คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ลำดับตอนที่ 47
แสงจันทรายามราตรีแจ่มจรัสกลางท้องนภาอันมืดมิดตามสมัยของเดือนเพ็ญ หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่พลางถอนหายใจพร้อมหลบตาต่ำลงมา ค่ำคืนนี้ที่แสนงดงามท่ามกลางดอกแก้วที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ กี่คืนแล้วเล่าที่ต้องเฝ้ามองดวงจันทร์เพียงคนเดียวเช่นนี้? กี่คืนแล้วเล่าที่ต้องทนเหงาอยู่อย่างเดียวดาย? หล่อนต้องจมอยู่ในความทุกข์ในความสุขอย่างนี้ต่อไปเช่นไรหนอ…
หล่อนมองตุ๊กตาซอมซ่อที่ถืออยู่ใน รอยเปื้อนและรอยขาดบ่งบอกถึงอายุของมัน แม้เวลาจะผ่านเลยมาเท่าไรหรือต่อให้มีรอยปะเสริมมากแค่ไหนก็ยังไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนั้นได้อยู่ดี ความรักและห่วงใยที่มีมากว่าครึ่งทศวรรษทำให้หล่อนไม่อาจจะตัดใจทิ้งมันลงไปได้ นี่คือสิ่งเดียว... นี่เป็นของแทนตัว และแทนใจคนที่หล่อนรักมากที่สุด
“ท่านหญิง...”
“หืม?”หล่อนหันหลังกลับไปมอง นางสาวใช้อันเป็นผู้ที่หล่อนเห็นมาตั้งแต่เยาว์วัยยืนอยู่ ด้านหลังของนางมีบุคคลที่หล่อนคุ้นเคยดี... แต่หาใช่ว่าจะมีผู้นั้นอยู่ในสายตาของหล่อนเอง...
“อรินทยา... ”
“กลับไปเถิด... ไม่ว่าท่านจะมาพูดกับเราเช่นไร ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้เลย”
“แต่...”
“ได้โปรดเถิดคุณอัษฎา... เรามิอยากให้ความสัมพันธ์ของเราต้องเลวร้ายไปมากกว่านี้”
ยากนักที่จะเอื้อนเอ่ยคำพูดเช่นนี้ แต่จะให้ทำเช่นไรเล่าเมื่อหล่อนไม่ได้มีใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย หากรั้งที่จะฝืนความจริงต่อไป คนที่เจ็บปวดนั้นอาจมิใช่เพียงคนๆเดียวที่ต้องแบกรับ ถ้าเช่นนั้นแล้ว.. สู้ที่จะตัดเยื่อใยเสียตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ...
“เพราะอันใดกัน? เพราะอันใดที่ทำให้ท่านไม่เคยมองเราเลย”ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ แววตาของเขาฉายแววอันปวดร้าวราวกับดวงใจภายในได้แตกสลายเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว สายตาอันอ้อนวอนที่เฝ้ารอวลีที่จะเอื้อนเอ่ยออกมา
“คุณชาย... เราว่าท่านคงรู้เหตุผลนั้นแล้ว”
“เพราะ กรวิชญ์ใช่ไหม?”
หล่อนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อได้ยินชื่อนั้น ชื่อของบุคคลเพียงคนเดียวที่หล่อนรัก... และมอบให้ได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย ดวงใจ หรือไม่เว้นแม้แต่ชีวา...
“เรานึกอยู่แล้ว...”เขาก้มหน้า ซ่อนน้ำตาที่ไหลรินดั่งสายธาราอันเชี่ยวกราก
“ได้โปรด... อย่าทำสีหน้าเช่นนั้นเลยคุณชาย”
“เราควรจะทำเช่นไรอรินทยา? เราต้องทำอย่างไรถึงจะลบกรวิชญ์ออกจากใจท่านได้? ทำอย่างไรเราถึงจะแทนที่ของกรวิชญ์ในสายตาท่านได้... บอกเรามาสิอรินทยา ไม่ว่าสิ่งนั้นจะยากเย็นเพียงใด... เรายอม...”
“หากมีเราคงบอกท่านได้ เพียงแต่สิ่งนั้นไม่มีวันเป็นจริงเลยเถิดคุณอัษฎา ต่อให้ค้นหาจนสุดเส้นโลกา คงไม่มีผู้ใดเลยที่จะสามารถแทนที่เขาได้...”
“นั่นสินะ”เขาเงยหน้า ปาดน้ำตา “เราตามมอบความรักให้เจ้าเป็นปีนับตั้งแต่กรวิชญ์ได้จากไป แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ท่านก็ไม่มีวันใจอ่อนเลยสักนิดเดียว เราน่ารู้สึกตั้งนานแล้ว...”
