[SF EXO] Impossible Miracle Love [คู่จิ้นตามใจฉัน]

ลำดับตอนที่ #46 : [SF] Sehun x Suho - ตามใจ

Title: ตามใจ

Pairing: Sehun x Suho

Author: BettyNoona

Note: สุขสันต์วันมาฆบูชาค่ะ อิอิ

 

 

Note2: อยู่ๆก็คิดถึงขึ้นมา อ๋ายยยยย ฟินนนนนนนนนนนน

 

 

Note3: ตอนต่อพาร์ทไหนน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา อิอิ



 

____________________________________

 

 

 

“นางฟ้า~~” คนที่โดนเมินสะกิดแขนเรียกแต่มีหรือที่นางฟ้าจะสนใจ

 

“นางฟ้า~~~~” ตามมาด้วยแรงสะกิดแรงขึ้นอีกนิดแล้วก็เสียงกระเง้ากระงอด นี่พูดเลยว่าลูกพี่โอเซฮุนไม่เคยอ้อนใครขนาดนี้มาก่อนเลย 

 

“นางฟ้าครับ~~~~” คนที่โดนเรียกยอมวางปากกาแล้วหัวเราะเบาๆก่อนที่จะหันมามองคนที่นั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ

 

“อะไรเหรอ” เซฮุนแบะปากทำหน้างอนใส่ คนมองอยู่ก็หัวเราะคิกคักสนุกเขานักแหละ

 

“นางฟ้าอ่ะสนใจผมหน่อยสิ!” ซูโฮหัวเราะเบาๆแล้วก็จับมือของเซฮุนไว้

 

“เราขอทำงานก่อนนะแล้วเดี๋ยวจะสนใจเซฮุนนะ” แล้วทีนี้โอเซฮุนจะทำอะไรได้ล่ะก็ได้แต่นั่งเท้าคางทำหน้างองอนนางฟ้าตัวขาวข้างตัวไปน่ะสิ

 

เซฮุนนั่งเท้าคางมองไปเรื่อยๆ ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่ใต้ตึกของคณะบริหาร นั่งอยู่ข้างๆเดือนคณะที่หน้าตาน่ารักควรค่าแก่การเป็นดาวเสียมากกว่าแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เป็นเดือน แต่เอาเถอะจะดาวหรือเดือนโอเซฮุนก็รัก~~ พูดแล้วก็อยากจะลุกขึ้นเต้นบัลเล่ต์สักสองรอบครึ่งเถอะ!

 

มองโน้นมองนี่อยู่ไม่นานเซฮุนก้ขยับกายเข้าไปเบียดนางฟ้าตัวขาวแล้วก็วาดมือโอบเอวเล็กไว้ ซูโฮหันมามองด้วยพวงแก้มขาวที่แดงระเรื่อ เซฮุนเกยคางไว้กับไหล่ของคนตัวเล็กในอ้อมแขน เจ้าของไหล่ก็ไมได้ว่าอะไรซ้ำยังส่งแย้มยิ้มเขินอายให้อีก

 

ดวงตาเรียวของเซฮุนเหลือบมองคนที่ยืนมองอยู่ คนที่เคยมาจีบนางฟ้าของเขาแม้ว่าตอนนี้เขากับนางฟ้าจะเป็นแฟนกันแล้วแต่มันคนนั้นก็ยังไม่เลิกรา เลย์วิศวะคนเดิมที่กินแห้วไปไม่รู้กี่ทีก็ยังไม่เข็ด เซฮุนที่มองประสานสายตาก็ยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า

 

โทษทีนะไอ้หนู แข่งเรือแข่งพายน่ะแข่งได้แต่แข่งบุญวาสนาเนี่ยมันแข่งกันยากว่ะ อุวะฮ่าๆๆ

 

 

“อ่า... เสร็จแล้วเราต้องเอาขึ้นไปส่งก่อนนะ” ซูโฮเงยหน้าจากรายงานแล้วหันไปมองคนข้างตัวที่นั่งกินขนมรอ

 

“งั้นเดี๋ยวผมเอาขึ้นไปส่งให้นะ” ซูโฮส่ายหน้า

 

“ไม่เป็นไรเราเอาไปส่งเอง แปบเดียวนะ” ซูโฮลุกขึ้นแล้วรวบใบงานทั้งหลายที่ตั้งปึกเป็นรายงานขึ้นมาหอบ เซฮุนลุกขึ้นตามแล้วดึงรายงานเล่มใหญ่นั้นมาถือไว้เอง

 

“ผมไม่ปล่อยให้นางฟ้าไปคนเดียวหรอก หวง” คนที่โดนหวงก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอายแล้วทุบไหล่ของคนพูดไปสักทีแล้วก็เดินหมุนตัวหนีขึ้นตึกไปเลย เซฮุนก็หัวเราะแล้วเดินตาม แหม... นางฟ้าของเขานี่น่ารักเป็นที่สุด!!!

