คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part V 100%
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part V
“เอ่อ..คยู ปล่อยพี่ก่อนก็ได้นะ” แฝดพี่คนโตชักจะอึดอัดในความคิดถึงของน้องชายที่เคยตัวเล็กในวันวาน ขนาดว่ามือนึงลากกระเป๋าใบโต อีกมือที่ว่างยังไม่ยอมปล่อยมือทงเฮเสียที
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวผมหลง” เด็กตาเจ้าเล่ห์ส่งคำตอบที่ดูเหมือนจะไร้เดียงสา...แต่เปล่า
ตั้งแต่เจอกัน.. ตลอดทางในแอร์พอร์ต คยูฮยอนจับมือไม่ปล่อยเสียที นี่เดินกันจนจะถึงรถ ซึ่งระยะเวลาและระยะทางไม่ใช่น้อยๆ ที่ถูกกุมมือ
“แล้วคยูไม่อายเหรอครับ ที่เดินจูงมือกับพี่แบบนี้ เดี๋ยวสาวๆ จะหาว่าเป็นน้องติดพี่น๊า..” พี่คนโตวางอุบายอ่อนโยนสอบถาม
“ก็ดีครับ จะได้รู้ว่าผมหวงพี่” คยูฮยอนยิ่งกระชับนิ้วให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
“คิดว่าตัวเองยังเด็กอยู่รึไงฮะคยูฮยอน คยูโตแล้วนะครับ”
“พี่ชอบแก่หรือว่าเด็กล่ะครับ” คำถามยิงตรงถูกส่งออกไป แต่ทงเฮไม่ได้เอะใจอะไรนักหรอก คิดว่าเป็นการสอบถามรสนิยมของน้องที่อยากรู้จากพี่ชายเท่านั้นเอง
“อืม.. เป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยนะคยู ถ้าเลือกได้..พี่ก็อยากเป็นเด็กได้บ้าง” ทงเฮเหมือนมีปมบางสิ่งในใจอยู่เสมอ เกิดห่างกันไม่กี่นาที แต่ศักดิ์ความเป็นพี่มันค้ำคอ ให้ต้องทำตัวเข้มแข็ง สุขุม และดูน่าเชื่อถือสมกับการเป็นพี่ที่จะต้องดูแลน้องที่คลานตามหลังห่างไม่กี่อึดใจถึงสองคน อยากเด็กบ้าง.. ใช่ เขาอยากเป็นอย่างนั้น
“พี่ก็เป็นสิครับ” น้องชายยิ้มละไมในความต้องการ
“ไม่ได้หรอกคยู พี่คนโตเหลาะแหล่ะจะกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับน้อง พี่คงทำไม่ได้”
“งั้น.. ก็เป็นกับผมสิครับ ผมจะเป็นผู้ใหญ่ให้พี่ ให้พี่เด็กกับผม แค่กับผม” คยูฮยอนหยุดเดินแล้วรั้งชายสวมแว่นปกปิดใบหน้างดงามให้หยุดเดินตาม
“อืม ถ้าคยูโตพอ ซักวัน.. แต่วันนี้คยูต้องรีบโตก็แล้วกันนะ เดี๋ยวแวะซื้อนมด้วยดีกว่า น้องสองคนของพี่ไม่ชอบดื่มกันทั้งคู่เลย คยูต้องดื่มเยอะๆ ตัวสูงๆ นะครับ”
“ครับ ผมจะรีบโต ไม่ใช่แค่ตัว แต่ซักวัน ผมจะโต..เพื่อพี่”
หน้าแดงแบบไม่มีเหตุผล เด็กน้อยที่ตนเคยป้อนข้าวด้วยซ้ำในวัยเด็ก ห่างกันไม่กี่ปี วันนี้กลับสูงใหญ่ท่วมตนเอง และพูดจา...อะไรๆ แบบนี้ ถึงจะฟังทำนองนี้จากปากคนเดิมมาหลายครั้ง แต่นั่น.. ก็คือคำพูดจากเด็กชายตัวเล็กๆ ไม่ใช่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แบบนี้ ยิ่งสายตานั่น.. มัน..ต่างกัน
“เอ่อ.. เพื่อตัวคยูเองดีกว่านะครับ ถ้าตัวสูงๆ หล่อๆ ก็จะได้มีผู้หญิงมาชอบให้เลือกเยอะๆ ไง อย่าเป็นเหมือนพี่เลย โตจนจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วยังตัวเท่านี้ แถมเฉิ่มแบบนี้ หึหึ” ทงเฮเหลียวมองสารรูปตัวเองแล้วก็นึกเวทนา ทำไมไม่เกิดมาน่ารักบ้องแบ๊วเหมือนดองเฮ หรือเท่ห์เปรี้ยวจี๊ดอย่างดงแฮบ้างนะ
“ผมไม่อยากมีหรอกครับตัวเลือกแบบนั้น อีกอย่าง พี่ก็ไม่ได้เฉิ่ม” คนตัวสูงกว่าฉุดมือพี่ออกเดิน ไม่อยากให้มีเรื่องหรือคำพูดอะไรสะกิดใจ ไม่อยากให้ทงเฮทำสีหน้ากังวลหรือสายตาเศร้าแบบนี้
“ไม่ต้องปลอบใจพี่ก็ได้ พี่รู้ตัว”
“ถ้าการที่คนคนนึงแอบซ่อนความสวยงามไว้เพื่อให้อีกหลายคนได้ดูดีกว่า ผมไม่คิดว่ามันเป็นความเฉิ่มหรอก การเสียสละสวยงามเสมอ..สำหรับผม” คยูฮยอนไม่มองหน้าขณะพูด เขายังจูงมือคนนั้นเดินไปเรื่อยๆ มิได้หยุดพักคุยเป็นเรื่องเป็นราว
“คยู...รู้ ?”
