ห้องเก็บของ ไม่มีกิจอย่าเข้า

ลำดับตอนที่ #5 : วันรับสมัครนักเรียน มุมมองของเรกัซ

ผมจดบุหรี่มวนที่สอง พร้อมยัดเข้าปาก ด้วยความเบื่อหน่าย ทั้งที่เป็นวันรับสมัครนักเรียนแท้ๆ แต่ห้องสมัครกลับว่างเปล่า ไม่ต่างอะไรกับช่วงโรงเรียนปิดเลยแม้แต่น้อย

คิดพลาง พ่นควันบุหรี่ไปพลาง ก่อนที่ภาพ และคำสั่งของเจ้ที่เคารพรักจะแล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง



"อะไรนะเจ้ นี่จะให้ผมเป็นพนักงานแนะแนวเหรอ" ชายหนุ่มผมดำผู้เป็นน้องตะโกนเถียงลั่น ทั้งๆที่รู้ตัวดีว่าไม่มีทางเถียงชนะพีสาวตัวเองได้

"แล้วแกคิดว่าฉันสอนแก เพื่อให้แกมาเป็นภารโรงเหรอ" พี่สาวถามกลับเสียงเรียบ ก่อนมองน้องชายด้วยแววตาที่เข้มงวด จนแทบทำให้ผู้มองรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

"ผมเพิ่งสิบแปดนะ นี่เจ้ให้ผมไปเป็นนักเรียนก็ได้"

"โรงเรียนฉันรับแต่เด็กอายุครบสิบเจ็ดปี แล้วจะเป็นนักเรียนน่ะ แกมีตรายินยอมแล้วเหรอ" หญิงสาวถามกลับเสียงเรียบ พร้อมกับรอยยิ้มกึ่งท้าทายที่มุมปาก

"ก็ตราของเจ้ไง เจ้ก็เป็นศิษย์เก่าไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มยังคงเถียงสู้ ทั้งๆที่เห็นความพ่ายแพ้ยืนกวักมืออยู่ตรงหน้า

"ผอ น่ะ เค้าไม่มีของอย่างนั้นหรอกนะ"

"สรุปยังไงๆฉันก็ต้องรับตำแหน่งบ้าๆนี่ใช่มั้ย" เขาตะโกนตัดพ้อลั่น ด้วยความโมโห  แต่สายตาของอีกฝ่ายนั้น ไม่ปรากฏซึ่งแววสำนึกผิดอย่างที่เขาต้องการเลยแม้แต่น้อย

"ถูกต้องแล้วล่ะ"ผู้ชนะกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ที่ย่ำยีจิตใจผู้แพ้ จนเจ้าตัวแทบอยากจะหนีไปร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด

"เออๆๆๆ แล้วฉันต้องทำอะไรมั่งฮะ"

"แกก็แค่คอยตอบคำถามนักเรียน อ้อ ที่สำคัญ ไปเฝ้าโต๊ะรับสมัครด้วย รายละเอียดฉันวางไว้ที่โต๊ะแกแล้ว"



สิ้นความคิด ผมก็จัดแจงขยี้บุหรี่มวนนี้ทิ้ง ก่อนที่จะควานหามวนใหม่ในกระเป๋ากางเกง

"โห โรงเรียนนี้เขาไม่มีกฏห้ามเรื่องสูบบุหรี่เหรอเนี่ย" เสียงใสๆดังขึ้นจากทางประตู เรียกความสนใจจากนัยน์ตาคู่สีทองของผมไปแทบจะทั้งหมด 

"ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่เคยอ่านกฏโรงเรียน" ผมพูด พลางจ้องมองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าอย่างสนใจ ไม่สิ ประหลาดใจมากกว่า กับดวงตาสีเขียว ผมสีดำ และภาพลักษณ์ที่ดูไร้เดียงสาของเขา แต่ก็คงไม่มีอะไรทำให้ผมประหลาดใจได้ไปกว่า รูปร่างอันแสนบอบบางนั้น

"ที่นี่รับเด็กอายุสิบเจ็ดปีนะ เจ้าเปื้ยก ไว้รออายุครบแล้วค่อยมาใหม่แล้วกัน" ผมพูดขับไล่ ก่อนจะหันกลับมาควานหาเจ้าอุปกรณ์ทำลายปอดต่ออย่างขมักขเม่น

