คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : Vocal couple - 3
VOCAL COUPLE #3
'แฟนบอยยองแจ'
ไม่เคยคิดว่าจะมีแฟนบอยเยอะขนาดนี้..
มันไม่ใช่เรื่องแปลกนักหรอก เขาพอรู้มาบ้างว่าตัวเองเป็นขวัญใจแฟนบอย แต่คิดว่าแบมแบมจะเป็นเมมเบอร์ที่มีแฟนบอยเยอะที่สุดซะอีก
"โห ป้ายแฟนบอยยองแจใหญ่บึ้มเลย"
"ไม่คิดว่าจะมี.."
ยองแจตอบน้องเล็กเสียงเบาพลางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เขาไม่ได้รังเกียจหรืออะไร เพียงแต่มันรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยยังไงไม่รู้..
ยูคยอมและยองแจยืนมองแฟนๆอยู่ด้านข้างเวทีเนื่องจากแต่งหน้าทำผมเสร็จเป็นคนแรกๆ โชว์เคสวันนี้มีิอากาเซเชื้อสายญี่ปุ่นนั่งรออยู่เต็มสตู เป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องแสดงให้อากาเซชาติอื่นดูในฐานะศิลปินในประเทศญี่ปุ่น
นอกจากจะมีความกังวลเรื่องเพลงเดบิ้วต้องร้องเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วต้องมาเกร็งๆกับป้ายใหญ่บึ้มนี่อีก
โอ้ย ยองแจตื่นเต้นน...
“มายืนทำอะไรตรงนี้”
เสียงคุ้นเคยทำเอาสองมักเน่สะดุ้งหันกลับไป ลีดเดอร์เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังพร้อมกับสีหน้านิ่งๆประจำตัว แต่มีหรือที่พวกเขาจะกลัว อิมแจบอมจะมีอำนาจก็ต่อเมื่อสายตาคมเริ่มจ้องเมมเบอร์เมื่อมีความผิดเท่านั้นแหละ เพราะฉนั้นตอนนี้ยองแจและยูคยอมยังคงหันมองไปด้านนอกด้วยความตื่นตาตื่นใจเหมือนเดิม
“ฉันถามไม่ได้ยินใช่ไหม”
“ย๊าาส์ๆ ฮยองง”
เมื่อเห็นว่าตัวดีทั้งสองแกล้งเมินหัวหน้าวงอย่างเขา มือหนาเลยจัดการคว้าคอทั้งคู่เข้ามาล็อคเข้ากับตัว ลากเจ้าเด็กแสบเข้ามาด้านในห้องแต่ตัวรวมกับคนอื่นที่แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผู้จัดการวงกำลังชี้แจ้งสิ่งที่ควรทำในวันนี้อยู่ เห็นแบบนั้นยองแจกับยูคยอมเลยรีบวิ่งเข้าไปรวมวงปล่อยให้อิมแจบอมเดินตามอยู่ด้านหลังคนเดียวแทน
“ฮยองไปไหนมาทำไมมาช้า”
มังเน่ตัวโตพูดเยาะพลางยืนกอดอกเหมือนว่าเขารอแจบอมอยู่นานแล้ว ยองแจเองก็เช่นกันแกล้งกอดอกพยักหน้าหงึกหงักเห็นพร้อมกับเสียงหัวเราะจะดังรัวขึ้นมาเพราะแจบอมกำลังถูกยูคยอมต่อว่า
“หรออ ใครกันแน่”
ว่่าแล้วก็เดินไปเขกหน้าผากมังเน่เบาๆก่อนจะตรงเข้าไปคว้าตัวยองแจเข้ามาฟัดให้หายมั่นไส้ ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักโดยที่โวยวายเสียงดังไม่ได้มากเพราะทุกคนกำลังตั้งใจฟังที่ผู้จัดการวงพูดอยู่เขาเลยต้องยอมให้แจบอมรั้งตัวไว้นิ่งๆอยู่อย่างนั้น
อิมแจบอมชอบวุ่นวายกับเขาเสมอแต่แค่ผิวเผินเท่านั้นแหละ..
