[Warehouse] คลังเก็บของของข้า

ลำดับตอนที่ #5 : City of Dream [RP] --- [Valentine's] It just a simply day that not spacial

--- หลายปีก่อนหน้าที่เฟยจะมาที่ดรีมทาวน์ ---

เฟยในวัยมัธยมปลายเดินก้าวเท้ายาวๆไปตามทางเดิน

วันนี้บรรยากาศรอบตัวเขามันดูฟรุ้งฟริ้งเป็นสีชมพูแปลกๆ

แปลกขนาดไหนน่ะเหรอ...ก็ขนาดที่เซิงที่วันๆทำแต่งาน 

แล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกวันนั่นยังฮัมเพลงรักหวานเลี่ยนอย่างอารมณ์ดีเลยนี่

มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นรึไงนะ...

เขาได้แต่คิดอย่างสงสัย แต่ก็พักเดียวก็ปัดทิ้งไปแล้วสนใจพล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่ผุดมาเมื่อคืนแทน

พอมาถึงโรงเรียนเขาถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง..

แม้แต่ที่โรงเรียนก็มีบรรยากาศสีชมพู หันไปทางไหนก็เจอแต่คนอยู่กันเป็นคู่ๆ

เขาขมวดคิ้วพลางเอียงคอ...วันนี้มันวันที่...

อ้อ...วาเลนไทน์นี่เอง

เขาพยักหน้าเข้าใจที่บรรยากาศรอบตัวเป็นแบบนี้

เขาเดินหน้ามึนๆเป็นปกติเข้าห้องเรียนไป

แต่ก่อนที่จะก้าวเข้าห้องก็มีเสียงเล็กๆเรีกจากด้านหลัง

"รุ่นพี่จางคะ.."

เขาหันกลับไปมองพลางขมวดคิ้ว...ใครกันล่ะเนี่ย..

ตรงหน้าเขาดูท่าทางคงเป็นรุ่นน้องซักคนในโรงเรียน แต่มีธุระอะไรกับเขานี่ซิ

"....มีอะไรเหรอ.." เขาถามนิ่งๆ

"เอ่อ...คือ..หนูฝากนี่ให้รุ่นพี่จาง...หนูหมายถึงพี่ฟง ได้ไหมคะ"

เธอพูดพร้อมกับหน้าที่แดงเป็นมะเขือเทศ

อ่อ....แฟนคลับของฟง..

เขาพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไรมาก ก็ชินซะแล้วนี่นะ..

ก่อนจะรับขนมห่อเล็กมาแล้วเดินเข้าห้องไป

"โอโห...คุณชายจางประเดิมแต่เช้าเลยเว้ย"

เพื่อนในห้องเขาแซว เฟยทำเพียงยักไหล่แล้วนั่งเหม่อออกไปนอกห้อง

แต่ความสงบก็อยู่กับเขาพักเดีวนั่นแหละ..

"นี่ๆ คุณชายจาง ปีนี้พี่ถิงถิงของนายจะให้ช็อกโกแลตใครรึเปล่า ไม่มีชอกโกแลตตามมารยาทสำหรับเพื่อนน้องชายบ้างเหรอ"

...นี่ก็เอฟซีของถิงถิง...

"หึ...นายไม่ได้สำคัญขนาดนั้นซะหน่อย.." เขาแกล้งแซวอีกฝ่ายกลับ

แต่ก็เป็นเรื่องจริง ทุกปีถิงถิงจะทำช็อกโกแลตให้เฉพาะคนในบ้าน 

จะมีก็แต่ปีนี้ที่จำนวนช็อกโกแลตเพิ่มขึ้นมา จนเจ้าแฝดที่แอบไปเห็นวิ่งโร่มาฟ้องเขากับฟงว่า "พี่ถิงถิงมีแฟน"

ทำเอาปั่นป่วนกันยกใหญ่ จนตอนนี้จอมมารอย่างเซิงกับกุนซือเพี้ยนๆอย่างฟงก็ยังวางแผนเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นของถิงถิงไม่จบ

...จะมาเป็นเขยคนเดียวของตระกูลจาง มันไม่ง่ายหรอกน่า..

