คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Vocal couple - 4 [END]
VOCAL COUPLE #4 [END]
นอนไม่หลับ..
แจบอมพลิกตัวเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของค่ำคืนนี้ เขาหันตัวนอนจ้องผนังโล่งๆไร้ซึ่งตุ๊กตาคู่ใจ
เขาติดหมอนข้างตุ๊กตาหมีของเขา..
จริงๆหน้าร้อนคราวที่แล้วก็แยกห้องนอนกัน ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แจบอมนอนคนเดียวได้ แต่เพราะครั้งนี้ยองแจตั้งใจย้ายไปนอนที่อื่นโดยสมัครใจ
แจบอมทำอะไรผิด..
จะว่าไปแล้วเขาก็รู้ตัวแหละ เพราะเดาไว้แล้วคงไม่พ้นเมื่อวาน แต่ไม่คิดว่าจะโกรธเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ ทำไมต้องโกรธเรื่องไร้สาระด้วยวะเนี่ย..
และถ้าจะให้ง้อเขาคงไม่ทำ อิมแจบอมเป็นถึงลีดเดอร์ต้องไปง้อเด็กแก้มกลมมันไม่ใช่เรื่อง ชเวยองแจจะเอาแต่ใจมากไปแล้ว ถึงคราวดัดนิสัย 4D บ้างละ จะมางอนพร่ำเพื่อแล้วทำคนอื่นเดือดร้อนแบบนี้ไม่ได้
คนตัวโตนอนรำพึงกับผนังอย่างเลื่อนลอยก่อนจะพยายามข่มตาลงอีกครั้งเพื่อที่จะให้พ้นคืนนี้ไป แต่กลางดึกคืนนี้คงจะมีแต่แจบอมเท่านั้นที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง เพราะชเวยองทำอย่างกับว่าเขาเป็นอากาศเขาเลยไม่อยากอยู่ข้างนอกให้รู้สึกเสียเซลฟ์ ทว่าเสียงคุยกันฟังดูสนุกสนานทำเอาความตั้งใจที่จะนอนเป็นไปได้ยาก.. มาก..
.
.
.
.
"ยูคยอมน้าาา เกมส์เดียวเองๆ"
"ฮยองทำไมไม่เล่นคอมฮยองอ้าา"
"ก็มันเล่นในแมคไม่ได้อะดิ นะๆๆ”
น้องเล็กนั่งหน้ามุ่ย เขากำลังจะดูหนังที่ดูค้างไว้ตั้งแต่อาทิตยที่แล้ว แต่พี่กลางก็ดันมาทำหน้าตาอ้อนๆน่าเห็นใจเข้าให้ซะนี่.. ยูคยอมโดนชเวยองแจง้องแง้งใส่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เขารู้หรอกว่าหน้าตาแบ้วๆตรงหน้าเนี่ย..
มันแกล้งใสซื่อทั้งนั้นแหละะะ!
ยูคยอมจะไม่ยอมอีกแล้วว
“ไม่เอาๆๆ ไปเลยๆ พี่กินกาแฟไม่เขย่าแก้วป่ะเนี่ย”
“กินกาแฟใครที่ไหนเขาเขย่าแก้วกันเล่า”
“นี่นายเป็นน้องนะ ต้องเชื่อฟังพี่สิ”
“พี่ต้องเสียสละให้น้องสิ!”
“โถ่ น้องอย่างนายเนี่ยนะะ แกมันจอมเจ้าเล่ย์ยูคยอม!”
“ทะเลาะกันอีกแล้วสองคนนี่เนี่ย~”
เป็นเสียงแจ็คสันแทรกขึ้นมา ทั้งคู่หันไปมองร่างหนาที่มือซ้ายถือน่องไก่มือขวาถือกล่องกระดาษที่เต็มไปด้วยไก่ทอดออกมานั่งบนโซฟาพร้อมกับเปิดทีวีให้สมกับเป็นวันหยุดที่พวกเขาไม่ค่อยจะมี เห็นแบบนั้นน้องเล็กเลยรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากแจ็คสัน
“ฮยองเอาคอมให้ยองแจฮยองยืมหน่อยดิ”
“อะไร คอมอะไรไม่รู้ไม่มีอะไรทั้งนั้น ยองแจมามะ มากินไก่กับเฮียดีกว่า”
“ฮยองก็รู้ว่าผมไดเอ็ทอยู่อะ!”
