คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4(ซวยอีกแล้ว-Keito&Mariya little part+มิซากิมาแล้วจ้า^^)
ตอนที่4
ณ เวลา 13.50 PM
โอ้เย่! เลิกเรียนแล้วๆ หุหุ กิจวัตรของผมก็คือเดินไปหาพี่สาวกับเพื่อนพี่สาวที่โรงยิมครับ! เพราะห้องAอัจฉริยะ เลิกเร็ว= = ผมล่ะอิจฉาจริงๆโรงยิมเป็นที่สุมหัวของพวกผม3คนเองครับ โหะๆๆๆ(= =?) ผมก็เดินลัลล้าๆตามประสาคนหน้าตาดี-.,- แต่ผมก็มีลางสังหรณ์แปลกๆนิสนิด..(วิบัตเล็กน้อย-.-) เนื่องจากผมยังกังวลเรื่องเมื่อเช้าอยู่ เดี๋ยวพวกพี่ๆโครมันยองทั้งหลายมาหาเรื่องผมอีก ถ้าคราวนี้ผมไม่บ้าจี้ก็มีแต่ซวยกับซวย= =* ตอนนี้ผมก็กำลังลัลล้าผ่านทางเดินที่ไม่ค่อยจะมีผู้คนมากมาย ด้วยความที่ผมสะดิ้งลัลล้ามากเกินไป ทำให้ผมชนกับสิ่งหนึ่ง(อีกแล้ว)เข้า
โครม! โอ้ยยยยยย!!!!!(เสียงเว่อร์มาก ยังกะรถชน= =)
แหะๆผมก็แกล้งเว่อร์ๆไปงั้นแหละครับ-..- O_O อีกแล้วรึ! นี่เราชนรูปปั้นของนาคาจิม่าอีกแล้วรึ อ๊าก อายชะมัดมีคนอยู่ด้วย ทุกคนทำตาโตเท่า O_O ไข่เป็ด สงสัยจะอึ้งนายความสามารถของผม-..- หุหุ แต่นายนี่หน้าหมั่นไส้ชะมัด
“ซุ่มซ่าม! เฮอะ นาคาจิม่า ยูโตะ คิดว่าจะแน่ซักแค่ไหน ก็เป็นได้แค่รูปปั้นล่ะว้า ไปก่อนนะนายทึ่ม บาย^O^”
ฮ่าๆๆๆ ผมพูดลารูปปั้นพร้อมกับตบหัวรูปปั้นของนาคาจิม่าอย่างเต็มแรง-..- หุ่นนี่ทำเหมือนจริงวุ้ย-.- ฮ่าๆสะใจทุกคนมองผมแบบอึ้งๆสงสัยจะตะลึงในความกล้าของผม งี้แหละ ป้องอันหน้าตา หุหุ-.- ได้ตบแค่รูปปั้นก็ดีหมั่นไส้มานานแล้ว แล้วผมก็เดินมาได้อีกซัก 50 เมตร เอ๋? แปลกๆแฮะ พอหันกลับไป… อยู่ที่เดิม ทุกคนอยู่ที่เดิมหมด แต่…
“เฮ้ย! O_o มะ…มาได้ไงวะเนี่ย!!!”
ไอ้นาคาจิม่า มาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ อ๊ากกก…>O<
“………”(เงียบ…)
“แหะๆๆ คะ..คือ”
“เมื่อกี๊หมายความว่าไง”
“คะ..คือว่า”
“นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร!”
“เป็นคน-..-“
ผมอุ๊บอิ๊บตอบไปเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ไม่ได้ยินแน่ๆ สูงขนาดเนี้ย เราออกจะตัวเล็กน่ารัก-.,-
“นายคิดจะกวนฉันรึไง!!”