 

ซูโฮเดินนำเซฮุนเข้าห้องพักอาจารย์ พอเลื่อนประตูเปิดไอเย็นก็เข้ามาปะทะร่างกายจนนางฟ้าตัวขาวหนาวกาย เซฮุนที่อยู่ด้านหลังก็จับสองไหล่ของซูโฮแล้วจับพาให้เดินเข้าไปด้านใน โต๊ะอาจารย์ประจำวิชาที่เอารายงานมาส่งนี้อยู่เกือบด้านในสุด 

 

“มาส่งรายงานครับ” ซูโฮเอ่ยด้วยรอยยิ้มแล้วก็จัดการวางเจ้าชิ้นงานนั้นที่ทำให้เซฮุนต้องมานั่งหงอยๆคอย ดวงตาของอาจารย์มองจ้องเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างเคียงศิษย์รักของตัวเองด้วยสายตาสำรวจ

 

“เธอควรจะแต่งกายให้สุภาพกว่านี้นะโอเซฮุน” โอเซฮุนไม่ใช่เดือนหรือคณะอะไรหรอกแต่วีรกรรมของเขาก็ไม่ใช่ย่อย อาจารย์ท่านไหนไม่รู้จักเขาสิ.. น่าแปลก 

 

การแต่งกายของโอเซฮุนก็ต่างจากนักศึกษา(ดีๆ)ทั่วไป เสื้อยับๆที่ไม่ใส่เข้าในกางเกง กางเกงก็เป็นยีนส์ขาเดฟที่ไม่ค่อยจะซักเดี๋ยวทรงเสีย ไหนจะรองเท้าเตะหูหนีบอีกล่ะนี่บอกก่อนเลยนะว่าเป็นแตะหลายตังไม่ใช่ตชด.นะจะบอกให้ ลูกพี่โอเซฮุนช่างแต่งกายได้ถูกระเบียบตามกฎของมหาวิทยาลัยเสียเหลือเกิน 

 

“อาจารย์ครับหัวข้อพรีเซนต์ของผมผ่านใช่ไหมครับ” พอเห็นว่าอาจารย์เริ่มจะเอ่ยปากบ่นซูโฮก็ขยับตัวไปยืนบังเซฮุนแล้วเอ่ยถามเบนความสนใจทันที อาจารย์ท่านก็แย้มยิ้มแล้วเอ่ยชมศิษย์รักจนลืมไปเลยว่าเมื่อครู่นี้กำลังติเรื่องการแต่งกายของเซฮุนอยู่ เซฮุนยื่นมือไปจับกับมือของซูโฮที่ยื่นมาทางด้านหลัง

 

อยู่คุยอีกไม่นานซูโฮกับเซฮุนก็เดินออกมาจากห้องพักอาจารย์ ซูโฮเดินลงมาด้านล่างกับเซฮุนก่อนที่จะไปที่มอเตอร์ไซด์สีแดงคันเก่าที่จอดไว้หน้าคณะ ซูโฮขึ้นซ้อนหลังอย่างไม่รังเกียจรังงอน ก็เขาขึ้นแทบจะทุกวันที่ต้องมามหาวิทยาลัยแล้วจะรังเกียจไปทำไม 

 

...ก็คนขับหน้าตาดีซะขนาดนี้น่ะ

 

 

 

 

“นางฟ้าอยากกินอะไรครับ” เซฮุนเอี้ยวหน้าไปทางด้านหลังนิดหน่อยแล้วเอ่ยถาม ซูโฮที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังเกาะไหล่แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้

 

“อะไรก็ได้เซฮุนอยากกินอะไรเราก็กินได้” เซฮุนเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ข้างฟุตบาทก่อนที่จะหันไปมองคนด้านหลัง

 

“แน่ใจนะว่ากินได้” ซูโฮยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

 

“กินได้สิ เซฮุนชอบเราก็ชอบด้วย” ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าทำไมเซฮุนจะต้องถามแบบนี้ทุกวันเวลาที่เราจะออกมากินข้าวเย็นด้วยกัน

