คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :: Chapter :: Four - คนเจียมตัว
แปะรูป!!~ ฮ่าๆ ไม่มีอะร๊าย ไปอ่านฟิคกั๊น >w<!!!~
Chapter :: Four :: คนเจียมตัว
Author :: iMerCutE'z :)
Author Note :: พาร์คที่แล้ว เมย์แอบ NC ค่ะ!!!~ ( ตรงไหนฟร่ะ แค่จูบ!!!~ : คนอ่าน ) 555+ คิดว่าออมจะตันหรอเมย์ ?? ไม่มีทางย่ะ!! *0* ไปอ่านกันค่ะ ^^~
____________________________________________________________________
“ เฮ้ย!!!!...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!? ”
เอ๊ะ...เมื่อกี้มันเสียงของคุณสึนะนี่นา... เกิดอะไรขึ้นนะ หรือว่า... คุณสึนะ!!
“ เป็นอะไรไปครับ คุณสึนะ? ” ผมวิ่งเข้าไปหาร่างของคุณสึนะที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ตอนนี้ใบหน้าที่เคยขาวเนียนอมชมพูที่ผมแอบหลงไหล...ได้แปลเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าขาวซีดราวกับคนจับไข้
“มุคุโร่คุง....คือ....” ท่าทางของร่างบางกระอักกระอ่วน คำพูดก็ดูติดขัดเหมือนใช้ความคิดว่าจะบอกเหตุผลกับคนตรงหน้าดีไหม...
ทำไมครับคุณสึนะ...คนอย่างผมมันไม่มีค่าพอที่จะให้คุณได้ระบายความทุกข์ที่อยู่ในใจของคุณตอนนี้งั้นหรอครับ...ถ้าเป็นเขา คุณก็คงจะบอกออกไปอย่างไม่รังเลเลยสินะครับ...
ผมยืนมองร่างบางของคุณสึนะที่ตอนนี้กำลังยืมก้มหน้ามองพื้น พรางกัดปากอย่างกังวล แล้วหันไปมองตรงพื้นที่ที่จอดจักรยาน...
“ แล้วจักรยานคุณสึนะ.....คุณโกคุเทระยังไม่เอามาคืนอีกเหรอครับ ”
“ จักรยาน? ......คืน?.....ฮายาโตะทำไมเหรอ? ” ถามกลับร่างสูงด้วยความสงสัย...
หึ...เรื่องแค่นี้... แค่เรื่องจักรยาน คุณก็ไม่ยอมบอกกับผมหรอครับ?... แล้วถ้าเป็นเขาหล่ะครับ... ถ้าเป็นคุณดีโน่...คุณคงไม่กระอักกระอ่วนแบบนี้สินะครับ..
“ ก็คุณสึนะให้คุณโกคุเทระยืมไปเมื่อเช้าไงครับ ”
“ ใช่แล้ว!!! …โธ่เอ๊ย ทำไมฉันถึงขี้ลืมได้ขนาดนี้นะ ”
“ …. ” แต่นั่นก็เป็นส่วนที่น่ารักของคุณนะครับ... คุณสึนะ ^^'
“ มุคุโร่คุง นายยิ้มทำไม /// ”
“ ผมเหรอครับ....นั่น..นกตัวนั้นน่ารักดีนะครับ ” ผมยิ้มก็เพราะว่าคุณน่ารักอย่างไงหล่ะครับ... ถ้าผมพูดแบบนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรารึเปล่าครับ คุณสึนะ?
“ ไหนล่ะนกของนาย? ” ถามร่างสูงด้วยความสงสัย...เมื่อมองตามมือของร่างสูงไปแล้วไม่เห็นนกสักตัว
“ …… ” นกตัวที่อยู่ตรงหน้าผมนี่ไงครับ ^^...
“ ว่าแต่นายรู้ได้ยังไง ว่าฉันให้ฮายาโตะยืมจักรยานไป .....ฉันยังจำไม่ได้เลย ”
มีเรื่องอะไรของคุณที่ผมจะจำไม่ได้มั่งไหมหล่ะครับ
...คุณสึนะ ถ้าไม่มีผม คุณจะเป็นอะไรรึป่าวครับ...
