คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 หนทางสู่ซาร์แลนโน
Garza part
อนนี้เราใล้ะออเินทาไปยัาร์แลนโน เพื่อไปสมทบับอร้อย E และอร้อย J ารรวมพลเป็นไป้วยวามยาลำบา เพราะทหารพวนี้ยัเหนื่อยล้าาารยพลึ้นบ แ่ที่น่าแปลใ็ือทหารอเมริันแ่ละนที่มามีทั้เม็ิัน นพื้นเมือรวมถึพวาวบอย แบบว่าูาหน้าา็รู้แล้ว น้อยนนัที่ะมาาแนศิวิไล์
“ทหารอร้อยIทุนฟั!!!!!” เสียอหมวมาเวอริทำให้ทุนหันมาฟั
“ันรู้ีว่าพวนายรู้สึว่ามันไม่ยุิธรรม หลายนาไปในสมรภูมินี้ แ่เรามัวมานั่เสียใไม่ไ้ เราไ้รับำสั่ให้ไปสมทบับอร้อย E และ J ที่าร์แลนโน ึ่ถ้ารีบหน่อย และไม่มีพวเยอรมันมาวา เราอาไป่วยพวเาไ้ทัน่อนที่ะโนล้อมรอบ ทุวินาทีที่เรามัวแ่เสียเวลาอยู่ที่นี่ เท่าับเราปล่อยให้เพื่อนเราาย”
ำพูปลุใอมาเวอรินั้นทำให้เหล่าทหารพวนั้นลับมาฮึสู้อีรั้
“รัสายั้นาให้เเน่น เราะไปันแล้ว….. อ้อ อีเรื่อ เรามีเพื่อนใหม่ร่วมทาไป้วย พลทหารวิลเลียม าร์า” มาเวอริไม่ลืมที่ะแนะนำัวผมให้นอื่น ๆ รู้ั
“เาะเป็นล่ามภาษาเยอรมันให้ับเรา และเาะอยู่ับันับพวนาย เพราะั้นูแลันีๆ " พูบมาเวอริ็เินไปึ้นรถี๊บ
“นาย้อมานั่รถันเียวับันพลทหาร” เสียหมวเรีย
“รับผม”
“เอาล่ะทหาร ึ้นรถันไ้แล้วเราะไปันแล้ว”
เสีย่าเอบเรียให้ทหารทุนายรีบึ้นรถบรรทุ รถ่อยๆ เลื่อนออไป ะที่รถำลัแล่นอยู่นั้น นับรถี๊บ็หันหน้ามาทัทายผมอย่าเป็นมิร
“สวัสี วิลเลียม ันทริปเปอร์นะ เป็นพลับอผู้หมวมาเวอริ”
“นาย.. มาาไหนเหรอ”
“อริโนาน่ะ”
“ให้ายนายเป็นาวบอยเหรอเนี่ย” ผมล่าว
“ฮ่าๆๆ นายเินว่าไปนั่น แล้วนายล่ะมาาไหน เผื่อบสรามเราอาไ้ไปินเหล้า้วยัน” เาถาม
“โอลาโฮมาน่ะ” ผมอบไปในานะอวิลเลียมโยที่ผมลืมไปว่ายัอยู่ในร่าอปีเอร์
“ว้าว นายเป็นาวบอยที่ผิวาวมา แ่ทำไมนายถึมาอยู่นี่ล่ะ แบบว่าที่นั่น็มีรมทหารอยู่นะ ที่ฟอร์ิล ราบ 157 น่ะ”
บ้าเอ๊ย!!!! ลืมไปเลยว่าอยู่นละยุัน
“เอ่อ……ันอยาอยู่ไล ๆ บ้านน่ะ”
“ั้นอนนี้นายไ้ไลบ้านสมใแล้วนะาร์า” ผู้หมวมาเวอริพูแทรึ้นมาทำให้ทริปเปอร์รีบหันไปมอทาับรถ
“รับ…. ผมมาไลาบ้านมา มาไลริ ๆ ไม่นึไม่ฝันเลยว่าะมาไ้โรไลนานี้”
ผมพูไป ริ ๆ ผม็แอบประเบา ๆ แหละ ริ ๆ แล้วทหารพวนี้็มีมนุษย์สัมพันธ์ีเหมือนันนะ ถึ่อนสรามะเลียี้หน้าันยัไ แ่พอ้อออรบ นพวนี้ลับายแทนันไ้
“อีนานไหมรับผู้หมวว่าเราะถึาร์แลนโน” ผมถาม
“ไม่รู้สิ วิลเลียม ใ้เวลาเป็นวันถ้าเราไม่---" มาเวอริพูยัไม่ทันาำ ็มีเสียทหารนายหนึ่ัึ้น
“พวเยอรมัน!!!!!!!!!!”
