คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : Valentine's day [END]
[os] VALENTINE'S DAY
jaebum x youngjae
“ยองแจ รู้สึกเหมือนมีใครเดินตามป่ะ..”
“หรอ..”
สิ้นเสียงกระซิบของแบมแบมทำเอาผมต้องชะงักฝีเท้าตัวเองลง รวมถึงเพื่อนสนิทผมเองก็ด้วย แบมแบมเหล่มองไปด้านหลังเล็กน้อยเป็นเชิงสงสัย
“ลองหันไปดูดิ”
ควับบ..!!
เคร้งง~~!!!
“โอ้ะ..”
ทันทีที่ผมหันไปเสียงของจักรยานก็ดังกระทบพื้นขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะผมมีพลังอำนาจพิเศษอะไรหรอกนะ แต่เหมือนจะมีใครบางคนที่เดินจูงมันมาล้มต่างหาก
ไอ่คนตัวโตที่ผมเห็นตอนนี้รีบยันตัวเองขึ้น มือหนาปัดเสื้อผ้าลวกๆเพราะฝุ่นจากพื้น เจ้าตัวยืนก้มหน้าหันหลังให้ผมเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร
“อ่าว ไหงเป็นงั้นละ คนอะไรยืนอยู่ดีๆก็ล้ม”
“น่าสงสารออก ไปว่าเขาแบมแบมก็”
“แหม่ ก็ดูเนิร์ดๆคงไม่แปลกหรอก”
แบมแบมกระซิบกับผมอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนโดนจ้องมองเมื่อกี้หายไปแล้ว
“ตายแล้วพ่อหนุ่ม เป็นอะไรไหม”
ป้าขายผลไม้ข้างทางรีบวิ่งโร่เข้ามาดูเจ้าเนิร์ดที่แบมแบมว่า ใจจริงผมก็อยากเข้าไปช่วยหรอกนะ แต่ว่าผมไม่รู้จักเขานี่นะ
“เอ่อ.. ผมไม่เป็นไรครับๆ”
“ดูซิ เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ตายๆๆ”
คนตัวโตรีบยกนิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงบอกให้คุณป้าเงียบเสียงลง เพราะจากตอนแรกไม่ค่อยมีใครสนใจกลับกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนเพราะเสียงของควาห่วงใยจากป้าแก
“แม่งล้มเงียบๆก็ดีอยู่หรอก ป้าเอาซะเสียงดังเลย ฮ่าๆๆๆ”
ท่าทางเขินๆของเจ้าเนิร์ดนั้นทำเอาแบมแบมหัวเราะรัว ดูท่าทางหมอนั้นอยากจะให้ป้าแกเงียบเสียงลงแต่กลับดังขึ้นมากกว่าเดิม
“น่าสงสารน่าแบมแบม ไปหัวเราะเขา ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่เห็นหน้าเลย อยากรู้ว่าเป็นใคร อยู่มหาลัยเดียวกับเรานี่”
แบมแบมรั้งแขนผมไว้เลยจำใจต้องยืนมองคนตัวโตก้มหน้าเก็บของท่ามกลางเสียงแวดๆนั้น ป้าแกก็ยังคงบ่นพูดนี่พูดนั้นไม่เลิก
“ป้าบอกแล้วแถวนี้มันลืม ไหนๆมีแผลอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีครับป้าๆ ผมโอเคครับ ป้าไปทำงานเถอะฮะ”
“ได้ยังไง แจบอมเอ็งนี่เลิกเกรงใจป้าซักที”
เอ้ะ..
แจบอม..
“เหยยองแจ แจบอมนี่.. ใช่เด็กดุริยางค์ป่ะวะ”
แจบอม..
อิมแจบอม
“...ใช่มั้ง”
ถ้าผมจำไม่ผิด หมอนี่เรียนอยู่คณะเดียวกับผม แต่เป็นคนเงียบๆ เนิร์ดๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร แต่ถ้าถามว่าทำไมผมถึงจำได้ละก็..
“แอบเดินตามนายมาแหงๆ”
หมอนี่ชอบแอบมองผมประจำ..