“วันนี้ขึ้นแสดงตามที่ซ้อมไว้ เสร็จแล้วเราจะกลับเลยไม่มีอะไรมาก เพราะพรุ่งนี้มีแฟนมีทติ้งเราต้องรีบกลับ”
“โหยฮยอง เราจะไม่ได้เที่ยวกันซักหน่อยหรอ”
“เดี๋ยวก็ได้มาอีก เที่ยวคราวหน้าก็ได้น่า ไปๆเตรียมตัวกันได้แล้ว”
——————————
“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยกลับซะแล้ว”
“นั้นสิ แต่เพราะตารางงานที่ติดกันมากนี่น่า”
“คราวหลังก็ได้มาเป็นว่าเล่นเชื่อสิ ดูจาก 2pm ฮยอง”
เสียงบ่นง่อมแงมของเหล่าเมมเบอร์ผ่านหูไปทีละคนสองคนหลังจากทะยอยขึ้นมาบนเครื่องบิน พวกเขาได้นอนที่ญี่ปุ่นแค่คืนเดียวแล้วก็ต้องรีบกลับมาที่เกาหลี ทุกคนดูเหนื่อยจากการทำงานที่เร่งรีบโดยเฉพาะอิมแจบอม
ลีดเดอร์อิมเมื่อถึงที่นั่งแล้วก็ทำท่าจะหลับทันที เพราะหลังจากจบงานโชว์เคสเขาต้องออกไปเจอเพื่อน โดยที่เมมเบอร์คนอื่นได้กลับมาพักถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่ก็ช่วยให้หายเหนื่อยได้ในระดับหนึ่ง แต่อิมแจบอมตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ยองแจยังไม่เห็นว่าหัวหน้าวงจะได้พักซักเท่าไร
คนตัวเล็กลอบมองคนข้างตัวที่ไม่พูดไม่จานิ่งๆ เขาเองอยากให้แจบอมได้พักบ้างเลยไม่คิดจะชวนคุยตอนนี้เลยนั่งเงียบๆพลางขยับตัวนอนบ้าง
“จะนอนด้วยกันไหม”
“หือ..”
อยู่ๆแจบอมก็หันมาถามในขณะที่ตัวเองกำลังจะนอน ยองแจเลยทำหน้างงๆกลับไป
“ไม่ได้เอาหมอนมาไม่ใช่หรือไง”
“โห จะนอนยังมีใจมาถามน้อง คนดีจริง
“นี่ถามจริงจัง ยังจะมากวน”
“ฮ่าๆ ฮยองนอนไปเถอะ เดี๋ยวแบมถ่ายรูปอีก”
ยองแจพูดยิ้มๆ แต่แน่นอนว่ามันมีความหมายมากกว่านั้น ยองแจกำลังจะทำในสิ่งที่แจบอมต้องการให้เป็น
“อะไร? นี่งอนหรอ?”
“งอน? ผมงอนตอนไหน”
“ประโยคนายดูเหมือนงอน”
“ไม่ได้งอน จริงๆผมเบื่อที่จะนอนกับฮยองแล้ว ฮยองนอนไปเถอะ ชิ่วๆ”
“ไล่? อ้อเดี๋ยวนี้แบ็คเยอะนิ เบื่อกันแล้วพ่อขวัญใจแฟนบอย”
แจบอมจัดการคว้าคนข้างตัวมาล็อคคออย่างที่เขาชอบทำประจำ ยองแจดิ้นได้แต่อ้าปากกว้างเพราะอยู่บนเครื่องบินเลยโวยวายอะไรไม่ได้ มือหนากดหัวกลมให้ซบลงบนหมอนรองคอ แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการนอนบนไหล่อิมแจบอมเท่าไรหรอก
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ฮยองง ปล่อยผมม”
“เมื่อก่อนเอะอะอะไรก็แจบอมฮยองๆ”
“ตอนนี้ผมดูแลตัวเองได้แล้วนี่”
“หรอออ”
“พูดเหมือนฮยองยอมให้ผมกวนตลอดได้งั้นแหละ”
แจบอมพูดเหมือนว่าจะยอมอยู่ใกล้เขาต่อหน้าแฟนๆยองแจเลยพูดไปอย่างนั้น และดูเหมือนลีดเดอร์จะรับรู้ความรู้สึกที่คนตัวเล็กสะกิดแกมแขวะให้เจ้าตัวรู้ตัวซะด้วย เพราะร่างสูงคลายแรงลงก่อนจะเงียบไป
ยองแจเงยหน้าขึ้นน้อยๆเพื่อดูปฏิกริยาอีกคน แจบอมไม่ได้แสดงท่าทีอะไรนอกจากเสียงถอนหายใจเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“นอนเถอะ ฉันอยากพักเต็มที”
“แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยเล่า”
“เดี๋ยวไม่ได้นอนก็หน้างอ ปากคว่ำอีก”
“ผมนอนเยอะแล้วตอนฮยองออกไปหาเพื่อนอะ”
“แน่ใจ..?”
