คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Problems - 1/4
* คำเตือน *
เรื่องนี้อาจมีเนื้อหาคล้ายคลึงกับ demon eyes มาก เพราะ ฟิคเรื่องนี้แปลงมาจากฟิคเรื่อง problems ver. channuneo ซึ่งเป็น อินสไปเรชั่นของเรื่อง demon eyes (พูดง่ายๆคือพล็อตแนวเดียวกันเป้ะ มี demoneyes เพราะเอาแนวพล็อตมาจาก problems ) และที่เอามาแปลงเพราะ ไหนๆก็เขียนมาแล้วก็เอามาให้สาวกทูแจอ่านด้วยเลยละกัน จะได้คุ้มๆที่เขียนไว้ และมันอาจจะกากซักหน่อยเพราะเขียนเมื่อสองปีที่แล้ว 555555
_____
PART 1
” อิมแจบอม! นายมัน…! ฮึ้ยยย!! “
เสียงเล็กตะโกนลั่นพลางชี้หน้าคนตัวโตด้วยท่าทางที่ดูยังไงก็ไม่น่ากลัว สำหรับอิมแจบอม…
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำไมชเวยองแจ? โมโหหรอ? ฮ่าๆๆๆ”
ปากหยักหัวเราะรวนพร้อมกับมองหน้าร่างเล็กด้วยความสะใจ น้ำเสียงยียวนกวนประสาททำให้ยองแจหน้าบึ้งเข้าไปมากกว่าเดิม เป็นไปได้อยากจะวิ่งเข้าไปต่อยแรงๆซักครั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่า ไอ่คนตัวโตนิสัยเสีย มันกล้ามโตแรงเยอะละก็คงทำไปแล้ว
คนตัวเล็กจ้องหน้าแจบอมนิ่ง ปากบางเม้มเข้าหากัน รอยยิ้มเหยียดๆจากร่างสูงทำเอายองแจหัวเสีย ก่อนจะติดสินใจสบัดตัวหนีออกมาจากตรงนั้น
“เดี๋ยวสิ!”
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปไหนมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กซะก่อน ยองแจขืนตัวออกถึงแม้จะรู้ว่าทำยังไงก็หนีจากเจ้าบ้าตรงหน้าไม่ได้แน่นอน
“เจ็บ! แจบอม.. ปล่อย”
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือทำยองแจหน้านิ่ว เงยหน้าขึ้นไปชักสีหน้าใส่คนตัวโตพลางปรายตาไปมองเพื่อนของคนนิสัยไม่ดีอีกสองสามคนที่อยู่ด้านหลัง
นิสัยไม่ดีเหมือนกันหมด…
“หึ.. เจ็บหรอ? ร้องไห้เลยสิ ยองแจ…”
ไอ่คนใจร้าย…
ไม่เข้าใจว่าทำไมแจบอมถึงอยากเห็นน้ำตาของเขานัก… วันๆเอาแต่หาเรื่องแกล้งไม่เว้นวันไม่มีหยุด เพียงเพราะเหตุผลเดียว
อยากเห็นน้ำตาของชเวยองแจ…
ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่ใครได้ยินก็ต้องยิ้มตาม… แจบอมไม่ชอบมัน เขารู้ ตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่มหาลัยจนถึงตอนนี้ เทอมกว่าๆที่ต้องทนรับมือกับพฤติกรรมแปลกๆสรรหามาทำให้ยองแจเสียน้ำตา แต่ก็ไม่มีเลยซักครั้งที่เจ้าตัวจะร้องไห้ให้เห็น
เหมือนตอนนี้ ที่โดนหลอกให้เข้ามาในบ้านร้างที่มีป้ายชื่อของยองแจลืมเอาไว้ แจบอมเป็นคนบอกว่าพี่สต๊าฟเก็บไว้ได้เลยเอามาซ่อนทำโทษ เดินหาจนทั่วก็หาไม่เจอ จนกระทั่งฟ้ามืด ร่างเล็กถึงกับหน้าซีดใจเสีย เพราะนี้มันเป็นบ้านร้างหลังคณะที่มีประวัติ พยายามใจดีสู้เสือแต่เพราะความมืดยองแจเลยเลือกที่จะเดินหนีออกมา ก็มันน่ากลัวเกินไป…
“ไม่หาของของนายแล้วหรอ?”