"ฮะๆ ฉันอายุสิบเจ็ดแล้วจริงๆนะ ไม่เชื่อนายจะพิสูจน์ก็ได้"เขาพูดพลางหัวเราะอย่างไม่ถือสา

"ยังไง จะให้นับวงปีเหรอ" ผมถาม ก่อนจัดแจงจุดบุหรี่มวนใหม่อย่างใจเย็น

เขาไม่ตอบอะไรผม นอกจากรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ถือสาหาความ ให้ตายสิ ผมไม่ชอบเลยจริงๆ ไอ้พวกที่แหย่ไม่ขึ้น ยุไม่ได้ เนี่ย ไว้ให้เจอกันในโรงเรียนเถอะ ผมจะกวนให้มาดอารมณ์ดี และไร้เดียงสานั่น หลุดกระจุย จนไม่เหลือเลยทีเดียว

"นายชื่ออะไรฮะ เจ้าเปี้ยก"

"ฉันชื่อลอว์ไนท์ ริสเรย์ แล้วนา....."

"เอานี่ ใบสมัคร แล้วอย่าลืมแนบตรายินยอมมาด้วยล่ะ" ผมพูดแทรกเสียงดัง ก่อนยื่นใบสมัครให้ ดูท่าทางเจ้าเปี้ยกนี่จะงงไม่เบากับท่าทีอันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของผม แต่ก็นั่นแหละ มันก็น่าสนใจอยู่ไม่ใช่น้อย.....


----------------------------------------------------------------------

เจ้าเปี้ยกใช้เวลากรอกเอกสารใบสมัครไม่นานเท่าไหร่นัก ผมตัดสินใจส่งหมอนั่นด้วยสายตา และควันบุหรี่ ละหลังไปไม่นาน ก็ปรากฏร่างของสาวน้อยร่างระหง เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า และปากอิ่มน่าจูบ เจ้าตัวเดินเข้ามาด้วยมาดนิ่งๆที่ทำให้ผมต้องลอบยักคิ้ว พร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มให้

"สวัสดี "ผมพูดด้วยน้ำเสียงเชิงยั่วเย้า พลางไล่สายตาไปตามรูปร่างของเธอช้าๆ

"ฉันมาสมัคร"เธอออกปากเสียงเรียบ ด้วยแววตานิ่งๆ

"ชื่ออะไรล่ะฮึ" ผมถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำสาวใจละลายมาหลายคนแล้ว แต่ดูถ้าว่ามันจะไม่ได้ผลเลยกับเธอคนนี้

"โซเฟีย มาเรียน่า"

"แล้วมีแฟนรึยัง" ผมพยายามจะถามต่อ 

"มันคงไม่จำเป็นต่อการสมัครหรอกนะ สำหรับคำตอบข้อนี้" เธอพูด ก่อนเดินมาหยิบใบสมัครจากมือผมไป ร้ายไม่เบาแฮะ แม่สาวคนนี้ แบบนี้สิ ค่อยแก้อาการเซ็งได้หน่อย

"กรอกเสร็จแล้ว อย่าลืมแนบตรายินยอมมาด้วยล่ะ ท่านราชินี"ผมพูดขึ้น และดูเหมือนว่าคำพูดของผมจะเรียกความสนใจเธอได้นิดหน่อย แค่นิดหน่อยจริงๆ

---------------------------------------------------------------------------------

หลังจากร่างสูงระหงก้าวออกไปจากห้องซักพักใหญ่ๆ เสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามาอย่างรุนแรงก็ปลุกผมขึ้นจากภวังค์

"ที่นี่ยังรับสมัครนักเรียนใช่มั้ย"ผู้มาใหม่กล่าวเสียงดัง ขัดกับรูปร่างเล็ก และผิวขาวโดดเด่นนั่นจริงๆ เธอใช้ตากลมโตสีม่วงคู่นั้นจ้องมาที่ผมด้วยแววคาดหวัง ริมฝีปากแฝงรอยยิ้มนั่นดูไม่ต่างอะไรกับเด็กซนๆคนหนึ่ง

"ใช่ แต่เรารับเด็กสิบเจ็ดนะ"ผมพูดเฉื่อยๆ อย่างไม่คาดหวังอะไร มันต้องลงเอยแบบเดียวกับเจ้าเปี๊ยกคนแรกแน่ๆ ผมรู้อยู่แล้ว 