ทุนรีบลารถอัวเอทันที
“ทุหน่วยเรียมัวให้พร้อม” หมวมาเวอริบอ
ให้ายสิเอาอีแล้วเหรอเนี่ย
“พวเยอรมันยัไม่เห็นเรา เรา้ออ้อมไปัารับมัน” หมวบอ
“แผนฟัูเ้าท่าีนะรับหมว” ผมบอ
“แล้วนายมีไอเียไหม” หมวถาม
“พวมันอยู่ห่าไปแ่ 500 หลา แ่เราไม่รู้ว่ามันมาันเท่าไหร่ ผมอยาใหุ้รีบ่อนรถเอาไว้ แล้วุ่มรอผม่อน ผมับทริปเปอร์ะวิ่ไปสอแนมพวมัน” ผมพูอย่าลืมัว
“นี่นายสั่ันเหรอไอ้หนู” หมวบอ
“โทษทีรับ ผมไม่ไ้ั้ใ”
“ัน็ไม่ไ้ว่าอะไร รีบไปะทานี้ันะูเอ”
านั้นทั้ผมและทริปเปอร์็รีบวิ่อ้อมป่าไปเพื่อสอแนม
“ให้าย ทำไมมันมาันเยอะนานี้ นายว่ามันมาันเท่าไหร่วิลเลียม” ทริปเปอร์ถามผม
“หนึ่อพัน ทหารราบหนึ่อพัน ับแพนเอร์อีหัน เราอยู่ห่าพวมันแ่ 500 หลา ะปะทะึ่หน้าไม่ไ้เ็า้ออ้อมไปโมีา้าหลัเหมือนที่หมวบอ”
“ให้าย เรารีบลับไปรายานเถอะ” ทริปเปอร์ล่าว
ทันทีที่ลับมาถึผม็รายานหมวทันที
“นายแน่ในะวิลเลียม” หมวถาม
“แน่ใรับ ผมเาว่าพวมันรู้เรื่อที่ิิลีโนยึแล้วเลยส่ำลัเสริมมา"
“็ว่าอยู่ เอบ!!!” หมวเรีย่าเอบ
“รับท่าน”
“ผมอยาใหุุ้มหมวสอและสามไปโมีพวมันาทา้านหลั” หมวบอ
“รับผม หมวสอับสามามันมา” เมื่อ่าเอบไป หมว็สั่ให้พวเราทุนรีบลไปหมอบแอบที่สอฝั่อถนนรอพวมันมาใล้ๆ ึ่ะที่หมอบรออยู่นั้นหมว็ถามบาอย่าับผม
“นายูเี่ยวาารรบนะวิลเลียม”
“ประสบาร์ที่อัฟันสอนผมว่าอย่าไว้ใศัรู อย่าไ้แสวามเห็นใออมาเป็นอันา”
“อัฟันั้นเหรอ มีอะไรที่นายยัไม่บอันอี”
“มันไม่น่าฟันัหรอรับ และผม็ไม่อยาพูถึมัน้วย”
“โอเ ถ้ามันทำให้นายลำบาใัน็อโทษที่ถามนะ”
“หมวรับ พวมันมาแล้วรับ” ทริปเปอร์บอ
“เอาล่ะพอันสั่ยิ ยิเลยเ้าใไหม” หมวล่าว้วยสีหน้าริั
“รับผม” ผมบอ
ทันทีพวเยอรมันเลื่อนบวนเ้ามาไ้ัหวะ
“ยิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” สิ้นเสียอผู้หมวทุน็เปิายิพวเยอรมันแบบไม่ทันั้ัว
ปั!!! ปัๆๆๆๆ!!!!! ปั!!!!