อ่าว ได้ยินด้วยวุ้ย หูดีจริงๆ น่าดึงเล่นนะนั่นหูน่ะ แต่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้= =^
“ปะ…เปล่า ครับ”
ผมก้มหน้าก้มตาทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมสุดๆเท่าที่จะทำได้
“แล้วทำไมไม่ขอโทษ แถมนายยังตบหัวฉันเอง นายนี่มันน่านัก หึ ทีงี้แล้วทำเป็นหงอเชียวนะ”
หมอนั่นพูดแล้วแบบคางของผมให้ขึ้นสบตาเขา อ่าว! อุตส่าห์ทำเจี๋ยมเจี๊ยม เฮือก น่ากลัวววTOT
“…..”(พูดไม่ออก)
อรั๊ก! อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิวะ กลัวTOT
“เฮ้ย! ยูโตะ ชั่งเถอะว่ะ อย่าไปหาเรื่องเค้าเลย เค้าคงไม่ได้ตั้งใจน่ะ”
ถูกของคุณหัวเม่นตาตี่คนนี้มากๆเลยครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนะT^T แค่เจตนาเล็กน้อย
“เฮอะ! ไอ้อ้วนเตี้ยนี่มันเดินชนฉันก็ไม่เท่าไหร่ นี่ยังไม่ขอโทษอีกแล้วยังมาตบหัวฉันอีก”
นาคาจิม่าพูดแล้วมองผมยังกะผมไปฆ่าล้างตระกูลหมอนั่น-*-
“อะ…เอ่อ”
เอาไงดีวะ แก้ตัวก็ไม่ได้T^T ซวยจริงๆ
“ทำอะไรกันน่ะ!”
เสียงพี่สาวผมเองครับ!! เย้ๆพี่มาแล้ว มาริยะจังก็มาด้วย ช่วยผมด้วยTOT
“ทำอะไรน้องฉันไอ้ขี้เก๊ก!”
“เฮอะ น้องเธอเดินชนฉันแล้วไม่ยอมขอโทษ”
“แค่เนี๊ยะ! น้องฉันน่ะเป็นเด็กดีจะตาย นายนั่นแหละผิด คิดว่าเป็นลูก ผอ. แล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง ไอ้หน้าม่อ ไอ้พ่อไม่สั่งสอน ไอ้สำส่อน ไอ้กะล่อน ไอ้บลาๆๆๆๆ”
แล้วพี่ผมก็หาคำด่านาคาจิม่าได้คล้องจองกันไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัวว่า น้องตัวเองนั่นแหละผิด-*-
“เอ่อ…พี่ฮะ คือ..”
“พอ เรียว อย่าไปแก้ตัวให้หมอนั่น ชอบทำร้ายคนอ่อนแอกว่า”
“คือ….”
“บอกให้พอไงล่ะ!”
“คือผมเดินชนนาคาจิม่าครับ ไม่ได้ขอโทษด้วย ตบหัวแล้วก็ด่าเค้าว่า ไอ้ทึ่มครับ> <”
“อ๋อ…ห๊า!! เฮ้ย! งั้นฉันก็หน้าแตกอ่ะดิ่ โถ่ไอ้หมูทำไมไม่บอกกันก่อน”
แหมบอกไปก็ไม่ฟัง-*-
“หึ ว่าไงล่ะ”
นาคาจิม่า อย่ายิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายที่เราสองพี่น้องหน้าแตกไปตามระเบียบ= =
“เอ่อ…ขอร้องล่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ขอร้องนะ”
มาริยะจังโค้งให้นาคาจิม่า กร๊าก ไปโค้งให้มันทำม้าย ผมเป็นคนผิดนะ
“มาริยะจังไม่ต้องหรอกฮะ ผมเป็นคนผิดเอง”
“แต่…อย่าเอาเรื่องเรียวคุงกับเรอิจังเลยนะคะ”
มาริยะจังก็ยังคงขอร้องยูโตะต่อไป= = น่าสงสารชะมัดแฟนตัวเองแท้ๆแต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน-*- มาคบกับผมดีกว่ามั้ย ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ-V-
“หึ ก็ได้ ครั้งนี้ฉันให้ เห็นแก่เธอนะ ริยะจัง”
ยูโตะพูดก่อนจะเดินออกไปกับเพื่อนของเขา ที่มองพี่สาวผมอย่างทึ่งๆ ทึ่งในความสวยเหรอครับ-*- ถ้าเป็นอย่างนั้นนอกจากจะตาตี่แล้วยังตาถั่วอีกนะเนี่ย-*- ผู้คนแถวนั้นเลิกทำตัวเป็นไทยมุงแล้ว ดีๆ จะได้กลับบ้านอย่างสวัสดิภาพซักที-..-
ณ เวลา 4.30 PM & ณ ร้านไอศกรีม แห่งหนึ่ง
“มาถูตรงนี้ได้แล้ว”
“เฮ้ยๆ เรียวถูให้มันกระฉับกระเฉงหน่อยสิว้อย!!”
