คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันเกิดที่แย่ที่สุด(-_-)
ร่างบางมองดูสายฝนที่ตกลงมากระทบกระจกไม่ขาดสาย ประตูห้องด้านหลังเธอเปิดออก ชายร่างผอมสูงในชุดบาทหลวงเดินเข้ามา
"พูดเป็นครั้งสุดท้าย... แล้วชั้นจะไม่พูดอีก เธออย่าไปเลยดีกว่า"
โทนเสียงต่ำนุ่มนวลของผู้หญิงร่างผอมดังขึ้นเมื่อหล่อนหันหน้าขาวซีดที่ล้อมกรอบด้วยม่านผมดำเป็นมันเยิ้มมาทางเค้า "ขอโทษนะเอรีส ชั้นตัดสินใจแล้ว ฝากจดหมายและของขวัญวันเกิดให้เซเวอรัสด้วยนะ"
"เธอนี่มัน.........."
สตรีตรงหน้าไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้เค้าอย่างขบขัน........
*************************
ร่างบางในเสื้อคลุมสีดำแบบพ่อมดปรากฏขึ้นมาช้าๆ ท่ามกลางความมืด ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีทองยกขึ้น ตาสีเปลือกไม้มองตรงไปยังร่างตรงหน้าอย่างแยกไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่
"เซเวอรัส........?" คุณพอตเตอร์กระซิบ
ไม่สิ......เป็นไปไม่ได้.........เซเวอรัสไม่น่าจะย้อนเวลากลับมาได้อีกแล้วนี่นา...เค้าได้ใช้การย้อนเวลาครั้งสุดท้ายเพื่อไปหาคำตอบเกี่ยวกับรักแรกของลิลี่แล้วนี่นา..... เลาเรส พอตเตอร์กระพริบตาถี่ๆ แล้วเค้าก็เห็นคนตรงหน้าชัดๆ
"ไอลีน...."
"ออกไปเถอะ... เดี๋ยวชั้นจะจัดการให้"
น้ำตาใสๆ ไหลออกมาดวงตาของอีกฝ่าย ทำให้ริมฝีปากบางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ไม่เอาน่า...เลาเรส... เฟรยากำลังจะฟื้นนะ...เธอต้องยิ้มสิถึงจะถูก"
"ถ้าคนที่จะตายไม่ใช่เธอชั้นคงไม่ร้องไห้หรอก"
มือเรียวบางดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เพื่อจะทำการผิดปฏิญาณไม่คืนคำ เลาเรสเบือนหน้าจาก...คาถา... ที่ผู้นำตระกูลพริ้นซ์คนปัจจุบันคนนี้เท่านั้นที่ใช้ได้ ....คาถา... ที่เธอกับแม่..มานาเกีย พริ้นซ์ เท่านั้นที่รู้จักเจ้าตัวไม่เคยคิดจะถ่ายทอดให้ลูกชาย
......คาถา... ที่แม้ไม่มีปฏิญาณไม่คืนคำมาเกี่ยวก็ต้องแลกด้วยชีวิต...
"เฟรยา...ชั้นดีใจที่ได้พบเธอ ได้รักเธอ...ดีใจจริงๆ" ไอลีมยิ้มให้คนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย แม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น "รักเธอ... รักเธอ.."
....รักเธอ..... รักเธอ.... รัก..... รัก....
น้ำตาของร่างที่ยับเยินเพราะไฟไหลริน ...เสียงกระซิบที่ใจดี.... ราวกับเสียงฝนในหน้าแล้ง.... เสียงที่ทำให้หัวใจเราหวั่นไหว...คือเสียงใครกันนะ..?