เสียปืนัสนั่น ปลอระสุนปลิวว่อนเหมือนฝน ผมพยายามยิให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้ พวเยอรมันล้มายันไปเป็นำนวนมา พวเยอรมันบาส่วนพยายามะลมา้าทาแ่็ถูพวเรายิัเอาไว้อยู่ี ัหวะนั้นผมเห็นรถถัแพนเอร์ำลัเลื่อนเ้ามา
“หมวรับ!!!! เรา้อัารับรถถันั่น” ผมบอ
“ผู้หมู่อร์อน นำหมวหนึ่ไประเบิีนะาบมันะ อย่าให้มันวิ่ไ้”
สิ้นเสียผู้หมว สิบโทอร์อน็รีบนำหมวหนึ่ไปัารับรถถัทันที ส่วนพวเราที่เหลือ็่วย็ัารับทหารราบเยอรมัน ผ่านไปรึ่ั่วโมเรา็สามารถัารับพวมันไ้สำเร็
“เป็นไบ้าวิลเลียม” หมวถาม้วยน้ำเสียที่เหนื่อยหอบ
“แฮ่ๆ ….ผมยัไหวรับหมว”
ผมเอ็อบ้วยน้ำเสียที่เหนื่อยหอบเ่นัน ทันในั้นเอผมเห็นทหารเยอรมันนหนึ่ที่บาเ็บหนัปาายพยายามยปืนึ้นมาหมายะยิหมว
“หมวรับ!!!!! ระวั!!!”
ผมไม่รู้ว่าอนนั้นผมิอะไรอยู่ ผมรีบเอา้วยเอเ้าไปเป็นโล่บัระสุนให้ับหมว
ปั!!!!!
“โอ๊ยยย!!!!!” ระสุนเี่ยวแนอผมไป ส่วนทหารนนั้น็ไ้ายล
“บ้าเอ๊ยยย!!! าร์าทำไมนายทำแบบนี้ห๊ะ!!!” หมวว่าผม
“็ผมเป็นห่วหมวนี่รับ ถ้าหมวเป็นอะไรไปึ้นมาผมะทำยัไ” ผมบอ หมวยืนนิ่ไปสัพัหนึ่ แล้วบอว่า
“นาย….. ห่วันั้นเหรอ” หมวถาม
“็…….แบบว่า ุยเป็นนเียวที่ะ่วยผมไ้นะ ผมะปล่อยใหุ้เป็นอะไรไปไ้ยัไันริไหม” ผมบอไป ริๆ ผม็ห่วแหละ แ่…..แบบ ่าเถอะ ภาริ้อมา่อน
“นั่นสินะันนี้โ่ริๆ เรื่อเเ่นี่ยัิไม่ไ้” หมวบ่นับัวเอ
“นาย….รีบไปทำแผลเถอะ ันะไปูนเ็บหนั ะไ้รีบส่ลับอพัน” หมวพู่อนที่ะเินาไป
“บาทีันอามอนายผิไปริๆ วิลเลียม” เสีย่าเอบลอยมาา้าหลั
“ุยมอผมไว้ยัไเหรอรับ” ผมถาม
“อย่ารู้เลยมันไม่ไ้น่าฟันัหรอ เอาไปว่า….ันอโทษ็แล้วัน เรา..มาเริ่มันใหม่นะ”
“รับ่า” ผมล่าว
“มาเถอะ ันะพาไปทำแผล”
“รับผม…………^-^”
ความคิดเห็น