“อ้าวววว~ หรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฮึ้ยย แกล้งกันชัดๆอ้าาา”
เสียงหัวเราะดังรัวเพราะยองแจพยายามจะตบตีแรปเปอร์จอบแสบให้ได้ ทำให้เมมเบอร์อีกมุมหนึ่งห้องต้องหันมามองอย่างช่วยไม่ได้ มาร์คจินยองและแบมแบมเงยหน้าขึ้นจากโลกโซเชียลขึ้นมาพลางหัวเราะให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า
“ฮ่าๆๆๆ อย่าให้เห็นว่านายมาขอฉันกินละ”
“ผมอะนะ!? ไม่มีทางหรอกกก”
“โหหห่ ขอให้จริงเถอะ ฮ่าๆๆ”
ยองแจได้แต่มองค้อนเสียงหัวเราะน่าหมั่นไส้ แต่ไม่ลืมที่จะหันไปหายูคยอมเพราะเขาอยากเล่นเกมส์ระบายอารมณ์เต็มที
“อะไรฮยอง ไม่ต้องมามองผมเลย ผมจะดูหนัง”
“ตาเดียวเองๆๆ นะๆๆ”
“อย่ามาง้อผมซะให้ยาก”
“น่ายูคยอมมสุดหล่ออ”
“โน”
“คยอมมมมมมม”
“โนวววว”
.
.
.
.
เสียงโวยวายด้านนอกทำให้แจบอมตัดสินใจหยิบไอแพดขึ้นมาเล่น ไม่คิดว่าคืนวันหยุดจะน่าเบื่อขนาดนี้ เข้าทวิตเตอร์ก็แล้ว ลงรูปในไอจีไปหลายรูปก็แล้ว ตอนนี้เลยได้แต่นั่งอ่านคอมเม้นฟีตแบคจากเรื่อง dream knight ที่แฟนๆเขียนมา
‘อปป้าเท่มาก! ’
‘อินฮยองง อิจฉาอินฮยองมากก’
‘แจบอมอปป้า ตอนเดินออกมาจากฝูงชนน่ะเท่สุดๆเลย XD’
โดยส่วนมากแล้วเขาจะเลือกดูที่คอมเม้นเกี่ยวกับตัวเองเป็นส่วนใหญ่ หรือไม่ก็แอบดูของเมมเบอร์คนอื่นบางครั้งเผื่อว่ามีอะไรต้องแก้ไขจะได้เอาไปบอกให้ปรับตัวได้
แต่มีอยู่บ่อยครั้งที่เขามักจะมองหาคอมเม้นอีกแบบอยู่บ่อยๆโดยๆม่รู้ตัว เขาพึ่งจะมาสังเกตตัวเองได้ไม่นานนี้เอง
‘อิมแจบอม นายทำร้ายยองแจของฉันได้ยังไง TT’
‘เพราะชเวยองแจอยากร้องเพลงเนี่ยนะ! นอนนอกห้องเลยนะวันนี้!’
‘ฮืออ ยองแจผู้น่ารัก สงสารจังงงงทำไมเจบีถึงทำแบบนั้นละ’
เขาอมยิ้มให้กับคอมเม้นที่เอาแต่ด่าเขาผ่ายเดียว อาจจะเป็นเพราะดีใจที่แฟนๆอินกับละครหรือไม่ก็เพราะทุกครั้งที่อ่านเขาจะนึกถึงตอนแสดงกับคนตัวเล็กเสมอ ชเวยองแจเล่นละครได้ดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก หน้ากล้องแสดงบทบาทได้ดีแต่พอผู้กำกับสั่งคัทเท่านั้นแหละ เจ้าตัวก็โวยวายไปตามนิสัยแทบทุกครั้ง
ยองแจมักจะเผลอแสดงท่าทางน่ารักๆเสมอๆ นั้นคือเหตุผลทีทำไมเขาชอบแกล้งเข้าไปกอดๆรัดๆบ่อยๆ
เห็นแล้วมันน่าแกล้งน่ะ..
ว่าแต่ตอนนี้เขากำลังโดนยองแจเล่นละครใส่อยู่เหมือนกันนี่หว่า..
ไอ่พฤติกรรมแบบนี้มันน่าตีไม่แพ้กันเลย...
‘ฮยองไหนบอกตาเดียวไง นี่มันผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้วว’
หลังจากที่เงียบไปนานเสียงยูคยอมก็แว่วเข้ามาในห้องอีกครั้ง
นี่ยังไม่คิดจะหลับจะนอนกันอีกรึไง..
.
.
.
.
“นายเห็นไหมว่าเลเวลกำลังขึ้นเอาๆเลยดูสิ!”
“ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นอะ ผมอยากดูหนังงงง”
“นายก็ไปยืมคนคนอื่นดิ”
“คนอื่นเขานอนกันหมดแล้ว ผมไม่อยากวน”
ยองแจละสายตาจากหน้าจอมองไปรอบๆก็เป็นอยากที่ยูคยอมพูดจริงๆ มาร์คจินยองแบมแบมกลับเข้าห้องไปแล้ว จะเหลือก็แต่เขาและยูคยอม
และแจ็คสันที่ยังคงจดจ้องอยู่หน้าจอทีวี
“ยืมของแจ็คสันฮยองดิ”
พูดจบก็หันไปสนใจเกมส์ต่อ นิ้วเรียวคลิกเมาส์รัวและเสียงคลิกดังถี่ๆนั้นทำเอายูคยอมประสาทจะแตกเอาได้ง่ายๆ
“ย๊าาา คนร้ายกาจ คราวหลังผมจะไม่เชื่อหน้าตาใสๆตาซื่อๆของฮยองอีกแล้ว!!”