"ฮ่าๆๆๆ งั้นก็ส่งใบสมัครมาเดี๋ยวนี้เลย"เธอพูดพลางหัวเราะเจื้อยแจ้ว เสียงดังๆของเธอทำเอาผมหมดอารมณ์เจ้าชู้ไปซะเยอะเลยทีเดียว ยิ่งฟังยิ่งปวดหัว

"ขอโทษนะ ก่อนสมัครช่วยลดวอลลุ่มเสียงลงหน่อยได้รึเปล่า"

จบคำพูดผมเธอก็พูดขมุบขมิบราวกับจะกระซิบอะไร

"ว่าไงนะ ยัยจ๋อ"ผมถาม ก่อนที่เธอจะตอบขมุบขมิบมาเช่นเคย

แบบนี้ มันเรียกว่ากวนแล้ว ผมคิดอย่างระอาใจ ก่อนยื่นใบสมัครให้อย่างจนตรอก

"เธอชื่ออะไร ตอบด้วยเสียงดังธรรมดานะ ไม่ต้องมากวนกัน"

เธอยิ้มกว้างให้ผม ก่อนเอื้อนเอ่ย "ยูเน่ ไกเกสเตอร์ ฝากตัวด้วยนะ"

แน่นอน เสียงดังๆนั่นทำเอาปวดหัวจี้ดไปถงก้านสมองเลยทีเดียว

------------------------------------------------------------------------------------------


ผมจุดบุหรี่มวนที่เท่าไหร่ไม่รู้ กะจะสูบมันต่างยาแก้ปวดหัว โว้ย ผมอยากจะปิดโต๊รับสมัครไปให้พ้นๆที แต่ละคน ช่างน่าจริงๆ

"ฉันมาสมัคร" เสียงนิ่งๆสายหนึ่งดังขึ้น เรียกให้ผมมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย สาวน้อยหน้านิ่งราวกับตุ๊กตาคนนี้ เข้าห้องมาได้ยังไง ทำไมผมไม่รู้สึกตัว

ผมพยักหน้านิดๆ รับคำแม่สาวตุ๊กตาคนนี้ ไม่รู้สิ แค่เห็นมาดนิ่งๆอย่างนั้นก็ไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยแล้ว และผมก็ไม่ใช่พวกโลลิคอนด้วย 

"อย่าลืม แนบตรายินยอมมาด้วยล่ะ"

"อืม" เธอตอบสั้นๆก่อนผละไปราวกับลมหอบสายหนึ่ง เด็กคนนี้น่ากลัวจริงๆ ถ้ารับสมัครตอนกลางคืน มีหวังผมคงจะช๊อกแหงๆ ถึงหน้าตาเธอจะน่ารักก็เถอะ แต่ดูๆไปแล้วผมนึกถึงหนังสยองขวัญมากกว่าแฮะ


------------------------------------------------------------------------------

"พี่ชายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่นี่โต๊ะรับบสมัครใช่มั้ย"เสียงหวานใสโพล่งขึ้นอย่างงร้อนรน ก่อนตามมาด้วยร่างบางเล็ก เจ้าของเรือนผมสีแดง และดวงตาคู่โตสีเขียวมรกต 

"ใช่ จะมาสมัครใช่มั้ยล่ะ" ผมพูดด้วยความเเซ็งเต็มที่ ทำไมยิ่งอยู่ ยิ่งเจอแต่พวกตัวกระเปี๊ยกฟร้า

"เดี๋ยวก่อนสิ แล้วที่นี่มีขนมอร่อยๆใช่มั้ย  มีเตียงนอนนุ่มๆด้วย" สาวน้อยถามมอย่างร้อนรน ด้วยดวงตาที่เต้มไปด้วยความหวัง ผมอยากถามจริงๆว่า ไปเอาข่าวแบบนี้มาจากไหน 

"เอ่อ อาจจะมีล่ะมั้ง"เห็นแววตาแบบนั้น  แล้วกวนไม่ลงว่ะ

"งั้นฉันสมัครนะ ฉันชื่อ อานาเลีย ลูเซส อายุสิบเจ็ดแล้ว  ส่วนสูงก็..."

