับ เดี๋ยวผมจะเผลอกดพี่ในสระ”
“กล้าหรอห๊ะ!” จียงเหวกลับเล่นๆ
“อย่าท้าผมสิ ฮ่ะๆ ขึ้นเถอะครับ แดดมันเริ่มส่องมาแล้วนะ”
ยงฮวาพูดแล้วเกาะบันไดเหล็กข้างสระขึ้นมา แล้วหันไปช่วยดึงแขนจียงที่กำลังตามขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะชุดที่เขาใส่
ร่างสูงกว่าเตรียมจะเดินเข้าไปข้างใน แต่เมื่อมองไปทางจียงก็พบว่าเขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ไม่เข้า??” ยงฮวาถามแล้วมองหน้าจียงงงๆ
“นายอุ้มชั้นออกมา รอบนี้นายก็อุ้มชั้นเข้าไปสิ” จียงพูดหน้าตาย
“พี่นี่มันจริงๆเลย” ถึงปากจะบ่น แต่สุดท้ายเขาก็ออกแรงอุ้มเข้าไปอยู่ดี
เมื่อถึงห้องน้ำ ยงฮวาวางตัวจียงลงพื้นช้าๆเมื่อกลัวร่างบางจะเจ็บ แล้วปิดประตูห้องน้ำลง
ในอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ จียงนั่งหันหลังให้ยงฮวาในขณะที่ยงฮวาเองก็กำลังถูหลังให้คนตรงหน้าด้วยฟองน้ำ
“นายเปลี่ยนไปมากจริงๆนะยงฮวา” จียงเริ่มถกประเด็น
“หือ ผมหรอ? เปลี่ยนยังไง”
“แต่ก่อนนายไม่กล้าแตะตัวฉันด้วยซ้ำ”
“ผมจำไม่เห็นได้เลย” ยงฮวาโวยวายไปตามเรื่อง
“จริงๆนะ เมื่อก่อนเวลาจะจูบ นายยังต้องขอฉันก่อน”
“ผมไม่รู้ ผมจำไม่ได้อ่ะ ฮ่าๆ”
“แล้วนายจำตอนนั้นได้มั้ย ...ครั้งแรกน่ะ หึ ตลกชะมัด..” จียงว่าพลางหัวเราะเบาๆ
“อย่าขุดมันมาพูดสิ ผมอายเค้า”
ยงฮวาตอบอ้อมแอ้มในขณะที่จียงหันหน้ามาแล้วยื่นแขนให้เขาถูสบู่ให้
“วันนั้นนายทำอะไรฉัน สารภาพมา จองยงฮวา”
“ผม....ไม่รู้” ยงฮวาตอบแล้วหลบตาจียง คนรงหน้าเกิดอาการสนุกที่ได้ไล่ต้อนคนอื่น
เขาดึงมือออกจากมือยงฮวาแล้ววักน้ำใส่หน้าคนเป็นน้องอย่างแรง
“สารภาพมา!!”
“โอ๊ยๆๆ พี่ฟองมันเข้าปากแล้วอ่ะ!!”
“สารภาพมาเซ่”
“โอเคๆๆๆๆ” ยงฮวาเอามือโบกไปมาเป็นเชิงยอมแพ้
“...ว่ามาสิ”
“วันนั้นผมขอพี่จูบแล้วกดพี่ในห้องคาราโอเกะ”
“นายมันแย่จริงๆ” ร่างบางได้ใจต่อว่าเขาทันทีที่พูดจบ
“ขอโทษคร้าบ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” สารภาพพลางทำหน้าสำนึกผิด
“สายไปแล้วล่ะ เพราะนายเคยทำมันลงไปแล้ว”
“แล้วจะขุดมันขึ้นมาพูดทำไมเนี่ย!!” ว่าจบก็สาดน้ำใส่จียงไปเต็มๆ
“เมื่อก่อนนายจูบไม่เป็น...”