ยองแจขยับแก้มกลมขึ้นพลางพยายามดึงตัวเองออกแต่ดูเหมือนว่าแจบอมจะไม่เชื่อน้ำเสียงแบบนั้นเลยไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระ
“แน่ดิ”
“นอนซะ”
“เอ้า แล้วจู่ๆมาบังคับผมทำไมเนี่ย โดนแบมถ่ายรูปอีกผมไม่รู้ด้วยแล้วนะ”
“ถ่ายอีกก็ลบอีกได้”
“……”
“อะไร..?”
“.. ถ้างั้นฮยองอย่าให้แบมเห็นเรานอนด้วยกันผมคงจะรู้สึกดีกว่า”
ครั้งนี้คนตัวเล็กใช้น้ำเสียงจริงจัง เขารู้สึกแย่ตอนที่แจบอมลบรูปไปแล้วหนึ่งครั้ง และถ้ามันจะมีอีกยองแจเลือกที่จะไม่ให้แบมแบมถ่ายรูปดีกว่าที่แจบอมจะมาตามลบทีหลัง
ถ้อยคำเรียบๆทำเอาแจบอมนิ่งไปยองแจเลยขืนตัวออกจากแขนแกร่งนั้นได้สบายๆ ปากเรียวคลี่ยิ้มก่อนจะแกล้งต่อยแขนเพื่อให้อีกคนสบายใจว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย
ถึงยองแจจะจริงจังก็เถอะ..
“นอนพักซะนะครับลีดเดอร์”
ร่างเล็กเอนตัวอิงผนักพิงเตรียมตัวนอนตัดบท
“จะนอนแบบนั้นตามใจ..”
ใบหน้ากลมพยักขึ้นลงน้อยๆพลางหลับตาลง อิมแจบอมมองขนตาเรียวเป็นแพนั้นนิ่งๆพร้อมกับรู้สึกแปลกๆที่เขาเองพึ่งเคยรู้สึก.. เจ้าของโครงหน้าคมนั่งครุ่นคิดถึงความรู้สึกนี้ซักพักแต่ก็ต้องตัดสินใจสลัดมันทิ้ง แจบอมขยับตัวนอนเพราะความไม่เข้าใจ..
————————-
“ยองแจ ตื่น..”
อะไร.. พึ่งได้นอนไปแค่ไม่กี่นาทีเอง
“ยองแจจ.. ตื่นเร็ว สายแล้ว”
สายอะไร..
กว่ายองแจจะรู้ตัวว่าวันใหม่มาถึงก็ใช้เวลาร่วมหลายนาที ร่างเล็กถูกบังคับให้ลุกขึ้นนั่งบนผืนเตียงนุ่มๆในตอนเช้าเพราะตารางงาน ดวงตาเรียวปรือขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดตลอดทางเดินไปห้องน้ำ หัวกลมคลอนไปมาตามแรงในระหว่างที่พาตัวเองมาแต่งตัว และแทบจะเดินละเมอออกมาเพื่อขึ้นรถตู้
รอยยิ้มจากแรปเปอร์จอมกวนผุดขึ้นเมื่อเห็นเมนร้องของวงเดินหลับตาตลอดทาง แจ็คสันวางมือลงบนกลุ่มผมสีสว่างพลางออกแรงโยกจนเจ้าตัวต้องปรือตาแยกเขี้ยวใส่โทษฐานก่อกวน แต่นั้นกลับทำให้แจ็คสันชอบใจใหญ่ โดยส่วนตัวเขาชอบแกล้งยองแจอยู่แล้ว เลยแกล้งจับแก้มอูมนั้นยืดเล่นซะเลย
"แจ็คสันฮยองง"
"ฮ่าๆๆ แก้มนายยืดได้ด้วย ฮ่าาๆ"
"ปล่อยเลยๆๆ"
ยองแจไม่เข้าใจว่าทำไมเมมเบอร์ชอบแกล้งเขานัก ตามที่เคยตัดเพ้อไปในบทสัมภาษณ์บ้างแล้วแต่เขาก็ยังโดนแกล้งตลอดอยู่ดี
"นายทำท่าง่วงแล้วน่ารักดีวะ ฮ่าๆๆ"
"แล้วทำไมต้องแกล้งผมด้วยเล่า"
"ฉันกำลังทำให้นายตื่นอยู่นะ เดี๋ยวก็ไปทำท่ามึนๆในแฟนมีทหรอก"
"ไม่ต้องเลยย"