"เฮ้ยยย หยุดๆๆๆๆ ไปกรอกใส่ใบสมัครสิ ยัยหนู" ผมรีบร้องห้ามทันที

"อ้าว ฉันชื่ออานาเลีย  ไม่ใช่ยัยหนุนะ จำไว้ด้วยล่ะพี่ชาย" สาวน้อยผมแดงพูดต่อ ก่อนคว้าใบสมัครไปจากมือผม ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

"อย่าลืมตรายินยอมล่ะ ยัยหนู" ผมพูดไล่หลัง ส่งท้าย

"ตรายินยอม มันคืออะไรอ่า พี่ชาย" ยัยหนูหัวแดงถามน้ำเสียงใสซื่อ

"ก็ไอของที่มันเขียนคำว่ารายินยอมยังไงล่ะ ไอของที่เธอได้มาจากคนบอกให้มาสมัครน่ะ" ผมตอบ ยัยหนูทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะพยักหน้าคล้ายแทนคำว่า เข้าใจแล้ว

"อื้อ ตกลง" ยัยหนูตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะผละไปกรอกใบสมัครเงียบๆ


------------------------------------------------------------------

ผมนั่งหมุนปากกาเล่น รอระหว่างที่ยัยหนูจากไป ทำไงได้ ก็บุหรี่มันหมดซองแล้วนี่นา ทันใดนั้น เสียงเปิดประตูก็ปลุกผมจากภวังค์ ตามมาด้วยร่างของคนตรงหน้าที่ยากจะบอกว่าเป็นเด็กหญิง หรือชาย ผมสีขาวตัดบ๊อบนั่นดูเด่นไม่เลวเลยทีเดียว

คนตรงหน้าสาวเท้าเข้ามายังโต๊ะ ทำเอาผมแทบสะดุ้งด้วยความตระหนก ก่อนที่มือเรียวจะคว้าใบสมัครไปกรอกโดยที่ผมไม่ได้พูดอะไร

'หน้าหมั่นไส้' ผมลอบคิดในใจ แต่ก็แสดงออกทางสีหน้า ผมเห็นตาสีฟ้าคู่นั้น หันมามองผมรอบหนึ่งอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินมายังโต๊ะอีกครั้ง และวางใบสมัครลงบนโต๊ะ พร้อมตรายินยอม

"เอรีฟ เมอร์เรียน่า   ผู้หญิงหรอกเหรอ" ผมพูดขึ้นทันทีที่ใบสมัครผ่านตา

"มีปัญหารึไง"เธอพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ ก่อนจะเดินจากไป

------------------------------------------------------------------------------------------

ผมเดินไปที่ประตูด้วยความเบื่อหน่าย หลังจากนั่งรอมาพักใหญ่ๆ จนท้องมันเริ่มร้องระงม จนผมต้องตัดสินใจไปหาอะไรกิน ก่อนพยาธิน้อยในท้องจะตายกันยกฝูงเสียก่อน

แต่ก่อนที่มือผมจะทันแตะลูกบิด ประตูบานโตก็ถูกกระชากเปิดออกเสียก่อน พร้อมกับร่างสูงเพรียว ที่พุ่งตรงเข้ามา

"มาสมัครเหรอ"ผมถามขึ้น ก่อนจะลากสังขารกลับไปยังโต๊ะ ตัดใจปล่อยให้ฝูงพยาธิต้องอดตายไปอีกวัน พลางพิจราณาโครงหน้าหวานซึ้งของคนตรงหน้า พลางแปลกใจลึกๆ ทำไมสัญชาตญาณเราบอกว่าไม่ควรไปจีบนะ น่ารักซะขนาดนี้

"อื้ม ต้องใช้ตรารับรองด้วยใช่มั้ยฮะ"เสียงทุ้มพูดขึ้น ทำเอาผมถึงบางอ้อ ตรูว่าแล้ว ตัวผู้นี่หว่า เห็นค่าสัญชาตญาณก็วันนี้แหละ

"ใช่ เอาไป ใบสมัครน่ะ" ผมพูดนิ่งๆอย่างอารมณ์เสีย

"ฮะ" หมอนั่นรับคำด้วยรอยยิ้ม ก่อนคว้าใบสมัครไปจากมือผม

"เดี๋ยว นายชื่ออะไรฮะ"

"โรวานอฟ เอวาล์สฮะ อาจารย์" คำตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะไปกรอกใบสมัครเงียบๆ

--------------------------- 2 B Con -----------------------------------