คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Capter>>4 [Yaoi] covertness of Love ความรัก (ความลับ...)~*
ไล้ลงมาตามสันกระดุกด้านหลังฝ่ามือแกร่งสอดเข้าลุกล้ำตุ่มไตสีชมพูเรื่อด้านหน้าของร่างบาง เรียวปากชมเม้มสร้างความเสียวซ่านบริเวณใบหูนิ่ม ดึงชุดคลุมอาบน้ำออกเพราะตนเองสามารถแก้ปมมัดแน่นได้สำเร็จ
มือเล็กพยายามออกแรงผลักอกแกร่งออกห่างอย่างขัดขืน เหมือนเกร่งว่าหากรีรออีกสักวินาที เขาอาจจะไปถึงกองถ่ายสาย และคงไม่ดีถ้าหากต้องให้คนอีกหลายสิบรอเขาเพียงคนเดียว
ฝ่ามือชำนาญการของหมอหนุ่มล้วงล่ำเข้าสัมผัสแผ่นท้องขาวเนียนอย่างหลงไหล ผลักแผ่นหลังเล็กกลับมามองสบตา สัมผัสจุมพิตเร่าร้อนยังเรียวปากอิ่มสีแดงจัด บดขยี้แรงเร่งความต้องการของคนตัวเล็ก ก่อนร่างบางจะพยายามดึงริมฝีปากตนเองออกเอ่ยขอร้องอย่างวิงวอน
“คะ..คุณ อย่าพึ่งนะ...นะครับ” เอ่ยน้ำเสียงแหบเบา อย่างล่องลอย แม้ตนเองจะต้องการมากเพียงใด แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ ตัวเขาเองไม่ควรจะให้คนอื่นรอ ร่างสูงก็เช่นกันไม่ควรจะให้คนไข้ที่เจ็บป่วยต้องรอคอย
“ฮยอกแจ...ไม่ต้องการ งั้นเหรอ???” ถามน้ำเสียงฉงนเพราะร่างบางดูจะไม่ต้องการให้เขากระทำต่อ หรือว่าคนตัวเล็กปันใจให้คนอื่นหรือแอบเบื่อเขาแล้วงั้นหรือ
“มัน..กะ..ก็ต้องการ..ฮะ...ตะ..แต่มันสายมากแล้ว” ก้มหน้าบอกน้ำเสียงสลด ใช่ว่าเขาเองจะไม่รักคนตัวสูงแต่ เราทั้งคู่มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ถ้าไปสายแล้วให้คนอื่นต้องรอมันคงไม่ดี
“ครับ...งั้นแต่งตัวนะ” ตัดใจพูดออกมาทั้งๆที่เสียดาย ใบหน้าคม หอมแก้มเนียนใสแผ่วเบา ขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเอ็นดู เขาเองก็ผิดเหมือนกันที่ทำอะไรเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เขาไม่ควรทำเช่นนี้ ทั้งๆที่เป็นคนที่อีหหลายร้อยชีวิตฝากชีวิตเอาไว้ให้
ฮันเกิงทิ้งตัวลงนั่งมองคนตัวเล็กแต่งกายอยนู่บนเตียงกว้าง แผ่นหลังขาวเนียนยามแต่งตัวแทบอยากกระโจนเข้าไปโอบกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง แต่คงต้องปล่อยให้คนตัวเล็กตรงหน้าจัดการกับตนเองให้เสร็จสิ้นเสียก่อนแล้วจะทำอะไรค่อยว่ากันอีกที
“เสร็จแล้วครับ...คุณหมอ” ฮยอกแจหันมายิ้มกว้าง ให้คนตัวสูงที่นั่งหน้าเช็งเป็นแพนด้าป่วยอยู่ยนเตียง คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางตนเองลงบนตักกว้าง ฉกฉวยริมฝีปากเรียวเพื่อปลอบโยน
“ปะ...ไปทำงานกันนะครับ เรื่องอื่นไว้ก่อนนะครับที่รัก” เอี้ยวใบหน้าคมกระซิบริมใบหูแกร่ง พ่นลมร้อนปะทะใบหูขาวของร่างสูงอย่างยั่วยวน ค่อยๆลุกขึ้นเดินนำคนตัวสูงลงไปด้านล่าง