“เดี๋ยวนี้ผมเป็นแล้วนะ เก่งด้วย”
“เพราะใครล่ะ” ได้ทีก็รีบทวงบุญคุณ
“พี่ไง” ยงฮวาเอามือไปบีบจมูกจียงเล็กน้อยแล้วดึงออกทันทีเพราะจียงปัดทิ้งขำๆ
“ใช่สิ เพราะงั้นเดี๋ยวนี้เวลาจะจูบ นายก็เลยไม่ขอฉันแล้ว”
“งั้น....ขอจูบได้ป่ะ” ยงฮวาพูดแล้วมองหน้าจียงนิ่ง
“ไม่ได้ วันนี้ฉันจะอาบน้ำเฉยๆ”
“โห่ เห็นม้า พอขอพี่ก็ไม่ให้ เพราะงั้นต้องทำเลยพี่จะได้ห้ามไม่ทัน”
“นิสัย!!” จียงตะโกนด่าแล้วสาดน้ำใส่คนตรงหน้าอีกระลอก
“โอ๊ย พี่ครับ เต็มหน้าแล้ว! แหวะ ฟองมันเข้าปากจริงๆนะเนี่ย!!!”
ยงฮวาโวยวายลั่น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ยอมหยุดแน่ๆ เขารีบคว้าข้อมือจียงไว้แล้วกอดคนตัวเล็กแน่น พร้อมกับเอาคางเกยไหล่
“พอเถอะคร้าบ ผมขอโทษ”
“อยากให้หยุดงั้นหรอ”
“อื้อ....” ยงฮวาเริ่มอ้อนจียงทีละน้อยด้วยคำพูดง้องแง้ง
“งั้น....พาไปช็อปปิ้งหน่อยสิ”
เมื่อพูดจบ ยงฮวาปล่อยตัวจียงทันทีอย่างไม่ตั้งใจ
“ไปกับพี่ทีไร บัตรผมแทบเน่าทุกที”
“ชั้นไม่ได้บอกให้นายซื้อให้ซักหน่อย อยากจะรูดเองแล้วทำมาบ่น เฮอะ”
“คราวก่อนเพราะพี่นั่นแหละ รูดซะบัตรเกือบเจ๊ง พ่อด่าซะลืมทางกลับบ้านเลยอ่ะ”
“นายซื้ออะไรให้ฉัน?” จียงถามยิ้มๆทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“พี่บอกผมว่าพี่อยากได้ ปอร์เช่!!”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วนายก็เอาบัตรไปรูดเนี่ยนะ โถเด็กน้อย” จียงว่าพลางเอามือมาลูบหัวยงฮวาเล่นๆ
“พอเลย”
................................................
“ดันลืมของไว้ดิ เออ ว่าจะเข้าไปเอา ไม่ได้หรอก หายไปจะทำไงล่ะ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างถนน ในขณะที่กำลังยืนมองสัญญาณไฟคนข้าม ดูเหมือนเขาจะคุยเพลินไปหน่อย ขายาวก้าวลงถนนในขณะที่ไฟสัญญาณคนข้ามกลายเป็นสีแดง
เอี๊ยดดดดดดดดดดด!!
“เฮ้ย!”
เสียงล้อบดถนนดังลั่น ในขณะที่คนข้ามลงไปนั่งอยู่กับพื้น โทรศัพท์หลุดมือไปไกล
//เฮ้ย เฮ้ยซึงรี เป็นไรป่าวมึง เฮ้ย!//
คนบนรถรีบเปิดประตูลงมาทันทีเมื่อรถจอด
“เป็นอะไรรึเปล่า เฮ้”
“เอ่อ...คือ โทษฮะ แบบว่า...” ซึงรีอึกอักพูดไม่ออก เมื่อเขายกมือขึ้นมาก็เห็นเลือดสีแดงเต็มไปหมด บ้าเอ๊ย คนยิ่งไม่ค่อยชอบเลือดอยู่!!
“ตายๆๆ เลือดออกด้วยนี่นา ไปๆขึ้นรถเลย เดี๋ยวผมพาไปโรง’บาล”
คนตัวล่ำรีบพยุงซึงรีเข้าไปนั่งในรถ ในขณะที่ซึงรีตะโกนแล้วชี้ไปที่พื้น
“โทรศัพท์ผมอ่ะ”
“โอ๊ยให้ตายเถอะ ห่วงจัง รู้มั้ยว่าเมื่อกี้เกือบตายเพราะโทรศัพท์เนี่ย”
เจ้าของรถตบหัวตัวเองเบาๆแล้วเดินไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
“ขอโทษฮะ พอดีผมไม่ทันมองว่าไฟมันแดงแล้ว...” คนเจ็บนั่งทำหน้าสำนึกผิด
“ช่างมันเหอะ วันนี้ฉันก็ขับรถเร็วเหมือนกัน นายเจ็บมากรึเปล่า?”