เชอะ! สั่งอยู่ได้ ทีตัวเองล่ะมัวแต่นั่งคุยกะมาริยะจัง ชิ งอนเว้ย! อย่าแปลกใจครับที่พวกเรามาร้านไอศกรีมที่นี่ เนื่องจากมันเป็นงานพาร์ทไทม์ของพวกผมเองล่ะครับ-v- หุหุหุ(?) พี่ผมมักจะเป็นอย่างงี้ตลอดแหละชอบใช้งานน้องส่วนตัวเองก็นั่งคุยกะมาริยะที่มานั่งรอพวกเรา อ๊าก!! เมื่อยๆๆ ทำไมพี่ผมเป็นคนดีอย่างงี้ กินแรงน้องได้อีก-*-
“อ๊ะ! ได้เวลาแล้ว ไปล่ะนะ บายนะเรอิจัง บายนะเรียวคุง^^”
“คะ..คับ> <”
เขินๆนางฟ้ายิ้มให้ผมกับพี่อย่างน่าร๊ากกก อ๊ากก!! ปิ๊งๆๆๆ> < นึกถึงสมัยตอนอนุบาลเลยวุ้ย-.-(นึกไปไกล= =)
“พอๆๆได้แล้ว ยืนบิดไปบิดมาเหมือนคนบ้าเลยนะแกน่ะ รับทำงานเซ่! เดี๋ยวเจ๊เจ้าของร้านแกบ่นพอดี”
“= =’ ไรอ่ะ ทีตัวเองล่ะ เอ๊ะ ทำไมวันนี้มาริยะจังกลับเร็วจังอ่า…ปกติเห็นนั่งรอพวกเราจนเลิกนี่นา?”
“มีเดทน่ะ”
“อ๋อ…เดท! ดะ..เดทกะ..”
“เออ-_-^ กะไอ้คนที่ฉันด่าไปตอนนั้นแหละ= =”
“เหอๆๆๆๆๆ ผมว่ามันแปลกๆนา…”
“ยังไง”
“พี่ไม่ชอบนาคาจิม่าเหรอ”
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบ น่าโหล ขี้เก๊ก สู้เฉินหลงกะพี่เรนของช้านก็ไม่ได้> <’”
“= =! เอ่อ..ฮะๆๆ ไม่ได้หมายความว่าชอบอย่างงั้น-*- ก็พี่ไม่ชอบนาคาจิม่าแต่ทำไมถึงให้มาริยะคบกับนาคาจิม่าอ่ะ”
“อ๋อ…ไม่รู้สิ แรกๆฉันน่ะแอนตี้หมอนั่นมากๆเลยอ่ะ พี่ไม่คิดหรอกว่าไอ้จืดนั่นจะมาชอบมาริยะของพี่จริงๆแต่ว่ามันก็2ปีแล้วนิ่ หมอนั่นก็ยังเหมือนเดิม แม้มันจะไม่ทิ้งสันดานมันก็เถอะ มาริยะเชื่อว่าหมอนั่นเป็นคนดีงั้นพี่เชื่อด้วยก็ได้ แม้จะไม่อยากเชื่อก็เหอะ แต่เอาเถอะเค้าไม่เอาเรื่องแกก็บุญหัวแล้วรู้มั้ย แล้วทำอีท่าไหนล่ะไปด่าเค้าว่าไอ้ทึ่มอ่ะ= =”
“แหม…อย่าพูดตรงนี้ดิ่ อาย เค้าเขิน-w-“
“= =”
Keito Part(สามีชั้นออกแร้ว> <)
โอ้ว! พระเจ้า มีเด็กที่ไหนไม่รู้เซ่อซ่ามาชนไอ้ยูโตะเพื่อนสุดที่รักของผม เด็กคนนั้นผมเจอตอนแรกก็อึ้งๆว่านี่เหรอเด็กผู้ชายอะไรจะน่ารักเว่อร์ขนาดนั้น> < เหอๆๆแต่ทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมอ่ะแมน(จริงเร้อ!!)จริงสิครับ เพราะผมมีเปรี้ยวอยู่ทั้งคน(วะฮ่าๆๆ สะใจๆเขียนไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยฮ่ะๆๆๆ) -..- แหม! ผมล้อเล่นอ่ะสนองตัณหาป้าคนนึง(= =? อ่าว) พอและๆเข้าเรื่องต่อดีกว่า ผมว่าเค้าคงไม่ได้ตั้งใจชนมั้ง แต่เล่นด่าเพื่อนผมแถมยังมาตบหัวมันอีก มันเลยเกิดอาการตกมันวิ่งไล่ขวิดเค้า= =* เด็กคนนั้นก็นะ คิดไงอ่ะไปทำให้มันคลั่ง-*- แต่แล้วนางฟ้าก็มาโปรด อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนเด็กคนนั้นเปี๊ยบเลยวิ่งมาห้ามไอ้เพื่อนบ้า