คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Back to old school
“ฝุ่นเยอะชะมัด!!”
หญิงสาวบ่นพลางจัดของที่ระเกะระกะเรียงรายอยู่ในห้องเก็บของ เม็ดฝุ่นลอยละล่องฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง เม็ดเหงื่อผุดเหนือไรผมสีน้ำตาลสวย นิ้วเรียวหยิบจับสิ่งของต่างๆจัดให้เข้าที่ นี่ถ้าติดว่าพี่ชายสุดที่รักของเธอและหวงแหนไม่ขอร้องให้ช่วยเข้ามาหาหนังสือทำอาหารล่ะก็ ให้ตายก็ไม่ยอมเหยียบเข้ามาอีกเด็ดขาด
“โอ๊ย!!” เธอร้องลั่นสียงดัง บนหัวรู้สึกเจ็บแปล๊บเพราะมีอะไรบางหล่นลงมาใส่ “เอ๋? หนังสืออะไรเนี่ย?”
เธอค่อยๆหยิบหนังสือเก่าๆเล่มนั้นขึ้นมาดู หน้าปกสีเลือดหมูมอซอบ่งบอกถึงความเก่าของมัน ทุกภาพในหนังสือเล่มนั้นทำให้สิ่งที่เคยลืมไปในอดีตย้อนกลับคืนมา รอยยิ้มน้อยๆค่อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับความความทรงจำเก่าๆในอดีต
หน้าแรกแนะนำถึงเด็กแต่ละคนห้อง สายวิทย์-คณิตห้อง 1 ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นหัวกะทิของโรงเรียน ใบหน้าของเด็กผู้หญิงแถวบนสุดอันคุ้นเคยทำให้เธอยิ้มออกมา เธอคนนี้เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเธอ ทรงผมตัดสั้นกับความสูงที่ดูเหมือนจะเกินความเป็นผู้หญิง สีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆที่แสดงออกมา และไม่เคยเปลี่ยนมาตลอดจนถึง ณ ปัจจุบัน
“หยินนี่หน้าตาไม่เปลี่ยนเลยแฮะ แมนยังไงก็แมนอยู่อย่างนั้น - - ”
เปิดหน้าถัดไป ห้องที่รองลงมาคือวิทย์-คณิต ห้อง 2 หัวกะทิชั้นรอง แต่มีบุคคลคนหนึ่งที่ดูไม่เหมาะว่าจะหลุดเข้าเรียนในสายนี้ได้อย่างไร ทรงผมยาวผิดระเบียบกับชายเสื้อที่หลุดลุ่ยนอกกางเกง ทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีคำว่า ‘ถูกระเบียบ’ เหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย เขาคนนี้ไม่มีคนไหนในโรงเรียนไม่รู้จัก ไม่ว่าจะเป็นนักเรียน ยาม แม่ค้า ภารโรง อาจารย์ โดยเฉพาะกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง...
“เถื่อนยังไงก็เถื่อนก็เถื่อนอยู่อย่างนั้นเลยนะ ไอ้ฟรุคเนี่ย -*-“
หน้าที่สาม วิทย์-คณิต ห้อง 3 หัวกะทิชั้นปลายของโรงเรียน แต่ก็ถือว่าเก่งกาจเหนือสายศิลป์มากอยู่ดี ภายในห้องนี้เธอไม่ค่อยคุ้นตากับใครนัก จึงได้มองแบบผ่านๆจนมาหยุดอยู่ที่เด็กผู้ชายหัวเกรียนที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่แถวหน้าสุด... ใบหน้าของเขาคุ้นตาเธอเป็นอย่างดี
“อินเทรนงั้นเหรอ?....”เธอพึมพำ
“พลอย หาเจอหรือยัง? ฝุ่นมันเยอะนะ...ฮัดเช้ย!!”เสียงชายหนุ่มดังเล็ดลอดเข้ามาพร้อมกับเจ้าของเสียง ผู้มีใบหน้าเหมือนกับคนที่เธอกำลังมองรูปอยู่ในหนังสือเป๊ะ!!
