ห้องเก็บตัวละคร&อื่นๆ

ลำดับตอนที่ #5 : อเล็กซิส นิโคเลีย

ประวัติ

เมื่อประเทศเป็นสีเทา

ประเทศรัสเซียเป็นประเทศที่มีการทดลองที่ผิดกฎหมายมากมายเพื่อตอบสนองต่อความต้องการในการรบแม้ต้องเอาชีวิตของใครมาเป็นหนูทดลองก็ไม่สนดังนั้นเมื่อรัฐบาลของรัสเซียได้รับรู้ถึงตัวตนของผู้มีพลังพิเศษจึงได้ทำการตรวจสอบและตามหาผู้มีพลังพิเศษเหล่านั้นเพื่อจับมาทดลองปัจจุบันเหล่าผู้มีพลังพิเศษในประเทศรัสเซียได้ทำการหลบซ่อนตัวและปิดบังพลังของตนเองหรือไม่ก็ย้ายไปอยู่ประเทศอื่นแต่กระนั้นทางรัฐบาลก็ยังไม่ยอมแพ้และตามหาผู้มีพลังต่อไป

เมื่อความรักคือสีดำ

Note 1

25ปีก่อน(นับตามเวลาในปัจจุบันของนิยายstarfighters)
ชั้นเป็นสาวรัสเซียผู้มีพลังคนนึงและได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา ชั้นปกปิดพลังของชั้นเอาไว้ ในชีวิตนั้นก็สุขสบายดีเป็นนักศึกษา จนวันหนึ่งชั้นได้พบกับผู้ชายคนนึงเขาเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ชั้นเข้ากันได้ดีกับเขาอย่างมากคุยกันได้ทุกเรื่อง สุดท้ายชั้นก็ตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง

Note 2

...ความรักของชั้นเป็นไปได้ด้วยดีเขาดูแลชั้นดีมากและนั่นทำให้ชั้นไว้ใจและยอมเขาทุกอย่างชั้นคิดว่าอีกสักหน่อนชั้นจะบอกความลับของชั้นให้เขาได้รู้เพื่อเป็นการพิสูตรว่าชั้นรักเขามากแค่ไหน

Note 3

 ชั้นบอกความลับของชั้นให้เขารู้และนั่นเป็นการตัดสินใจที่ทำให้ชีวิตของชั้นเปลี่ยนไปตลอดกาล แท้จริงผู้ชายที่ชั้นมอบใจให้เป็นหนึ่งในนักวิจัยที่ทางรัฐบาลสั่งให้เขามาจับตาดูชั้นเอาไว้ว่าเป็นผู้มีพลังรึเปล่า แต่ถึงชั้นจะรู้เรื่องนี้ชั้นก็ยังมอบความรักให้เขา ยอมให้เขาจับชั้นไปทดลอง ยอมถูกทำร้ายเพียงเพราะเขาพูดคำว่าเขารักชั้น 

Note 4

เกือบทั้งวันที่ต้องทนเป็นหนูทดลอง ต้องใช้พลังเกินขีดจำกัดด้วยความทรมาณ มีแค่ช่วงเวลาเดียวที่ชั้นสามารถมีความสุขช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคนที่ชั้นรัก กาลเวลาผ่านไปจนชั้นตั้งท้องชั้นและเขามีความสุขมาก ช่วงเวลาเก้าเดือนที่ชั้นตั้งท้องชั้นถูกยกเลิกการทดลองชั่วคราวเพราะเกรงว่าจะส่งผลต่อเด็ก เมื่อตอนคลอดความเจ็บปวดที่ชั้นได้รับมาในชีวิตกลับหายไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่แค่เพียงได้เห็นลูกชายของชั้น อืม..เขาช่างเหมือนพ่อของเขาเหลือเกิน เด็กคนนี้ทำให้ชั้นรู้ว่าชั้นจะใช้ชีวิตตอไปเพื่อใคร ชั้นเชื่อว่าเขาคนนั้นรักลูกและไม่มีวันทำร้ายลูกของชั้นแน่นอนก็เพราะว่าเขาเป็นพ่อนี่นา 

Note 5

หลังคลอดได้สามวันแม้ชั้นจะได้รับอนุญาติให้เลี้ยงลูกได้แต่ชั้นก็ต้องกลับไปเป็นตัวทดลอง ชีวิตแห่งความทรมาณได้กลับมาอีกครั้ง "ชั้นทรมาณเหลือเกิน ชั้นอยากกลับไปหาลูกเร็วๆจังเลย"