“ครับ ผมรู้ พี่ไม่ได้สายตาสั้น พี่ไม่ได้ขี้เหร่ ตรงกันข้ามยิ่งนับวันพี่ก็จะยิ่งปกปิดความน่ารักนั่นไว้ไม่ได้อีกแล้ว”
“มะ..หมายถึง...”
“นั่นคือความสวยงามที่ผมมองเห็น ของทุกอย่างที่พี่สวมใส่ ผมเล่นมันมาตั้งแต่เด็ก กระทั่งแว่นอันนี้ แม้จะไม่เหมือนอันเก่า แต่ผมก็รู้... ว่ามันคือเลนส์กระจกธรรมดา ไม่ได้ขยาย หรือย่ออะไรให้ชัดขึ้น” คยูฮยอนยิ้มอย่างผู้กุมความลับ
“เดี๋ยวคยู...”
“ครับ”
“อย่าบอกเรื่องนี้กับดงแฮและดองเฮจะได้มั๊ย ?”
“ครับ ได้สิครับ ถ้าพี่ต้องการ แต่...” คยูฮยอนพยักหน้า ใบหน้าสายตาที่เคยคล้ายลูกแมวแสนซนตอนเด็กๆ มันกลับกลายเป็นแววตาสุนัขจิ้งจอก สัตว์พันธุ์ใหม่ที่ทงเฮมองเห็นในร่างน้องชายคนเดิม
“แต่..อะไรครับ”
“พี่คงไม่ลืมสัญญาของเรา”
“สัญญา..?” คนสวมแว่นขมวดคิ้ว สัญญาอะไรกัน
“พี่เคยบอกว่า ถ้าวันนึงผมโตกว่าพี่ได้ ผมจะขออะไรพี่ก็ได้” คยูฮยอนทวน
จริงสินะ ..ถ้อยคำพูดเล่นที่ไม่คิดจริงจังเมื่อหลายปีก่อน หากวันนึงคยูฮยอนโตกว่าตนได้ ตนจะยอมให้ขออะไรก็ได้ เขาพูดมันตอนที่เคยเล่นหยอกล้อแล้วคนตัวเล็กกว่าต้องพ่ายแพ้และอาฆาตไว้ มีเหตุผลมาเข้าข้างตนเองที่แพ้ว่า
“เพราะผมเด็กกว่าเท่านั้นล่ะ ผมเลยแพ้พี่”
“อืม.. งั้นถ้าโตแล้ว ก็มาเอาคืนแล้วกันนะคยูกี้น้อย”
“ถ้าผมโตกว่าพี่ ผมจะขออะไรก็ได้ใช่มั๊ย ?”
“อืม เอางั้นก็ได้ครับ ถ้าโตกว่าพี่พี่จะยอม แต่..คงไม่มีวันนั้นหรอกมั้ง ฮิฮิ”
ทำไมวันนั้นมันถึงเป็นจริงได้นะ ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าเจ้าเด็กคนนั้นจะตัวโตสูงใหญ่ได้แบบนี้ ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่เชื่อว่า คยูกี้น้อยที่น่ารักคนนั้น จะกลายมาเป็นชายแววจิ้งจอกคนนี้ได้ ไม่อยากเชื่อ
“คยูจะขออะไรพี่ล่ะครับ ถ้าทำได้ พี่จะทำให้”
“แน่นะ”
“ครับ พี่สัญญา”
“ผมขอให้พี่ไม่แทนตัวเองว่าพี่ และอย่ามองว่าผมเป็นน้อง”
“ทำไมล่ะคยู ก็เราเป็นพี่น้องกัน ถึงจะแค่ลูกพี่ลูกน้อง แต่คยูก็เป็นน้องพี่นี่ครับ”
“พี่ว่ามันประหลาดมั๊ยล่ะ ที่คนตัวเล็กๆ จะมาเรียกเราว่าน้อง ทั้งที่เราสูงกว่าตั้งเกือบไม้บรรทัดฟุต”
“จะว่าไปก็จริงนะ คยูคงอายคนที่มีพี่ตัวเล็กๆ แบบพี่.. แต่เอาเถอะ เพื่อความสบายใจ คยูไม่ต้องเรียกพี่ว่าพี่ แต่จะให้พี่ไม่มองว่าคยูเป็นน้อง พี่ทำไม่ได้หรอกนะ เพราะคยู คือน้องที่พี่รักมากที่สุดคนนึง”
แค่คำว่ารักคำเดียว ที่แทรกอยู่ในประโยคที่เจ้าตัวแสดงชัดเจนว่า รักไม่ต่างกับดงแฮและดองเฮ กระนั้นก็ยังทำให้คยูฮยอนใจอ่อนยอม
“พี่รักผม”
“ใช่สิครับ ไม่รักน้องอย่างคยูแล้วพี่จะรักใครล่ะ นอกจากดงแฮกับดองเฮ ก็มีคยูคนเดียวนี่ล่ะครับ” พี่ชายมองน้องชายอย่างเอ็นดู
“เฮ่อ.. สงสัยคงต้องโตกว่านี้สินะ เอาเถอะ ไปซื้อนมกันเลยทงเฮ”
“เอ๋...?”
