คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2B : Oh!!! What's that!
ตอนที่ 2B : Oh!!! What's that!
======ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่มืดมิด ไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ และอุปกรณ์ตกแต่งใดๆ มีเพียงเสื่อผืนหมอนใบผ้าห่ม กับร่างกายของเด็กชายตัวน้อย ที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องอย่างเดียวดาย
เขาอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว ไร้ซึ่งความสุข สีหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ที่เอ่อล้นจนเห็นได้ชัด เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว กับอดีต
มันเป็นเรื่องยากเกินกว่าเด็กวัย 7 ขวบ จะรับเรื่องหลายๆเรื่องพร้อมๆกันได้
"พ่อฮะ" เด็กชายเอ่ยอย่างเลื่อนลอย ระหว่างหยิบมือถือเครื่องสีดำขนาดใหญ่เท่าใบหน้าของเขา ขึ้นมา มันเป็นสมบัติติดตัวที่มีค่า ชิ้นสุดท้าย ที่ยังเหลืออยู่ หลังจากที่เขามาอยู่ที่นี่
เขาจ้องมองมัน ด้วยสายตาที่โหยหา ถึงสิ่งที่ขาดหายไป ระหว่างเลื่อนมือสัมผัสปุ่มมือถือเปิดภาพวีดีโอ พร้อมจ้องมองมันอยู่อย่างงั้น
แคร้ก แคร้ก
คลิปวีดีโออันเลือนลางพร้อมกับเสียง สั่นๆ จากการตั้งจัดมุม ตัวกล้อง ให้ตรงกับตำแหน่งที่ผู้ถ่ายต้องการ
"กล้อง ถ่ายหรือยังนะ ....อ้ะ ติดแล้วนี่.... " เสียงเล็กๆดังขึ้น ก่อนจะมีการปรากฏร่างกายเจ้าของเสียง ที่มีรูปร่างเตี้ย ผอม ใส่สูท ผูกเนคไท โผล่เข้ามาในกล้อง พร้อมนั่งลง
น่าเสียดาย ที่เขากลับตั้งกล้องผิดตำแหน่ง จนกล้องนั้น ถ่ายเอาไว้เพียงแค่ ช่วงลำตัวของเขา จนไม่อาจเห็นใบหน้าได้
"อะ อะแฮ่ม ไงครับเล่นเป็นเด็กดีไหมอยู่กับแม่มีความสุขหรือป่าวครับ อ่า เอ่อ ... ก็ ที่อัดวีดีโอนี้หน่ะนะ ก็แบบว่าเอ่อ จะว่ายังไงดีหละ พ่อก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องแบบนี้ซะด้วยนะ หะฮ่ะๆ อา ต้องพูดอะไรกันแน่นะ เหมือนจะลืมไปแล้วสิ เอ้อ ... นี่ ปีนี้พ่อซื้อของที่เล่นอยากได้ให้แล้วนะครับ นี่ไงหละกำลังใช้อัดอยู่นี่ไง มือถือที่สามารถถ่ายภาพวีดีโอได้คมชัดแถมหน่วยความจำสูงสุดๆเลย นี่รุ่นล่าสุดเลยนะครับเล่น หวังว่าเล่นคงจะชอบ และอัดภาพความจำของครอบครัวเอาไว้ได้มากๆแบบที่เล่นตั้งใจนะ ... เอ่อ แล้วก็ ... อ่า ใช่สิ พ่อมีเรื่องอยากจะบอกเล่นนะ ตั้งใจฟังดีๆนะครับเล่น คราวนี้พ่อจะพูดจริงจังมากๆนะครับ คือ พ่ออยากจะมีเวลาให้เล่นมวกกวั่ว ... อั้ก โอ้ย กัดลิ้นตัวเอง ...เจ็บๆๆ หยุดคลิปแปบ อะ กะ กดตรงไหนหว่า แล้วมันลบคลิปออกยังไงเนี่ย .... "
ครึก!
คลิปจบลงแต่เพียงเท่านั้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ของเด็กชาย คลิปวีดีโอนั้น สร้างความรู้สึกดีไม่มากก็น้อย ให้กับเขา ... แต่ ... มันก็เหมือนกับยาร้าย ที่สร้างความสุขชั่วขณะในตอนต้น ก่อนจะสร้างความโหยหามากขึ้นไปอีก
เด็กชายยิ้มได้ไม่นาน น้ำตาของเขาก็ไหล
"อึก พ่อฮะ! ฮื้อ!! ... ผมไม่เหลือใครแล้ว ... พ่อ ผมคิดถึงพ่อ ... กลับมาหาผมทีเถอะฮะ!" และระเบิดแห่งความเศร้า ก็ปะทุขึ้นพร้อมกับเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้น ระงม ไปทั่วทั้งห้อง
มันเกินจุดของความรู้สึกที่จะแบกรับได้แล้ว
"ฮึก พ่อฮะ พ่อ!!...ฮื้อ!!"
