คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 5 เหงือกและน้องชายของพี่
[ยอโบเซโย]
“หม่าม๊า...ผมคยูฮยอนนะครับ”
[ห้า...หก...เจ็ด...แปด...อึ๊บ...อ้า...ใคร...นะ]
“หม่าม๊า...ผมชื่อโจ คยูฮยอน”
[ฮ่าๆๆ คิม คยูฮยอนเองเหรอ? แฮ่กๆ คยูฮยอนของหม่าม๊ามีอะไรเหรอลูก]
กว่าความพยายามในการทำให้หม่าม๊าสนใจเขาจะสำเร็จ เด็กอนุบาลโจก็ถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว เสียงหอบที่ดังเล็ดลอดมาทำให้เด็กน้อยพอจะเดาได้ว่าหม่าม๊าของเขากำลังเต้นแอโรบิกอยู่แน่ๆ
“ผมไม่ใช่คิม คยูฮยอน ผมคือโจ คยูฮยอน”
[จะโจหรือคิมก็เป็นลูกหม่าม๊าเหมือนกันนั่นแหละ]
“หม่าม๊ามารับผมหน่อยสิ ผมอยู่ที่...”
คยูฮยอนหยุดพูดก่อนจะหันไปมองรอบๆ ร้าน สรุปแล้วเขาอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย ตอนที่เดินมาจากโรงเรียนคยูฮยอนก็มัวแต่มองหน้าซองมินซะด้วย และความฉลาดที่หม่าม๊าสอนมาก็ถูกนำมาใช้อีกครั้ง
“พี่กระเทย...คุยกับหม่าม๊าของผมให้หน่อยสิ”
ฮยอกแจรับโทรศัพท์มาจากมือของเด็กน้อยด้วยความงุนงง ก่อนจะกรอกเสียงลงไปเพื่อคุยกับผู้ปกครองของเด็กสติเฟื่องที่บังอาจมาเรียกเขาว่า ‘พี่กระเทย’ ทิ้งให้คยูฮยอนกับซองมินกลับมาทะเลาะกันอีกครั้งหนึ่ง จนเดือดร้อนพี่คิบอมต้องมาคอยห้ามทัพอยู่เรื่อยๆ
“พวกเราอยู่ร้านต๊อกโบกี แต่ไม่ได้เป็นร้านแผงลอยนะฮะ เรานั่งในในร้านที่ตั้งอยู่ในซอยสิบสามใกล้ๆ กับโรงเรียนของเด็กเวร...เอ้ย!! ของคยูฮยอนน่ะฮะ”
ฮยอกแจยื่นโทรศัพท์คืนให้คยูฮยอนอีกครั้งหนึ่งก่อนจะหันไปจิ้มต๊อกโบกีชิ้นสุดท้าย ส่วนซองมินก็เปลี่ยนมานั่งกัดซาลาเปาเพื่อไล่ความเผ็ดร้อนออกจากโพรงปากของเขา เพื่อนบ้านอย่างฮยอกแจจึงหัวเราะในลำคออย่างสะใจ
“หม่าม๊า!! ถ้าสามนาทียังไม่มา คืนนี้ไม่ต้องนอนด้วยกันเลยนะ”
[นี่!! ฉันเป็นหม่าม๊าแกนะ เรื่องอื่นน่ะยอมได้ แต่เรื่องไม่ให้นอนด้วยเนี่ยยอมไม่ได้จริงๆ]
“พูดมากน่า...มารับเร็วๆ เถอะ เหม็นนมบูดจะแย่อยู่แล้ว!!”
ขนาดจะกลับบ้านอยู่แล้วยังทิ้งลูกระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ซองมินอีกด้วย มือเล็กๆ จึงกอดต่ายชมพูไว้แน่น เดี๋ยวคยูฮยอนฉวยกลับบ้านไป ใครจะรับผิดชอบล่ะ
[พูดกับหม่าม๊าเพราะๆ ก่อน]
“ไม่เอา!! คนเยอะจะตาย...ผมอายเขา”
[งั้นก็นอนที่นั่นแหละ หรือไม่ก็นอนที่บ้านซองมินของลูกไปเลย ถ้าเป็นไปได้ก็จับซองมินกดเลยนะลูก หม่าม๊าสนับสนุน]
“หม่าม๊าอ่ะ มารับผมเถอะน้า...”
