คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ค่ำคืนนั้น
ตอนที่ 5
- ค่ำคืนนั้น -
เช้าวันถัดมาโกคุเดระมากินข้าวกับฮารุตามสัญญา แกงกะหรี่หม้อไม่ใหญ่มากที่ถูกเตรียมไว้ ไก่ทอดที่ถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ อาหารในจานถูกจัดอย่างง่ายๆ แต่ทั้งนั้นก็ดูสวยงามน่ารับประทาน ชายหนุ่มทานอย่างช้าๆ ดื่มด่ำกับรสชาติละมุนของอาหารเบื้องหน้า
“ฮายาโตะชอบไหมคะ อร่อยไหม”
ฮารุถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สีหน้าที่เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าในใจของเธอเป็นแบบเดียวกันไหม
“ก็พอกินได้ ไม่แย่มาก”
คำตอบตามสไตล์คนปากหนักแบบเขา ต่อให้อร่อยจนน้ำตาไหลเขาก็คงตอบว่าพอกินได้เหมือนเดิมแหละนะ ฮารุได้ยินคำตอบของชายหนุ่มที่ปากไม่ตรงกับใจ ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา เธอมองเขากินอย่างเอร็ดอร่อยต่างจากคำพูดของเจ้าตัวลิบลับ ก่อนที่อาหารในจานจะหมดลง
ฮารุเห็นคนตรงหน้ากินเสร็จเธอจึงลุกขึ้นหมายจะเก็บจานตรงหน้า แต่เป็นโกคุเดระที่ห้ามเธอไว้
“เธอไม่ต้อง ฉันล้างเอง”
มากินข้าวฟรี 3 วันจะให้เจ้าของบ้านล้างจานทั้ง 3 วันก็ดูจะเกินไปหน่อย
เขาหยิบจานเปล่าบนโต๊ะทั้งส่วนของเธอและเขาขึ้นมา ร่างสูงเดินไปที่อ่างล้างจานก่อนจะล้างจานทั้งหมดคนเดียว น้ำเย็นที่ไหลผ่านมือเขาทำให้ความคิดอันวุ่นวายของเขาสงบลงบ้าง ก่อนจะสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากอ้อมกอดเบื้องหลังเขา
เขาตกใจกับการกระทำของหญิงสาว ก่อนจะหันไปดู
“ทำอะไรน่ะ”
ร่างเล็กของฮารุยังคงกอดเขาต่อไป หน้าผากพิงแนบกับแผ่นหลังของเขา ใบหน้าเล็กที่เขามองไม่เห็นว่ากำลังแสดงสีหน้าแบบไหน เธอไม่ตอบคำถามก่อนหน้าของเขา
“คืนนี้ค้างที่นี่นะคะ”
เธอพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ถึงเขาจะไม่เห็นสีหน้าของเธอตอนนี้ แต่ก็พอเดาได้ว่าเธอทำสีหน้าแบบไหนอยู่ สีหน้าของชายหนุ่มผมเงินพลันฉายแววความเจ็บปวด เขายืนนิ่งๆให้เธอกอดต่อไป
ศีรษะของฮารุที่พิงกับแผ่นหลังของเขาไม่ขยับเขยื้อน ชายหนุ่มล้างจานในมือช้าๆด้วยความนุ่มนวล ไม่ให้กระเทือนศีรษะของสาวน้อยที่พิงเขาอยู่ ดวงตาสีเขียวจ้องมองมือของตัวเองที่สายน้ำเย็นไหลผ่าน
“ก็ได้...”
