Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

ลำดับตอนที่ #461 : บันทึกสงครามแกรนเครสท์ เล่ม 4 มืดมนตราตรึง

สำนักพิมพ์: Animag

ราคาปก: 160 บาท

แนวเรื่อง: Action, Adventure, Fantasy

แต่งเรื่อง: Ryou Mizuno

Illustration: Miyuu

แปล: สายฟ้า สุขเจริญ

สถานะปัจจุบัน: ตีพิมพ์ออกมา 7 เล่ม ยังไม่จบ มีภาคแยก 9 เล่ม ดูหน้าปกนิยายเล่มอื่น CLICK รีวิวเล่มอื่นๆ   เล่ม 1   เล่ม 2    เล่ม 3

เรื่องย่อ:

มารีเน่พ่ายแพ้ในการต่อสู้กับเทโอจนสูญเสียบารมีของผู้นำแฟคตอรี่อไลเอินซ์

เธอจึงหมายชีวิตของวีรัล เอิร์ลแห่งอัลทูคเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงคืนมา

มารีเน่ปฏิเสธข้อเสนอสันติภาพจากยูเนี่ยนแล้วยกทัพโจมตีอัลทูคอย่างกะทันหัน

เทโอใช้กำลังรบที่มีเพียงน้อยนิดเข้าป้องกันป่าราตรีนิรันดร์จนไม่สามารถไปช่วยวีรัลได้

ส่วนทางวีรัลนั้นก็ถูกกำลังรบอันไม่คาดคิดเข้าจู่โจม

สงครามครั้งนี้กำลังจะทำให้ทั่วทั้งทวีปจมสู่ไฟสงครามอย่างช่วยไม่ได้

ความคิดเห็นหลังจากอ่านจบ:

                ไม่นานนี้อนิเมแกรนเครสตอนที่ 9 พึ่งออกฉายไปซึ่งก็สร้างความฮือฮากับคนที่ตามดูเรื่องนยี้พอสมควร เพราะเนื้อหาเริ่มมืดมนมากขึ้น แถมมีฉาก NTR ตัวละครหญิงคนหนึ่ง จากที่ผมลองไปส่องดูก็ยอมรับอนิเมนี่ผู้กำกับตั้งใจขยี้หัวใจคนดูจริงๆ เล่นเพิ่มฉากย้อนอดีตเข้าไปทำให้ความดราม่าเพิ่มขึ้น แต่ฉบับนิยายก็ปวดตับพอกันครับ อาจจะยิ่งกว่าด้วย เพราะอนิเมนี่ขยี้ดราม่าทีละปม ยังพอมีเวลาพักตอนรออนิเมฉายแต่ละสัปดาห์(แต่ถ้าโหลดมาดูรวดเดียวก็อีกเรื่อง) แต่นิยายมันประเดประดังทุกปมมารวดเดียวเลยครับ เรียกว่าดราม่าซ้ำซ้อนไม่มีเว้นวรรคให้พักหายใจเลย

 

                มีรีวิวเจ้าหนึ่งบอกว่าเล่มนี้เป็นเล่มที่ดีที่สุดตั้งตั้งแต่ซีรี่นี้แปลไทยมาเลย ก็คงจะจริงถ้านิยายดีมันหมายถึงเรื่องอ่านแล้วเนื้อหามันคั่งค้างอยู่ในหัว ถึงจะอ่านจบปิดหนังสือ มันก็ยังคอยวนเวียนคิดถึงเนื้อเรื่องนั้นๆอยู่ ซึ่งแกรนเครส 4 นี่เป็นอย่างงั้นจริงๆ อ่านจบแล้วก็ทำผมหดหู่เป็นวันๆเลย แต่ถ้าวัดในแง่ความน่าอภิรมย์ล่ะก็ ถือว่าน้อยที่สุดในบรรดา 4 เล่มที่อ่านแล้วล่ะครับ

                เนื้อหาเล่มนี้เปลี่ยนมุมมองมาที่มารีเน่ครับ จากเล่มที่แล้ววีรัลชิงความได้เปรียบจากฝ่ายอไลเอินซ์ จึงเสนอที่ประชุมฝ่ายยูเนี่ยนให้ช่วยกันเผด็จศึกอไลเอินซ์ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวแต่ว่าข้อเสนอนี้แป๊กในที่ประชุม ซึ่งนอกจากจะทำให้ฝ่ายอไลเอินซ์มีโอกาศพักหายใจแล้ว ยังสามารถบุกกลับจนฝ่ายยูเนี่ยนย่อยยับอีกต่างหาก