“นายก็พูดแบบนี้ตลอดแหละ”
“ไหนฮยองสัญญากันแล้วไง”
“คนกำลังดวงขึ้น นายไม่รู้หรอ โอกาสมาต้องรีบคว้า”
ดวงตาเรียบประกาศวิววับ ปากเรียวเม้มเข้าหากันเพราะเขาไม่อยากจะแพ้เกมส์ตัดสินนี้เอาง่ายๆ คนอย่างชเวยองแจแล้ว ถ้าตั้งใจจะอะไรจะทำให้สุดข้อนี้ยูคยอมรู้
แต่ไม่เห็นจะต้องจริงจังกับการเล่นเกมส์ขนาดนี้เลย
“แล้วเมื่อไรฮยองจะเล่นเสร็จอะ”
“นายไปนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวเอาไปคืน”
“ย๊าาๆ ผมไม่ได้ต้องการคำตอบแบบนั้นซะหน่อยย ผมยังต้องใช้อยู่นะ!”
“เห้ๆๆๆ ดูนี่สิ! ใกล้แล้วๆๆ”
“อะไรของฮยองอีก”
“เงียบแปปน่ายูคยอมอีกนิดเดียวจะชนะแล้ว”
“ชนะแล้วจะคืนใช่ไหม”
“อื้อๆๆ คืนก็คืน”
ยูคยอมหรี่ตามองพี่ชายตัวเล็กด้วยความไม่ไว้ใจ แต่เอาเถอะมาถึงขั้นนี้แล้วจะรอ ชเวยองแจมีอาวุธเป็นหน้าตาน่ารักๆที่แสนร้ายกาจ เขาบอกเรื่องนี้ให้เมมเบอร์คนอื่นรู้แต่ไม่นักจะมีใครเชื่อเขาซักคน มันน่าโมโหจริง
ถึงยองแจจะเป็นเด็กดีว่าง่ายสอนง่ายก็เถอะ แต่ยูคยอมฟันธงได้เลยว่าพี่ชายเขาคนนี้ฉลาดที่จะทำตัวน่ารักตอนไหนกับใครบ้าง แน่นอนละว่ากับมาร์คหนึ่งละที่แพ้ทางไปเต็มๆ รองลงมาก็จินยองแจบอมหรือแบมแบม มีแต่เขากับแจ็คสันเท่านั้นแหละที่เห็นว่ายองแจร้ายกาจแค่ไหน
“เยส!!! ชนะแล้ว!”
“เอามาเลย! ชนะแล้วเอามาา”
“โถ่ ทำเป็นหวง”
“ผมไม่ได้หวง ฮยองนั้นแหละทำผมต้องนอนดึกเลย”
“ฮ่าๆๆ จะยังไงก็แล้วแต่ ขอบคุณนะยูคยอม”
ยองแจฉีกยิ้มจนตากลายเป็นสระอิแสนจะน่ารักชนิดที่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลงรักเป็นคำขอบคุณ แต่มีหรือที่ยูคยอมจะยินดีกว่าท่าทางแบบนั้น
“ไม่ไปไรคร้าบบ ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายนะฮยอง บายย”
ยกมือโยกศรีษะกลมจนยองแจแทบจะเซล้มก่อนจะหิ้วคอมเข้าห้องไปทิ้งให้ร่างเล็กได้แต่แยกเขี้ยวตามหลังไปคนเดียว
เล่นเกมส์จนหนำใจหายโมโหไปได้ส่วนหนึ่งก็เดินไปทรุดตัวข้างแจ็คสัน หลับตาลงนิ่งๆเพื่อให้สายตาได้พักหลังจากจ้องหน้าจอคอมเกือบสามชั่วโมงเต็ม ยองแจห่างหายจากการเล่นเกมส์มานานพอได้เล่นก็เลบยิงยาว บวกกับโมโหใครบางคนด้วยนั้นแหละ
หืออ ..
พักสายตาไปได้ไม่เท่าไร กลิ่นหอมๆก็ลอยโชยมาจากที่ไหนซักแห่งทำเอาต้องลืมตาขึ้นมาหาที่มา
และก็คงหนีไม่พ้นคนข้างตัว..
“ฮยองทำอะไรเนี่ยย”
ภาพแรกที่เขาเห็นหลังจากเปิดเปลือกตาคือ น่องไก่น่องโต..
แจ็คสันยิ้มกริ่มพลางโบกน่องไก่ไปมาตรงหน้า
“กินป่ะะ”
“บอกแล้วไงว่าไม่กิน”
“น่า กินเป็นเพื่อนเฮียหน่อย”
“เมื่อกี้ฮยองก็กินไปแล้วไม่ใช่รึไง”
“กินไปสองชินเอง”
“อยากกินก็กินอีกดิ เมื่อกี้ยังกินได้”
“ไม่เอา ไม่อยากรู้สึกผิดคนเดียว น่าฮยองรู้ว่านายหิว เมื่อเย็นเห็นกินข้าวไปนิดเดียวเอง”
แจ็คสันบ่นอุบ ไม่วายมองน่องไก่ในกล่องตาละห้อย เขาพึ่งสังเกตว่ารูปพรีเซ็นเตอร์ในกล่องนั่นเป็นรูปไอดอลสัตว์ป่าหรือรุ่นพี่ของพวกเขานั้นเอง
“ทำไม 2pm ฮยองนี่ฮอตขนาดได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ยันไก่เลยหรอ”
“เห้ นายไม่รู้อะไร.. ไก่กล่องเนี่ยะ.. กินละไม่อ้วนรู้เปล่า ไม่งั้นเขาจะเอาพวกฮยองหุ่นแน่นๆมาติดบนก่องหรออ”
“จริงอะ..”