“ยังน่ะ...”เธออมยิ้มน้อยๆ “เดี๋ยวหาเจอแล้วจะรีบออกไปนะ ^^”
“คร๊าบๆ”เขายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
นึกแล้วก็ขำสิ้นดี ไม่น่าเชื่อว่าคนๆนั้นที่เคยอยู่ในรูปนี้ จะได้กลับมาเจอกันอีกในฐานะเปลี่ยนไป ลองนึกๆย้อนดู... รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าก็มีเขาอยู่ในความทรงจำในตอนนั้น อา... เธอนึกออกแล้ว.... วันแรกที่รู้จักกันที่โรงเรียน
5 ปีที่แล้ว
“เธอๆ”เสียงเรียกพร้อมกับสัมผัสที่สะกิดลงบนไหล่ของเธอ หญิงสาวปรายตาหันกลับไปมอง เหมือนว่าจะเคยเห็นหน้าเขาอยู่บ้าง รู้สึกจะเป็นเด็กสายวิทย์
“มีอะไร?”น้ำเสียงเชิดๆตามสไตล์ของเธอเอ่ยถามกลับไป
“คือ....”
“คืออะไรล่ะ? ก็พูดมาสิ ฉันไม่ได้มีเวลามั้งวันนะยะ!”
“พวกเพื่อนฉันมันอยากรู้จักเธอน่ะ?”เขาว่าพลางชี้ไปที่กลุ่มนักเรียนชายกลุ่มใหญ่ที่ยืนอยู่ไปไม่ใกล้ไม่ไกล พร้อมทั้งยังมองมาตรงจุดนี้อีกเสียด้วย
หญิงสาวเบ้ปาก หลายต่อหลายครั้งแล้วที่มีผู้ชายมาพูดแบบนี้กับเธอ ถ้าหญิงสาวทั่วไปอาจจะดีใจที่มีชายหนุ่มมาหมายปอง แต่สำหรับเธอ มันไม่ใช่ ผู้ชายคือสิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุด!
“เรามีความจำเป็นที่จะต้องรู้จักกันด้วยงั้นเหรอ?”ตอบด้วยน้ำเสียงตามสไตล์ก่อนจะเดินเชิดจากไปปล่อยให้ผู้ถามยืนเก้อ
“อะไรวะ?...”ชายหนุ่มเกาหัวก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนอย่างงงๆ
“ไอ้เทรน! ทำไมไม่มีน้ำยาอย่างงี้วะ! แค่นี้ก็จีบคุณพลอยรุ้งไม่ได้!”ว่าแล้วก็โบกเข้าให้บนกบาล แต่พลาดไปโดนเพื่อนคนอื่นแทน - -
“ข้าว่าไปจีบคนอื่นเหอะ -*- เป็นซีเอลห้อง 4 หรือแตงกวาห้อง 8 ดีกว่า ได้ยินว่าทั้งน่ารัก ทั้งสวย ทั้งอ่อนหวานใจดีเพียบพร้อมอีกต่างหาก”
“แหะๆ”อินเทรนหัวเราะแหยๆ “ข้าว่าเขาไม่เหมาะกับข้าหรอกว่ะ”
“หรือเอ็งจะไปจีบหยินห้อง 1?”
