คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : How Gee Act: 3 ย้อนรำลึกฉากในอดีต กัดซีนแบบร้าวฉานได้อีก!!
“นี่ตกลงตอนเย็นต้องรอพี่แทบินมารับอ่ะดิ” ไอ้ยองเบพูดขึ้นหลังลงมาจากรถ
“ก็ใช่ดิ ลองไม่อยู่รอ เจอหน้าเค้าเมื่อไหร่กูตายไม่เหลือศพแหงๆ” พี่แทบินโหดจะตาย เพื่อนเบ้ก็รู้ไม่ใช่รึ แล้วมาถามคำถามเสี่ยงชีวิตกับกูทำเพื่อ?
“เออๆกูรู้ ตอนนี้มึงเข้าไปเรียนก่อนเหอะ เมื่อวานก็โดด แล้วบอกกูจะไม่ก่อเรื่อง”
“เมื่อวานมันเหตุสุดวิสัยเว้ย”
“สุดบรรลัยสิไม่ว่า” ไอ้นี่ เถียงไม่ได้เอาสีข้างเข้าถู ช่างกล้าเนอะ
ยองเบเปิดประตูห้องออก แล้วเดินนำเข้าไป อืม...มองซ้ายมองขวาแล้วไม่เจอไอ้ถึกนั่น โอเค ปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สิน
“เฮ้ย ยองเบ แล้วไหนที่กู”
“เออว่ะ อ่ะ มึงนั่งข้างๆกูนี่ - -“ ยองเบจัดแจงที่นั่งให้เสร็จสรรพ
“ไม่มีคนอื่นนั่งหรอวะ”
“ไม่มีอ่ะ”
“ยองเบ หน้าตามึงนี่เพื่อนไม่กล้าคบเลยหรอวะ - -“ จียงมองหน้ายองเบ จิกตามองสุดๆ
“มึงจะนั่งไม่นั่ง?”
“นั่ง!” มึงไม่ให้กูนั่งนี่กูจะไปนั่งไหน แหมมมมมม ถามไม่คิด (แกก็ถามไม่คิดเหมือนกันแหละไอ้บ้า)
จียงมองไปรอบๆห้อง โรงเรียนนี้ก็โอเคนะ สบายดี มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบเชียว - - หรูได้อีก
“เฮ้ย มึง อย่าตลกกกก”
“มึงสิตลกกกกกกกก”
ขณะที่จียงมองสำรวจไปรอบๆ ก็ได้ยินเสียงคนโวยวายเดินเข้ามาในห้อง
“ไอ้ฮงกิ มึงเสร็จกูแน่!!!”
เสียงใครคนหนึ่งพูดก่อนจะเดินกึ่งวิ่ง เข้าไปล็อกคออีกคนหนึ่ง แล้วพวกมันสองคนก็เริ่มเล่นมวยปล้ำกันกลางห้อง
นี่มันอะไรวะ! แม่งเล่นมวยปล้ำกันกลางห้องเลย กูจะบ้าตาย
“มึง!!!ไอ้จองฮุนคอยดูเหอะเดี๋ยวกูเอากีตาร์ฟาดหน้ามึงแน่!”
ไอ้คนโดนล็อคพูดขึ้นหน้าอย่างเดือด
“สภาพนี้เนี่ยนะ ไม่มีทาง ฮ่าฮ่า”
และแล้วทั้งสองคนก็ยังคงเล่นมวยปล้ำกันต่อไปโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น ....อาเมน กูจะคิดซะว่าโรงเรียนนี้มันสนับสนุนให้เด็กเล่นกีฬา
กิ้งก่องงงง....
เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันเข้าที่ ไอ้บ้าพลังสองตัวแง่งใส่กันสองทีแล้วเดินออกไป แม่ง...ตกลงมึงไม่ได้เรียนห้องนี้แล้วเจือกเข้ามาเล่นกันหาซากอะไรในห้องนี้วะ!! กูจะบ้าตาย(รอบสอง)ขณะที่จียงกำลังบ่นกับตัวเองครูก็เดินเข้ามา
เอิ่ม...ตาลุงนี่มันใส่วิกป่ะวะ กูดูแล้วทรงแม่งพิลึกชิบ - -* จียงคิดในใจ
“เอ้าๆๆๆๆ นั่งที่ให้เรียบร้อย”
ครู(ที่ดูแล้วเหมือนใส่วิก)พูดขึ้น
“อืม....ควอนจียง ควอนจียงงงงง มารึยัง”
“คร้าบๆ อยู่นี่คร้าบ”
จียงยกมือขึ้นขานตอบตามเสียงเรียกของครู
“เมื่อวานทำไมไม่มาล่ะ ครูก็ตามหาเธอตั้งนาน”
“อ้อ...เอ่อ...เมื่อวานพอดีผมท้องเสียแบบกะทันหันม้ากมากเลยอ่ะครับ”
จียงตอบอาจารย์ไป แน่นอนที่พูดไปควอนจีแถสดล้วนๆ - -*
“หรอ สุขภาพไม่ดีหรือไง ช่างเถอะๆมาแล้วก็แล้วกันไป แค่นี้แหละ”
ครูบ่นนิดหน่อยก่อนจะเลิกสนใจ แล้วเริ่มโฮมรูมตามปกติ
.........................