“ไม่ฮะ ลำบากเอ่อ...ลำบากคุณมากกว่า” ซึงรีตอบอ้อมแอ้ม
เมื่อถึงโรงพยาบาล ซึงรีเข้าไปทำแผล ในขณะที่คนมาส่งยืนคุยอยู่กับพยาบาล
“ญาติคนเจ็บรึเปล่าคะ ช่วยกรอกประวัติทางนี้ด้วยค่ะ”
“เอ่อ..คือ”
ยังไม่ทันจะพูดอะไร คนเจ็บที่ว่าก็ทำแผลเสร็จเดินออกมาพอดี ผ้าพันแผลพันอยู่ที่มือด้านขวา คาดว่าคงไม่ถนัด...
“เค้าบอกว่าให้กรอกประวัติ”
“แต่...มือผม...”
คนตรงหน้ายิ้มบางๆกับท่าทางสำนึกผิดมากๆ เขาหยิบปากกาขึ้นมาก่อนที่จะเริ่มถาม
“เดี๋ยวฉันกรอกให้ นายชื่ออะไร”
“เอ่อ..ซึงรีฮะ”
“เฮ้ นามสกุลด้วยสิ นายจะให้ฉันเขียนแค่นี้รึไง”
“เอ่อ...อีซึงรี...”
“อายุล่ะ...”
ทั้งสองนั่งกรอกประวัติจนเสร็จ ซึงรีกำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล
“ฉันว่าฉันควรไปส่งนายนะ ท่าทางไม่น่าจะไหวเลย”
“ไม่เป็นไรฮะ ความจริงผมมีธุระต้องไปทำต่อ”
“ไม่เป็นไรน่า ไปเร็วเข้า”
“แต่ว่า คุณ....เอ่อ....”
“...?”
“ผมยังไม่รู้จักคุณเลยนะ จะให้ไปด้วยกันมันก็...”
“คิดว่าชั้นเป็นคนไม่ดีรึไง คนไม่ดีน่ะเค้าไม่มาทำให้นายขนาดนี้หรอกนะ”
“ไม่ใช่นะ แต่แบบ...”
“โอเค งั้นเรามาทำความรู้จักกันอีกรอบก็ได้ นายชื่ออะไร?”
“ซึงรีฮะ”
“ชั้น ทงยองเบ เรารู้จักกันแล้ว ไปได้รึยัง”
“เอ่อ...งั้น ผมควรเรียกว่าคุณยองเบมั้ย?” ซึงรีพูดแล้วยิ้มแหยๆ
“ไม่ต้อง เรียกพี่ก็พอ - -*”
“ฮะ...เอ่อ พี่ยองเบ”
“ไปได้รึยัง”
ยองเบพูดแค่นั้น แล้วดึงมือข้างที่ไม่เจ็บของซึงรีให้เดินตามไป โดยที่ซึงรีเองก็ตามเขาไปแต่โดยดี
ข้างแก้มใสมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กน้อย
........................................................................................
“รุ่นนี้สีดำหมดค่ะ กว่าของจะเข้าก็พรุ่งนี้ ถ้ายังไงลงชื่อจองไว้ก่อนดีมั้ยคะ”
เสียงพนักงานดังขึ้นไขความกระจ่าง
จียงทำหน้าไม่พอเล็กน้อยเมื่อเสื้อที่เขาจะเอาดันไม่มีสีที่เขาอยากได้
“แล้วกัน”
“เอาสีอื่นไปมั้ยพี่”
“ไม่เอา ฉันจะเอาสีดำ” จียงพูดอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้อ...พี่นี่มัน...” ยงฮวาแอบเหน็บจียง ก่อนจะหันไปหาพนักงานสาว
“จองไว้ก่อนดีกว่าครับ รุ่นนี้สีดำ ไซส์ m” ยงฮวาจอง พร้อมทั้งบอกไซส์ของจียงได้อย่างถูกต้อง
“จองไว้ชื่อคุณยงฮวาหรือคุณจียงดีคะ?” พนักงานยิ้มอีกครั้งแล้วถาม แน่ล่ะก็เค้ามันลูกค้า VIP นี่นา จะจำชื่อได้ก็ไม่แปลก
“ยงฮวาฮะ”
พูดเสร็จก็หันไปคุยกับจียง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเอาให้ละกัน แล้วจะแวะเข้าไปให้ที่บ้าน”
“อือ...”