“จริงดิวะ เฮียเคยโกหกหรอ”
“ตลอดอะ”
“โถ่ ยองแจอาา ครั้งนี้เฮียไม่ได้โกหก เนี่ยหลักฐานติดอยู่เห็นๆ ดูๆ”
เหล่าพรีเซ็นเตอร์หุ่นบึกลอยมาแทบจะชิดหน้าด้วยฝีมือแจ็คสันอีกครั้ง ถึงอย่างนั้นยองแจก็ยังส่ายหน้ารัวๆ เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะลดน้ำหนัก อัลบั้มหน้าใกล้เข้ามาแล้วด้วย ถ้าต้องถ่ายรูปโปรโมทด้วยหุ่นอวบๆละเขาจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
“เมื่อกี้นายกินข้าวไปนิดเดียวเอง ฉันเห็นนะ”
“ไม่ฮยองอย่ามาบังคับผมซะให้ยาก”
“กินละไม่อ้วนเชื่อเฮียดิ ดูๆชานซองฮยองอย่างฟิต”
“ไม่เชื่อออ”
“ดูๆ แทคฮยองกล้ามอย่างสวยอะ”
“ไม่ๆๆๆๆ”
“ดู้วว จุนโฮฮยองก็ด้วย หน้านี่เรียวซะ อย่างน่ารักอะะ”
.
.
.
.
‘เนี่ย นิกคุณฮยองก็ด้วย นายจะไม่เชื่อนิกคุณฮยองหรอออ’
01.58 น.
แจบอมละสายตาออกจากนาฬิกาพลางถอนหายใจเบาๆ ป่านนี้แล้วไม่คิดจะหลับจริงๆรึไง.. ได้ยินเสียงพูดคุยไม่หยุด ถ้าตื่นมาเสียงหายละจะหัวเราะให้
ท้าวคางนั่งส่องเว็บแฟนจนครบเกือบทุกกระทู้แล้วแจบอมก็ยังไม่รู้สึกง่วงทั้งๆที่มันก็ล่วงเลยมาหลายชั่วโมง
เพียงแต่เขายังได้ยินเสียงรูมเมทดังเจื้อแจ้วไม่หยุด ทำไมเด็กนั้นไม่ยอมนอนซักที..
ร่างสูงล้มตัวนอนลงบนฟูกเล็กๆ
เขาควรจะเลิกสนใจเด็กหลายมิติได้แล้วและนอน..
‘อื้มม..'
‘เห็นไหม เฮียบอกแล้วว่ามันดี’
‘หยุดพูดแล้ว ทำไปเงียบๆเถอะฮยอง’
เดี๋ยวนะ..
เจ้าพวกนั้นทำอะไรกัน..
ปัง..!!
“พวกนายทำอะไรกัน!!”
“...อะไรกัน ฮยอง จะเปิดจะปิดประตูก็ให้มันเบาๆหน่อยสิ”
แจ็คสันเป็นคนเปิดฉากเมื่อเห็นแจบอมพรวดออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะเขากำลังเคี้ยวไก่ทอดแสนอร่อยอยู่
ทีนี่ก็กินแบบไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว หัวหน้าวงออกมาเห็นขนาดนี้
แจ็คสันเซ็ง..
เช่นเดียวกับยองแจที่แก้มตุ่ยเพราะไก่ทอดรสเริศ สายตาคมกริบจ้องมองเขาราวกับว่าเขากำลังกินบุพเฟ่หมูจุ่มซะอย่างนั้น
"ยองแจทำไมยังไม่นอน”
“ฮยองไม่ถามผมบ้างหรอ”
“ฉันไม่ได้ถามนายแจ็คสัน วางไก่ แล้วไปนอนซะ”
“…..”
คนโดนเรียกทำตามอย่างว่าง่าย ร่างหนาทิ้งกระดูกเกลี้ยงลงถังขยะก่อนจะเดินลูบพุงเข้าห้องอย่างสบายใจ เขาเองก็อยากให้สองคนนี้คุยกันด้วยแหละ ดูท่าจะมีปัญหามาตั้งแต่วันก่อน สบายตัวแจ็คสันแล้ว..
คราวนี้เป้าหมายตกอยู่ที่ยองแจคนเดียว คนตัวเล็กวางกระดูกไก่ชิ้นสุดท้ายลงถังตามแจ็คสันและหวังจะเดินหนีเข้าห้องบ้าง แต่เพราะมุมปากเลอะคราบสีส้มทำให้แจบอมไม่สามารถอนุญาติให้ยองแจเดินผ่านไปเฉยๆได้
“พีดีนิมบอกให้นายลดน้ำหนัก”
“…..”