เลิกเรียน
“เฮ้ยเบ้ไปเหอะ เดี๋ยวพี่แทบินรอนานแล้ววีนแตก” จียงพูดขึ้นหลังจากครูเลิกสอน
“พี่แทบินเค้าไม่เหมือนมึงซะหน่อย เค้ามีเหตุผลพอที่จะไม่ไปวีนใครมั่วซั่วเว้ย”
“เอ้า! ไอ้หอกชำรุดนี่ กัดซีนกูอีก” เหวใส่ทันที ที่ได้ยินเพื่อนพูด ...ได้ข่าวว่าเรื่องจริง
“ทำไม หรือไม่จริง”
“เออ!!” คนโดนกัดกระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจ มึงอย่าพูดต่อหน้าให้กูได้ยินได้ป่ะล่ะ วันหลังด่ากูได้แต่ด่าในใจอย่าให้กูได้ยินละกัน แสรดดดดด
จียงและยองเบเดินออกมานอกตึก เห็นพี่แทบินมายืนรออยู่แล้ว นักเรียนหลายคนกริ๊ดกร๊าดกันใหญ่ แหม...ก็ดูเฮียแกสิ ใส่แว่นกุชชี่ยืนเต๊ะท่าเอาศอกเท้ารถหรูอย่างกะนายแบบ พระเจ้า!!!
“เร็วดีหนิ ไปๆขึ้นรถ”
แทบินพูดขึ้นก่อนจะบอกให้ทั้งสองคนขึ้นรถแล้วขับรถออกไป
รถหรูที่ที่บุคคลทั้ง 3 ชีวิตนั่งมา เคลื่อนมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
ที่ด้านหน้าติดป้ายทองอย่างหรูโคตะระเอาไว้ว่า “คฤหาสน์ชเว”
……………หรูอีกแล้ว - -*
“หูยยยยย อย่างหรู” จียงพูดขึ้นทันทีหลังจากที่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ แหม ก็มันตื่นเต้นนิดนึงได้ป่ะล่ะ
“อย่าเดินมั่วสิ ทางนี้” คนเป็นพี่พูดปรามก่อนที่น้องตัวเองจะหลงทาง(?) แล้วเดินนำขึ้นไป ยองเบเดินไปอย่างถูกทางแบบสบายๆ แน่นอนมาบ่อยแล้ว จำทางได้ มีไรป้ะ (ไม่ค่อยเล้ยพี่เบ้)
แทบินเดินไปทางห้องอาหาร เมื่อมาถึงก็เห็นเซเว่นนั่งรออยู่แล้ว
“มาๆนั่งๆๆๆๆๆ” เจ้าของบ้านพูดขึ้นหลังจากที่เห็นผู้มาเยือนย่างเท้าเข้ามา
แทบินเดินไปนั่งทางด้านขวาของเซเว่นที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ โดยที่จียงนั่งถัดมาแล้วตามด้วยยองเบอีกคน
“แล้วเทมโป กับ ซึงรีล่ะ” แทบินถามขึ้น
“เดี๋ยวก็ลงมาแล้วแหละ ผมให้คนไปตามแล้ว” คนนั่งหัวโต๊ะพูดอย่างอารมณ์ดี สำหรับบ้านชเวแล้ว น้อยครั้งล่ะที่จะได้เห็น 3 พี่น้องกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้
ยองเบนั่งตีหน้านิ่งพลางคิดในใจ ถ้าเพื่อนโป้เห็นเพื่อนเบ้ที่นี่พร้อมเพื่อนจี เพื่อนโป้จะตกใจมั้ยวะ ไม่ได้บอกมันก่อนด้วยอ่ะ เฮ้อออ เบ้เครียด
“วันนี้อะไรเข้าสิงพี่เนี่ยถึงได้เรียกมากินข้าวพร้อมกันอ่ะ”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามา
กึก!! ฝีเท้าหยุดชะงักลง ทันทีที่ได้เห็นคนตรงหน้า
“นะ นาย...” เทมโปพูดขึ้น ชี้ไปที่คนที่นั่งตรงกลางระหว่างยองเบและแทบิน
ชิบหายยยยยยยยยยยยย!!!! นี่คือสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของจียงใน ณ เวลานี้
พรวด!!! คนตัวเล็กลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งซอยเท้าออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!เดี๋ยว”
เทมโปไม่รอช้ารีบวิ่งพรวดตามไป แม่ง วิ่งเร็วชิบบบบบบ
“อะไรวะไอ้เทมป์ กลับมานะโว้ยยย” เซเว่นตะโกนตามหลังมา
“อ้าว รีบไปไหนอ่ะพี่...” ซึงรีที่เดินสวนมาหยุดถาม แต่...ไม่ได้คำตอบ (ก็คนมานรีบ -..-)
“ซวย ซวยเช็ด ซวยโคด ซวยได้อีก ท่านพญายมหมายหัวกูไว้แน่ พระเจ้าแกล้งกู โอ้ มายเฮฟเว่น”
จียงบ่นไปวิ่งไปตลอดทางเหมือนคนบ้า ขาก็ก้าวต่อไปเรื่อย เอิ่ม...สงสัยกูหลงทางแหง ทางออกมันอยู่ไหนวะ!!!
“ทำไมโลกแม่งกลมได้โล่แบบนี้วะ ซื้อหวยยังไม่ถูกแบบนี้เลย อ๊ากกกกก” วิ่งไปพลางทึ้งหัวตัวเองอย่างหัวเสีย ทำไมกันน้อ...ชายควอนถึงต้องหนีเทมโปหัวซุกหัวซุน(?) ขนาดนี้ - -*
...รีเพลย์กลับไปเมื่อครั้งอดีต...
หากท่านจำรถที่ควอนจียงเผลอไปเบียดได้ นั่นแหละ สาเหตุหลัก
Rrrr
“ใครอีกว้า!!” จียงควานหาโทรศัพท์ที่ตัวเองโยนทิ้งไปอีกรอบ ก่อนจะรับสาย
“เว? บ้านมึงมีไรอีกไอ้ยองเบ” รับโดยไม่มีเซย์ฮัลโหลซ้ากกกคำ
“เออทำไม ไม่ดีใจไง๊”
“มึงหาว่ากูเป็นตัวป่วนหรอว๊า” จียงวีนใส่เพื่อน สายตาจับจ้องไปที่รถคู่กรณี รอดูการเคลื่อนไหว(เพื่อ?)
แกร๊ก!!
“โอ๊ย!!อะไรวะเนี่ย” เสียงทุ้มต่ำตะโกนลั่นหลังจากเดินลงมาจากรถ
คนในรถเหลือบไปมองทางต้นเสียงก่อนจะคุยกับยองเบต่อ
“เออ แค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูโทรยิงไป”
“เรื่องของมึง ก็ไปเติมสิวะ แค่นี้นะ”
จียงวางสายจากเพื่อน แล้วเดินลงมาจากรถ หน้าตาออกแนวเยาะเย้ยเต็มสตรีม
“เฮ้ ขับรถภาษาอะไรห๊ะ!!” ไอ้คนตัวโตเริ่มโวยวายขึ้นมาก่อน
“ขับรถภาษาอะไร แล้วไงอ่ะ” จียงตอบกลับหน้ามึน
“บัดซบ เห็นมั้ยเนี่ย!แหกตาดูดิ๊ รอยยาวเป็นเมตรงี้ใครจะรับผิดชอบ” เจ้าของรถชี้ไปทางประตูข้างขวา ที่โดนครูดเป็นรอยยาว
“โทรเรียกประกัน จบมั้ย”
“ไม่จบ!!”
อื้อหือออ มึงตอบได้ตรงมาก ไม่จบงี้มีเคลียร์เซ่ะ!!
“แล้วจะเอาไงวะ ต้องให้ยืนซ่อมพ่นสีให้ตรงนี้เลยมะ!!”