รถสีขาวคันเดิมแล่นมาจอดที่หน้าบ้านของจียง ทั้งสองใช้เวลาไปมากจริงๆสำหรับวันนี้ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
จียงเตรียมของจะลงจากรถ แต่เสียงยงฮวาก็เรียกเขาเอาไว้ก่อน
“พี่ฮะ”
“หือ”
ไม่ทันให้ได้พูดอะไรมาก ร่างสูงกว่าดันท้ายทอยเขาเข้าหาแล้วจูบเบาๆ
ใช้เวลาไม่นานจียงก็ดันตัวเขาออกแล้วพูดยิ้มๆ
“นายทำแบบนี้อีกแล้ว?”
“ฮ่าๆ”
จียงเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา ในขณะที่เสียงยงฮวาเรียกเค้าอีกครั้ง
“พี่จียง”
“หือ”
“ผม...ผม เอ่อ...ฝันดีนะครับ”
“อือ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ โทรมาก่อนนะ”
จียงตัดบท ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ยงฮวายังคงนั่งนิ่งอยู่บนรถจนร่างเล็กลับสายตาไป
นี่เมื่อกี้....จะทำอะไร
...ทำอะไรของนาย
ยงฮวาถอนหายใจเศร้าๆ ก่อนจะเลี้ยวรถออกไป
ทางด้านจียงเอง เขาเดินเข้ามาถึงในบ้าน เมื่อสิ่งที่เห็นในห้องโถงทำเอาถึงกับช็อค
“นาย!!”
“สวัสดีควอนจียง”
ชเวซึงฮยอนนั่งอยู่บนโซฟา
นี่มันอะไร!!หมอนี่โผล่มาได้ไงเนี่ย
“ชิ...พี่เท็ดดี้ไปมุดอยู่ไหนเนี่ย”
“พี่ชายนาย ฉันได้ข่าวว่าขึ้นเครื่องไป LA ตั้งแค่บ่ายแล้ว”
“ชิท แล้วนายมาอยู่นี่ได้ไงวะ ออกไป!” จียงส่งเสียงไล่อย่างไม่ใยดี
“ทำไม แค่สามีจะมาหาเมียที่บ้านนี่มันไม่ได้รึไง”
“เพื่ออะไรมิทราบ”
ร่างบางไม่สนใจ เขาเลี่ยงเดินขึ้นบันได ในขณะที่ซึงฮยอนคว้าข้อมือเขาไว้ จียงสะบัดอย่างแรง จนข้าวของหล่อกระจายเต็มพื้น
“อย่ายุ่ง!”
“จะไปไหน”
“ไปไหนมันก็เรื่องของฉัน เลิกเสือกเหอะ!!”
“ไหนบอกไม่สบายไง” ซึงฮยอนถามในขณะที่เขายังไม่ยอมปล่อยมือ
“เออ กูไม่สบาย!”
“เลิกตอแหลได้แล้วควอนจียง ฉันรู้ว่านายไม่ได้ไม่สบาย”
“เออ ก็รู้นี่ แล้วเสือกถามทำไม” จียงตอบกลับเขาชักสีหน้าไม่พอใจ
“ฉันเพิ่งรู้ตอนที่เห็นนายฟัดกับชู้ในรถเมื่อกี้”
“ยงฮวา ไม่ใช่ชู้” ร่างบางส่งเสียงไม่พอใจเอามากๆ
“ดีนี่ มีปกป้องกันด้วย วันนี้ปอกลอกเค้าหมดไปเท่าไหร่ล่ะ”
ซึงฮยอนมองของที่หล่นอยู่แล้วทำสีหน้าดูถูกเต็มที่
“ทุเรศ!!” จียงพูดแค่นั้น สะบัดมือเขาทิ้ง แล้ววิ่งหนีขึ้นไป
ซึงฮยอนไล่ตามมา เขากระชากมือจียงอีกครั้งแรงๆ แล้วลากไปเรื่อยๆ
สิ่งที่จียงตกใจก็คือ...หมอนี่กำลังลากเค้าไปยังห้องของเค้าเอง
...ชิท!!นี่มันบ้าอะไรวะ!!