เขาตอบอย่างใจอ่อน
‘ให้ตายเถอะ… มาถึงขั้นนี้ได้ไงกัน’
เขาบ่นกับตัวเองในใจ
‘แต่เอาเถอะ ไม่กี่วันเดี๋ยวยัยนี่ก็น่าจะดีขึ้น ถึงตอนนั้นเดี๋ยวก็ได้สติเองแหละ’
‘ถึงตอนนั้น… เดี๋ยวทุกอย่างก็คงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง’
------------------------------------------
ช่วงเวลาที่เหลือทั้งวัน ฮารุนอนอ่านหนังสือเงียบๆอยู่บนเตียง ส่วนโกคุเดระก็นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่บนโซฟาตัวที่เขาเคยนอนคืนก่อนหน้านั้น
ถึงเธอจะบอกให้เขาอยู่ค้างด้วย แต่ฮารุก็ไม่ได้ชวนเขาทำอะไรเป็นพิเศษ
เธออ่านหนังสือนิ่งๆ ในมือเล็กของเธอเป็นหนังสือนิยายที่เขาไม่รู้จัก เอาเข้าจริงเขาเห็นฮารุเปิดค้างอยู่หน้าเดิมมานานเกินสองชั่วโมงแล้ว เขาเองที่ไม่มีอะไรทำเหมือนกันเลยหยิบหนังสือเล่มหนึ่งในห้องของเธอมาอ่านฆ่าเวลา สายตาของเขาแอบลอบสังเกตทีท่าของคนตัวเล็กเป็นระยะ
เวลาผ่านไปจนเข้าสู่ช่วงค่ำ ฮารุลุกขึ้นจากเตียงนอนเงียบๆ ก่อนจะเดินไปที่ครัว ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขา เธอหันหน้ามาทางเขาก่อนจะถามออกมาเรียบๆ
“เย็นนี้ฮายาโตะอยากกินอะไรคะ”
เขามองหน้าฮารุนิ่งๆ
“อะไรก็ได้”
เธอเหมือนแค่ต้องการคำตอบรับเฉยๆ คำตอบจะเป็นอย่างไรก็ได้
มือเล็กเปิดประตูตู้เย็น หยิบเนื้อสัตว์กับผักออกมาก่อนจะวางลงบนเขียง เธอค่อยๆบรรจงหั่นมัน แววตาสีเขียวจับจ้องแผ่นหลังเล็กนั้น สายตาของเขาฉายแววความเป็นห่วง
“โอ้ย!”
เสียงเล็กอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะหยุดหั่นผัก เธอมองดูนิ้วเล็กของตัวเองนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา โกคุเดระรู้ได้ทันทีว่าฮารุทำมีดบาดตัวเองเข้าแล้ว
เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเธอ มือใหญ่จับมือเล็กที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมา แววตาเขาจ้องแววตาสีน้ำตาลของเธอ ความสูงที่ห่างกันประกอบกับใบหน้านิ่งของเขาทำให้เขาดูน่าเกรงขาม แต่สาวน้อยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะเธอไม่สนใจรับรู้บรรยากาศในตอนนี้ด้วยซ้ำ
“ถ้าไม่มีกะจิตกะใจจะทำ ก็ไม่ต้องทำ”
ร่างสูงดุเธอ ฮารุมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะยอมหยุดทำอาหารอย่างว่าง่าย
“ไปทำแผลไป เดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆให้กิน”
ฮารุเดินไปที่ตู้ลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะหยิบชุดทำแผลออกมา เธอดูแลแผลของตัวเองทั้งที่สติไม่อยู่กับการกระทำตรงหน้าด้วยซ้ำ ไม่นานก็พันนิ้วเล็กที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองเสร็จ ก่อนจะไปนั่งรอหงอยๆบนโซฟา
โกคุเดระเดินมาพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองถ้วยในมือ เขายื่นให้เธอถ้วยหนึ่ง
“อ่ะ ฉันทำเป็นแค่นี้แหละ”
ฮารุยื่นมือไปรับอย่างว่าง่าย ร่างสูงนั่งลงข้างๆเธอ แล้วเริ่มลงมือกินอาหารง่ายๆที่เขาทำเอง ฮารุมองถ้วยบะหมี่ในมือ ก่อนจะค่อยๆเปิดฝาขึ้นเพื่อกินเหมือนกัน
หลังจากทั้งสองคนกินเสร็จโกคุเดระไม่ยอมรอให้เธอเสนอตัวเป็นคนเอาไปทิ้ง เขารีบเก็บถ้วยจากในมือร่างเล็กแล้วนำไปทิ้งก่อน สาวน้อยมองตามการกระทำของเขา ใบหน้าประหม่านิดๆ
มีคนคอยดูแล… มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง
โกคุเดระเดินกลับมาหาเธอหลังจากจัดการทิ้งเรียบร้อย เขาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในห้อง เข็มสั้นชี้ที่เลข 8 บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว
“ไปอาบน้ำเตรียมนอนได้แล้ว”
เขาออกคำสั่งกับเธอ แต่น้ำเสียงไม่ได้บังคับเกินไปจนเธออึดอัดใจ สาวน้อยเงยมองหน้าคนตัวสูงกว่า ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วลุกออกจากโซฟาเข้าห้องน้ำไป
เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแทน มือเปิดอ่านหนังสือเล่มเดิมที่อ่านค้างไว้
พรุ่งนี้ช่วงบ่ายเขามีงานด้วยแฮะ ยัยนี่จะไหวไหมนะ?
