รวมเรื่องสั้นฉบับบารามอส

ลำดับตอนที่ #5 : หนูน้อยโรเวณหมวกแดง

*** หมายเหตุ***( อันนี้คนอ่านท่าจะเบื่อ  มีมันไม่ซ้ำกันทุกตอน) กลับมาที่กระท่อมน้อยริมชายป่าของของโรเวณตอนยังเด็ก (คิดเอาว่ามันน่ารักน่าชังขนาดไหน)ที่อยู่กับคุณเเม่ยังสาว( รับบทโดยโซมาเนีย)และคุณยาย(รับบทโดย...)ที่อยู่ในกระท่อมในป่าตามท้องเรื่องทั่วๆไป  อ้อ!..อย่าลืมหมวกสีแดงให้เจ้าชายน้อยของเราด้วย^__^

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

หลังจากที่โรเวณได้กระทืบคนเขียนบทฮันเซลลูคัสและเกรเทลลอเรนช์ไว้ในตอนที่ผ่านมาแล้ว  เขาก็กลับมาสู่จออีกครั้งในมาดคิกขุโนเนะ  เป็นหนูน้อยที่มีบ้านอยู่ในป่ากับคุณแม่โซมาเนียผู้ใจดี..

หนูน้อยโรเวณมีคุณยายที่มีบ้านอยู่กลางป่า  โรเวณน้อยรักคุณยายมาก..เมื่อคุณยายเย็บหมวกพร้อมผ้าคลุมให้โรเวณ  หนูน้อยโรเวณจึงใส่มันติดตัวตลอดเวลา..

และนั่นคือที่มาของ...หนูน้อยโรเวณหมวกเเดง

" จริงเหรอฮะคุณเเม่  คุณยายไม่สบายเหรอ?" หนูน้อยโรเวณที่ตัวสูงเลยเอวคุณเเม่โซมาเนียมานิดเดียวกำลังคาดคั้นคำตอบจากคุณเเม่

" จริงจ๊ะ  แม่อยากให้ลูกเอาตระกร้าผลไม้  ยาและอาหารนิดหน่อยไปให้คุณยายหน่อยได้ไหม? " คุณแม่โซมาเนียเอ่ยถามอย่างใจดี

" ได้ฮะ  ผมสัญญาว่ามันจะต้องถึงมือคุณยายแน่นอน" โรเวณน้อยรับปากคุณแม่อย่างเเข็งขันก่อนจะรับตระกร้าจากคุณแม่ไปถึงอย่างทะมัดทะเเมง

" เดินทางดีๆนะลูก  ระวังอันตรายในป่าด้วยนะ...ฝากบอกคุณยายด้วยว่าแม่คิดถึง"
โซมาเนียโบกมือให้ลูกชายสุดที่รักด้วยความหนักใจ

โรเวณหนอโรเวณ...
บทพระเอกมีเยอะแยะ...ดูแต่ละบทที่ผู้กำกับยัดให้
ทรหดสิ้นดี...

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ทางด้านหนูน้อยโรเวณหมวกเเดงก็เดินกระโดนเหยงๆอยู่ในป่าด้วยความเบิกบ้านใจ ชมนกบ้าง  ชมไม้บ้างตามประสาเด็กทั่วๆไปโดยไม่ทันได้ระวังตัวอะไรเลย

ทางด้านหมาป่าที่รออาหารมาด้วยความหิวโหยมาเป็นเวลากว่าเจ็ดวันเเล้วที่ไม่มีอะไรตกถึงท้อง  เมื่อได้กลิ่นอาหารจากตระกร้าโรเวณน้อยหมวกแดงจึงคิดอุบายแล้วรีบปรากฏกายทันที

ระหว่างที่หนูน้อยโรเวณหมวกแดงกำลังเดินคุยกับเหล่าสรรพสัตว์ในป่า?  หมาป่าลอเรนช์ก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้า....

ลอเรนช์แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างอนาถใจ  
มันเรื่องอะไรที่เขาต้องมาเป็นครึ่งคนครึ่งหมาอยู่อย่างตอนนี้?..
แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาต้องปล่อยให้ไอ้ลูคัสนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่กระท่อมกลางป่าในบทคุณยายไม่สบายรอหลานชายเอาอาหารไปเยี่ยม...
อย่ากระนั้นเลย..เขาไม่ได้กินก็อย่างหวังว่าแกจะได้กิน  แฮ่!!