“อูย...”ทั้งกลุ่มแทบจะประสานเสียงพร้อมกัน ความขึ้นชื่อลือชาของสตรีผู้นี้ลือเลื่องทั้งระดับ ทั้งความโหด หยิ่ง นิ่งและส่วนสูงที่สูงแซงเกินผู้ชายหลายคนทำให้ใครต่อใครต้องเกรงกลัว
“อะไรหยินๆวะ”เสียงปริศนาแทรกขึ้น เมื่อหันไปมองทำเอาทุกคนสะดุ้งเฮือกก่อนจะวิ่งหนีกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง เหลือแต่คุณอินเทรนคนเก่งที่หนีไม่ทันยืนเอ๋อเหม่อมองบุคคลปริศนาผู้นั้น
“พวกเอ็งคุยอะไรกัน? ได้ยินอะไรหยินๆ พูดถึงได้หยินเหรอวะ?”เขายิงคำถามเป็นชุด ไม่แปลกหรอกที่ท่านชาย ‘ฟรุคโตส’ ผู้โด่งดังไปทั้งโรงเรียนจะถามถึงสตรีผู้น่ากลัวที่สุด ก็สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทสุดโหดที่ใครๆต่างก็รู้ดี
“แฮะๆ... ไม่มีอะไรหรอกครับเฮีย...”พูดเสียงหงอยก่อนจะรีบจ้ำหนี ใครกันล่ะที่อยากอยู่คุยกับเจ้าพ่อของโรงเรียนนานๆ เดี๋ยวโดนถีบตกหน้าต่างขึ้นมาแล้วได้ไม่คุ้มเสีย -*-
ชายหนุ่มเดินหิ้วจาค็อปคู่ใจไปตามระเบียงทางเดินโรงเรียน ในหัวมีเรื่องของผู้หญิงคนเมื่อครู่ที่ตอกกลับซะเขาหน้าเสีย ไม่เคยพบเคยเจอผู้หญิงแบบนี้ที่กล้าพูดกับเขาก่อนในชีวิต เธอคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องแฟชั่น เครื่องประดับมากมายกับกระโปรงที่สั้นเต่อไม่เกรงกลัวอาจารย์ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนกับเส้นผมที่ดัดเป็นคลื่นเด่นสะดุดตาจนใครหลายๆคนอดหลงในความสวยของเธอไม่ได้
“หือ?”เขาหยุดเดินก่อนจะมองเข้าไปในห้องเรียน เด็กสายศิลป์ห้อง 6 กำลังเจี๊ยวจ๊าวสรวลเฮฮากันอย่างสนุกสนาน แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงจะเป็นสตรีที่เขากำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่นั่งเด่นอยู่บนโต๊ะเรียน เธอกำลังง่วนอยู่กับการกดโทรศัพท์มือถือเหมือนกับพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างอยู่...
“อ้าว! อินเทรนนี่นา!!”เด็กผู้หญิงในห้องนั้นที่สังเกตเห็นเขาร้องขึ้น และวิ่งกรูออกมาออกันที่หน้าห้อง เธอคนนั้นชำเลืองมองเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเธอมากกว่า
“มาทำอะไรที่หน้าห้องนี่น่ะ?”
“กำลังจะไปเรียนวิชาอะไรเหรอ?”
“มาหาใครหรือเปล่าจ๊ะ?”
“ทำไมมาคนเดียวล่ะ?”
คำถามมากมายที่ยิงใส่เขามากจนเขาตอบแทบไม่ทัน เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาต้องเจอแบบนี้ทุกวันจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว
“เดินผ่านครับ ^^ กำลังจะไปเรียนชีวะ ไม่ได้มาหาใครหรอก แล้วก็เพื่อนๆของเทรนไปที่ห้องก่อนแล้วล่ะ ^^”
“เหรอ? เย็นนี้ไปดูหนังกันมั้ย? ^^”
“ว่างหรือเปล่า ^^”
“ไปกันเถอะนะ~”
เขายิ้มกริ่ม... “ได้ครับ กี่โมงล่ะ?”
และนั่นก็เป็นคำตอบตามสไตล์เขาประจำอีกเหมือนกัน
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ชายหนุ่มใส่ชุดไปรเวทตามแฟชั่นแอบล้ำแนวไปสักนิดเดินลอยชายสบายใจเฉิบ เขาเพิ่งกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามา เรื่องอะไรล่ะจะให้ไปดูหนังกับสาวทั้งๆที่ใส่ชุดนักเรียน ไม่มีทาง!
ทันทีที่เขาไปถึง รอบหนังทุกอย่างถูกจองแล้วเสร็จสรรพ และดูเหมือนสาวๆหลายคนแย่งที่จะนั่งกันข้างๆเขากันเหลือเกิน ก็คนมันหล่อนี่นะ ทำไงได้!