ฮันเกิงแอบหน้างออย่างขัดใจ แต่ก็คงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ จริงอย่างที่ร่างบางบอก มีคนไข้อีกหลายคนกำลังรอเขาอยู่ คนที่กำชีวิตและลมหายใจของคนอื่นอย่างคุณหมอ คงต้องทำเพื่อคนอื่นก่อนจะเอาความเห็นแก่ตัวของตนเองมาเป็นเครื่องกำหนดเรื่องทุกเรื่อง
ร่างสูงเดินตามลงมาด้านล่าง เดินขึ้นประจำทางด้านของคนขับ ติดเครื่องยนต์แล้วเริ่มเคลื่อนรถออกจากตัวบ้าน คนตัวเล็กค่อยๆเอี้ยวตัวมาพิงไหล่แกร่งของคนขับ ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆก่อนเอ่ย
“ดีจังเลยน๊า...คุณหมอ คุณหมอ ใจดี คิคิคิ” บ่นออกมาเหมือนต้องการจะให้ร่างสูงรับรู้ ใบหน้าคมยกยิ้ม มือแกร่งยกขึ้นลูบ ไรผมสีน้ำตาลอ่อน อย่างเอ็นดู
“งั้นก็รักคุณหมอเยอะๆนะครับ” ยังไม่วายที่จะออดอ้อนคนตัวเล็ก ใบหน้าคมยิ้มอย่างมีความสุข
โชคดีที่รถยนต์คันหรูปิดฟิล์มกรองแสงสีดำสนิท ทำให้แสงผ่านเข้ามาได้น้อย ไม่เช่นนั้นผู้คนผ่านไปผ่านมาคงเห็นกันหมดว่าทั้งสองทำอะไรกันอยู่บนรถคันนี้บ้าง
รถยนต์คันหรูสีดำสนิทจอดดับลงมือแกร่งผลักศีรษะเล็กออกเบาๆ ดวงตากลมโตหันมามองตามแรงผลัก หันไปยิ้มจางๆให้อย่างน่ารัก
“ถึงแล้วครับ...ตั้งใจทำงานนะครับ” เอ่ยพร้อมมอบจุมพิตที่พวงแก่มสีชมพูอ่อน เบาๆ กอดคนตัวเล็กเข้าแนบอก
“คุณหมอก็เหมือนกันฮะ..แล้วก็อย่าแอบมองคุณพยาบาลสวยๆด้วยผมหึง” ดึงตัวเองออกพลางชี้นิ้วขึ้นสั่ง เหมือนคุณครูใจร้ายกำลังดุนักเรียน
“อ่าส์...พยาบาลสวยๆก็เอ็กซ์ไม่เท่า แฟนผมหรอกครับ ฮ่าๆ” ทิ้งท้ายหัวเราะรั่ว ส่งสายตากรุ่มกริ่ม จนหน้าขนลูกมายังร่างบาง มือเล็กตีลงอย่างหมันใส้ ก่อนนะพยายามหันและจะเปิดประตูออกจาตัวรถ
แขนกำยำของร่างสูงดึงข้อมือเล็กเหมือนจงใจจะรั้งเข้ามาใกล้ ส่งมอบรอยจูบลงบนเรียวปากสวยลิ้นอุ่นสอดเข้าดูดดื่มความหวานล้ำของคนตัวเล็กตรงหน้า ฉกชิงความน่าหลงไหลของร่างบางเหมือนเกร่งว่า หากเขาจากคนตัวเล็กไป คงจะคิดถึงจนแทบบ้า
ร่างบางผละออกช้าๆแววตาคู่สวยฉำเยิมและเชิญชวน ก่อนคนตัวสูงจะกระตุกยิ้มมุมปากเพราะทราบดีว่าตอนนี้ร่างบางเองรู้สึกเช่นไร พลางก้มลงกระซิบน้ำเสียงเจ้าเล่ห์บอกคนตัวเล็กตรงหน้า
“ผมรู้นะ คุณคิดอะไรอยู่...แต่คงไม่ได้นะครับ ตั้งใจทำงานนะที่รัก และเดี๋ยวเย็นนี้ ค่อยว่ากัน หึหึหึ”
“คะ..ใครคิดอะไรเล่า!!! ปะ..ไปเลย ไม่ต้องมาทำสีหน้าแบบนี้ด้วย...ชิส์” ทิ้งท้ายอย่างเคืองๆพร้อมอาการเขินอายใบหน้าหวาน แอบขึ้นสีแดงจางๆ เกลียดจริงๆเลยคนรู้ทันเนี่ย!!!!~
ขาเรียวกว้างเดินเข้ากองถ่ายอย่างเร่งรีบ คว้ามือถือรุ่นใหม่สีดำสนิทเครื่องเงากดเบอร์ของผู้จัดการส่วนตัวลงไป เสียงสัญญาณดังอยู่เพียงไม่กี่ครั้ง ก็มีเสียงของผู้ที่ร่างบางต้องการติดต่อดังขึ้น
“ว่าไง...ฮยอกแจ” เสียงปลายสายดังขึ้น ทันทีที่สัญญาณเรียกสิ้นสุดลง
“ทงเฮ...นายอยู่ไหนเนี่ย” ฮยอกแจเอ่ยถามคนตัวสูง ปลายสายเพราะหากเขาไม่มีทงเฮ เขาก็ไม่รู้ว่าคิวงานวันนี้ต้องอะไร ยังไงอย่างไรบ้าง