ที่มันกำลังจะขวิดเด็กคนนั้นตาย-^- โอ้ว! เธอคนนั้นน่ารักมากๆ ผมล่ะอยากจะเข้าไปหลีแต่แอบกลัวนิดๆเนื่องจากเธอคนนั้นด่าไอ้เพื่อนบ้าจนผมขนลุก แต่ผมทึ่งในตัวเธอจริงๆเลยที่กล้าด่ามัน ผมคิดว่าคนนี้แหละ โดน ต่อไปนี้ผมต้องจีบเธอให้ได้ ไม่กลับมันแล้วอังกฤษจะอยู่หลีหญิงที่นี่^O^ ซึ่งตอนนี้ผมกับไอ้ยูโตะอยู่ที่ผับ XXX ตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มพอดี ฮ่าๆๆผับนี้มีคนรวยๆๆๆเว่อร์ๆๆอย่างพวกผมถึงจะเข้าได้ เปิดตลอด24ชั่วโมง(ยังกะเซเว่น) ไอ้ยูโตะมันอารมณ์เสียมากๆแต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ที่มันยอมให้พวกนั้นแค่มีผู้หญิงที่ชื่อ ริยะจัง อะไรนั่นที่มันเรียกมาขอร้อง รู้จักกันตอนไหนวะ= = ไม่เคยเลยนะมรึงอ่ะ คนสวยๆไม่เคยแนะนำให้รู้จัก เดี๊ยะๆๆ
“เฮ้ย โตะ เป็นไรวะ”
“เป็นคนหล่อ พ่อรวย สาวกรี๊ดว่ะ”
“= =ไอ้กวนTEEN”
“หึหึหึ”
“หมายถึงว่าเป็นอะไรอารมณ์ไม่ดีเลย”
“เฮอะ! เบื่อว่ะ แมร่ง เข้าข้างกันเข้าไป”
“ไรของมันวะ เออว่าแต่มรึงเชียร์แมนยูหรือลิเวอร์พูล”
“กูเชียร์แต่มาเรีย ซาราโปว่าว่ะ”
“= =”
นี่แหละครับพวกผม ใครๆก็บอกว่าเป็นคุณชายมาดพระเอกแต่จริงๆแล้วพอเหล้าเข้าปาก ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป-.,-
“ไหนวะ คามาชิวะ มินากะ ไรนั่นน่ะ อยากเห็นและ เห็นมึงบอกว่าสวยนักสวยหนา แมร่งมาช้าชิป ปล่อยให้รอ เล่นตัวตั้งแต่ยังไม่เจอเลย เสียเวลา”
“อะไรวะ นี่ทุ่มนึงเองนะเว้ย”
“เฮ้ย! ว่าไงนะ”
“ทุ่มนึงเองนะเว้ย!!!”
“อ่าว ซวยกูไปและ ไม่สนมันแล้วยัยอะไรนั่นน่ะเลยเวลานัดมา 2 ชั่วโมงแล้ว ตายห่า!!”
ดูมันนัดอะไรวะ อยู่ดีๆก็วิ่งตาลีตาเหลือกออกไป= = แล้วในเวลาอีก 5 นาทีต่อมา
“เฮ้ย! O_O”
ไอ้โตะ ไหนมรึงบอกว่าจะไปแล้วไงวะ ทำไมมึงไปคั่วอยู่กับมินากะจังของข้า>O< อร๊าก ไอ้เวร กรูไม่น่าชวนมรึงมาเลย ดูมันสะดิ้งชิป เมาแล้วสิมึง = = เฮ้อ…
END KEITO PART
Mariya Part
หนาวๆๆ หนาวจังเลย 2 ชั่วโมงแล้วที่นั่งรอ= = ยูโตะไปไหนเนี่ย หรือตกส้วมตายไปแล้ว-*- ไม่นะๆ ยังไม่อยากเป็นม่ายTOT (เขียนไปได้)เฮ้อ..ทำไมต้องรอด้วยนะ งงตัวเองจริงๆ ชั่งเหอะยังไงก็รู้อยู่แล้วว่ายูโตะไม่เคยตรงเวลาเลย เฮ้อ..ถ้ามาตรงเวลาน่ะสิแปลก แต่นี่ก็ทุ่มครึ่งแล้ว ป่านนี้คุณพ่อคงเป็นห่วง ห่วงงั้นเหรอ คงไม่หรอกป่านนี้คุณพ่อคงจะมีความสุขกับครอบครัวใหม่ คงจะลืมลูกสาวคนนี้ไปแล้ว ยูโตะเองก็คงจะลิมฉันเหมือนกัน แค่แล้วน้ำตามันก็ดันไหล จะไหลทำไมฟร่ะ เดี๋ยวแม่เอาขวดมารองซะเลย เอาไว้กินแทนน้ำ-..-
“ว้าวๆ น้องสาวมานั่งทำอะไรตรงนี้จ๊ะ”
“มาคนเดียวซะด้วย ไม่เหงาเหรอ”
“มามะ มากับพวกพี่”
“พวกนายเป็นใคร!”