ร่างบางโดนเหวี่ยงถลาเข้าไปในห้องจนหัวเกือบทิ่ม
ในขณะที่ซึงฮยอนเข้าไปในห้องแล้วล็อคอย่างแน่นหนา
จียงวิ่งหลบไปอีกฟากหนึ่งของเตียงแล้วโยนหมอนใส่ทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้
ร่างบางวิ่งหนีไปที่ประตู ...เพราะถึงมันเป็นห้องของเขา แต่ถ้าอยู่กับหมอนี่...มันก็ไม่ปลอดภัย
ยังไม่ทันจะหนีพ้น ซึงฮยอนคว้าข้อมือจียงแล้วกระชากกลับมา เหวี่ยงเขาขึ้นเตียงอย่างแรงจนจียงแทบจุก
“อุ๊บ!!”
คนตัวโตกว่าไม่รอช้าขึ้นคร่อมทันที แล้วเอาหมอนใบเดิมที่จียงโยนไป ปิดหน้าร่างเล็กแล้วกดไว้
“หึ ฤทธิ์มากนักนะ”
จียงดิ้น ขาเตะไปทั่วอย่างคนไม่ยอม ยิ่งดิ้นยิ่งหมดแรง ยิ่งดิ้นยิ่งไม่มีอากาศ
...เขาหายใจไม่ออก...
เมื่อเห็นว่าจียงเริ่มหมดแรงขัดขืน เขาดึงหมอนออก
ร่างเล็กหอบแฮ่ก มองคนตรงหน้าอย่างอาฆาต ไม่นานนักซึงฮยอนก็เริ่มทำให้จียงหายใจไม่ออกอีกครั้ง
“อื้อ!!”
ร่างสูงจงใจจูบลงมาแรงๆ จียงดิ้นไม่หลุด
...ตัวเล็กอย่างนี้ ล็อคเอวไว้ก็หมดสิทธิ์ ...
จียงดิ้น ...ถึงแม้มันจะไมมีทางพ้น ...ไม่มีทางหนี
อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี
ร่างบางมองหน้าคนตรงหน้าอย่างแค้นใจ....
“อึ่ก!”
คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามา มือเล็กจิกผ้าปูที่นอนแน่น ปากบางเม้มเข้าหากัน
.....ต้องการอะไรจากเขา ....ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร....
เขาไม่ได้ต้องการ ไม่ได้ยินยอม ...แบบนี้ มันไม่ได้แตกต่างจากการถูกข่มขืนสักนิด!
ซึงฮยอนรู้สึกขัดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นกิริยาของคนตรงหน้า
ร่างสูงยิ่งกระทำแรงขึ้นกว่าเดิม พลางก็กระซิบเข้าที่ข้างหู
“ทำไมไม่ร้อง..?”
ยิ่งเห็นคนตรงหน้าเม้มปากแน่นจนห้อเลือด ซึงฮยอนยิ่งจะอารมณ์เสียมากขึ้นกว่าเดิม
เขายิ่งกระตุ้นจียงอย่างรุนแรง จนคิดว่าถ้าร่างบางรู้สึกเจ็บก็ต้องร้องออกมา
แต่ยิ่งทำแบบนั้น...จียงยิ่งต้องอดทนมากขึ้น
....ไม่มีวัน...
เวลา....ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
คนตัวโตผละออกจากจียง
ร่างบางเกิดรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา จียงพยายามจะขยับตัวหนี แต่ซึงฮยอนกลับกระชากตัวเขากลับมา
แขนเล็กถูกบีบและกดแน่นเหมือนกับจะจมหายไป
จียงหันหน้าหนี ไม่ปัดป้องใดๆ
สายตาคมมองอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนทีจะยิ้มมุมปากเล็กแล้วกระซิบเบาๆ
...เสียงกระซิบ ...ที่ทำเอาจียงถึงกับขนลุกซู่
“คืนนี้ยังอีกยาวไกล ...ที่รัก”
ว่าจบก็กดจูบแรงๆที่ขมับของจียง ก่อนที่จะเริ่มสนุกกับการไซร้คอขาว...
....คอยดูเถอะ.....ซักวัน
ซักวัน....ฉันจะฆ่านาย .....ชเวซึงฮยอน....
...................................
to be con
รีดเดอร์คะ อัพน้อยก็ยังดีกว่าไม่อัพนะ - -* รอบนี้ไม่เม้นไม่อัพนะ โกรธ -*-
ความคิดเห็น