Note 6

 ลูกของชั้นอายุได้ห้าขวบแล้วเขาไม่เคยได้รับอนุญาติให้ออกไปจากตึกทดลองชีวิตมีแค่ได้ดูโลกภายนอกผ่านจอทีวี อาหารที่ได้กินมีแค่ขนมปังแห้งๆรสชาติจืดชืดกับยาสารอาหารเท่านั้นชั้นสงสารลูกเหลือเกินแต่ชั้นอยากให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน แม้จะทรมาณแต่ก็ต้องอดทน 

Note 7

แสงในชีวิตตัวน้อยของชั้นเติบโตขึ้นทุกๆวันชั้นหวังจะได้เห็นเขาเติบโตด้วยความปลอดภัย แต่ว่าชั้นฝืนใช้พลังมากเกินไปชั้นอ่อนล้าและไร้เรี่ยวแรง ชั้นรู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกไม่นานชั้นต้องรีบแล้ว

Note 8

ชั้นรวบรวมความกล้าและกำลังจะไปบอกเขาคนนั้นพ่อของลูกชั้น ให้ช่วยดูแลและปล่อยลูกไป แต่ชั้นกลับแอบได้ยินที่คนอื่นพูดเสียก่อนเขาคนนั้นรู้ว่าชั้นจะอยู่ได้อีกไม่นานและต้องการนำลูกของชั้นมาทดลองแทน! ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาหลอกชั้นมาโดยตลอด แม้ชั้นจะเจ็บปวดมากที่เขาไม่เคยรักชั้นและลูกเลยแต่ชั้นก็ต้องช่วยลูกของชั้นให้ได้

Note 9

 ชั้นไม่มีพลังพอที่จะพาลูกหนี ดังนั้นเหลือทางเลือกสุดท้ายต้องให้ลูกใช้พลังของตัวเองเพื่อหนีออกไปแม้พลังของเขาจะไม่มากพอที่จะทำให้ชั้นได้ออกไปด้วยก็ตาม "แม่รักลูกนะอเล็ก...ลาก่อน"ทั้งๆที่รู้ว่าพูดไปเขาก็ไม่ได้ยินแต่ในใจของชั้นมันต้องการที่จะสื่อออกไป และสุดท้ายนี้ความรักที่มีแต่สีดำของชั้นก็ได้จบลง

เมื่อโลกมีสีขาว

Note 1

ตั้งแต่ผมจำความได้สิ่งแรกในความทรงจำคือคุณแม่ เธอเป็นคนสวยและใจดีเธอมักจะคุยกับผมและสอนให้ผมรู้ถึงโลกภายนอก เธอบอกว่านอกจากเพดานห้องสีขาวที่เรากำลังนั่งมองอยู่ข้างนอกนั่นมันมีท้องฟ้าที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา นอกจากเตียงเล็กๆสีขาวนี่ก็มีต้นไม้และต้นหญ้าสีเขียวที่เรานอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้ อาหารที่กินก็มีรสชาติ"แต่ว่านะครับอะไรคือรสชาติเหรอครับ?"แม่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แม่บอกว่าโลกภายนอกมีเวลากลางวันและกลางคืนแม้ผมจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ถ้าแม่บอกว่ามีผมจะเชื่อก็ได้ 

Note 2

ผมถามแม่ว่าแทนที่แม่จะอธิบายทำไมเราไม่ออกไปข้างนอกนั่นละไปดูให้เห็นเลยว่าข้างนอกนั่นมันเป็นยังไงแม่ก็ตอบกลับมาว่าเพราะผมและแม่ป่วย อยู่ได้แต่ข้างในนี้ถ้าออกไปเราจะทรมาณ 

Note 3

ผมมีเรื่องที่ผมไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือทำไมแม่ถึงจะมาหาผมแค่แปปเดียวเท่านั้นอยู่คนเดียวผมไม่มีปัญหานะครับแต่ผมรู้สึกเคว้งคว้างมากเหลือเกิน 

Note 4

ถ้าไม่ได้อยู่กับแม่จะมีใครก็ไม่รู้เข้าในห้องของผมห้องสีขาวที่เปรียบเสมือนโลกทั้งใบ เขาบอกว่าเขาจะเข้ามาสอนวิชาต่างๆให้ผมมันเป็นเรื่องที่ผมควรรู้เอาไว้ ถ้าผมเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนเขาจะไม่ตีผมแต่ถ้าผมตอบคำถามเขาไม่ได้เขาก็จะทำร้ายและตีผม เขาน่ากลัวมากเลย แต่ผมไม่อยากบอกแม่เพราะไม่อยากให้เธอเป็นกังวล "แต่ว่านะครับผมเจ็บเหลือเกินครับแม่...มาหาผมเร็วๆนะครับ"