“เป็นคนหล่อที่จะทำให้น้องมีความสุข”
“วะฮ่าๆๆๆๆๆ”
“สวยซะด้วย ร้องไห้ทำไมครับ มากับพวกพี่รับรองไม่มีผิดหวัง”
ไอ้พวกสวะ 3 ตัวเดินเข้ามาหาฉัน ไอ้พวกนี้นิ่ น่ากลัวชะมัดเลย แถวนี้ก็ไม่ค่อยจะมีคนซะด้วย ฮ่ะๆแล้วใครจะเป็นบ้ามานั่งตรงสวนสาธารณะตอนทุ่มครึ่งในบรรยากาศหนาวๆแบบนี้หรอก
“คนสวยไปกับพวกพี่เถอะ”
“ไม่! ปล่อยนะ ไอ้พวกบ้า ปล่อย!”
“ฮ่ะๆๆ แหกปากไปเถอะ ยังไงซะก็ไม่ปล่อยหรอก เฮอะ แถวนี้ไม่มีคนอยู่หรอกครับ”
ไอ้พวกนั้นมันลากฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันพยายามดิ้นแล้วนะ แต่ก็ไม่หลุดจากพวกมัน ทำไมฉันไม่มีแรงเยอะเหมือนเรอินะน้าT^T พูดถึงเรอินะก็คิดถึงจังแฮะ ถ้ามีเรอินะอยู่ด้วยคงไม่มีใครกล้าทำอะไรฉัน
“ปล่อยนะ ช่วยด้วยยยยยยยยยยย”
“แหกปากไปเถอะ ไม่มีใครช่วยหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องเถอะ นะT^T”
“ว้าว อย่าร้องสิ”
ตอนนี้ฉันถูกลากมาตรงไหนของโลกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าคงไม่ได้ถูกลากไปแอฟริกา-..- ฮือๆๆๆๆ พวกมันจะทำอะไรช้านนT^T โวยวายไปก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้ฉันหลับตาปี๋ พวกมันผลักฉันลงกองกับพื้น นะ…น่ากลัวงั้นปิดหูด้วยดีกว่า จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียง-..- ชั่งเถอะ ตอนนี้ฉันปลงกับชีวิต ฉันเศร้า ถ้าพวกมันทำอะไรฉัน ฉันก็ไม่ว่าหรอกขอแค่ฆ่าฉันให้ตายๆไปเลย ยังไงซะชีวิตนี้ก็เหลือแค่นี้ตายไปเลยดีกว่า แต่ฉันทำใจไม่ได้T^T และฉันก็รู้สึกว่ามีอะไรสัมผัสตรงต้นแขนและเขย่าๆฉัน
“ฮือๆๆๆ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
“เฮ้! เธอเป็งไงบ้าง”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากกลับบ้าน”
“เฮ้ย!! ไปไรมากมั้ยวะเนี่ย”
“ฮือๆๆ ฮึก คิดถึงแม่”
“อ่าว เป็นบ้ารึเปล่าวะ= =”
“แงๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่! คุณลืมตาได้แล้ว พวกมันไปหมดแล้ว ลืมตาเซ่!!”
อ่าว ลืมตา ลืมตาก็ได้ ฉันเลยลืมตาขึ้น พวกมัน3ตัวหายไปแล้ว เหลือแต่
“อ๊ากกก ออกไปนะๆๆๆ ผะ…ผีหลอกT^T”
ฉันเผลอถีบผีตัวนั้นซะเต็มบาทาเลย
“โอ้ย!! ยัยบ้าคนอุตส่าห์มาช่วยนะ!!”
“อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ เดี๋ยวทำบุญไปให้”
“เฮ้ย!! ผมเป็นคน เป็นคนเหมือนคุณนั่นแหละ ผมมาช่วยคุณนะ”
“ช่วย?”
“อืมม์”
“แล้วทำไมหน้าถึงเป็นอย่างงั้นล่ะ??”
หน้าเละชะมัดเลยแถมเสื้อผ้าเปื้อนเลือดอีกตะหาก
“นี่หน้ากากน่ะ”
นายคนนั้นพูดพลางดึงหน้ากากออก เป็นคนจริงๆด้วย
“แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ”
“ปาร์ตี้ที่โรงเรียนน่ะ ผมแต่งเป็นผี ฮ่ะๆๆ เหมือนใช่มั้ย”
“เหมือน เหมือนจริงๆด้วย”
“ใช่! แค่ผมเดินมาถามพวกนั้นว่าทำอะไรพวกมันก็เผ่น ตลกเป็นบ้า ไอ้พวกสวะ ถ้าผมเป็นผีคงหักคอพวกมันไปแล้ว”
อะจึ๋ย น่ากลัวT^T
“ว่าแต่คุณเถอะมาทำอะไรดึกๆดื่นๆนี่ก็2ทุ่มครึ่งแล้วนะ พี่เปลี่ยวๆตอนนี้ไม่เหมาะกับผู้หญิงหรอก ถ้าผมไม่มาเจออะไรจะเกิดขึ้น”
“เอ่อ…ฉันมารอ รอ…รอ..”
“แฟน?”
“อืมม์”
“ว่าแล้วเชียว เหอะๆ ทีหลังถ้าเค้าไม่มาก็กลับไปเลยนะ ไม่ต้องมานั่งรอหรอก”
“อืมม์”
“เหอะๆ”
“นี่ คุณชื่ออะไรเหรอ”
“ทาคาฮาตะ มิซากิ คุณล่ะ”
“นิชิอุจิ มาริยะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกัน บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง”
“จะดีเหรอ”
“กลัวมั้ยล่ะ”
กลัวสิ ถามได้
“เอ่อ..”
“ไปส่งนะ มานี่”
พูดจบอีตามิซากิก็ลากฉันไป อะไรวะ= = ฉันไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากให้ไอริหรือคนในบ้านสมเพช ฉันเลยตัดสินใจไปบ้านเรอินะแทน ยูโตะ ถ้าฉันโดนพวกนั้นทำอะไรล่ะ ถ้าไม่มีมิซากิ นายจะรู้สึกยังไง…
END MARIYA PART
ฮ่าๆๆ ตอนนี้จบอุบาทว์(มาก)= =! ยังไงอ่ะ ฮ่าๆ NakaYama แรกๆไม่สวีทนะคะ
ตอนกลางๆถึงหลังๆจะสวีทมากถึงมากที่สุด-..- เนื่องจาก เปรี้ยวอยากให้คนอ่าน
มีอารมณ์ร่วมกับตัวละครก่อนอ่ะค่ะ แบบว่า ยังไม่เข้าสู่พล็อตเรื่องที่แท้จริงๆ
อยากให้เรื่องมีที่มาที่ไป ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆเจอหน้าปุ๊ปสวีทปั๊ป แบบนั้นมันก็เกินไป= =*
แหะๆๆ อยากให้โตะกะยามะจังรักกันจากใจจริงๆอ่ะค่ะ-.,- แหะๆๆๆ
ส่วนมีเม้นท์ที่บอกว่ามันไม่ Y ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะค่ะ เพราะมันก็เขียนอยู่ว่า Y (ความกวนบาทาของไรเตอร์-..-)
ฮ่าๆๆ ไม่ซีเรียสเลยอ่ะ ฮามากกว่า-..- เปรี้ยวทิ้งพี่สาวไม่ลง เลยหาคู่ให้-..-(มาซากิของเปรี้ยว-.,-)
โตะ โตะ เธอทำอะไรนั่น!! ฮ่าๆ ตอนหน้าเลือดสาดชัวร์!! ตอนหน้าก็จะมีตัวละครเพิ่มมาอีก
โอ้ว เรื่องนี้ ยังกะหนังไทย-*- ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็บายๆค่า^O^
ความคิดเห็น