คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 :: เอาแต่ใจ (ก็เพราะหึงนายนั่นแหละ!)
ตอนที่ 4 เอาแต่ใจ (ก็เพราะหึงนายนั่นแหละ!)
…บางทีความรักก็ไม่ต้องการเหตุผล
แสงอรุณยามเช้าเล็ดลอดผ่านมู่ลี่สีขาวเข้ามาในห้องจากทางหน้าต่างบานใส ปรากฏให้เห็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังหลับใหลอยู่บนเตียงนอน และสภาพของห้องที่สกปรกเลอะเทอะไม่ต่างอะไรกับรังหนู ซองมินค่อย ๆ แง้มประตูห้องนอนเปิดออกเบา ๆ อย่างเงียบเชียบ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเจ้าของห้องยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง
“ให้ตายสิ นอนกินบ้านกินเมืองจริง ๆ เลยนายเนี่ย” เสียงหวานบ่นอุบอิบพร้อมพยายามก้าวขายาว ๆ เพื่อข้ามสิ่งกีดขว้างต่าง ๆ ที่เจ้าของห้องไม่ยอมดูแลเก็บให้ดีจนมันรกเละเทะระเนระนาด มือบางดึงสายตรงข้างหน้าต่างเพื่อเปิดม่านมู่ลี่ ทำให้แสงสว่างสามารถเข้ามาให้ห้องรก ๆ ของร่างสูงได้ง่ายขึ้น
“แบบนี่สิถึงจะดี” พึมพำกับตัวเองแล้วก้าวขาไปยังเตียงนอนของเจ้าของห้องเพื่อทำการปลุก นี่แหละงานชิ้นใหญ่เลย!
“คยูฮยอนนน!! ตื่น ๆ ๆ!” ร่างบางตะโกนลั่น แต่ถึงกระนั้นเจ้าของชื่อก็ยังไม่ตื่นสักที
“นี่! ตื่นได้แล้ว จะนอนจะโล่รึไงห๊าา” ไม่พูดเปล่าพร้อมดึงผ้าห่มออกจากร่างสูง ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผลเมื่อร่างสูงเริ่มเอามือควานหาผ้าห่มเพราะความหนาว มือเล็กจึงยิ่งได้ใจกระชากหมอนข้างต่ออีกที
“อืม! ห้านาทีน่า…” คยูฮยอนทำเสียงหงุดหงิดแล้วหยิบหมอนหนุนมาปิดหูป้องกันเสียงรบกวน ซองมินจึงฉุนกึก…ให้ตายสิ! ไอตัวขี้เกียจ!!
“จะลุกไม่ลุก”
“…”
“จะไม่ลุกดี ๆ ใช่มั้ย..?”
“…….zz zZZ..”
“งั้นไปนอนต่อในนรกซะเถอะ!”
ตึงงงงง!!
“อ้าว ปลุกคุณคยูฮยอนสำเร็จแล้วหรอครับคุณชางมิน” เสียงใสทักขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินทำหน้าสะใจลงมาจากบันไดชั้นสอง
“ก็ประมาณนั้นแหละ เดี๋ยวก็ลงมาแล้…”
“ลี ซองมิน!!” ไม่ทันขาดคำเสียงทุ้มของคนตื่นยากก็ดังขึ้นลั่นบ้านทันที ซองมินยิ้มกริ่มก่อนจะหันไปทางร่างสูง
“จ๋า~?”
“ใครใช้ให้นายปลุกฉันแบบนี้ ถ้าหน้าหล่อ ๆ ของฉันเสียโฉมไปจะว่ายังไง! การนอนไม่พอมันเป็นอันตรายต่อผิวหน้านะ!!” คยูฮยอนพูดพร้อมทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินตรงมาทางโต๊ะอาหารที่มีซองมินกับชางมินกำลังช่วยกันจัดโต๊ะอยู่
“เออ ๆ ไอพ่อคนสำอาง ทีหลังก็นอนให้เร็วกว่านี้สิ มัวแต่เล่นเกมส์จนดึกดื่นยันตีสามตีสี่อยู่ได้ หน้านายมันจะแก่กว่าอายุก็เพราะแบบนี้นี่แหละ นอนตื่นสายจนตะวันจะเลียก้นอยู่แล้ว!” ซองมินบ่น ไอเราก็นึกว่ามันจะโกรธเพราะไปปลุกมันโดยการถีบตกเตียง ที่ไหนได้…ดันโกรธเพราะกลัวนอนไม่พอ เดี๋ยวหน้าเสียโฉม
นี่ตกลงนายเซเมะหรืออุเคะกันแน่เนี่ยคยูฮยอน
ถ้านายเคะจริง ๆ แล้วฉันคงไม่ต้องเล่นมินคยูให้นายหรอกใช่ม้ายยย!!? =[]=!