“ก็ผมไม่ต้องเรียกทงเฮว่าพี่แล้วนี่ แล้วก็ห้ามเรียกผมว่าน้องแล้วด้วย”
“เอางั้นเหรอ”
“เอางั้นสิครับ ยังไงผมก็ไม่เคยเรียกดงแฮกับดองเฮว่าพี่อยู่แล้ว ไม่แปลกหรอกน่า”
“แล้วจะให้พี่ เอ๊ย ผม อ๊า...เรียกอะไรดีล่ะ เอาเป็นว่าจะให้พี่เรียกคยูว่าไงดีล่ะครับ”
“ทงเฮต้องแทนตัวเองว่า ทงเฮ แล้วก็เรียกผมว่า คยู หรือจะเรียกคยูกี้ก็ได้ครับ แต่ถ้าจะให้ดีซ้อมเรียกที่รักไว้เลยก็ได้”
ป๊าบ... มือเล็ดเขย่งไปฟาดหัวคยูฮยอนทันที
“นี่แหน่ะ เจ้าเด็กลามปาม เล่นไม่เบื่อรึไง ไอ้มุขล้อเลียนเป็นแฟนพี่เนี่ย แบบนี้พี่จะขายออกได้ยังไง”
“ทงเฮครับ ต้องทงเฮ" คยูฮยอนยอมให้ตบตีแต่โดยดี เขาไม่ได้กระเทือนเลย ยังไงทงเฮของเขาก็ตีเบาๆ ด้วยความรักเสมออยู่แล้ว
“ก็ได้ๆ ถ้าเกิดว่าคนเข้าใจผิด เค้าไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน คิดว่าเราเป็นแฟนกันขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงล่ะคยู เดี๋ยวก็ได้พาลขายไม่ออกทั้งพี่ทั้งน้องหรอก”
“นั่นล่ะครับ จุดประสงค์ของผม ฮ่าๆ” คนตัวสูงกว่าลากกระเป๋าวิ่งหนี จนคนถามต้องยิ้มและวิ่งไล่ตาม
“จะหนีไปไหน กลับมาให้ตีก่อนนะ เจ้าน้องบ้า...”
P-P-P-------------3P---Three LovE
แฝดกลางผู้รีบผลุนผลันออกจากห้องน้ำห้องเสน่หารีบเดินดุ่ยๆ ไม่มองทางด้วยซ้ำ เจ้าคนที่ยังเหลือในห้องน้ำนั่นมันกดดันจนเขาอยู่ต่อไม่ไหว ไม่กล้าสู้หน้า
“อ๊ะ...!!” ความรีบร้อนทำให้ดงแฮเดินเข้ากับเข้ากับบางคนที่ขวางทางอยู่
“ขอโทษครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณ.....อ้าว” ชายตัวโตอีกคนผู้ถูกชนทั้งที่ตนเองยืนคุยกับเพื่อนรอให้คนในห้องเช่าซ้อมเต้นแห่งนี้เคลียร์สัมภาระออกไป เพื่อจะได้ซ้อมต่อขออภัยก่อน ดูเขาจะแปลกใจไม่น้อยที่ได้พบกับดงแฮ
“อ้าว เอิ้ว อะไรล่ะ รีบดึงชั้นขึ้นสิ”
“คะ..ครับ”
“Are you OK ?” หลังจากฉุดรั้งตามคำสั่งแล้วจึงได้ถามขึ้น ยังไงดงแฮก็ตัวเล็กกว่าเขา คงเจ็บปวดกว่าเขาที่แทบจะไม่กระเทือนอยู่แล้ว
“อยู่เกาหลีก็พูดเกาหลีสิ จะพูดภาษาอื่นทำไม หนังหน้าก็ไม่ได้บอกว่าเป็นฝรั่งเลยนะ อย่ากระแด่ะให้มาก” ดงแฮกำลังหาที่ลง เขาระบายอารมณ์กับคนคนนี้ไปในตัว
“คุณนี่แปลกนะ ตอนเช้าแบบนึง ตอนบ่ายๆ เย็นๆ แบบนึง ถามจริงเถอะ ตอนกลางคืนคุณจะเปลี่ยนสไตล์อีกมั๊ย”
“นายพูดบ้าอะไรของนาย”
“คุณจำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ ผม U-Know เราเจอกันสนามบิน เมื่อเช้านี้ไง” ยุนโฮพยายามทวนความจำ นีเขาไม่น่าจำหรือว่าคนหน้าหวานนี่ไม่เคยเห็นเค้าในสายตาตั้งแต่แรกกันแน่ ยิ่งคิดยิ่งโมโห”
“โอ๊ย มายูเยส ยูโนอะไรของคุณ ผมไม่เคยเจอคุณหรอก จำคนผิดแล้ว ผมรีบ อย่าขวางทาง ถอย !!” ดงแฮลืมคิดไปด้วยซ้ำว่าตนเองมีแฝด บางเรื่องมันรบกวนจิตใจให้เขาอยากจะไปให้ไกลๆ โดยเร็วที่สุด
“คุณนี่... น่าสนใจจริงๆ สมกับที่ผมบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อพบ” ยุนโฮไม่ชอบของง่าย ยิ่งปลาสวายที่ดุดันแบบนี้ ถ้าได้ประกอบอาหารเนื้อคงจะหวานลิ้นคนกินพิลึก
“จะขวางอีกนานม๊ะ คนยิ่งรีบๆ อยู่ ชั้นว่านายเดินไปสุดถนนนะ ตรงหัวมุมของถนนตึกเนี๊ยะ มีโรงพยาบาลอยู่ ...ไปเช็คประสาทซะ ท่าจะบ้า” แฝดกลางสะบัดกายเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี ...ก็แค่คนหน้าหมีที่มาขวางทาง ในอารมณ์ตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียว เรื่องไอ้ห้วนนั่น... ที่มันบอกรักพิศดารด้วยการเล่นกีฬาสนามหลวง
“น่าสนใจจริงๆ น่าค้นหาที่สุด แว่นเฉิ่ม..เปรี้ยวจี๊ด ต้องลองค้นหน่อยแล้ว ว่าอันไหนคือตัวจริงของคุณ...ดงแฮ” นักเต้นเมืองไกลยิ้มยก..มีแผนการณ์สนุกในหัวเรียบร้อยแล้ว
P-P-P-------------3P---Three LovE
“กลับมาแล้วคร้าบบบบ” บรรดาลูกชายสามคนที่จะพูดลงท้ายด้วยครับ คงมีคนเดียวคือทงเฮ พี่ชายคนโต พ่อแม่จึงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร แต่ยังไงก็ลุกขึ้นมาต้อนรับ เพราะรู้ว่าจะพาแขกมาด้วยอีกหนึ่งชีวิต เจ้าบ้านที่ดีต้องแสดงความอบอุ่นตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ
“อ้าว.. มากันแล้วเหรอลูก เป็นไง เดินทางเหนื่อยมั๊ย” บุพการีฝั่งสตรีเดินมาลูบคลำคยูฮยอนปานถูขอหวย
“โอ้ว.. สูง โต แล้วก็หล่อจนน้าจำไม่ได้เลยนะเนี่ย คยูฮยอน” บิดาเหล่าแฝดตามขึ้นบ้าง
คยูฮยอนโค้งคำนับผู้ใหญ่ เจ้าของบ้านที่จะมาอาศัยอยู่ด้วยระหว่างปิดซัมเมอร์นี้
“คุณน้าทั้งสองยังเหมือนเดิมเลยนะครับ ไม่เห็นจะแก่ลงบ้างเลย มียาอะไรดีดี แนะนำผมบ้างนะครับ ผมจะได้เอาไปให้คุณพ่อคุณแม่บ้าง ขานั้นเหี่ยวลงทุกวัน” เด็กน้อยฉอเลาะจนออกนอกหน้า คนมีศักดิ์เป็นพี่เลยฟาดสั่งสอนเบาๆ ที่แขน
“นี่..คยู ไปนินทาคุณลุงคุณป้า เป็นเด็กไม่ดีเลย เด็กดีต้องไม่นินทาผู้อื่นนะครับ โดยเฉพาะบุพการีตัวเอง” ทงเฮพร่ำสอนตั้งแต่น้องแท้ๆ ยันลูกพี่ลูกน้อง แต่ท่าทางจะเก็บกดจากการสอนน้องตัวเองไม่ได้มากเท่าไหร่ เลยไปสอนคยูเสียส่วนใหญ่ ...ก็คยูฮยอนฟังเขานี่นา
