คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Hysterie Of Love (ตอนที่ 4)
Hyeterie Of Love (ตอนที่ 4)
( สับสน )
แสงตะวันลับขอบฟ้า ดวงจันทร์เคลื่อนย้ายมาแทนที่ ร่างบางนอนอยู่บนที่นอน ที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ค่อยๆลืมตาขึ้น และกำลังคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ฮึกๆ เรามาทำบ้าอะไรที่นี่เนี้ย ฮือๆ” เมื่อซองมินคิดทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่เขาเข้ามาในบ้านหลังนี้ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
แอ๊ด~ ~
เสียงประตูห้องถูกเปิด แล้วตามด้วยชายหนุ่มร่างสูงคนที่ซองมินไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้
“นายเข้ามาทำไม ต้องการอะไรอีกห๊ะ!!”
“ก็นี่มันห้องของชั้น ชั้นจะเข้ามาทำอะไรก็เรื่องของชั้น ว่าแต่นายเหอะเมื่อไหร่จะลงไปหาอะไรมาให้ชั้นกินซักทีชั้นหิวแล้วนะ”
“นี่ นาย นาย ฮือๆ ไอคนเลว ไอบ้า ชั้น ชั้นเกลียดนาย ฮือๆ”
“อ่าว....นายนั่นแหละที่บ้า อยู่ดีๆก็มาว่าชั้น มาบอกว่าเกลียดชั้น นายกล้าดียังไงห๊ะ”
“นายมันบ้า ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำสิ่งที่ทุเรศๆไว้แล้วยังมาพูดแบบหน้าตาเฉย นายมันไม่ใช่คน ฮือๆ”
สิ่งที่ซองมินพูดออกมาทำให้คยูถึงกับชะงัก แล้วกระตุกยิ้มเย็นชาออกมา
“หึ นายอยากจะให้ชั้นรับผิดชอบ งั้นใช่ไหม?”
ซองมินมองหน้าคยูอย่างชิงชัง แล้วก็หลบหน้ามองไปทางอื่นเพราะในใจของซองมินตอนนี้เขาไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนตรงหน้าอีกแล้ว ไม่อยากจะได้ยินแม้แต่ชื่อของผู้ชายที่ชื่อ โจ คยูฮยอนอีกแล้ว
“ตอบมาสิ ทำไมไม่ตอบละหรือว่า....”
“ฮึก หยุด ความคิดสกปรกๆของนายได้แล้ว แล้วก็ออกไปซะชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย ชั้นเกลียดนาย ชั้นเกลียดนายได้ยินไหม ฮือๆ”
ซองมินพูดแล้วมองหน้าคยูด้วยความโกรธแค้น ชิงชังอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าคนที่ดูท่าทางใจดีอย่างคยูจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้
“ก็นี่มันห้องของชั้น แล้วนายจะให้ชั้นไปไหน หึ” คยูตอบอย่างหน้าตาย
“ได้ ถ้านายไม่ไปชั้นไปเอง โอ้ย” ซองมินพูดจบแล้วก็ลุกจากที่นอน แต่ด้วยความเจ็บปวดที่คยูได้มอบให้มันทำให้เขาต้องนั่งลงทีเดิม
“ซองมิน!!” คยูรีบเข้าไปพยุงตัวซองมินไว้แต่กลับถูกสายตารังเกลียดของซองมินมองอย่างไม่ละสายตา
“เอามีสกปรกของนายออกจากตัวชั้น เดี๋ยวนี้”
“ชั้นก็แค่ไม่อยากให้นายมาตายในห้องชั้นหนะ เลยช่วย”
คำพูดของคยูยิ่งทำให้ซองมินรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นมันไม่ได้เจ็บกายแต่มันเจ็บที่ใจ ซองมินทนที่จะมองหน้าคยูไม่ได้อีกแล้ว จึงพยายามซ้อนความเจ็บปวดทางกายไว้แล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่มีคยูเดินตามมา
“จะไปไหนหนะซองมิน” ฮันกยองเอ่ยถามซองมินที่บนใบหน้าสวยมีแต่คราบน้ำตา
“ผมจะกลับบ้านครับ ผมคงทำงานนี้ไม่ได้แล้วครับ ขอโทษนะครับ” ซองมินตอบแล้วหันไปมองหน้าคยูอย่างเคืองๆ