ทั้งวันเขาได้แต่นั่งมองคนโน้นคนนี้ บ้างก็ให้ดอกไม้ บ้างก็ช็อกโกแลต

มีบ้างที่เขาได้...ฝากเอาไปให้บรรดาพี่ๆน้องๆ ไม่ก็เพื่อนเขาล่ะนะ

จนตอนเย็นระหว่างรอเจ้าเล่ย น้องชายคนที่ห้าเขาก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาหนึ่งเข้า

"แล้วยังไง...ได้ฝากไปให้พี่ฟงรึเปล่า" เสียงแรกดังขึ้น ทำเอาเข้าที่ฟุบหน้ากับโต๊ะใกล้ๆขมวดคิ้ว ...คนชื่อฟงมีเยอะแยะน่า

"อื้อ...ฝากน้องชายเขาไปแล้วล่ะ แต่พูดก็พูดเถอะนะลูกชายคนที่สี่ของบ้านจางนี่เข้าถึงยากชะมัด"

"ใช่...ดูไม่รู้เลยว่าคิดอะไรอยู่ ไม่ได้เย็นชาไม่สนโลกอย่างคนโต แต่ก็ไม่ได้ดูเป็นมิตรอย่างคนที่สามกับห้าเนอะ"

เขานอนฟังคนกลุ่มนั้นพูดถึงเขากับพี่น้องอยู่ซักพัก

...เข้าถึงยากงั้นเหรอ..หึ..ก็แล้วทำไมเขาต้องทำตัวให้ "เข้าถึงง่าย" กับคนที่คอยแต่จะใส่หน้ากากหาผลประโชน์จากเขาด้วยล่ะ

...อ่า เบื่อจังแฮะ...มีที่ที่สามารถใช้ชีวิตเรื่อยๆเฉื่อยๆได้อย่างสบายบ้างไหมนะ...

เขาคิด พลางลุกบิดขี้เกียจพอดีกับที่เล่ยเดินมา สองมือก็เต็มไปด้วยขนมและดอกไม้ โดยมีสมุนแฝดจิวซื่อกับจิวหรงช่วยขนตามมาด้วย

"หือ...ปีนี้ก็ยังเสน่แรงไม่เปลี่ยนเลยนะ" เขาแซวน้องชาย ที่ส่ายหน้าปลงๆ

"แบบนี้เฟยมีช็อกโกแลตให้กินได้อีกเป็นเดือนๆเลย" หนึ่งในสองแฝดพูด 

...ใช่ ทุกปีช็อกโกแลตที่เจ้าพวกนี้ได้มาทุกปี เสร็จเขาเกือบหมดนั่นแหละ ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าเขากินช็อกโกแลตได้บ้าคลั่งขนาดไหน

เขาไม่ได้พูดอะไรเพีงแต่แสยะยิ้ม แล้วยักคิ้วอย่างกวนๆ

"ไปๆ กลับบ้าน ป่านนี้จอมมารกับกุนซือของพวกเราคงวางแผนได้บ้างแล้วแหละ 

รีบกลับไปวางแผนปฏิบัติการปกป้ององค์หญิงกันดีกว่า...จะได้เอาช็อกโกแลตพวกนี้ให้พี่ถิงถิงจัดการด้วย"

เขาแบ่งของในมือเล่ยมาช่วยถือ ก่อนจะออกเดินนำไป

และนี่เป็นเรื่องราวของวันธรรมดาๆวันหนึ่งที่ไม่ธรรมดา ไม่ใช่เพราะเป็นวันวาเลนไทน์

แต่เป็นวันที่เขาได้รู้จักว่าที่พี่เขยที่จนตอนนี้ก็ยังตีป้อมฝ่าด่านจอมมารมาหาองค์หญิงไม่สำเร็จ

..ก็สู้ต่อไปละกันนะ ทีมสอดแนมอย่างเขาขอถอนกำลังมาเอาใจช่วยอยู่ไกลๆละกัน..