ไม่นานร่างเล็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จในชุดเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่ กางเกงขาสั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เส้นผมสีน้ำตาลที่ยังเปียกชื้นจากการสระผม เธอเดินมาพร้อมกับผ้าขนหนูและชุดสำหรับเปลี่ยนให้โกคุเดระ ก่อนจะยื่นของในมือให้ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“ฮายาโตะก็ไปอาบน้ำเถอะค่ะ”
เหมือนยัดเยียดมากกว่าขอร้อง โกคุเดระรับของมาจากมือเล็ก ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ไอน้ำภายในห้องน้ำยังคงหอมกรุ่นกลิ่นสบู่ที่เธออาบเมื่อครู่ เขาหน้าแดงเล็กๆเมื่อได้กลิ่นที่ชวนนึกถึงสาวน้อย ก่อนจะพยายามตั้งสติแล้วชำระร่างกาย เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เธอยื่นให้เมื่อครู่
เสื้อยืดสีดำเกือบพอดีกับตัวของเขา กางเกงวอร์มขายาวสีเทา เขายังคงคาใจว่าทำไมฮารุถึงมีเสื้อผ้าของผู้ชายเก็บไว้ ชุดเดียวยังพอจะหาข้ออ้างดีๆได้บ้าง แต่มีถึงสองชุดก็คงจะมีเหตุผลบางอย่างที่เขาไม่รู้ โกคุเดระเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดเหนือหัวก่อนจะขยี้เส้นผมสีเงินของตัวเองเบาๆ เพื่อเช็ดให้แห้ง
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปทางร่างเล็กที่นอนหันหลังอยู่บนเตียงโดยไม่ได้ห่มผ้า เส้นผมที่ยังเปียกอยู่ของเธอเริ่มซึมลงบนที่นอนเล็กน้อย
‘ยัยนี่นอนทั้งแบบนั้น เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก!’
เขาเดินไปทางเตียงที่เธอนอนอยู่ ก่อนจะจับไหล่เล็กของเธอให้พลิกหันหน้ามาทางเขา ดวงตาคู่สวยสบกับดวงตาของเขา
“นอนทั้งๆที่ผมเปียกแบบนั้น เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”
เขาดุเธอ รอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
เธอเองก็ไม่มีทีท่าจะลุกจากตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย จนเขาเริ่มถอดใจ
“จะซึมก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยยัยโง่ แบบนี้มันเกินไปแล้ว”
เขาบ่นก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ฮารุตากไว้บนราวแขวนผ้า
“เธอมีไดร์เป่าผมไหม?”