“ใจเย็นๆนะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน ซองมินมีอะไรไม่สบายใจหรือคยูทำอะไรให้นายไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ” ฮันกยองจับมือซองมินไว้แน่นแล้วลูบไหล่ด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่อยากพูดถึงมัน ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พี่ผมคงรอแย่แล้วละ” พูดจบซองมินก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่มีชายหนุ่มทั้ง 2 คนมองตามอย่างไม่วางตา
“คยู นายทำอะไรซองมินหนะ ทำไมซองมินถึงได้เป็นแบบนี้” ทั้งๆที่ฮันยองรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ยังหันไปถามความจริงกับคยู
“พี่ก็น่าจะรู้นะ ว่าผมทำอะไร คนอย่างผมมันจะมีอะไร ก็แค่เป็นโรคที่น่ารัง
เกลียดนี่” คยูอย่างยอมรับผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นหรอกแต่เป็นเพราะไอโรคบ้าๆที่เขากำลังเป็นอยู่ มันทำให้เขาต้องทำร้ายคนดีๆอย่างซองมินอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษนะซองมิน ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่ร่างกายของผมมัน.....น้ำตาของคยูเริ่มไหลออกมาอย่างพลั่งพลู เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาได้ทำร้ายซองมิน เขาน่าจะขอโทษและบอกความจิงบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาให้ซองมินรู้แม้ว่าซองมินจะไม่ให้อภัยเขาเลยก็ตาม เขานี่มันเลวจิงๆ
เมื่อฮันกยองเห็นน้องชายของเขาร้องไห้ก็เข้าไปปลอบ ซึ่งเขาก็เข้าใจและไม่โกรธคยูแม้แต่น้อย แถมยังสงสารน้องชายสุดที่รักอย่างมากที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับซองมินเอง”
“แล้วพี่คิดว่าซองมินเขาจะฟังหรอ”
“พี่จะอธิบายให้เขา เข้าใจเอง นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“แต่.....”
“เชื่อสิ ซองมินเขาน่าจะมีเหตุผลพอ ถ้ารู้ว่าแกทำไปเพราะอาการของโรคที่แกเป็น เขาก็น่าจะเข้าใจนะ” ฮันกยองยิ้มให้คยูอย่างมั่นใจแต่ขัดกับสีหน้าของคยูที่ดูจะไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย
.
.
.
.
.
.
.
- ~ กริ๊ง ~ ก๊อง ~ -
“มาแล้วครับบบบบ อ่าวกลับมาแล้วหรอซองมิน ทำไมกลับดึกจัง แล้วทำงานเป็นไงบ้างเหนื่อยไหม ^^ ” จองซูถามซองมินอย่างเป็นห่วง
-----------------------####--------------------
ซองมินไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มเล็กๆให้จองซูแล้วเดินขึ้นห้องไป
“เป็นอะไรของเค้านะ ไม่พูดไม่จา เฮ่อ~” จองซูบ่นอุบอิบคนเดียวก่อนเดินขึ้นห้องไป
.
.
.
.
.
“ฮึกๆ ฮือๆ” ซองมินที่นอนอยู่บนเตียงสีชมพูหวาน ร้องไห้ไม่หยุด ตั้งแต่เขาเดินกลับเข้ามาในห้อง ภายในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อบ่าย ไม่เคยมีใครทำร้ายเขาอย่างนี้ ทำร้ายทั้งกายและใจ มันช่างเป็นสิ่งที่โหดร้ายสำหรับ ลี ซองมินคนนี้เหลือเกิน...................
ฮือๆๆ สงสารซองมินอะ คยูก็น่าสงสาร
ซองมินเข้าใจคยูมันหน่อยนะ
คึคึ ไรเตอร์อินไปหน่อยคะ ถ้าอยากรู้ว่า
ตอนต่อไปจะเป็นไงต้องเม้นๆๆๆแล้วก็เม้นเท่านั้นคะ
ตอนนี้ขอ 10 เม้นนะ สงสารคนแต่งเถอะคะ
ให้กำลังใจหน่อยนะ ^^
ความคิดเห็น