คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทัณฑ์รักจอมทมิฬ - บทที่ 1 (2)
เปิอุลูับหนูาหลา่ะ รายละเอียามภาพเลยนะะ
“ปล่อยนะ! ปล่อย! ฮื้อ! ปล่อย!”
หิสาวยัิ้นรนเพื่อให้หลุพ้นนหอบเหนื่อย
เธอมอหน้านอมทมิฬอย่าเอาเรื่อ
วหน้าหวานแ่ำทั้โมโหทั้อายผสมปนเปันไปหม
“หยุิ้นไ้แล้วาร่า รู้ไหมว่าเธอยิ่ิ้น มันยิ่ทำให้ันื่นัว”
ลูเียโนเือนเสียทุ้ม่ำพลาเอวอิ่วลให้สัมผัสับบาอย่าที่ำลัื่นัวและเรี้ยวราอยู่ภายใ้สะโพมนแล้วมัน็ไ้ผลเมื่อ่อาหลาหยุิ้นในทันที
วาทรเสน่ห์มอพวแ้มแปลั่้วยแววาแพรวพราวแล้วระุยิ้ม
่อนหัวเราะในลำอเบาๆ ับท่าทีื่นลัวอนไร้เียสา
“ปล่อยาหลานะ ปล่อย...”
แม้ไม่ล้าิ้นแ่ยัส่เสียประท้วสอแ้มร้อนั
สั่นสะท้านอยู่ในอเมื่อสบามุ
แววาอเาเ็มเปี่ยมไป้วยแรปรารถนาน่อาหลารู้สึร้อนๆ หนาวๆ ในาย
ยิ่อยู่ิใล้นไร้่อว่าเ่นนี้ยิ่รู้สึหวาหวั่นนใสั่นรัว
“ไม่ปล่อย ปล่อยไปไหนไม่ไ้แล้ว”
ในยามที่ยับริมฝีปาเอ่ยำพูออมา นัยน์ามอลูเียโนอัแน่นไป้วยวามริั
แล้วุมพิเ้าหาเรียวปานุ่มหนัๆ เพื่อสำทับำพูอัวเอ
“ุลูใร้าย าหลาเลียุลู”
ลูเียโนัฟัรอนรามแร่ึ้นเป็นสันนูนอย่าน่าเรามับำว่า
‘เลีย’
ที่หลุออมาาปาอ่อาหลาในั้นร้อนระอุึ้นมาทันทีับำพูไม่เ้าหู วามวาวโรน์ึ้นอย่าน่าลัวะที่อระับนในอ้อมแนแน่นึ้นามแรโทสะที่ปะทุเือึ้น
“แ่นที่เธอเลียนี่ล่ะ ะทำให้เธอราไม่หยุ ่อาหลา!”
เพียเสี้ยววินาทีริมฝีปาร้อนผ่าวแนบลหาลีบปานุ่มละมุนแล้วบยีุ้มพิอย่าหนัหน่วไร้วามอ่อนหวานเ่นราแร
ทำอา่อาหลารู้สึเ็บแปลบปลาบนน้ำาลอ เธอพยายามหลับหลีารรุรานแสนป่าเถื่อน
แ่เา็ยัามรัแไม่ลละ แม้ะไม่ยอมเปิริมฝีปาให้รุล้ำภายใน
แ่ลูเียโน็ใ้วาม่ำอเพื่อให้ลิ้นร้อนสาำแรเ้าไปในโพรปา่ำื้นนไ้มือบอบบายึ้นหมายะผลัไสเาให้ออห่า
ทว่าลับถูมือหนาับรวมไว้เหนือศีรษะทุยสวย้วยมือเพีย้าเียวพร้อมลับผ้าปูที่นอนเย็นื
่อาหลานอนนิ่แล้วปิเปลือาลอย่ามื่นเมื่อหมหนทาสู้
ปล่อยให้นใร้ายรัแเรียวปานุ่มที่เริ่มเ็บระบมาารรอรับอารม์ิบเถื่อนอนใร้ายที่ไม่ิมอบวามเมาปรานีให้ับเธอเลยสันิ
ายเ็บเธอยัพอรับมือไ้ แ่ใเ็บนั้นมัน่าทรมานเหลือเิน
“ฮื้อ”
เสีย...ประท้วอนใ้ร่าทำให้ลูเียโนที่ำลัวาิมวามหอมหวานปานน้ำผึ้รวอย่าุเือ
ราวับำลัมอบโทษทั์ให้อยู่นั้นไ้สิ