คนตัวเล็กออกแรงตบตีให้แจ็คสันออกห่างจากตัว ปล่อยครั้งที่เขามักจะทะเลาะกับแจ็คสันเพราะร่างหนาชอบมากวนใจเขาตอนอารมณ์ไม่ดีทุกครั้ง จนบางทีก็พาลทำให้ทะเลาะกันจริงจังเดือดร้อนให้พี่ใหญ่ของวงต้องจับแยกอยู่บ่อยๆ
ไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้ที่แจบอมเดินไปจับคู่กัดทั้งสองให้ทั้งสองอยู่กันคนละที่ ยองแจทำหน้ามุ่ยทำท่าเตรียมงอแงในขณะที่แจ็คสันยิ้มกว้างด้วยความชอบใจ
“ไอ่แจ็คแกล้งก็ไปแกล้งมัน”
“โห่ยย แกล้งไม่ได้เลยดิ ที่ฮยองยังแกล้งได้เลย”
“ไม่ได้แกล้งเวลาง่วงเหมือนแกไอ่แจ็ค”
“เอ้อออ ใช่ซี่แฟนบอย ลืมไปแฟนบอยเขาเยอะ”
แจ็คสันพูดติดทะเล้นพลางชี้นิ้วล้ออิมแจบอมที่ยืนกั้นระหว่างเขากับยองแจอยู่
“แฟนบอยอะไร เพ้อเจ้อ”
“โห่ๆ ทำเป็นพูดๆ”
“ไอ่แจ็ค กวนเดี๋ยวเถอะ”
ปึก..!
แรงกระแทกจากด้านหลังทำแจบอมเซไปด้านหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว
"พวกฮยองนั้นแหละเพ้อเจ้อ"
ยองแจเดินแทรกระหว่างกลางเข้าไปในรถตู้เป็นคนแรก เขาอยากนอนต่อเต็มทน..
.
.
.
.
"come and get it"
"GOT7!!"
"หลังจากที่พวกเราไปญี่ปุ่นเมื่อวานนี้เราก็รีบกลับมาที่เกาหลีเพื่อแฟนๆวันนี้โดยเฉพาะเลยนะครับ"
ชีวิตไอดอลไม่ง่ายอยากที่ทุกคนรู้ ซ้อมหนักหลับดึกนอนน้อย และไหนจะแรงกดดันต่างๆรวมไปถึงปัญหาเล็กน้อยภายในอีก เพราะฉนั้นเมมเบอร์ที่แบกรับหน้าที่มากกว่าคนอื่นย่อมต้องมีความอดทนมากกว่าคนอื่นเป็นธรรมดา
เหมือนอย่างแจบอม การมีต่ำแหน่งเป็นลีดเดอร์ของวงทำให้เขามีความอดทนมากขึ้น หากพูดย้อนไปเมื่อสองสามปีก่อนในฐานะเจเจโปรเจค อิมแจบอมอารมณ์ร้อนเป็นที่หนึ่งโวยวายพังข้าวของต่อหน้าไอดอลรุ่นพี่ชื่อดังอย่่างทูพีเอ็มและวอนเดอร์เกิร์ลเขาก็ทำมาแล้ว เรียกได้ว่าต่อให้ใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีใครขวางอิมแจบอมได้
แต่พอมาตอนนี้ในฐานะแจบอมกัซเซ็นบึน คนชิคกลับกลายเป็นลุงแก่ๆที่ต้องคอยรับมือกัลลูกลิงอีกหกตัว
เช่นเดียวกับบนเวทีในตอนนี้ งานแฟนไซน์คลอเคล้าไปด้วยเสียงพูดคุย ทุกคนเป็นธรรมชาติดีโดยเฉพาะยองแจที่สดใสยิ้มแย้มกว่าเมื่อเช้า แจ็คสันและแบมแบมคอยเอ็นเตอร์เทรน จินยองยองแจยูคยอมพูดเสริม แจบอมเองก็คอยดูเป็นระยะๆเพื่อไม่ให้วุ่นวายเกินไป คนที่พูดน้อยที่สุดคงหนีไม่พ้นมาร์ค แต่ถึงจะเงียบแค่ไหนก็ได้ใจแฟนๆไปเต็มๆขอแค่เจ้าตัวคลี่ยิ้ม
แน่นอนว่าทุกอย่างงเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี..