“ครับ ถ้าทงเฮบอก คยูจะเชื่อครับ” อาศัยว่าสูงกว่าเลยก้มลงมากระซิบข้างหูแล้วยักคิ้วเบาๆ ข้างหนึ่ง
“เออ ...ไอ้พี่น้องคู่นี้มันรักกันดีเนอะ ตั้งแต่เด็กจนโต ท่าจะปรองดองมากกว่าพี่น้องแท้ๆ ซะอีก” คนเป็นพ่อชื่นชมและตำหนิไปในตัว
“ผมขอโทษนะครับคุณพ่อ ที่ผมสอนน้องไม่ได้ดี” พี่ใหญ่แบกรับความผิดแต่เพียงผู้เดียว
“ไม่ใช่ความผิดของลูกหรอกทงเฮ ลูกทำดีที่สุดแล้ว พ่อกับแม่เองต่างหาก ที่ตามใจน้องสองคนจนเป็นแบบนี้ เอาล่ะมาเหนื่อยๆ พาน้องไปจัดของที่ห้องเถอะลูก”
“ครับ” ทงเฮยิ้มบางๆ รับคำ แล้วพยายามจะช่วยลากกระเป๋าใบโตช่วยคยูฮยอน ทว่า... สังขารไม่ให้แล้วล่ะ ตัวเล็กแบบนั้นคงจะโดนกระเป๋าทับตายซะมากกว่า คยูฮยอนส่ายหัวเบาๆ ในความอวดเก่ง รีบไปแย่งจากมือของทงเฮแล้วแบกเองด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนไม่ได้หนักอะไรมากมาย เดินตัวปลิวแทบจะนำหน้าไปเสียอีก
P_____
P_____
P_____
3P – Three LovE
“นอนห้องนี้นะคยู เมื่อคืนพี่...” ยังพูดไม่ทันจบก็มีสายตามองกลับมาอย่างไม่พอใจ ทงเฮจึงเปลี่ยนสรรพนามอย่างที่คยูฮยอนต้องการ
“เมื่อคืนนี้.. ทงเฮทำความสะอาดให้คยูเรียบร้อยแล้วนะครับ” ไม่รู้จะแทนตัวว่ายังไงเลยเรียกชื่อตัวเองซะเลย ดูซิ เจ้าน้องชายคนนี้จะตำหนิอะไรอีกรึเปล่า
“ขอบคุณมากครับ ทงเฮคงเหนื่อยแย่” คงพอใจไม่น้อย คยูฮยอนจึงได้ยิ้มตอบกลับมา แถมยังเดินมาจูงทงเฮไปนั่งที่เตียง
“อ๋อ.. ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่นี้สบายมาก ขอให้คยูพักตามสบายนะ เดี๋ยวพะ...เอ่อ เดี๋ยวทงเฮลงไปเตรียมขนมไว้ให้นะครับ” มาเหนื่อยๆ คนเป็นพี่ก็อยากจะหาขนมหาน้ำไว้ให้น้องทานจะได้หายเหนื่อย
“ไม่ต้องหรอกครับ เห็นหน้าทงเฮก็หายเหนื่อยแล้ว ทงเฮสิ คงเหนื่อยแย่”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่รู้สิครับ แต่ทงเฮสีหน้าเหนื่อยๆ ไม่ดีเลย มามะ คยูจะทำให้ทงเฮสบายเอง” น้องคนเล็กจริงด้วยอายุเอื้อมมือไปถอดแว่นของทงเฮออก หยิบมันไปวางไว้ให้ไกล แล้วใช้นิ้วยาวเรียวไล่คลึงขมับสองข้าง หว่างคิ้ว และสันจมูก บริเวณที่รองรับน้ำหนักแว่นตาเบาๆ
“อ๊ะ.. ไม่เป็นไรครับคยู” เขาเกรงใจอยู่มาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามัน..สบาย
“เป็นครับ ดูสิ ทงเฮเส้นตึงซะขนาดนี้ เอนตัวลงครับ”
“เอน ?”