“แล้วนายก็ไม่พูดกับฉัน”
“……”
แจบอมสาวเท้าเข้าไปประจันหน้ากับเด็กดื้อที่เอาแต่เสมองไปทางอื่น ยองแจยังคงเมินเขาเหมือนเดิม มือหนาเอื้อมไปเช็ดคราบเลอะมุมปากบางเบาๆ แต่ทำเอายองแจสะดุ้งเฮือกเพราะไม่คิดว่าแจบอมจะทำ
“ฉันรู้ว่านายโกรธและฉันก็ไม่คิดจะง้อ”
คนตัวเล็กยกหลังมือขึ้นมาเช็ดซ้ำลวกๆพลางช้อนมองท่าทีแปลกๆของร่างสูงตรงหน้า ปกติแจบอมต้องด่าเขาไปแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่..
“แต่อย่าคิดว่าฉันจะทนนายได้หรอกับไอ่การดื้อด้านแบบนี้น่ะ จะหายโกรธไหม”
“…..”
ยองแจส่ายหัว..
แน่ละ เล่นถามโต้งๆแบบนี้ใครจะหายโกรธได้กัน
“ผมจะไปนอนแล้ว”
ร่างเล็กตัดบทพลางเบี่ยงตัวเดินหนีไปทางห้องแจ็คสัน
“ไหนนายบอกจะไปนอนกับจินยอง”
“มาร์คฮยองไปนอนกับจินยองแล้ว”
“งั้นก็กลับมานอนนี่”
“อ้ะ.. ไม่เอาา”
ยองแจโดนจับล็อคด้วยแขนแกร่งอีกครั้ง จริงๆเขาควรจะชินกับการโดนแจบอมลากแบบนี้ซักที แต่ก็ไม่เลย
“ถ้าคนอื่นเห็นว่าเรามีปัญหากันแบบนี้จะคิดยังไง เวลาแบบนี้ควรทะเลาะกันหรอ? เรากำลังโปรโมทวงนะยองแจ”
“ผมขออยู่คนเดียวนะฮยอง เดี๋ยวผมก็หายเอง ฮยองก็รู้”
“แต่นายไม่เคยเมินฉันแบบนี้”
“……”
คนตัวเล็กเงียบ ยอมรับว่าเขาเองทำเกินไป ยองแจไม่ควรทำแบบนี้ในขณะที่ got7 กำลังมีผลงาน เขาไม่ควรทำให้สมาชิกวงมีปัญหา แต่มัน..
มันน่าน้อยใจแค่ไหนที่แจบอมพยายามไม่เข้าใกล้เขาต่อหน้าแฟนๆ
ยองแจแค่ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงในสถานการณ์นั้น
แล้ว..
“ที่ผมทำอยู่ ฮยองก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ”
“… ใครบอกนาย”
“ผมคิดเอง แต่ถ้ามันผิดงั้นผมจะทำตัวเหมือนเดิม แต่ต่อหน้าแฟนๆผมจะไม่อ-“
“ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นยองแจ !! ”
“…….”
จู่ๆคนตรงหน้าก็ขึ้นเสียงจนยองแจสะดุ้ง
ไม่เห็นแจบอมขึ้นเสียงแบบนี้มานานแล้ว
ไปโมโหอะไรนักหนาจากไหนมา..
“ถ้าฮยองกำลังอารมณ์ไม่ดี ผมว่าเราคุยกันวันหลังดีกว่า”
“ยองแจ!!”
“ผมไม่อยากคุยกับฮยองตอนนี้”
.
.
.
.
ลมเย็นๆพัดโชยผ่านตัวเขาไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า แจบอมนอนมองเพดานนิ่งบนโซฟากลางห้องตัวเดิม..
‘นายไม่ควรทำอย่างนั้นนะ จะไม่ทำอีกใช่ไหม’
‘…….’
‘ได้ยินที่ฮยองพูดรึเปล่า’
‘ครับ.. ฮยองผมขอโทษจริงๆ’
เขาเคยเป็นคนขี้โมโหมากๆ อิมแจบอมไม่ชอบให้ใครขัดใจ จนกระทั้งมาอ่อนลงหลังจากได้มาเจอรุ่นพี่ในค่าย แล้วมันก็อ่อนลงกว่าเดิมหลังจากมาเจอยองแจ..
ทั้งๆที่สัญญากับจุนโฮฮยองแล้วแท้ๆ
เผลอเสียงดังใส่ยองแจอีกจนได้..
ไม่เข้าใจว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เผลอทำแบบนั้นไปทั้งๆที่เลิกโมโหง่ายมาหลายปีแล้วแท้ๆ
เพราะสายตาเมินเฉย
เพราะท่าทีดื้อๆ
หรือเพราะแค่ไม่ได้อยู่ใกล้ยองแจ..
รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมเลย ให้ตายเถอะ
แจบอมรู้สึก..