.
.
.
.
โอเค..
ถ้าแจบอมต้องการแบบนี้ก็จะจัดให้..
ทูแจอะไรก็ไม่ต้องมีกัน
ยองแจจะจัดให้สมใจเลย..
แฟนไซน์ในวันนี้ดูเหมือนจะสนุกสนานเฮฮาอย่างที่ควรจะเป็น ยกเว้นเสียแต่ว่า มีเมมเบอร์คนหนึ่งกำลังไม่สบอารมณ์อย่างแรง จมูกรั้นเชิดพร้อมกับปากเรียวง้ำงอใส่ลีดเดอร์ของวง ถึงจะใหญ่จะดาร์คแค่ไหนก็ผ่ายแพ้ต่อแก้มกลมอูมๆสองข้างนั้นง่ายๆ..
แจบอมทำหน้ามึน.. เพราะอยู่ดีๆเขาก็โดนยองแจเมินใส่
ร่างสูงพยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไม่ยองแจเขาถึงโดนปากเรียวจอมเบะนั้นเชิดใส่ซะได้
เพราะการจับคู่เล่นเกมส์หลังไซน์เสร็จ แจบอมจับได้ยองแจ แน่นอนว่าเจ้าตัวได้แต่ทำหน้านิ่งๆเพราะเสียงกรี้ดของแฟนๆ พยายามไม่ยิ้ม ไม่หยอกล้อกับยองแจ แจบอมไม่ได้พยายามเซอร์วิสโมเม้น เหมือนคนอื่นๆ แทบจะไม่อยู่ใกล้กันเลยด้วยซ้ำ แจบอมเอาแต่เดินไปเดินมา เล่นกับคนนู้นทีคนนี้ทีโดยที่ไม่ได้สนใจยองแจเลย
หลังจากนั้นคนตัวเล็กก็คุยกับแจบอมนับคำได้ ที่แย่ไปกว่านั้นคือยองแจแทบจะไม่เดินเข้าใกล้เลย
อิมแจบอมโดนเด็ก 4D เมินแบบสมบูรณ์แบบ..
คราวนี้ถ้าไม่รู้ว่ายองแจกำลังไม่พอใจอะไรก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ..
หวังว่าคงจะรู้ตัวแหละนะ..
กิจกรรมบนเวทีดำเนินมาจนถึงช่วงสุดท้าย
ก่อนจะเลิกลางานเลี้ยง ทีมงานปล่อยให้แฟนๆถ่ายรูปเหล่าไอดอลของพวกเขาตามกลุ่มที่เล่นเกมส์ เกมส์ที่ยองแจไม่ค่อยสนุกด้วยเท่าไรนั้นแหละ แต่เขาก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงใส่แฟนคลับจนเกินงาม
“ยองแจ มานี่”
เสียงทุ้มกับท่าทางดุๆเรียกยองแจให้เข้าไปหา ดูเหมือนแจบอมจะเริ่มอารมณ์เสียกับความดื้อของเขาเข้าบ้างแล้ว แต่ใครสน..
ยองแจไม่ได้ว่าง่ายตลอดเวลาหรอกนะ..
“อ้ะ..!”
ยังไม่ทันได้ดื้อต่อ จากที่จะเดินไปหาแจ็คสันแต่กลับต้องเซถลาไปตามแรงดึง แจบอมล็อคตัวเขาไว้แน่นก่อนจะพาไปยืนให้แฟนถ่ายรูปบริเวณขอบเวที เสียงกรี้ดดังกระหึ่มขึ้นมาจนยองแจต้องย่อคอหนี รวมไปถึงพยายามออกจากแรงล็อคที่ไม่ต่างจากคีมเหล็กนี่ด้วย
แต่ก็ไม่ลืมที่จะมองหน้าคนเป็นพี่ด้วยสายตาที่แสนจะงุนงง
ทำไมถึงกล้าลากเขามาให้แฟนๆถ่ายรูปด้วยละ?