นิยายทำให้ผมนึกถึงเรื่องจริงๆในประวัติศาสตริ์ ที่บางชนชาตินั้นกว่าจะกลายเป็นชาติมหาอำนาจได้ต้องสะสมต้นทุน และวางนโยบายพัฒนาบ้านเมืองเป็นเวลานานปี แต่บทที่จะพลาดจนสิ้นชาติก็มักจะเกิดจากตัดสินใจพลาดของผู้นำแค่วูบเดียวนี่ล่ะ เรียกว่าฉลาดมาตลอดชีวิตพอพลาดที่เดียวกลายเป็นคนโง่ในประวัติศาสตร์เลยกก็มี

ตอนอ่านเล่มที่แล้ว ผมมองว่าวีรัลขาดล๊อบบี้ลิสต์หรือการเตรียมความพร้อมกับผู้ร่วมประชุมล่วงหน้าอย่างไม่น่าให้อภัย ยิ่งเล่มนี้มารีเน่สามารถเรียกประชุมผู้นำฝ่ายอไลเอินซ์และสามารถจัดการได้อยู่หมัด เริ่มจากเชือดคนที่เห็นต่าง จากนั้นก็ร่างข้อเสนอที่ผู้นำคนอื่นจะได้ประโยชน์ร่วมกัน จนสามารถรักษาเก้าอี้ตัวเองไว้ได้

ซึ่งถ้าดูจากที่มาของทั้งสองฝ่ายมันก็น่ามีส่วน ฝ่ายอไลเอินซ์นั้นเกิดจากการที่ปู่ของมารีเน่ยกกำลังไปตีดินแดนต่างๆแล้วรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ทำให้ลอร์ดของอไลเอินซ์พร้อมจะรวมเป็นหนึ่งเดียวถ้าผู้นำแข็งพอ แต่ฝ่ายยูเนี่ยนเกิดจากบรรดาลอร์ดที่กลัวอไลเอินซ์รุกรานมารวมกันเพื่อพึ่งพากันและกัน ทำให้ความเห็นในกลุ่มไม่ค่อยเป็นเอกภาพ ยิ่งผู้นำอ่อนแอด้วยแล้วก็ยิ่งส่อแววล่มจมชัดเจน

จุดที่ทำผมเซ็งสุดในเล่มนี้คงเป็นเทโอที่เป็นตัวเอกนี่ล่ะ คือเทโอนี่เป็นตัวเอกที่โดนคนอ่านบ่นมาตั้งแต่เล่มก่อนๆแล้วว่า จืดบ้าง แบนๆบ้าง หรือโลกสวยบ้าง ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรมาก คือมันก็เป็นคนดีตามสูตรไม่ค่อยมีอะไรน่าลุ้นนั่นล่ะ แต่ตัวละครแบบนี้ถ้าเอาไว้ถูกที่ถูกทางเรื่องมันก็สนุกได้ มันก็ไม่ใช่จุดที่ต้องเกลียดอะไรขนาดนั้น จริงๆสาเหตุที่ทำให้เทโอดูแย่มันเป็นเพราะตัวละอื่นอย่าง ราชิด วีรัล มีซาร์ มารีเน่ มันดูมีปมมีมิติมากกว่านั่นล่ะ แต่พอมาเล่มนี้ล่ะที่ผมรู้สึกเกลียดเทโอจริงๆครับ

เหมือนคนเขียนพยายามบี้เทโอจริงๆ ทั้งๆที่เล่ม 4 มีแต่ตัวละครที่ต้องทุกข์ทน ต้องกลายเป็นฝั่งดาร์คไซด์ ต้องทรยศหักล้าง ต้องฆ่าล้างผลาญทั้งๆที่ไม่อยากทำ แต่ก็ต้องฝืนใจเพื่ออุดมการณ์ของตัวเอง แต่เทโอเป็นเดียวที่ทำตามความโลกสวยของตัวเอง แล้วสามารถบรรลุเป้าหมายได้โดยไม่ต้องฝืนใจตัวเองเลย แถมยังมีชีวิตรักหวานแหวนน่าอิจฉายิ่งตัวเอกนิยายรักใสๆอีกต่างหาก มันลำเอียงกันชัดๆ

 

ยิ่งเล่มนี้มีฉากที่เทโอต้องประชันกับคู่เทียบอีกครัั้ง นั่นคือราชิดที่เป็นพรรคพวกของเทโอ ทั้งคู่ต้องรับมือกับข้าศึกที่บุกมาคนล่ะด้าน ฝั่งราชิดนั้นรับมือโดยการวางกลศึกเป็นขั้นเป็นตอน ยอมให้ลูกน้องไปเสี่ยง หลอกล่อศัตรูให้หลงกล คือเอาชนะด้วยพิชัยยุทธแท้ๆ แต่พอมาฝั่งเทโอเมื่อศัตรูบุก จู่ๆก็พูดว่าตรูเป็นลอร์ดต้องปกป้องประชาชน แล้วออกไปยืนแนวหน้า จากนั้นชาวบ้านก็บังเกิดความตื้นตันออกไปช่วยพี่แกสู้ แล้วก็ตัดฉากชนะเฉยเลยฟ่ะ สรุปเอ็งรบชนะด้วยความโลกสวยเหรอฟะ นิยายเล่มต่อไปจะเป็นบทเทโอไปตีดินแดนบ้านเกิดมาเป็นของตน แต่ถ้ายังรบแบบนี้ตรูจะอวยไหวไหมเนี่ย