“กลับไปเถิดคุณชาย..”
“เราขอให้ท่านมีความสุขอรินทยา... มีความสุขกับการที่ต้องจมอยู่ในความทุกข์... จมอยู่ในความปารถนาอันไม่อาจเป็นจริงของท่าน...”
หญิงสาวมองเขาเดินออกจากสวนไปจนสุดสายตา อัษฎาหาได้เป็นบุรุษผู้เดียวที่ตามขอความรักจากเธอไม่ มีอีกมากมายที่เธอต้องปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับสิ่งที่พวกเขาต้องการ จริงอย่างที่อัษฎาพูดก่อนที่เขาจะจากไป... แม้ว่าจะสุขใจที่สามารถครองตนมิให้ชายอื่นใดมากร้ำกราย แต่สุดท้ายก็ยังมีความทุกข์ที่ไม่มีคนที่รักอยู่ข้างเคียงอยู่ดี
ไม่มีคำพูดใดๆที่จะเอื้อนเอ่ยอีกต่อไป... หล่อนกอดตุ๊กตาที่ถืออยู่ในมือแน่น เป็นความจริงที่ไม่อาจจะยอมรับได้เลย ทุกชีวิตเมื่อสูญสิ้นไปไม่อาจฟื้นคืนมา หากสามารถขอพรดลบันดาลได้ ก็อยากจะขอให้วันเวลาที่ล่วงเลยไปได้หวนกลับคืนมา... วันเวลาที่ยังมีกันและกันอยู่ข้างๆเช่นนี้ตลอดไป...
“ทำไมกัน?... ทั้งที่ท่านบอกว่าจะรัก... จะดูแล... จะอยู่ข้างๆเราแบบนี้... แต่ทำไมท่านถึงได้จากเราไป...”
ไม่มีสิ่งใดมาหยุดได้แล้ว... ทั้งๆที่รู้ว่าพรข้อนั้นไม่สามารถที่จะเป็นจริง หล่อนทำได้เพียงร้องไห้เพื่อเขาที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา เมื่อไหร่ก็ตามที่มองเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยนี้ คำมั่นสัญญาในวันวารยังคงก้องอยู่ในหัวของหล่อนเสมอ คืนนั้นที่เขาจากเธอไปก็เป็นคืนที่จันทร์กระจ่างฟ้าและดอกแก้วบานสะพรั่งเช่นคืนนี้
‘อรินทยา ผมไม่รู้ว่าจะกลับมาหาคุณอีกครั้งเมื่อไร แต่ขอฝากตุ๊กตาตัวนี้ไว้ ยามใดที่คุณคิดถึงผม สิ่งนี้คือตัวแทนของผม... แทนใจของผม... ผมขอสาบานต่อผืนนภาอันไร้ขอบเขต ว่าจะรัก และไม่มีวันเปลี่ยนแปลงตลอดไป ดวงจันทราจะบอกว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน... กลิ่นดอกแก้วจะเป็นสิ่งปลอบประโลมยามคุณเหงา และตุ๊กตาตัวนี้เพื่อจะบอกว่า... กรวิชญ์รักอรินทยา.. เพียงคนเดียวเท่านั้น...’
แม้จะผ่านมานานเท่าไหร่แต่ก็ไม่มีวันลืมเลือน... หล่อนนั่งลงบนพื้นสนาม กลิ่นหอมของดอกแก้วเหมือนโอบล้อมจิตใจอันเปลี่ยวเหงาของหล่อน ทุกครายามที่หลับตาลง เหมือนเขายังคงอยู่ข้างๆเสมอ... ไม่ว่าเมื่อไหร่... ต่อให้ต้องร้องไห้เสียใจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรู้สึกดีๆนี้ได้ตลอดไป ความรู้สึกที่หล่อนเองก็รู้สึกเช่นกันว่า หล่อนรักเขามากแค่ไหน... แม้ว่าถ้าพูดตอนนี้ เขาคงไม่ได้ยินแล้วก็ตาม...
หล่อนหลับไปท่ามกลางผืนหญ้าที่มีหมู่มวลพฤกษาและแสงจันทราโอบล้อม บนหัวของตุ๊กตาต้องแสงจันทร์กรากฏตัวหนังสือที่บรรจงสรรค์สร้างด้วยมือของคนสองคน..
‘กรวิชญ์ & อรินทยา รักเธอ... ชั่วนิรันดร์...’
ความคิดเห็น