หมาป่าลอเรนช์ผู้หิวโหยถูกกิเลสครอบงำจิตใจจนหน้ามืดตามัวและกำลังจะทำผิดศีลข้อสอง  แต่ในเมื่อสวรรค์ช่างลิขิตมา ช่างมัน!!!

" โรเวณน้อยหมวกแดง  จะไปเยี่ยมคุณยายเหรอ? " หมาป่าลอเรนช์เดินเข้าไปทักอย่างผิดวิสัยเจ้าตัว

นี่เพราะอาหารในตระกร้าหรอกนะเฟ้ย..ถึงลงทุน!!!

" ฮะ  พี่หมาป่าลอเรนช์รู้หรือเปล่าฮะว่าบ้านคุณยายไปทางไหน " โรเวณในวัยไม่เกินเจ็ดขวบยิ้มยิงฟันหลอให้หมาป่าลอเรนช์ดูด้วยความไร้เดียงสา  ภาพที่ลอเรนช์เห็นแล้วก็กุมขมับ

โอ้!!โรเวณ
อะไรทำให้นายเเอ๊บเเบ๊วได้ขนาดนี้!!
จน..เครียด..เป็นตุ๊ด
จน..เครียด..แอ๊บแบ๊ว
เรื่องหน้านายแสดงเป็นแบคทีเรียเหอะ!!

" คืองี้นะ  นายหุบยิ้มเดชไอ้หลอก่อน  แล้วหมาป่าคนนี้จะบอกทางลัดให้ " ลอเรนช์พูดกับโรเวณน้อยหมวกแดงไปตามแผนที่วางไว้

1. ถ่วงเวลาโรเวณไว้เเถวนี้
2. บอกทางที่อ้อมไปหากระท่อมคุณยาย
3. เราไปที่กระท่อมโดยทางลัด  ฆ่าไอ้ลูคัสซะแล้วรอกินเด็ก
4.ยิงปืนนัดเดียวได้อาหารสองตัว..จบ

หลังจากทำใจกับความแอ๊บแบ๊วเหนือคำบรรยายของโรเวณได้แล้ว  หมาป่าลอเรนช์หน้าหงิกก็จัดแจงชวนหนูน้อยโรเวณคุยไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายก่อนจะพบเข้ากับทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่

" แล้วหนูน้อยโรเวณจะไม่เก็บดอกไม้ไปฝากคุณยายหน่อยเหรอครับ  แล้วหมาป่าใจดีคนนี้จะบอกทางลัดไปบ้านคุณยายให้" ลอเรนช์ที่พยายามฉีกยิ้มในขณะที่หน้าหงิกไปในตัว(ช่างเป็นคนที่มีความสามารถ)

" ดีเหมือนกันฮะ  ว่าแต่..พี่หมาป่ารู้ได้ยังไงว่าบ้านยายพ้มอยู่ที่ไหน " โรเวณน้อยเอียงคอถาม

" รู้สิครับ  พี่อยู่ในป่านี้มานานแล้ว..รู้หมดทุกอย่างแหละครับ" ลอเรนช์ว่าไปนู่น

โรเวณเอ๊ย..
นี่นายแอ๊บถึงขนาดต้องพูดไม่ชัดด้วยเรอะ?
แล้วฉันจะกินนายลงมั๊ยนี่...โอ้พระเจ้า!!

" งั้นพ้มเชื่อพี่ลอเรนช์ก็ได้  พ้มจะเก็บดอกไม้ไปฝากคุณยาย..." โรเวณน้อยหมวกแดงว่าพลางก้มๆเงยๆเก็บดอกไม่โดยไม่สนใจวาพี่หมาป่าใจดีว่าหายลับไปกับสายลมร้อนเสียแล้ว....

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ทางด้านลูคัสก็อยู่ในกระต๊อบกลางป่า  จิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์...อันที่จริงก็ไม่ได้ไม่สบายอะไร  คิดถึงหลานโรเวณตัวน้อยเท่านั้นจึงส่งข่าวไปหา...

