คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : POWER LAND
ใบสมัคร
“ไม่ว่าใครหน้าไหน ก็เหมือนๆกันหมดนั่นล่ะ..เนอะ?”
บท :: ผู้กล้าแห่งความแข็งแกร่ง
ผู้ถูกเลือกจากเมือง :: ไฟท์
ชื่อ-นามสกุล :: คุรัน เทเปส [ Kuran Tepes ]
ชื่อเล่น :: โดนเรียกเหมือนกันหมดคือ คุรัน
อายุ :: 16
เพศ :: หญิง
วีรบุรุษที่อยากจะปกป้อง :: คุรุมิ
นิสัย ::
ประวัติ :: เธออยู่ในครอบครัวที่(ดูเหมือน)อบอุ่น มีพ่อแม่ลูกสามคนในบ้านขนาดปานกลาง ฐานะพอกินพอใช้ มีชีวิตแบบราบรื่นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้เจอกับเด็กชายคนนึง เขาอายุประมาณ 6 ขวบซึ่งเท่ากับเธอตอนนั้นพอดี เด็กชายคนนั้นกำลังนั่งชันเข่าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตอนนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ทั้งหมดจึงเป็นสีแดงดูสวยงาม ด้วยความสงสัยตามประสา เธอจึงลองเดินเข้าไปหาเด็กชายคนนั้น ไม่ว่าเธอจะถามอะไรก็มีแต่คำตอบว่า อย่ามายุ่งน่าไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย! แต่นานๆเข้าก็กลายเป็นความเงียบแทน เธอเริ่มรู้สึกเบื่อเลยคิดว่า เขาคงไม่เป็นไรหรอก(มั้ง) เธอรีบกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลนักก่อนเดินกลับมาพร้อมกับกระดาษเปล่า เธอเดินไปตรงหน้าของเด็กหนุ่มก่อนจะนั่งลง คุรันฉีกกระดาษเสียงดังจนเด็กหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง แล้วเขาก็รีบฟุบลงไปเมื่อเห็นว่าคุรันทำหน้าแบบผู้ชนะอยู่ คุรันสะกิดเด็กชาย แต่เขาไม่ยอมเงยหน้า เธอเลยใช้วิธีขั้นเด็ดขาดโดยใช้ไฟฟ้าเล็กน้อยส่งผ่านอากาศไปหาเด็กชาย เขาสะดุ้งก่อนตะโกนเสียงดัง ทำอะไรของเธอน่ะ! คุรันตอบกลับด้วยความน่าถีบว่า ก็นายไม่ยอมเงยนี่ เอาดูนี่ซะ เด็กชายทำหน้าสนใจเล็กน้อยกับเศษกระดาษนั้น คุรันเอานิ้วชี้สองข้างถูกันเบาๆ เด็กชายแอบเห็นว่ามีกระแสไฟฟ้าอยู่ระหว่างนิ้วด้วย คุรันเอานิ้วไปชูใกล้ๆกับเศษกระดาษนั้น เศษกระดาษจึงลอยขึ้นมาเหมือนกับเต้นรำอยู่ เด็กชายดวงตาเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ นี่มันอะไรเนี่ย เขาถาม คุรันยืนขึ้นก่อนปล่อยไฟฟ้าออกจากมือ ไฟฟ้าแล่นไปโดนเศษใบไม้ที่กำลังปลิวอยู่ จนมันกลายเป็นผงสีแดงปลิวว่อนสวยงามกว่าเก่า นี่คือ..เวทย์มนต์ไงล่ะ แล้วยิ้มออกมาหนึ่งที หลังจากนั้นเธอก็มาเล่นกับเขาเป็นประจำ แต่หลังจากนั้นไม่นานนักฐานะทางบ้านของเธอก็เริ่มดูดีขึ้นจนร่ำรวย จริงๆแล้วพ่อกับแม่ของคุรันเคยเปรยให้ฟังบ่อยๆว่ามีนักธุรกิจคนหนึ่งที่คอยขัดขาพวกเขาอยู่ตลอด แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากนักจนมารู้อีกทีตอนที่เธอมาพบกับเด็กหนุ่มคนนั้นที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิม
เด็กหนุ่มคือลูกชายของนักธุรกิจที่พ่อกับแม่ของเธอนั้น เกลียด
ที่รู้ก็เพราะเธอเห็นชายในชุดดำสามคนกำลังจ่อปืนที่ขมับของเด็กหนุ่ม ชายชุดดำเหล่านั้นคือบอดี้การ์ดที่บ้านของเธอ
เด็กหนุ่มคนนั้นเมื่อเห็นคุรันเขาก็แค่ยิ้มนิดๆแล้วพูดเบาๆ
ขอโทษนะ ต่อจากนี้ไปคงมาหาไม่ได้แล้วล่ะ
ทันทีที่ปืนถูกเหนี่ยวไก เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เด็กหนุ่มล้มลงไปช้าๆ เมื่อพวกชายชุดดำเห็นดังนั้นจึงรีบหนีไปทันที คุรันวิ่งไปพยุงตัวเด็กหนุ่มขึ้นมาทั้งน้ำตา เธอทั้งตบหน้าทั้งช็อตไฟฟ้าใส่เค้าตั้งไม่รู้เท่าไหร่ แต่ก็เขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาโวยวายอีกแล้ว
วันนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง เหมือนวันแรกที่ได้เจอกัน ใบไม้สีแดงร่วงหล่นราวกับจะไว้อาลัยกับการจากไปของหนึ่งชีวิต
นี่อย่าเงียบแบบนี้สิ วันนี้ทำขนมมาให้ด้วยนะ นายอยากกินไม่ใช่หรอ
....