“เอามานะแจบอม!”
“ใครบอกว่าอยู่ที่ฉัน? ”
สายตาคมตรงหน้าจ้องมองคนตัวเล็กนิ่ง มุมปากกระตุกยิ้มกระตุ้นอารมณ์ร่างบาง
“ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร ก็มีแต่นายคนเดียวที่มีนิสัยแบบนี้! ”
ยองแจตะโกนใส่อย่างเหลืออด ไม่หามันแล้ว! อยากเอาไปก็เอาไป เจ้าคนบ้า นิสัยแย่!
“ก็แล้วแต่นะ.. ”
แจบอมพูดพลางยกไหล่ไม่ใสใจ ปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ เพราะคิดว่ายังไงเจ้าตัวก็ไม่มีทางกลับบ้านไปโดยที่ไม่มีป้ายชื่อหรอก
แต่ยองแจก็เลือกที่จะหันตัวเดินหนีออกมา ไม่อยากอยู่ตรงนั้น.. รีบเดินกลับไปที่รถ พยายามเก็บอารมณ์มากมายเอาไว้ไม่ให้เดือดใส่คนนิสัยแย่ เพราะโวยวายทีไรก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้แจบอมชอบใจมากเท่านั้น
คนตัวเล็กเดินห่างออกจากแจบอมขึ้นเรื่อยๆ…
“ยองแจ! เดี๋ยว!”
ไม่ใช่เสียงแจบอม…
เขารู้ แต่ก็ไม่เลือกที่จะหันกลับไปอยู่ดี กลับเดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
“ยองแจ เดี๋ยวก่อน!”
มาร์ค… เพื่อนของแจบอม ดูจะนิสัยดีที่สุดแล้ว ทุกครั้งที่แจบอมแกล้งเขาก็เห็นมีแต่มาร์คนี่แหละที่ชอบมองมาด้วยสายตาแปลกๆอยู่เสมอ ไม่ใช่สายตาเหยียดหยามเหมือนแจบอม แต่เป็นสายตาที่ดูเหมือนเป็นห่วง..
“ยองแจ… ไม่เป็นไรใช่ไหม”
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย เพราะจู่ๆมาร์คก็วิ่งเข้ามาเดินข้างๆ
“…เปล่า”
“เอาของนายมาคืนให้..”
ป้ายกระดาษสีเทาแสนคุ้นเคยถูกยื่นมาตรงหน้า
เจ้าพวกบ้า.. พวกนายจริงๆด้วย…
มือเล็กรับมา แต่ก็ยังเดินก้มหน้าอยู่ มาร์คพยายามลอบมองใบหน้าเนียน
“นายเป็นอะไรไหม?”
มือหนาปัดไปมาตรงหน้าคนตัวเล็ก ยองแจสายหัว เป็นผลให้มาร์ครู้สึกถึงหยดน้ำเล็กๆที่หลังมือ…
“ร้องไห้หรอ…”
มาร์คได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเมื่อเห็นขอบตาแดงมีน้ำใสๆเอ่อล้นอยู่ มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะรีบเดินหนีคนข้างตัว
ร้องตลอดแหละ… ร้องทุกครั้งที่โดนแกล้ง แค่ไม่เคยให้เห็นแค่นั้น…
ยองแจมักจะหนีออกมาร้องไห้คนเดียว ถึงแม้ว่าต่อหน้าแจบอมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ก็ตาม แต่ถึงยังไงจะไม่ยอมร้องไห้ให้แจบอมเห็นเด็ดขาด…
ไอ่คนนิสัยแย่ที่ชอบหาเรื่องให้เสียน้ำตาอยู่ตลอด… จะแกล้งกันไปอีกนานแค่ไหนกัน ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย อยากจะเข้มแข็งอยู่เหมือนกัน แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเองตลอด
เวลาที่หันหลังเดินหนีแจบอม…
.