“ผมเห็นคุณโกคุเทระขี่จักรยานคุณสึนะออกไปนะครับ เลยเดาว่าคงจะยืมไปใช้ก่อน ”
“ เอ่อ...นายนี่ความจำดีนะมุคุโร่ ถ้า....ถ้า... ”
“ …. ”
“ ถ้าได้นายมาเป็นเพื่อน ฉันอาจจะเก่งกว่านี้ก็ได้... ”
“….. ” แล้วตอนนี้...ผมไม่ได้เป็นเพื่อนของคุณงั้นหรอครับ?
“ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ?? ^^ ”
“ ผมก็เป็น...เพื่อนคุณอยู่แล้วนี่ครับ ^^ ” พูดอะไรของคุณน่ะครับ ทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้หล่ะครับ... รึผมคนนี้ไม่มีค่าแม้แต่ที่จะเป็นเพื่อนของคุณ
“แต่ก็เถอะนะ ฮายาโตะนะฮายาโตะ แล้วฉันจะกลับยังไงเนี่ย? มือถือก็ลืมไว้ที่บ้านซะด้วย...”
“กลับกับผมมั้ยครับ....” นี่...ผมพูดอะไรออกไปกัน... บ้าเอ๊ย!!
“แต่ว่าบ้านนายกับบ้านฉัน มันอยู่คนละฝั่งเลยนะ คงไม่ดีหรอก”
“ ไม่หรอกครับ ...พอดีผมมีธุระแถวนั้นพอดีนะครับ ” โกหกนะครับ...ผมก็แค่ อยากจะอยู่กับคุณให้นานอีกนิดก็เท่านั้น
“ งั้นเหรอ??...ถ้าอย่างนั้นช่วยพาไปส่งด้วยนะครับ ^^ ”
“ ครับ...งั้นคุณสึนะคอยก่อนนะครับ ผมจะเอารถมารับ ”
“ ครับผม ^^ ”
ผมปล่อยในคุณสึนะยืนรออยู่ที่เดิมก่อนจะเดินไปทางที่จอดรถของผม...แต่แล้ว ...
เอี๊ยด~!!!!!!!!!
“สึนะ!!!!! ^^”
“คุณเบียคุรัน”
เสียงของคุณสึนะที่เรียกใครคนนึง... คนที่ขับรถเข้าไปจอดตรงหน้าคุณสึนะ... คนคนนั้น... คนที่ผมเกลียดยิ่งกว่าใครคนไหนในโลกใบนี้ ... คุณเบียคุรัน ...
“จุ๊บ!!! สบายดีมั้ยซือคุง ^^”
“….>///< ”
ผมมองภาพที่คุณสึนะยืนให้คุณเบียคุรันหอมแก้มอย่างเจ็บปวด... ทำไมนะ คนรอบกายของคุณถึงมีมากมายเหลือเกิน... ทำยังไงผมถึงจะได้เข้าไปใกล้ชิดกับคุณแบบนั้นบ้างนะ คุณซึนะ...แต่มันคงไม่มีวันสินะ... ก็ขนาดแค่สถานะเพื่อน คุณก็ยังไม่ยอมรับผมเลยนี่นา...
“ คุณ..เบียคุรันมาที่นี่ทำไมครับ ”
“ ก็มารับซือคุงนะสิ ”
“ เอ๊ะ!... ”
“ ก็ฉันโทรถามโกคุเทระว่านายอยู่ไหนแล้วเขาบอกว่านายอยู่ที่นี่ ฉันเลยบึ่งรถมารับนายที่นี่เลยไง”
“ งั้นเหรอครับ...แต่ผม ”
“ มองหาใครอยู่เหรอ?? ”
“ก็....”
ผมยืนมองดูคุณเบียคุรันกับคุณสึนะอยู่เงียบๆ ก่อนจะเอ่ยออกไป...
" คุณสึนะกลับกับคุณเบียคุรันเถอะครับ”
อยากจะรั้งเธอไว้... ไม่ให้ไปกับเขา... แต่คนอย่างฉันมันต้องเจียมตัว... ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน...
“ มุคุโร่ก็อยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ?? ” น้ำเสียงเข้มของเบียคุรันเอ่ยถามร่างบางที่ยืนอยู่ข้างกาย...