“ผมว่าเรามาทานข้าวกันก่อนดีกว่ามั้ยครับ วันนี้คุณซองมินทำเองทั้งนั้นเลย” ชางมินผู้อาศัยอยู่ในบ้านนี้อีกคนรีบห้ามทัพ
“ห๊า แล้วนายได้ช่วยไอกระต่ายเตี้ยนี่ทำรึเปล่าชางมิน” ร่างสูงเบิกตาโพล่ง
“อ๋อ เปล่าครับ ผมตื่นไม่ทัน ตะกี้ผมเองก็เพิ่งตื่นเมื่อกัน แหะๆ” ร่างโปร่งยิ้มแหย ๆ
“เฮ้ย! แล้วจะกินได้ยังไ..”
ผัวะ!!
“ใครกระต่ายเตี้ยห๊ะ! ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน!!” ซองมินทำหน้าดุหลังจากที่จัดการใช้ฝ่ามือกระต่ายอรหันต์ลงทัณฑ์คนปากเสียเสร็จ แล้วเลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ใกล้ตัวเองที่สุด โต๊ะอาหารเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า อีกฟากของโต๊ะคือคยูฮยอน ส่วนอีกฟากโต๊ะจึงคือซองมินกับชางมิน
“ชางมิน..” เสียงทุ้มลากเสียงเรียกพลางจ้องคนตรงข้ามทั้งสองอย่างไม่วางตา
“นายมานั่งนี่ ฉันจะนั่งนู้น” พูดพลางชี้ไปยังเก้าอี้ข้าง ๆ ซองมินที่ร่างโปร่งกำลังนั่งอยู่
“เอ๊ะ นายนี่เอาแต่ใจจัง จะนั่งตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ คนเขานั่งจนจะลงมือกินอยู่แล้วไปเรียกให้เขาลุก เสียมารยาท” เสียงหวานบ่นสั่งสอน
“ทำไม นายเป็นแม่ฉันหรือไงห๊ะ บ่น ๆ ๆ อยู่ได้!”
“เออ!! ฉันจะเป็นแม่อีกคนให้นายเอง ลูกดื้อแบบนี้ต้องจับตีก้นสั่งสอน!!!” เสียงหวานสวนกลับทันควันทำเอาคยูฮยอนหน้าเหวอ
กรรม! ไอเราก็นึกว่าเล่นมุกนี้แล้วร่างบางจะหยุด ที่ไหนได้ กลับหนักกว่าเดิมอีก
นี่จ้างให้มาเป็นคนใช้นะไม่ใช่เป็นแม่!
แล้วตกลงเขาคงไม่ต้องให้ซองมินมาตีก้นเขาจริง ๆ หรอกใช่มั้ย!!?
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณซองมิน ผมเองก็อยากนั่งตรงนั้นอยู่พอดี” ชางมินรีบพูดแล้วลุกไปแลกที่นั่งกับร่างสูง คยูฮยอนจึงยิ้มกรุ่มกริ้มแล้วเดินมานั่งตรงเก้าอี้ข้าง ๆ ซองมินก่อนจะยักคิ้วให้ในชัยชนะ
เอ้า…ก็ไม่อยากให้ซองมินนั่งใกล้ใครนี่ ผิดตรงไหน??
ลี ซองมินต้องนั่งใกล้โจว คยูฮยอนคนเดียว!
...~~~~~*~~~~~…
“ฮยอกแจ~” เสียงใส ๆ ดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของรอบวันทำให้เจ้าของชื่อต้องหันหน้าไปตามเสียงก่อนจะขานรับเสียงหวาน
“ว่าไงดงเฮ?”
“อา..เปล่าหรอก ฉันแค่อยากเรียกเฉย ๆ” ร่างเล็กพูดพร้อมก้มหน้างุดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ทำเอาฮยอกแจต้องหัวเราะร่าแล้วหยิกแก้มของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
“นายต้องมีอะไรในใจแน่ ๆ เลย บอกฉันมาเถอะ” เสียงหวานซักไซ้ คนถูกถามจึงทำหน้าอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะพูดไปตามใจต้องการ
“ฉันแค่ลำบากใจน่ะ ฉันอาศัยอยู่บ้านนายโดยไม่ช่วยทำอะไรเลย..รู้สึกไม่ดี พอมีอะไรให้ฉันช่วยบ้างมั้ย?”