 

“งั้นกินข้าวแกงร้านนี้นะอยากกิน” ซูโฮหันมองตามนิ้วของเซฮุนแล้วก็พยักหน้าตอบ

 

“เราก็อยากกินเหมือนกัน” ซูโฮที่ยิ้มกว้างนั้นช่างน่ารักและงดงาม ยอมตามใจเขาไปเสียทุกครั้ง แม้หลายๆครั้งจะทำให้คนน่ารักของเรารู้สึกไม่ค่อยดีก็ตาม.. ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ ก็แค่เดาเอาจากสายตาของคนน่ารักนี่แหละ

 

“สั่งน้ำเปล่าให้แล้วนะ” เซฮุนที่สั่งอาหารเรียบร้อยก็เดินมานั่งข้างๆซูโฮที่นั่งอยู่ด้านใน นางฟ้าตัวขาวหันมายิ้มแล้วพยักหน้าให้

 

“เซฮุนน่ารักจังเลย~” เซฮุนมองคนที่ยิ้มเขินแล้วก็กอดคอซูโฮเข้ามาใกล้ๆ

 

“นางฟ้าน่ารักกว่าอีก” ซูโฮหัวเราะเบาๆแล้วพยักหน้า

 

“แน่นอนอยู่แล้วใครจะหน้าโฉดเหมือนนายกัน” นี่ขอบอกเลยว่าลูกพี่เซฮุนจี๊ดไปถึงหัวใจ!!! ทำไมนางฟ้าทำร้ายพี่เซฮุนแบบนี้กัน *ร้องไห้ดราม่าคนเดียวในใจ*

 

“นางฟ้าอ่ะ!” แม้ว่าจะทำหน้ามุ่ยงอนขนาดไหนแต่นางฟ้าที่โดนงอนก็ไม่ง้อเลย ให้ตายสิ

 

แม้ว่าจะดูจากภายนอกแล้วซูโฮดูจะอะไรก็ได้ทุกอย่างแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น ตัวของเซฮุนรู้ว่าการมานั่งกินอาหารข้างทางนั้นไม่ใช่อะไรที่ซูโฮชอบและแน่นอนว่าบางอย่างซูโฮก็กินไม่ได้แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยปริปากบ่นเลยสักนิด

 

จะให้ตัวเขาพาไปกินอะไรหรูๆทุกมื้อเขาก็ทำไม่ได้ ซูโฮที่รู้ตัวว่าโดนมองก็เงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มมาให้ เซฮุนยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาหมายว่าไม่มีเรื่องอะไรก็แค่มองหน้าเฉยๆ ซูโฮหันไปดึงทิชชูมาแล้วเช็ดที่มุมปากของเซฮุนที่เลอะให้

 

“กินเลอะเป็นเด็กๆไปได้” ซูโฮหัวเราะคิกคักดูน่ารักน่าชังในสายตาคนมองเหลือเกิน แม้ว่าในสายตาของคนอื่นคงจะมองว่าเขากับคนข้างตัวนี่มารักกันได้ยังไงก็เถอะ เซฮุนกับซูโฮต่างกันทุกอย่าง เรียกว่าตรงข้ามกันทุกเรื่องเลยเถอะ..

 

 

 

หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยเซฮุนก็ขับรถพาซูโฮมาที่หอพักของเขา เป็นเพราะเขาเองนี่ล่ะที่อ้อนให้คนตัวขาวมานอนด้วยกัน.. แค่นอนไม่ได้มีเรื่องบันเทิงเริงใจอะไรอย่าคิดมาก ห้องเขาก็เป็นห้องเล็กๆพอจะนอนกันได้ไม่เบียด แน่นอนว่านางฟ้าคนน่ารักได้สิทธิ์นอนร่วมห้องกับเขาเดี๋ยวนี้เลย

 

พอเข้ามาในห้องวางกระเป๋าได้ซูโฮก็เริ่มจัดการเก็บกวาดห้องให้ ก็เป็นประจำที่เวลาคนน่ารักมาห้องทีไรก็แบบนี้ทุกที ซูโฮจะก้มหน้าทำความสะอาดโดยไม่บ่นสักคำ ตัวเขาก็จะเลี่ยงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเสียทุกที ไอ้เรื่องทำความสะอาดขอร้องเลยว่าอย่ามาคุยกับโอเซฮุน

