¶²³¹ ¬ ƩαT MƐ

ลำดับตอนที่ #5 : ¶²³¹ ¬ ƩαT MƐ -; #BreakMyHeartAgain

     ทุกครั้งที่ผมหายใจเข้า มวลอากาศเย็นยะเยือกจะเข้ากรีดแทงปอดของผมจนขาดวิ่น เฉือนก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของผมทีละนิดจนชะโลมเลือด เสียดแทงไปทุกอณูของร่างกายแล้วค่อยๆแช่แข็งผมจากภายใน

     แต่น่าแปลกนะ พออยู่ต่อหน้าคุณแล้วมันกลับว่างเปล่าสิ้นดี

'นี่ คุณน่ะ'

     จำได้รึเปล่า ในเทศกาลวันนั้นคุณเปร่งประกายมากเลยนะ

     ท่ามกลางผู้คนนับร้อยพัน สายตาของผมจดจ้องอยู่ที่คุณคนเดียวเหมือนโดนสะกด พวกเขาบอกว่าคุณต้องเล่นมนต์ดำใส่ผมแน่ผมถึงได้ไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย พวกเราต่างจ้องตากันและกัน ผมรู้ได้ทันทีเลยว่าผมได้ถูกขโมยสิ่งสำคัญไปเสียแล้ว

     หัวใจที่เต้นกระหน่ำยิ่งกว่าครั้งไหน… ผมตกหลุมรักคุณเสียแล้ว

'คุณก็รู้สึกใช่มั้ย?'

     เราเจอกันอีกครั้งขณะที่สองมือของคุณยังเต็มไปด้วยตะกร้าแพร์และขวดน้ำผึ้งที่เกือบจะหล่นลง

     คำขอร้องสั้นๆของคุณทำให้เราได้ขยับเข้าใกล้กันอีกนิด และคุณก็ชอบมันผมรู้ดี ในตอนนั้นไม่ว่าอะไรมันก็ดีไปหมดเลยว่ามั้ย?

     รอยยิ้มของคุณซึมลึกเข้าไปเสมือนตีตราจองจำผมเอาไว้กับบ่วงรักของคุณจนดิ้นไม่หลุด

'ผมรักคุณ'

     ท่ามกลางทุ่งกลาดิโอลัสที่ผลิบาน ถ้อยคำอ่อนหวานที่คุณกระซิบบอกเสมือนสัจจะสาบานที่หวานซึ้ง รสจูบหวานซึ้งราวกับน้ำผึ้งเดือนสามคงเด่นชัดชะโลมหัวใจของผมจนแทบล้นทะลัก

     คุณไม่รู้หรอกว่าผมหลงใหลดวงตาคู่นั้นขนาดไหน

     ใต้แสงจันทร์ พวกเรายังคงเต้นรำตามบทท่วงทำนองที่ไม่รู้จุดจบ

'อรุณสวัสดิ์'

     ผมละสายตาจากคุณไม่ได้เลย

     ทุกเช้าผมจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนคุณเพียงเพื่อจะเฝ้ามองใบหน้ายามหลับใหลของคุณในอ้อมกอด พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าช่วงเวลานี้ผมมีความสุขเพียงใด

     เรียวนิ้วของพวกเราประสานกันแนบแน่นเสมือนสัตย์สาบานที่จะยังคงอยู่ตลอดไป

'คุณมองอะไรอยู่?'

         ช่วงนี้ดวงตาคู่นั้นไม่ค่อยมองมาที่ผมซักเท่าไหร่ นั่นทำให้ผมสงสัยว่าอะไรที่ติดอยู่ในใจคุณนะ

          ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มของคุณเริ่มเลือนหายไปกัน? แม้กระทั่งกลาดิโอลัสที่คุณชอบก็แลกรอยยิ้มของคุณมาได้เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

          คุณดูเศร้าเหลือเกิน

'ผมกลับมาอีกได้รึเปล่า?'

     ในดวงตาที่ผมหลงรักมันไม่มีภาพของเราหลงเหลืออยู่แล้ว

     ที่รัก ผมไม่รู้จริงๆว่าทำไมมันถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ อะไรที่ทำให้พวกเรากลายมาเป็นแบบนี้นะ? ทั้งๆที่คุณกำลังมองมาที่ผมแท้ๆแต่ผมกลับไม่เห็นเงาสะท้อนของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

     หัวใจของผมถูกคุณขยี้ทิ้งจนกลายเป็นเศษเนื้อ

'ไม่เป็นไร'

     พร่ำบอกตัวเองซ้ำๆ ความผิดของผมเองนั่นหล่ะที่ไม่เคยเผื่อใจอะไรเอาไว้

     อ้อมกอดของผมว่างเปล่าเหลือเกิน ทั้งๆที่คุณอยู่ตรงหน้าแต่กลับอยู่ห่างไกลเกินจะเอื้อมถึง เสมือนถูกกระชากลงสู่บึงน้ำที่ไร้ก้นบึ้ง

     ความหนาวเหน็บของค่ำคืนนี้กรีดแทงผมซ้ำๆ

'คุณโกหก'

     คุณคิดว่าผมตาบอดหรอ?

     ไม่เลย ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว หัวใจของพวกเราถูกฉีกทึ้งจนไม่สามารถกลับไปเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว คุณไม่ได้รักผมอีกต่อไปแล้ว

     ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว คุณได้เปลี่ยนไปแล้ว

'จูบผมสิ'

     เหมือนที่เคยทำไง คำขอสุดท้ายของผมมีเพียงแค่นี้เท่านั้น

     ครั้งสุดท้ายของพวกเราก่อนที่มันจะจบลง ไม่มีผมหลงเหลืออยู่ในดวงตาที่แสนเศร้านั้นอีกแล้ว หัวใจของผมถูกคุณทำลายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

     เรื่องตลกร้ายที่สุดของนิทานเรื่องนี้… คือผมที่ไม่เคยลืมคุณไปได้เลย

" ผ ม รั ก คุ ณ "