“เห...” ฮยอกแจลากเสียง “นายนี่น่ารักจังเลยดงเฮ ถ้าฉันเมะฉันคงจะขอนายเป็นแฟนไปแล้วนะเนี่ย” ร่างบางพูดกลั้วหัวเราะ
เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าหวานของร่างเล็กจึงขึ้นสีแดงระเรื่อทันที พลางช้อนตามองคนตรงหน้าแล้วรีบผลุบสายตาลงต่ำอย่างเขินอาย
“ฮยอกแจ..” เสียงใสพูดแล้วกระตุกชายเสื้อของของอีกฝ่ายเบา ๆ “แล้วถ้าฉันบอกว่า...ฉันจะเมะให้นายก็ได้ล่ะ”
“เอ๋..?” ฮยอกแจลากเสียงขึ้นสูงอย่างงุนงงในคำพูดของคนตรงหน้า
“ถ้าฉันเมะให้นายได้....นายจะยอมเป็นแฟนฉันมั้ย?”
“เออ.. ฉัน....”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนูฮยอกแจ”
ยังไม่ทันจะสิ้นคำตอบของร่างบางจู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน ทั้งคู่จึงหันหน้าไปตามเสียงเรียกทันที
“อะ…อรุณสวัสดิ์คิบอม!” ฮยอกแจทักตอบรวดเร็ว อีกใจก็นึกโล่งใจที่ไม่ต้องตอบคำถามชวนยูริแบบนั้น
น่า…ดงเฮก็แค่ล้อเราเล่น
แต่แค่ล้อเล่นทำไมต้องขนลุกด้วยล่ะลี ฮยอกแจ!!
“นี่ใครหรอฮยอก” คนชวนยูริถามขึ้นอย่างสงสัย ทั้ง ๆ ที่พยายามซ่อนสายตาขุ่นมัวที่กำลังหงุดหงิด
ก้านขวางคอเสียจริง…
“อ๋อ คิบอมน่ะ เลขาส่วนตัวของพี่ฮัน เออ…คิบอม นี่ลี ดงเฮ...เพื่อนของฉันเอง คนที่ฉันบอกว่ามีปัญหาคราวนั้นแล้วอยากจะมาพักอาศัยด้วย” ฮยอกแจแนะนำให้รู้จักกันสองฝ่าย ร่างเล็กจึงโค้งตัวลงเล็กน้อยพร้อมโปรยรอยยิ้มหวาน
“สวัสดีคิบอม ฉันลี ดงเฮ…ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“..” หากแต่ร่างสูงกลับยืนนิ่งพลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่เป็นมิตรตั้งแต่หัวจรดเท้า ดงเฮจึงถึงกลับหน้าเสียแล้วกระตุกชายเสื้อของฮยอกแจเบา ๆ อีกครั้ง
“ฮยอก...คิบอมดูเขาไม่ชอบเราเลย เรามาอยู่ที่นี่จะดีจริง ๆ หรอ”
“ดีสิ คิดมากน่า…คิบอมมันก็ชอบทำหน้าไร้ความรู้สึกแบบนั้นไปเรื่อยแหละ อย่าคิดมากเลย” ร่างบางปลอบใจเพื่อนแล้วส่งสายตาดุไปให้ร่างสูง
“คิบอมอย่าแกล้งดงเฮเขาแบบนี้สิ! ดูสิขวัญเสียหมดแล้ว” เสียงหวานตำหนิแกมแหย่เล่นด้วยความสนิทสนมเพราะทึกทักไปเองว่า คิบอมคงมัวแต่เก๊กหน้าจนร่างเล็กกลัว
คิบอมทำหน้านิ่งพลางลอบถอนหายใจอย่างเอือมระอา ‘ไร้ความรู้สึก’ กับ ‘ไม่เป็นมิตร’ มันต่างกันนะครับคุณหนู!
“ฮยอกแจ...” ร่างเล็กพูดพร้อมพยายามหลบสายตาคมจากร่างสูง ร่างบางจึงบีบมืออีกฝ่ายเบา ๆ อย่างปลอบปะโลม สงสัยว่าดงเฮคงจะยังไม่คุ้นชินกับที่นี่
“ไม่เป็นไรหรอกดงเฮ งั้นเดี๋ยวฉันพาเดินเล่นรอบบ้านเอามั้ย”
“อา..งั้นไ..”
“คุณฮันคยองเรียกครับคุณหนู”
และก็เป็นอีกครั้งที่เสียงทุ้มพูดขัดทั้งสองคน ฮยอกแจจึงขมวดคิ้วมุ่นพลางหันไปทางคิบอม
“เรียกทำไม”
“ไม่ทราบครับ” คิบอมตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย สายตาคมจ้องไปยังผู้ที่กำลังพูดด้วยแต่กลับเหลือบไปทางดงเฮเป็นระยะ ๆ ฮยอกแจจึงทำแก้มพองลมน้อย ๆ
“ก็ได้ ดงเฮ...เดี๋ยวฉันไปหาพี่ฮันก่อนนะ นายให้คิบอมพาเดินเล่นรอบบ้านเอาละกัน คิบอม!...ฝากดงเฮด้วยนะ”
“อะ เดี๋ยวสิฮยอก!”
ยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวดีที่พูดเองเออเองก็เผ่นแน่บไปหาพี่ชายโดยทิ้งงานกองโตไว้ให้กับสองคนที่เหลือ ร่างสูงจึงถอนหายใจน้อย ๆ ในความซนของเจ้าตัวเล็ก ส่วนดงเฮก็ได้แต่ทำอ้ำอึ้งอย่างลำบากใจเมื่อต้องอยู่กับคนที่ดูเหมือนจะเกลียดขี้หน้าเขาเข้าไส้สองต่อสอง
เจ้าตัวแสบเอ้ย!
……
ก๊อกๆๆ
“พี่ฮันฮะ นี่ฮยอกแจเองนะฮะ” เสียงหวานพูดพร้อมเคาะประตูห้องทำงานของฮันคยอง
“เข้ามาสิ”
เมื่อได้รับสัญญาณให้เข้ามาได้ คนตัวเล็กจึงเปิดประตูเข้ามาทันที หากแต่ฮันคยองกลับนิ่งเฉยเซ็นเอกสารอยู่ต่อเหมือนเดิมไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ ทำเหมือนกับว่าร่างบางไม่มีตัวตน..
ฮยอกแจได้แต่มองพี่ชายที่ก้มหน้าก้มตาทำงานตาแป๋ว ไหนว่าคิบอมบอกว่าพี่ฮันมีอะไรจะคุยกับเขาไง? ทำไมถึงได้เงียบจังล่ะ
“พี่ฮันฮะ” ในที่สุดร่างบางก็ทนไม่ไหวตัดสินใจเปิดการสนทนา
“พี่ให้คิบอมไปตามผมมา มีอะไรรึเปล่า”
“หืม..?” ร่างสูงหยุดชะงักแล้วลากเสียงสูงเล็กน้อย เขาให้คิบอมไปเรียกตอนไหนกัน..?
“อะ…อืม พี่ให้คิบอมไปเรียกมาเอง” เสียงทุ้มตอบ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองให้ไปเรียกตอนไหน แต่ที่คิบอมทำแบบนี้คงมีเหตุผลสักอย่างเป็นแน่
“แล้วเรียกมาทำไมล่ะฮะ” เสียงหวานเริ่มเง้างอน ก็ในเมื่อร่างสูงเป็นคนเรียกเขามาแต่ทำไมกลับดูไม่ค่อยสนใจเขาเลย
“อ๋อ ช่วยจัดหนังสือตรงนั้นให้พี่หน่อยก็แล้วกัน แยกเป็นหมวดหมู่นะ จะได้หาง่าย” ร่างสูงตอบโดยไม่สนใจร่างบางที่เริ่มจะงอน สายตาคมยังคงจ้องอยู่ตรงเอกสารสำคัญ ทำเอาฮยอกแจทำหน้าบึ้งแต่ก็ยอมจัดให้แต่โดยดี
มือบางไล่เรียงไปตามสันปก ให้ตายสิ…มีแต่หนังสืออะไรก็ไม่รู้! เล่มหนา ๆ ทั้งนั้นเลย ไม่ภาษาอังกฤษก็ฝรั่งเศส เดี๋ยวนะ…นี่ภาษาอะไรน่ะ โห มีญี่ปุ่นด้วย อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะเรียนไปโกอินเตอร์ตามหานักร้องในดวงใจที่แดนปลาดิบ…
อ่า…คิดอะไรเพ้อเจ้อน่าฮยอกแจ!!
ต่ะ…แต่ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ!? เพราะพี่ชายของเขาก็หล่อนะ! หล่อมาก ๆ ด้วย!!
ถ้าเป็นจริง พี่ฮันก็จะมีแฟน.. อ่า ก็น่าดีใจออกถ้าพี่สะใภ้เขาเป็นนักร้องสาวแสนสวย
…แล้วเขาล่ะ…
พี่ฮันไม่คิดจะสนใจเขาบ้างเลยหรอ..
ใบหน้าหวานก้มหน้านิ่งอย่างน้อยใจเมื่อคิดเองเออเองกับอนาคตก่อนจะขยี้ผมตัวเองอย่างคนคิดไม่ตก
อ๊ากกกกกก!! ไอบ้าฮยอกแจ! พี่ฮันเขาเป็นพี่ชายเรานะ!! ทำไมถึงไปคิดอกุศลขนาดนั้นได้ฟร่ะ!!
ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ก็เถอะ…
ปัดโธ่!! ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าพี่ชายแหละเฟ้ยยยยยยยยยยย!!!