“ ….เอ่อ ”
“ ใช่แล้วละครับ...คุณเบียคุรัน ”
“ สึนะขึ้นรถ ”
“ แต่...มุ.. ”
“ ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้สึนะไปไหนมาไหนกับนายหรอกนะ ”
“ …. ”
“ สึนะกลับกับฉัน ”
แล้วผมก็ได้แต่ยืนมองการกระทำของคุณเบียคุรัน ที่ลากแขนคุณสึนะก่อนจะจับโยนร่างที่แสนบอบบางนั้นขึ้นรถไป...ก่อนจะปิดประตูรถเสียงดัง แล้วเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง...
“ อยากคิดว่าจะได้ใกล้ชิดกับสึนะอีกนะ!!! มุคุโร่!!!”
“หึ...คุณพูดอะไรของคุณครับ เพื่อนใกล้กันไม่เห็นแปลก..”
“มองตาก็รู้ใจ...ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่”
“…..”
“ตั้งแต่เจอนายฉันก็รู้แล้วว่านายมันเป็นตัวอันตราย อย่าพยายามเข้าใกล้สึนะอีกนะ!!!”
“…..”
อีกครั้งที่ผมได้แต่ยืนนิ่งๆ รอให้อีกฝ่ายพูดจนจบแล้วเดินจากไป...
รถสปอร์ตสีดำคันงามเคลื่อนตัวออกไปอย่ารวดเร็ว ราวกลับขับออกไปเพื่อไปให้พ้นกับสิ่งที่สุดแสนจะน่าเกลียดก็ไม่ปาน...
" ทำไมนายถึงไม่พูดอะไรออกไปมั่งหล่ะ มุคุโร่คุง ^^ " น้ำเสียงแหบห้าวเสียงนึ่งดังขึ้นมาทำเอาร่างสูงนัยย์ตา 2 สีถึงกับสะดุง...ก่อนจะหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง
" คุณดีโน่ ? "
" ปล่อยให้เจ้าสวะนั่นมันลาก เจ้าหน้าหวานนั่นไปได้ยังไง " อีกครั้งที่ร่างสูงต้องสะดุงกับเสียงที่มองไม่เห็นตัวผู้พูด...ก่อนที่จะส่งสายตาสอดส่องตามหาร่างที่พูดออกมา
" คุณฮิบาริ ?... มากันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะครับ?? "
" เมื่อกี้ !! " ทั้ง 2 คนตอบออกมาอย่างพร้อมเพียงทำเอาชายหนุ่มรุ่นน้องนัยย์ตา 2 สีแอบยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ
" ยิ้มอะไรของแกเจ้าสัตว์กินพืช " น้ำเสียงหวานพ่นคำสบประมาทที่ไม่ได้เข้ากับหน้าตาแสนสวยและน้ำเสียงหวานๆ นั่นเลยสักนิดนึง ออกมาอย่างรวดเร็ว...
" ป่าวครับ "
" แกมันโง่ "
" ครับ? "
" ..... "
" ฉันจะกลับ "
" หือ? "
" ก็บอกว่าจะกลับไงหล่ะ ไอ้ม้าบ้าเอ๊ย!! "
" เฮ้ย...ฉันเป็นม้าพยศนะไม่ใช่ม้าบาซักหน่อยนะ เคียว... "
" - - + "
" แฮ่ๆ... ดูท่าฉันจะต้องกลับแล้วแหละ.. ไปก่อนนะมุคุโร่คุง... เฮ้ย!! เคียวยะ รอฉันด้วย!!! " เอ่ยบอกลารุ่นน้องอย่างเร่งรีบ ก่อนจะวิ่งตามร่างบางที่เดินนำออกไปอย่างไม่รอ...
" หึ...เฮ้อ...กลับบ้างดีกว่าเรา "
.
.
.
~ ,, คนเจียมตัวก็ได้แต่เจียมใจ ทนทำใจได้แต่เฝ้ามองดูเธอ ....ฉันคงไม่มีสิทธิ์ จะคิดดังว่าฉันนั้นรักเธอ ได้เต่เพ้อรักเธอข้างเดียว ,, ~
เสียงริงโทนมือถือดังขึ้นทันทีที่ร่างสูงก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ...