“ชั้นอยู่กับคิบอม...กำลังจะไปที่กอง นายเข้าไปแต่งตัวได้เลย อีก สิบนาทีฉันจะถึงกอง อ่อ แล้วก็ถามผู้กำกับด้วยนะว่าวันนี้ เราจะถ่าย ถึงกี่โมง เพราะฉันมีเดทกับคิบอมตอนเย็น” บอกจุดหมายของเรื่องราวทั้งหมดที่ใช้ให้เพื่อนรักถามผู้กำกับ อย่างเป็นจริงเป็นจัง
“อืม..ว่าแต่หน้าที่คุยเรื่องรายระเอียดงาน ผู้จัดการต้องเป็นคนจัดการไม่ใช่รึไงแก ค่าตัวชั้นแกก็หักนี่ยังมาใช่งานกันอีก ทำไมไม่ให้ชั้นจัดคิวงานเองเลยล่ะห๊า เจ้านี่” ฮยอกแจถึงกับบ่นกัดๆเพื่อนรัก อย่างหมันใส้
“ได้ๆ..งั้นเดี๋ยวชั้นเอา คิวงานไปให้แกจัดการเอง แต่ค่าตัวแบ่งเท่าเดิมนะ ฮ่าๆ” ทงเฮไม่ปฏิเสธอีกทั้งยัง หัวเราะรับคำ อย่างสนุกสนาน ให้ได้แบบนี้สิไม่น่าไป ประชดมันเลยจริงๆ เจ้าทงเฮเอ๊ย!!!!
“ชิชะ...ชั้นจะฟ้องฮันเกิง ว่าแกกดขี่ชั้น” คนตัวเล็หเริ่มขู่เพื่อนรัก แม้ทั้งคู่จะอายุห่างกันเป็นปีแต่ ด้วยความที่ต้องทำงานด้วยกัน มาหลายปีจึงทำให้เขาและทงเฮ ไม่สามารถจะใช้คำพูดที่ห่างเหิน แบบรุ่นพี่รุ่นน้องกันได้
“งั้นชั้นจะฟ้องคิบอม ว่าแกไม่ยอมให้ชั้นกะคิบอมไปสวีตวี๊ดวิ้วกัน หึหึหึ” ทงเฮเอ่ยออกมาอย่างเป็นต่อ หัวเราะลั่นจนหน้า ฆ่าทิ้ง
“เออ...ชั้นยอมแก รีบๆมาด้วย ด่วนเลยนะครับ คุณผู้จัดการส่วนตัว” ประชดทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป
ฮยอกแจจัดการพับฝามือถือลงกระเป๋ากางเกงเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว เปิดประตูเข้าไปภายในห้องพัก ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะแต่งหน้า
“อุ๊ย!!!น้องฮยอกแจ คุณพี่กำลังบ่นถึงอยู่พอดีเลยค่ะ มามะ มาคุณพี่จะแต่งหน้าให้” เสียงช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองดังขึ้น ขวักมือเรียกร่างบางที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูให้เข้าไปหา ใบหน้าหวานยิ้มรับอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินไป ยังเก้าอี้หมุนตัวสูงที่ตั้งอยู่หน้ากระจก
“วันนี้แอบมาเลท นะคะเนี่ยน้องฮยอกแจ” ช่างแต่งหน้าเอ่ยบ่นขึ้นขณะที่กำลังทารองพื้นกันน้ำให้ร่างบาง
“พอดี...รถติดนิดนึงน่ะฮะ” หันกลับมาตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน
“เหรอคะ..ว่าแต่ว่าน้องฮยอกแจน่ารักๆแบบนี้ มีแฟนหรือยังคะเนี่ย”
คำถามที่ทำเอาร่างบางถึงกับก้มหน้าข่มความเขินอาย เขาเองในฐานะคนโสดในสายตาของประชาชน อย่างที่บอกอาชีพคนของประชาชน ไม่แปลกหากต้องปกปิด เรื่องส่วนตัวบางเรื่อง
“อะ...เอ่อ...มะ...ไม่มี..ฮะ” ร่างบางตอบอึกอักเลือกที่จะปกปิดเรื่องราวของเขาเอาไว้เป็นความลับเสียจะดีซะกว่า เพราะบอกไปคงไม่ดีต่อตัวเขาเองและฮันเกิง
++++++++++++100%++++++++++++++++
เซง เครียด ไม่ได้ ไป คอน มิโร ฮ่าๆ
อัพฟิก แบบไม่มี NC อย่าบอกว่าเจบปวดกัน
ฮ่าๆ
เม้นค่ะเม้น เม้นค่ะ
อ่อ...ภาคแรก เปิดรวมเล่ม อีกครั้งแล้วนะ
ตามดูที่ภาคแรกค่ะ
จร๊วป
ความคิดเห็น