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จซูโฮก็ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยพอดี ทีนี่ไม่มีชุดนอนของคนน่ารักหรอกจะมีก็แต่เสื้อผ้าของเขานี่ล่ะ ซูโฮก็รับมาใส่แต่โดยดี เตียงในห้องนี้ก็เป็นเตียงเดี่ยวที่นอนได้คนเดียว แน่นอนว่าเซฮุนก็ต้องให้คนน่ารักที่แสนจะห่วงใยนอนอยู่บนเตียงส่วนตัวเขาก็ระเห็จมานอนที่พื้นแทน

 

“ขึ้นมานอนด้วยกันข้างบนก็ได้นะเซฮุน” ซูโฮนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับชะโงกหน้าลงไปมองเซฮุนที่นอนหนุนหมอนอยู่ที่พื้น

 

“ไม่เป็นไรนางฟ้านอนเถอะเดี๋ยวผมนอนข้างล่างเอง เตียงมันแคบเดี๋ยวนางฟ้านอนไม่สบายนะ” เซฮุนยิ้มแต่ซูโฮยู่หน้าใส่ ไม่เห็นจะต้องดูแลเขาดีแบบนี้เลยนินา

 

“ขึ้นมาเถอะพื้นมันเย็นนะ” แต่เซฮุนก็ยังยืนกรานที่จะนอนพื้น ซูโฮก็เลยต้องยอมปล่อยไป

 

 

 

 

 

ซูโฮเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วพอตื่นมาก็เลยชะโงกหน้าไปมองที่พื้นก็เห็นว่าเซฮุนยังคงนอนไม่ตื่นก็แอบหัวเราะเบาๆ ก้าวเท้าลงจากเตียงอีกด้านก็เข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะเริ่มทำงานบ้านให้คนที่ยังหลับขี้เซานี้ต่อ เสื้อผ้าของเซฮุนที่กองอยู่ในตะกร้าผ้าใช้แล้วก็แทบจะล้นอยู่แล้ว แน่นอนว่าคนรักความสะอาดอย่างซูโฮก็จัดการให้เรียบร้อย

 

เซฮุนที่ลืมตาตื่นก็ลุกขึ้นกวาดมองไปทั่วห้องก็ไม่เห็นคนน่ารักก็ตกใจกันน่ะสิ ทำหน้าตาตื่นตกใจอยู่ได้ไม่นานซูโฮก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ซักเสร็จแล้วในตะกร้า

 

“นางฟ้าไปไหนมาครับ” เซฮุนลุกขึ้นเดินไปถามไถ่ทันที ซูโฮยกตะกร้าผ้าให้ดู

 

“ก็ลงไปใต้หอไงไปซักผ้าให้ เซฮุนนี่ไม่ไหวเลยนะไม่ต้องรอให้เสื้อผ้าหมดตู้ค่อยซักหรอกเดี๋ยวก็ไม่มีใส่นะ” บอกไปก็หัวเราะไป ซูโฮเดินเลี่ยงไปตากผ้าที่ระเบียงโดยมีเซฮุนตามไปช่วย

 

“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก” ซูโฮที่กำลังตากเสื้ออยู่หันมองเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

“ไม่นะ ไม่ลำบากอะไรเลยเซฮุนอย่าคิดมากเลย เราทำให้ได้แค่นี้เอง” แล้วซูโฮก็ยิ้มกว้างน่ารักเชียวแต่คนมองนี่สิคิดมากไปไหนต่อไหนแล้ว

 

“จริงๆนะ” พอเห็นว่าเซฮุนยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดคนน่ารักก็เลยเกาะแขนแล้วส่งยิ้มให้ 

 

“เซฮุนไปอาบน้ำเถอะ เสร็จแล้วจะได้ไปหาอะไรกินกันเราหิวแล้ว” เซฮุนโน้มหน้าลงหอมแก้มนิ่มไปเสียฟอดใหญ่ แก้มขาวซับสีเลือดจางๆ

 

“นางฟ้าอยากกินอะไรครับ ตามใจทุกอย่างเลย” 

 

“เซฮุนอยากกินอะไรเราก็ได้ทั้งนั้นแหละ” ตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้างๆอีกสักที 

 

ซูโฮมักจะตามใจตัวเขาเสมอ.. บางทีเขาอาจจะต้องตามใจซูโฮเสียบ้างแล้วสิ 

 