“เทรนลงซื้อน้ำข้างนอกดีกว่านะ ของหน้าโรงหนังมันแพง ^^”
“จ้ะ รีบไปรีบมานะ เดี๋ยวหนังเริ่มก่อน ^^”
เขาเดินผิวปากสบายอารมณ์เข้าไปในลิฟท์ก่อนจะกดลงไปที่ชั้น 1 ภายในลิฟท์มีเพียงเขาคนเดียว จึงออกท่าทางได้อย่างเต็มที่ เผื่อสต๊าฟที่ดูแลลิฟท์จะเห็นในความหล่อของเขา
แต่แล้วก็ต้องจบการแอคติ้งเมื่อลิฟท์ที่ชั้น 6 ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมใบหน้าที่คุ้นเคย แตกต่างตรงที่เครื่องแต่งกายบ่งบอกถึงความเป็นตัวแม่ในด้านแฟชั่นอย่างเต็มที่ เธอเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาอยู่ในลิฟท์คนมุมฝั่งกับเขา
ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครคิดที่จะพูดอะไรออกมา เขาชำเลืองตามองเล็กน้อย เธอยืนกอดอก หน้าเชิดตรงตามสไตล์ อยู่ในชุดนักเรียนก็ดูดี แต่แบบนี้ก็เปรี้ยวก๋ากั่นไปอีกแบบ
ตึง!!
ลิฟท์สะเทือนเล็กน้อย หญิงสาวเซตามแรงสะเทือน เมื่อมีโอกาสก็ต้องรีบคว้าไว้ อินเทรนผู้แสนดีจึงทำการประคองรับบวกกับการไปแต๊ะอั๋งเล็กน้อย ทั้งสองอยู่ใกล้กันจนเขาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเธอ
“ทำอะไร!?”เธอสะบัดเขาออกก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิด เธอทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างราชินี ทิ้งเขาเหลืออยู่ในลิฟท์คนเดียว
“ตัวนิ่มดีชะมัด”ยิ้มกรุ้มกริ่มเด็กน้อยก่อจะรีบแจ้นไปซื้อข้าวของสำหรับกินเมื่อสังเกตเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาหนังฉายเสียที
“พลอย! หาหนังสือเจอยัง!”
เสียงเรียกทำให้พลอยรุ้งสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะมองคนที่เดินเข้า
“ยังหรอก สงสัยจะหาไม่เจอแล้วล่ะ”
“เหรอ? แล้วนี่นั่งดูอะไรอยู่?”
เธอยิ้มหวาน “หนังสือรุ่น ^^”
“เอ๋? รุ่นไหน? รุ่นพี่หยก? หรือรุ่นน้ำเอก? หรือรุ่นพ่อ?”
“บ้า!”เธอตีที่ไหล่เขาเบาๆ “รุ่นเรานี่แหละย่ะ!”
“ไหนๆดูด้วย”ว่าแล้วก็มานั่งดูข้างๆชนิดแนบชิดสนิทเนื้อเหลือเกิน
เธอเปิดหน้าต่อไป ห้องศิลป์คำนวณห้อง 4 ห้องที่ขึ้นชื่อเรื่องการทำบัญชีในสมัยนั้น ในห้องนี้มีดาวโรงเรียนคนสวยนั่งเด่นสะดุดอยู่ข้างหน้าสุด ใบหน้าจิ้มลิ้มกับกิริยาท่าทางเรียบร้อยที่ชวนหลงใหล แถมก่อนที่จะจากออกไป เธอทำให้ทุกคนไม่มีวันลืมเธอ…
“นี่แตงกวาใช่ป้ะพลอย?”อินเทรนถามพลางชี้ไปที่รูปเธอคนนั้น
“อื้อใช่...”เธอเพ่งพินิจ “หญิงแตงของทุกคน...”
“ยังจำได้เลย... วันก่อนวันสอบตอนนั้นน่ะ...”
“ไม่มีใครลืมแตงกวาลงหรอก...”
