คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [III]เช้าวันใหม่...กับการมาเยือนของบุรุษปริศนา
แสงไฟจากเปลวเทียนกระทบดวงหน้าหวานที่กำลังคร่ำเครียดอยู่กับกองกระดาษขนาดมหึมา ในขณะที่เจ้าของเรือนกายสีมรกตนั่งเอกเขนกอยู่ริมห้องพลางหาวหวอดๆ
ท่ามกลางบรรยากาศชวนอึดอัดนั้นมีเพียงนาฬิกาเรือนใหญ่ภายในห้องส่งเสียงดังคลอไป กับจังหวะหัวใจของร่างบางที่เต้นไม่เป็นส่ำ แม้จะแสร้งจรดปลายปากกาขนนกขีดเขียนต่อไปคล้ายกับไม่สนใจอาคันตุกะผู้มา เยือนตั้งแต่เช้ามืด
นางนอนไม่หลับเลยทั้งคืน!
หลังจากที่อีกฝ่ายกลับห้องไปตาของนางก็พลันสว่างขึ้นมา จึงคิดจะใช้โอกาสนี้ทำงานโต้รุ่งให้เสร็จ...และจนถึงตอนนี้นางก็ไม่ได้ ลุกออกไปจากโต๊ะทำงานเลยสักก้าว ราชินีถอดมงกุฎบนศีรษะของตนออกด้วยความรำคาญซึ่งขว้างทิ้งไปที่ไหนก็ไม่ทราบ แต่นางไม่สนใจเรื่องเล็กๆหน้อยๆพรรค์นั้นหรอก
ดวงเนตรงามดังอำพัน คู่นั้นกำลังจ้องมองแผ่นหลังเล็กโดยไม่พูดอะไร เจ้าของเรือนกายสีเขียวเคลื่อนกายไปข้างๆนางก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างๆ
"...เจ้าไปพักเสียเถอะ"
นางหันไปทางเมลิฟิเซนท์อย่างหงุดหงิด
"อยากให้ข้าไล่เจ้าออกไปอีกรึ?"
"ไม่"ข้าปฏิเสธ
"ถ้าอย่างนั้นก็อยู่นิ่งๆ อีกเดี๋ยวข้าจะไปใส่ยาให้"
"ข้าคิดว่าราชินีปีศาจจะเป็นอย่างที่ล่ำลือกันเสียอีก"
เจ้าของสมญานาม 'ปีศาจ'ไม่ได้หันกับไปมองอีกฝ่าย ยังคงจดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังทำ
"...ในเมื่อข้าได้มาแล้ว บ้านเมืองของข้าก็ต้องรักษาเอาไว้ให้ได้"
เมลิฟิเซนท์เลิกคิ้วสูงด้วยความฉงน นางไม่เคยรู้ว่าเหล่าวายร้ายทั้งหลายที่มีความคิดอย่างจะครองโลก หรือช่วงชิงอะไรบางอย่างมาสำเร็จแล้วจะทำอย่างไรต่อ เหตุผลนั้นก็แตกต่างกันออกไป แต่ที่เคยได้พบเหตุมานั้น...พวกนั้นมักเลือกที่จะเสพสุขจากสิ่งที่ได้รับมา เสียมากกว่า เหมือนกับเมืองใดก็ตามหากถูกปกครองด้วยทรราชที่ใช้อำนาจตามอำเภอใจ แม้ในอดีตจะเป็นเมืองศิวิไลซ์อันเจริญด้วยทรัพย์อารยธรรมอันงดงาม แต่ไม่ช้าก็เร็ว...มันก็จะด่ำดิ่งลงสู่หายนะและความล่มสลาย จนกระทั่งถูกลบหายไปจากหน้าของประวัติศาสตร์
ท่าทางสตรีตรงหน้าจะต่างจากพวกเขาเหล่านั้นกระมัง...
“อย่างไรเสีย...เจ้าในตอนนี้ไปนอนสักงีบก็ยังดี”ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะคว้ากระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วว่าต่อ
“ดูสิ...เจ้าสะกดชื่อตัวเองผิดแล้ว”
“จ...เจ้าจะบ้าเรอะ!”ราชินีมาดหลุดร้องลั่นพลางกระชากมันออกจากมือของร่างสูง นางพึมพำอะไรบางอย่างก่อนจะเงียบไป...