มันจะไม่ไหวแล้ว
"ฮึก อึก ... ฮึก"
เขาต้องการใครสักคน ที่จะ...
ก๊อกๆ!
"เล่น ....อยู่ข้างในหรือป่าว"
ไม่ทันที่เขาจะร้องไห้ได้นานไปกว่านั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกชื่อเขาที่แสนแอนโยน
มันทำให้เขาหันหน้าไปมองต้นเสียงด้วยความดีใจ ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวนั้น โดนเสียงของผู้อยู่นอกห้อง ลบล้างไปทั้งหมด
มันเป็นเสียงที่อบอุ่นและอ่อนโยน
"พ่อ?! ผมอยู่ฮะ ผมอยู่นี่ฮะพ่อ!"
เขาไม่รอช้าลุกขึ้นตรงไปพร้อมกับเปิดประตูในทันที ก่อนที่ ใบหน้าของเขานั้น ....
ดึ๋ง!!!
จะกระแทกเข้ากับก้อนไขมันขนาดใหญ่ 1 คู่เข้าเต็มๆ
"อุก! อู้...." เขาตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะผละตัวและใบหน้าออกมา พร้อมเงยหน้าขึ้นจ้อง ..
เจ้าของก้อนไขมันก้อนโตนั้น
"เล่น!! เรากลับมาหาเล่นแล้วนะ!!" เสียงหวานๆโทนแหลมเล็ก เอ่ยดังขึ้น
พร้อมรอยยิ้มแสนน่ารัก ของเด็กสาวผมสีทองอ่อน ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหน้าสวยใสอย่างเป็นธรรมชาติไร้การแต่งแต้ม และผิวขาวราวหิมะ ผู้เป็นเจ้าของก้อนไขมันยักษ์หรือหน้าอกขนาดใหญ่ ในชุดสูท คล้ายชุดที่พ่อของเขาใส่
"มากอดกันเถอะ!!"
"หวะ เหวอ! เธอเป็นใครอะ!!" เด็กชายตกใจดวงตาเบิกโพลง
"เราเป็นคนที่เล่นอยากเจอไง!! เล่นคิดถึงเรานี่นา เรากลับมาหาเล่นแล้ว เล่นนนนน!!!!!" เด็กสาวเอ่ยเสียงดังฟังชัดน่ารักพร้อมกระโดดโผเข้ากอดเด็กชาย
หนุบ! ดึ๋ง ...
"ว้าก!! ... "
"เล่น มาหอมแก้มกันสักฟอด แล้วนอนกอดกันอย่างมีความสุขเถอะ!!" เด็กสาวเอ่ยระหว่างกอดพร้อมยื่นริมฝีปากเล็กๆแสนน่ารักเข้าไปหาแก้มของเด็กชาย
"ว้าก ไม่ ไม่!! เธอ เป็นใครกันแน่!! บอกความจริงมานะ หรือว่า เธอจะตั้งใจมาเพื่อแกล้งชั้นใช่มั้ย!!" เด็กชายโวยซ้ำพร้อมดันเด็กสาวออก
เด็กสาวที่โดนดัน ส่ายหัว พร้อมยิ้มหวาน ตอบกลับไปด้วยเสียงที่หนักแน่น
"ไม่... ชั้น คือพ่อของเล่น"
สิ้นเสียงนั้นมันก็ทำให้เด็กชายแทบสิ้นสติ
"ไม่ ... มันไม่จริง มันเป็นไป ... ไม่ได้..."
"มันเป็นความจริง เล่น! ...มาสิ มากอดกันนะเล่น หอมแก้มกันสักฟอด แล้วเราจะร่วมกันเป็นครอบครัวที่แสนสงบสุขอีกครั้งไง เล่น~~"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยย!!"=================================================
6.20 น. รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ ณ หอพักร้อยล้าน ห้อง 501
"เฮือก!" ผมสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาจากภาพเหตุการณ์อันสุดระทึกขวัญ "แฮ่ก ... แฮ่ก ...เห้อ" พร้อมกับหอบเหนื่อยเล็กน้อย
เมื่อกี้นี้มันเรื่องอะไรกัน ... เหมือนจะเป็นฝันที่มีความสุข แต่ก็เหมือนฝันที่น่ากลัว ... แล้วไอ้เด็กผู้หญิงที่บอกว่าตนเองเป็นพ่อของเรา...