[พูด!!]
เสียงตวาดของหม่าม๊าดังลั่นจนอีกสามคนที่นั่งล้อมโต๊อยู่ยังได้ยิน คยูฮยอนค่อยๆ เอาหน้าของเขาแนบชิดกับโต๊ะก่อนจะเอ่ยเบาๆ แล้วกดวางโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“หม่าม๊าสุดสวย รีบๆ มารับน้องโจนะคร้าบ!!”
-- My Brother , My Love --
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ผู้ปกครองของคยูฮยอนก็ขับรถมาถึงหน้าร้าน คิบอมวางเงินไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินจูงมือซองมินออกมาจากร้านด้วย โดยทิ้งน้องชายขี้งอนของเขาให้ยืนเบ้ปากอยู่ด้านหลัง
“ขอบคุณนะบวมบวม...”
ฮีชอลเอ่ยชื่อของคิบอมตามที่ลูกชายของเขาบอก ฮยอกแจจึงเอามือปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะไว้ ส่วนซองมินก็มองไปที่หม่าม๊าของคยูฮยอนอย่างรู้สึกแปลกๆ ก็ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เหรอที่คุยกับครูจองซูตอนเช้าจนทำให้ลุงหมีของซองมินต้องโมโห
“ผมชื่อคิบอมครับ”
“มันก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ ขอบใจมากเลยนะที่พาคยูฮยอนมาเลี้ยงอาหารอร่อยๆ”
“ด้วยความยินดีครับ”
คิบอมโค้งให้ฮีชอลอย่างนอบน้อม ก่อนที่คยูฮยอนจะถูกหม่าม๊าอุ้มขึ้นไปนั่งในรถยนต์ ทำให้ซองมินมองเข้าไปในรถด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ดะ...เดี๋ยวฮะคุณป้า!!”
ฮยอกแจร้องเรียกฮีชอลขึ้นก่อนที่เขาจะเดินขึ้นรถ ร่างโปร่งหันกลับมาช้าๆ แต่ก็ยังซ่อนสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจเอาไว้ ก็ใครจะไปพอใจที่ถูกเรียกว่าป้าแบบนั้นล่ะ แต่จะว่าไปแล้วมันก็เสมอกันหนึ่งต่อหนึ่งไม่ใช่เหรอ เพราะคยูฮยอนเรียกฮยอกแจกับพี่ชายว่า ‘กระเทย’ กับ ‘บวมบวม’ เหมือนกัน
“ช่วยไปส่งซองมินที่บ้านให้หน่อยได้ไหมฮะ?”
“หืม?”
“เอ่อ...พวกผมมีจักรยานแค่เดียว เลยอยากจะรบกวนคุณป้า...”
“ฮยอกแจ...เกรงใจเขานะ”
พี่ชายสะกิดแขนผู้เป็นน้องเบาๆ ก่อนจะดึงออกมาจากตรงนั้น และซองมินก็เดินตามพี่คิบอมมาด้วย ฮยอกแจเลยยืนลังเลว่าเขาจะกลับบ้านได้ยังไง หากแต่กระจกรถฝั่งคนนั่งก็ถูกเลื่อนลงมาพร้อมกับเสียงเล็กๆ ของเด็กชายคยูฮยอน
“รีบๆ ขึ้นรถสิซองมิน เดี๋ยวให้หม่าม๊าของผมไปส่งก็ได้”
ฮีชอลหน้าเหวอทันทีเมื่อจู่ๆ ลูกชายตัวดีก็มัดมือชกให้แม่มันไปส่งว่าที่ลูกสะใภ้จนถึงบ้าน กระจกถูกเลื่อนขึ้นก่อนที่คนในรถจะลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ ผิดกับซองมินที่ทำหน้าบูดเมื่อถูกฮยอกแจจับยัดเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
“แล้วเจอกันที่บ้านนะซองมินนี่”
น้องชายตัวร้ายของคิบอมเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ มือเรียวโบกมือให้รถยนต์คันหรูจนเคลื่อนลับตาไป ก่อนจะหันมาหาผู้เป็นพี่ชาย
“กลับบ้านกันเถอะช็อกโก้~”
“อารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะสิ!!”