“...คราวนี้เจ้าจะยอมไปพักแต่โดยดีรึเปล่า?”
“...ข...เข้าใจแล้วน่า!”นางก้มหน้างุดก่อนจะคว้าผ้าคลุมที่กองเอาไว้ใกล้ๆแล้วตรงไปยังเตียงนอนของตน นางฟ้าแห่งความมืดนึกขำในใจ...ถึงจะเห็นแค่ข้างหลัง แต่ใบหูของนางแดงเถือก ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่
“ไม่ได้ทำตามที่เจ้าสั่ง ข้าแค่รู้สึกเพลียขึ้นมาหรอกนะ”ร่างที่นอนคลุมโปงอยู่ยังคงไม่ยอมแพ้
“อ้อ...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพอถึงเวลาอาหารข้าจะเข้ามาเรียกเจ้าก็แล้วกัน”ก่อนที่ร่างสูงจะออกไปนางก็หันมาพูดทิ้งท้ายว่า
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะติดใจเสื้อคลุมของข้านะ เอาเป็นว่าข้ายกให้เลยก็แล้วกัน”
“จ...เจ้า!!!”ดวงหน้าเล็กที่โผล่ออกมาจากผืนผ้าขึ้นสีแดงฉ่ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก ในขณะที่ร่างบางเริ่มโวยวายเมลิฟิเซนท์ยิ้มเยาะอย่างมีชัย พลางผลักประตูออกไป...ดูเหมือนว่านางจะไหวตัวทัน กว่าที่หมอนนุ่มซึ่งอีกฝ่ายขว้างใกล้เข้ามาประตูก็ปิดสนิทพอดี
“บ้าที่สุด!”
♦♥♦♥♦♥♦
-MALEFICENT-
“...เกือบไปแล้ว”เหมือนเมื่อครู่นี้จะมีอะไรถูกขว้างมาเสียด้วย ข้าถอนหายใจก่อนจะหัวเราะพรืด ตอนนี้นางต้องโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่แน่ๆ
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...แต่วันนี้นางน่าแกล้งเป็นบ้า! ฮ่าๆๆๆๆๆ
“โอย...”บาดแผลของข้ายังไม่หายเลย พอหัวเราะแล้วกระเทือน...ทำท่าเหมือนจะฉีกเลยแฮะ
“กริมไฮลด์...”ข้าเอ่ยชื่อนางอย่างเผลอไผล ความจริงก็ไม่สนใจหรอกว่าทำไม...ข้าไม่ใช่คนมีเหตุผลเท่าไรนัก
ทันใดนั้นเสียงของอาชาพยศร้องลั่นดังฟ้าคำราม ดึงความสนใจของข้าไปทางต้นเสียงทันที
ใครบางคนกำลังมา...
ข้าลอบมองจากระเบียงชั้นบนอย่างเงียบงัน เห็นประตูบานใหญ่ของปราสาทที่น่าจะลงกลอนแน่นหนาเลื่อนเปิดออก
เบื้องหน้าประตูนั้นคือผู้ที่ย่างเข้ามาในอาณาบริเวณของราชินีปีศาจ เป็นบุรุษร่างผอมสูงแต่งกายประหลาด มือหนาลูบเคราอย่างคุ้นชินขณะที่กวาดไล่สายตาดังพญางูไปทั่ว ก่อนจะประกาศก้อง
“โอ...แม่ยอดโฉมของข้า!”
เสียงแหบห้าวดังก้องไปทั่วปราสาท หากแต่ไร้วี่แววว่าจะมีนางผู้ใดขานตอบกลับ
กลิ่นอายที่บุรุษผู้นี้แผ่ออกมาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย...
เขาต้องการอะไรกัน?
“เหตุใดจึงไม่ปรากฏกายออกมาเล่า กริมไฮลด์ที่รัก!”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นราวกับฟ้าผ่าลงมากลางตัวข้า ชะงักงันด้วยความตกตะลึง
ม...เมื่อครู่นี้เขาเรียกนางว่าอะไรนะ?
--------------------
8/4/57 อัพรวดเดียวจบเลย 55+
31/8/57 แก้พื้นหลังค่า
(ขอตอบคห.ที่8นะคะ)
เราอายุ17จ้า^^ จะขึ้นม.6แล้ว
31/10/58 แก้การเว้นวรรค
ความคิดเห็น