เดี๋ยวก่อนนะ ... เมื่อคืนนี้ .... เห้ย
ไม่จริงน่า!!
"เด็กนั่น!!" ผมรีบดันกายลุกขึ้นยืน หันหน้าหันหลังหันซ้ายหันขวา หันไปรอบๆห้อง
มองไปบนเตียง ไม่มี
มองไปยังหน้าต่าง ...ไม่มี
ไม่แน่ ... จะมามุขแบบในการ์ตูนหละสิ พอไม่ระวังหละก็ จะมีสาวน้อยแก้ผ้าไม่ก็นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว โผล่ออกมาจากที่นั่นสินะ!!!
คิดได้แบบนั้น ผมก็เหลียวมองไปยังห้องน้ำ .... หลอกกันไม่ได้หรอกเฟ้ย!
.....
ไม่มี
ไม่มีใคร ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น .... ห้องของเราเป็นห้องของเรา ไม่มีเด็กผู้หญิงผมทองที่ไหนมาอยู่ในห้อง
ฝันไป ...โชคดีจริงๆ ที่ทุกๆอย่างเป็นแค่ฝัน
"เห้อ ..." ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เรื่องราวเมื่อคืน กับเด็กผู้หญิงผมทองอ่อนดวงตาสีเขียวมรกตนั่นเป็นแค่ความเพ้อฝันเล็กๆของคนเหงางั้นเหรอ
สงสัยผมจะเหนื่อยมากไป หลังจากทั้งเรียน ทั้งทำงานไปพร้อมๆกัน เพื่อนก็ไม่มีคบแบบชาวบ้าน มันเลยน่าจะทำให้ผมเหงาเสียจนฝันเห็นอะไรแปลกๆเข้า
"บางทีก็แปลกไป" ผมอุทานเสียงเหนื่อยเหมือนหมดแรง
จะว่าไป ถ้าเมื่อคืนเป็นฝัน ก็น่าจะไม่ได้อาบน้ำนี่ .... กลิ่นตัวก็ไม่เหม็นแฮะ หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง ไม่น่า คิดมากไปได้เรา มันต้องเป็นฝันอยู่แล้ว อยู่ๆจะมีเด็กต่างชาติแสนสวยน่ารักสุดๆแต่พูดภาษาเราได้ชัดเจนโผล่มาบอกว่าตัวเองเป็นพ่อได้ยังไงกันเล่า! เพ้อเจ้อวุ้ย!
แสดงว่าเราต้องไม่ได้อาบน้ำแน่ๆ .... ดังนั้นแล้วก็อาบน้ำสักหน่อยแล้วกัน
ผมคิดได้แบบนั้นแล้ว ก็เริ่มเดินไปที่ราวแขวนผ้าเช็ดตัวเล็กๆ ข้างหน้าต่าง เลื่อนม่านปิดไว้ให้สนิท ก่อนจะเริ่มแก้ผ้าออกอย่างหน้าไม่อายภายในห้อง ตามประสาคนอยู่คนเดียว ....
แกร้ก!
"พ่อกลับมาแล้ว! ... ออกไปซื้อข้าวของแล้วก็ของกินมาให้เล่- ..อะ"
"อะ ...."
ไม่มีอะไรจะเอื้อนเอ่ย ... ไม่มีคำบรรยายใดๆจะบอกสิ่งเหล่านี้
มันผิดอิมเมจการ์ตูนเซอวิสไปเยอะ
"Oh!!! What's that!"
ชั่ววินาทีที่ผมได้ยินเสียงของเด็กสาวที่เปิดประตูเข้ามา.... พร้อมกับคำพูดที่แสนไร้เดียงสา จนสร้างความรู้สึกราวกับโดนสวรรค์ทำโทษ เสกฟ้าผ่าลงกลางหลัง แทรกไปถึงทรวง
"ว้ากกกก!!" ผมร้องเสียงหลงพร้อมรีบหันกายหลบเอาผ้าเช็ดตัวมาปิดอย่างไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
วอทด้ง วอทแด้ท อะไรหละยัยเด็กบ้า!! เปิดประตูห้องผ่างโผล่โพล่งเข้ามา แบบนั้น จะบ้าเรอะ!! คนกำลังแก้ผ้า ตกใจจะตายแล้วโว้ย!!!