“แน่นอน”
ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินไปซ้อนท้ายจักรยานอย่างสบายใจ ก็ไม่มีตัวปัญหาแล้วนี่นา ฮยอกแจกอดเอวพี่คิบอมของเขาไว้หลวมๆ แต่พี่ชายก็ดึงมือนั้นให้กระชับมากขึ้น ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของพี่ชายอย่างอ่อนเพลีย
...วันนี้ฮยอกแจคงใช้พลังงานในการต่อสู้กับเด็กแก่แดดมากเกินไป
“พี่คิบอม...”
“ครับ?”
“รักฮยอกแจไหม?”
“รักสิ...ก็น้องชายของพี่มีคนเดียว ถ้าไม่รักฮยอกแจแล้วพี่จะรักใครได้ล่ะ”
พี่ชายของฮยอกแจน่ารักแบบนี้เสมอเลย ถ้าฮยอกแจมีแฟน ฮยอกแจก็คงจะอยากให้แฟนของฮยอกแจเป็นเหมือนพี่ชาย เขาคนนั้นจะต้องรักฮยอกแจมากๆ ต้องตามใจฮยอกแจ กอดฮยอกแจไว้ และจะต้องซื้อนมรสสตรอเบอร์รี่ให้ฮยอกแจเหมือนที่พี่ชายทำด้วย
“พี่ชาย...”
“ครับ? ทำไมเรียกพี่บ่อยจัง!!”
“ฮยอกแจอยากรู้ว่า...ระหว่างฮยอกแจกับพ่อแม่ พี่คิบอมรักใครมากกว่ากัน”
“ต้องเป็นพ่อแม่อยู่แล้ว เพราะว่าพ่อกับแม่ทำให้ฮยอกแจของพี่เกิดมาอยู่ข้างๆ พี่ยังไงล่ะ”
“ถ้างั้นระหว่างฮยอกแจกับพี่คิบอมล่ะ พี่รักใครมากกว่ากัน”
“น้องชายของพี่!!”
เหมือนคำพูดของพี่ชายจะทำให้ฮยอกแจนึกอะไรดีๆ ขึ้นมา ริมฝีปากหยักยิ้มกว้างก่อนจะบอกกับพี่ชายของเขา มันก็แค่เกมหนึ่งที่พี่ชายมักจะถูกฮยอกแจรบเร้าให้เล่นด้วยเสมอ และพี่ชายแสนดีคนนี้ก็ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง
“พี่ชาย...ฮยอกแจคิดคำโจมตีได้อีกแล้วนะฮะ!!”
“หือ? อีกแล้วเหรอ?”
“ใช่!! ครั้งนี้ต้องสนุกแน่ๆ แต่เอาไว้เล่นตอนอยู่ที่บ้านก็แล้วกัน”
“ฮ่าๆ ได้เลย...ครั้งนี้ฮยอกแจของพี่ต้องแพ้แน่!!”
เสียงทุ้มบอกกับน้องชายก่อนจะรีบปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีน้ำเงินเข้มแล้ว ถ้ามันกลายเป็นสีดำสนิท พ่อกับแม่จะต้องเป็นห่วงพวกเขามากแน่ๆ และบางทีคิบอมก็อาจจะโดนดุที่พาน้องไปเถลไถลมา
-- My Brother , My Love --
ทางด้านคยูฮยอนที่รบเร้าให้หม่าม๊าของตัวเองไปส่งซองมินที่บ้าน เมื่อรถยนต์สปอร์ตคันสีแดงของฮีชอลจอดสนิท ลุงหมีของน้องซองมินก็ออกมาดูที่บ้านทันที
“ป่าป๊า...น้องมินกลับมาแล้วฮะ!!”