Takechi Calling…
" หืม... คุณทาเคชิงั้นหรอ? มีอะไรกันนะ ดึกขนานนี้แล้ว... "
ติ๊ด...
" ครับ.. "
เฮ้ มุคุโร่...ไมนายรับช้าจังวะ
" ผมอาบน้ำอยู่น่ะครับ... คุณทาเคชิมีอะไรงั้นเหรอครับ? "
คือ...พรุ่งนี้มันเป็นวันเสาร์ใช่ไหม แล้วทีนี้วันจันทร์เราก็จะสอบเลขแล้วด้วย แล้ว...
" ผมขอเนื้อๆ นะครับ ^^ "
คือ ฉันจะชวนนายไปห้องสมุดน่ะ คือจะให้ติวเลขให้หน่อยอ้ะ แฮ่ๆ
" อ่อ...ได้ครับ...แค่นี้ใช่ไหมครับ งั้นผม... "
เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งวาง
" ครับ ? "
คือพรุ่งนี้ไม่ได้มีแค่ฉันนะ แต่มีโกคุเทระแล้วก็สึนะของนายด้วย ฮ่าๆ
" คุณสึนะไม่ใช่ของผมสักหน่อยครับ -//////////- " แต่เขาเป็นของ...
ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้ 9.00 น. หน้าหอสมุดนะ เจอกันๆ เดี๋ยวฉันโทรนัด โกคุเทระกับสึนะให้ รึนายจะโทร??
" หึ...ไม่หล่ะครับ "
นายนี่น๊า... เอาเถอะๆ งั้นแค่นี้นะ ฝันดีเพื่อนรัก ฮ่าๆ
" ครับ ฝันดีเช่นกันครับคุณเพื่อนรัก "
ทำไมผมจะไม่อยากโทรไปหล่ะครับ... เพียงแต่ถ้าโทรไปแล้วได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ผมจะทำอย่างไร...
เอื้อมไม่ถึง รู้ตัวฉันดีว่าไกลห่าง กลัวว่าเธอต้องลำบาก ถ้าหากว่าเธอเลือกฉัน
ทุกๆวันต้องหลบหน้าเธอ ทั้งที่ใจอยากเจอหน้ากัน อยากจะคุยความในใจฉันที่มันรักเธอ
ได้แต่เพ้อ ละเมอว่ามีเธอเคียงข้าง วอนให้เธอเห็นใจบ้าง ก็อยากให้เธอรับไว้
ขอสักคนแค่เป็นเพื่อนคุย แค่ในยามที่เธอเหงาใจ ไม่ต้องตอบตกลงว่าจะรักกัน
ฉันยินดีจะยอมเฝ้ารอ ขอสัญญาจะไม่วุ่นวาย แค่ให้รู้ว่าใจหมดใจมันรักเธอ
คนเจียมตัวก็ได้แต่เจียมใจ ทนทำใจได้แต่เฝ้ามองดูเธอ
ฉันคงไม่มีสิทธิ์ จะคิดดังว่าฉันนั้นรักเธอ ได้เต่เพ้อรักเธอข้างเดียว
ได้แต่เจียมตัวแบบนี้เพราะรักเธอ .....
Song :: คนเจียมตัว
Artist :: So Cool
TBC * ~
___________________________________________________________
กรี๊ด!!~ จบไปอีก 1 ตอน ฮ่าๆ
หุหุ แอบสะใจ เมย์จ๋า...เธอแกล้งผิดคนแล้วย่ะ!!! โฮะๆๆๆ
ตอนหน้าเช่นเดิม Mayziiz~ แต่งนะคะ ^^
รักคนอ่านและคนเม้นเสมอจ้ะ จุ๊ฟๆๆ ฮ่าๆ
PS. ตัวเป้งๆ เม้นกันมั่งสิค๊า!! เห็นวิวแล้วมันช้ำใจนะคะ ถ้าแต่งไม่สนุกรึยังไงก็บอกกันมาเลยดีกว่า จะด่าจะว่าไงก็ได้TT^TT ขอให้เม้นก็พอ...
อ่านแล้วไม่เม้น...เห็นแล้วมันท้อนะคะ!!! ขอความกรุณให้กับข้าพเจ้าทั้ง 2 ด้วยเถิด~ดดดดดดดด
บาย~ *
ความคิดเห็น