Note 5

 วันเกิดครบสี่ขวบผู้ชายคนนั้นคนที่สอนวิชาต่างๆให้ผมมาตลอดเขาเอาสิ่งของบางอย่างเข้ามาในห้องของผมมันเป็นสี่เหลี่ยมด้านขนานแบนๆแล้วเขาก็เดินออกไปไม่พูดไม่จา แม่บอกว่ามันคือทีวีแม่บอกว่ามันจะทำให้ผมได้เห็นโลกภายนอก ผมจะนั่งดูมันเมื่อมีเวลาว่างหลังเลิกเรียนก่อนที่แม่จะมา 

Note 6

ตอนนี้ผมอายุห้าขวบแล้วผมมีคำถามมากมายเกิดในหัวใจทำไมแม่ถึงดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรง? เวลาที่แม่ไม่ได้อยู่กับผมแม่ไปทำอะไร? แล้วรู้สึกว่าพักหลังๆผู้ชายคนนั้นมักจะมองผมบ่อยขึ้นเขามีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่า? แต่ถามออกไปแม่ก็ไม่เคยตอบอะไรกลับมาอยู่ดี

Note 7

 วันหนึ่งอยู่ดีๆแม่ก็สอนผมให้ผมใช้ผลัง ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อผมใช้มันจนคล่องแล้วแม่ก็บอกให้ผมใช้พลังเพื่อออกไปจากที่นี่...ผมโกรธมากแม่บอกว่าถ้าออกไปเราจะทรมาณไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องออกไปจากที่นี่ด้วยนี่เป็นโลกของผมโลกทั้งใบของผมนะ

Note 8

 เราทะเลาะกันหนักมาก หลังจากนั้นแม่ก็พูดกับผมว่า"ลูกสามารถเลือกชะตาชีวิตของลูกได้ไม่ต้องให้ใครไปกำหนดมันการที่ลูกอยู่ที่นี่ก็มีแต่คนที่จะบังคับให้ลูกทำนั่นทำนี่ลูกชอบเหรอ?ลูกสามารถไปในที่ๆลูกอยากจะไปโดยที่ไม่มีใครคอยห้ามใช้หัวใจเลือกสิสถานที่ๆลูกอยากจะไป ออกไปเถอะลูกรักออกไปใช้ชีวิตตามที่ลูกต้องการ"พร้อมยื่นจดหมายมาให้ผมหนึ่งฉบับ"ออกไปหาคนที่อยู่ในที่อยู่นี้ซะเดี่ยวแม่จะตามไปแม่สัญญา"

Note 9

 ตอนที่ผมใช้พลังของตัวเองออกไปจากห้องสีขาวนั่นหลังจากนั้นไม่นานก็ทำให้ผมได้รู้ว่าผมจะไม่ได้เจอแม่อีกต่อไปแล้ว แม่จะไม่ได้อยู่เคียงข้างผมอีกต่อไป "ผมรักแม่นะครับ...สถานที่ๆผมอยากไปมากที่สุดคือที่ๆมีแม่อยู่ด้วยไงครับ...ลาก่อนครับแม่"ผมรู้ว่าพูดออกไปแม่ก็คงไม่มีวันจะได้ยินแต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากพูดมันออกไปอยู่ดี และสุดท้ายการใช้ชีวิตภายในโลกที่มีสีขาวของผมก็ได้จบลง