ซองมินวิ่งเข้าไปเกาะแขนป่าป๊าของตัวเองไว้ ก่อนจะพาป่าป๊ามาขอบคุณผู้ปกครองของคยูฮยอนที่หน้าบ้าน
“นายนั่นเองที่...”
“อะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!!”
ฮีชอลเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทายเมื่อถูกจับได้ว่าในตอนเช้า เขาเป็นคนบอกให้คยูฮยอนหลอกล่อลุงหมีเข้าไปในโรงเรียน เพื่อที่เขาจะได้คุยกับครูจองซูอย่างมีความสุข
“คยูฮยอนเข้าไปในรถก่อนลูก”
“น้องมินเข้าไปรอป่าป๊าในบ้านก่อนนะ”
ทั้งฮีชอลและยองอุนต่างก็บอกกับลูกชายของตัวเอง ก่อนจะหันมาประจันหน้ากันอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้
“ครูจองซูเป็นของฉัน”
“โถ่...หม่าม๊าครับ ผมว่าหม่าม๊าควรจะกลับบ้านไปเลี้ยงลูกชายดีกว่านะ”
“แล้วทำไมนายไม่เลี้ยงลูกชายของนายบ้างล่ะ หรือไม่ก็เอาเวลาไปหาแม่ของลูกก็ได้!!”
“ก็ผมอยากได้ครูจองซูเป็นแม่ของน้องมินนี่นา”
“เชอะ!! ฝันไปเถอะ ครูจองซูน่ะไม่ชอบหมีอย่างนายหรอก”
“เขาก็ไม่ชอบผู้ชายหน้าแปลกเหมือนกันนั่นแหละ”
“นายว่าใครหน้าแปลกห๊ะ!!”
คนสวยเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะยื่นใบหน้าที่ยองอุนบอกว่าแปลกเข้าไปใกล้ๆ จนยองอุนต้องถอยหนี
“ก็นายนั่นแหละที่หน้าแปลก ผู้ชายบ้าอะไรมีโครงหน้าเรียวอย่างกับผู้หญิงเลย”
“นายน่ะ...ชอบฉันล่ะสิ!!”
คนสวยยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ถึงเขาจะเชียร์ลูกชายให้จีบซองมินติดก็เหอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฮีชอลจะต้องญาติดีกับผู้ปกครองของซองมินนี่นา เพราะลุงหมีก็คือลุงหมีอยู่วันยังค่ำ เป็นลุงหมีที่เป็นศัตรูหัวใจของเขา
...ไม่ว่าจะเป็นลุงหมี หรือครูฝ่ายปกครองจอมจุ้น ฮีชอลก็ไม่มีทางปล่อยครูจองซูไปเด็ดขาด
“ถ้านายหน้าตาดีได้ครึ่งหนึ่งของครูจองซู ฉันก็...”
“...ก็อะไร?”
“ก็ไม่คิดจะจีบนายอยู่ดี”
“...”
“อ๊าก!!”
ป่าป๊าของซองมินร้องเสียงหลงเมื่อโดนฮีชอลกระทืบเท้าอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะกระโดดโหยงเหยงและแยกย้ายกันกลับบ้านไป ฮ้า...ทำไมครูจองซูจะต้องหน้าตาดีจนมีคนมาชอบเยอะด้วยนะเนี่ย
-- My Brother , My Love --
หลังจากที่ฮยอกแจและคิบอมกลับมาถึงบ้าน สองพี่น้องก็ขึ้นไปบนห้องทันที ก็เขากินต๊อกโบกีกันมาจนเต็มท้องแล้วนี่นา อาหารมื้อเย็นวันนี้จึงไม่ต้องไปเอ่ยถึงเลย ฮยอกแจนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงพลางลอกเลกเชอร์ของยูชอนอย่างขี้เกียจ ในขณะที่พี่ชายของเขาก็อ่านหนังสือเตรียมสอบที่โต๊ะอ่านหนังสือไปด้วย
“วันนี้มีการบ้านด้วยเหรอฮยอกแจ?”