แบบว่า..
อยาก..
อยากกอดยองแจใจจะขาด..
อยากก้าวร้าว
อยากเดินไปเคาะห้องแจ็คสันแล้วกระชากตัวยองแจออกมา
แต่ทำไงได้..
อิมแจบอมพลาดไปแล้ว จากที่มีความผิดติดตัวดันทำเพิ่มไปซะอีก คราวนี้ไม่ง้อมีหวังได้นอนแห้งคนเดียวแน่
แจบอมพลิกตัวไปมาอยยู่หลายครั้ง คิดหาวิธีให้ได้หมอนข้างนุ่มนิ่มของเขากลับมา บอกตามตรง เขาเหมือนโดนดึงถ่ายออกไปเลย ไม่อยากทำอะไรซักอย่่าง
‘ฮยองก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ’
“ทำไมนายคิดแบบนั้นนะยองแจ..”
แจบอมกลับมาคิดเรื่องที่เขาเองไม่พยายามสร้างโมเม้นอะไร ตั้งแต่ที่ยองแจให้สัมภาษณ์ไปในรายการว่าอิมแจบอมนอนกอดชเวยองแจแน่นเป็นตุ๊กตาหมีทุกคืนนั้นทำเอาเขาเสียลุคคนชิคไปพอสมควร ตั้งแต่นั้นเขาเลยไม่พยายามทำเรื่องให้เสียลุคต่อหน้าแฟนๆมากเท่าไร หัวหน้าวงจำเป็นต้องมีภาพลักษณ์ที่ดีสิ ซังนัมจาอย่างเขาจะมาเสียลุคเพราะเรื่องจิ้นๆแบบนี้ก็ดูตลกเกินไป
แต่เขาคิดไร้สาระไปรึเปล่า..
น้องเลยไม่พยายามเข้าใจเขาเพราะอยากมำให้พอใจสินะ..
ให้ตายเถอะ... เขาควรทำยังไงดี..
อิมแจบอมต้องหาผู้ช่วยแล้วล่ะมั้ง...
.
.
.
.
‘โถ่ฮยอง ง่ายๆ ง้อยังไงก็ได้ที่ทำให้รู้ว่าฮยองไม่ได้รังเกียจที่จะอยู่ใกล้หรือไม่ได้ชอบอะไรทำนองนั้น’
‘ยังไงวะ งงโคตร’
‘โอ้ยฮยอง นี่มันตีสามกว่าแล้วนะ’
‘ก็แกพูดไม่เข้าใจอะไอ่ยูค’
‘เอาเป็นว่าแสดงความในใจออกมาให้ได้ก็พอแล้ว’
บทสนทนาสั้นๆจากยูคยอมที่แจบอมไปแงะมาจากที่นอน ยังดีที่ว่ายูคยอมยังไม่หลับเนื่องจากพึ่งดูหนังจบ แต่คำแนะนำดูเหมือนว่าจะช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย นามธรรมมาก
แสดงความในใจงั้นหรอ..
เสียงเคาะนิ้วลงบนโต๊ะสร้างความกดดันให้ตัวเองไม่น้อย สายตากวาดมองหน้าต่าง google ในไอแพดคู่ใจอย่างต้องการคำตอบ
แล้วจะบอกความในใจนี่ยังไง ดูเหมือนยองแจจะไม่อยากคุยกับเขาอีกหลายวันแน่นอน ถ้าเขาด้านพอคงตะโกนบอกลั่นหอไปแล้ว หรือไม่ประกาศลงข่าวให้รู้กันทั้งบางไปเลย
เอ้ะ..
ใช่สิ..
มีเว็บแฟนอยู่นี่นา..
ความบ้าบิ่นแทรกซึมเข้ามาเนื่องจากอยากจะคืนดีกับยองแจเต็มทน ความชิคก็ไม่อาจเอาชนะความรู้สึกนี้ได้ อิมแจบอมเปิดเว็บแฟนพร้อมล็อคอินยูชเซอร์ของตัวเอง เปิดตั้งกระทู้ใหม่ก่อนที่จะจรดปลายนิ้วลงไปในช่องหัวข้อ..
‘ ยองแจอา.. ’
จั๋วหัวกันตรงๆแบบนั้นแหละ หวังว่ายองแจคงจะเห็น เพราะชอบเปิดมาตอบข้อความแฟนๆบ่อยๆ
อืมม.. บอกความในใจงั้นหรอ..
ความในใจเขาตอนนี้คือ เขาอยากนอนกอดยองแจใจจะขาด..
‘บางครั้งตอนหลับนายก็ยังดูดี’
อยากได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ว..
‘ตอนร้องเพลงก็ยังเท่’
อยากให้กลับมาอยู่ใกล้ๆกันเหมือนเดิม..
‘นายเป็นพลังชีวิตของฉันเลย..’
อิมแจบอมไม่เคยติดที่จะปฏิเสธยองแจเลย..
‘ขอบคุณที่เกิดมานะ..’