แต่คงไม่คิดว่าผมจะรู้ตัว
ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากไปคงแค่บังเอินที่เห็นแจบอมมองมาทางผมบ่อยๆ แต่อีกนัยหนึ่งแล้ว ผมว่าเขาขี้อายเกินกว่าจะเข้าหาผมก่อนมากกว่า..
“อืม.. ไปช่วยหน่อยดีกว่า”
“ห..เห้ ยองแจ"
ผมเดินเข้าไปหาตัวต้นเหตุที่ทำให้ทุกสายตาจับจ้องอยู่ตอนนี้ แจบอมเอาแต่เก็บของที่กระจายอยู่กับพื้นเข้ากระเป๋าโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าผมเดินเข้ามา
“ให้เราช่วยไหม?”
“ไม่เป็นไ-- อ..เออ ยองแจ..”
แจบอมเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะหันกลับไปมองพื้นเหมือนเดิม ท่าทางตื่นๆมีให้เห็นมากกว่าเดิม จะขี้อายไปถึงไหนนะ ตัวก็ใหญ่ซะขนาดนี้
“เออ..ป้าครับ เดี๋ยวผมช่วยเพื่อนผมเองครับ”
ผมหันไปพูดกับป้าขายผลไม้ประจำมหาลัยเบาๆป้าแกเลยยอมถอยออกไปแต่โดยดี
“นี่นาย..”
“……”
แจบอมมัวเก็บของจนเกือบจะเสร็จแต่ก็ไม่ได้สนใจผมที่เรียกเมื่อกี้ซักนิด
“..ไม่อยากคุยกับเราสินะ ขอโทษแล้วกัน”
“ม..ไม่ใช่แบบนั้นนะ..แค่ ไม่เป็นไร”
แจบอมมองหน้าผมไม่ถึงสามวิด้วยซ้ำมั้ง..คุยกันทำไมต้องมองพื้นด้วยก็ไม่รู้
ถึงเจ้าตัวจะก้มหน้าหนีมากเท่าไรแต่พอยืนขึ้นเขาก็หลบหน้าผมไม่ได้อยู่ดีเพราะแจบอมสูงกว่า ยังไงซะผมก็มองหน้าคนขี้อายได้ชัดแจ๋ว
“จะไปแล้วหรอ”
แจบอมสะพายกระเป๋าพาดบ่าพลางเตรียมจะจูงจักรยานออกจากตรงนี้ บอกตามตรงผมอุส่าเดินมาคุยด้วยถึงที่ยังจะเมินกันอีก
“อ..อืม”
“แล้วเดินตามเรามาทำไม”
“ห..หะ เออ.. ไม่ได้เดินตามนะ”
“คิดว่าเราไม่เห็นหรือไง”
ผมเดินไปดักหน้าแจบอมที่ทำท่าจะเดินหนี ตอนนี้แทบไม่มีใครสนใจแล้วเลยคุยกับแจบอมได้สบายๆ
“เปล่า แค่..”
แจบอมอ้ำอึง ผมยืนกอดอกจ้องหน้าเจ้าตัวอย่างต้องการคำตอบ คนตัวโตมองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนจะเสไปทางอื่น แวบเดียวจริงๆ
คงคิดว่าผมจะมาหาเรื่องอะไรละมั้ง..
“ซาแซงรึไง แบบนี้เราแจ้งตำรวจนะบอกให้”
“ไม่ใช่แบบนั้น ก็แค่..”
“แค่..?”
“…เออ”
“ชอบเราหรอ?”
!!!!!
แจบอมหันกลับมามองผมทันที คงไม่คิดว่าจะเจอคำถามแบบนี้ ผมเองก็ไม่คิดว่าจะถามออกไปหรอก
แต่อาการมันฟ้องนี่น่า..
คราวนี้ร่างสูงตรงหน้าไม่มีมแม้แต่เสียงอ้ำอึ้ง ปากแหลมนั้นอ้าค้างราวกับพยายามจะพูดอะไรออกมาซักอย่าง
“เราให้เวลาสามสิบวิ ชอบก็บอกว่าชอบ ถ้าไม่ชอบ เรา จะ ไป มี คน อื่น แล้ว”
“จ..ยองแจ..”