นิยายเรื่องนี้ตอนเล่มแรกผมประทับใจกับความคลาสสิคใสๆของมันนะ คือตรูเบื่อแนวสงครามดาร์คๆหักเหลี่ยมไปๆมาๆแล้วไง อยากพักสมองบ้างพักใจบ้าง พอมาเล่มสองประเด็นการเมืองลดลงมาเน้นต่อสู้แฟนตาซีแทน เนื้อเรื่องก็เอื่อยๆลงแต่ยังพอรับได้ เล่มสามสงครามการเมืองกลับมาแต่เน้นบทวีรัลจนเทโอจืดจาง มาเล่มสี่นี้ประเด็นการเมืองยิ่งเข้มข้น คนที่อ่านเล่มแรกแล้วบอกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยมีประเด็นลึกๆ มาเล่มนี้สมใจแน่ครับ

ประเด็นที่ผมเห็นชัดคือจุดยืนขององค์กรณ์ที่เรียกว่าเมจอคาเดมี จากเล่มแรกที่ดูเป็นองค์กรณ์คนดีคอยช่วยเหลือผู้คน จากนั้นก็เริ่มเทาเรื่อยๆ จนเล่มนี้กลายเป็นดำเกือบสมบูรณ์ โดยเมจอคาเดมี่นั้นเป็งองค์กรณ์ที่ฝึกเมจไปช่วยเหลือลอร์ดต่างๆแบบไม่เลือกฝ่าย เพื่อช่วยลอร์ดบริหารดินแดนตัวเอง และยังเป็นกลุ่มที่ตั้งระบบศักดินาในเรื่องด้วย 

ฉากหน้าเมจอคาเดมีเป็นองค์กรณ์ที่ช่วยเหลือประชาชน พยายามชี้นำลอร์ดให้ขยายดินแดนเพื่อให้เกิดลอร์ดที่สามารถรวบรวมเครสทั้งหมด และนำพาโลกพ้นกลียุค แต่จริงๆแล้วเมจอคาเดมี่เป็นองค์กรณ์จุดชนวนพิพาทระหว่างลอร์ดต่างหาก แถมที่ร้ายคือพวกเมจชอบอ้างว่าที่บ้านเมืองวุ่นวายเป็นเพราะความอยากได้อยากมีของพวกลอร์ด (เหมือนทหารกับข้าราชการบางประเทศที่มักโทษทุกอย่างเป็นความผิดของนักการเมือง) ทั้งที่ตนเองนั้นได้รับประโยชน์การสู้กันของพวกลอร์ดเต็มๆ เพราะเมื่อรบกันลอร์ดก็ต้องพึ่งพาเวทย์ของเมจ ทำให้ต้องจ่ายเบี้ยเลี้ยงซึ่งบางส่วนก็ถูกปันให้เมจอาคาเดมี่ วิทยาการอะไรพวกตัวเองก็เก็บงำไว้ทำให้ลอร์ดต้องพึ่งพาเมจแบบเลี่ยงไม่ได้ นอกจากนั้นยิ่งมีกิจการกู้ยืมเงินกับขายอาวุธสงครามให้พวกลอร์ดใช้รบกันอีก นี่มีองค์กรณ์ค้าความตายชัดๆ

ลอร์ดในเรื่องนี่ถ้ารบแพ้ชะตากรรมขึ้นอยู่กับลอร์ดศัตรูเต็มๆว่าจะปล่อยไปหรือเชือดทิ้ง แต่เมจนี่ถ้าสู้แพ้สามารถอ้างว่ายกเลิกสัญญาแล้ว แถมยังสนธิสัญญาห้ามฆ่าเมจคุ้มกะลาหัวอีกเรียกว่าเสี่ยงน้อยกว่าเยอะ ถึงแม้ว่าในเรื่องเมจเกือบทั้งหมดจะเป็นพวกภักดียอมตายพร้อมลอร์ดตัวเองก็เถอะนะ

ระดับความพึงพอใจ: 3/5 เป็นเนื้อเรื่องเข้มข้นมาก แต่อ่านแล้วหดหูเลยขอให้คะแนนกลางๆ