ใช่... ไม่มีใครสามารถลืม ‘แตงกวา’ ลงจริงๆ
อินเทรนนั่งอยู่บนตึกเขาสอดทายตาออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้เป็นวันก่อนวันสอบปลายภาคเรียนที่ 2 เขาเบื่อหน่ายกับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัยเหลือเกิน มีเด็กๆบางกลุ่มกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานที่สนามโรงเรียน เขารู้สึกอิจฉาเด็กพวกนี้พิลึกที่ไม่ต้องมาเคร่งเครียดกับการสอบอะไรแบบนี้
สายตาของเขาหยุดมองที่กลุ่มคน 4-5 ที่ยืนอยู่หน้าเสาธง เหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่างกับรอกชัก ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มนั้นจึงตั้งบันไดขึ้นเพื่อเตรียมจะปีนขึ้นไป
“เอาล่ะ...”ฟรุคโตสกล่าวหลังตั้งบันไดขึ้นเสร็จ “ใครจะเป็นคนสละขึ้นไปดู”
“มึงไง -_-”สั้นๆจากคุณนายหยิน
“ทำไมต้องกูวะ!!”
“ก็มึงเป็นผู้ชายไงฟรุค - - ”คำซ้ำเติมต่อจากปากคุณนายพลอยรุ้ง
“แต่กูเป็นคนตั้งบันไดแล้ว!!”
“เอ่อ... ”เสียงเล็กๆเอ่ยเรียกทุกคน “เดี๋ยวแตงขึ้นไปดูเองก็ได้ ^^”
“จะดีเหรอจ๊ะแตงกวา? แต่มันอันตรายนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกซีเอล ^^ เดี๋ยวแตงไปดูเองก็ได้จ้ะ” ว่าแล้วก็จัดการปีนขึ้นไปบนบันไดเพื่อไปดูรอกเจ้าปัญหาที่ปลายเสาธง
“แตง!! เห็นหรือเปล่า!!”พลอยรุ้งตะโกนขึ้นไปถาม
“เห็นจ้ะ!! ^^”เธอตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “สนิมมันขึ้นน่ะ!”
“รีบลงมาเถอะจ้ะแตงกวา มันอันตรายนะ!”ซีเอลตะโกนขึ้นไปด้วยความเป็นห่วง
“แตงรู้แล้วจ้ะ เดี๋ยวแตงลงไปนะ! ^^”เธอว่าก่อนจะพยายามก้าวขาลงมา แต่เหมือนโชคร้ายที่มีสัตว์สี่เท้าบางชนิดเดินมาชนบันไดพอดี๊พอดี เหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คัดฝันก็เกินขึ้น
ฉึก!!!!!!!!!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“ไอ้แต๊งงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!”
“หวยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”เสียงร้องสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เป็นลมล้มพับลงไปทันที ณ ตรงนั้น
สิ่งที่ทุกคนกำลังเห็นคือภาพของเพื่อนสาวถูกเสียบทะลุท้องอยู่ท่ามกลางเสาธง เลือดไหลท่วมลงมากับร่างที่แน่นิ่งไร้ซึ่งแรงจะขยับเขยื้อน ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดตาเปรอะเปื้อนสีแดงฉานของโลหิตที่ไหลอาบหยดลงมา สร้างความสยดสยองแก่ผู้พบเห็น ทุกคนที่สนามหยุดดูด้วยความอึ้งและตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เฮ้ย!! ซีเอล!!”พลอยรุ้งสติแทบแตกเมื่อเห็นซีเอลที่ยืนอยู่ข้างๆสลบลงไป เธอไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปดูใครก่อนจะระหว่างแตงกวากับซีเอล
“ไอ้แต๊ง!!!! หวยกู!!!! โอ๊ย!!”เจ้าพ่ออบายมุกของโรงเรียนอุทานออกมาเสียงดังลั่นก่อนจะถูกตบกะโหลกด้วยฝีมือของเจ้าแม่จอมโหดที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มันใช้เวลาจะขอหวยมั้ย!!! รีบไปโล้เสาเอาแตงกวาลงสิวะ!!”เจ้าแม่สั่งการก่อนจะไปจัดการโล้เสาลงพร้อมกับเพื่อนหนุ่มที่ลุกลี้ลุกลน ภาพเด็กๆในตอนนี้ดูวุ่นวายยิ่งนัก
“เฮ๊ย!!”อินเทรนถลึงตามองพร้อมกับร้องเสียงดังลั่นจนเพื่อนๆคนตื่นตกใจรีบวิ่งมาดูกันแบบเกาะขอบหน้าต่างจนแทบทะลุ
“เค้าทำไรกันวะ!”