ถ้าให้พูดกันตามตรง
ผมแอบสนใจอิมแจบอมอยู่ไม่น้อย หน้าตาหล่อเหลาเอาการ เพียงแต่ไม่ค่อยเปิดตัวให้ใครเห็นเลยไม่เป็นที่โด่งดังในมหาลัย ผมเองชอบมองเขาบ่อยๆก็เลยเห็นว่าแจบอมก็มองผมอยู่เหมือนกัน
แต่เวลาผ่านไปหมอนี่ก็ไม่เห็นจะทำอะไรซักที จนผมเกือบคิดว่าผมคงคิดไปเองซะแล้ว
“ 25 24 23 22…”
“….เออ”
“21 20 19 18 17 …”
ไอ่คนเนิร์ดตรงหน้ายังคงไม่ทำอะไร หรือว่าแจบอมอาจจะไม่ได้ชอบผมอย่างที่คิดไปเองก็ได้
ให้ตายเถอะ ผมโดนคนเนิร์ดแบบนี้หักอกหรอ ผมเป็นถึงชเวยองแจเชียวนะ
กล้าดียังไงมานิ่งใส่แบบนี้เนี่ย..
“ 11 10 9 8 7 ..”
“……”
ผมคงต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่าครั้งหนึ่งเคยโดนคนเฉิ่มๆแบบเจ้าตัวยักษ์แจบอมเมินใส่ แถมยังดันไปคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะชอบ
“6 5 4 ..”
มันน่าอายชะมัด..
ยังมีหน้ามาจ้องหน้าอีก..
“ 3 .. 2 .. ห--- อ้ะ”
จุ้บ..~
เฉยเลย..
เลขหนึ่งที่ควรจะเป็นเลขตัดสินเส้นตายหายเข้าไปในลำคอ คนตัวโตโน้มลงมาปิดปากผมด้วยปากหยักของเจ้าตัว..
ผมนิ่ง..
แจบอมจูบผมกลางมหาลัย..
เจ้าบ้านี่มันเนิร์ดจริงรึเปล่าเนี่ย...
——————————-
“อิมแจบอม เดิน ให้ มัน ช้าๆ หน่อย ได้ไหม!”
ขายาวๆของคนตรงหน้าทำให้ผมตัดสินใจตะโกนเสียงแข็งออกไป คนบ้าอะไรจะเนิร์ดได้ขนาดนี้ อีกห้านาทีจะเข้าเรียนสายหมอนี่แทบจะเหาะขึ้นตึกไปซะด้วยซ้ำ
“ยองแจก็เดินเร็วๆหน่อยสิครับ จะสายแล้ว”
“เห็นเราขายาวแบบนายหรอ? แล้วนี่สายซักคาบไม่ได้รึไง”
“ก็...”
เจ้าตัวอ้ำอึ้ง คงไม่กล้าเถียงผมตามนิสัยนั้นแหละ เพราะผมเป็นถึง’ว่าที่แฟน’เชียวนะ แต่ระดับแจบอมแล้ว การเรียนสำคัญไปไม่น้อยกว่าผมเลย
“เราเหนื่อย”
ผมแกล้งหยุดเดินกอดอกก่อนจะทิ้งตัวอิงผนัง แจบอมเลยต้องหยุดเดินไปตามระเบียบ
“ทำยังไงถึงจะหายเหนื่อยละครับ”
“พักไง”
“…อย่างอื่น”
“เติมน้ำมันมั้ง คิดว่าเราเป็นรถรึไงมันก็ต้-- อ้ะ”
สัมผัสร้อนวาบรุกล้ำเข้ามาดื้อๆ แจบอมประกบปากพลางบดเบียดรสจูบหอมๆคลอเคลียช้าๆ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาเกี่ยวตะหวัดเรียกเสียงครางเบาๆก่อนจะถอนจูบออก
“เติมน้ำมันแล้ว ไปเรียนกันเถอะครับเดี๋ยวสาย..”
“อ.. ไอ่.. เนิร์ดบ้า..”
--------------------
จบแบบงงๆ 5555 จริงๆแล้วอันนี้แปลงมาจากชานนนูนอ
ในวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาโคตรจะดีเลย์เลย 55555555
เอามาแปลงเป็นทูแจด้วย หวังว่าคงจะไม่ว่ากันนะคะ 555
ยังไงถ้าไมาสะดวกเม้น สกรีนในแท็ก #got2jae ได้น้า
ความคิดเห็น