ความคิดกระจุกกระจิกตีกันไปมาในหัวสมองทั้ง ๆ ที่ร่างบางก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำให้ใบหน้าหวานรีบสะบัดความคิดบ้า ๆ ออกไปแล้วมุ่งความสนใจไปที่หนังสือบนชั้นแทน มือบางรีบจัดหมวดหมู่ของหนังสือโดยเร็วไว หนังสือส่วนใหญ่มักจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ คงเป็นเพราะงานของตระกูลเขาเกี่ยวข้องกับธุรกิจอย่างมากจึงจำเป็นต้องศึกษา
ร่างบางพยายามเขย่งเท้าเมื่อหนังสือที่จะหยิบนั้นอยู่ชั้นสูงเกินไป แต่ในที่สุดก็ประสบผลเมื่อนิ้วเรียวแตกสันปกถึงแล้ว มือบางพยายามจะดึงมันออกมาแต่หนังสือตรงนั้นกลับเรียงกันแน่นเหลือเกินจนหยิบออกมายาก
“ฮึบ!” เสียงหวานออกเสียงราวกับให้กำลังใจตัวเอง และในที่สุดหนังสือเล่มนั้นก็ออกมาได้ แต่กลับออกมาพร้อมกับหนังสือเล่มอื่น ๆ!
“อะ!” เสียงหวานอุทานลั่นพร้อมหลับตาปี๋แล้วเอามือกุมหัวเมื่อหนังสือกองโตกำลังจะหล่นลงมาทับตน
เจ็บ!
…มั้ง..
“..” โดนหนังสือหนัก ๆ แบบนั้นทับมันจะเจ็บไม่ใช่หรอ ทำไมเขาถึงไม่เจ็บเลยล่ะ
ดวงตากลมที่เคยหลับตาปี๋ค่อย ๆ ลืมตาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ปรากฏให้เห็นเงาที่ทอดกายอยู่บนตัวเขา เพราะร่างสูงที่เคยนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะทำงานงก ๆ กลับกำลังเอาตัวบังเขาทำให้โดนหนังสือทับเต็ม ๆ แทน
“หนัก..” เสียงทุ้มบ่นอุบพร้อมพยายามขยับตัวแต่ดูเหมือนหนังสือที่หล่นลงมานั้นมันมีจำนวนมาก เมื่อร่างสูงขยับตัวกองหนังสือจึงจนเคลื่อนที่ไปชนชั้นวางหนังสืออีกรอบ หนังสือสองสามเล่มที่จะทำท่าจะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่จึงหล่นลงมาทันทีแถมยังไปโขกหัวร่างสูงดังโป๊ก
“โอ้ย!” เสียงทุ้มร้องลั่น พร้อมกับศีรษะที่ลดระดับต่ำลงตามแรงของหนังสือ ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร...
“เออ...” ร่างบางได้แต่มีสีหน้าแดงระเรื่อเพราะไม่เคยได้ใกล้พี่ชายขนาดนี้.. หลายปีก่อนเขาเคยสนิทสนมกับฮันคยองมากก็จริง อาบน้ำด้วยกันก็จริง แต่เพราะว่าตอนนั้นยังเด็กมากจึงไม่รู้สึกอะไร แต่เพียงหลายปีที่เขาห่างไกลกัน...ทำไมถึงทำให้ใจเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ..?
สิบปี...ที่ฮันคยองไปเรียนต่ออยู่เมืองนอกโดยไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเขา
สิบปี...ที่เขาคิดถึงพี่ชายคนนี้มาโดยตลอด
สิบปี...ที่เขาหวังและอ้อนวอนต่อดวงดาวทุกคืนว่าขอให้พี่ชายปลอดภัย
และวันนี้...ที่เขาได้พบกับพี่ชายที่แสนคิดถึงเสียที
ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมของอีกฝ่ายที่ห่างไม่มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรง ใบหน้าหวานที่เคยมีสีน้ำนมกลับถูกแต่งแต้มถูกสีชมพูฝาดชวนดูน่ารักน่าสัมผัสพร้อม ๆ กับนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลมะฮอกกานีที่จ้องประสานกับนัยน์ตาคมของอีกฝ่ายโดยไม่ละไม่ไหน
...แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือละไม่ได้เลยต่างหาก...
แบบนี้ใช่มั้ยนะ...ที่เขาบอกว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ
หัวใจของคนสองคนที่กำลังสั่นไหว เต้นแรง และอบอุ่นเพราะกันและกัน
ต้องรีบถอย...
ร่างสูงพร่ำบอกตัวเอง หากแต่ดูเหมือนมันแทบไม่เกิดประโยชน์เลยเมื่อร่างกายกับหัวใจมันไม่ยอมทำตามที่สมองสั่ง
ระยะอันตราย..
ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคง...
ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานอย่างเชื่องช้าและอ้อยอิ่ง ทำให้ร่างบางที่อยู่ในห้วงสะกดค่อย ๆ ปรือตาลงเตรียมตัวกับสัมผัสที่จะได้รับ..
“มีอะไรติดผมน่ะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมใช้มือหนาหยิบเศษด้ายที่ติดผมออกมาแล้วโชว์ให้ร่างบางดูก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวังแล้วกลับไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานต่อเหมือนเดิม ทิ้งให้ฮยอกแจนอนอยู่ที่เดิมเอ๋ออยู่คนเดียวพร้อม ๆ กับหน้าที่แตกดังโพละ
“ฮยอกแจ...จะนอนอยู่อย่างนั้นอีกนานมั้ย” ร่างสูงทักขึ้นอีกรอบเมื่อร่างบางยังคงทำหน้าเหมือนคนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ทำให้ฮยอกแจต้องสะดุ้งโหยงแล้วดีดตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“อะ...เออ...ผมลุกแล้วฮะ ง่ะ..งั้นเดี๋ยวผมเก็บหนังสือให้นะ ผมขอโทษจริง ๆ!”
“ไม่ต้อง ออกไปเถอะ เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นมาจัดการให้ดีกว่า” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ ทำให้ฮยอกแจต้องรู้สึกผิดไปอีกจึงรีบก้มหัวลงเพื่อขอโทษแล้ววิ่งออกมาจากห้องทำงานนั้น ขาเรียวรีบก้าวยาว ๆ เร็ว ๆ เพื่อให้ไปถึงห้องของตนให้ไวที่สุด
และสวรรค์โปรด…ถึงห้องของเขาสักที!
บิด เปิดและปิด..
ปัง....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
แกมันบ้าลี ฮยอกแจจจจจจ!!
ร่างบางตะโกนลั่นห้องพร้อมขยี้ผมตัวเองอย่างแรง
นั่นมันพี่ชายแกนะ! ห้ามคิดอะไรเกินเลยเซ่!!
ให้ตายสิ! อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องใจเต้นด้วยฟร่ะ!! ไหนจะไออาการบ้า ๆ หน้าแดง ๆ ใจเต้นตุบตับตุบตับนี่อีก!
“ให้ตายสิ..” มือบางยกขึ้นมาปิดใบหน้ายุ่งเหยิงที่แดงก่ำพร้อมทิ้งตัวนอนบนเตียงเสียงดังตุบ ภาพใบหน้าคมยังคงลอยเด่นอยู่ในสมองอย่างห้ามไม่ได้
รู้ว่าพี่ฮันหล่อ…แต่ก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดขนาดนี้
ผ่านไปหลายปี…พี่ชายของเขาดูโตเป็นหนุ่มขนาดนี้เชียวหรอ…
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบอยู่บนใบหน้าเรียวได้รูปคล้ายกับประติมากรรมชิ้นเอก จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากหยัก นัยน์ตาสีรัตติกาลคมเข้มที่ราวกับจะกักขังเขาเอาไว้ในวังวนแห่งเสน่หา
สายตาคู่นั้น…ที่เคยสะกดเขาเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในบ้านหลังนี้
สายตาที่บางครั้งก็ดูมืดมนและเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก แต่บางครั้งก็ดูอบอุ่นยิ่งกว่าใครที่เขาเคยได้เห็น
เขารู้ดี..ว่าเขาและฮันคยองไม่ได้มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกันเลย แต่เขาก็รักและเคารพฮันคยองในฐานะพี่ชายแท้ ๆ คนหนึ่งเรื่อยมา..
…นี่เขากำลังรู้สึกยังไงกับพี่ฮันกันแน่นะ…
ในขณะเดียวกัน
ลี ฮยอกแจคงไม่รู้หรอกว่า ‘พี่ชาย’ ที่เขากำลังคิดถึงอยู่เองก็กำลังสับสนไม่แพ้กับเขา ชั่วครู่ที่ร่างบางเดินออกไปจากห้องร่างสูงก็ผลุบลงบนโต๊ะทำงานทันที ใบหน้าคมที่เคยขึ้นชื่อว่าเย็นชาไร้ความรู้สึกนักหนากลับแดงก่ำ ริมฝีปากเหยียดเม้มเป็นเส้นตรงอย่างสับสน ใบหน้าหวานของผู้เป็นน้องชายยังคงล่องลอยอยู่ในหัวสมองอย่างห้ามไม่ได้และสะบัดไม่หลุด
เขาเกือบจะทำอะไรลงไป..