และด้วยความสบายใจเกินเหตุนี่เองทำให้เกิดเหตุน่าสลดใจออกแนวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดขึ้น....

ก๊อกๆๆๆๆ

" โอ้...โรเวณหลานรัก  เปิดเข้ามาเลยลูก" ลูคัสขยับชุดกระโปรงฉบับคุณยายแก่ๆนิดหนึ่งแล้วจัดหมวกคลุมผมฟูๆตามมา  ซึ่งทั้งชุดก็เเม๊ทซ์กันไปหมดเพราะมันเป็นสีชมพูแก่ทั้งชุด...

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกซ์"

แล้วทุกสรรพเสียงก็เงียบหายไปเหลือเพียงหมาป่าลอเรนซ์กับท้องป่องๆที่เพิ่งยัดคุณยายลูคัสเข้าไป...

อนาถแท้...
อีลูคัสก็แหกปากซะลั่น...นายพรานแถวนี้ได้ยินเข้าคงคิดว่าควายป่าตกลูก..
แล้วนี่ลงไปในท้องจะดิ้นอะไรนักหนาวะ...
ดิ้นอย่างนี้ขย้อนออกมาเคี้ยวซ้ำอีกรอบดีมะ...

ลอเรนช์ที่โหดผิดคาเรคเตอร์เอามากๆพยายามยุดยั้งคุณยายยังหนุ่มลูคัสที่ทั้งเตะทั้งถีบท้องมาจากด้านในจนระบมไปหมดโดยการต่อยท้องตัวเอง?  เอาเป็นว่าท่านนักบวชคิดว่ามันได้ผลเมื่ออัปเปอร์คัทเข้าที่ปลายคางจนลูคัสสลบไปและตัวเองลงไปนอนกุมท้องด้วยความโง่เขลา..โชคดีที่ไม่ได้โดนจุดสำคัญมากจึงไม่ได้ล้มหมอนนอนเสื่อแต่อย่างใด

หลังจากหายจุกพอเป็นพิธีแล้วก็เริ่มแผนการปลอมเเปลงเป็นคุณยาย โชคดีลูคัสห้อยเสื้อนอนแก่ๆกับหมวกโคตรแก่ไว้  หมาป่าลอเรนช์เลยมีโอกาสได้ปลอมแปลงกายมาปรากฏตัวในรูปคุณยายหมาป่า...ก่อนจะคว้าเเว่นและสวมรอยเป็นลูคัสแทน

ก๊อกๆๆๆๆๆ

" คุณยายฮ้า   พ้มมาแล้ว...." โรเวณน้อยที่ตะโกนจนลั่นป่า  ฝูงนกกระเจิงแตกไปคนละทิศละทางด้วยความที่คิดว่าคุณยายจะไม่ได้ยิน

" เปิดเข้ามาเลยจ๊ะ..ยายลุกไม่ไหว" ลอเรนช์ส่งเสียงโอดโอยออกไปทำให้โรเวณผู้อินโนเซนต์เปิดประตูเข้ามาแล้วมานั่งข้างเตียงคุณยาย

" พ้มเอาขนมนมเนยและก้อดอกไม้ป่ามาฝากคุณยายฮะ " โรเวณยิ้มโชว์ฟันผุซี่ในสุด...โอ้  เมื่อครั้งอดีตเจ้าชายแห่งเจมิไนเคยฟันผุ!!

" ขอบใจจ๊ะหลานรัก " ลอเรนช์แสยะแยกเขี้ยวเล็กน้อยถึงปานกลางพอเป็นพิธี

" ทำไมเสียงคุณยายเปลี่ยนไป  เหมือนพี่หมาป่าลอรี่เลยฮะ?" ลอเรนช์ถึงกับเส้นกระตุกเมื่อได้ยินชื่อต้องห้าม...เกือบจะได้ปามีดกันแล้วถ้าไม่ใช่เพราะหน้าที่อันจีรังอยู่  ส่วนลูคัสถึงกับหัวเราะกั๊กๆอย่างกลั้นไม่อยู่กันเลยทีเดียว(แม้ว่าตนเองจะอยู่ในกระเพาะอาหารของลอรี่)