เห้ย เดี๋ยว สรุปมันไม่ใช่ฝันหรอกเหรอฟระ!!
ไม่จริง!!!
"เน่ๆๆ!! นั่นอะไรอะ! เหมือน ... เหมือน... "
เหมือนอะไรเล่าเฟ้ย!!! แล้วไอ้สายตาเป็นประกายแวววับตอนจ้องมองมันคืออะไรไม่ทราบ!!
"จะเหมือนอะไรก็ช่างเหอะน่า!"
"แต่ว่า! เน่ ... แต่ว่า!!"..
"ไม่ต้องแต่เลยเฟ้ย!! ....รู้ไว้แค่ว่า ตรงจุดนี้ของชายกับของหญิงมันไม่เหมือนกัน ก็พอแล้ว!" ผมโวยกลับแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าข้าวของเดินหลบเข้าห้องน้ำทันที
ปั้ง แกร้ก!
อ้า!! ปวดหัว ปวดหัวจริงๆ!!! ยังไม่ทันไร ก็ได้โชว์ของประหลาดให้เด็กได้ดูแล้วเรอะ! แล้วเด็กนั่นยังไม่รู้จักว่าคืออะไรอีก รู้สึกเหมือนทำลายความไร้เดียงสาของโลกใบนี้ยังไงชอบกล
6.50 น.
ผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย หลังจากยืนทำใจสักพัก ก็ตัดสินใจเดินออกมา เผชิญหน้า กับเด็กผู้หญิงที่อ้างว่าตัวเองเป็น พ่อของผม
แกร้ก...
ผมแง้มประตูออกไปเงียบๆ แล้วเหล่มองดูสภาพนอกห้อง ก็เห็นเด็กสาวผมทองอ่อนกำลังนอนวาดภาพอยู่
"ฮื้มมม ฮื้ออ ฮืออ ..."
ฮัมเพลงสบายใจเชียวนะ ... เล่นเอาชั้นเกือบหัวใจวายไประรอกเนี่ย
ไม่รอช้าให้มากเรื่อง ผมรีบย่องออกจากห้องน้ำกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ๆ เพื่อมองสิ่งที่เธอเขียนอยู่ทันที และสิ่งที่ผมเห็นในสมุดนั่น ก็เป็นไปตามที่ผมพอจะเดาไว้ได้
หน้าซ้ายเป็นภาพของ เด็กผู้หญิงกับผู้ชายท่าทางโตหน่อยกำลังนั่งจับมือประสานกัน ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กบนเตียง พร้อมรูปหัวใจขั้นกลางแสดงถึงความรักอันยิ่งใหญ่
หน้าขวาที่กำลังวาด เป็นภาพของเด็กผู้หญิงยิ้มหวานจ้องมอง ผู้ชายที่แก้ผ้ากอดอก และมีมันฝรั่ง(เธอวาดมันฝรั่งจริงๆนะ)แปะไว้ที่หว่างขา ใบหน้าของชายในภาพดูจะมีความสุขที่ได้โชว์ และมี รูปหัวใจขั้นกลางแสดงความรักอันยิ่งใหญ่ เหมือนกัน!
อืม ... ฝีมือวาดใช้ได้ ฝึกอีกหน่อยคงจะอนาคตก้าวไกล ....
....
เห้ยไม่ใช่สิ! นี่มันเกินสิ่งที่ตรูเดาไปเยอะเลยเห้ย!! ภาพวาดนี้ มันส่อคุกได้เลยนะ! จะบ้าเรอะ!!
"วาดอะไรอยู่หน่ะ!"
"อ้ะ ... เล่น ออกมาแล้วเหรอ! ...คิก" เธอหัวเราะเล็กๆ แล้วเลื่อนภาพวาดให้ดูชัดๆ "เรากำลังวาดรูปของเรากับเล่นรักกันอย่างมีความสุขไง!" เด็กสาวเอ่ยพร้อมส่งเสียงหวานๆออกมาจากลำคอ ดวงตาของเธอมันสร้างความรู้สึกว่าจะมีก้อนหัวใจขนาดยักษ์โผล่ออกมาเป็นแบ็คกราวน์ จริงๆ
โอ้ว น่ารัก ... เอ้ย! ไม่ใช่ นี่มันปัญหาใหญ่ระดับชีวิตของพี่เลยนะครับน้อง! รูปน้องมันไม่ได้สื่อได้เลยว่ารักกันแบบปกติสักกะนิด!