“เปล่าหรอกฮะ ฮยอกแจแค่ทบทวนบทเรียนน่ะ”
คิบอมหันมามองน้องชายที่กำลังจดอะไรบางอย่างลงสมุดอย่างเคร่งเครียด ร่างสูงละสายตาจากหนังสือเรียนของตัวเอง ก่อนจะเดินมานั่งที่ปลายเตียงแล้วดึงสมุดอีกเล่มไปอ่าน ทำให้ฮยอกแจของพี่ชายหน้าซีดทันที
“นี่มันไม่ใช่ลายมือของฮยอกแจนี่”
“คือ...คือว่า...”
“ปาร์ค ยูชอน...ปีสองห้องบี รักฮยอกแจแถวที่สองโต๊ะที่สี่”
คิบอมอ่านหน้าปกของสมุดเรียนก่อนจะจ้องหน้าน้องชายอย่างจับผิดทันที ฮยอกแจจึงแย่งกลับคืนไปอีกครั้งแล้วพบว่ายูชอนเขียนชื่อบนหน้าปกของสมุดเรียนไว้แบบนั้นจริงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ฟ้องพ่อ!!”
“พี่คิบอม...ฮยอกแจไม่รู้เรื่องนะ ฮยอกแจแค่ยืมสมุดของยูชอนมาจดเฉยๆ”
คนเป็นน้องเกาะแขนพี่ชายแน่นเมื่อคิดว่าพี่ชายจะไปบอกพ่ออย่างที่พูดจริงๆ แล้วเมื่อพี่คิบอมของเขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมา ฮยอกแจก็กอดเอวพี่ชายอย่างออดอ้อน
“ช็อกโก้จ๋า~ ช็อกโก้ของน้องตัลกี อย่าฟ้องพ่อเลยนะ”
“...”
“ถ้าช็อกโก้ไปฟ้องพ่อ ฮยอกแจก็ต้องโดนพ่อดุ และบางทีฮยอกแจก็อาจจะโดนพ่อตีจนขาลาย ช็อกโก้ไม่สงสารน้องชายบ้างเลยเหรอ?”
เสียงออดอ้อนเอ่ยขึ้นจนพี่ชายแสนดีทนไม่ไหว มือหนาผลักน้องให้นอนราบไปกับเตียงแล้วกดจมูกลงบนแก้มเนียนใสของน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะ...
ตุ้งแช่!! ตุ้งแช่!! ตุ้งแช่!! ตุ้งแช่!!
คิบอมผละออกจากฮยอกแจก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะอ่านหนังสือขึ้นมารับสาย
“ยอโบเซโย อ่อ...เดี๋ยวนะ!!”
ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้งแล้วนั่งลงที่เดิมก่อนยื่นโทรศัพท์เครื่องจิ๋วให้น้องชาย ฮยอกแจรับโทรศัพท์จากพี่ชายอย่างแปลกใจ และก็ต้องแปลกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อพี่คิบอมพูดขึ้น
“เพื่อนของฮยอกแจโทรมาน่ะ”
“เพื่อนเหรอฮะ? ...ยอโบเซโย”
[ฮยอกแจ...ฉันเองนะ!!]
เสียงเล็กๆ แหลมๆ ที่พอได้ฟังแล้วทำให้นึกถึงกลิ่นนมบูดขึ้นมาทันที ฮยอกแจชักสีหน้าขึ้นอย่างรำคาญ คดีที่ซองมินก่อไว้ก่อนหน้านี้ เขายังไม่หายโกรธเจ้าตัวเล็กเลยนะ แล้วนี่คิดจะโทรมาหาพี่คิบอมของเขาอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ
“มีอะไร?”