“บอกให้เอนก็เอนเถอะน่า”
ทงเฮทำตามคำบอก ค่อยๆ เอนตัวลงบนเตียงนั่น ปล่อยให้สองข้าห้อยจากปลายเตียงแบบนั้น คยูฮยอนกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วนั่งขัดสมาธิตรงทิศทางศีรษะ แล้วเริ่มนวดคลึงอย่างที่ทำเมื่อสักครู่ กระทั่งนวดคลึงหนังศีรษะอีกฝ่าย อยากให้ผ่อนคลายมากที่สุด
“อา.. สบายจัง คยูไปหัดมาจากไหนครับ”
“ไม่บอกครับ ทงเฮหลับตาลงสิครับ จะได้สบายขึ้น ปล่อยตัวตามสบายนะ ผมรับรองว่า พอลืมตา ทงเฮต้องยิ้มได้แน่ๆ”
“ขอบคุณนะครับ คยู วันนี้พี่..เอ่อ ทงเฮสบายมากๆ เลยล่ะ”
ไม่รู้เวลากี่มากน้อยที่รับรสสัมผัสดัชนีหรหรรษ์นั่น รู้ตัวอีกครั้ง ทงเฮก็นอนหลังสบายบนเตียงอย่างเต็มตัว ....นี่เขาหลับไปงั้นหรือ แล้วเค้ามานอนในท่าปกติของคนแบบนี้ได้ยังไงกัน ก็เขานอนเอาขาห้อยไว้นี่นา หรือว่าจะละเมอคลานขึ้นมากัน
ที่สำคัญก็คือ เจ้าของห้องชั่วคราวอย่างคยูฮยอนก็หายไปแล้ว เขาหลับไปนานรึเปล่านะ ทงเฮรู้สึกสบายและหลับเต็มตื่นอย่างที่ไม่เคยมาก่อนในรอบหลายวัน หลายเดือน หรือหลายปีกันแน่ ตั้งแต่โตมา ก็รู้สึกว่า.. มันอึดอัด และหลับไม่เคยเต็มตื่นแบบนี้
“หยุดเลยนะไอ้บ้า”
“หยุดก็โง่สิ เรื่องไรจะอยู่ให้ตีล่ะ แน่จริงก็วิ่งตามให้ทันสิ ไอ้เตี้ย”
“โอ๊ย พอกันเลยทั้งสองคนน่ะ หนวกหู”
“อะไรกัน นอกจากหน้าแก่แล้วยังทำตัวแก่อีกนะดงแฮ ไม่ไหวนะแบบนี้ ไอ้ผมขาวนั่นสงสัยจะหงอกตามธรรมชาติมากกว่าล่ะม้าง”
“ไอ้เด็กปากปีจอ หนอย กล้าว่าชั้นเหรอ ดองเฮจับมันให้ได้เลยนะ”
“ขาสั้นแบบนั้น ให้ชาติหน้าก็จับชั้นไม่ได้หรอก ไอ้แฝดผี”
“อ๊ากกกกกกกก ดองเฮ วิ่งเร็วๆ สิ ไปดักทางนั้น ชั้นจะดักทางนี้”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวทะเลาะเบาะแว้งดังมาจากด้านล่าง ทงเฮไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเสียงใคร คงเป็นน้องสองคน ต้องสามคนสินะที่วิ่งไล่เข่นฆ่ากันเป็นเด็กๆ แบบนี้ ทงเฮเดินเงียบๆ มาหยุดดูที่ประตู และเผยยิ้มออกมาอย่างที่ใครบางคนสัญญาว่า มันจะเกิดขึ้นเมื่อทงเฮตื่นขึ้นมา
“เฮ่อ... เล่นเป็นเด็กๆ อีกแล้ว ฮิฮิ” พี่ใหญ่แอบขำน้องๆ ที่เล่นกันน่ารัก แม้จะมีเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังๆ บ้างจากการตบตี สองคนตัวเล็กคิดรุมตัวสูง ออกรสออกชาดทีเดียว เพราะคยูฮยอนไม่ยอมโดนตีฝ่ายเดียว
เด็ก... เด็กก็คือเด็ก แต่ทำไมนะ ชั่วครู่หนึ่งที่สบตาคยูฮยอนถึงได้รู้สึกว่า คยูฮยอนมีภาวะเป็นผู้ใหญ่ บางทีอาจจะโตกว่าตนเองด้วยซ้ำ มันเผลอให้คิดไปวูบหนึ่งว่า “ทงเฮอาจจะฝากชีวิตไว้กับน้องชายที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัวคนนี้ได้”
P_____
P_____
P_____
3P – Three LovE
“อ๊ะ ทงเฮตื่นแล้วเหรอครับ” คยูฮยอนมองเห็นคนที่ปล่อยให้หลับอย่างเป็นสุข ก็สลัดสองคนที่แจกขนมตุ๊บตั๊บให้ตนเองออกอย่างง่ายดาย รีบวิ่งมาประคองคนกำลังลงบันไดเร็วพลัน ดงแฮกับดองเฮมองตากันอย่างที่รู้ว่า.. ไอ้น้องเล็กคนนี้มันกำลังคิดอะไรกับพี่ชายของเขา