"อ้อ  เพราะยายไม่ค่อยสบายไงล่ะจ๊ะ"  ลอเรนช์แสยะแยกเขี้ยวต่อไป  พลางสูดกลิ่นหอมหวนของอาหารในตระกร้าและอาหารมีชีวิตตรงหน้า

" ไหนผมขอจับตัวยายหน่อยนะฮะ  โห...ทำไมมีคุณยายใหญ๊ใหญ่   แถมเล็บยาวอีก..เหมือนเล็บพี่หมาป่าลอรี่เลยฮะ "  โรเวณลูบท่อนแขนหมาป่าไปมา

" ก็เพราะยายแก่แล้วไงจ๊ะ" ลอเรนช์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บแสบ  สองดอกแล้วนะแก....แฮ่ซ์

" ทำไมตาคุณยายโต๊โต  พ้มจำได้ว่าตาคุณยายไม่ใช่สีม่วงสวยๆแบบนี้...เหมือนพี่หมาป่าลอรี่อีกแล้วนะฮะ " โรเวณทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจเปรียบประหนึ่งลูกกะตาของพี่หมาป่าได้จดลิขสิทธิ์ไปซะแล้ว..


" ยายมีตาโตก็เพราะว่าจะได้มองเห็นหลานชัดๆไงจ๊ะ...ส่วนสีของตาที่เปลี่ยนไปก็เพราะว่ายายไม่สบาย.." ลอเรนช์เริ่มหาคำแกตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว บวกกัยเริ่มรำคาญไอ้เด็กพูดมากนี่ขึ้นมาตงิดๆ ผิดกับลูคัสที่รู้สึกภูมิใจกับหลานคนนี้เสียเหลือเกิน...

"แล้วทำไม่ฟันคุณยายมีเขี้ยวด้วยล่ะฮะ  พ้มจำได้ว่าปัจจุบันคุณยายไม่มีฟัน.." โรเวณเอียงคอถามผู้เป็นยายตัวปลอมอย่างน่าเอ็นดู  ผิดกับลูคัสที่โดนน้ำย่อยในกระเพราะลอเรนช์ย่อยชายกระโปรงไปเล็กน้อยที่ถึงกับชะงักที่ได้รับบทคุณยายฟันหลอโดยไม่รู้ตัว...

ผิดกับหมาป่าผู้หิวโหยที่รอคอยโอกาศนี้มานานแสนนาน  ลอเรนช์ยันกายลุกขึ้นจากเตียงช้าๆพอให้เด็กน้อยผู้ฉลาดช้าอย่างโรเวณค่อยๆถอยหลังทีละก้าวสองก้าวเมื่อเห็นว่าไอ้คนที่คุยด้วยตั้งนานเป็นใคร...


" ที่ยายมีฟันใหญ่แบบนี้...ก็  เอาไว้เคี้ยวหลานปากดีเล่นไงจ๊ะ!!!"

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

" โอ๊ย  อย่าขยับมากหลานเอ๊ย...กระดูกเชิงกรานยายจะแตก..."

" ไม่ได้หรอกฮะ  ตอนนี้พ้มเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว "

" พวกแกไม่ต้องพูดมาก...ลงไปอยู่ในท้องฉันตั้งนานสองนานแล้วทำไม่ยังไม่ย่อยอีกวะ..."  หมาป่าลอรี่ที่กลืนกินสองยายหลานลงไปในท้องเป็นที่เรียบร้อยบ่นอุบ
ท้องหมาป่าตัวเดียวไม่สามารถรับน้ำหนักคนสองคนได้ไหว  หมาป่าผู้ผิดศีลข้อสองจึงมานอนแผ่พังพาบอยู่หน้ากระท่อมคุณยาย

" ช่วยไม่ได้นะลอรี่...เอาเป็นถ้าฉันอยู่ก็จะชงชาช่วยย่อยให้นายน่ะนะ" ลูคัสเสนออย่างอารมณ์ดี  ทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่ในกระเพาะอาหารของหมาป่าลอเรนช์

" ยายจะชงชาช่วยให้เค้าย่อยพ้มไวขึ้นรึไงฮะ?" โรเวณเตือนสติคุณยายที่เล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา

" แกสองคนเงียบไปเลยป่ะ...ฉันขอเวลางีบรอน้ำย่อยก่อน  ย่อยเสร็จเมื่อไหร่มันคงสบายเนื้อสบายตัวกว่านี้..." แล้วลอเรนช์ก็สลบไสลไป

" เอาไงดีฮะคุณยาย...เราจะออกไปได้ยังไง" โรเวณกระซิบกระซาบกับคุณยายอยู่ภายในกระเพาะอาหารกึ่งลำไส้เล็ก

" เอางี้ลูก...เดี๋ยวพอเราถูกย่อยไปจนถึงไส้ติ่งแล้วเราก็ถีบให้ไส้ติ่งมันอักเสบหรือแตกไปเลยดีมะ..." ลูคัสเสนออย่างปัญญาอ่อน

" แล้วเราจะอยู่ถึงตอนนั้นเลยเหรอฮะ  กว่าจะถึงไส้ติ่ง..." โรเวณส่ายหัวอย่างอ่อนใจกับความคิดคุณยาย

นี่เขาว่าบทเข้าติงต๊องแล้วนะ...
แต่ลูคัสนี่ทุ่มทุนสร้างสุดๆ....

" ยายว่าไม่อ่ะนะ  แต่ไม่เป็นไร...เดี๋ยวสักพักจะมีนายพรานนหนึ่งผ่านมา  ยายว่าเราคงรอไม่นานหรอกนะ " ลูคัสออกความเห็นที่โรเวณคิดว่าฉลาดที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมา

" นายพรานเค้าเก่งมั๊ยฮะ..." 

" เก่งสิหลานรัก...เค้าชื่อ  ชิวาส..."

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

มาต่อกันที่ด้านของชิวาสที่มีบทโคตรๆน้อย  คำพูดแต่ละคำมันสามารถนับได้กันเลยทีเดียว  วันนี้...เขาจะมาในมาดพระเอกผู้กู้ชีวิตยายหลานออกจากท้องหมาป่าผู้เคราะห์ร้าย!!!

 ยามที่เขาออกล่าสัตว์จะต้องผ่านกระท่อมหลังน้อยของคุณยายลูคัสทุกครั้ง  และแทบทุกครั้งที่ได้รับขนมน้ำเล็กๆน้อยๆจากคุณยาย  สุดท้ายจึงพัฒนามาเป็นความรัก....

เอ๊ย!!  ไม่ช่ายย....แหม  เอาซะเคลิ้มไปตามๆกัน=-="

เมื่อนายพรานชิวาสมาเห็นหมาป่าหน้าตาดีนอนแผ่หลาอยู่หน้ากระท่อมคุณยายพร้อมกับท้องที่ป่องออกเหมือนกินแตงโมเข้าไปทั้งลูก  จึงเกิดอาการตกหลุมรัก...เอ๊ย!!...เข้าใจเหตุการณ์ว่ามีคนถูกหมาป่าตัวนี้กินเข้าไป

ว่าแล้วจึงผ่าท้องหมาป่า  ไม่มีสลิง!!  ไม่มีสตั๊น!!  ไม่มีดาบลมหวน!!เล่นจริงเจ็บจริงล้วนๆ!!!

ในที่สุดก็ช่วยยายลูคัสและหนูน้อยโรเวณหมวกแดงได้ในที่สุด  แล้วท่านนายพรานชิวาสก็จากไป.....

....โดยไม่ได้พูดอะไรซักคำ....
ช่างเป็นบทที่ต้องทำการบ้านมาเยอะมาก!!!
เพราะบทพูดไม่สามารถนับได้เลยว่าพูดออกมากี่คำTTOTT

ว่าแล้วสองยายหลานก็จัดการเอาก้อนหินยัดท้องหมาป่าแล้วเย็บแผลจนสนิท  แม้มันจะไม่ถูกหลักอนามัยหรือโอกาศพื้นแทบไม่มี  แต่นี่คือนิยาย...ในที่สุดหมาป่าลอเรนช์ก็พื้น....

ลอรี่เดินสะโหลสะเหลหาน้ำกินด้วยความกระหาย  ก่อนจะสะดุดก้อนหินตกคลองตายในที่สุด.....

                              แล้วทุกคนก็อยู่ร่วมกันอย่ามีความสุข

                                             จบ...ดีกว่า