“โธ่เว้ย!!” เสียงทุ้มตะโกนลั่นแล้วปัดของบนโต๊ะทำงานทิ้งอย่างระบายอารมณ์โทสะ ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พร้อมเอามือขวาเกยหน้าผากอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
โกรธตัวเอง..ที่เกือบจูบกับฮยอกแจลงไป
เพราะถ้าหากจูบเพียงหนึ่งครั้ง ก็ย่อมมีครั้งสองสามตามมา และคงกลายเป็นการทำเรื่องชั่วร้ายพรากพรหมจรรย์ของร่างบางลงไปในที่สุด
คงเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ยิ่งใกล้กันเท่าไหร่…ความรู้สึกนั้นมันก็ยิ่งเพิ่มพูน
มากมาย…จนต้องมีสักวันที่ความอดทนจะมีขีดจำกัด
มันอึดอัดใจ ทั้ง ๆ ที่ใกล้กันแค่นี้…แต่กลับดูเหมือนว่าห่างไกลกันเหลือเกินเมื่อต้องปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง
ฮยอกแจดูสะอาดใสน่าทะลุทนอม แต่ในขณะเดียวกันก็น่าทำลายให้แปดเปื้อน
เพราะเหตุนี้…เขาจะยอมให้ร่างบางมาติดอยู่ในวังวนแห่งการแก้แค้นไม่ได้
ฮยอกแจบริสุทธิ์เกินไปที่จะรับรู้เรื่องพวกนั้น
“พี่จะปกป้องนายให้ได้...ฮยอกแจ”
…ถึงว่าพี่จะต้องกลายเป็นคนที่นายเกลียดมากที่สุดก็ตาม..
อ่า ...เรื่องไม่ดียังไงก็บอกได้นะคะ แฟร์จะได้ปรับปรุง
เพราะถ้ามันไม่สนุกก็คงไม่มีใครอยากอ่าน...จริงมั้ย?
เพราะงั้นก็ไม่รู้จะแต่งไปทำไม ;_;
คอมเม้นต์คือกำลังใจของคนแต่งนะ TTOTT
แฟร์จะไม่อยู่สักอาทิตย์นะคะ ตอนที่ 5 ก็เลยจะฝากบอมลงให้
บอม…คุ้น ๆ กันมั้ย? Blood Mask คนที่แต่งเรื่อง I hate U Hanhyung น่ะค่ะ ใครยังไม่อ่านลองไปหาอ่านดูนะ เนื้อเรื่องลงจบแล้ว ไม่สั้นไม่ยาวเกินไป สนุกก~ เอาหัวบอม(!?) เป็นประกัน ฮ่าฮ่า
>______________________<!!!
Love U reader!!
(รักบอมด้วยในฐานะที่ช่วยลงให้เป็นกรณีพิเศษ กร๊ากกก!!)
ด๊องเป็นใครล่ะเนี่ย นั่นสิ O.o!ความคิดเห็นที่ 19 (จากตอนที่ 4) โอ๊ยยยฮยอกแจช่างไม่รุอารายบ้างเลย ใช่! ฮยอกซื่อเกิน...แฟร์ยังหวั่นๆเลยเนี่ย
55555 55.
มาอัพไวไวนะคะ อัพแล้ววค่า >_<
Name : naezii-oaezii< My.iD > [ IP : 114.128.230.69 ] 
ความคิดเห็นที่ 18 (จากตอนที่ 2) ขอเช็คแฮนด์กับไรเตอณ์ เช็คแฮนด์ๆ
อายุเท่ากันเลย จริงหรอ O_O!
แฟร์เก่งจัง อ่า...ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ =w=;;
เราเคยคิดจะแต่งแต่ไม่เอาดีกว่าท่าทางจะไม่รอด
เหอๆ เอ๋..ไม่หรอก ลองพยายามดู ถ้าลงเมื่อไหร่บอกนะ แฟร์จะไปอ่าน อิอิ ไม่มีอะไรเกินความสามารถขนาดนั้นหรอก สู้ๆ >_<v
Name : (-_-)v~DARK DevIL~\(-_-)z< My.iD > [ IP : 125.24.9.142 ] ความคิดเห็นที่ 17 (จากตอนที่ 4) ตามมาอ่านจ้ะ ขอบคุณค่า
ด๊องร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย เป็นสายลับหรืออะไรประมาณนั้นป่าวหว่า?? เอ๋ เดี๋ยวจะเฉลยในตอนหน้าค่ะ 55+
ฮยอกก็ซื่อซะ เพิ่งรู้จักกันก็ดูแลซะดี(ก็เค้านิสัยดีอ่ะนะ) อ๊ะแน่นอน
สุ้ๆนะจ้ะแฟร์ เยสส >O<!
PS. Super Junior 3rd album!!!! Sorry Sorry Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.27.209 ] 
ความคิดเห็นที่ 16 ไรเตอร์เรื่องนี้นี่น่ารักจริงๆเลย >/////< จริงหรอ!?