“จะจบงานแล้ว ยังจะดื้ออะไรอีก”
แจบอมกระซิบแกมตำหนินิดๆ คงไม่ชอบใจที่โดนเมินใส่เท่าไร แต่ทำไงได้ แจบอมทำให้เขาต้องทำแบบนี้ยองแจไม่ได้เป็นคนเริ่มซะหน่อย
“แล้วฮยองจะรัดคอผมให้ตายเลยรึไงเล่า”
ร่างเล็กขืนตัวออกพลางขยับตัวออกเล็กน้อย ยองแจหันไปยิ้มให้แฟนๆพร้อมกับตบไหล่คนข้างตัวให้เลิกจ้องหน้าเขาเหมือนจะหาเรื่องกันซักที แจบอมเลยยอมหันไปเก็กให้แฟนถ่ายอย่างว่าง่ายทว่ายังคงวางมือไว้บนบ่าเล็กไม่ให้ยองแจขยับไปไหนได้อีก
เป็นปกติที่แจบอมจะติดสกินชิพเขาแบบนี้ แต่ส่วนมากจะทำเฉพาะเวลาอยู่กันไม่กี่คนหรือเจ้าตัวเผลอ ยองแจได้แต่ลอบมองโครงหน้าคมข้างตัวด้วยความไม่เข้าใจ สันจมูกโด่งอยู่ห่างกันไม่กี่คืบ ดวงตาเรียวคมยกขึ้นเป็นสระอิเวลาเจ้าตัวยิ้ม
เขาไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เอาซะเลย..
แต่ถึงยังไงยองแจก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่นอน
รอรับศึกหนักบทต่อไปได้เลย..
.
.
.
.
“ยองแจ ไปตามแจบอมฮยองมากินข้าวหน่อย”
“…ฮยองก็ไปตามเองดิ”
เสียงหวานตอบโดยไม่ได้มองหน้าคนพูด ยองแจเริ่มจะกลายร่างเป็นเด็ก 4D อีกครั้ง แจ็คสันทำหน้างงเพราะอาการงอแงที่มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวพร้อมแจบอมที่เดินออกจากห้องมาพอดี แรปเปอร์ร่างหนาเลยพยักเพยิดให้แจบอมเข้ามานั่งบนโต๊ะแทน
แน่นอนว่าแจบอมได้ยินที่ยองแจพูด เขาไม่แปลกใจเท่าไร คนตัวเล็กงอแงแบบนี้ออกจะบ่อยอีกอย่างเหมือนจะอารมณ์เสียตั้งแต่ที่งานแฟนไซน์แล้ว เดี๋ยวก็คงหาย
ความจริงแล้วแจบอมพอจะเดาๆไว้แล้วว่ายองแจไม่พอใจอะไรจากหลายๆวันที่ผ่านมา แต่คิดว่ายองแจคงไม่สนใจเรื่องพรรณนี้นักหรอก เรื่องที่เขาชอบเมินเวลามีแฟนๆชงคู่ชิป คิดว่ายองแจจะเข้าใจและคิดว่าเข้าใจมาตลอด แต่ถ้ายองแจงอแงจากสาเหตุนี้คงต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะอิมแจบอมไม่ใช่คนที่จะมานั่งง้อคนอื่นด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้
“ฮ้าา ของโปรดผมทั้งนั้น หิวจะแย่”
“จะกินแล้วนะคร้าบบบ”
สองมังเน่เป็นคนเปิดช่วงเวลาของอาหารเย็น ตามด้วยคนอื่นๆที่เริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า การทำงานที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันทำให้บนโต๊ะอาหารไร้ซึ่งบทสนทนา จะมีก็เพียงแค่เสียงพูดคุยสั้นๆเบาๆ
วันไหนที่ตารางงานยุ่งมากๆ หรือต้องการความรวดเร็ว อาหารบนโต๊ะผู้จัดการก็จะเป็นฝ่ายจัดหาให้ ฉนั้นจึงไม่มีใครได้เลือก ถ้าโชคดีหน่อยพวกเขาจะได้กินของอร่อยเหมือนเช่นวันนี้ที่บังเอิญถูกปากแบมแบมและยูคยอม
และคราวซวยก็ตกอยู่ที่ยองแจ กับข้าวตรงหน้าเขามีแตงกวาอยู่เต็มไปหมด
"ยูค อะเอาไป"
"โห่ฮยอง หัดกินผักบ้างดิ"
"ใครบอกว่าไม่กินผัก แค่เฉพาะแตงกวาต่างหากน่า"
นิ้วเรียวเขี่ยแตงกวาใส่จานน้องเล็กแทบทุกเมนูโดยที่ยูคยอมเองก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่มันเริ่มเยอะมากเกินไปแล้วเท่านั้นเอง
"เบาหน่อยก็ได้ฮยอง เดี๋ยวหน้าผมก็กลายเป็นแตงกวาหรอก"
"ก็ดีไง จะได้หน้าเรียวๆ คอจะได้กลับมา"
"เอามาให้ฉันก็ได้ จานไอ่ยูคมีแต่แตงกวาแล้วนั่น"
ลีดเดอร์ผู้เสียสละ เลื่อนจานตัวเองมาข้างๆ ปกติแล้วยองแจจะเขี่ยแตงกว่าไปให้แจบอมซะส่วนใหญ่ แต่ครั้งนี้ยองแจกลับมองพฤติกรรมนั้นนิ่ง และเลือกที่จะเขี่ยไว้บนขอบจานตัวเองแทน
อิมแจบอมถึงกับงง..