[ฉันจะโทรมาขอโทษเรื่องที่ไปยุ่งกับพี่ชายของนาย]
รู้ตัวก็ดีแล้วนี่...
ฮยอกแจเหลือบมามองใบหน้าของพี่ชายแวบหนึ่งก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากบริเวณนั้น เพื่อให้การโต้เถียงกับซองมินสะดวกมากขึ้น
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย”
[ฉันรู้ว่าฮยอกแจไม่อยากให้ฉันยุ่งกับพี่คิบอม เพราะถ้าหากวันหนึ่งฉันกับพี่คิบอมเป็นแฟนกัน ฮยอกแจก็จะทำตัวไม่ถูกใช่ไหมล่ะ?]
“อี ซองมิน!!”
ฮยอกแจตวาดขึ้นเสียงดัง อาการหวงพี่ชายกลับมากำเริบอีกครั้งหนึ่งแล้ว ซองมินหัวเราะเสียงแหลมๆ อย่างสนุกสนาน ทว่าคนที่อยู่ปลายสายกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย
[ก็ได้ๆ ไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้ แค่จะโทรศัพท์มาบอกว่าขอโทษ เพราะที่ฉันทำไปทั้งหมดน่ะ ก็เพื่อแกล้งให้คยูฮยอนหึงเท่านั้น]
“ซองมิน...นายรู้จักคำว่าหึงด้วยเหรอ?”
ฮยอกแจแทบจะลมจับที่เขาเป็นเพื่อนกับเด็กแก่แดดขนาดนี้ คนตัวเล็กถือโทรศัพท์แนบหูเพื่อฟังเด็กข้างบ้านบ่นอยู่นานสองนาน ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง
“พี่ชาย...อ่านหนังสืออยู่เหรอ?”
พอเข้าไปในห้องนอนได้เท่านั้น ฮยอกแจก็อ้อนช็อกโก้แสนดีของเขาทันที แล้วมีหรือที่พี่ชายที่กำลังเครียดจากตำราเรียนจะไม่หันมา ถึงจะเครียดมากแค่ไหน แต่เพื่อน้องชายสุดที่รักแล้ว พี่คิบอมก็ยอมให้เสมอเลยล่ะ
“คืนโทรศัพท์ฮะ!!”
“...”
“มาเล่นเกมกันเถอะ พี่คิบอมคิดคำโจมตีได้แล้วใช่ไหม?”
“เดี๋ยวนะ...ขอคิดสามสิบวินาที”
คิบอมหมุนปากกาที่อยู่ในมือไปมาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะอมยิ้มให้กับความคิดตลกๆ ของตัวเอง แล้วเดินมานั่งบนเตียงอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้คิบอมปิดหนังสือเตรียมสอบไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงตั้งใจว่าเล่นเกมกับน้องชายเสร็จแล้วก็จะเข้านอนทันทีเลย
“คำโจมตีของพี่คิบอมคืออะไรฮะ?”
“บอกของฮยอกแจมาก่อนสิ!!”
“ของฮยอกแจคือ...น้องชายของพี่”
“คำโจมตีของพี่คือ...เหงือก!!”
ฮยอกแจหน้าเสียทันทีเมื่อรู้ว่าคำโจมตีของพี่ชายมันร้ายแรงกว่าของเขามากๆ แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจอย่างเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ มือบางหยิบหมอนขึ้นมาเป็นอาวุธทันที ถ้าพี่คิบอมยอมแพ้เมื่อไร ฮยอกแจฟาดหมอนใส่พี่คิบอมไม่ยั้งมือแน่ๆ
“ฮยอกแจเริ่มก่อนนะฮะ”
ร่างบางขอโอกาสถามคำถามกับพี่ชายก่อน เกมนี้จะต้องให้อีกฝ่ายพูดคำโจมตีที่เราตั้งไว้ คิบอมจะต้องพูดคำว่า ‘น้องชายของพี่’ ส่วนฮยอกแจก็ต้องพูดคำว่า ‘เหงือก’ นั่นเอง
“ใครทำตัวน่ารักที่สุดในบ้านหลังนี้”
“น้องชายของพี่!!”