หวังว่ายองแจจะเชื่อข้อความนี้ที่เขาเขียนลงไป แน่นอนว่าในเว็บแฟนคงหนีไม่พ้นอากาเซที่ต้องขุดขึ้นมาเจอกัน แต่นั้นแหละ เขาอยากให้ยองแจรู้ว่าเขาไม่อายที่จะอยู่กับน้องชายคนโปรดของเขาต่อหน้าแฟนๆอีกแล้ว..
' ยองแจอา '
บางครั้งตอนหลับนายก็ยังดูดี ตอนร้องเพลงก็ยังเท่
นายเป็นพลังชีวิตของฉันเลย.. ขอบคุณที่เกิดมานะ..
- แจบอมมี่ แฟนของนาย -
———————————
“เมื่อคืนคนชิคทำอะไรไปครับ โคตรลิเกกก้~ ลิเก สาบานว่านั้นคิดเองอะ”
“ไอ่แจ็ค กวนหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ ฮยอง พูดจริงโคตรบ้าอะ อ่านละแบบหยึ๋ยๆอะ แบบว่าขนลุกอะ ฮยองเข้าใจฟีลป่ะะ~!”
“ยัง ยังไม่หยุด”
“โหห่ ก็เคยแสดงความรู้สึกให้รู้ เผื่อว่าจะวิ่งไปลบตอนนี้ก็ยังทัน ยองแจมันไม่เห็นหรอก นู้นไปเตรียมเรื่องจบม.6 ตั้งแต่เช้าแล้ว ไหนจะเม้ามอยกับเพื่อนอีก ไม่มีทางได้อ่านง่ายๆ”
ใช่..
ยองแจออกหาไปแต่เช้าตรู่ แล้วยังไม่มีี่แววว่าจะกลับตั้งแต่ตอนนี้ เรียกได้ว่าโคตรวืด
“ไม่เห็นก็ช่างดิ ไม่ซีเรียส”
ฟอร์มจัดต้องยกให้แจบอมเป็นที่หนึ่ง ฟอร์มจนน้องงอนไม่พอ จะง้อยังฟอร์มต่อ แจ็คสันได้กลั้นขำกับวิธีการของคนชิคที่แสนจะแปลกประหลาด ไม่รู้ว่าหัวหน้าวงเขามีสมองพิเศษเพิ่มมารึเปล่า ถึงได้คิดจะเรื่องแบบนี้ได้
“อากาเซทั่วโลกรู้เห็นหมดเลยนะเนี่ย..”
“แล้วไง?”
“โอ๋ๆๆ ฮยองอย่าเครียดดิ จัสรีเร็ก ฮยอง”
เจ้าของท่าทางลอยหน้าลอยตาทิ้งตัวลองนั่งข้างๆหัวหน้าวงที่ทำหน้าซังกะตาย อากาเซรู้แล้วยังไง ยองแจยังไม่รู้นี่..
สาบานได้ว่าเขาตั้งใจกลั่นกรองเขีียนออกมาแล้ว
ต่อให้คนทั้งโลกรู้แล้วยองแจยังไม่รู้ เขาก็ไม่มีวันลบ..
.
.
.
.
‘ยองแจอปป้า เห็นกระทู้ของแจบอมรึยัง~’
เห็นแล้วสิ..
เห็นแล้วช็อคไปเลยละ..
ยองแจไม่รู้จะทำยังไง เหมือนว่าแจบอมฮยองที่เขารู้จักโดนผีลิเกเข้าสิงอย่างงั้นแหละ
“จะอ้วก..”
เขาพิมพ์ตอบกลับไปแค่นั้น
มันคือคำที่แทนความรู้สึกต่างๆเขาได้ดีที่สุดแล้ว
ยองแจสาวเท้าเนื่อยๆไปตามทางกลับหอพลางเลื่อนหน้าจอเมื่อถือไปด้วย เขาพึ่งกลับหลังจากการเที่ยวเล่นที่โรงเรียนเก่าเล็กน้อย กว่าจะกินข้าวพูดคุยเรื่องในอดีตเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง
23.46 น.
ป่านนี้ทุกคนคงหลับไปหมดแล้ว
มือเรียวค่อยๆเปิดประตูหอออกช้าๆ วางสัมภาระบนโซฟาพลางเดินไปผลักประตูห้องคุ้นเคยออกเบาๆ ห้องไม่ได้ล็อค
คนในห้องนอนแผ่อยู่บนฟูกบาง เรียวตาคมปิดสนิท..
ยองแจไม่ได้ทำเกินไปหรอกใช่ไหม.. จริงๆเขาน่าจะเข้าใจว่าอิมแจบอมน่ะไม่เหมือนคนอื่นเขาเท่าไร.. เจอนิสัยสี่มิติเข้าไปกลายเป็นลิเกซะเลย จะบาปไหมเนี่ย..
คนตัวเล็กตัดสิใจเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงบนฟูก แจบอมยังคงหลับสนิท..
ขยับเอนนตัวลงไปบนแขนแกร่งนั้นช้าๆ..