ยองแจไม่ได้สนใจถึงแม้ว่าแจบอมจะนั่งอยู่ข้างๆก็ตาม
อย่าว่าแต่แจบอมงงเลย
คราวนี้งงกันทั้งโต๊ะ...
“ เอ่ออ.. อ้อ ถึงว่าละ เพราะไม่กินนี่เอง แก้มเลยเยอะ กลมซะขนาดนี้"
ไม่พูดเปล่ายูคยอมตักเอาแตงกวาที่ขอบจานทั้งหมดนั้นมาใส่จานตัวเองก่อนจะใช้ปลายตะเกียบจิ้มไปที่แก้มนุ่มพลางหัวเราะรัวเพื่อลดความมาคุบนโต๊ะอาหาร
ถึงจะโดนน้องเล็กแกล้ง แต่ยองแจกลับยิ้มกว้างพลางหันมาสนใจจานตัวเองตามปกติราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แจบอมเลยต้องถอยจานข้าวตัวเองกลับไป
“อ้อ จินยองฮยอง คืนนี้ผมนอนด้วยได้ป่ะ”
“หืออ?”
คำถามจากปากยองแจทำเอาเมมเบอร์ทุกคนเงยหน้าจากอากหารตรงหน้าขึ้นมาอีกครั้งแทบทันที เป็นจินยองที่ทำหน้างง แต่ที่งงซ้ำไปมากกว่าเดิมคงจะหนีไม่พ้นอิมแจบอม
“น้าฮยองน้า มีอะไรอยากให้ฮยองช่วยหน่อย”
“อะไร จะไปนอนกับจินยองทำไม?”
แจบอมเหวขึ้นมา
“น้าาาาา”
“เอ่อ.. เอางั้นหรอ”
“แน่นอน ตกลงว่าได้?”
จินยองเหล่มองคนตัวโตข้างตัวยองแจเพื่อถามหาเหตุผลว่าทำไมจู่ๆยองแจถึงหนีมานอนกับเขา แต่ภาพที่จินยองเห็นไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าได้เลยในเมื่อแจบอมเอาแต่ทำหน้ามึน อ้าปากค้างเหมือนโดนวิ่งราวขอรักของหวง มองหน้ายองแจอย่างต้องการคำตอบไม่ต่างจากเขาเลย..
“อืมม.. มาสิ”
เห็นทีแจบอมคนดาร์คจะเจอศึกหนักเข้าให้แล้ว
———————————-
เดินเรื่องเร็วอีกแล้วว สั้นด้วย 5555555
ฮืออองานเยอะ เจอวิจัยเข้าไป เวลาบันเทิงแทบไม่มีเลยค่ะ 5555
ถ้าตอนนี้มันแปลกๆไม่โอยังไงติชมได้เลยนะคะ พร้อมรับคำด่า
และจะเอาไปปรับในตอนต่อๆไปนะคะ 5555
#GOT2JAE
** อ้อๆ ใครยังไม่ได้โอนค่ารวมเล่มฟิค อย่าลืมโอนเงินนะคะ ใกล้หมดเขตโอนแล้ว55
มีใครที่จะเอาแน่ๆแต่ไม่สะดวกโอนภายในเวลาบอกได้น้า เราไม่ซีเรียส เน้นชัวร์ 55 ^^
ความคิดเห็น