************************
ร่างเล็กที่สะบักสะบอมจากการตกจากไม้กวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเริ่มทรงตัวได้แล้ว ส่งผมให้เด็กผู้หญิงผมแดงเริ่มปรบไม้ปรบมือใหญ่
"เห็นมั้ย" ลิลี่ว่าเมื่อเซเวอรัสลงจอดได้อย่างไม่มีที่ติ "ไม่ต้องมีพรสวรรค์ก็ทำได้ถ้าตั้งใจฝึก"
ร่าง 2 ร่างที่เดินเคียงกันพูดคุยกันไปตลอดทาง เซเวอรัสดูสดชื่นขึ้นบ้างเมื่อการฝึกที่ตั้งอกตั้งใจตลอดช่วงวันหยุดได้ผลดี แต่เมื่อเอวาน โรเซียบุกเข้ามาในห้องพยาบาลระหว่างที่ลิลี่กำลังทำแผลให้ ความยินดีมากมายก็ต้องยุติ เซเวอรัสไม่ค่อยจะสนิทกับเพื่อนร่วมบ้าน เพราะการประกาศคบกันอย่างเป็นทางการกับลิลี่ เอวานพูดอย่างร้อนรน
"อยู่นี่เองเหรอสเนป ไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กับชั้นหน่อย มีบางอย่างที่นายต้องรับรู้"
บานประตูเปิดผ่างเมื่อเด็ก 3 คนมาถึง ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ และศาสตราจารย์สลักฮอลอยู่ที่นั่น มักกอนนากัลเดินเข้ามาหาเค้าพร้อมกับส่งกล่องของขวัญและซองจดหมายให้
...........ขอแม่...........เซเวอรัสคิด เค้าจำลายมือได้ มือเล็กๆ แกะซองออกอ่านช้า แต่ไม่ทันจะอ่านจบร่างทั้งร่างก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้
เซวีลูกแม่
สุขสันต์วัน ในที่สุดก็อายุ 12 แล้วนะ แม่ขอโทษที่ทำแบบนี้ แต่แม่รอไม่ได้อีกแล้ว เฟรยาเป็นคนสำคัญที่สุดของแม่ และแม่ก็รู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ ลูกจะต้องขัดขวางแม่แน่ๆ แต่อย่างไรก็ตาม แม่ขอให้รูกได้รู้ว่าแม่รักลูกมากกว่าอะไรทั้งหมด เพราะสำหรับแม่เฟรยาคือคนสำคัญที่สุดในโลก แต่ว่าลูกคือโลกทั้งโลก ที่ขนาดว่าถ้าไม่มีลูกก็เหมือนโลกได้ดับสูญไป เจ้าผู้เป็นโลกของแม่ จงตั้งใจเรียนให้จบ แล้วออกหางานทำ ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น แม้ไม่มีใครยอมรับในตัวลูกก็ขอให้ลูกยอมรับในตัวเอง
สุดท้ายนี้รักษาตัวให้ดีนะ วิญญาณของแม่จะอยู่กับลูกเสมอ
รักลูกมากที่สุด
แม่
จดหมายของไอลีนตกจากมือเรียวบาง ร่างเล็กเดินออกจากห้องไปในสภาพที่ไม่ตางอะไรกับคนที่ได้ยินว่าตัวเองกำลังจะตาย ลิลี่ที่ได้สติรีบวิ่งตามไปให้ทัน
"เซเวอรัส"
"เซเวอรัส รอเดี๋ยว" ลิลี่จับแขนผอมๆ ไว้ "เธอคิดจะไปใหน"
"หาแม่....ชั้นต้องไปหาแม่"
ช่วงเวลานั้นเท้าเล็กๆ ที่เดินราวกับคนตายกลายเป็นวิ่งพรวด พวกอาจารย์รีบตามมาคว้าตัวไว้ก่อนสติที่ไม่อยู่กับตัวของเด็กชายจะกระเจิงไปมากว่านี้ ระหว่างนั้นเซเวอรัส สเนปพูดคำว่า "แม่....ชั้นต้องไปหาแม่" ซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ ราวกับตุ๊กตาที่ลานเสียก่อนจะน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายราวกับเขื่อนแตก เมื่อดัมเบิลดอร์พูดเตือนสติ