“ตื่นแล้วครับ ดงแฮกับดองเฮกลับมากันนานรึยัง หิวมั๊ย พี่หาขนมให้ทาน” เสียงดังแบบนี้พ่อกับแม่คงจะไม่อยู่ จึงรับอาสาปฏิบัติหน้าที่ผู้ใหญ่ที่สุดแทน
“พี่ทงเฮ...เค้ามีเรื่องปรึกษา” น้องคนเล็กจองคิว
“ไม่ได้นะพี่ทงเฮ เค้าก็มีเหมือนกัน ต้องคุยกับเค้าก่อน” สองพี่น้องคู่นี้ก็แปลก จะใช้สรรพนามแตกต่างกันไป
ดองเฮคนเล็ก ใช้คำแทนตัวเองว่า เค้า กับทุกคน
ส่วนดงแฮ จะแทนตัวเองว่า ชั้น กับน้องเล็กอย่างดองเฮ แต่จะแทนตัวเองว่า เค้า กับพี่ทงเฮ
“มีอะไรกันล่ะฮึ มาคุยพร้อมกันเลยได้มั๊ยล่ะ จะได้ไม่ต้องแย่งกัน ว่าไงเด็กๆ” ทงเฮเปรียบตนเองเป็นผู้ปกครองจนติดปาก พ่อแม่ที่มีภาระบ่อยๆ ทำให้เขาต้องช่วยเลี้ยงน้องตั้งแต่เด็ก
“เรื่องเค้าสำคัญกว่านะพี่ทงเฮ” น้องเล็กรีบชิงดีชิงเด่น
“เรื่องชั้นสำคัญกว่านะดองเฮ ชั้นเป็นพี่ต้องได้คุยก่อน”
“อ๊า...อะไรล่ะ ตัวเองเป็นพี่ก็ต้องเสียสละให้น้องอย่างเค้าสิ เค้าจะคุยเรื่องโรงพยาบาลนะ ตัวเองเรื่องอะไรล่ะพี่ดองเฮ” แฝดเล็กซัก
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว เอาๆ เร็วๆ นายคุยก่อนก็ได้ เห็นว่าเป็นน้องหรอกนะ” ยังไงสุดท้ายแม้แต่ดงแฮก็ยอมน้องทุกที เหมือนที่ทุกคนยอม ดองเฮเลยได้ใจแบบนี้ไง
“ขอบคุณฮะ พี่ดงแฮนี่ใจดีเหมือนกันน๊า...” เจ้าน้องเล็กมันขี้ประจบจะตาย เลยทำให้ทุกคนเอ็นดู ถึงจะดื้อ จะเอาแต่ใจ แต่บทจะอ้อนหรือเอาใจขึ้นมาก็อดมองไม่ได้ว่าเป็นเด็กที่น่าเอ็นดู
“เออ รู้แล้ว ไม่ต้องมายอหรอก ชั้นจะได้คุยธุระชั้นซะที” ดองเฮดีใจลึกๆ แต่ไม่อยากเสียฟอร์มเลยดุน้องไป
“ฮิฮิ งั้นเค้าบอกก่อนละกัน พี่ทงเฮ... เค้าไม่อยากไปรักษาที่โรงพยาบาลนี้แล้วล่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะดองเฮ” พี่ใหญ่อยากทราบเหตุผล
“หมอยูจินไม่อยู่แล้ว เค้าไม่อยากรักษากับหมอก๊องแก๊งกับหมอว๊อน”
“เห หมอชื่ออะไรนะ ทำไมไปเรียกคุณหมออย่างงั้นล่ะครับ”
“ก็แต่ละคนไม่เห็นน่าเชื่อถือเลยพี่ทงเฮ คนนึงก็กิ๊กก๊อก คนนึงก็หื่น ว๊อน ตลอดเวลา เค้าไปที่โรงพยาบาลอื่นไม่ได้เหรอฮะ” ดองเฮทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์
“อืม.. งั้นเอางี้ ให้พี่ไปดูท่าทางของคุณหมอสองคนนั่นก่อนได้มั๊ย เดี๋ยวพี่จะตัดสินใจอีกทีนะ”
“ก็ได้ๆ แต่พี่ทงเฮต้องระวังตัวนะ สองคนนี้ดูท่าทางฉลาด ระวังเค้าจะจับได้ละกัน” มันเหมือนเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วสำหรับดองเฮ ที่พี่ชายคนโต..หรือบางครั้งก็จะมีพี่คนรอง ปลอมเป็นตนเองไปดูที่เรียน หรืออะไรก็ตามที่น้องคนเล็กบอกว่า มีอะไรไม่ดี
“อื้ม พี่จะระวัง ขอบคุณที่ห่วงพี่นะดองเฮ” ทงเฮยิ้มอบอุ่นให้น้องชายคนเล็กที่วิ่งเข้ามาแทรกตัวระหว่างทงเฮกับคยูฮยอน เหมือนกันไม่ให้คยูฮยอนเกาะแกะพี่ชาย
“แล้วเราล่ะดงแฮ มีเรื่องอะไร”
คยูฮยอนที่ถูกกันจากฝั่งหนึ่ง คิดจะมาเปลี่ยนมานั่งข้างๆ อีกฝั่งแทน ก็โดนดงแฮ แฝดคนรองวิ่งมานั่งแทนไม่ให้เข้าใกล้เหมือนกัน ปิดทางเข้าใกล้พี่ชายของตนเต็มกำลัง
“น้องสองคนเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย วันนี้เกิดรักพี่ขึ้นมา มานั่งเบียดพี่ทำไมกัน หืม..”