ร่างหนาตอบอย่างฉะฉานโดยที่ไม่มีความลังเลเลยสักนิด ก็น้องชายของเขาทำตัวน่ารักที่สุดในบ้านจริงๆ นี่นา ใบหน้าหล่อเหลาเงียบอยู่ไม่นานนักก็ถามขึ้น
“อวัยวะของฮยอกแจที่คิดว่าดูดีที่สุดในร่างกายคืออะไร”
“...”
“จะยอมแพ้พี่ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“พี่คิบอมใจร้าย”
ฮยอกแจใช้มือเล็กๆ ของตัวเองบังปากไว้ แต่เมื่อพี่ชายของเขาทำท่าจะฟาดหมอนใบใหญ่มาที่หัวกลมๆ เสียงใสก็รีบตอบขึ้นมาทันที
“เหงือกฮะ!! แล้วคนที่พี่คิบอมนึกถึงเป็นคนแรกเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาล่ะ?”
“น้องชายของพี่!!”
“อา...พี่คิบอมของฮยอกแจน่ารักจังเลย”
ฮยอกแจคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะโน้มไปดึงแก้มป่องๆ ของพี่ชายอย่างมีความสุข
“งั้นพี่ถามต่อล่ะนะ อะไรคือสิ่งที่ฮยอกแจหลงรักมากที่สุด?”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ยังค่ะ เกมยังไม่จบเท่านี้ แต่ซีนแต่งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
นั่งแต่งมาตั้งนานยังได้แค่นี้ ฮ่าๆๆๆ
ความหวานของบอมฮยอกยังไม่หมดเท่านี้นะคะ ติดตามครั้งต่อไปว่าเกมนี้ใครจะชนะ
กด 1 น้องฮยอกแจชนะ กด 2 พี่คิบอมชนะ
พิมพ์ข้อความแล้วส่งมาที่เบอร์ 13 1 13 13 2 26 (กรุณาอ่านให้มันเป็นสูตรคูณ)
เมื่ออ่านจบตอนแล้ว คอมเม้นท์ให้ซีนด้วยน้า ขอบคุณค่ะ!!
| ||||
| ||||
Name : DeirC OdnecserC< My.iD > [ IP : 58.8.181.118 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Hyuk_ki< My.iD > [ IP : 125.27.140.15 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : N!c3 @ cLuB< My.iD > [ IP : 117.47.172.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : w-n [ IP : 124.121.34.168 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.178.23 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : minimum [ IP : 58.8.28.31 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : katomnam< My.iD > [ IP : 118.174.136.100 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คุณนายลี*ไก่น้อย [ IP : 58.9.179.230 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : *-* [ IP : 113.53.165.116 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Yunho_Xiah< My.iD > [ IP : 58.8.182.20 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~<<คาโกะเมะจัง>>~< My.iD > [ IP : 222.123.78.79 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : = Gem } mOnchiCk *< My.iD > [ IP : 117.47.43.142 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 222.123.243.127 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : หนูมนต์หรรษา< My.iD > [ IP : 58.9.193.43 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : *** [ IP : 124.122.162.14 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sweety_cake< My.iD > [ IP : 222.123.154.215 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sneeze< My.iD > [ IP : 125.24.51.82 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyuminnie< My.iD > [ IP : 58.8.166.69 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pattinium< My.iD > [ IP : 58.8.4.250 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : oO~aun~Oo< My.iD > [ IP : 124.120.207.3 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~~HyukHyuK~~< My.iD > [ IP : 124.120.41.88 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pattinium< My.iD > [ IP : 58.8.7.92 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pattinium< My.iD > [ IP : 58.8.7.92 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pattinium< My.iD > [ IP : 58.8.14.156 ] | ||||
ความคิดเห็น