ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #5 : ความรู้สึกในใจ

ตอนที่ 5  ความรู้สึกในใจ

เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะทำอย่างไรเลยต้องจำใจยอมทำให้การบ้านให้มัลฟอย  เธอจึงไปที่ห้องสมุดหลังเลิกเรียนวันนั้น (วันนี้ไม่มีเรียนตอนบ่าย)

เฮอร์ไมโอนี่ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์  (ของมัลฟอย)  ที่ต้องเขียนเรียงความเรื่อง  พ่อมดแม่มดในยุคกลาง  เป็นความยาวอย่างน้อย  150  เซน  เธอใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายนั่งทำงานอย่างขมักเขม้น  จนเผลอหลับไป



“เฮอร์ไมโอนี่หายไปไหนตั้งนานน่ะ”  แฮร์รี่ถามขณะกำลังเดินไปห้องโถงหลังจากที่ไปเยี่ยมแฮกริดที่บ้านมา

“ไม่รู้สิ  เห็นบอกแต่ว่าจะไปทำการบ้านที่ห้องสมุด”  รอนตอบ

“แต่นี่ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ  นายจะไม่ไปตามหน่อยเหรอ”

“เดี๋ยวก็มาเองแหละ  อย่าไปขัดจังหวะการอ่านหนังสือของเขาเลย”  รอนตอบอย่างเซ็ง ๆ และหิวเป็นกำลัง



ตอนทานอาหารเย็น  มัลฟอยมองมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์  แต่ก็แปลกใจที่เห็นแต่แฮร์รี่กับรอนเท่านั้น  “แล้วยัยเกรนเจอร์ล่ะ”  มัลฟอยพึมพำ

“นายว่าอะไรนะ”  แครบถาม

“แกะน่ะ  ฉันว่าแกะอบล่ะ”  มัลฟอยบอกปัด ๆ

“นี่งัย”  แครบยกหม้อแกะอบมาวางตรงหน้ามัลฟอยแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่เสียแล้ว



มัลฟอยตรงไปที่ห้องสมุดที่ไม่มีคน (ทุกคนไปกินข้าวกันหมดแล้ว) ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งหลับอยู่  “เพื่อนเธอหรือเปล่าน่ะ”  มาดามพินซ์ถาม  

“เอ่อ  ครับ”  มัลฟอยตอบ

“งั้นก็ช่วยปลุกเขาทีสิ  ฉันเห็นเค้านั่งทำงานมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว  ยังไม่ได้กินข้าวเลย  แล้วห้องสมุดก็จะปิดแล้วด้วย”  

“เฮ้  เกรนเจอร์”  มัลฟอยก้มดูเฮอร์ไมโอนี่  และก็เห็นเรียงความวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เสร็จเรียบร้อย

“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย  เกรนเจอร์”  มัลฟอยมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างกับตอนที่เธอตื่นโดยสิ้นเชิง

“นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่งัวเงีย

“ค่ำแล้ว”  มัลฟอยตอบ

“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นจากโต๊ะ  และเมื่อเธอเห็นมัลฟอยอาการงัวเงียของเธอก็หายไปทันที

“นายมาที่นี่ทำไม” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงดัง  ขณะที่มัลฟอยนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เธอ

“ฉันก็มาดูน่ะซิว่าเธออู้งานหรือเปล่า”  มัลฟอยตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  และเมื่อเขามองไปที่โต๊ะ  “แต่ดูท่าทางจะไม่ได้อู้”

“ฉันทำให้นายเสร็จแล้ว  ไหนล่ะบันทึก”

“เธอคิดว่าฉันจะยอมคืนมันให้เธอเพียงแค่เธอทำการบ้านให้ฉันเหรอ” มัลฟอยถามกวน  ๆ

“งั้นนายต้องการอะไรอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างรำคาญ

“ห้องสมุดจะปิดแล้วนะ” มาดามพินซ์ตะโกน  เฮอร์ไมโอนี่เลยเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปที่ระเบียงพร้อมกับมัลฟอย

“นี่เรียงความของนาย” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมันให้มัลฟอย

“แล้วของเธอล่ะ”  มัลฟอยถาม

“ของฉันเดี๋ยวค่อยทำคืนนี้ก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

มัลฟอยหยิบมันมาดูและก็รู้ว่าเธอไม่ได้ทำมันอย่างลวก ๆ เลย  แต่เธอทำมันอย่างตั้งใจราวกับว่ามันเป็นงานของเธอเอง

“ความจริงเธอจะลอกไปส่งก็ได้นี่”  มัลฟอยถาม

“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก  เพราะว่า”

“เพราะว่าเธอกลัวว่าอาจารย์จะรู้แล้วหักคะแนนฉัน”  มัลฟอยพูดเข้าข้างตัวเอง

“ไม่ใช่ซะหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่เถียงเสียงดัง  “เพราะว่าถ้าอาจารย์จับได้ว่าเรียงความของเราเหมือนกัน  ฉันจะโดนหักคะแนนไปด้วยต่างหาก”

“ปกป้องผลประโยชน์ตัวเองจังนะ  เกรนเจอร์”

“แน่นอน  ฮึแล้วทีนี้นายจะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงขุ่น

“นายต้องการอะไรกันแน่”

“ที่ฉันต้องการน่ะเหรอ”  มัลฟอยตอบเสียงเจ้าเล่ห์  และมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาน่ากลัว

“นายจะทำอะไรน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงหวาด ๆ เธอถอยหลังไปจนติดกำแพง

มัลฟอยเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ จนตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างเธอไม่ถึงคืบ  สองแขนของเขาเท้าไว้ที่กำแพงราวกับจะกักขังเธอไว้

“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ” เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แต่มือนึงของเธอก็กำไม้กายสิทธิ์ในกระเป๋าไว้แน่น

“เธอไงล่ะ  เกรนเจอร์”  มัลฟอยตอบ



ติดตามตอนหน้าต่อได้เลยค่ะ (อัพไว้แล้ว)  มีอะไรคอมเม้นได้ที่  piksi_12@hotmail.com  นะ