"พวกเราจะรักกันได้ยังไงเล่า อายุคนละช่วงตัวเลย แถมไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พ่อแม่เธอเป็นใคร ชั้นยังไม่รู้เลย"
".... ทำไมจะรักกันไม่ได้หละ ก็เราเป็นพ่อลูกกันนี่นา ..." เธอตอบกลับด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาจนแทบจะบาดใจผม
แต่โทษทีนะ พี่ยังไม่อยากโดนส่งเข้าคุกหรอก เกริ่นมาแบบนี้ก็ได้เวลาเข้าเรื่องกันหละ
"นั่นแหละปัญหา" ผมยืนกอดอกเอ่ยเสียงเคร่งขรึมทันที
"ปัญหา?" เด็กสาวเบิกดวงตาสีเขียวมรกตใสๆขึ้น เงยหน้าเอียงคอสงสัย
"ก็เรื่องที่พี่คุยกับน้องไว้เมื่อคืนไงครับ ... จำไม่ได้เหรอ!" ผมถามออกไปเสียงดังเล็กน้อย
"Oh!... จำได้สิ เรามั่นใจมากๆเลยนะ ว่าหลักฐานนี้สามารถพิสูจน์ได้แน่นอนเลย ว่าเราเป็นพ่อของเล่นหน่ะ!" เธอเอ่ยอย่างมุ่งมั่นดันตัวขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วจน ก้อนไขมันกระเด้งชั่วขณะ ก่อนจะนั่งรวบมือหนีบแขนเรียบร้อย เสียจนแน่นอก ล้นออกมาจากเสื้อของเธอ
อื้อหือ ความน่ารัก มุ่งมั่นและรูปร่างที่ทรงพลังนี่มันอะไรกัน เล่นเอาซะความโมโหหายหมดเลยจริงๆ .. มุ่งมั่นจริงนะเด็กน้อยยกเว้นอกเอ๋ย
ในเมื่อเธอแต่งเรื่องเอาไว้ในหัวแล้ว ภาพพร้อม เสียงพร้อม อารมณ์ร่วมพร้อม จัดมาเลย!.... ไอ้หลักฐานของเธอหน่ะ ... ขอพี่ฟังหน่อยเถอะ ว่ามันจะเนียนแค่ไหน!
"โอเค ... ว่ามา!"
"เรารู้จักชื่อของเล่น ตั้งแต่ก่อนจะเจอหน้ากันอีกยังไงหละ!" เด็กสาวตัวน้อยเอ่ยเสียงแสนน่ารัก มั่นใจ เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ ที่จะต้องมีอารมณ์ร่วมกับเด็กที่จินตนาการสูง
"โอ้ ... แล้วยังไงต่อ" ผมทำเสียงตื่นเต้นตาม
"หมดแล้ว!"
......
......
"หมดแล้ว?!!"
"Yep!"
"ไม่มีมากกว่านี้แล้ว?"
"Yep!!!"
.....
.....
.....
"ไม่ต้องมาเย็บ แย็บ เยิ้บ อะไรเลย! นั่นมันจะใช้เป็นหลักฐานได้ยังไงกันหละเฟ้ย!" ผมโวยกลับไปด้วยเสียงดัง ท่าทางโมโหไม่น้อย
แน่หละ ใครจะไปจินตนาการได้ว่าเด็กคนนี้ จะโกหกไม่เก่งขนาดนี้กันเล่า! ไม่สิ แบบนี้ มันเรียกไม่คิดเรื่องโกหกเลยมากกว่า
"เอ๋ ... ทำไมไม่ได้หละ ?" เธอเอ่ยอย่างสงสัย พร้อมยื่นหน้าเข้าหาผม
"เรื่องแบบนั้น เดินไปถามคนอื่นก่อนจะมาเจอชั้น ก็ได้แล้วไม่ใช่เรอะ ... มันใช้เป็นหลักฐานไม่ได้หรอกนะ" ผมพยายามอธิบายกลับไป เพื่อให้เธอเข้าใจ
"ไม่ได้เหรอ? ... เน่ ไม่ได้เลยเหรอ ?" เด็กสาวเอ่ยเสียงสูงสั่นเครือย้ำ ดวงตาสีเขียวมรกตที่สั่นระริกราวกับกำลังเศร้าซึมและเร่งเร้า ? แล้วเริ่มกระเถิบเข้ามาใกล้ๆ
อื้มม ... แล้วจะคลานเข้ามาใกล้ๆด้วยท่า เสียงและคำถามแบบนั้นทำไมกันจ้ะน้อง ... แบบนี้ มันเรียกยั่ว นะ รู้ไหม? ยั่วหน่ะ ยั่วๆ
"ไม่ได้ ... นอกจากจะใช้เป็นหลักฐานไม่ได้แล้ว ยังใช้เป็นข้ออ้างในการโกหกไม่ได้เรื่องอีกด้วย!" ผมตอบเธอกลับไป ระหว่างกระเถิบถอยหลังด้วยความกลัว (ที่จะอดใจไม่ไหว)
แล้วเธอที่ได้ยินคำตอบของผม ก็กลับไปนั่งอมลมแก้มป่อง พร้อมกับ...