เซฮุนยืนมองซูโฮที่กำลังตากผ้าอยู่ที่ระเบียงด้วยสายตามุ่งมั่น มือเล็กยกหลังมือขึ้นปาดเช็ดหยดเหงื่อที่ไหลตามโครงหน้าออก.. เซฮุนมองก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำบ้าง เขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อตามใจคนน่ารักของเขาบ้าง

 

 

 

 

วันนี้เซฮุนมีเรียนบ่ายแต่คนน่ารักของเขามีเรียนตั้งแต่เช้า ตัวเขาก็เลยไม่ได้ไปรับจากบ้านแต่บอกแล้วว่าจะไปรับมากินมื้อเที่ยงด้วยกัน เซฮุนขับรถมอเตอร์ไซด์สีแดงเก่าๆคันเดิมมารอรับที่หน้าคณะบริหาร นี่ขอพูดเลยว่าวันนี้หล่อมากเป็นพิเศษขนาดว่าไอ้ไคมองยังตาค้างอ่ะคิดดู

 

“นี่ไม่เคยคิดเลยนะว่าตัวเองจะหล่อได้ขนาดนี้” เซฮุนที่นั่งรออยู่บนเบาะรถมองกระจกส่องข้างแล้วตรวจเช็คทุกมุมด้านของใบหน้า สองมือก็จัดทรงผมให้เข้าที่

 

“ใครกล้าบอกลูกพี่ไม่หล่อนี่จะเตะไส้แตกเลยบอกตรงๆ” มองส่องกระจกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะยักคิ้วให้เงาสะท้อนในกระจก แหม่... หล่อจนน่าไปเดบิวต์เป็น EXO นะบอกตรงๆ

 

“เซ... เซฮุน!!?” ซูโฮที่เลิกเรียนแล้วรีบเดินออกจากตึกมาเพราะกลัวว่าเซฮุนจะรอนานแต่ทว่ากลับต้องทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าเซฮุน... ดูเปลี่ยนไป

 

“มาแล้วเหรอครับนางฟ้า” เซฮุนกระโดดลงจากเบาะรถมายืนที่พื้นแล้วส่งยิ้มให้ ซูโฮทำตาโตมองคนตรงหน้า มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าหลายๆรอบอย่างตกใจตื่น 

 

“เซฮุนเป็นอะไร.. ทำไม...” ซูโฮชี้นิ้วมาที่เซฮุนที่ดูแปลกตาไปอย่างมาก 

 

ทรงผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงตอนนี้ถูกจัดเซ็ทอย่างดี ใบหน้าที่มีหนวดบ้างไม่มีบ้างวันนี้ก็ถูกโกนเสียเกลี้ยง เสื้อนักศึกษายับๆก็ถูกรีดเสียเรียบกริบ กางเกงยีนส์ก็เปลี่ยนเป็นกางเกงสแลคสีดำถูกระเบียบ ไหนจะถุงเท้ากับรองเท้าหนังที่ขัดซะเงานั่นอีกล่ะ

 

เซฮุนของเขาเป็นอะไร ทำไมถึงลุกขึ้นมาแต่งอะไรแบบนี้!!? เซฮุนกินยาลืมเขย่าขวดใช่ไหมน่ะ

 

“มันดูไม่ดีเหรอ” เซฮุนเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นแล้วก็เกาต้นคอแก้เขิน

 

“ดูดีมากเลยแต่มันดูแปลกตาเฉยๆ” ซูโฮตอบตามความจริง เพราะมันดูแปลกตาจริงๆแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนตรงหน้าเขาดูไม่หล่อหรอกนะ

 

“นางฟ้าไม่ชอบเหรอ” เซฮุนหันหน้ามาถามด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ เอาล่ะหมดกันความหล่อที่ลูกพี่มีและมั่นใจ เมื่อกี้น้องคยองซูของไอ้ไคยังบอกโคตรหล่ออยู่เลยไงล่ะ ฮือ.... โอเซฮุนอยากจะกระโดดโหม่งหมอนตาย!