“เฮ้ย!! แตงกวานี่!!”
“แตงกวาไหน!”
“ก็แตงกวาห้อง 4 ที่สวยๆไงวะ!”
“เค้าทำอะไรกันน่ะ? ถ่ายหนัง?”
อินเทรนตบหัวเพื่อนตัวดีไปผัวะหนึ่ง “มันใช่เวลามั้ยวะเนี่ย! -*-”
เขามองภาพที่เกิดอย่างตกใจ เจ้าพ่อเจ้าแม่ของโรงเรียนกำลังช่วยกันโล้เสาลงมาเพื่อปลดร่างที่ไร้วิญญาณของเพื่อนสาวลงมา ถัดไปไม่ใกล้ไม่ไกล หญิงสาวคนสวยที่เขาเคยเฝ้าหมายปองกำลังพัดวีเพื่อนสาวที่เป็นลมล้มพับลงไปอยู่
“น่ารักว่ะ....”ดูเหมือนเขาจะสนใจผู้หญิงคนนั้นมากกว่าที่จะสนใจเหตุการณ์ตายที่เกิดขึ้นเสียอีก - -
“นึกถึงทีไรสยองทุกที -*-”อินเทรนทำท่าขนลุกหลังจบการย้อนรำลึกเหตุการณ์สยองขวัญจบลง
“ไม่มีใครลืมแตงกวาลงเลยจริงๆ”พลอยรุ้งก้มหน้าลง เสียงของเธอเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงเพื่อนคนนี้
“แต่อย่างน้อยเขายังอยู่ในใจพวกเรานี่”ว่าแล้วก็จัดการโอบไหล่คนที่อยู่ข้างๆ “มันน่าน้อยใจมั้ยเนี่ย? ก่อนหน้าที่เธอจำฉันไม่ได้ว่าเราเคยเจอกัน T^T”
“ก็ตอนนั้นใครจะไปรู้เล่าว่าเป็นนาย!”
“ขอสารภาพตามตรงนะพลอย”เขากล่าวก่อนจะยิ้มแห้งๆ “อันที่จริงฉันก็จำเธอไม่ได้เหมือนกัน....”
“นายเองก็เหมือนกันแหละ แล้วก็มาว่าฉัน!”
“ก็แหม.... เธอสวยขึ้นตั้งเยอะ ฉันจำไม่ได้นี่นา”
“นายเองก็เหมือนกันแหละ”เธอยิ้มก่อนจะหอมแก้มเทรนเข้าฟอดหนึ่ง “ใครจะนึกล่ะนะ คนที่ฉันด่าเปิงในวันนั้นจะกลายเป็นแฟนฉันในวันนี้~”
“แล้วตอนนี้ยังไม่ชอบฉันอยู่เหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า? =3=”
“ไม่ชอบ~ แต่รักเลยล่ะ! ^-^”
“อา…. ฉันรักเธอจังเลย! >.<”ว่าแล้วก็ดึงแฟนสาวเข้ามากอดในวงแขน
“เด็กๆ!!”เสียงข้างนอกดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสอง “ออกมาช่วยพี่หน่อยเร็ว งานพรุ่งนี้แล้วของยังไม่เสร็จเลยนะครับ!”
“ไปข้างนอกกันเถอะเทรน พี่หยกเรียกแล้ว” เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะวางหนังสือไว้ข้างๆ อินเทรนพยักหน้าน้อยๆก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไป เหลือไว้เพียงหนังสือที่เปิดค้างเอาไว้
เหมือนมีมนต์อะไรบางอย่าง หน้าหนังสือจู่ๆก็พัดปลิวไปหน้าท้ายๆ ปรากฏรูปในหมู่งานปัจฉิมนิเทศ รูปๆหนึ่งที่คนสองคนในรูปหมู่อยู่ใกล้กันมาก นางสาวพลอยรุ้งในรูปกำลังยิ้มหวานอย่างสวยงาม ส่วนอินเทรนข้างๆกำลังหันมามองเธออยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัว ตรงกลางคั่นมีรอยปากกาเมจิกวาดรูปหัวใจ.... ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นวาดรูปหัวใจนี้ขึ้น
ความคิดเห็น