และแล้วก็มาอัพดังใจหวัง
แถมชอบคยูมินเหมือนกันด้วย อิอิ
ยิ่งถ้าเอาดงบังมาครบ จะยิ่งน่ารักมากมาย อ่า...แฟร์ลองคิดบทดูแล้ว ครบแน่นอนค่ะ 55+
ไหนไหนฮันฮยอกก็เศร้าแล้ว ก็อย่าให้คยูมินของเราเศร้ามากไปนะ ไม่รับประกัน =w=;; แฟร์แต่งสนองตัวเองเป็นหลัก.. (เลว)
แค่นู๋มินของเรารันทดแค่นี้ก็น่าสงสารแล้ว O.o!
ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เหมือนเดิมนะจ๊ะ สู้สู้ จ้า สู้ๆ~!
Name : MoLoVeKyUmIn [ IP : 210.86.208.213 ] 
ความคิดเห็นที่ 15 (จากตอนที่ 4) หวัดดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านล่ะ ^^
มีแววว่าเรื่องนี้ฮยอกต้องร้องไห้บ่อยๆ TTOTT ถูกต้องแล้วคร้าบบบ~!!
ที่รักค่ะ ทนหน่อยนะ
ด๊องตั้งใจจะทำอะไรฮยอกนี่ ใช่ จะทำอะไร!!
ไม่ได้นะ ต้องให้ป๋าทำก่อน (เฮ้ย ทำอะไรของแกนี่!!) ใช่ ป๋าต้องทำก่อน ...เย้ยยย =[]=! แต่อันนี้มันแน่ค่ะ ไม่ว่าใครก็มิบังอาจพรากเวอร์จิ้นไปจากฮยอกนอกจากป๋า(และแฟร์)ได้ เอิ๊กอ๊ากก
คยูมิน...น่าร๊ากกกก มินๆนี่ท่าจะอ่านฟิคมากไป (เหมือนแกแหละ!!)
แต่เค้าก็อยากให้คยูทำอย่างนั้นนะ (ไอ่หื่น -.,-) อุ้ย จะรับไว้พิจารณา 55+ (แฟร์ก็หื่น)
สู้ๆนะค่ะ ไรท์เตอร์ ค่า ขอบคุณค่ะName : yaoisang [ IP : 125.27.58.137 ] ความคิดเห็นที่ 14 (จากตอนที่ 4)
ฮยอกแจ หนูจะใสซื่อเกินไปมั้ยลูก เนอะ...แฟร์ก็ว่างั้น
แล้วใครมาส่งข่าวให้ป๋าหว่า?? ไม่บอกก
อยากรู้ๆๆ มีแต่เรื่องอยากรู้
ด๊องอ่า อย่าทำอะไรฮยอกกี้เลยนะ TT^TT 55+ เดี๋ยวจะเฉลยค่ะ
Name : €*//JiAh//*€< My.iD > [ IP : 125.26.185.15 ] ความคิดเห็นที่ 13 (จากตอนที่ 4) <p align="center">ง่ะ=[]=!!!!!!<br />ด๊องจ๋า...จะมาเล่นเฮอึนกะฮยอกแล้วหรือ??<br />แล้วแก้มของคยูล่ะ!? อย่าทิ้งแก้มน๊าTOT!!!!<br /><br />ตอนนี้..เดาไม่ออกว่าใครโผล่มาหาป๋า=__="<br />วู้~!!ซับซ้อนๆ<br />ริกะมึนไปหลายรอบละ=_=;;;;<br /><br />พี่สาวสู้ๆนะค๊าบบบ<br />เป้นกำลังใจให้!!</p>
อ่า...อ่านลำบากวุ้ย = =''
ริก้าอยากจะอ่านเฮอึนมั้ยล่ะ เรื่องนี้มีสิทธิ์เป็นสูง 55+
Name : [ IP : 124.121.149.206 ] ความคิดเห็นที่ 12 (จากตอนที่ 4) ใครอ่ะที่อยุ่หลังม่านนั้น 5555 ดารา...55+
เอิ่มๆๆ ฮยอกกี้เค้าก้รักตะเองนะคะฮันกยองง ~~~ มันแน่ ฮา..
(บ้าไปแล้ววว 55) แฟร์ก็บ้า >O<!
แล้วแบบว่า
ด๊อง !! อะไร
อย่ามา . . . อย่ามา O.o!?
เป็นสายลับอะไรให้อีกพรรครึเปล่า? ไม่รู้สิ อิอิ
อ๊ากกก
ฮยอกกี้บอบบางเกิ๊นน ถูกต้อง! 55+Name : beeKUNG [ IP : 125.25.49.252 ]
ความคิดเห็น