.
.
“ยองแจ”
เสียงเรียกที่ได้ยินเหมือนเมื่อตอนเย็นทำให้ร่างบางวางมือจากการไขกุญแจบ้าน หันไปหาต้นเสียง
“มาร์ค?”
ตามมาหรอ? ตามมาทำไม เจ้าบ้าแจบอมส่งมาแกล้งอะไรอีกรึป่าว
“เอ่อ.. ขอโทษนะที่แอบตามมา…”
ดวงตาเรียวหรี่มองคนตรงหน้าด้วยความไม่ไว้ใจ พลางมองไปรอบๆเพราะความระแวงก่อนจะหันมามองที่มาร์คอีกครั้ง
“มีอะไร…”
“ฉันแค่.. เอ่อ…ขอโทษ”
คนตัวเล็กยืนอึ้งอยู่กับประโยคที่ออกจากปากคนตรงหน้า ขอโทษ… ขอโทษงั้นหรอ คำคำนี้มันออกมาจากเพื่อนของแจบอมได้ด้วยหรอ? นี่หูฝาดไปรึเปล่า หรือโดนแกล้งจนสติเพี้ยนไปแล้ว
“แล้วฉันก็…เอ่อ..”
“ก็..?”
“คือ.. พรุ่งนี้เช้า ฉันมารับได้ไหม…”
หือ! ยิ่งแปลกกว่าเดิมไปใหญ่เลย!? มารับงั้นหรอ?
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน พลางมองหน้ามาร์คด้วยความไม่เข้าใจ อะไรกันมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงบอกขอโทษแล้วก็ขอมารับตอนเช้าด้วย?
‘ไม่น่าไว้ใจ’ มันคือความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้นตอนนี้
แต่ว่า… ท่าทีแบบนั้น สายตาเพื่อนร่วมคณะตรงหน้าที่ไม่ยอมมองมาทางเขาตรงๆ มือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยเก้อพลางลอบมองมาที่เขาเป็นระยะๆ เหงื่อเม็ดเล็กที่ฝุดขึ้นมาตามใบหน้านั้นอีก…
“มีอะไรรึเปล่า? ” ยองแจตัดสินใจถามออกไป เพราะท่าทางแปลกๆที่ไม่เคยเห็นจากคนที่คอยสุมหัวแกล้งเขาอยู่ตลอดเวลา
“เอ่อไม่ๆ… คือ.. แค่..”
น้ำเสียงตะกุกตะกักฟังดูลำบาก มันพูดยากขนาดนั้นเลย?
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้จะมารับใช่ไหม?”
เสียงหวานชิงตอบ เพราะดูแล้วคงอีกนานกว่าจะรู้เรื่อง
ความจริงก็ไม่อยากรับปากให้มาหรอก… แต่มาร์คไม่ค่อยจะได้แกล้งเขามากเท่าไร เพราะส่วนมาเห็นทีไรก็แค่ยืนมองหรือไม่ก็ทำตามคำสังเจ้าบ้านิสัยโหดลวกๆแล้วเดินหนีไป
ที่สำคัญตอนนี้ง่วงมากๆด้วยแล้วรับปากให้จบๆ ถึงแม้ว่ามันอาจจะเป็นแผนการต่อไปของแจบอมก็เถอะ เอาเป็นว่าพร้อมรับมือแล้วกัน
“ได้จริงหรอ!?”