 

“ก็ชอบนะแล้วทำไมเซฮุนถึงมาแต่งอะไรแบบนี้ล่ะ มันดูไม่ใช่เซฮุนเลยนะ” เซฮุนถอนหายใจแล้วเอื้อมมือไปลูบแก้มของคนน่ารักตรงหน้าเบาๆ

 

“ก็ไม่อยากให้นางฟ้าโดนมองไม่ดีที่มาเดินกับคนเซอร์ๆแบบนี้” จริงๆอยากบอกว่าสถุนแต่ก็ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้น นี่ลูกพี่ยังมีความละอายแก่ใจนะบอกเลย ซูโฮทำหน้าไม่เข้าใจ

 

“ใครจะมองเราไม่ดี? ก็ช่างเขาสิ เราชอบเซฮุนที่เซฮุนเป็นเซฮุน ไม่ได้ชอบเพราะคนอื่นมองว่าดีสักหน่อย เซฮุนไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อเราหรอกเป็นเซฮุนแบบที่เซฮุนเป็นนั่นแหละดีที่สุดแล้วสำหรับเรา” 

 

นี่ถ้าไม่เกรงใจนะพี่เซฮุนจะจับนางฟ้าคนน่ารักมาจูบโชว์คนทั้งมหาลัยเลยอ่ะบอกเลย! แต่ต้องยั้งใจไว้ก่อนเพราะคนน่ารักอาจจะเขินจนระเบิดตัวเองก็ได้ ทำไมนางฟ้าของพี่เซฮุนน่ารักแบบนี้นะ!! น่ารักไม่มีใครเกินเลยจริงๆ

 

“แต่.. นางฟ้าชอบทำหน้าคิดมาก” ซูโฮหัวเราะเบาๆแล้วจับมือของเซฮุนมากุมไว้

 

“เรากลัวว่าเซฮุนจะรู้สึกไม่ดีที่ต้องมาโดนว่าเพราะเราต่างหาก เราแค่ไม่อยากเป็นตัวปัญหาของเซฮุนน่ะ” 

 

“นางฟ้าไม่ใช่ตัวปัญหาเลยนะ นางฟ้าเป็นนางฟ้าที่น่ารักของผมต่างหาก” คนที่โดนชมซึ่งๆหน้าแบบนี้ก็เขินน่ะสิ ซูโฮก้มหน้าหลบแก้มแดงๆเพราะความเขินไม่ให้อีกคนได้เห็นแต่โอเซฮุนซะอย่าง ตาไวมองเห็นอยู่แล้ว

 

“แล้วนางฟ้าชอบแบบเมื่อก่อนหรือตอนนี้มากกว่ากันครับ” ซูโฮเหลือบตามองแล้วก็ก้มหน้าลงยิ้มเขินๆ ไม่ว่าเวลาไหนเซฮุนของเขาก็ดูดีจริงๆนั่นแหละ

 

“เราชอบผมทรงนี้นะแต่ถ้าเซฮุนหล่อก็ต้องมีคนมาสนใจเยอะน่ะสิ กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเราไม่อยากต้องไปแย่งเซฮุนกับคนอื่น” เซฮุนที่ได้ฟังคำตอบก็หัวเราะเบาๆแล้วดึงคนน่ารักมากอดพร้อมกับกระซิบแผ่วเบาชิดใบหู

 

“บ้า เซฮุนทะลึ่งแล้วนะ!!” ซูโฮทุบอกของเซฮุนไปสามที แทนที่จะสลดแต่โอเซฮุนกลับหัวเราะร่าเชียวทำเอาคนมองอยากจะฟาดให้ตายคามือนัก

 

“แล้วจะยอมหรือเปล่าล่ะครับ” ซูโฮก้มหน้าลงกัดริมฝีปากไว้ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังยืนยิ้มเท่ด้วยใบหน้าแดงๆ ตอนที่ยังเซอร์ว่าเซฮุนดูดีแล้ว มาตอนนี้ต้องบอกว่าดูดีขึ้นเป็นล้านเปอร์เซ็นเลย แล้วทีนี้จะทำยังไงได้ล่ะเห็นแบบนี้เขาเองก็ไม่อยากจะเสียเซฮุนไปหรอกนะ

 

“เราก็ยอมเซฮุนตลอดนั่นแหละ” คนที่ได้รับคำตอบก็ยิ้มกว้างแล้วชูมือร้องเย้เสียงดังลั่นจนคนอื่นหันมามอง ซูโฮก็ฟาดมือเข้าให้จะดีใจอะไรนักหนา!!

 

“งั้นบ่ายนี้โดดเลยแล้วกัน เรากลับห้องเรากัน!” 

 

 

 

ถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้จะทันไหมนะ แต่ก็นั่นแหละนางฟ้าคนน่ารักของเซฮุนก็ยอมตามใจทุกอย่างอยู่แล้ว