เขาถามเสียงเรียบๆ มือหยิบผ้าขนหนูผืนนั้นกลับมาด้วย
“มีค่ะ อยู่ตรงลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง”
เธอตอบคำถามของเขา ชายหนุ่มเดินไปตรงโต๊ะที่หญิงสาวบอก เขาเปิดลิ้นชักหยิบไดร์เป่าผมออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงของเธอ เสียบสายเข้ากับปลั๊กไฟข้างเตียง
“ลุกขึ้นนั่ง”
เขาออกคำสั่ง ฮารุเองก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เธอนั่งอยู่บนเตียงหันหลังให้เขา โกคุเดระเอาผ้าขนหนูพาดบนบ่าเล็กของเธอ มือใหญ่ค่อยๆสางเส้นผมสีน้ำตาลสวย ก่อนจะบรรจงเป่ามันให้แห้ง
ฮารุที่ได้รับการเอาอกเอาใจเริ่มรู้สึกชินกับสัมผัสของเขา ความรู้สึกดีที่มีคนคอยดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆให้ เธอหลับตาลงช้าๆ เพลิดเพลินกับความรู้สึกที่เส้นผมถูกลมร้อนเป่า จนกระทั่งน้ำหนักบนศีรษะเบาลงจากไอน้ำที่ระเหยออกไปหมดแล้ว
“เสร็จแล้ว รีบนอนเถอะ”
เขาออกคำสั่งอีกครั้ง มือใหญ่หยิบผ้าขนหนูบนบ่าเล็กออก ร่างสูงของโกคุเดระลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะโดนฮารุจับข้อมือเอาไว้
“ฮายาโตะก็ผมเปียกเหมือนกัน...”
เขามองมือเล็กที่จับเขาไว้
ยัยนี่เริ่มจะจับตัวเขาโดยไม่คิดอะไรมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ…
“ฉันจัดการเองได้ เธอน่ะไปนอนเถอะ”
เขาสะบัดข้อมือเบาๆ พอให้มือเธอหลุดออก ก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมแล้วเดินไปทางโซฟา ทิ้งตัวนั่งลงแล้วจัดการเป่าผมสีเงินของตัวเอง
ฮารุมองตามการกระทำของเขา เธอค่อยๆล้มตัวลงนอน ร่างเล็กขดอยู่บนเตียง แววตายังคงจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเดียวกันกับเธอ หลังจากเขาเป่าผมเสร็จร่างสูงก็เดินไปเก็บไดร์เข้าลิ้นชักเดิม ก่อนจะเดินกลับมาล้มตัวนอนลงบนโซฟา แขนใหญ่กอดเขาหากัน เปลือกตาปิดลง
.
.
.
“ฮายาโตะ...”
เสียงเล็กเรียกเขา เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองเธอ
“อะไร”
เขาตอบสั้นๆ น้ำเสียงเจือความรำคาญนิดๆ
“สรุปเราคบกันอยู่ใช่ไหมคะ…”
เธอถามคำถามที่ทำให้เขาแทบกลิ้งหล่นจากโซฟา เขาลืมตาขึ้นหันมามองทางฮารุทันที แววตาสีเขียวของเขามองเธอด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย
เขาเริ่มไม่รู้ว่าจะต้องหว่านล้อมสาวน้อยอย่างไรแล้ว เธอต้อนเขาจนมุมหลายครั้งเกินไป
.
.
.
“เธอจะคิดยังไงก็เรื่องของเธอละกัน”
เขาตอบกลางๆตัดบท ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ คิดกับตัวเองว่านี่คงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว
ถ้าตอบตกลง วันหนึ่งพอยัยนั่นได้สติ เดี๋ยวก็จะมาเสียใจทีหลัง
ถ้าปฏิเสธ ยัยนั่นก็คงจะร้องไห้น้ำตาไหล ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้นอนแน่ๆ
เขาหันหน้ากลับมา มือกอดอกเช่นเดิมก่อนจะหลับตาลง มือเล็กของฮารุกดปิดสวิตช์ไฟข้างหัวเตียง ก่อนที่แสงสว่างในห้องจะมืดลงส่งทั้งคู่เข้าสู่ห้วงนิทรา
------------------------------------------
------------------------------------------
17 ก.ย. 2564
ชื่อตอนหลอกลวงมาก 5555 แต่งไปหิวไปอีกรอบค่ะ เลยสั่งแกงกะหรี่ไก่ทอดมากินด้วยซะเลย วันนี้อัพให้ 2 ตอนนะคะ ถือว่าเป็นของขวัญสุดสัปดาห์ สัปดาห์หน้าไรท์อาจจะไม่ค่อยว่าง น่าจะมาอัพช้าลงกว่าเดิมนะคะ
มีตอนถัดไปด้วยนะคะ แต่ไรท์กดแจ้งเตือนแค่ตอนนี้ แจ้งเตือนจะได้ไม่กระโดดข้ามตอนค่ะ
แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 27 ก.ย. 2564
ความคิดเห็น