“เปล่านี่พี่ทงเฮ คือเรื่องของเค้าเป็นเรื่องที่คุยดังไม่ได้ เลยอยากจะมานั่งใกล้ๆ แค่นั้นเอง” ดงแฮแก้ตัว สำหรับดองเฮที่คลอเคลียพี่คนโตน่ะไม่แปลก แต่สำหรับดงแฮน่ะ ดูจะผิดวิสัยไปสักหน่อย จึงต้องแก้ตัว
“งั้นเหรอ อืม มีเรื่องอะไรว่ามาสิ พี่ยินดีรับฟัง”
“ก็.. คือ.. พี่ทงเฮเคย.. เอ่อ โกรธใครไม่ลง รำคาญแทบตายแต่ก็.. ยังอยากอยู่ด้วย แล้วก็.. ถูกทำอะไรแปลกๆ ใส่ แทนที่จะกระโดดถีบ แต่ก็กลับเฉยๆ .. พี่เคยเป็นมั๊ย” ดงแฮถามทางอ้อม ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คงจะไม่ดีนัก
“อืม.. เคยสิ” พี่ใหญ่นึกซักครู่และตอบออกมา
“จริงเหรอพี่.. แล้ว..ไอ้ความรู้สึกนั่น มันคืออะไรเหรอ” แฝดกลางตาโตเพราะจะได้เข้าใจตัวเองเสียที
“คงเป็น.. รัก มั้ง”
“หา.. !!” เสียงอุทานออกมาพร้อมๆ กันระหว่างดงแฮและคยูฮยอน
“ใคร..มันเป็นใคร ทงเฮรักใคร” คยูฮยอนร้อนรนเป็นเจ้าเข้าทีเดียวเมื่อได้ฟัง
“อ้าว.. ก็พวกนายนี่ไง น้องๆ ของพี่ โกรธไม่ลงซักที รำคาญแทบแย่แต่ก็อยากอยู่ด้วย น้องๆ ของพี่แต่ละคนแสบๆ ทั้งนั้น ทำอะไรแปลกๆ ใส่พี่ไม่รู้เท่าไหร่ แต่ก็เฉยๆ ไม่โกรธหรืออะไร ..เพราะพี่รักน้องๆ ไง” คำตอบของแฝดคนโตทำให้คยูฮยอนหายใจทั่วท้องได้สักที แต่ก็กลับอึดอัดมวนท้องขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพิจารณาว่า... คำว่าน้องๆ นี่ทงเฮหมายรวมถึงตนด้วย
ก็ดีอยู่ที่รัก แต่รักแบบพี่น้องอย่างที่ทงเฮรักไอ้สองแฝดนรกผู้น้องนี่ มันไม่ใช่สิ่งที่คยูฮยอนต้องการ
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : FozTEzii< My.iD > [ IP : 117.47.97.21 ] | ||
เพลงที่เล่นอยู่ จะเป็นเพลง Reflection จ๊ะ เป็น Sound track ประกอบการ์ตูนเรื่องมู่หลาน
ซึ่งได้ฉายในหลายประเทศทั่วโลก แต่ละประเทศ จึงมีมู่หลานเป็นภาษาของตัวเอง
เวอร์ชั่นที่เล่นอยู่จะเป็นเวอร์ชั่นที่มิกซ์รวมหลายภาษา (ยกเว้นภาษาไทย ซึ่งก็มีอยู่เหมือนกัน คุณ อัยย์เป็นคนร้อง)
แต่ด้วยว่าเวอร์ชั่นไทย ยังไม่เป็นที่ยอมรับในต่างประเทศ จึงตกโผไม่ได้รับการรีมิกซ์เข้าไปจ๊ะ
ถ้าจำไม่ผิดจะรวมๆ อยู่ 7 ภาษา มั้งจ๊ะ
จะมีอีกอันที่รวม 9 ภาษา แต่ทำไฟล์หายไปแล้วจ๊ะ
เพราะดีเนอะ ที่บอลลูนเลือกเพลงนี้มาเป็นเพลงประกอบฟิค
ก็เพราะด้วยเนื้อหาของเพลงด้วย
เค้าอยากจะสื่อว่า เงาสะท้อน
ซึ่งในเรื่องนี้สามแฝดพี่น้อง มีคนที่เหมือนตนเองดั่งเงาสะท้อนที่มีชีวิตอยู่
ในหนังนั้น เค้ากำลังมองว่า เงาที่สะท้อนในกระจกที่จ้องมองตนเองอยู่นั่น
ใช่ตัวฉัน หรือเป็นใคร
อารมณ์มันก็คล้ายๆ กับฟิคเรื่องนี้
คนที่กำลังมอง หรือมีชีวิตอยู่นั่น นั่นมันตัวฉัน..หรือว่าใคร
แต่งฟิคเรื่องนี้แล้วเข้าใจความอึดอัดของคนที่ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง..
คนเราถ้าถูกเปรียบเทียบ หรือคล้ายกับคนอื่น จนกลายเป็นตัวเลือกหรือตัวเปรียบเทียบ
คงอึดอัดน่าดู ขนาดว่าเราๆ ไม่มีแฝด ยังถูกเปรียบเทียบกับพี่น้อง
แต่เรายังโชคดีที่หน้าตาต่างกัน จึงรู้สึกอุ่นใจได้ว่า อย่างน้อย..คนที่มองเรา ก็คือมองที่ตัวเรา
แต่คนเป็นแฝดคงต้องหวาดระแวงว่า
ขณะที่เธอมองชั้น เธอมองที่ชั้นจริง ๆ หรือกำลังระลึกถึงใคร
เอาล่ะ สู้ๆ กันต่อไปสามด๊อง กรู๊วววว
ความคิดเห็น