......
ขอร้องล่ะ..ช่วยพูดว่าล้อเล่น แล้วยิ้มกลับมา...
จะได้มั้ย
คุรันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงของหญิงสาวลอยมากับสายลม ถ้าข้าเป็นเขานะ ข้าคงจะผิดหวังในตัวเจ้ามากเลยล่ะ แล้วเธอก็เห็นหญิงสาวเรือนผมสีม่วงอมน้ำเงินเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่นั้น
คุณ....ไม่สิ ช่วยเค้าด้วยเถอะค่ะ----
ไม่ทันแล้วล่ะ
คุรันก้มหน้าอยู่เงียบๆ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นบนหัว หญิงสาววางมือบนหัวของคุรันอย่างแผ่วเบาก่อนเอ่ยคำบางคำขึ้นมา
จงก้าวข้ามความเจ็บปวดนี้ไป จงเข้มแข็งขึ้น แล้วใช้ชีวิตต่อไปอย่างห้าวหาญ..แทนเพื่อนของเจ้า
ไว้ที่เหลือข้าจะจัดการเอง
แล้วคุรันก็หมดสติไป พอรู้ตัวอีกที พ่อของเธอก็โดนจับไปเป็นที่เรียบร้อย เธอจึงอยู่กับแม่สองคนเรื่อยมา ฐานะทางบ้านก็ลดลงจนเป็นคนติดดินเหมือนเดิม
พลังที่มี :: ความเร็ว ความคล่องตัวของร่างกายที่มีมากกว่าคนปกติ พลังในการควบคุมและสร้างกระแสไฟฟ้าได้ มักใช้มือเปล่ากับปืนสั้นสองกระบอก
ชอบ ::
เกลียด :: ต้นไม้ที่มีใบสีแดง บรรยากาศมาคุ เรื่องน่าเบื่อ การถูกบังคับ ตัวเลขและการคำนวณ อากาศร้อน
กลัว :: แมลงปอ
เพิ่มเติม :: ปมในอดีตนางยังไม่ลืมค่ะ อาจจะมีจี๊ดๆขึ้นมาบ้าง
ที่ไม่ค่อยเชื่อใจใครเพราะคิดว่า ยังไงซะทุกคนก็เห็นแก่ตัวกันหมด ที่เธอคิดอย่างนี้เพราะพ่อของเธอที่ส่งคนไปฆ่าเด็กหนุ่มค่ะ
เห็นหน้าอย่างนี้แต่นางทำขนมเก่งค่ะ
เปลี่ยนแปลงข้อมูลได้เลยนะคะ (_ _)
อยากมีคู่ไหม? :: แล้วแต่ไรต์ค่ะ (ถ้ามีก็ชายค่ะ ไม่ค่อยนิยมยูริ----แค่กๆ)
มุมคุยกับออริ (บุคลากรไม่ต้องตอบค่ะ)
ชายหนุ่มผู้เป็นตัวแทนของวีรบุรุษคนอื่นๆมองหน้าคุรันอย่างพิจารณาก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาแล้วหยิบแฟ้มประวัติคุรันขึ้นมาอ่าน
“ข้าเป็นตัวแทนของท่านคุรุมิกับท่านเฟย์ย่า มาคุยกับเจ้าเพื่อเข้าโรงเรียนไฟนอล...ลองบอกชื่อของเจ้าและเหตุผลที่เข้าโรงเรียนแห่งนี้ให้ข้าฟังทีสิ”
"คุรัน..คุรัน เทเปส ส่วนเหตุผลก็....มีคนที่อยากจะเจอแล้วก็ขอบคุณน่ะนะ ไม่สิ เข้ามาเพราะอยากแข็งแกร่งขึ้นต่างหากล่ะ!"คุรันพูดพลางลากเก้าอี้มานั่ง
“งั้นเหรอ...” ชายหนุ่มเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษ “งั้นคนที่เจ้าอยากปกป้องก็คือ?”
"ก็ ท่านคุรุมิ..."เด็กสาวหลับตาลงแล้วส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความทรงจำเลวร้ายออกไปก่อนจะยิ้มแย้มเหมือนเดิม
“โอเค คำถามสุดท้าย หากเจ้าได้เป็นผู้ถูกเลือกที่ได้อยู่เคียงข้างวีรบุรุษ ทุกสิ่งล้วนอยู่ในระหว่างเป็นกับตาย แต่ในกรณีที่ทั้งเพื่อนของเจ้าและวีรบุรุษที่เจ้ารัก ตกอยู่ในอันตราย เจ้าจะเลือกช่วยใครและเพราะอะไร?”
"ไม่เลือกใครทั้งนั้นล่ะ เพราะเหตุการณ์แบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด!" เธอลุกขึ้นมาทุบโต๊ะอย่างลืมตัว เด็กสาวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยแล้วกลับไปนั่งอย่างเดิม
"นั่นสินะ ถ้าเกิดขึ้นจริงๆล่ะก็...ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไร ก็ต้องช่วยทั้งสองฝ่ายให้ได้เลยล่ะ....เพราะพวกเค้า คือคนสำคัญนี่นา..."คุรันยิ้มบางๆ เธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ยะ ยังไงก็เถอะ ถามหมดแล้วใช่มั้ยล่ะ งั้นไปล่ะ บายนะตาลุงหน้าโหด แบร่"คุรันแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนจะติดเกียร์หมารีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที
ความคิดเห็น