ายหนุ่มลวามแ็ระ้าุันที่เิึ้นาโทสะล
แล้วแะพรมุมพิบนเรียวปาอ้ำเพราะารระทำอัวเออย่าอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมที่ทำให้เ็บปว
วามโรธเรี้ยวที่ถูหิสาวบอว่าเลียนั้นทำให้ายหนุ่มวบุมัวเอไม่อยู่ริๆ
เาไม่อยาไ้ยินำนี้ๆ หลุออมาาปาสวยๆ อ่อาหลาเลยสันิ
‘อโทษที่ทำให้เ็บนะาร่า’ ำพูอนปาหนัแถมมา้วยทิิไ้แ่ถูเอื้อนเอ่ยอยู่ในใ
ลูเียโนูบลบนเรียวปาแ้ำ้ำๆ
วามุันแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในยามที่มอเรียวหน้าสวยหวานอนใ้ร่า
พ่นลมหายใออมาหนัๆ ในยามที่ลอเลียับลับปาบวมเ่อาแรบยี้้วยวามเสน่หา
่อยๆ บเล้าอย่าอ่อนโยน
ใ้ประสบาร์ที่มีมาว่ามอมเมาให้หิสาวล้อยามอีรั้
แล้วปล้อมือบอบบาให้เป็นอิสระ ่อนสอมือเ้าไปใ้ร่านุ่มนุ่มแล้วรูิปอุัวสวยลอย่าเบามือ
แล้วมัน็อันรธานออไปาายสีน้ำนมโยที่เ้าอร่านั้นยัถูมอมเมา้วยูบที่เ็มไป้วยวามระหาย
าบ่านและอ่อนโยนอ่อนหวานในราเียวัน
มือร้อนสาลูบไล้ผิวายนุ่มละมุนที่ปราศาปราาริ้นให่วาั้นอย่าย่ามใ
วามเนียนละเอียราวับผิวเ็้นันทำให้ลูเียโนสะท้านในายนอยาะใ้ริมฝีปาร้อนรุ่มพรมุมพิให้ทั่วทุารานิ้วแทนฝ่ามือเพื่อประทับราวามเป็นเ้าอทุารานิ้ว
ไม่ว่าะแะ้อรไหน็นุ่มมือประุแพรไหมไปทุสัส่วนนเาแทบลั่ เลือร้อนในายไหลเวียนอย่าบ้าลั่้วยแรปรารถนาอันเ้ม้น
เาลูบไล้ไปทั่วผิวายเนียนนุ่ม
ะที่เรียวปา่ำหวานนั้นยัถูรอบรออย่าเร่าร้อน
ุยูนิฟอร์มหลุออไปาายั้แ่อนไหน่อาหลาไม่อารู้เลย
เมื่อสิอเธอหลุลอยเพราะหลระเริไปับุมพิร้อนแรและสัมผัสอันวาบหวาม
หิสาวเผยอแย้มริมฝีปาึ้นหายใหอบฮัเมื่อลูเียโนยอมถอนริมฝีปาร้อนื้นออห่า
เรือนายอ่อนระทวยนั้นร้อนรุ่มไปหม วาู่ามปรือปรอย
เรียวหน้าหวานแระเรื่อวนมอ ริมฝีปาสีเอร์รี่แสนั้นบวมเ่อ
ทรวออวบอิ่มเินัวที่ถูห่อหุ้ม้วยบราเียร์ลูไม้สีมพูหวานสะท้อนสะท้านึ้นลามแรหอบหายใ
ทว่า่ายั่วในมอเสียน้อลืนน้ำลายลอ้วยวามรู้สึระหายึ้นมาะทันหัน
“พร้อมะลิ้มลอวามร้อนแรอันหรือยั าร่า”
หนูาหลาไม่น่ารอแล้วนะ อิุลูรุหนันานี้ ุเาเรียมัวมาเป็นอย่าี ถึยัไ็้อโนับินแน่ๆ
อัพน้อยเพราะว่ามันวาบหวิว่ะ อเวลาไปั่อนเี๋ยวะมาเพิ่มนะะ 555
อ่านแล้วฝาอมเม้น้วยนะนี อบุสำหรับาริาม่ะ
รัมามาย / อัยย์าา
ความคิดเห็น