อาจจะเป็นเพราะข้อความในเว็บแฟนทำให้ยองแจจะไม่ยอมนอนคนเดียวอีกแล้ว เมื่อคืนเขานอนไม่หลับแทบทั้งคืน ไม่อยากคิดว่าจะเป็นเพราะแจบอมแต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธ
พรึ่บบ..!
“อะ..ฮยองยังไม่หลับหรอ”
“…รอใครบางคนยู่”
“…….”
กะจะแอบมานอนเงียบๆซะหน่อย..
เสียเซลฟ์หมดเลย..
เพราะลมหายใจร้อนเป่ารดหัวกลมทำเอายองแจได้แต่นอนนิ่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ท่อนแขนอุ่นกระชับเอาหมอนข้างนุ่มนิ่มที่เดินกลับมาหาเองด้วยความคิดถึง
โครงหน้าคมซบลงบนแผ่นหลังเล็ก กลิ่นหอมอ่อนๆชักชวนให้แจบอมกระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
แจบอมกอดคนตัวเล็กไว้แบบนั้นโดยที่ไม่มีคำพูดใดใดออกจากปาก
.
.
นานพอที่ยองแจเริ่มรู้สึกอยากขยับตัว..
เขาพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับแจบอม ดวงตาดุดันนั้นกำลังมองเขาอย่างจงใจ
“อะไรทำให้ฮยองพิมพ์ไปแบบนั้น..”
“… ไม่รู้สิ”
“………”
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งในเมื่อยองแจไม่มีอะไรจะถามต่อ และแจบอมไม่มีได้พูดอะไร
และมันก็นานพอที่ยองแจเริ่มจะ.. เขิน..
“ฮยองหลับในไปแล้วรึไง”
“…เปล่า”
“งั้นก็ทำอย่างอื่นบ้างเถอะ”
“ฉันอยาก..”
“….?”
“อยากลองจูบนายดู..”
!!!!!
ว่าไงนะ..
ยองแจตัวชาวาบในขณะที่มือหนาค่อยๆเชยใบหน้าหวานขึ้น ยองแจเห็นสันจมูกโด่งขยับเข้ามาใกล้ ยองแจเห็นสายตาคมชัดมากกว่าเดิม ยองแจเห็นปากหยับกำลังเผยอออก
อิมแจบอมตรงเข้ามาขบเม้มริมฝีปากอิ่มเข้าช้าๆ
นี่เป็นครั้งแรก..
ที่ยองแจไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับลีดเดอร์..
แจบอมผละออกเล็กน้อยเพื่อสังเกตปฏิกริยาคนตัวเล็ก แน่นอนว่าทำหน้างงซะยิ่งกว่าเห็นแม่ไก่ออกลูกเป็นตัว เห็นแบบนั้นเลยขยับย้ำจูบเบาๆ ประกบจูบคลอเคลียกับเรียวปากงอง้ำเวลาที่เจ้าตัวไม่พอใจแล้วขยับออกห่างอีกครั้ง
ยองแจก็ยังนิ่งเหมือนเดิม..
“นึกว่าจะโวยวายซะอีก..”
“…ผมยังไม่หายโกรธหรอกนะ”
“หรอ..”
“.........”
ยองแจมองหน้าหล่อเหลาของอิมแจบอมด้วยความหมั่นไส้ มือบางดันไหล่หนาอออกให้พ้นทางก่อนจะขยับตัวเข้าไปกดจูบกับปากหยักซะเอง
ยองแจไม่รู้หรอกว่าจูบเขาทำกันยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้แจบอมฮยองของเขากำลังสอดลิ้นเข้ามาซุกซนไปเรื่อยจนเขาเผลอครางอือออกมาเบาๆ
นานพอที่จะทำให้ปากอิ่มแดงช้ำเพราะรสจูบ..
นานพอที่จะทำให้ทั้งคู่เข้าสู่ห้วงนินทราภายใต้ลมหายใจของกันและกันไปทั้งคืน
ไม่มีบทสรุปของเรื่องนี้
ไม่มีคำขอโทษ
ไม่มีคำให้อภัย
มีแค่ความคิดถึงที่แทรกตัวข้ามผ่านเหตุผลทุกอย่างเข้ามาหากันเท่านั้น...
——————————————-
จบเลี่ยนมากโอ้โหห 555 มาจบแบบนี้ได้ไงไม่รู้ 5555555 ถ้ามันเละเทะไปก็ ด่ามาแรงๆได้เลยค่ะ ตามสภาพ 555555
จบเรื่องนี้แล้ว ขอปิด GOT 2JAE season #1 เลยแล้้วกันจะหันไปต่อเรื่องยาวก่อน
เรื่องยาว > demon eyes **ใครยังไม่ได้กดเฟบ ไปจิ้มรอไว้เลย 555555
แล้วเจอกันใน season 2 นะคะ 5555555555
#GOT2JAE
อ้อส่วนรวมเล่ม เค้าพึ่งจะสรุปยอดทั้งหมดได้หลังจากปิดโอนไปเมื่อสิ้นเดือนที่ผ่านมา
อดใจรอกันอีกซักหน่อยนะคะ ^^
ความคิดเห็น