"เธอจะไปหาหล่อนยังไงพ่อหนุ่มน้อย เมื่อหล่อนจากเธอไปแล้ว ไปไกลจนสุดหล้าฟ้าโลก"
ดวงตาสีดำราวกับท้องฟ้ายามราตรีคลอไปด้วยน้ำตา ดูอ่อนแอและอ้างว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งมืดมิดและเศร้าสร้อย ราวกับน้ำแข็งที่เย็นเยือก
*******************************
"ไปไหนมาแอนดี้"
เสียงของเบลาทริกซ์เข้ม แต่ไม่ได้ดังมากมายอะไร ทะว่าในห้องนั่งเล่นรวมของสลิธีรีนตอนนี้ไม่มีใครนอกจากทั้งคู่ เบลาทริกซ์พูดอีกครั้ง ไม่สนใจท่าทีของน้องสาวที่ดูรำคาญใจ "ไปกับไอ้คนเลือดสีโคลนคนนั้นใช่มั้ย"
"เท็ดมีชื่อว่าเท็ด ท๊อง นะ อย่าทำเหมือนเค้าเป็นสิ่งของหรือสัตว์ได้มั้ย"
"น่ารังเกียจมากนะแอนโดมิด้า เธอไม่เคยให้ความสำคัญกับความเป็นเลือดบริสุทธิ์ของเราเลยใช่ไม๊"
"เธอไม่ได้ต่างจากชั้นนักหรอกพี่สาวที่รัก" แอนโดมิด้าพูดพลางเดินขึ้นบันไดไปยังหอนอน "เธอคิดอะไรอยู่กับศาสตราจารย์มักกอนนากัลน่ะ คิดว่าชั้นไม่รู้รึ"
ราวกับดาบแหลมที่พุ่งแทงตรงเป้า เธอนั่งเงียบอยู่ตรงนั้น รู้สึกอะไรกับใครยังไง เธอรู้ตัวเองอยู่เต็มอก ทะว่าไม่อยากยอมรับ เธอไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยนอกจากเรื่องที่ว่าเธอจะแต่งงานกับเลสแตรงส์เมื่อจบออกไป แต่งกับคนที่แม่เลือกให้ กับคนที่ไม่ได้รัก.........
..............คนที่ไม่ได้รัก...............
****************************
เซเวอรัสนั่งอยู่ในโบสถ์ด้วยความรู้สึกที่อ้างว้างโดดเดี่ยว เค้ามาทันแค่ฝังเท่านั้น ไม่ได้เห็นแม่อีกต่อไปแล้ว ไม่ได้จับมือหรือพูดคุย ไม่มีอีกต่อไปแล้ว...ความอุบอุ่น
........แสงสว่างจากเค้าไปแล้ว เหลื่อแต่ความเงียบกับความอ้างว้างเท่านั้น......
.........เหลือเท่านั้น...............เหลื่อเท่านั้น.....................
แล้วท่ามกลางสิ่งที่เด็กชายเรียกว่าความเงียบกับความอ้างว้างนั้น เงาของใครบางคนก็ทอดยาวมาทางเค้า เซเวอรัสหันไปทางนั้นที่เป็นต้นของเงา
...............ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงนั้น....................
เซเวอรัสมองผู้หญิงคนนั้น เค้ารู้ได้ทันทีว่านั้นคือคุณนายพอตเตอร์โดยไม่ต้องอาศัยแรงกระตุ้นใดๆ ราวกับได้เห็นเจมส์ พอตเตอร์เพศหญิงก็ไม่ปาน เธอเป็นผู้หญิงร่างสูง ผมสีดำยุ่งๆ ไม่ต่างกับลูกชาย เพียงแต่การที่ยืนพิงผนังอย่างอ่อนแรงทำให้เซเวอรัสเห็นผมเปียที่ยาวลงมาถึงกลางหลัง เธอดูหงอยเหงาเศร้าสร้อยไม่ต่างจากเค้าเท่าใดนัก แต่ความรู้สึกที่มีต่อไอลีน ที่ต่างจากเค้าส่งผลต่อเธออย่างไรนะ ทำไมเธอดูราวกับคนที่จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร ทำไมเพียงแค่ท่าพิงผนังก็รู้สึกได้ถึงความอ้างว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้ถึงขนาดนี้นะ
"คุณนายพอตเตอร์" เซเวอรัสกระซิบอย่างแผ่วเบา
**********************
TBC
ความคิดเห็น