อาการตื่นเต้นของมาร์คทำยองแจต้องขมวดคิ้วเข้าไปอีก แต่อย่างว่านะ… ตอนนี้ง่วงแล้ว
“อืม…” ตอบรับในลำคอพลางจ้องมองคนตรงหน้าดูว่าจะพูดอะไรต่อ
แต่สายตาที่จ้องมองมา ทำเอาหัวใจมาร์ครัวจนไม่เป็นจังหวะ…
แบบนี้สินะ คนทั้งมหาลัยถึงได้หลงชเวยองแจกันนัก
“เอ่อ… ฝันดีนะยองแจ”
คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจน้อยๆก่อนจะตอบกลับไปตามมารยาท
“อื้ม.. ฝันดีเหมือนกันนะมาร์ค..”
และไม่ลืมที่จะยิ้มกลับตามมารยาทเช่นกัน
มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่ กว่าจะรวบรวมความกล้าเข้ามาคุยด้วยแบบนี้แทบตาย ก็ปกติคุยกับยองแจไม่ได้เลย เพราะเพื่อนตัวดีอย่างแจบอมคอยห้ามตลอด
คนตัวเล็กเดินเข้าบ้านไปนานแล้ว แต่มาร์คยังคงอยู่อยู่ที่เดิม…
ยืมกุมหัวใจอยู่แบบนั้น.. ทำยังไงมันก็ไม่ยอมหยุดรัวเป็นกลองซักที…
เสียงหวานเป็นบ้า.. รอยยิ้มนั้นอีก.. แบบนี้จะนอนหลับได้ยังไง…
ยองแจ…
———————
ฟุบ~!
ยองแจทิ้งตัวลงกับเตียงทันที่ที่อาบน้ำเสร็จ หยิบมือถือจากหัวเตียงขึ้นมาเช็คอะไรนิดหน่อยตามนิสัย แต่ก็ต้องสะดุดกับข้อความที่โชว์อยู่บนหน้าเจอ
‘แจบอม’
แค่ชื่อคนส่งก็ไม่อยากเปิดอ่านแล้ว
ถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางขยับหมอนข้างเข้ามาหาตัวเอง จะโดนอะไรอีกนะ..
ก่อนนอนทุกคืนจะได้รับข้อความจากเพื่อนร่วมคณะนิสัยแย่เป็นประจำ แน่นอนว่าไม่ใช่ข้อความที่อ่านแล้วนอนหลับฝันดี เป็นข้อความข่มขู่บ้างละ สั่งให้ทำนู้นทำนี่บ้างละ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องยอมอยู่ใต้คำสั่งบ้าๆนี่ แต่คงเป็นเพราะสายตาคมน่ากลัวกับเสียงทุ้มต่ำที่คอยตะโกนด่าก็ได้ เจอแจบอมมองแบบจะกินเลือดกินเนื้อทีไรแทบจะร้องให้ทุกที เลยต้องยอมๆทำตามคำสั่งไป ไม่อย่างนั้น ก็ต้องร้องไห้ต่อหน้าแจบอมน่ะสิ…
แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งหรอกที่แจบอมจะทำแบบนั้น หลังๆอย่างมากก็แค่ใช้งานหนักๆแกล้งหนักๆแทน ไม่ค่อยมีตะคอกใส่ซักเท่าไร หรือเพราะเขายอมแจบอมก่อนที่แจบอมจะอารมณ์เสียมากๆละมั้ง หมอนั้นอารมณ์เสียง่ายด้วย ไม่อยากโดนก็เลยต้องยอม
นิ้วเรียวกดเปิดข้อความขึ้นมา อ่านจบก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน
‘พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปรับที่บ้าน รอด้วย ถ้าไปก่อนละเจอดีแน่’
คนพวกนี้.. อะไรกัน?
มือเรียวกดพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันที เพราะแจบอมสั่ง… ถ้าส่งข้อความมาต้องตอบกลับทุกครั้ง
‘อืม’
ในมือถือของเจ้าบ้านั้นก็คงจะมีแต่ข้อความตอบกลับแบบนี้แน่ๆ ก็ดันมาบังคับให้ตอบกลับทำไมละ ก็เลยตอบกลับด้วยประโยคสั้นๆแบบนี้ทุกครั้ง
ไอ่โหดนั้นตื่นสายจะตาย กว่าจะเข้ามหาลัยก็เลยเวลาเรียนไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่นาที แล้วแบบนี้จะตื่นมารับได้ยังไง ถ้าปล่อยให้รอนานจนเข้าเรียนสายละก็ ฉันจะจัดการนายบ้าง แจบอม!
คนตัวเล็กคิดพลางวางมือถือไว้ที่เดิม แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ทำไม่ได้หรอก มุดตัวเข้ากับผ้าห่มผืนหนา ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเจออะไรอีก จะต้องโดนแกล้งแต่เช้าเลยงั้นหรอ ให้ตายเถอะ…
ว่าแต่… แล้วมาร์คละ? จะทำยังไงดี…
———————-
ตึงๆๆๆ
เสียงฝีเท้าหนักๆกระทบกับพื้นตึงตัง หญิงวัยกลางคนถึงกับต้องหันไปหาต้นเสียง
“แจบอมอะไรน่ะ?”
ลูกชายตัวดีวิ่งตึงตังลงมาจากข้างบน พลางจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง มือหนารีบคว้ากุญแจที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหันมามาหาผู้เป็นแม่
“ผมไปก่อนนะแม่!”
เสียงทุ้มเอ่ยรีบๆก่อนนะคว้ารองเท้าหน้าบ้านแล้ววิ่งออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่รองเท้า
อุส่าห์ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วนะ.. สายจนได้..
“อะไรกัน? รีบไปไหนนะลูกคนนี้ปกติสายโด่งถึงจะยอมออกบ้านไม่ใช่รึไง”
ใบหน้าสวยที่ดูคล้ายกับชายหนุ่มที่พึ่งวิ่งออกไปส่ายหน้าช้าๆให้กับความวุ่นวายในเวลาเช้าแบบนี้
.
.
แจบอมยัดเท้าตัวเองเข้าไปในรองเท้าลวกๆ เดินลงมาจากรถมองเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่เขาพึ่งมาถึง บ้านหลังเล็กๆขนาดพอเหมาะที่ค่อนข้างจะแตกต่างจากบ้านของตัวเองที่บางครั้งมันก็ใหญ่โตเกินไปในความรู้สึก
ดันประตูปิดลง สายตาสอดส่งเข้าไปในสวนด้านข้าง บรรยากาศร่มรื่นเหมาะกับตัวบ้าน แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมายืนชื่นชมธรรมชาติแน่ๆ
เพราะประตูบ้านมีแม่กุญแจล็อคเอาไว้…
ยองแจ… ไม่ขัดคำสั่งฉันซักวันจะตายไหม..
___
comeback ถือเป็นเป็นการเปิด GOT2JAE season 2 ไปในตัว 555
ฟิคเรื่องนี้ไม่ต้องกลัวว่าเราจะดอง เพราะเราเขียนเสร็จแล้วอย่างที่บอกตอนต้นเรื่องว่าเป็นฟิคแปลง ภาษาอาจจะแปลกซักหน่อยเพราะเขียนเมื่อสองปีที่แล้ว ลงตอนละอาทิตย์นะจ้ะ ติชม ได้ตามสบาย คอมก็เม้น ไม่ชอบก็นิ่งไป 5555
แท็ก #got2jae ตามเดิมนะคะ
* ที่เอามาลงเพราะเอามาให้อ่านนะหว่างรอ demons ด้วย เพราะเราต่อช้ามาก ยุ่ง TT (ว่าแต่เหมือนไม่มีใครรอ555)
? cactus
ความคิดเห็น