"บู่ววว!" พ่นลมออกมา แล้วบ่นต่อ "เล่นเรื่องมากอะ!"
ไม่ได้เรื่องมากเฟ้ย!
"ไม่ได้เรื่องมาก แต่มันไม่เวิร์คจริงๆ เธอต้องเอาหลักฐานที่ชัดเจนกว่านี้ ... "
"ฮื่อ~~!" เด็กสาวตัวน้อย เริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด มีน้ำซึมไหลออกจากตา เม้มปากเล็กๆเอาไว้ ทำเสียงขู่ ? จ้องมาทางผม
น้องจะทำหน้าโมโห หรือจะทำหน้าโมเอะ(น่ารักและเร่าร้อน) กันแน่จ้ะ เลือกเอาสักอย่างเถอะ
ปล่อยไปแบบนี้คงไม่ดีแน่ ถ้าเด็กผู้หญิงเอาใจยากๆ เดี๋ยวจะเรื่องมากกว่าเดิมไปใหญ่ เอาเป็นว่า แกล้งให้เธอพิสูจน์หลักฐานแล้วแกล้งเนียนถามเธอไปด้วยแล้วกัน ว่าเธอมาจากไหน เดินทางมายังไง จะได้พากลับไปส่งถูก
"อย่าเพิ่งงอนนะ เอางี้แล้วกัน ...พี่จะเป็นคนถาม แล้วให้น้องโรสเป็นคนตอบเอง ดีไหม ?"
"ฮื่อ!~~~~~" เธออมลมแก้มป่องแข่งกับอกของเธอ พร้อมทำเสียงขู่ซ้ำ
"ถ้าตอบได้เกินสิบข้อ ทั้งคำถามเกียบกับพี่ และเกี่ยวกับตัวน้องเอง พี่จะยอมรับทันทีเลยดีมั้ย! แล้วจะพาไปกินไอศครีมอร่อยๆด้วยเอ้า" ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ผมเริ่ม เอาทั้งข้อแม้และของ เข้ามาล่อ
เด็กสาวค่อยๆ ปล่อยลมออกจากปาก ดวงตาดีใจ ยิ้มอย่างไม่มีเลศนัยใดๆทั้งสิ้น พร้อมตอบออกมาอย่างทันท่วงที
"อื้อ!! ได้เลย เอาๆ ... พอเล่นยอมรับ แล้วไปกินไอศครีมกันนะ! เราชอบกินรสวนิลามากๆเลย!"
เด็กดี ...
"เหรอ รสวนิลาสินะ ... แต่ต้องตอบให้ถูกเกินสิบข้อนะ ถ้าผิดแล้วไม่ถึงสิบข้อห้ามงอน ด้วยไม่งั้นจะถือว่าเป็นโมฆะเลยนะ"
"อื้อ!! เราจะตอบทุกข้อเลย!"
ผมยิ้มอย่างมีเลศนัยกลับ ... หึฮึฮึ ...เป็นไปตามแผน
ว่าแต่หลอกเด็กแบบนี้ ผมจะดูเป็นตัวคนร้ายมากไปไหมนะ ... ไม่ๆ ไม่หรอก ตอนนี้ผมกำลังหลอกเด็ก เพื่อสิ่งที่ถูกต้องอยู่ต่างหากเล่า!
จบตอนที่ 2B : Oh!!! What's that!
เรื่องราวของตอนต่อไป
ต่อไปนี้พี่จะเริ่มถามคำถามแล้วนะครับ
อื้อ ถามมาเลย เราจะตอบให้หมดเลย
บ้านของน้องโรสอยู่ที่ไหนเอ่ย
ที่หอพักร้อยล้าน ห้อง 501 ยังไงหละ
นั่นมันห้องชั้นเฟ้ย!!!!
=========================================================================
ความคิดเห็น