สรุป

ในวัยเด็กของอเล็กซิสอยู่ในห้องปิดตายที่ทุกอย่างในห้องจะเป็นสีขาวเขาคิดว่านี่คือโลกทั้งใบของเขาและโลกทั้งใบก็มีเพียงเขากับแม่ แม่ที่เป็นทุกอย่างสำหรับเขา ถ้าหากว่าแม่ออกจากห้องไปเขาจะคิดว่าแม่ได้ออกจากโลกของเขาไปแล้วและไม่รู้ว่าจะกลับมารึเปล่าด้วย เมื่อมีคนอื่นเข้ามาในห้องเขาจะคิดว่าเป็นผู้บุกรุกที่เข้ามาในโลกของเขา(แน่นอนว่าเขาไม่ไว้ใจแต่ทำอะไรไม่ได้) อเล็กซิสไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเขา(แม่บอกแต่ดันไม่ฟังเพราะคิดเรื่องของกินที่แม่เล่าว่ามีรสชาติ) เมื่อพ่อของอเล็กซิสได้นำทีวีมาให้เป็นของขวัญวันเกิด ทีวีก็ได้เป็นหน้าต่างบานเล็กที่ทำให้เขาได้เห็นโลกภายนอกที่ไม่ใช่สีขาวเป็นครั้งแรก และเมื่อแม่ของของได้บอกให้เขาหนีไปจากที่แห่งนี้มันเป็นการทำร้ายจิตใจเขาพอสมควรเพราะตั้งแต่เกิดมาห้องนี้ก็เป็นโลกของเขามาตลอด เหมือนแม่จะบอกให้เขาไปเกิดใหม่ไปเริ่มต้นใหม่ที่โลกอื่นซึ่งเขาไม่รู้ว่าเขาต้องเจอกับอะไรบ้างเขากลัว(สุดท้ายแม่ก็ปัดความกลัวของเขาทิ้งไป) ในจดหมายที่แม่ให้อเล็กซิสเป็นจดหมายถึงคุณตาของเขาที่ฝากเขาไว้ให้ตาดูแล(หลังจากนั้นคุณตาก็เป็นคนดูแลมาตลอดจนเข้าเรียนที่แอสดราซิล เวิร์ล ฮีโร่ แอนด์ การ์เดี้ยน อคาเดมี่) ที่เขาไม่ค่อยพูดหรือไม่ค่อยสนใจใครนั่นเป็นเพราะเขาเข้าสังคมไม่เป็น ในวัยเด็กเขาคุยแค่กับแม่และพ่อไม่เคยมีโอกาศคุยกับคนอื่นเลย ขนาดกับคุณตายังใช้เวลานานเลยกว่าจะยอมคุย เพราะงั้นเขาเลยเป็นคนแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยนะแค่ไม่รู้ต้องคุยยังไงเท่านั้นเอง(ยกเว้นเรื่องนินจาอะนะที่คุยไม่หยุดฉุดไม่อยู่) อเล็กซิสไม่ใช่ฮีโร่สายต่อสู้ไม่ใช่ว่าสู้ไม่เป็น แต่เขาคิดว่าการเป็นฮีโร่เราไม่จำเป็นต้องสู้เสมอไปเขาเชื่อว่าการได้ช่วยเหลือผู้คนให้ปลอดภัยก็ถือเป็นการกระทำของฮีโร่อย่างนึง(และเขาก็คิดด้วยแหละว่ามีคนที่สามารถต่อสู้กับศัตรูได้ดีกว่าพลังของเขาสู้เอาเวลานั้นมาช่วยคนอื่นดีกว่า)เขาอยากเป็นฮีโร่ในแบบของเขาอยากใช้ชีวิตในแบบนี่เขาต้องการเหมือนคำสุดท้ายที่แม่สอนเขาไว้

ในบทจบของแม่ประโยคที่พูดว่า "สุดท้ายนี้ความรักที่มีสีดำของชั้นก็ได้จบลง"เป็นประโยชที่บอกว่าความรักที่เธอมีให้ผู้ชายคนนั้นกำลังจะหายไปหายไปพร้อมกับความตายของเธอ ถึงแม้เธอจะเสียใจกับการกระทำของเขาแต่เธอก็ยังคงรักเขามากอยู่ดี เธอคิดว่าความตายจะปลดปล่อยเธอออกจากกรงความรักในครั้งนี้ได้

ในบทจบของลูกประโยคที่พูดว่า "สุดท้ายนี้การใช้ชีวิตในโลกที่มีสีขาวของผมก็ได้จบลง" เป็นประโยคที่เขาตั้งใจจะทิ้งโลกเก่าของเขาโลกทั้งใบในวัยเด็กและมุ่งสู่โลกใบใหม่ที่แสนหน้ากลัว มันคือการที่ตัวเขาเลือกที่จะเติบโตและมันก็ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องเผชิญกับโลกภายนอก โดยที่ไม่มีแม่มาคอยดูแลอีกต่อไป

#ยาวมากกกกกหวังว่าไรต์จะไม่เบื่อหรือขี้เกียจอ่านไปก่อนนะคะ มีอะไรให้แก้บอกได้นะค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