“ได้งั้นก็ดี” คนตัวสูงตอบกลับ น้ำเสียงบ่งบอกได้ถึงอารมณ์ขุ่นมัว
“ใครจะไปทำวะ พูดไม่คิด” จียงพูดเบาๆ ก่อนจะเดินชิ่งออกไปจะขึ้นรถตัวเอง
หมับ!!!
“เฮ้ยยยย อะไรวะ”
คนร่างเล็กกว่าถูกดึงกลับมาโดยไอ้บ้าพลังตัวโต มือทั้งสองข้างถูกจับไว้แน่น
“เป็นสาวเป็นนางพูดจาแบบนี้เดี๋ยวพ่อกดซะตรงนี้เลย” ไอ้ตาโหดพูดพลางมองจียงอย่างน่ากลัว แต่ใครสน ตอนนี้จียงปริ๊ดแตกแล้ว ปริ๊ดมาก!!!
ผัวะ!!! ร่างสูงหน้าหันเพราะแรงหมัดของจียงจนเซถอยหลังไป
“ว่าใครเป็นสาววะ แหกรูม่านตามึงดูดีๆเด๊ะไอ้บ้า!! ลูกกระเดือกกูจะทิ่มตามึงตายอยู่แล้วเนี่ย!!”
จียงตะโกนอย่างเดือดจัด ก่อนจะเดินขึ้นรถ ปิดประตูดังปังแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
............................นั่นแหละสาเหตุ สาเหตุที่ควอนจียงควรหนีชเวซึงฮยอนไปไกลๆในตอนนี้!!
หมับ!!
จียงสะดุ้งหันไปมอง ไอ้ตาโหดมันกำลังจับแขนเค้าอยู่ แม่จ๋าช่วยจีด้วยยยยย =[]=
“จะรีบไปไหนน่ะ”
“เฮ้ย!” จียงตกใจสะบัดมืออย่างแรง แต่คนตัวโตกว่าไม่ยอมปล่อยง่ายๆยิ่งบีบแรงมากขึ้นไปอีก
“ปล่อย!”
“อะไรเป็นเหตุผลที่ชั้นต้องปล่อย?” เทมโปพูดขึ้นหน้าตาย อืม..กวนตรีนดีแท้ - -*
“แล้วจะมาจับทำไมวะ!”
“อยากจะจับ มีไรมะ” กวนตรีนมากกกกก
จียงพยายามสะบัดมือครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่เป็นผล ทำไมแรงมันควายงี้วะ อ๊ากกก
ช่วงเวลาที่จียงสับสนกับชีวิตตัวเองอยู่นั้น เทมโปได้โอกาสคว้าคนตัวเล็กเข้าไปในอ้อมแขน
“เฮ้ย!” จียงร้องอีกครั้ง(วันนี้เฮ้ยกี่รอบแล้วเนี่ย - -*)
“ตัวนายเล็กจังเลย” เทมโปพูดขึ้น เอาคางเกยไหล่
สภาพเลยกลายเป็น เอ่อ...ชายควอนโดนกอดจากข้างหลังโดนมีกอริลล่าเป็นแบ็ค(? - -*)
“ผู้ชายที่ไหนเค้ามากอดกันแบบนี้วะ ปล่อย!”
“ผู้ชายที่นี่แหละ” หน้าด้าน! ยงสบถด่าในใจ
“ชั้นไปทำอะไรหนักหัวนายตอนไหนวะ ถึงต้องมากอดแบบนี้ ปล่อยโว้ยยยยย” โวยวายอีกครั้ง
“แล้วที่กอดอยู่แบบนี้ มันหนักหัวนายตรงไหนล่ะ” อ้าวไอ้เวรนี่!โคตรหนักเลยโคตรๆเลยสิเว้ย
ปึด เสียงอารมณ์จียงขาดผึง เล็งจังหวะซักแป๊ปนึง แล้วเหยียบเท้าตัวเองลงไปบนรองเท้าราคาแพงของอีกคนเต็มแรง
ปั๊กกกกกกกกกกกก!
“โอ๊ย!” ไอ้มือปลาหมึกนามชเวซึงฮยอนร้องโอดโอยแล้วปล่อยมือในทันทีตามปฏิกิริยารีเฟลกซ์
“ไอ้หน้าโง่เอ๊ยยยยยย” จียงสบถต่อท้าย แล้ววิ่งออกไปอย่างเร็ว หันไปเจอป้ายที่เขียนว่า EXIT พอดี
โทษทีคับพี่แทบิน กลับไปเคลียร์กันที่บ้านเหอะ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ววววววว
ความคิดเห็น